[Blackpink X BTS] The dark castle ผจญคฤหาสถ์ลับ

ลำดับตอนที่ #12 : Ep.10 I am Gamer (100%)

(Ⴚტ◕‿◕ტჂ)V talk(Ⴚტ◕‿◕ტჂ)

พรึ่บ

รอบๆ ตัวสว่างขึ้นอีกครั้ง ปรากฎให้เห็นบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากเดิม

"เหยดดดดดดดดแม่!"

ถามว่าเสียงใครพูด? ผมเองแหละครับ เฮ้ยคือมันสุดยอดอ่ะ เฮ้ยอย่างงี้ก็ได้หรอ เฮ้ย เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ อีเหี้ยยยยย เห้ย! เห้ยๆๆๆ เห้ยยยยย เห้ยยยคือบับมันสุดๆอ่ะแกร! เฮ้ย!!! เป็นไปได้!? เห้ยยยยย 

โอเคผมเฮ้ยจนพอใจละ ได้เวลาอธิบายสักทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"ยัยลิซ! ผมแก!!"

"ห้ะ!? ....ผมออนนี่ก็เหมือนกัน! ส...สีผมมัน!"

"ทำไมผมพวกมึงเป็นแบบนั้นวะ!?"

"ผมมึงก็เหมือนกันนั่นแหละอีนัม!"

"เชี่ยยยยยส์"

"สุดยอดว่ะ! กูกะจะลองทำสีนี้ดูตั้งนานแล้วนะเนี่ย!"

"โหยยย ผมพี่จีซูเท่อ่ะ!"

"ว้าว! เจ้เจนผมสีดำปิ๊ดปี๋เลย"

"ฉันไปเป็นเจ้แกตอนไหนยัยโรส!"

"สีผมลิซ่าลาวมากอ่ะ5555555"

"หน็อยยัยแชง!"

"ผมชูก้าฮยองก็โฮปฮยองแม่งจี๊ดได้ใจมากอ่ะ555555"

"ยืนเรียงกันแม่งกลายเป็นไอติมเลยสัส55555555"

"ทำไมสีผมกูเป็นสีเดิมอ่ะ!!?"

"ก็มึงเสือกไปเลือกสีนั้นเองอ่ะไอ้จีม"

เหตุการณ์วุ่นวายอาจจะยังไม่สามารถอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นได้ สิ่งที่เกิดขึ้นน่ะ พูดง่ายๆเลยคือ สีผมของทุกคนเปลี่ยน ตามสีของกล่องที่ตัวเองหยิบมายังไงล่ะ แบมแบมนี่ก็ช่างสรรหาอะไรมาให้พวกผม จะว่าไปผมตัวเองนี่ก็เริ่มยาวแล้วนะเนี่ย แต่แบบนี้ก็เท่ดี รู้จักป้ะ เกรี้ยวกราวอ่ะเกรี้ยวกราด นี่อาร์มี่สอนมาเลยนะ ช่างน่าภูมิเสียจริง //ทุบอก

อ๋อหรอ...

"อีแทผมยาวขึ้นแล้วแม่งเหมือนทอมเลยว่ะ55555555"

หืมมมมมมมมมมมม พูดแบบนี้แล้วมันขึ้นนนนนนน!!!! อีจีมมมม มึงนะมึ๊งงงงงงงงงง พูดจาไม่รักษาน้ำใจกันเลย แหมอิหมู เหมือนมึงหน้าตาดีมากกกกก ตัวก็เตี้ย ปากก็บวม อ้วนก็อ้วน ตัวก็ตัน ตาก็ตี่! โด่ววววว! ไม่เห็นจะมีอะไรดี!

อ๋อ...ลืมเรื่องซิกแพ็คมันเลย...//เช็ดน้ำตาแล้วมองพุงน้อยๆของตัวเอง 

เหยยยย กูอุตส่าห์ดูแลพุงตัวเองจนอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็ทำไม่ด๊าย! มีเพียงข้าผู้นี้ผู้เดียวเท่านั้น 

หลังจากไร้สาระมามากพอแล้วผมขอกลับเข้าเรื่องดีกว่าครับ T-T 

-14.21 น.-

@Save Roomห้องเดิมเพิ่มเติมคือกูหิว

"อิหมู มีไรแดกบ้างวะ หิวว่ะ"

ผมเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยแอคติ้งเหมือนซอมบี้อยากแดกสมองแต่ไม่มีคนให้ฆ่า

"มาม่ารสถั่วงอกมึงหมดแล้วนิ"

"ก็เออดิวะ เนี่ยหิวจนไส้กิ่วแล้วเนี่ยยยย"

"มึงแดกรสแตงกวาไปก่อนก็ได้"

"โนววววววเวยยยย์ กูต้องได้แดกถั่วงอกออนลี่"

"อีสัส งั้นผัดกิมจิแดกเอาละกัน โว๊ะ เรื่องมาก รำคาญ!"

เพื่อนหมูลุกขึ้นท่าทางฟึดฟัดเหมือนคนอารมณ์เสีย แหงแหละ อะไรวะ คราวก่อนก็มึงนั่นแหละแย่งมาม่ากูแดก ว่าแล้วก็เดินไปผัดกิมจิแดก

เพล้ง!

"แม่งเอ้ยยยยย"

แล้วเมื่อไหร่กูจะได้แดกข้าววว นี่กูต้องมาเก็บเศษซากจานที่ตัวเองทำแตกไว้อีก นี่นัมจุนฮยองแม่งมาเข้าสิงกูป้ะวะเนี่ย ฮือออ ชีวิต

"วี! มึงทำเหี้ยไรเนี่ย!"

จินฮยองที่โผล่มาสบถด่าผมเสียงดัง ผมรู้ครับ..ผมมันเหี้ย ฮือออ

"ผมไม่ได้ตั้งใจฮยอง"

"เก็บเลยสัส จะได้แดกมั้ยวันนี้"

ปิ๊ง! คิดออกแล้ววว กูต้องใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนเพื่อให้ฮยองทำกับข้าวให้แดก! เพื่อชีวิตสดใส! เพื่อท้องน้อยๆของพ่อ 

"หิวจนจะเป็นลมแล้วอ่าฮยอง"

ผมว่าเสียงเอื่อยพร้อมกระพริบตาปริบๆ จินฮยองจะต้องยอมสยบให้กับลูกอ้อนตาใสๆของผมแน่นอน! ระดับนี้ไม่เคยพลาดหรอกนะไม่อยากจะโม้เล๊ยยยย 

"มึงไปเก็บจานเลย เดี๋ยวกูทำข้าวผัดให้ ไปๆๆ"

"อร้ายยย รักฮยองที่สู้ดดดดดด มาให้ผมจุ๊บหน่อย มา จุ๊ฟๆๆๆ"

"หยี๊!! ออกไป! ไม่งั้นกูจะเอาตีนฟาดหน้ามึง!"

"ไปครับไปๆ แหะๆ"

และแล้ว ไอ้แทคนนี้ก็ได้แดกกับข้าวฝีมือจินฮยอง แหมม ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะ แต่บับ กับกู น้องชายมหากตัญญู แหมๆๆ มาทำเป็นรักนวลสงวนตัว มาทำเป็นรังเกียจ! ทีกับนัมจุนฮยอง แหม๊ ทำไมผมจะไม่เห็นเรื่องคืนนั้น! ผมเห็นหมดแหละ ทุกคนก็เห็น ใครก็เห็น! อะโด่วว 

ป้าบ!

"จะแดกมั้ยข้าว! กูอุตส่าห์ทำให้แดก มานั่งเบ้ปากใส่กูเพื่อ!"

สงสัยความหมั่นไส้ของผมจะรุนแรงจนเห็นได้ชัด(ไม่)นิดหน่อยเลยทำให้โดนฝ่ามือทำหน้าที่คล้ายตีนปะทะเข้าที่หัวอย่างรุนแรง แต่ไม่เป็นไร กูชินละ5555555555

"แดกครับแดก"

"กูไปและ ล้างจานเองด้วยนะ"

...

โหยหาาา ความรักความเมตตา 

เอาล่ะ ผมจะไม่โหยหวนให้มากความแล้ว เดี๋ยวคนอ่านรำคาญ กูน่าจะรู้ตัวเป็นชาติแล้วนะ

-------------------------------------------------------

"ไม่เอา! กูไม่เล่น!"

"เหอะน่า เล่นเป็นเพื่อนกูหน่อยน้าจีมินเพื่อนรักกกก"

"ไม่! มึงก็รู้ว่ามันน่ากลัว! แล้วนี่ที่ไหน! กูประสาทหลอนพอดี!"

"ฮึก...จีมิน...กูขอเถอะนะ"

"มึงอย่ามาดราม่า! บีบน้ำตา! ตอแหล!"

"ฮืออออออ นะจีมินนนนน!"

"อย่ามาเกาะขากู! ออกไป๊!!"

"จีมิ๊นนนนนนนนนนนนน!!"

"ให้มันได้อย่างงี้สิ ไอ้สันขวาน -*-"

เพื่อนรักว่าพร้อมกอดหมอนรูปหมูสีชมพูเอาไว้ 

ขออธิบายเลยนะ ตอนนี้มีผมกับอีหมูจีมนั่งอยู่หน้าจอคอมกันสองคน ผมนั่งเก้าอี้ฝั่งขวา ส่วนมันนั่งเก้าอี้อีกตัวฝั่งซ้าย ถามว่าเรากำลังทำอะไรกันน่ะหรอ?

"แหะๆ"

"มึงนี่ก็ช่างสรรหาเว็บเถื่อนโหลดเกมฟรีนะสัส คนอื่นเค้าซื้อกันมาตั้งแพง มึงมาเข้าเว็บแป๊ปเดียวได้เกมฟรีละ เหี้ยจริมๆ"

"กูจะรับไว้เป็นคำชมละกันนะEsus"

ผมพูดออกมาพร้อมคำด่าแสนเบสิค ก็กูเทพไงครับบบ ผมนี่เจ้าประจำเว็บนี้ ถามว่าจ่ายเงินไปเลยไม่ดีกว่าง่ายกว่าเหรอ เอาตรงๆมั้ย ผมจะเก็บเงินไว้เปย์น้องกุชชี่สุดสวาทแทบขาดใจของผม

"ชื่อเกมว่าอะไรนะมึง บ้านหวานๆ อะไรนะ" 

"Home sweet home ครับสัส"

"ชื่อแม่งมุ้งมิ้งมากอ่ะ มึงแน่ใจนะว่าเกมผี ไม่ใช่เปิดมาแล้วแม่งเป็นเกมแต่งตัวบาร์บี้นะมึง"

"เอออออ เดี๋ยวมึงก็รู้"

"จ้าๆๆ แล้วแต่เลยจ้า"

ปากอีหมูแม่งพูดด้วยถ้อยคำแสนสุภาพ แต่หน้ามึงนี้เบ้ใส่กูจนเหมือนจะตบกูให้ได้เชียวนะ

"กูไปดูเรื่องย่อมาเว้ย เกมนี้มันจะมีผีนักศึกษาคอยตามฆ่าเรา อีนี่มันชื่อเบล แล้วก็มีผีไทยอีกเต็มเลย อีผีเบลอ่ะมันเล่นของแล้วของเข้าตัวเว้ย มันเลยตายกลายเป็นผี"

"อ๋อ..."

"มาเริ่ม!"

"เชี่ยยย บรรยากาศแม่งน่ากลัวชิบหาย"

"อ๊ากกกกกกก อีเบลลลลล!! มึงอีแท! มึงวิ่งดิ!! วิ่งดิวิ่ง! เอ้าอีเหี้ยทางนี้ื!!!! มึงหลบ! หลบในตู้!! ตู้นั่นไง!!! มึงเข้าไปสิสัส!!"

"เชี่ยจีม! มึงอย่าพึ่งด่ากูดิ! กูจะโดนฆ่าตายแล้วเนี่ยยย!!"

"มึงกด E! ตัวE!! Eเหี้ยกดดิ!! กดเร็วๆ!!! มันจะฆ่ามึงแล้วเห็นมั้ย!! มึงกดเร็วๆดิ้!!"

"แฮ่กๆๆ กูเหนื่อย กูอินนะเนี่ย โอ้ยยย"

"อีเหี้ยยย มันจะมาเปิดตู้เราแล้ววววว อีแททท มึงงงงงง"

"มันไม่เห็นเราหรอกกกกกกก"

แอ๊ดดด ครืดด ฉึกๆๆ

"อ๊ากกกกกก อีเบ๊ลลลลลลลลลลลลลลลล!!!"

"เห็นมั้ย!! กูบอกแล้ว โดนคัตเตอร์เลยมั้ยล่ะแสรดดดดดดดดด"

"เชี่ยเอ้ย เริ่มใหม่เลยแม่งงง"

"อ๊ากกกก อีเบ๊ลลลลลลลล มึงอย่าตามกูม๊าาาาา ออกป๊ายยยยย อีชะนี!! อย่าตามกูมาาาาา!! อ๊าาาาาาาา!! อีเหี้ยยยยยยยยยย!! มึงอย่าตามกูมานะเว้ยยยยย อีนมแตงโมมม มึงอย่าน๊าาาาาาาาา"

เอออีเหี้ย หมดกันความหล่อ เท่ห์ ซังนัมจาทั้งหมดที่กูมีอยู่ มันหมดไปกับความแต๋วแตกของกูแล้ว กูได้เข้าใจพี่เอกก็วันนี้แหละ ไม่ให้กรี๊ดก็คงไม่ได้แล้วแหละ T^T

"ไอ้เหี้ยยย มึงก็วิ่งเร็วๆดิอีลิง!! นั่นแหละตู้นั้นแหละ!!! เออตู้นั้น!! เข้าไปเร็วๆดิ!!"

"ก๊ากกกกฮ่าๆๆ กูเข้าตู้แล้ววววววว มึงหากูไม่เจอหรอกอีผี!!5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555"

"ไอ้เหี้ยกูจี้555555555555555555"

"เชี่ยยย อะไรแดงๆวะนั่น!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด นั่นมันเปรตนี่!!"

"อีห่า! มึงอย่าไปตรงที่มันมีสีแดงสิวะ!!"

"ห๊ะ!"

โครม!!

อีเปรต! อีเปรตมันพังข้าวของหมดแล้ว! ใครก็ได้ช่วยกูด้วย!!

"อ๊ากกกกกกก"

ป้าบ!

"กูบอกว่าอย่าไปตรงนั้น! มึงรอมันหันไปก่อนดิ!!"

มึงมาตบหัวแล้วบอกกูตอนนี้จะทันมั้ยล่ะอีเหี้ยเอ้ย!!!

"โอ้ก็อด!! นั่นโต๋อิหยังดำๆหว่านิ!"

"กรี๊ดดดดด!! อะไรอ่ะ!!"

"เชี่ย!! มันวิ่งไปแล้ว!"

โครก... (เสียงกดชักโครก)

"เหี้ย...ใครขี้วะ เฮ้ยย อีเบลลลลล! มึงท้องเสียอ่อ! กูจะเข้าห้องน้ำาาาาาาา"

"กูว่าไม่ใช่อีเบลว่ะ"

"แล้วเสียงใครวะ"

"..."

"..."

"หรือว่ามันเป็นเมนส์"

"มึงเปิดเลยดิ!!"

"กูกลัว!!"

"มึงจะกลัวทำไมอีลิง! กูยังไม่เห็นกลัวเล๊ยยยยยยยย"

"โหยอีดอกไม่กลัวเล๊ยยยยยยยยย เอาหมอนปิดหน้านี่คือร่ะอีหมู!!"

"กูไม่กลั๊วววววววววววววววววววว"

"อีเตี้ย! มึงเอาหมอนออกเดี๋ยวนี้ มึงต้องร่วมเผชิญหน้าไปกับกู!!"

"ฮือออออ กูไม่เอาแล้วววววววว"

"กูจะเปิดห้องแรกละนะ"

แอด...

"ฟู่ววว~"

"ห้องต่อไปๆ"

แอด...

"ยังๆๆ ยังไม่มา"

แอด... ผ่าม!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

"ฮืออออออออ กูกลัววววว กูไม่อยากเล่นต่อแล้ว T-T"

"มึงกดคีย์บอร์ดเดี๋ยวนี้!! เดี๋ยวอีเบลมันตามมาจะทำไงห้ะอีลิง!!"

"มึงไม่ได้เป็นคนเล่นมึงก็พูดได้ดิวะ!!"

"แล้วหมาตัวไหนมันมาว้อน บีบน้ำตาขอให้กูเล่นเป็นเพื่อน! ใครโหลดมา!!"

"ฮือ...เพื่อนแบบมึงแม่งเหี้ยที่สุดในโลกเลย!!"

"มึงอย่าเพิ่งดราม่าได้มั้ยล่ะ! เล่นต่อ!!"

"มึงดูดิ...มือกูสั่นแล้วเนี่ย!"

ผมพูดพร้อมพยักเพยิดให้มันมองมือผม อีหมูเสมองมือของผมบนคีย์บอร์ด ไม่พอ เบะปากมองบนใส่ ทำไมวะ! กูก็แค่เป็นคนบอบบาง! กูผิดอัลไร!!

ป้าบ!

"กูบอกให้มึงเล่นต่อ!"

มันตบหัวผมอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ดีหน่อยเพราะมัยใช้หมอน ไม่เหมือนตอนแรก มือป้อมๆเพียวๆ ดังป้าบแบบไม่ต้องบรรยายเหี้ยไรเลยก็เห็นภาพได้

"เชี่ยยยยย อีเบ๊ลลลลล เจอมันอีกแล้ววววววววววว กลับมาทำไมไม่อายบ้านนา นวลน้อง!!"

"มึงอย่าเพิ่งลูกทุ่งได้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย! หนีมันก๊อนนนนนนนนนนนนนนน"

"อ๊ากกกกกกกก อทหยกดเำห่สด่ไยวพ่้กยรเด่ไำรนด้ๆำนพดนๆรดีำย!!!!!"

"มึงตั้งสติ!! วิ่งออกมาเร็ว!! เร็วๆดิ!!"

"ฮือออ ด่รำเย่ำพไระีตภไำถพ่ร-ภจัีคำเีำกยตนำดยสดสพเาะำวนเำพนาเยกหแสดกหวพะเกแิ้าหกอิเ้่กหเ่ดาสเด่กพสำดาั่พำสวดไำรพ่พ สรเสาะนส่้าสด่ทงยดนพำนย้ะนสเาพกยนเ่ำนรย่ดกรเนวำ @#%$#$&^(&*^% ^&$^$#%#!@!!!!"

"เข้าตู้!!! เข้าตู้เดี๋ยวนี้!! อ๊ากกกกก อีแท!! มึงเห็นตู้มั้ยนั่น!! เข้าไปดิว้าาาาาา!!"

"...เฮ้ออ กว่าเกมจะจบ"

"กูว่ากูนอนฝันร้ายแน่ ฮืออ มึง! อีเบลมันจะตามมาเอาชีวิตกูในฝัน!! คืนนี้กูจะไม่นอนเด็ดขาด!! อีผีชะนีนั่น! มันจะมาฆ่ากู!"

"มึงไปสงบสติอารมณ์ซะนะอีลิงดำ"

------------------------50%------------------------

ถ้านับรวมๆแล้ว เราทั้งคู่(ผมคนเดียวดีกว่าเพราะผมเล่นอยู่คนเดียว อีหมูมันแค่มาช่วยหวีด) ก็เล่นเกม Home sweet home มาราวๆเจ็ดชั่วโมง คือแบบ คนอื่นเล่นเค้าเล่นกันสองสามชั่วโมง มากสุดก็พี่เอก เล่นห้าชั่วโมง แต่ด้วยความที่ผมสติหลุด ตายแล้วตายอีก ตายห่าเลย แม่งปาไปเจ็ดชั่วโมง ข้าวปลาไม่ต้องแดกแม่งแล้วแหละ ไงล่ะ ใครจะสู้คนแบบกูได้ แล้วกูเข้าตู้นี่แบบนึกว่าเอาท์ลาส ไม่พอ เสือกเข้าผิดตู้ คือมึงจะให้มาทำไมสองตู้ กูก็ต้องเลือกตู้ที่ไม่มีพังดิวะ แล้วแม่งเดินดุ่มๆมาเปิดตู้กูเฉ๊ย ถามจริงกูไปทำอะไรให้มึ๊งงงงงงงงง มึงไปทำของใส่คนอื่นแล้วของเข้าตัวมันก็ถูกแหล่วปร๊ะ หรือว่ามึงโมโหหิวจะฆ่ากูให้ได้ หรือว่ามึงเมนส์มา เออแต่เรื่องเมนส์มนี่เป็นไปได้ อีเหี้ย เห็นวาร์ปทีนี่เมนส์เปื้อนผนังเชียวนะอีเบ๊ลลลลลลล ขนาดอ้วกออกมายังมีเมนส์ผสมตะปูเลย โอ้ยยย หนูคิมแตรู้ฉึกพะอืดพะอมชรุงเบยอ่ค้ หนูรู้ฉึกใจสั่น หวาดกลัวขุ่นเบลมั๊กส์ๆเบยคร่ะ ตอนที่หนูวิ่งหนีขุ่นพรี่เบลลฺึหนูหัวจัยแท้บชะหลุดออกมะจากโอกเบยง่ะ หนูกลัวมั๊กส์ชริงๆนะคร้ะ ยังดีย์ที่มีขุ่นเพิ่ลจีมมานั่งขั้งๆ ก็ช่วยหั้ยอุ่นชายขึ้นมาโหน่ยๆ ตกจัยเปงบ้าเบยเจรงๆ 

(อีไรท์ มึงเป็นสก๊อยใช่มะ5555555555)

สงสัยอีไรท์มันคงเป็นสก๊อยจริงๆนั่นแหละครับ บางทีภาษาแต่ละภาษาที่ไรท์มันใช่เขียนนี่แม่งน่าซื้อต่อแล้วเอามาเผาทิ้งให้กลายเป็นจุณจริงๆ หมั่นไส้ว่ะแม่ง

ไรท์//หลบตีนสิครับรอไร555555

แต่ก่อนอื่นกูต้องไปดูก่อนว่ามีอะไรหลงเหลือให้ได้แดกบ้าง

-01.54 น.-

@Save Room ห้องเดิมเพิ่มเติมคือกูนอนไม่หลับ และไม่หลับไม่นอน

ตามนั้นแหละครับ

กูนอนไม่หลับ -_-

แล้วทำไงได้อ่ะ ก็ต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงอ่ะดิ ไอ้มักเน่นี่แม่งก็กรนใส่หน้ากูจังวะ พอกูหันไปอีกทางนึง นัมจุนฮยองแม่งก็นอนกรนใส่หน้ากูอีกคน เสือกกรนดังกว่าไอ้จอนอีก โอย ชีวิตกู ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้วะ คนหล่อไม่เข้าใจ คนหล่องง คนหล่อสงสัย คนหล่อข้องใจ คนหล่อต้องการคำอธิบาย คนหล่อฉงนใจ เอาจริงนะฮยอง ทำไมมึงไม่ไปนอนกอดจินฮยองวะ ไปดิ ไปๆๆๆๆ ไปเล้ยย กูอยากอยู่คนเดียวว ส่วนอิกุก มึงเป็นเด็กเป็นเล็กมาหัดนอนกรนยใส่หน้ากูนะ เดี๋ยวปั๊ดถีบตกที่นอนเลยห่า โอ๊ยยยย ไหนจะอีเบลที่ทำกูหลอนอีก เบื่อ เบื่อ!! กูเบื่อ!!!

เหยๆๆ นั่นใครวะ ผมเห็นเป็นร่างผู้หญิงตัวค่อนข้างสูง ซึ่งผู้หญิงสูงๆในนี้มีอยู่แค่สองคนคือ ลิซ่า กับยัยเจ๊แชงนั่น-_-

แต๋...ลิซ่าหน้าอกคงไม่...ขนาดนั้น...

เฮ้ยยยๆๆ!!!! คิดอะไรของกูเนี่ย!!! กูเปล่านะ กูไม่ได้ทะลึ่งนะ!! อ๊ากกกกกก กูคิดอะไรลงป๊ายยยยย ฮือออ ดืหก่ากหวสาแไำฝรดภถยัีราพดไ้ดัีาสฟ้ไำก

ยัยนั่นกำลังเดินไปที่ประตู...ไม่ใช่ประตูห้องน้ำ แต่เป็นประตูห้องเซฟรูม หรือว่า...ยัยนั่นผีเข้าหรอ!!!? เฮือกกกกก หรือว่าผีเบลมันมาเข้าสิงยัยนั่น!!

แต่ว่า ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว ตามไปดีกว่า ฮิๆๆๆๆๆๆ หวังว่าเด็กนั่นคงไม่เอาคัตเตอร์มาปาดคอผมหรอกใช่มั้ย 

"โรเซ่!"

ผมตะโกนเสียงเบา พอจะเข้าใจมั้ย ตะโกนเบาๆ5555555555 นี่กูจะบ้าหรอ ตะโกนไงๆ แต่เสียงมันเบาอ่ะปัญญาอ่อนอีกละ เฮ้ย แต่ไม่เคยตะโกนเบาๆกันอ่อ ต้องเคยดิ๊!

ร่างของคนที่อยู่ตรงนั้นหยุดชะงักลง เฮ้ยๆๆๆ ทำไมมันนิ่งๆ ...หรือว่าผีเข้าจริงๆวะ โอ้ยยยย อยากจะตีปากตัวเองตามปีเกิดจริง ฮือออออ ไม่น่าเลยกู๊ววววววววววววววว  กแสหก่ดดาฟดดเกเหฟกดฟเห้ก

“มีอะไร?”

ยัยป้านั่นถามผมเสียงนิ่ง อูยยยย ขนลุกกกกกก

“คะ...คือ คือๆๆๆๆ ฉะ..ฉันๆๆ แค่....”

“???”

“...นั่นใช่โรเซ่รึเปล่า”

“ไม่ใช่....”

“เฮือกกกกกกกก T^T”

“คนสวยต่างหากย่ะ”

“...-_-”

โอเค ใช่แหละ แน่นอน ล้านเปอร์เซ็น

“เธอจะไปไหน”

“แถวๆนี้”

“แต่มันมืดแล้วนะ”

ผมว่าพลางเดินไปใกล้ๆยัยนั่น เออ เจ๊นี่จริงๆด้วย ดีนะผีไม่ได้เข้า บรึ๋ยยย นึกถึงอีเบลเลย ขนลุกอีกละ กูป่าวปวดขี้นะ T^T

“แล้วนายล่ะจะไปไหน”

“เอ่อ...”

“...”

“ไปกับเธออ่ะ J”

พูดแล้วยิ้มหล่อไปให้ ง่อววววววววววว เป็นไงล่ะ นี่แหละคนหล่อเค้าต้องทำกันแบบนี่!! นี่ไม่ได้โปรยเสน่ห์เลย!!! เค้าเรียกว่าบริหารเสน่ห์!! ไม่ได้หยอดอะไรเล้ยยยยยย จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!

หืมม อะรายยยยย มองทำไม!! ไหน ใครร้อนตัว!! ไม่มี๊!!!

“-_- อืม งั้นก็แล้วแต่”

ทำไมอารมณ์มันเหมือนคราวก่อนที่แอบหนีออกมากับเด็กนี่เลยวะ ถ้าพวกนั้นรู้แม่งด่าเละแน่ แต่คนหล่อ โนแคร์ โนสน //กระตุกยิ้มมุมปาก

“แล้วสรุปเราจะไปไหนกันอ่ะโรเซ่”

“ก็แถวๆนี้ไง ก็บอกไปแล้ว -..-”

"เออเนอะ แต่ขอคำตอบที่แน่นอนกว่านี้ได้มะ"

"..."

"..??"

ผมเอียงคอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ยัยนี่ทำหน้าเหมือนมีเลศนัยอะไรบางอย่าง ให้ตายเหอะ 

"ไปกับนายไงJ"

"..."

ยัยเด็กนี่มันร้ายจริงๆ 

ผมกับเด็กบ้านี่เดินมาด้วยกันเรื่อยๆ ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มืดจนเกือบมองไม่เห็น แต่ที่มองเห็นเพราะอะไรน่ะหรอ...

ก็เพราะไฟฉายไงครับห่า นี่จะเล่นปัญญาอ่อนไปถึงไหน แค่ไฟฉายนี่ก็เอามาเล่นได้ โถ่กู นี่กูเหงาหรือต้องการความอบอุ่น -_-

"วี"

คือผมแก่กว่ายัยนี่ตั้งปีกว่านะถ้านับตามเดือน(<<อินี่ไปหาข้อมูลมา) ทำไมมันไม่เรียกผมว่าพี่วะ รู้สึกแบบเหมือนตัวเองเป็นคนไม่น่านับถือยังไงไม่รู้ บัดซบจริงๆเลยกู เออแต่ยัยนี่คงจะเห็นผมไม่น่านับถือจริงๆแหละ พูดแล้วจะร้องไห้

"ว่าไง?"

"นายได้กลิ่นอะไรมั้ย"

"กลิ่น..."

ฟุดฟิดๆ

ผมพยายามค้นหากลิ่นที่ว่า และมันได้กลิ่นจริงๆด้วย

"...เหี้ย...กลิ่นคาวๆเหมือนเลือดเลยอ่ะ ยัยเจ๊ เธอเป็นเมนส์หรอ?"

"ป...เปล่า นายก็ได้กลิ่นใช่มั้ย? T-T"

โอยกู นึกถึงอิเบลเล้ยยยยย อีผีชุดนักศึกษาเปื้อนเลือด หน้าดำๆ บางทีกูก็อยากจะบอกมึงว่าไปใช้ฮาดะลาโบะเหอะ กูแนะนำเลย หรือมึงจะใช้สมูทอีก็ได้ อ่อนโยนต่อผิวหน้าอันบอบบาง ฮรือออ 

แก๊กๆๆๆๆๆๆๆ

อ๊ากกกกกกกก!! กืฟหาใแหกืแส่ฟหฟดหฟกหดเกดหหกเดฟหกหเ่าห้ฟห้ฟ!! เสียง!! เสียงแบบนั้น!! นั่นมันเสียงรูดคัตเตอร์!! อ๊ากกกกกกก อีเบลมันมาจริงๆหรอ ฮือ ไม่เอานะ ไม่อาววววววววว แม่จ๋า แค่เล่นในเกมกูก็แทบหัวใจวายตายแล้วอ่ะ จะให้กูมาเจอตัวจริงแบบนี้ กูไม่อ๊าวววววววววววว ถ้าคนอื่นเจอเค้าอาจจะขอลายเซ็นต์นะ แต่ผมนี่ขอวิ่งอย่างเดียวแหละ

เชี่ยเอ้ย! //เก๊กเสียงหล่อแบบติม

"เสียง...คัตเตอร์"

คนตัวเตี้ยกว่าผมเป็นสิบเซนต์เอ่ยด้วยเสียงสั่น

"เขากำลังมา"

ผมพูดเพื่อให้มันดูดีไปงั้นแหละ เอาจริงๆถ้าอยู่กับอิจีมผมคงพูดว่าอีเบลไปละหล่ะ แต่เดี๋ยวยัยนี่หาว่าผมเป็นกระเทย ก็งานงอกสิครับ

"ใคร?"

"ถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ คงเป็นวิญญาณนักศึกษา"

"อะไรนะ"

"ชู่วว ดับไฟฉาย รีบไปหาที่หลบกัน"

เด็กนั่นดับไฟฉายประจวบกับผมลากยัยนั่นออกมาจากตรงนั้น ผมพยายามใช้หูให้มากที่สุด เสียงมันมาจากด้านหลัง ก่อนอื่นเราต้องหาที่ๆปลอดภัยกว่านี้ และห้ามให้มันเห็นเด็ดขาด ไม่งั้นล่ะก็ ชะตาขาดแน่ นี่มันชีวิตจริง ไม่เหมือนในเกมที่จะเริ่มใหม่กี่ครั้งก็ได้หรอก 

มึงต้องรอบคอบให้มากกว่านี้แทฮยอง มึงต้องมีสมาธิมากกว่านี้

"จะไปไหน"

"ไปหาที่ซ่อนไง"

แก๊กๆๆๆ

เสียงคัตเตอร์ใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ไหนจะกลิ่นเลือดที่เริ่มรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม ต้องเร็วกว่านี้ ไม่งั้นไม่ทันมันแน่

ผมหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ไม้เก่าๆที่ชิดติดผนัง ถ้าให้กะ เราสองคนเข้าไปคงอัดกันเป็นปลากระป๋องแน่

ว้า...แต่คงมีแค่ตู้นี้แล้วล่ะ

ผมเปิดตู้อย่างเบามือแล้วดันเด็กนี่เข้าไปด้านใน

"ทำบ้าอะไรเนี่ย"

"อย่าเสียงดังสิยัยบ๊อง"

ผมตามเข้าไปในตู้นั่นพร้อมปิดประตูตู้ด้วยท่าทางทุลักทุเล ก็กูหันหลังปิดนี่EDokThong ใช่หันหลังปิด ผมกับยัยนี่เลยหันหน้าเข้าหากันจังๆ แต่ด้วยความที่ผมสูงเลยไม่ได้พอดีเป๊ะขนาดนั้น เหมือนยัยนั่นหันหน้าเข้าหาอกผมมากกว่า 

คนบ้า! มายืนมองนมเค้าได้งัย!! ถรุ้ย!!

"นี่นาย! มันเบียดหน้าอกฉัน!"

"อย่าเสียงดังดิ ทนแปปเดียวเอง"

"นายมันคนลามก! ออกไป"

"เลือกเอาจะทนแค่ไม่นานหรือจะตาย"

"..."

แก๊กๆๆๆ

โอย ขนลุก นี่กูจะได้เจอคุณเบลตัวจริง จริงๆหรอเนี่ยยยย (เปลี่ยนสรรพนามทันที)

"โรเซ่ๆ"

ผมกระซิบเสียงเบา ที่คิดว่าเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้

"ว่า"

"ตรงประตูมันมีรูอยู่ใช่มั้ย"

"อืม"

"ส่องดูให้หน่อยว่ามีอะไรมั้ย"

โรเซ่พยักหน้าเบาๆ แล้วเขย่งส่องรูเล็กตรงบานประตูของตู้นี้ อรั้ย นึกภาพออกป้ะ แบบเหมือนโดนเอาหน้าซุกไหล่เลยอ้ะ กูนี่ก็ขี้มโนจัง

เด็กคนนี้สะดุ้งอย่างแรง เบิกตากว้างเหมือนเจอผี ก็อาจจะใช่ ผีจริงๆนั่นแหละมั้ง มือบางๆจิกเสื้อของผมแน่น ตัวก็สั้นระริกระรี้ไปหมด

"เป็นยังไง"

เด็กนั่นก้มหน้าก้มตาส่ายหน้าไม่หยุด

"อะไร เป็นอะไรโรเซ่"

"มันกำลังมาทางนี้ นายพูดถูก ผู้หญิงผมสั้นในชุดนักศึกษาเปื้อนเลือด เธอพูดอะไรบางอย่าง ฉันฟังไม่รู้เรื่อง"

"งั้นเงียบไว้ อยู่นิ่งๆ"

"..."

แก๊กๆๆๆ

มือนั่นยิ่งกำเสื้อของผมแน่นขึ้นกว่าเดิม ยิ่งเสียงใกล้เข้ามาเท่าไหร่ ความรู้สึกมันยิ่งเสียวสันหลังมากขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งเหงื่อตก หายใจไม่ค่อยออก ก่อนจะโดนผีบ้านั่นฆ่าตาย คงขาดอากาศหายใจหรือช็อคตายกันในนี้ก่อนแล้วแหละ

แก๊กๆๆๆ

โรเซ่เขย่งมองออกไปด้านนอกอีกครั้งหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"มันเดินวนอยู่ตรงนี้อ่ะนาย"

ผมพยักหน้ารัวๆเป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว โอย เบื่อ เมื่อไหร่จะไปซักทีวะ ตรงนี้แม่งไม่มีใครอยู่หร้อกกกก เชื่อกูเด้

เบื่อ...-_- นี่มันนานมากแล้วนะเว้ย!! เมื่อไหร่จะเดินไปตรงอื่นซักทีวะ ร้อนก็ร้อน หายใจก็ไม่ค่อยออก ยืนจนตระคริวจะแดกอยู่แล้วไอ้สัส!!

"ทำไมมันไม่ไปซักทีเนี่ย"

"เนอะ"

"นั่นดิ"

"ถ้ามันไม่ไปซักที...เราคงต้องออกไปทั้งแบบนี้ตอนนี้แล้วแหละ"

"นายจะบ้าหรอ ออกไปก็เท่ากับตายนะเว้ย"

"พร้อมยัง"

"ม่าย ไม่พร้อม T^T"

"เอาละนะ"

"เดี๋ยวดิฉันยังไม่อยากออกไป"

"เธออยากนอนในนี้รึไง"

"ไม่ T-T"

"หนึ่ง สอง..."

"แงงงงงงงงงงง"

"สาม!"

แกร๊ก แอ๊ด...

"เห้ย!!"

"กรี๊ดดดดดดด!!!!"

จังหวะที่ผมเปิดออกมา อีผีเบลก็จู่โจมผมทันที แต่ดีที่ผมมือไวใจเร็ว ป้องกันตัวไว้ทัน ผีเชี้ยไรแรงเยอะชิบหาย!

ผมสะบัดอีเบลออกได้แล้วรีบกระชากโรเจ้ให้วิ่งตามมาอย่างเร็ว ผมยังไม่อยากตาย! โอ้แม่เจ้า พระเจ้าครับ กระผมยังมิอยากตายจนกว่าจะระลึกชาติได้ แงงงงง

เราสองคนวิ่งมาหลบหลังโต๊ะไม้เตี้ยๆเก่าๆ และเสียงมันเดินมาทางนี้ ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี 

หรือว่า...กูต้องจู๊กแบบในเกมวะ ฮืออ สมองกูตอนนี้แม่งไม่สามารถใช้การได้แล้วเว้ยยยยยยยยย 

####

12/10/60

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้วครึ่งนึงนะคะ จริงๆคอมที่บ้านไรท์มันรวนและก็ช้ามากกกกกกกก ตอนนี้กำลังแก้อยู่ ด้วยความจำเป็นต้องปั่นนิยายไรท์เลยระเห็จตัวเองมายืมคอมบ้านเพื่อนค่ะ ขณะปั่นอยู่นั้น อิเพื่อนไรท์มันบ่นบ๊นบ่น ปั่นเสร็จก็มาเล่นเกมกัน ไม่อยากจะเม้าว่าเกมอะไร ... เกมน้ำไฟค่ะ ทุกคนน่าจะเคยเล่นเน้อ ที่มันมีตัวน้ำกับตัวไฟต้องเก็บเพชรแล้ววิ่งไปที่ประตูของตัวเอง นั่นแหละค่ะ ตอนที่มันเสียวๆใกล้ตกน้ำนี่กรี๊ดกันบ้านแตก เม้าแค่นี้ละกันเน้อออออ อย่าลืมเม้นมาเยอะๆนะคะ จุ๊ฟๆๆๆๆ

ปล.มาทวงนิยายได้ในทวิต @KaMini_loverYou 

ปล.2 ไรท์ยังคิดแฮชแท็กไม่ออกยังไงมาช่วยๆกันคิดหน่อยนะคะ 555555 ทำไมเป็นคนแบบนี้

####

แงงงงงงงงงงง หายไปนานเลยยยยยย คิดถึงเค้ามั้ยยยยยยยยยย ตอนแรกบอกว่าจะเกินร้อยเปอร์แต่ว่าไรท์ตัดไปไว้อีกตอนนึงน้าา ถ้ายังอยู่ก็อย่าลืมเข้ามาอ่านเเล้วก็เม้นให้ด้วยยเด้อออออ รักทุกคนนนนน

 CR.SQW