คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 มันคือความรัก
ายนหนึ่ำลัะีเ็ผู้หิัวเล็ๆ้วยไม้อันให่
“หยุนะ!!” มันมัะเป็นแบบนี้เสมอทุรั้ที่เห็นนไ้รับอันรายร่าายอผม็้อยับไป่อนวามิทุที
“เ้าหนูไม่ใ่เรื่ออนายถอยออไปะ”
“มีอะไรใเย็นๆ่อน เธอเป็นแ่เ็” ผมยััวาเาอย่าแ็ัน
“็นัเ็นี่โมยอ อ้ามาแล้วยัเะ้าอีนะ ะอให้ปล่อยมันไป่ายๆหรือไ”
“ุ็ูไม่เป็นไรมานี้ถือว่าผมอร้อปล่อยเ็นนี้ไปเถอะนะ”
“ไม่ไ้ ถอยไปะ” ผมถูผลัระเ็นนล้มไป้าๆ
“อ่าโอ๊ย...” เ่าอผมเลือออ”
เพียะ!! เสียที่ึวามสนใอผมออาวามเ็บปว
“ฝ่าบาทเินอะไรึ้น” เลย์ที่เห็นาบหน้าสั่นพอีถามึ้น
“ับมันไป แล้ว่ามันะโทษที่มันวระไ้รับือวามาย” ไรรีย์ที่พูเรื่อน่าลัวไ้น่าาเยเินมาที่ผม
“โลิลับันเถอะ เินไหวไหม”เธอยื่นมือมาให้ผม ผมับมือนั้นมันั่อบอุ่นหัวใอผมเหลือเิน
“ผมิว่าไหว” ผมยืนึ้นแ่มัน็รู้สึเ็บแปลบๆึ้นมาึเเล็น้อย
“เราอุ้ม”
“ไม่เอา” ผมรีบเินหนีทันที ถึอนนี้ผมะเป็นเ็็เถอะแ่ารที่ะให้ภรรยาัวเออุ้มมัน็แปลๆอยู่นะ
ไม่นานพวเรา็มาอยู่รถม้าันามเพื่อลับราวั ผมอร้อให้พาเ็ผู้หินนั้นลับมา้วยเพราะเธอสลบไปั้แ่ที่ผมมาวาายนนั้นแล้ว
“โลิเธอะทำยัไับเ็นนี่” ไรรีย์ถามึ้นในะมอวิวทิวทัศน์
“ผมะูแลเ็นนั้นเอ ให้เธอมาเป็นเพื่อนผมไ้หรือเปล่า” ผมอบำถาม้วยท่าทาร่าเริ
“เหรอ...ามใเธอแล้วัน”
“…”
“…” พวเราไม่มีใรพูอะไร่อ ผม็วนุยไม่เ่เสีย้วยสิผม้อวนุย
“ุอบอะไรเหรอ”
“ทำไมถึอยารู้” เธอหันหน้ามาหาผมสีหน้าที่เ็มไป้วยวามแปลในั้นทำให้ผมรู้สึื่นเ้น
“็ิว่าถ้ารู้ไว้็ะีนะ ผมิแบบนั้น แ่ถ้าไม่อยาบอ็ไม่เป็นไรหลอ”
“ไ้สิเราะบอ เราอบินนมหวาน ับอไม้ที่มีลิ่นหอมอ่อนๆ และเราอบอ่านหนัสือสนุๆหรือนิยายรั และ็...”
มีหลายอย่าที่เธอบอผม ผมนั่ฟัอย่าั้ใผมรู้สึถึวามสุแม้เป็นเพียารฟัเธอนนี้พู บาทีผม็ิว่าเธอ็เป็นแ่เ็ผู้หิที่มีวาม้อารเหมือนนอื่นๆเา แ่้วยหน้าที่และำแหน่ทำให้เธอเป็นอย่าที่เธอ้อารไม่ไ้เลยแม้แ่น้อย บาทีผมอาะทำบาอย่าให้เธอไ้...
“ฝ่าบาทมีเรื่อ่วน...” ทันทีที่มาถึผมไม่ไ้ทำแม้แ่ะอบุเธอ เธอ็โนลาไปทำานอีแล้ว ฮือๆภรรยาผมบ้าาน
เลย์่วยพาเ็ผู้หินนั้นไปนอนในห้อเล็ๆห้อหนึ่ในปราสาท ที่นี้ไม่สวยนัแ่ะบ่นมา็ไม่ไ้หลอนะ ็ผมไม่ใ่เ้าอบ้านนี้นะ ผมอให้มาเรียไปเอาน้ำมาเ็ัวเ็นนี้
“่วย้วย...ท่านพ่อ ท่านแม่ ฮือๆ” ูเหมือนว่าเธอะละเมอนะ ผมเอามือไปวาบนหน้าผาอเธอ
“ัวร้อนมาเลยนี้ ใร็ไ้ามหมอที!!” ผมะโนบอน้านอ
“เ็นนี้ป่วยนิหน่อยรับ ทานยาเี๋ยว็หายไม่น่าเป็นห่ว อัวรับ” หมอบอแ่นี้และเินลับไปทันที
“ีัใแทบแย่เธอยัเ็อยู่้วยสิ มาเรียเธอ่วยเ็ัวเ็นนี้หน่อยไ้ไหม”
ผมเินมาที่ห้อรัวผมิว่าะทำ้าว้มให้เ็นนั้น ริสิทำให้ไรรีย์้วยีว่าเธอ็ยัไม่ไ้ินนี้นะ
“ผมอยาทำ้าว้มสำหลับสอที่ พวุ่วยทำามที่ผมะบอไ้หรือเปล่า” ็ผมเป็นเ็นี้นะ ทำเอนเียวไม่ไ้หลอ อีอย่ารัวที่นี้็ใ่ยาเินไปสำหลับผม ผมให้พวเา่วยทอปลาให้รอบเพราะเี๋ยวะเหม็นาว และไม่นานผม็ไ้่าว้มปลาทีู่น่าินสุๆไปเลย
“อบุมารับ ่วยเอานี้ไปให้เ็ที่อยู่ับมาเรียทีนะรับ ส่วนนี้ผมะเอาไปให้ไรรีย์” ผมเินไปแ่เรว่า้อให้นอื่น่วยยไปให้เพราะผมลัวะห่อน
“ุ่วยผมยนี้หน่อยสิรับ” ผมอร้อนรัวให้่วย
พวเราเินมาแถวๆห้อทำานอเธอ อนนี้เธอำลัทำานเ่นเยผมให้นรัวเินไปเสิร์ฟ้าว้มแทนผม ผมหวัว่าเธอะอบมันนะผมแอบูอยู่ที่ประูห้อ
“เราไม่ว่าิน เอาออไปมันเหม็น” เธอไม่แม้แ่ะมอมัน้วย้ำ
“แ่ว่า...”
“เราไม่อยาพู้ำ”
นรัวหันมาทาผม ผมึสะบัมือไปมาเพื่อให้เาเสิร์ฟมัน่ออย่าื้อึ
“ือฝ่า...” ไรรีย์ปัถาเสิร์ฟอาหารนอาหารและามแ
“เท่านี้็ไปไ้แล้วสินะ มันหมแล้วนี้ หรือะให้เราินาพื้นัน” นรัวัวสั่น้วยวามลัว
“อ่อและารัำสั่เราเธอวระไ้รับโทษแบบไหนี” นรัวที่น่าสสารัวสั่นเหมือนอยู่เมือหิมะ
“ออภัยไ้โปรเถอะฝ่าบาท” สายาเย็นาที่มอมายันรัวทำให้ผมรู้สึหนาวไป้วย
“ไรรีย์อย่าลโทษเาเลย ผมอโทษ…” ผมเ้ามาในห้อพร้อมีหน้าเศร้า
“ผมอยาะอบุ ุที่พาผมไปเที่ยวผมเห็นว่าุยัไม่ไ้ินอะไร นรัวนนี้ผมอร้อให้เายมันมาให้เธอเอ อลโทษเลยนะผมอร้อ” ผู้หิแพ้สายาใสื่ออเ็ๆันทั้นั้นแหละ
“็ไ้” ูเหมือนะรอแล้วนรัวูะโล่ใึ้นมาอย่าเห็นไ้ั
“ั้นพวเราอัว” ผมรู้สึเสียในิหน่อยเพราะ็ั้ใเอามาให้เพราะหวัีแท้ๆ
ผมเินออมาโยไม่หันลับไปมอ ผมรไปที่ห้อเล็ๆอเ็นนั้นเธอไ้สิแล้วแ่ยัหวาลัวอยู่มา
“ไม่้อลัวนะ พวเราะ่วยเธอ” ผมมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้เ็นนั้นเพื่อผูมิร
“ริๆนะไม่ทำร้ายริๆนะ” เธอที่เอาแ่ถอยหนีทุนเริ่ม่อยๆเื่อใผม
“ผมื่อโลิ” ผมยื่นมือออไปหาเธอ
“เิเลีย...ือื่ออัน” ผมุมมือเล็อเธออย่าทะนุถนอม เ็นนี้ผ่านอะไรมาเยอะั่น่าเศร้า
“เิเลียินอาหาร่อนสิผมเรียมให้เอเลยนะ หวัว่าเธอะอบ” ผมพาเธอไปนอนบนเียและหยิบามมาป้อนเธอ
“อร่อยมา่ะ” น้ำาอเธอไหลออผม มันทำให้ผมเศร้าเ็ที่น่าสสารนนี้
“ฮือ...ที่ผ่านมาลําบามาสินะผมสัาะีับเธอมาๆนะไม่เป็นไรแล้วนะ เ็ีๆ” ผมอเ็นนั้นร้อไห้
“ฮิฮิ ใีันะ่ะ” รอยยิ้มอเ็นนี้ทำให้ผมอบอุ่นใริๆ เธอเ็น้ำาและปลอบใผม
“ผมวระปลอบเธอสิแบบนี้ผม็ไม่เท่ห์แล้วสิ”
“ไม่่ะ สำหรับันุเป็นผู้ายที่เท่ห์ที่สุเลย่ะ” เธอหลับาลและบอำอบแสนหวานให้ับผม
หลายวันที่ผ่านมาผมมาแวะมาูเิเลียบ่อยๆเพราะลัวเธอะเหาเธอยัยิ้มสใส่ให้ผมเสมอ อ่า...ี่อใมาๆ แ่ับันภรรยาอผมทำให้ผมรู้สึหนาวเย็นับใเธอเหมือนมีอะไระุยับผมอยู่ลอแ่เธอ็ไม่ไ้พูมันออมา ็ีผม็ไม่อยาุยับเธอนั เพราะผมทนสายาอเธอไม่ไหวมันทำผมหนาวไปหม
“ะไปไหนเหรอ” เธอถามผมที่ำลัะออไปาห้อ เ้าวันนี้เธอื่นสายว่าปิ
“ผมะไปเล่นับเิเลีย ทำไมเหรอ” ผมถามเธอ้วยใบหน้าที่สสัย
“ไม่มีอะไร ไปเถอะ” เธอ้มหน้าลนิหน่อยผมเินออมาเียบๆปล่อยให้เธอพัผ่อน
สีหน้าเธอูไม่ีเลยนะวันนี้ แ่...ไม่เป็นไร...อืมอิไม่ไ้เลย ไม่สิ้อไม่ิไม่สน ไม่สน ไม่สนำไว้ผมะไม่ยอมหลรัผู้หินนั้นเ็าไม่มีวัน ในะที่ิอยู่ผม็เินมาถึหน้าห้ออเิเลีย ผมเาะประูสอสามทีประู็เปิออ เ็ผู้หิผมสีบลอน์ทอที่มีใบหน้าามเินว่าเ็าวบ้านะมีไ้็ออมา
“ไปันเถอะ”
ผมเพียยิ้มและเินนำทามา พวเราะไปห้อสมุันผมิว่าะหาพวพืาโลเิมอผมพืเพราะหลายๆอย่าอโลผมพวเา็ไม่รู้วิธีินมัน ผมึให้เิเลีย่วยหาเพราะเธออ่านออและเียนไ้ีว่าผมมา
“พืที่ผม้อารมันเหมือนับไผ่มีลำ้นและมี้อปล้อำนวนมา ่วยผมหามันที”
พวเราหามันมาลอทั้วันมันยาว่าที่ผมิเราอ่านหนัสือหลายเล่ม แ่เรา็ยัไม่เอสิ่ที่้อารเลยแม้แ่น้อยแ่ผม็ยัไม่ยอมแพ้ นเริ่มเย็นผมลืมเวลาไปเลยเิเลียูเหมือนะหิวเอามาๆแ่ไม่ล้าบอับผมสินะ
“เิเลียหิวแล้วเรียมอาหารให้ผมที” เธอรีบไปทันทีนี้เธอหิวมาสินะผมมันนใร้าย...
“บรรารัษ์ผมอยาไ้หนัสือ อีมีหนัสือพืเร้อนบ้าไหม”
“มีสิรับรอรนี้สัรู่” ผมรับหนัสือและเริ่มหามันแบบผ่านๆ
“เอแล้วบทะ่าย็่ายแบบเหลือเื่อริๆ” ผมเริ่มหิวมาึ้นเพราะรู้สึสบายใึ้นมา
“ท่านโลิแย่แล้วฝ่าบาทเา...”
ผมไม่ไ้ฟัที่เิเลียพูนบเพียแ่ไ้ยินเหมือนเาะเป็นอะไรไป หัวใอผม็รู้สึเย็นวูบวาบาอผม็สั่นแ่ัวับใอผม็วิ่ไวว่าวามิอยู่ี...
“ให้เาไม่ไ้รับ” ทหารยามวาผมที่วิ่มา้วยวามเร็ว
“ไม่ผมะไปหาไรรีย์” ผมไม่ถอย
“ไม่ไ้ริๆรับท่านยุาลส์สั่ห้ามใรรบวนฝ่าบาท” ทหารไม่ให้ผมเ้าไป
“เอาั้น็ไ้” ผมแล้ทำเป็นถอใ และโเะเ้ารล่อวใเ้าทหารยามทั้สอ้วยเท้าเล็ๆทั้สอ้า แ่นี้็เพียพอะให้ผมพุ่ัวเามาในห้อไ้แล้ว
“โอ๊ย...” ผมร้อออมาเพราะล้มหน้าทิ่มพื้น
“โลิะวิ่ทำไม เห็นไหมว่าเธอล้ม” ไรรีย์ประอัวผมที่ล้มให้ลุึ้น
“ผมอโทษผมไม่เป็นอะไร แล้วุเป็นอะไรไหมผมไ้ยินว่ามีบาอย่าเิึ้นับุ” ผมับมืออเธอไว้แน่น
“เราไม่เป็นไรแ่ทำานหนัเินไป เราเลยป่วย” เธอเินไปที่เียและนอนลผมเินามเธอไปและนั่้าๆเธอ
“อะไรทำใหุ้้อทำานหนันานี้” ผม้อมอไปที่เธอ
“ถึพูไปเธอ็ไม่เ้าใหลอ” เธอหลับาล
“เธอิว่าผมเ็เินไปที่ะหลรัเธอหรือเปล่า” ผมับมืออเธอ
“เราไม่รู้เราไม่เ้าใวามรั แม้แ่วามรัารอบรัว เรา็ไม่เ้าใ”
“นี่ไรรีย์ผมรัุ”
“…” เธอลืมามอผมแ่ไม่ไ้อบอะไร
“อะไรที่ผมใหุ้้อป่วยเหรอ ให้ผม่วยุนะ”
“แ่เธอไมุ่นนั็่วยเราไ้มาแล้ว”
“ุไม่ไว้ใผมสินะ แ่ไม่เป็นไรหลอเพราะผม เป็นผู้ายที่ทำทุอย่าไ้เพื่อนรั”
“...”
“อนนีุ้อาะยัไม่เื่อ อใหู้ที่ผลลัพธ์” ผมูบหน้าผาอเธอ ูเหมือนเธอะัวร้อน
“ุนอนเถอะ ผมะอยู่เป็นเพื่อน” ผมับมือเธอและเธอ็หลับไป วูบหนึ่เหมือนผมเห็นรอยยิ้มบาๆอเธอ ไม่ว่าผมะาฝาหรือไม่มัน็ทำให้หัวใอผมเ้นแร ึั ึั
ความคิดเห็น