คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 การมาเที่ยวมักจะได้ของฝากติดมือมาด้วย
สอปี่อมา
สอปีมานี้ผมเรียนภาษาอย่าหนัเพื่อที่ะเ้าใที่พวเาพูมันยาทีเียวที่ะเรียนมันแ่ไม่้อห่วเพราะผมเ่ไล่ะ
อนนี้ผมรู้เรื่ออะไรบ้าอย่านั้น็ือผมมีภรรยาแล้ว็อย่าที่ทุนิไรรีย์นสวยนนั้นไ
อนแรผม็ีใอยู่หลอแ่สอปีมานี้ผมไม่่อยไ้เอเธอเลยผมิว่าเธอเอาแ่ทำาน
ผมมัะหลับ่อนที่เธอะลับมานอนเสียทุทีเราเลยไม่เอันนบาทีผม็ลืมเธอไปบ้า
ูเหมือนผมะมียศเป็นยุ้วยนะผมไม่่อยเ้าใมานัแ่ะให่พอสมวร
“ท่านโลิไ้เวลาื่นแล้วนะ่ะ”
ผมลืมาื่นึ้นอนนี้ื่ออผมือโลิผมเป็นนเลือื่อนี้เอเพราะื่อริอผมมันยาวและพวเาออเสียไม่ไ้แน่นอน
ที่ผมเลือื่อนี้เพราะผมเป็นเ็มีปัหาอที่นี้ผมเหาและเศร้าพวเาอบทิ้ให้ผมอยู่นเียว
บารั้ผม็เล่นนนพวเาปวหัวแ่ผมไม่เยโนไรรีย์ุแม้รั้เียวไม่ว่าผมะทำอะไร
ผมรู้สึว่าอยาะเรียร้อวามสนใาภรรยานสวยแ่เธอ็ไม่สนใเอาแ่ทำานอยู่ลอ
“ผมไม่ไปไ้ไหมารฝึาบมันทำให้มือผม้าน” ผมส่สายาอ้อนวอน
“ไม่ไ้่ะนี้เป็นำสั่าท่านไรรีย์”
“เหรอ” ไม่ใ่เรื่อที่ผมะ้อฟัพวเา
มันไม่ใ่ัวผมเลย
“ท่านโลิเี๋ยว” หิรับใ่เอ่ยเรียผม็วิ่หนีหายไปแล้ว
ผมวิ่หนีพวเาอย่าว่อไวเมื่อพวเาพยามะับผม ผม็สไล์ัวลอใ้หว่าาพวทหารเนื่อาผมทำมันบ่อยพวเาในอนนี้ึยาะับัวผมไ้
ผมหนีเ้ามาในห้อทำานอไรรีย์
เธอมอผมและ้มลทำานอเธอ่อผมหลบอยู่้าหลัเ้าอี้อเธอ
“ฝ่าบาทท่านโลิหนีไปอีแล้วอรับ ะให้ออามหาหรือไม่”
“ไม่้อ” เธออบไปไม่แม้แ่ะมอทหารนนั้น
“ออไปไ้แล้วอย่าวนเรานว่าะถึมื้อลาวัน”
“อรับ” ทหารออไปและ่อยปิประู
“โลิเบื่อเหรอ” เธอถามผม้วยน้ำเสียเอื่อยๆ
“ผมไม่่อยอบมันทำให้มือผม้าน” ผมออมายืน้าๆเธอ
“เราเห็นว่าเบื่อเราึให้เรียนวิาาบ แล้วอยาทำอะไร”
“เที่ยวผมอยาะออไปเที่ยว”
“แล้วเราะให้นพาไป อนนี้ลับห้อไป่อน”
“ไม่ผมไม่ไป ผมเป็นสามีุนะอยู่ับผมบ้าสิ” ผม้อมอหน้าอเธอ เธอวามือาานมามอหน้าผม
“เรา้อทำานเธอ็รู้
แล้วอีอย่ามัน็แ่หน้าที่เราแ่านันเพราะหน้าที่อย่าไ้บีบบัับเรานั”
“หน้าที่เหรอ หมายวามว่าุะแ่านันใร็ไ้สินะถ้าุำเป็น”
“ใ่มันะเป็นแบบนั้นในอนา” เธอให้ำอบผมและ้มหน้าทำาน่อไป
ผมเินออาห้อแบบนี้มันไม่โอเเลย ในอนาผมะ้อร้อเพลเมียพี่มีู้แน่นอน
อยู่ไม่ไ้แล้วผม้อลาออไม่สิผม้ออหย่าผมะทิ้ยัยหน้าายบ้าานนั้นและไปมีเมียและลูน่ารัๆที่รัผมนเียว
นี้มัน ผมำลัน้อยใสินะ...
วันนี้อผมบลโยที่ัวผมเอาแ่อยู่ในห้อ
ผมิอะไรเรื่อยเปื่อยผมเริ่มิว่าัวผมที่เ็ลทำให้วามิและารัสินใลลอย่ามาผมเอาแ่ใมาึ้นและระบวนาริวิเราะห์อผมนั้นแย่มาไม่่าาเ็ๆเลย
อายุอผมในอนนี้สัสิบวบไ้
และอีเรื่อที่้อิมาที่สุือวันหนึ่ผมะน้อมีลู และลูอผมะ้อลําบาแน่พวเาะ้อแย่ิราบัลลั์รับพี่น้อนอื่นที่เิาไรรีย์และสามีXอเธอ และลูอผมะ้อแพ้แน่นอนเพราะผมไม่มีอำนาแม้สันิ บาทีผมและพวลูๆะถูพวเา่าายในไม่้า
“มาเรียผมอยาะนอน” มาเรียือหิรับใ่ทีู่แลผมมาลอั้แ่มาที่นี้วันแล
“ท่านโลิัวลสิ่ใอยู่หรือเปล่า่ะ” เธอถามผมะอผมนอนบนเีย
“เรารู้ัันมาสอปีแล้วสินะ”
“เ้า่ะท่านโึ้นนิหน่อย
ิันำไ้ว่าท่านเยสูเท่านี้อิัน” เธอทำมือวัส่วนสูอผม
“ุ็เหมือนับพี่สาวอผม เพราะผมไม่มีใรเลยบนโลนี้” ผมรู้สึเหมือนะร้อไห้
“ท่านเป็นอะไรหรือ่ะ อยู่็...”
“ผมไม่อยาอยู่ที่นี้ ผมลัว...”
“ลัวหรือ ท่านมีสิ่ใ้อลัวัน ในเมื่อท่านไรรีย์ยัอยู่ไม่มีใรทำอะไรท่านไ้หลอเ้า่ะ”
“….” ผมไม่ไ้พูอะไร่อเพียแุ่หน้าบนออเธอและหลับไป
ผมเริ่มรู้สึัวในเ้าวัน่อมาวันนี้เป็นวันแลอหน้าหนาวในปีนี้แ่เียลับอุ่นเป็นพิเศษ
ผม่อยๆลืมาึ้นมา...
“ื่นแล้วหรือปิเธอื่นเวลานี้หรือเปล่า” ผมใเล็น้อยที่เอุภรรยาหน้าายอยู่ที่นี่
“ใ่ผมื่นเวลานี้ิว่านะ” ผมอนไปอย่าไม่มั่นในั
“วันนี้เราะพาไปเที่ยว”
“ริเหรอ” ผมรู้สึื่นเ้นึ้นมา
“เรามีเวลาไม่มานั รีบไปเรียมัวเถอะ”
“ทันทีเลย” ผมรีบลาเีย
“มาเรีย มา่วยผมหน่อยรับ” ไม่้ามาเรีย็เินเ้ามา
“เิทานี้เลย่ะ”
ไม่นานพวเรา็ึ้นมาอยู่บนรถม้าสีาวันามผมแ่ัว้วยุสูทสีน้ำเินและผูริบบิ้นเล็สีน้ำเินผมิว่าูีทีเียว
“ะมอเราลอทาเลยเหรอ” โนับไ้เสียแล้ว
“เพราะัวุวันนี้ผมให้ผมละสายาไม่ไ้” ผมละสายาาผมและมอ้าทา
“ในเมื่อเป็นวามผิอเรา็ว่าเธอไม่ไ้” เธอยัมอไปนอหน้า่าในะที่ผมนั่อมยิ้ม
ไม่นานเรา็ไ้มาถึัวเมือที่อยู่ไม่ไลาราวัพวเราลารถม้าันาม
พวเาบาน็ำไรรีย์ไ้แ่พวเา็มออยู่ห่าๆไม่ล้าเ้ามารบวนเธอ
“ผมอยาะไปูร้าน้าเวทย์มน์ที่ายอะไรแบบนั้น”
“เ้าใแล้ว เปาโลนำทา”
พวเราเินผ่านร้านมามายมีหลายอย่าที่ผมสนใเปาโลบอับพวเราว่าหาเรา้อารไปร้าน้าเวทย์มน์เราะ้อไปแถวิล์นัผภัยที่นี้็เป็นสิ่ที่ผมอยาะเห็นอยู่เหมือนัน
พวเราเินมาถึิล์นัผภัยแถวนี้ไม่ไ้สวยามเท่าัวเมือั้นในแ่็มีนอยู่ำนวนมา
“เ้าไปไ้ไหมรับ”
“ไหนๆ็มาถึแล้ว ็ไปเถอะ” ผมยิ้มีใแม้บารั้เธอะใร้ายับผมไปบ้าแ่เธอ็ามใผมสุๆ
ถ้าเธอยิ้มบา็ะีนะ ผมอยาเห็นมันัรอยยิ้มอไรรีย์
“ยินี้อนรับ่ะ มีอะไรให้่วย่ะ” พี่สาวพนัาน้อนรับเอ่ยทัทายพวเรา
“ือ...อับมือไ้ไหมรับ” พี่สาวนสวยแปลในิหน่อยแ่็ยื่นมือมาให้ผมับ้วยรอยยิ้มสใส่
ผมทั้ื่นเ้นและเินอายสุๆไปเลยเพราะถ้าพูถึ่าโลแล้วล่ะ็้อพี่สาวสุสวยอิล์นัผภัยนี้แหละ
นี้สินะ่าโลั่สวยามเสียริๆ พี่สาวนสวยสุยอิล์นัผภัยสุยอ
“โลิ สุภาพหน่อยเธอำลัทำให้ผู้หินนี้ลําบาในะ”
เธอมอผม้วยสายาุๆ
แ่ผม็ไม่รู้ว่าทำให้เธอโรธหรือเปล่าเพราะอย่าที่บอเธอเป็นนหน้าาย
“อโทษรับ” ผมอโทษเธอไปเพราะผมอาะไม่สุภาพับเธออย่าที่โนว่า
“ไม่เป็นไร้าหนุ่มน้อย เพราะเธอน่ารัมาพี่สาวให้อภัย”
รอยยิ้มอเธอที่ส่มาให้ผมมันสใส่เสียนแสบา
“เราไปันเถอะ” ไรรีย์เอ่ยเรียผมและเธอ็เริ่มเินออไป
“แ่ผมยัูไม่หมเลยนี้” ผมยัอยาะู่อึไม่ยอมามเธอไป
“ไม่ไ้ เราเบื่อที่นี้”
“แ่...”
“อย่าื้อับุแม่สิ๊ะหนุ่มน้อย” ไรรีย์หยุเินะทันหัน และหันลับมามอผมและพี่สาวพนัาน้อนรับ
“ไปสิ๊ะุแม่โรธแล้ว” เธอยัส่รอยยิ้มมาให้ผม
“ใ่รับพี่สาวลา่อนผม้อไปแล้ว ฮ่าๆ” ผมหัวเราะแห้ๆและเินามไรรีย์ไปเียบๆ
ไม่นานเรา็มาถึร้าน้าเวทย์มน์
มีหลายอย่าให้เลือใ่แ่ผมไม่สนใพวอาวุธเลยแม้แ่น้อยนี่ทำให้ผมผิหวัริๆ
“โลิอยาะไ้อะไรไหม” ไรรีย์ถามผมที่เอาแ่เินูนั้นนี่ไปมา
“ผมไม่อบอาวุธ” ผมทำหน้าเศร้าเพราะผิหวั
“นายน้อยอรับเิทานี้” ายวัยลานเ้าอร้านเรียผมไปุย
“มีอะไรเหรอ” ผมถามเา
เานั่ลระิบุยับผมเบาๆ
“นายน้อยผมมีอสนุๆให้เล่นท่านสนใหรือไม่”
“เมื่อเร็วๆนี้ผมไ้น้ำยาแปลร่ามาำนวนหนึ่
ที่ริมันออะผิหมายนิหน่อยถ้ายัไนายน้อย...”
“แน่นอนผมสนใมันมามีอยู่เท่าไหร่ผม้อารเยอะหน่อย”
วาอผมแวววาวึ้นมาทันที
“หวรับนายน้อย”
“แน่นอนว่าผมเอาทั้หมแ่อย่าให้พวผู้ให่รู้นะ
พวเา่าลุแน่”
“แน่นอนพวเาะไม่รู้”
“แล้วผมะแปลร่าเป็นอะไรไ้บ้า มี้าเียไหม”
“ไม่มีอะไรหลอนายน้อย เพียแ่ห้ามินเินวันละรั้และห้ามินิ่อันเินสอวัน
ำไวุ้ายห้ามเ็า”
“ทำไมเหรอ” ผมเริ่มรู้สึลัว
“มันะทำให้ปวท้อและท้อเสียไ้”
“โถ่นึว่าะายใหมเลยลุ” ผมนี้เือบลื่นล้ม
“็นั้นแหละรับถ้ายัไม่เื่อำเือน นายน้อยยัทำ่อ็อย่าที่นายน้อยิรับ
ถึายเลย”
“นั้นสินะอีแบบนี้มันย่อมอันราย
ผมเ้าในายให้ผมเถอะ”
“รับนายน้อย” พวเราับมือันแน่นราวับเป็นเพื่อนันมานาน
“ไ้อที่ถูใแล้วเหรอ” ไรรีย์ถามผม
“ไ้แล้วรับ” ผมยิบาและยนิ้วโป้ให้ลุเ้าอร้าน
“ไรรีย์เราไปันเถอะ ผมอยาูอย่าอื่น”
“ไ้ เลย์ัาร้วย” เธอสั่ผู้ิามให้ัาร่ายเิน
ผมพาไรรีย์ออมาเพราะลัวเธอับไ้และผมเื่อในสิลอ...เอ้ยไม่ใ่สิลารายอ
อาลุนนั้น
“ายะนัเ็วั่ว!!”
เนื้อเรื่ออน่วแร็อาะน่าเบื่อหน่อย เพราะเป็นนอบวามสโลว์ไลฟ์อบุทุนที่อ่านันนะ
ความคิดเห็น