คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดมุ่งหมายของแต่ละคน
จุดมุ่งหมายของแต่ละคน
“ยืมเงิน! ยืมไปทำไมอีก! คราวก่อนนายยืมไปเป็นแสนแล้วนะ เคยคืนบ้างมั้ย!” แรคคูนหนุ่มสติแตกทันใด ทำเอาไลอ้อนสะดุ้งโหยง แล้วถอยหลังอัตโนมัติ
“ก็ฉันจะเข้าร่วม ‘การแข่งขันสร้างหุ่นยนต์ชิงแชมป์โลก’ ที่จัดทุกๆ4ปี แต่ฉันไม่มีเงินเหลือเลย ถ้านายไม่ให้ยืมก็ไม่เป็นไร” ไลอ้อนบอกเสียงหวาดๆ
“ไม่ให้ยืมอยู่แล้ว ถ้าจะยืมเอาเงินที่นายยืมฉันเป็นแสนคืนมาก่อน” แรคคูนบอกพร้อมกับทำตาน่ากลัว พร้อมกับผลักไลอ้อนออกจากห้อง
“ใจร้ายชะมัด” ไลอ้อนบ่นพึมพำ แล้วรีบออกจากโรงเรียนที่เจ้าเพื่อนใจดำสอน
1เดือนต่อมา
“แผล่บๆ แจ๊บๆ ง่ำๆๆ” นั่นเป็นเสียงกินที่ดังแล้วขาดมารยาทที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
ชีพที่ทำหน้าที่เป็นบรรณารักษ์ประจำห้องสมุด เงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือ พบว่าเพื่อนกระต่ายของตนเดินแทะแครอทเข้ามานะห้องสมุด โดยไม่เกรงกลัวอาจารย์ประจำห้องสมุด
“ไฮ้! ชีพ งานหนักเปล่า? ง่ำๆ” บันนี่ตรงดิ่งเข้ามาถาม
“บะ...บันนี่ ห้องสมุดเค้าห้ามนำอาหารแล้วเครื่องดื่มเข้ามานะ” ชีพกล่าวพร้อมกับมองแครอทในมือบันนี่
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย นี่มันไม่ใช่อาหาร และก็ไม่ใช่เครื่องดื่มสักหน่อย นี่เค้าเรียกว่าผัก”
ชีพมองบันนี่ที่แก้ตัวหน้าขุ่นๆ อย่างระอาใจ
“มีข่าวใหม่มาด้วยแหละ ข่าวใหญ่ด้วยนะรู้รึยังจ๊ะบันนี่” ชีพเอ่ยพร้อมกับเปิดคอมพร้อมเช็ค
“หือ? ข่าวอะไร” บันนี่ยื่นหน้าไปมองอย่างสนใจ
“นี่ๆ ‘วันนี้เมื่อเวลาตี2 Don Cavalier มหาเศรษฐีผู้ก่อตั้งบริษัทเกมที่ใหญ่ที่สุดในโลก ได้เสียชีวิตลง ระหว่างที่ยังไม่มีพินัยกรรมว่าทรัพย์สมบัติอันมหาศาลของดอนจะตกเป็นของใคร ท่ามกลางการชุมนุมของวงศ์ญาติและพนักงานคนสนิททนายประจำตัวของดอนได้ฉายคำสั่งเสียของดอนผ่านทาง Hologram ซึ่งมีเนื้อความดังนี้
'ข้าพเจ้า Don Cavalier และนี่คือคำสั่งเสียของข้าพเจ้า ก่อนอื่นที่มารวมกันขณะนี้คงกำลังอยากรู้กันว่าใครจะเป็นผู้รับมรดกของข้าพเจ้าไป อย่างไรก็ตามจะไม่มีผู้รับเลือกมรดกเพียงผู้เดียว ข้าพเจ้าต้องการแบ่งมันให้ทุกๆ คนที่ต้องการแต่มันก็ต้องมีการแข่งขันกันหน่อยนะ และที่เกาะทะเลทรายใจกลางมหาสมุทรแปซิฟิกก็คือสถานที่สำหรับเกมนี้ ซึ่งมันคือผลงานชิ้นสุดท้ายของข้าพเจ้ามันมีชื่อว่า Trickster ข้าพเจ้าจึงต้องการที่จะเชิญทุกๆ ท่านที่ต้องการมีส่วนร่วมในผลงานชิ้นสุดท้ายนี้เข้าไปเสาะหาทรัพย์สมบัติอันเป็นมรดกของข้าพเจ้าที่กระจายและถูกซ่อนอยู่ในสถานที่ต่างๆ ตามเกาะแห่งนั้น ขออวยพรให้ทุกคนมีชีวิตรอดและกลับมาพร้อมกับความร่ำรวย ฮ่าๆๆๆๆ'
นี่แหละ ข้อความทั้งหมด” ชีพเงยหน้ามองบันนี่ซึ่งตอนนี้ตาปรือจะหลับแหล่ไม่แหล่
“อย่างกับนิทานแน่ะ ยิ่งฟังเสียงชีพด้วย เหมือนเล่านิทานก่อนนอนเลย ฮ้าว~” บันนี่หาวพลางบิดขี้เกียจ
“น่าสนใจนะ ไปด้วยกันมั้ยบันนี่ ฉันเคยใฝ่ฝันว่าอย่างมีหอสมุดที่ฉันเป็นเจ้าของ” ชีพว่าพร้อมกับทำตาเคลิ้มฝันที่บันนี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขอฉันคิดดูก่อนนะ” บันนี่เอ่ยขึ้นเท่านั้นก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดไป
“มาแล้วค่า~” บันนี่เข้าไปที่ค่ายมวยที่ตนเป็นสมาชิก
“บันนี่! มาแล้วหรอ ดูนี่สิ” เจ้าของค่ายมวยยื่นนิตยสารมาให้บันนี่
“อ๊ะ! นี่มัน” บันนี่จ้องนิตยสารนั้นด้วยประกายตาความสนใจ
นวมที่มีอยู่คู่เดียวในโลก!
รายระเอียด : นวมนี้ ทำจากหนังของช้างแมมมอธ ในพื้นที่อันหนาวเหน็บของอลาสก้า
จะมีการประมูลในอีกไม่ช้า!
“ห๊า!!!!! ประมูลในอีกไม่ช้า ยังงี้ต้องหาเงินไปประมูลให้ได้!” บันนี่ประกาศเสียงลั่น ก่อนที่จะคิดถึงเกาะคาบัลร่า
“อ้าวบันนี่จะไปไหน” เจ้าของค่ายถามเมื่อเห็นบันนี่วิ่งออกนอกค่าย
“วันนี้หนูของดซ้อมค่ะ!”
จากนั้นบันนี่ก็รีบวิ่งกลับห้องพักที่เธอกับชีพอยู่ด้วยกันอย่างรวดเร็ว
เช้าวันต่อมา
“ห๊า กลุ่ม 7-Princess หนีออกจากโรงเรียนไปเกาะคาบัลร่าแล้ว!!” บันนี่กับชีพแทบเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เมื่อรู้จากเพื่อนในห้อง
“ช่างเถอะ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” เพื่อนคนนั้นกล่าวพร้อมกับเดินกับที่นั่งเพราะอาจารย์เข้าแล้ว
“นักเรียน อาจารย์ได้ข่าวว่ากลุ่ม 7-Princess หนีออกจากโรงเรียน ซึ่งเป็นหน้าที่ของอาจารย์ประจำชั้นอย่างอาจารย์ที่จะต้องไปตามนักเรียน เพราะฉะนั้นวันนี้อาจารย์จะไปตาม กลุ่ม7-Princess กลับมาที่นี่โดยเร็วและให้ปลอดภัยที่สุด”
“เงินประดิษฐ์หุ่นยนต์ คือ เงินที่เกาะกาบัลร่านี่แหละ! ฉันจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม เตรียมอาวุธ อาหาร น้ำดื่ม และอุปกรณ์ เงินชนะเลิศต้องเป็นของฉัน!!!!” ไลอ้อนประกาศเสียงดัง
ถึงห้องพักของบันนี่กับชีพ
“บันนี่ จะไปตอนนี้เลยหรอ รอให้ปิดเทอมก่อนสิ” ชีพบอกบันนี่ที่เอาแต่เก็บของยัดใส่กระเป๋าราวกับว่าจำเป็นต้องเดินทางในวันพรุ่งนี้
“ตอนนี้เลยสิ ไม่งั้นเดี๋ยวพวกกลุ่ม 7-Princess ฉกเอาเงินรางวัลไปก่อนน่ะซิ ไม่ได้ๆ นวมคู่เดียวในโลกต้องเป็นของฉัน!” ชีพมองบันนี่อย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมพูดถึงเรื่องไปเกาะอยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นเรื่องนวมไปได้
“ตะ...แต่ว่าโรงเรียน เค้าก็ว่าเราหนีออกจากโรงเรียนน่ะสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันยื่นเรื่องแล้วเรียบร้อย” บันนี่บอกพร้อมกับขยิบตาให้
“ยื่นเรื่อง...??? เรื่องอะไร???” ชีพทำตาโตอย่างไม่เข้าใจ
แต่บันนี่กับทำตาหวานซึ้ง พร้อมกับเอ่ยเสียงที่ดัด(จริต) จนหวานใสยิ่งกว่าเคย
“ ‘อาจารย์ใหญ่คะ คือว่าหนูได้ข่าวว่ากลุ่ม 7-Princess ได้หนีออกไปจากโรงเรียนใช่มั้ยคะ แล้วอาจารย์แรคคูนก็กำลังจะไปตามไปน่ะค่ะ อาจารย์ว่าอาจารย์ลำพังคงไม่ไหว เลยจะพาหนูกับชีพไปด้วยน่ะค่ะ อาจารย์ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ’ ” บันนี่กล่าวบทที่ตนเล่นมาจบก็หันไปถามชีพ “เป็นไง มืออาชีพเลยใช่ม้า?”
ชีพทำหน้าเหวอกับบันนี่ที่ตีบทแตกได้ดีจริงๆ แถมยังเอาชื่ออาจารย์ประจำห้องตนเอง มาขายอย่างไม่เกรงกลัวฟ้าดินลงโทษ
“เป็นไงชีพ เจ๋งป่าวๆ คราวนี้ไปได้อย่างสบายใจหายห่วง” บันนี่ยิ้มแป้นพร้อมกับยัดเสบียงอาหารลงในเป้ใบยักษ์
“จ...จ้ะ”
“ ‘จ้ะ’ แล้วยืนเฉยอยู่ได้ มาเก็บกระเป๋าซิ กระเป๋าใครกระเป๋ามันนะ”
“อื้ม แต่ว่าบันนี่ เธอเอาแครอทไปทำไมมากมาย นี่ไปขุดมาทั้งสวนเลยหรอไง” ชีพสังเกตเห็นแครอทนับสิบอยู่ในกระเป๋าเป้ยักษ์ที่บันนี่ยักษ์ของใส่ลงไปแล้วลงไปอีก จนจะมีขนาดเท่ากับบันนี่เอง
“ก็มันอร่อยนี่ ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีแครอทเลยต้องเอาไปกินวันล่ะอัน ไม่รู้ว่าเกาะนั้นมีแครอทด้วยฉันจะกินให้หมดเลย!”
“เฮ้อ! เอาเถอะฉันจะเก็บของฉันบ้างแล้วกัน” ชีพก้มลงหยิบเป้ของตนเองแล้วเริ่มเก็บของ
“ฮะฮะฮะ ผจญภัยๆ ลั้นลา~”
ความคิดเห็น