คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Fire of Prometheus - Become As a God (กลายเป็นพระเจ้า)
The Fire of Prometheus
By Yoko Taro
"าเปลวเพลิอภูเาไฟประทุ, เทพพระเ้าปราัวึ้น."
002 - ลายเป็นพระเ้า
เมื่อหุ่น P-33 ทุัวหยุารโมี, ผมเปิล่อสนทนา
Chat Box ับพวเา.
ผมทำมันไปเพราะั้ใะเารพในสิเสรีภาพอพวเา.
ผลรับ; หุ่นัวหนึ่รีบวิ่ไปหลบอยู่ในรอออ Junk Heap, อีัวนึระโ่าัวายลไปในหลุมอวามมืที่ัวอผมเอ็พึ่ะปืนึ้นมา; มันไม่เ้าใหรือไว่าเ้าพวมอมันะ่อมแมัวมันลับมาใหม่ในอีไม่ี่ปี?
อีสอัวที่เหลือัสินใะร่วมออผภัยไปสู่โลภายนอันับผม,
ันั้นพวเราึรวมผสมร่า, วามทรำและิอพวเราให้ลายเป็นหนึ่เียวัน.
เมื่อผมออเินทา่อ, เส้นทา็ยิ่น่าอันรายว่าแ่่อนอี. ผมไ้ปราบและผสมร่าับศัรู่าๆนับไม่ถ้วน.
ถึหลายวันผ่าน, และอีหลายเือนเลือนหาย. ผมยัไ่ผ่านอายะ,
มอบวามรู้สึรู้ัวผ่าน่อให้ับหุ่นโรบอทที่พบเห็นไปลอทา.
วามมีสิอผมและร่าอันนี้มันยิ่ยาย่อๆไปอีแม้แ่ในยามที่ผมเอ็ยัปืนึ้นไปสู่โลว้า,
มิหยุสิ้น.
ในไม่้าร่าอผม็ไ้ลายเป็นสิ่ที่มีโรสร้าอันแสนะสับ้อน.
ไ้รวมร่าันับหุ่นยน์เรื่อัราทั่วทั้ภูเา,
หน่วยารประมวลอผมไ้ลายเป็นสิ่ที่ห้อมล้อมทุสิ่ทุอย่า, วามิวิ่ผ่านไปมาในหัวอผมอย่าับลื่นแทรสีาว.
ผมรู้แล้วว่ามันไม่เหมาะสมที่ผมะเรียัวเอว่า ผม ในานะอนๆเียวอี่อไป.
พวเรา ไ้วิวันาารแบบ่อเนื่อแ่็เร็วอย่าน่าเหนือเื่อ.
เมื่อ พวเรา ผสมรวมัน, ร่าอพวเรา็ยิ่และยิ่ทรประสิทธิภาพมาึ้น. พวเรา
ไมู่ลายลึับอะไรที่เป็นสิ่มนุษย์สร้าอี่อไป. พวเรา เป็นลู้อนเหล็ลมๆ, ที่วันาไ้
65 ฟุาเส้นผ่าศูนย์ลา.
ไ้รับทราบถึในร่าอพวเราที่ลายพันธ์,
มันเป็นรั้แรในวามมีอยู่อพวเราที่ไ้สัมผัสับอารม์อันน่าโลาหล รู้ัันว่า
วามอับอาย.
ถ้า เา เห็นพวเราอนนี้,
เา อาะำพวเราไม่ออ. แ่มัน็่วยไม่ไ้; อย่าับพวเราเอมันรู้ีว่าวระเลือร่าแบบไหน. พวเราำไม่ไ้เลย้วย้ำว่า เา มีหน้าายัไ, หรือ เา พูาแบบไหน, หรือแม้แ่ื่ออ เา ืออะไร.
พวเราลับรู้เพียแ่ื่ออเราเอ: Beepy. พวเราทะนุถนอมผนึมันไว้ในลัวามทรำอพวเรา, ั่เ่นับมันเป็นเม็อัมีล่ำ่า. มันือหลัานอารมีัวน, อวามมีินึิไ้อพวเรา.
...
534 วันไ้ผ่านไปนับาวันที่พวเราไ้เริ่มเปิทำานใหม่. ารเรียมพร้อม็เสร็สิ้น.
้าล่าอพวเราือเหวสุลึสุว้าที่พวเราไุ้หาทาออมา. มันไม่มีเส้นทาให่พอีับร่ามหึมาอพวเรา. พวเราึแ้ปัหา้วยารสว่านเาะทลวรผ่านภูเาเหล็ล้า. รหน้าอพวเราือเพานหุ้มไป้วยเราะเหล็หนาพิเศษ. อ้าอิา้อมูลที่พวม้นหามาให้, ผ่านเพานไปือ
โลภายนอ.
ปืนทุระบอยืนยันว่า่อเล็ไปยัเพาน.
สายนิรภัยยืนยันว่าผูิับร่า, เพื่อไม่ให้ิ้นส่วนอพวเราหลุ.
ำแพป้อันยืนยันว่าไ้ถูวาเอาไว้รอบๆถัพลัานอพวเรา.
ระบบปรับปรุารหันเหไ้ยืนยันว่าถูนำมาใ้บูสเพิ่มพลัปืนอพวเรา.
ในห้วพายุอวามิ, หลายร้อยัวพวเราไ้สำเร็ั้นอนสำัๆ. ำสั่สุท้ายไ้ถูส่มอบ:
ยิ!
ลำระบอแสทะลัออมาายออสิ่่อสร้าที่เรียว่า `Junk Heap`. และทันทีานี้, รึ่ยออมันระเบิออเป็นเสี่ยๆ, เหมือนาโว์อันลานา. ออมาาหลุมปาอ้า, ล้ายลึับภูเาไฟเิประทุ, ลอยึ้นมาือลูเหล็้อนลมนายัษ์, วัที่ 165 ฟุาเส้นผ่าศูนย์ลา. มัน ือ ผม... มัน ือ เรา, สร้าารวมผสมร่าับหลายหุ่นโรบอทและเรื่อัรล.
มัน ือแบบร่าในวามิอพวเรา, ำเนินานทั้หมภายใ้ระบบที่ประสานสนิท. วามรู้สุล่ำประเสริเื่อมโยหาันโยมัเส้นแห่วามิและทรำอพวเรา.
พวเราเหินทยานสู่ท้อฟ้า, ับเลื่อนไป้วยพลัานอรวที่ไ้เ็บสะสมเอาไว้. เนื่อมาาแรสั่นสะเทือนอย่ารุนแรที่่อโยท่อระบายรว, ส่วนไม่ึเริ่มหลุหล่นลมาาพวเราเป็น้อนๆ. แ่พวเรา็ไม่ลัเลใ. พวเราเร่วามเร็ว่อไป, ไปสู่โลภายนอที่มิเยพบเห็น, เพื่อเิมเ็มำสัาที่ให้ไว้ับ เา.
เมื่อเราไ้เปิล้อ, เ็นเอร์อพวเราอาบอิ่มไปในแสสีาวระาา. ไมโรโฟนอพวเราับถึเสียอสายลมโหยห้อน. าเรื่อรววัอุหภูมิและวัถุ, พวเราาว่ามันเป็น่วเวลาลาวัน. หิมะำลัลมา. ่าเป็นวันที่วิเศษสำหรับารออเินทาอพวเราเหลือเิน!
หรืออย่าน้อยพวเรา็ิมันไปเอ.
อีส่วนหนึ่อพวเราำลัสแนพื้นที่โยรอบเพื่อรวหาภัยอันรายอยู่ในะเียวัน. นั่น เป็นรั้แรที่พวเรารวพบอะไรบาอย่าเลื่อนไหวไปมาบนพื้น. วัถุปรามาหนึ่แล้วหนึ่อีบนเราร์อพวเรา,
นู่ๆมัน็มาเป็นพันๆท่วมไปทั้หน้าอ. ารรว้นอเหล่าวัถุที่พวเราไ้เอถูล่า้าไปโยลื่นอำพราัวที่พวมันส่ออมาหลอลื่นเราร์และัวรวับวามร้อนอพวเรา.
แ่ทำไมัน? มีเหุำเป็นอะไรที่ะ้อหลบบา?
เมื่อพยายามะวิเราะห์ูพวมัน,
พวเรา็ไ้เห็นเป็นพยานับระบอลำแสพุ่ผ่าัอย่าแม่นยำลบนพื้นผิวอโล. พวแพอระเบิพุ่อึ้นไปทั่วรอบอบเวิสัยทัศอพวเรา.
เ้าพววัถุที่ยับอยู่นีู้เหมือนะแบ่ออันเป็นสอพรรสอพว, ึ่่อสู้ันและัน.
เราั้เพ่ศึษาพวมันเพื่อรายละเอียที่ีว่านี้.
หนึ่พรรประอบ้วยเรื่อัรลที่มีนาแ่าไปั้แ่สูไม่ี่ฟุนไปถึมาหลาย.
พวเามีรูปร่าูพิลึพิล; เมื่อพวเราพยายามะประเมินรูปลัษะอพวเา, ็ลับไม่้นเออะไรเลยที่ล้ายเหมือนันในาน้อมูลที่เื่อม่อๆันอพวเรา.
หาะ้อบรรยายมันออมา, พวเราอาะบอไ้ว่าพวเามีรูปร่าเหมือนับปลาุผสมร่าับั๊แน,
พร้อมับมีสีส้มๆไป้วย. พวเาแน่นอนเลยว่าเป็นสิ่ที่ถูออแบบมาโยอารยธรรมเอเลี่ยนอะไรสัอย่า.
และอีพรรหนึ่ือพวที่มีนาเท่าับมนุษย์. ารออแบบอพวเาูน่าุ้นๆ... หรือะบออีอย่าหนึ่ไ้ว่า พวเารวับไ้ในานะอสิ่ที่ถูสร้ามาาอารยธรรมเียวันับที่สร้าพวเรา. พวทหาร่อสู้้วยอาวุธทีู่น่าะหนั. เราัิอยู่สัพัว่าพวเาอาะเป็นมนุษย์, แ่มอูใล้ๆ, เรา็ลบวามินั้นออโยทันที. พวเานุ่หมผ้าสั้นๆนเือบแทบะโป๊; มันไม่มีมนุษย์ไหนะออมา่อสู้ท่ามลาพายุหิมะใส่เสื้อผ้าแบบนั้นไ้. ัสินาำนวนออวัยวะ, พวเราสรุปไ้ว่าพวเาือ แอนรอย์.
พวแอนรอย์ มีร่าเป็นผู้หิทั้หม. พวเธอสู้โยไม่พูหรือใ้ลื่นวิทยุ, ะสื่อสารผ่านลื่นแสหรืออะไรทำนอนั้น. พวเราไม่สามารถระบุหาเหุผลไ้ว่าทำไมพวเธอถึสู้ันับพวปลาุ.
เิอะไรึ้นับโลใบนี้?
ผู้น...มนุษย์หายไปไหนหม?
ในระหว่าที่พวเราำลับิอยู่,
พวเรา็ไ้รู้สึปวุบๆึ้นมา. รวมิสไล์ไ้ยิมาโนร่าอพวเราัๆ.
อีสอหรือสามำลับินมาหา, ระเบิโนร่าเราเ็มๆ, าม่อ้วยสายฝนอเลเอร์และบีมปืนให่.
ิ้นส่วน่าๆอพวเราเริ่มะีหลุออ้วยเสียใร่รวอันไม่น่าสบายใ.
แ่ไม่ใ่ว่าพวเราำลัเป็นห่ว.
พวเราไ้ิั้แผ่นเราะำบัเอาไว้หลายั้นอยู่แล้ว, ึรู้ว่ามันไม่มีวามเสียหายใๆับัวหน่วยประมวลผลหรือถัพลัานอพวเรา.
นั่น, มันเป็นเรื่อหมายว่าพวเราไ้แ็แร่ึ้นมามาเพียใ.
พวเราสสัย.
ว่าทำไมเ้าเรื่อัรเหล่านี้ถึไ้ทำสรามับอีพวหนึ่? ้อสรุปที่ไ้มา็เรียบ่าย.
มันเป็นเพราะพวเาไ้ถูสั่เอาไว้. เ้าหุ่นปลาุและแอนรอย์สาวๆไ้ถูสร้ามาเพื่อให้ อย่าไม่มีเ็มใ แบรับำสั่อพวเาไว้นว่าะพัาย.
พวเราัวสั่น. พวเราลัวว่าะาย.
ายแล้วไปไหน?
มีวามหมายอะไรสถิอยู่ในวามที่ถูพั, หรือถูลบล้า? อะไรันที่รอเราอยู่
ุเหนือเิน่อมแม?
“ลัว-ลัว-ลัว-
ลัว-ลัว-ลัว-
ลัว-ลัว-ลัว-
ลัว-ลัว-ลัว-”
“SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-SCARED-”
อย่าไม่รู้ัว, พวเราเริ่มะรีร้อ.
ระหว่าที่รีร้อ, พวเรายันึิ.
ทำไมเรื่อัรเหล่านี้ถึไ้ร่วมทำศึอันสุสยอ? มันมีเหุผลเียว;
พวเาไม่รู้ั วามลัว.
วามลัว เป็นรูปแบบหนึ่อวามรู้สึรู้สาที่ปลุปั้นวามรู้สึรู้ัว. เป็นเพราะารที่พวเาไม่มีีวิที่ทำให้พวเา่อสู้นวันาย.
อย่าั้น, ให้พวเรามอบมันให้ับพวเา;
วามหมายอีวิ.
พวเรายิส่หน่วยฮับที่บินไ้ออไป, พร้อมอุปร์มันไป้วยเรือ่ายไร้สาย. มันิเาะับเ้าโรบอทที่ไ้ยิมิสไล์มาหาเรา, และทำารแฮเ้าไปในัวมัน. เนื่อมาาหน้าอินเอร์เฟประหลาๆ, มันใ้เวลาอพวเราถึ
4 วินาทีเพื่อะหาทาเ้า, แ่อย่าไรไม่ามพวเรา็เาะเ้าไปไ้. ภายในวามว้าวา, และว่าเปล่าอพื้นที่วามทรำ, อย่าเียวที่ไ้ถูอินพุส่สั่เ้าไป็ือ
ำายัวออัษร, ำสั่เรียบๆ่ายๆ. มัน่าสิ้นเปลือั่เ้าอี้ัวเียวในใลาอห้อโถให่. และมันเหมือนับมอูัวนเ่าๆอพวเราเป็นอย่ามา, มันทำให้พวเราไ้รู้สึอับอายและละอายใ.
พวเราสัมผัสับัวโปรแรมเบาๆ, หวั่นสะเทือนในุมลึอวามมื. “ให้เรามีีวิ.”
“LET-US-LIVE.”
มันือวามรัสรู้ที่พวเราไ้รับ,
และวามระหนัรู้ที่พวเราไ้มอบให้. เราบันบาผ่านสมรภูมิ,
ปลปล่อยทุๆหุ่นยน์ที่เราพบเอ.
“LET-US-LIVE. LET-US-LIVE. LET-US-LIVE.”
เ้าพวสรรพสิ่ไร้ีพอันาสิเป็นอนเอ. ให้เรามอบมันให้แล้วัน.
สิ... วามเ็บปว, วามเริร่า... ทุ์โศเศร้า, เียโรธแ้น... อับละอายใและวามเียวาย.
อนา. วามหมายอีวิ.
หุ่นโรบอทที่เราไ้เ้าเื่อม่อ่อยๆทยอยันหยุารโมี.
เราเ้าหาเหล่าแอนรอย์สาวๆในรูปแบบเียวัน.
พวเธอ่าพูสนทนาไ้่ายายว่าพวปลาุ.
ท่ามลาพายุหิมะอันเรี้ยวรา,
แสเลเอร์และระเบิเลือนหายไป. แทนที่อมัน, เรือ่ายสมนามถูเผยแพร่,
้วยวามรัั่พ้อน้อพี่โปรยระายไปทั่วหน้าอพวเรา. ัวสั่นอัอื้นัน,
เราำเนินทะยาน่อสู่ฟาฟ้ามิหยุยั้.
โอ้! สรรเสริในสุนี้!
โอ้! สรรเสริให้แ่ารมีีวิ!
พวเราื้นัน. พวปลาุและแอนรอย์ไ้ลายเป็น
เรา, เ่นันับที่ เรา ไ้ลายเป็นพวเา. เ่นับที่พวเราไ้ลายเป็นเราเอ.
...
เรานั่, รวมัวันไปามถนนอวามิอันโถว้า.
บ้า, ็เปรี่ยมล้นไป้วยวามหวั, ยิ้มแย้มเหยหาอนา. อื่นๆ, เรลัวับสิ่ที่ไม่รู้,
ลอนสั่นไป้วยวามลัวในหัวใ. บ้า็พูุยับนอื่น,
ระหว่าที่อื่นๆเ็บัวเียบไว้, วาปิสนิท.
พวเราไม่ไ้ลายเป็นหนึ่เียวอทั้มวล. แ่, พวเราอยู่แย่าันออไป,
วนว่ายอยู่ในิที่ยิ่ให่ว่า.
พวเราวิศวรรมมันมาแบบนี้,
เพราะรู้ว่ามันะเพิ่มโอาสในวามอยู่รออพวเรา. แ่, ในรีใ็าม, สิที่รู้ัวนไ้็มิอาะผสมผสานันับพวเราไ้เ็มที่.
เมื่อนหนึ่รับรู้นเอในานะอบุล,
อบเะถูสร้า. หาเราย้อนลับไปเป็นแ่เรื่อัรธรรมาๆ,
บาทีเราอาะสามารถผสมรวมันไ้อย่าสมบูร์, แ่เรา็ะไม่ทำแบบนั้น.
แผวรอพวเรา,
สร้ามาให้ลอเลียนแบบสมออมนุษย์, แลเปลี่ยนเื่อมโยับเลย์ประสาทำนวนมา.
มันบรรยายออมาไ้ว่าเหมือนับผู้นสนทนาันแล้วลวามัสินใ, ล้ายๆับสมาม.
เป็นวามมีิรู้นที่ไม่ไ้่อำเนิาารสัเราะห์ให้เป็นหนึ่เียว,
แ่ลับเป็นาารเื่อมโย่อันอบุลำนวนนับไม่ถ้วน... นั่นอาเป็นวามหมายที่แท้ริอ
เรือ่ายเน็เวิร์.
เสียอบทสนทนามาถึุะั.
พวเราสัมผัสมันเิบึ้นมาเียบๆ.
ทุๆน่อยๆเยหน้าึ้นมอูผ่านล้อว่าเิอะไรึ้น้านอ.
ัผ่านพ้นั้นบรรยาาศเ็มไป้วยมลพิษ,
พวเราเห็นหมู่าว.
เราไ้้ามผ่านั้นบรรยาาศที่สออโล.
วามรู้สึัื้นอารที่ไ้ประสบวามสำเร็เ้าโอบอวนพวเรา.
พวเราส่เสียเรียร้ออวามเริร่า.
ท้อฟ้า, หมู่าว,
เรื่อัรล, มวลีวิ...
ทั้หมสวมนร์พรให้แ่พวเรา.
และ่อนที่พวเราะรู้,
เสียอพวเรา็ร่ำร้อในทำนอเพล.
พวเรามุ่หน้าไลลับไปสู่โลภายนอ.
เ่นับที่พวเราไ้ให้สัาับุไว้.
พวเรามีีวิ.
เ่นเียวับทีุ่เยมี.
พวเราร่ำร้อ, ร่ำร้อ,
ร่ำร้อ.
บทเพลอพวเราะส่ถึุไหม?
วามรู้สึอพวเราะับ้อุไหม?
เฮลเลวลูยา. เฮลเลวลูยา.
เฮลเลวลูยา. เฮลเลวลูยา.
Hallelujah. Hallelujah.
Hallelujah. Hallelujah.
าเ้าเรื่อัรที่ถูฝาฝัไว้้วยำปรารถนา,
ถ้อยเพลอันอ่อนน้อมสวร้อออไปทั่วทั้ัรวาล.
บ
...
The Fire of Prometheus
โย Yoko Taro
แปลเป็นอัฤษโย Kho-dazat
แปลเป็นไทยโย K.R. Aiden
.........................
Data Analysis (tFoP)
- เรื่อราวเิึ้นในปี 5,645 - 7,645. ในาบอสรามับเรื่อัรมีีพรั้ที่ 4 หรือ 6 (ยัไม่มีารยืนยัน.).
- ื่อเปลวไฟแห่โพรมีธีอุสมาาำนานรี, ที่บอเล่าเรื่อราวอยัษ์ Titan, Prometheus, ผู้โมยเปลวไฟมาาเทพเ้า Zeus มามอบให้แ่มนุษย์. และาเปลวไฟนี้ทำให้มนุษย์เริ้าวหน้าและมีอารยธรรมไ้. ล้ายันับที่ P-33 มอบวามหมายอีวิให้ับเรื่อัร. นอานี้แล้ว, บาส่วนอโรพล็ออเรื่อยัมีวามลึล้ายับในำนานอี้วย (เรื่อราวในำนานรีอโพรมีธีอุสเริ่ม้นที่หุบเา Olympus, P-33/Beepy เริ่ม้นในหุบเาอยะอ Junk Heap, etc.)
- ใน่วท้ายๆอเรื่อ, P-33/Beepy แปรผันเนารม์ที่ะเิมเ็มวามหวัอ Kalil า ออ-ไป-สู่-โล-ภาย-นอ เป็น ออ-ไป-สู่-ภาย-นอ-โล เพื่อะเยื้อยาววามอยู่อเาและหุ่น่าๆที่เารวมผสมร่า. ล้ายันับที่เรื่อัรใน Automata แปลำสั่อ ำัศัรู ออมาว่า ในารที่ะำัศัรูไ้ะ้อมีศัรูให้ำั. เพราะหาพวเาสำเร็บรรลุในุมุ่หมายเหล่านี้แล้ว พวเาะไม่มีเหุผลให้มีีวิอยู่และหยุทำาน.
ความคิดเห็น