คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
ปุ ปุ ปุ
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงชกกระสอบทรายกับเสียงหอบด้วยความเหนื่อยอ่อนผสมผสานกัน
“บันนี่ พักก่อนก็ได้นะ” เสียงเจ้าของค่ายมวยแห่งหนึ่งเอ่ยทัก เมื่อเห็นสมาชิกซึ่งเป็นกระต่ายน้อยโหมหนักกำลังการฝึกซ้อม
“อ๋อ ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวแข่งนัดต่อไปก็อาทิตร์หน้าแล้ว ไม่ฝึกซ้อมเดี๋ยวก็แพ้อีก” เสียงใสๆเจื้อยแจ้วกล่าวตอบ
เธอคือ ‘บันนี่’ นักเรียนกระต่ายน้อยซึ่งชอบการต่อยมวยเป็นชีวิตจิตใจ เพียงแค่อาทิตร์หน้าเธอจะได้ขึ้นชกรอบชิงชนะเลิศในการแข่งขันชกมวยหญิงรุ่นจูเนียร์แล้ว
“เป็นไงบ้างบันนี่ เหนื่อยมั้ย ดูสิเหงื่อท่วมหัวท่วมตัวเชียว” เสียงใสแฝงด้วยความอ่อนโยนเข้าทักบันนี่ซึ่งเพิ่งเลิกจากการซ้อม
“อ้าวชีพยังไม่กลับอีกหรอ นี่มันก็4ทุ่มแล้วนะ” บันนี่ทักชีพเพื่อนแกะของเธอซึ่งเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดของโรงเรียนสตรี ที่บันนี่ก็เรียนอยู่เช่นกัน
‘ชีพ’ เป็นคนขี้อายมาก เลยไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ก็มีบันนี่ซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก คอยถามคอยห่วงดูแลกัน
“นี่ บันนี่” ชีพเรียกเธอเสียงบ่นจนบันนี่แทบเอาหูไปจ่อกับปากชีพ
“พูดดังๆสิชีพ ฉันไม่ได้ยิน”
“ตอนกลางวันมีคนแก่...” ชีพเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้มหน้ามองดิน
“คนแก่!” บันนี่พูดแทรกทำให้ชีพเงียบพร้อมกับก้มหน้าต่ำกว่าเดิม “เล่าต่อสิชีพ ถนนนี้ไม่มีใครทำเศษตังหล่นหรอก เงยหน้าขึ้นมาเถอะ”
“คนแก่ท่าทางประหลาดน่ะ เอาหนังสืออะไรไม่รู้มาคืนห้องสมุด ฉันตรวจสอบดูแล้ว มันไม่มีรายชื่อในห้องสมุดเลย”
“งั้นก็ดีสิ โรงเรียนจะได้ไม่ต้องเจียดเงินที่เหลือเล็กน้อยซื้อหนังสือเพิ่ม” บันนี่พูดลอยพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามราตรี
ชีพยิ้มน้อยๆกับความคิดตลกๆของเพื่อน
“หนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสือเก่ามาก แถมตัวหนังสือก็ไม่มีใครอ่านได้สักคน ฉันเลยคิดว่าหนัง
เล่มนั้นต้องเป็นหนังสือโบราณแน่ๆ เลยเอากลับมาด้วยเพื่อที่จะได้แปลในตอนกลางคืนไง”
“ตอนกลางคืนเค้ามีไว้นอน ไม่ได้มีไว้แปลหนังสือนะชีพ ทำแบบฉันสิ กิน ฝึกซ้อม นอน 3อย่างนี่เป็นสิ่งที่ฉันทำเป็นประจำ” บันนี่กระโดดนำชีพแล้วเอ่ยขึ้นลอยๆ “เอ...ที่ห้องเรายังมีขนมปังแครอทอยู่มั้ยน้า อยากกินๆ จังเลย”
ถึง ห้องพักของบันนี่กับชีพ
เป็นห้องพักไม่ใหญ่แล้วก็ไม่เล็กที่บันนี่กับชีพอยู่ด้วยกัน2คน
“ชีพ กินอะไรมารึยัง มากินหนมปังกับฉันก็ได้นะ ง่ำๆ” บันนี่พูดไปเคี้ยวไป
“ไม่ล่ะ ฉันกำลังถอดคำแปลอยู่”
“หยอ หย่อยน้า แน่ใจว่าไม่กิน” บันนี่ยังถามอยู่ แต่พอเห็นชีพส่ายหน้าเลยเลิกถามแต่โดยดี “งั้นเดี๋ยวฉันไปอุ่นนมให้กินล่ะกัน จะได้นอนหลับสบาย”
“ขอบใจจ้ะ บันนี่” ชีพยิ้มให้กับความน่ารักและเป็นห่วงของเพื่อน
1อาทิตร์ผ่านไป
บันนี่ได้เป็นแชมป์เปี้ยนในการแข่งขันชกมวยหญิงตามอย่างที่ฝันไว้
“บันนี่ เธอนี่เก่งจริงๆ เลยนะ”
“เก่งๆจัง บันนี่”
เสียงชื่นชมบันนี่รอบทิศ ทำให้บันนี่ปราดปลื้มกับความพยายามของตนที่มาถึงจุดนี้ได้
เช้าวันต่อมา
“สายๆ สายแล้ววววว! ไม่ทันแล้ว แฮ่กแฮ่ก” เสียงตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงหอบของบันนี่ทำเอาคนอื่นๆแถวนั้นหันมามองเป็นแถว ชีพที่รีบวิ่งอยู่ข้างๆอดก้มหน้าเขินอายแทนไม่ได้
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระดิ่งเข้าเรียนดังขึ้นแล้ว แต่บันนี่กับชีพยังวิ่งไม่ถึงห้องเรียนเลย
ครืนนน~!
เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับร่างหอบฮั่กฮั่กของนักเรียนทั้ง2คน ทำเอาอาจารย์ที่เข้าสอนแล้วหัวไปมองขวับ
“เธอมาสาย” คำเรียบๆกล่าวออกมาจากปากอาจารย์แรคคูนหนุ่มซึ่งบันนี่กับชีพไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขอโทษจริงๆค่ะ แฮ่กแฮ่ก” บันนี่กล่าวพร้อมกับก้มหัวลงแทบติดพื้น ส่วนชีพก้มหัวลงติดพื้นตั้งแต่เห็นอาจารย์แปลกหน้าแล้ว
“เข้ามานั่งเถอะ จะได้สอนเรียนกัน” คำกล่าวของอาจารย์แรคคูนหน้าแปลกทำเอาบันนี่แทบอ้าปากค้าง เพราะปกติที่เป็นอาจารย์ท่านอื่น เธอกับชีพเพื่อนของเธอจะได้หิ้วถังอยู่นอกห้อง
“อาจารย์ชื่อ ‘แรคคูน’ เป็นอาจารย์ที่เพิ่งบรรจุใหม่ อาจารย์จะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ” พอแรคคูนกล่าวเสร็จ พวกสาวๆในห้องก็พร้อมใจกันกรี๊ดเสียงสนั่น
“ก็แค่อาจารย์ผู้ชายคนใหม่ ทำเป็นกรี๊ดดีใจยังกับได้เกรดAแน่ะ พวกพิลึก” เจ๊โรสแมรี่ ซึ่งเป็นหัวโจกของกลุ่ม 7-Princess เอ่ยขึ้นลอยๆ แต่เสียงนั้นก็ดังพอที่จะทำให้คนทั้งห้องหับขวับไปมองทันที แล้วรีบหันกลับมาเพราะกลัวมีเรื่องกับกลุ่ม 7-Princess กลุ่มที่มีชื่อเสียงในด้านลบ
แรคคูนหันไปมองโรสแมรี่อย่างยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มสอนบทเรียน
กริ๊ง ~ ก่อง~
เสียงหมดเวลาเลิกเรียนแล้ว
-ห้องพักอาจารย์ของแรคคูน-
ก๊อกๆๆๆๆ
แรคคูนผู้เป็นอาจารย์หยุดตรวจงาน แล้วปิดหนังสือเสียงดังก่อนที่จะมองไปที่ประตูซึ่งมี คนที่เข้าห้องมาโดยไม่ขออนุญาต
“นายควรขอคำอนุญาตของฉันก่อนนะ ไลอ้อน” แรคคูนหนุ่มตวัดสายตามองผู้มาเยือน
สิงโตหนุ่มหัวเราะแหะๆ ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ตรงข้ามกับแรคคูน
“ฉันไม่ใช่นักเรียนนายนะ ไม่ต้องเตรียมเทศนา” ไลอ้อนเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
“มานี่มีอะไร” แรคคูนถามอย่างใจเย็นพลางจิบกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จไม่นาน
‘ไลอ้อน’ เป็นวิศวกรหนุ่ม ซึ่งมีความสามารถในการประดิษฐ์ เขาชอบพกอุปกรณ์ต่างๆที่มีประโยชน์ตลอด ไว้กับตัว
“ไม่คิดจะเอาชาหรือกาแฟมาให้เพื่อนบ้างหรอ” ไลอ้อนถาม ทำเอาความใจเย็นของแรคคูนเกือบขาด
ไอ้หมอนี่มาทำอะไรของมันวะ
แรคคูนหนุ่มคิดในใจก็จะเดินไปชงชามาให้ไลอ้อน
“นายมาทำอะไรกันแน่” แรคคูนถามพร้อมกับจ้องไลอ้อน
“มาแหล่นักเรียนนายมั้ง หัวดีนี่ที่มาสอนในโรงเรียนสตรี ว่างๆแนะนำนักเรียนน่ารักๆให้สักคนนะ” เท่านั้นแหละ แรคคูนหนุ่มผู้เป็นเพื่อนแทบจะถีบไลอ้อนออกจากห้อง
“นายมาทำอะไรกันแน่” แรคคูนถลึงตามองไลอ้อน ส่วนไลอ้อนหัวเราะแหะๆ
“มายืมเงิน” แค่สามพยางค์ทำเอาแรคคูนแทบไข้จับ
ความคิดเห็น