อนุญาตให้พกผมไปในความคิดถึง

เรื่องราวของชายหนุ่มที่ลองเล่นแอปพลิเคชันหาคู่

  จนได้เจอหญิงสาวในความทรงจำ 

  จากนั้นทั้งสองได้รู้จักกัน แล้วเธอก็จากเขาไปไกลแสนไกล

   เขาจึงอยู่รอด้วยความหวัง โดยใช้ความทรงจำเป็นกำลังใจ

   แม้จะเหงาแสนเหงา แต่ยังมีความคิดถึงอยู่ร่ำไป เพื่อจะได้พบเธอ

   สุดท้ายเขาจะได้สมหวังกับเธอหรือไม่?

         แต่เขาก็ได้รู้จักการเป็นผู้ให้

         ซึ่งไม่ใช่แค่การที่ให้ถ้อยคำอนุญาตนั้นแก่เธอ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ในยามที่ใครสักคนต้องห่างไกลกัน

ถ้าเบื่อคำว่า...คิดถึงกันบ้างนะ หรือ อย่าลืมคิดถึงกัน

ลองใช้ถ้อยคำนี้ดูไหม

"อนุญาตให้พกผมไปในความคิดถึง"

แล้วอาจจะได้ความรู้สึกดีๆ บางอย่างเหมือนตัวละครในเรื่องนี้

          ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

สวัสดีครับ นักอ่านทุกท่าน
เนื่องจากเดือนสิงหาคมเป็นเดือนเกิดของผม
จึงนำเรื่องนี้มาลงให้อ่านกันแบบฟรีๆ จนจบเรื่อง
เริ่งลงวันที่ 9 สิงหาคม 2567
จะลงให้อ่านวันละ 1 ตอน เวลาประมาณ 16.00 น.
เมื่อลงจบแล้ว จะเปิดให้อ่านฟรี 5 วัน จากนั้นจะขอทำการติดเหรียญ

ฝากติดตามนวนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ
ถ้าชื่นชอบก็ฝากกดหัวใจ
หรือมีสิ่งใดติชมกันก็บอกได้เสมอ
ยินดีอ่านทุกความคิดเห็นครับ

อย่าลืมคิดถึงกันบ้างนะครับ ผมอนุญาต
กุลวีร์