ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Ep.9 อะไรของเค้า?
\(≧ω≦)/Lisa talk\(≧ω≦)/
"ห...ห๊ะ อ่อ อืมๆ"
-07:34 น.-
ลมหนาวพัดมากระทบแขนของฉัน อ่า...เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วงั้นหรอ ที่นี่ก็มีฤดูสินะ เมื่อร่างกายรับรู้ถึงอุณภูมิที่ต่างจากปกติ มือก็เลิกผ้านวมสีอ่อนให้สูงขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย เริ่มมาอาจจะคิดว่าฉันจะนั่งสวยๆ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนมาถ่ายเอ็มวี แต่จริงฉันยังนอนเป็นดักแด้อยู่บนเตียงอยู่เลยค่ะ จะว่าไปนะ หน้าต่างของห้องน่ะเป็นหน้าต่างบานเกร็ด ด้านนอกฉันเคยลองส่องลอดออกไปก็เห็นเป็นเหมือนสวนหลังบ้าน แล้วมีกำแพงสูงเอามากๆ กั้นอยู่เหมือนกำแพงเมืองยังไงอย่างงั้น ไม่มีใครมาคอยรดน้ำต้นไม้แต่ทำไมมันถึงได้งอกงามขนาดนี้ก็งงอยู่เหมือนกัน ไม่เหมือนฉันที่หอ ปลูกอะไรก็ตายหมด อุตส่าห์รดน้ำทุกวี่ทุกวัน ใส่ปุ๋ยพรวนดินอย่างดี เหอะ! เหี่ยวเฉาไม่เคยรอดซักต้น ฉันว่าก็ไม่ได้ทำตรงไหนผิดนะ ว่าไปนั่น ออกนอกเรื่องอีกละเรา ณ เพลานี้ข้าได้ทราบถึงสิ่งที่สมควรปฏิบัติ นั่นก็คือการลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วหาอะไรยัดลงไปในท้องซะก่อนที่กระเพาะอาหารจะรั่ว
เครื่องปรับน้ำอุ่นมันใช่ยังไงวะ เอาจริงๆใช่ไม่เป็น ฉันเข้ามาในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว แก้ผ้าเรียบร้อยแล้วด้วย -////- แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ เปิดเครื่องปรับน้ำอุ่นไม่เป็น ปกติมันก็ไม่ต้องใช้หรอกนะเพราะอากาศไม่เย็นแถมยังร้อนอีกด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับเย็นขึ้นมาซะดื้อๆ ถ้าไม่ใช่เจ้าเครื่องนี่มีหวังฉันได้กลายเป็นศพแมวแช่แข็งแน่นวล อืม...แต่อาจจะมีใครตื่นแล้วก็ได้ นุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วเรียกออนนี่เข้ามาดูให้ก็ได้นี่นา แต่ประเด็นคือจะมีใครมาปรับให้หรือเปล่าเนี่ยสิ ลองแหกปากดูก็คงไม่มีใครว่าอะไรหรอก...เนอะ
"ออนนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย์!!!!!!!!!!!"
"..."
"มีครายอยู่วววม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
"..."
"เห่นโหล๊วววววววววววววววววววววววววววว!!!!"
"ธ...เธอจะตะโกนทำไม"
หืม..? เสียงผู้ชาย? เสียงใคร? พอคิดได้ว่าเป็นผู้ชายฉันก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันห่อเป็นสาหร่ายทันที
"นั่นใครน่ะ นายพอจะรู้วิธีใช่เครื่องปรับน้ำอุ่นมั้ย?"
"ค...เครื่องปรับน้ำอุ่นหรอ ฉันก็เคยใช้อันในห้องน้ำนั้นนะ"
ทำไมต้องพูดตะกุกตะกักด้วย น่ารำคาญจริง ทำตัวเป็นนางเอกซื่อบื้อในละครหลังข่าวไปได้ ไปดูโบกอมใน Moonlight ยังสนุกกว่าอีก หล๊อหล่อ คิดแล้วเขิน คริๆ(แต่บางทีก็เกลียดท่าเต้นตอนโปรโมทละครนะ-.-)
นั่นไงไรท์พาออกนอกเรื่องอีกละ5555555555555 โอ้ยยย ต่อไปนี้ไรท์สาบานว่าจะไม่พาออกแล้ว(หราาาา)
"แล้วเครื่องนี่มันเปิดยังไงล่ะ"
"ก...ก็กดปุ่มสีเขียวก่อนไง"
"แต่มันมีสองปุ่มนะ นายหมายถึงปุ่มไหน"
"อันด้านบน พอกดแล้วมันจะมีสัญญาณไฟสีเขียวขึ้น แล้วก็หมุนวงกลมอันเล็กจาก OFF ไปที่ ON ก่อน ที่นี้ก็หมุนวงกลมอันใหญ่เพื่อปรับว่าเอาร้อนแค่ไหน"
"ยุ่งยากจริงๆ จะผลิตทำไมให้มันหลายขั้นตอน"
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะทำตามที่หมอนั่นบอก
"ขอบคุณนะ"
ฉันเอ่ยขอบคุณสั้นๆแล้วปลดผ้าเช็ดตัวออกจากนั้นก็ลงมืออาบน้ำต่อ
"...อืม ไม่เป็นไรหรอก"
คนๆนั้นเอ่ยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากพลันเสียงฝีเท้าหนักก็เดินจากไป ฉันไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ก็อาบน้ำไปเรื่อยๆ จนผ่านไปไม่นานก็มีเสียงวิ่งจากเท้าของผู้มาใหม่ที่เบากว่าผู้ชายคนนั้น แน่นอนว่าเป็นเสียงเท้าของผู้หญิง
"ยัยลิซ เมื่อกี้แกตะโกนทำไม"
"โรเซ่ แกหายไปไหนมา เมื่อกี้ฉันตะโกนเรียกพวกแกก็ไม่มีใครตอบ" ปากว่ามือก็ถูสบู่ไปพลาง
"แล้วมีอะไรหล่ะ"
"ไม่มีแล้ว"
เรียกแล้วไม่มา แต่พอไม่มีอะไรแล้วดันมาถามเนี่ยนะ จริงๆเลยยัยโรส
"เอ้า ยัยบ๊องนี่"
"ก็แค่เปิดเครื่องทำน้ำอุ่นไม่เป็น เลยเรียกคนมาช่วยเปิดให้"
"สรุปมีคนมาเปิดให้แล้ว?"
"แค่มาบอกวิธีเปิดย่ะ"
"ใคร?"
นั่นสิ ใครกัน พูดจาเหมือนคนที่ไม่เคยเข้าสังคม พูดตะกุกตะกัก กลัวฉันจะกระโดดออกไปกัดหรือไงกัน นี่ไม่ใช่หมานะ คนนะคน แถมสวยด้วย ไม่รู้จะกลัวทำไม อะโด่ว
"ไม่รู้สิ แต่เป็นผู้ชาย"
แน่นอน เสียงผู้ชายแน่นอนอยู่แล้ว แต่ไอ้ผู้ชายที่ว่าในนี้มันมี 7 คนน่ะสิ
"จองกุกหรอ?"
"เอ๋? จองกุกหรอ ไม่รู้สิ ทำไมแกถึงคิดว่าเป็นหมอนั่น"
ฉันถามื่ด้วยความสงสัย พนันได้ว่าคิ้วคงผูกกันเป็นปมเงื่อนพิรอดแน่ๆ
"ก็เมื่อกี้เค้าเดินสวนฉันไป"
"อ่อ... แกไปได้ละ"
"ไล่กันเฉย"
"ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วย่ะ"
และแล้วบทสนทนาข้ามฟากที่มีประตูห้องน้ำกั้นอยู่ก็จบลง ยัยแชงเดินออกไป และฉันก็แต่งตัว มาอยู่ที่นี่แล้วมันมีอะไรให้คิดมากกว่าเดิมเยอะเลย หลายเรื่องที่ไม่สามารถเดาได้เลย เชื่อว่าคนอื่นๆก็คิดไม่ต่างจากฉัน เราเคยอยู่ในที่ของเรา เคยอยู่ในกรุงโซล ที่ๆมีคนมากมายรู้จักเรา และเรียกชื่อเรา คอยเอาใจช่วย ตัวฉันเองก็ทำงาน ฝึก ซ้อม เพื่อที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ไม่ว่าบนเวทีหรือที่ไหนก็ตามแต่ เราอยู่ในสถานะที่มั่นคง แม้ไม่รู้ว่าจะมั่นคงได้นานแค่ไหน แต่ ณ ตอนนี้ มันไม่มีอะไนแน่นอนได้เลย เราจะเชื่อใจคนข้างๆได้มากแค่ไหน บางที คนที่อยู่ใกล้ตัวฉันอาจจะไม่ใช่ตัวจริงก็ได้ ฉันระแวงไปหมด แต่ยังไง ฉันก็ต้องเชื่อใจออนนี่ทุกคนให้มากๆ เราอยู่ด้วยกันก็ต้องคอยดูแลกัน ว่าแต่ช่วงนี้มันเงียบๆไปเลยนะ ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งทำให้ฉันสงสัยและระแวงมากกว่าเดิมว่าถ้าจะอะไรขึ้นหรือเปล่า ฉันเชื่อในลางสังหรณ์ตัวเอง ลางสังหรณ์บอกกับฉันว่าอย่าเพิ่งกังวลอะไรให้มาก ถึงยังไง สมองก็เป็นสิ่งสำคัญไม่น้อยกว่ากัน
พรึ่บ! ตุบ!
"โอ้ย!"
ผลของการเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปไกล ส่งผลให้ฉันที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำไม่ได้มองทาง จึงเกิดเหตุการณ์น่าสมเพชคือ ฉันลื่นผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นก้นคะมำ สภาพไม่อยากอธิบาย เอาจริงๆมันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นตัวอักษรได้ มันช่างน่าเวทนาอะไรเช่นนี้นะ...T^T เจ็บก้นชะมัด
"ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่า"
เสียงของคนๆ เดียวกับคนที่บอกวิธีเปิดเครื่องปรับน้ำอุ่นเมื่อก่อนหน้านี้ดังขึ้น สองขายาวปรากฎตรงหน้าฉัน พอเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เจอหน้าของนายจองกุกทำหน้าเหวอๆอยู่ แหงล่ะ กระต่ายเจอแมว(?)ก็คงงงหน่อยๆ
มือใหญ่กำลังเอื้อมมาช่วยพยุงฉัน แต่ทว่า เจ้าตัวดันเบิกตากว้าง แววตาส่อถึงความหวาดกลัวปนตกใจ พลันชักมือกลับทันที ...? อะไรของเค้ากัน นี่กลัวฉันจริงๆหรอ ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลย? ให้ตายเถอะ คนเรานี่นะ เฮ้อออ
"ถ้าไม่ช่วยก็ขอทางหน่อย"
ฉันเอ่ย เพราะหมอนี่มายืนแข็งเป็นก้อนหิน ขวางทางจริงๆเลย ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันที่คนตรงหน้าฉันยอมหลีกทางให้ฉันเดิน จะว่าเจ็บก้นก็เจ็บนะ แต่พอลุกขึ้นกลับเจ็บข้อเท้ามากกว่า ยังไงก็ช่าง เกิดเป็นผู้หญิงต้องสตรอง! ต้องเดินด้วยตัวเองให้ได้!
และแล้วฉันก็หอบสังขารตัวเองมานั่งที่โซฟาได้สำเร็จ สตรองกว่านี้ก็วันเดอร์วูเมนแล้วแหละเชื่อสิ -_-;
"อูยย...เจ็บเป็นบ้า"
ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยกเท้าข้างขวามาพาดบนโต๊ะแล้วจัดการบีบนวดคลายอาการปวดข้อเท้า ทำไมถึงซุ่มซ่ามขนาดนี้นะเรา เฮ้อเพลีย เดี๋ยวนี้ทำไมชอบเหม่อลอยทุกทีเลย นี่คิดมากเกอนไปหรือเปล่า บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ อย่าคิดมากๆๆ
"เจ็บมากรึเปล่า ด...เดี๋ยวฉันช่วยนะ"
"เฮ้ย!"
คิดอะไรเพลินๆ อยู่ อยู่ดีๆก็มีกระต่ายยักษ์โผล่มานั่งข้างๆซะแล้ว จะว่าไปก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องก้มให้เมื่อยตัวเมื่อยแขน
"งั้นก็ช่วยหน่อยละกัน"
ฉันตอบกลับไป หมอนั่นทำท่าทางเงอะๆ งะๆ ไม่รู้นวดไปแล้วอาการฉันจะหนักกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย ไม่น่าไว้เลยเลยคนๆนี้
"ข..ขออนุญาตนะ"
จองกุกว่าแล้วก็เอื้อมสองมือมาจับเท้าฉันอย่างเบามือ นิ้งโป้งขวาจัดการทายาหม่อง(ซึ่งไปหยิบมาตอนไหนไม่รู้) ไปทั่วบริเวณที่เป็นรอยช้ำพร้อมนวดลงไปเบาๆ
ตั้งแต่นวดมาจองกุกยังไม่เปิดปากพูดซักคำ แถมยังนิ่งมากๆ นี่นึกว่าเป็นหุ่นยนต์ซะอีก ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย แล้วให้ทำไงล่ะ ฉันเอียงคอมองหน้าคนที่กำลังใจจดใจจ่อกับการนวดข้อเท้าอยู่ หมอนี่แลดูเกร็งๆเหมือนเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมจริงๆนะ ไม่พูดไม่จาถ้าไม่จำเป็น นี่ไม่สบายรึเปล่าเนี่ย นั่งมองหน้าคนๆนี้เงียบๆมานาน ตอนนี้ไม่เหมือนคนไม่เข้าสังคมละ เหมือนคนใบ้แดกมากกว่า ณ จุดๆนี้
"เอ่อ..เดี๋ยวทายาทุกวันมันก็จะดีขึ้นแล้วก็หายไปเองนะ"
"ห...ห๊ะ อ่อ อืมๆ"
โว๊ยยย ตกใจเป็นบ้า เงียบไปนาน อยู่ๆก็พูดออกมา เมื่อกี้นี่แทบช็อค ฉันก็พูดเออออไปแบบเมื่อกี้แหละ คนอะไรทำตัวแปลกๆ ฉันยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วย
"ลิซ่า! จองกุก! มานี่เร็ว"
"มีอะไรหรอออนนี่"
"มานี่ก่อน ทั้งสองคนเลย"
"อ้าวอีฟ อันยอง"
ฉันกล่าวทักทายตุ๊กตาตัวน้อยน่ารักที่เดินมาพร้อมลังกระดาษกล่องใหญ่ในมือ
"อันยองลิซ"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ทุกคนมาครบแล้วงั้นฉันบอกเลยแล้วกันนะ" พออีฟพูดจบทุกคนต่างพร้อมใจกันพยักหน้าทันที "โอเค ในนี้มีกล่องของขวัญอยู่ 11 กล่อง ซึ่งทุกคนต้องหยิบมาคนละกล่อง ส่วนของขวัญด้านในเป็นเซอร์ไพรส์นะจ๊ะ"
"อ่อ มันคงไม่ได้มีอะไรอันตรายใช่มั้ย"
"ไม่ต้องคิดมากแล้วก็อย่าเพิ่งมโนกันเซ่ ไว้ใจฉันหน่อยไม่ได้รึไงกัน"
"ช่างเถอะ งั้นฉันหยิบเลยแล้วกัน"
ฉันพูดตัดบทแล้วล้วงมือลงไปในกล่องเพื่อหยิบกล่องของขวัญทันที
"ไหนดูซี๊ สีอะไรน้า"
ว้าว สีแสดแจ๊ดเชียว แลดูชีวิตมีสีสันเนอะ อยากจะรู้จริงๆว่าข้างในมีอะไร เปิดดูเลยละกัน
"อ๊ะๆๆ ลิซอย่าเพิ่งรีบ รอเปิดพร้อมกันก่อนสิ"
เป็นตุ๊กตาตัวน้อยที่ห้ามฉันไว้ได้ทันท่วงทีก่อนจะเปิดมันออกมาก่อนใคร ทำไม รอเซอร์ไพรส์พร้อมกันล่ะมั้ง(อีฟก็บอกอยู่เมื่อกี้)
"งั้นต่อไปฉันเลยนะ"
ทุกคนต่างทยอยมาหยิบกล่องด้านในกล่องคนละกล่อง งงมั้ย ช่างเถอะทำความเข้าใจเองก็แล้วกัน กระทั่งทุกคนได้ของตัวเองคนละกล่องครบแล้ว
โดย
ชูก้า=กล่องสีฟ้า
นัมจุนโอปป้า=กล่องสีครีมอมชมพูอ่อน(มาก)
จองกุก=กล่องสีน้ำตาลเข้ม
จีมิน=กล่องสีบลอนด์ทอง
เจโฮป=สีแดง
พี่จิน=สีดำสนิท(ตอนแรกนึกว่าจะเอาสีชมพู)
วี=กล่องสีเทาหม่นอมน้ำตาล
ของฉัน=สีแสด
ยัยดอกกุหลาบ(แชง)=กล่องสีดาร์กช็อกโกแลต
เจนนี่=สีดำ
จีซู=สีม่วง
กล่องพวกนี้มันดูมีอะไรไม่ชอบมาพากลนะ มันคืออะไรกันแน่
"เธอทำมาให้พวกเราหรออีฟ"
"เปล่าหรอก ยัยแบมสั่งว่าให้เอามาให้ นางบอกว่าแค่หาอะไรให้พวกเธอแก้เบื่อ"
อีฟว่าพลางเบ้ปากให้คนที่คนกำลังกล่าวถึง
"ยัยแบมไว้ใจได้ที่ไหนกันเล่า นี่จะเอาระเบิดมาแกล้งรึเปล่านี่"
ฉันกล่าวหาเพื่อนติดตลกโดยไม่ได้จริงจังอะไร ถึงยัยเพื่อนแสบนั่นจะชอบเล่นอะไรแผลงๆก็เถอะนะ
"มาเปิดพร้อมกันดีกว่า"
วีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเปิดไข่เซอร์ไพรส์ ทุกคนต่างลุ้นว่าด้านในคืออะไร จะส่งผลอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สินหรือไม่ แบมแบมคงไม่เล่นพิเรนๆอีกนะ เพราะคราวก่อนก็เอาจิ้งจกมาใส่ในจานข้าวฉันเซอร์ไพรส์วันเกิด แต่พอดีฉันไม่กลัวจิ้งจก ฉันดันกลัวอย่างอื่นแทน กลายเป็นยัยนั่นนอยด์ไปเลย
"เอาล่ะนะ"
"1...
2...
3..."
"เดี๋ยว! อย่างเพิ่ง! กูจะนับถึงห้า!"
"เอ้าไอ้สัส! เกือบแล้วนะมึง"
"เอาใหม่ๆๆๆ
1...
2...
3...
4...
5..."
พรึ่บ!
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดและความเงียบงัน ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนทำให้ฉันเริ่มหวั่นๆกันสิ่งที่เกิดขึ้น ยัยแบมเล่นบ้าอะไรเนี่ย! ไรท์ก็มาสเต็ปเดิมเลย ไฟดับ! เหอะ คิดอย่างอื่นไม่หรอกแล้วหรือไง หากไฟติดขึ้นมา มันจะต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่นอน ว่าแต่ไอ้สิ่งที่เปลี่ยนแปลงนั่น มันคืออะไร?
####-
55555555555555 ยอมรับว่าไรท์สิ้นคิดมาก ใช้ฉากแบบเดิมเลย ไฟดับ5555 แล้วรีดคิดว่าด้านในกล่องของขวัญจะเป็นอะไรลองทายมาดูนะคะ>_< โอเค ไรท์ไม่มีอะไรจะพูดมากนะคะ ของคอมเมนต์เยอะๆๆๆๆๆๆ น้า ต้องการกำลังใจ ไรท์อยากรู้ว่ารีดเดอร์รู้สึกยังไงกับตอนนี้ ที่อัพช้าเพราะว่าช่วงนี่โน๊ตบุครวนมากกกกกกกก ช้ามากกกกกกกกกกกก จะบ้าตาย พอจะปั่นนิยาย อ่าว น้องนั่งดูดรากอนบอล -*- ให้ตายเถอะโรบิ้น
ส่วนเรื่องโปรโมทซีรีย์ที่ลิซ่าว่า เป็นซีรี่ย์เรื่อง Moonlight drawn by clouds ความจริงไรท์ไม่ได้ติดเรื่องนี้หรอกแต่แม่ไรท์ติดมากกกกก พอกดดูเฟสนางมีแต่โบกอมเต็มไปหมด นางบอกว่า "โบกอมผัวกู" แล้วก็มีปฏิทินโบกอมหนึ่งอัน กงยูอีกสองอัน นิตยสารของกงยูอีกหนึ่ง แล้วสติ๊กเกอร์โบกอมอีก -..-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น