คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1806, Ch. 1 : An Unexpected Moment...
1806, Ch. 1
An Unexpected Moment...
...ที่สุแล้วแสนอัศรรย์ รอวิส้อเม็ไปยัเบาะนั่อันว่าเปล่า เสียวี๊ลอผ่านระหน้า่า้าเาไม่ไ้ทุบแทำลายสิอะไร วาฟ้าเย็นับสีั้วธารน้ำแ็นี้ไม่ลระับหรือเลื่อนลาออไปาเบาะหนันั้น แม้แ่ภายใ้แรระทบระเทือนบนรถไฟที่ำลัแล่นอยู่ หรือเมื่อระทั่ถึ่วที่มันเยือนผ่านทุ่ทิวลิปอันแสนไลสุลูหูลูาพร้อมแนวออแ่ละอัสีไม่ร่อันแแยราวุ็อบนผ้านวลาว หรือะอนที่เนินเาน้อยๆับลำธารสายรุ้สะท้อนเ่นท่วมู้รถไฟส่วนัว วาู่นั้น็ยันิ่เ่นเียวันับใบหน้าเ้มรึ้ม
พนัานสาวไม่เ้าใในริยาอายหนุ่มสุสันโ ในสายาเธอับรึ่หน้าที่สบผ่านประููี้แนะนำาุสูทเย็บปัเรียบร้อยอเาว่าเป็นสุภาพบุรุษ เส้นผมเาำยาวระับหัวไหล่ับผิวาวีสะอาบอใบ้ให้แ่ผู้นว่าเาป็นนอายุ 20 ้นๆ เามีหนวบาๆปลุมทวีปาและเหนือฝีปาริวเรียวใหู้เหมือนผู้ให่วัยลาน วามฝืแห้ออารม์และทอารไปยัวามว่าเปล่านั้นุให้เธอุำถามึ้นในใ “-อโทษ้วยนะ่ะ” มือเธอแผ่วเบาับ้ามเปิประูเอื้อมหน้าถาม ระหว่าะลอรถเ็นอหวานไว้อี้า “ุ้อารนมหรือน้ำาไหม่ะ?” เธอเพรียบพร้อมแสร้รอยยิ้มอัเิให้ปราึ้นบนใบหน้าไม่่าับที่มอบให้ผู้โยสารนถั่อนและถัไป ระหว่าารัแสมิวรรอบรอโยมนุษย์นี้ิระุ้นเธอใหุ้ัเหล่าำถามนั้นึ้นาบ่อ บาำปนรสวามรู้สึอวามลัวับสสัยในัวนอเา แ่เสียสุุมอเาับเรียประโยำสุภาพอบโยบทสนทนาเ่นเรียบ่ายให้เธอปริฟัอย่าเป็นธรรมาิ
“ุมีน้ำาฮิบิสัส(อบา)ไหมรับ?”
เาเหลือบมอูนาฬิาพในระเป๋าเสื้อลุมแล้วเลือาประำวันอาทิย์และมันเป็นอนบ่ายึ่็หมายถึเวลาื่มาามาราเวลาประำวันอเา เธอเหลือบมอลับไปที่รถเ็นรแผนา อบลับเาแผ่วเบาพยัหน้าและอีหนึ่รอยยิ้มเิม
เธอัวาถาาบนโ๊ะเลื่อนพับเ็บ 1 เ็ทอ้อนสำหรับั น้ำาล น้ำผึ้ น้ำมะนาว ผอบเย ใบมิ้นท์ส ที่าไม่ไ้ือ้อนาทำาเินสลัแบรน์รมารโยสารอนรแห่อนเหนือเพียร์ร้า านั้น 2 ผ้าเ็ปา่านาสำหรับปูวาบนัและอีผืนมีไว้เผื่อสำรอสุท้าย 3 สิ่ทำ้วยเรามิ แ้วา านรอแ้ว และถ้วยใส่ลูเบบี้สอเบอร์รี่เลือบ็อโแลเป็นอหวาน
พนัานสาวัแ่ละถ้วยานอย่ามืออาีพ ในถาหรูหรานี้เธอยลมาารถเ็นบริารสูู่้ส่วนัว เธอเอียลำัวเล็น้อยเ้าใล้เาเพื่อรินน้ำร้อนาาแ่ลับหลุวามโฟัสเมื่อไ้ลิ่นหอมหวานาๆ แสนห่า่าแนและรีเรียหาเลืออเธอให้พุ่พ่าน มันือละมุนอโพเทนี่อาบเสื้อลุมสูทอผู้โยสารหนุ่มผู้มีาเรือแส ่อนปลายมูเธอะแนบบแผ่นอแน่แน่นอเา เาับมือเธอ ะัาน้ำในมือนั้น่อนมันะรินนหล้นไปทั่วถา
“ผมอบ้วยัวเอีว่ารับ”
แล้วเาึปล่อยมือสั่นว่าารโนน้ำร้อนล้วอเธอไป เธอสัมผัสเหมือนมีแมลอนไใ้ผิวหนั ใ้แ้วาน้ำเินำ ใ้หัวหนัระโหล เธออับอายนวิ่ วามเร็ว่าเหนือฝีเท้ามนุษย์ พนัานสาวหนีทิู้้รถอเาไปทั้ัวยัสะท้านับพลับรรยาาศรอบัวผู้โยสารหนุ่ม มันือสัมผัสแห่วามลัว วามมนมัวมืำ และแโอะวันสีเลือ เสียแอนโทเนียมแห่ารแทรนฟอร์มเมั่น บิเพี้ยนพลิผันแห่พันธุรรม
รอวิสีหน้าื่อมาั้แ่ที่ไ้พบเอเธอ ะมันเป็นานอบลั็อเอร์ที่ะ้อูแลผู้ป่วยั้นอัลฟาฮ์ เา็มิสามารถลบหูหลับา ยิ่เมื่ออมมอนไลานท์(อมมอนไลานท์/Common Lycant)เป็นโรพันธุรรมที่อบสนอ่อสสารระุ้นไ้อย่าสู เาเฝ้าูแลทุนบนบวน เรียมัวสำหรับรีเลวร้ายที่สุ
เธอััวเธอในู้เ็บอ บวนรถยัเลื่อนเย่าเธอให้สั่นลอนอยู่บนวามไม่แน่นอนอหัวใ มันเ้นแล้วเ้นอี ปรารถนาะระเ็นหลุาอเธอไป สลััวหนีร่าายน้อยๆที่ำลัร้อนั่เพลินี้ นอย่าเทียบเท่าเส้นผมาวเียวอเห็นับนหลัฝ่ามือ เธอูมัน ทำารัเียและโสโรใส่ เล็บเธอวนอมยาวอย่าวบุมไม่ไหว ัวพนัานสาวแทบะไม่ไ้สัเมันมา่อนเลย เธอไ้รู้ีๆ็เพียในอนนี้ อนที่าเธอับเห็นปลายมเ็มอนาฬิา้อมือเยไม่ระิอะไร เ้าเ็มหยุีพลที่ 09:30 น. เลยเวลาที่เธอวร้อใ้ยาโพเทนี่ประำวันไป 3 ั่วโมับอีรึ่ โยปิเธอามันนานไ้ถึ 7 วัน แ่บาอย่าระทุ้นเธอให้แสอาาร
ลิ่นาวอแอมโมเนียเหม็นทั่วอาาศแสนน่าวนใ “ันวระออไป” เธอเอ่ยับห้อทั้ๆที่ปาไม่เปิยับ โลทั้ใบปรับสีให้เ่นสายาเพียแ่เหลือับฟ้า เธอเห็นวบรรุสสารเมีระ่าใสบนหิ่ั้นวา ัูุประส์หลัที่เธอมาหลบรนี้เสียแ่แร “ใ่แล้ว! ัน้อหามันให้เอ่อน” าเธอลุโน วามอ เธอับห่อมือ้าวาที่โว์อาารหนัเหนือิ้นส่วนอื่นในร่าไว้ หวับาพนัานอื่นบนรถหาแหวประูมาบัเอิพบเห็นเ้า เธอ้มยอัวล้นหามัน เ้าวเล็ๆสีฟ้าใสมีลิ่นไอละออเียวับที่ผู้โยสารนนั้นมีและสีอมันที่โโเ่นึ้นทุทีที่เธอีมันเ้าเส้นเลือ เธอรู้ัวว่าเธอไ้แอบเ็บมันไว้ใล้ๆที่ไหนสัแห่ “บาทีในระร้า? ในลิ้นั? ในู้ล็อเอร์? บนั้นวาอ?” เธอุ้น วามทรำ่อยๆห่าเหินเธอไป เหุอเธอที่แอบมันไว้เ่นนี้็เพราะยาโพเทนี่ลัลอบนำนอบัีอรับาลมีราาแพ...ึ้นอี ปัุบันมันไม่มีโพเทนี่มาพอสำหรับทุนในเวฟินเนียและสำหรับัวเธอเอ...เธอทุรนทุราย้อารมันเป็นอย่ามาใน ะนี้
เรายืนบนอบสุอยุแห่ารเปลี่ยนแปล เวทมนร์เป็นแ่ฝุ่นฝันเลือนหานไปาวามทรำามั่วอายุนและประนอบประเพีที่เปลี่ยนไป มนุษย์ไ้วิวันาารใหม่สู่ยุแห่ พยาร์ศาสร์ พฤษศาสร์ ธรีศาสร์ าราศาสร์ เมี ฟิสิส์ ีวะ หลัทฤษีใหม่ๆั้สรรไม่หยุยั้ลอั่วศวรรษและาร้นพบถูวิัยำนวนนับไม่ถ้วน วิทยาศาสร์ลายเป็นเรื่อยึหลัานใ้เหนี่ยววามเ้าใที่เรามีับทุสรรพสิ่รอบัว วิฤาร์ลายพันธุ์ที่พวเราเผิอยู่มานานนับ 800 ปีนี้ ‘ำสาป’ ‘อาถรรพ์’ ‘โรระบา’ ทั้หมเป็นำนิยามที่นเรา่าหามามอบให้ับมันเป็นพราะมิอาะหาำอื่นมาเปรียบเทียบ อธิบาย หรือเ้าใมันไ้ นถึปี 1612 ยุบุบาแรในสนามแห่เมีและีววิทยา มนุษย์ถึไ้เริ่มปรับวามเ้าใับมันใหม่ว่าปราาร์อันเปรียบเสมือนวััรอีวิมนุษย์นี้มาาเลือ นัวิทยาศาสร์ ลุวิ สิวาร์/Ludwig Stingward ไ้เรียทฤษีาร้นพบสสารเพทิเลนท์/Pestilent ในเลือว่า แห่ารลายพันธุ์/the Law of Transformation สาเหุอันส่ผลให้แทรนฟอร์มเมั่นอมนุษย์เป็นไปไ้นั้น เาไ้เื่อว่าุแหลัอมันเป็นาเลือ เลืออผู้นที่ลายพันธุ์ไม่ว่าะเป็นในระับที่ัสรรอย่าไร็าม มัน่าเสริมเพิ่มโอาสให้เิปิิริยาส่ถ่ายโอน่อันไปยัร่าอมนุษย์ธรรมาอีราย “เมื่อสสารเพทิเลนท์ึมับไปในร่าายอนไ้ เาไ้เริ่มแสอาารแทรนฟอร์มเมั่นในระับั้นอัลฟาฮ์แล้วเลื่อนั้นระับไปภายในเวลาหนึ่สัปาห์หาาโพเทนี่มาเยี่ยวยา” าน้นว้าอลุวิเอยัไ้เปิเผยอีว่ามาว่า 90% อประารโลมีวามเสี่ย่ออาารแทรนฟอร์มเมั่นเนื่อ้วยทฤษีที่เลือแปเปื้อนสสารเพทิเลนท์นั้นถ่ายโอน่อันทาพันธุรรมารุ่นพ่อแม่สู่รุ่นลู ทั้หมไ้เิึ้นอย่าไม่เป็นที่รับรู้หรือรับทราบโยผู้นมาลอ่อน่วระยะเวลา 800 ปี
มันเหมือนทำศึสรามภายในร่าอพวเราเอ ทุนมุ่หน้าหันสู่วามายับมนร์สะอแทรนฟอร์มเมั่น และเ็ทารลอพลัาสะืออแม่ราประทับ้วยะานี้เ่นเียวัน เสียรีร้อั่ลูนน้อยเปิลืมา้อนรับสู่โลใหม่ าไป ไม่ว่าะ้าหรือเร็ว มันเปลี่ยนเป็นเสียแอนโทนิมที่สามารถบิเบือนธาุแท้อสิ่มีีวิ ไม่ว่าะีบริสุทธิ์หรือั่วเลว่ำทรามแ่ไหน พวเราทุน่าะไ้ลายเป็นสัว์ประหลาันทั้นั้น
.
อวิลฟราวเวอร์โบเ้นพัามลม หน้า่า้าายรอวิสวาศิลปะระ้าเนินาวออไม้ภูเาและแผ่นฟ้าโทรรามเ่าอันไร้เม เาสูบทำเลวันโม่หอมาน้ำาฮิบิสัส บเสียระิ่เาะถ้วยแ้วในมืออเาแล้วพร้อมะิบ ลิ้นอเาวระับิบรับรสาิที่ฟาหวานอน้ำมันเือพิษแ่ี่อสุภาพนั้นหาลิ่นนรแห่วามยุ่ยาะสูหมลในปอนี้ไม่มาเ้าแทรทแทน หมอวันล่อหนลอยลอ่อธรีประูู้รถส่วนัวนแอบอวนอาาศให้เาสูมอย่าหลบพ้นเสียไม่ไ้ รอวิสสัเมันเ้าวันที่เลื่อนแอบเ้ามาไร้แรลมพั ลิ่นุนวนับไออมันแ้เาทราบ “แ็ส!?” สิ้นำเลยรู้ เริ่มุทุอันรายที่เป็นไปไ้ เลือในร่าอเาระู รอวิสโยนแ้วในมือแล้วพุ่ระโนัวออทะลุหน้า่า ที่ามเามาิๆือวามร้อนและเปลวไฟอัีสีอัมพัน ระเบิประทุรอะอหูอทุีวิบนบวนรถไฟ บู๊ม!
ำรามปิิริยาาไฮโรเนผสมอ๊อิเนแ๊สนลายเป็นแ๊สเร็วเพลิสูอบสนอับวามร้อน ไม่ว่าะมาาอุหภูมิพระอาทิย์หรือไม้ีุโยมืออผู้โยสาร ส่ผลให้่อระเบิประทุไปทั่วอาาเที่แ๊สไ้เยี่ยมเยือนแล้วมอบสารเือนแห่วามายให้้วยลิ่นไอนมเหม็นยาะลืม อานุภาพอมัน่าล้าผู้โยสารส่วนรึ่อย่าับานและทันที ส่วนอีรึ่ถือไ้ว่าโร้ายที่สุ พวเายัิ้นายไปอย่า้าๆ ในหุบเพลิเปลวอำมหิที่อาบัร่านระู
เสียห้วนร้อา้นลึสุลำอรีระเทาะปลุื่นผิวแ็เหล็เย็นอทุุ๊าทหาร ทินโวเอร์/Tin Soldiers ให้้าวพ้นาสถานีประำารและุาร์พลัาน พวมันือหุ่นยน์นาัวเท่ามนุษย์วัยผู้ให่ เลืออพวมันือน้ำมันัร ้น เ้ม หนืำ โรระูและลำไส้เป็นสายไฟับลานลไที่ทำให้ารเลื่อนส่วนแนาสำเร็ผล เหล็อลูมิเนียมหนา 1.5 นิ้วาบรอบแทนผิวหนัอพวมันทนทานพอะปป้อมันาระสุนหรือมฟันาบ ิ้นส่วนเียวที่ไม่ไ้ทำาเหล็อหุ่นุ๊าในีรีย์นี้็ือใบหน้าึ่เป็นหน้าาล้ายรูปฝีหน้าอายลานมีหนวเหนือปาำลัยิ้มแหวว้า ุประส์อมันนั้นเพื่อมอบวามอบอุ่นรู้สึ่ายสะบายให้แ่มนุษย์้าใล้ เพียาวามเห็นอผู้นส่วนมาลับรู้สึนลุเพราะหนึ่ใบหน้านั้นแสนไร้หัวใ พวมันเป็นแ่เรื่อัรล ทำานผ่านระบบที่ไ้ถูั้่าไว้ามหลั ไม่มีวิา ไม่มีวามรู้สึ ไม่มีวามเมาหรือิะิอะไรไ้้วยัวอมันเอ พวมันเป็นแ่เรื่อมือที่ใ้เพื่อปป้อมนุษย์ผู้สร้า ประำารบนรถไฟนี้แล้วพร้อมะเปิทำานเพาะในสถานาร์ุเินเ่น ะนี้ แ่ไม่เป็นไปอย่าอัโนมัิและไม่มีใรปุ่มเปิารทำานอพวมัน
ล้อเลน์เนเอร์่อนหลัวาปรับายแสแโลหิ มันทำหน้าที่ประมวลผลผ่านระบบลื่นแม่เหล็ไฟฟ้าและวามเย็นร้อน พวเหล่าุ๊าทหารยทัพ เินบนบวนย่มรถไฟที่ยัแล่นเหนือวามเร็ว 210 ไมล์่อั่วโม แนพวมันิเรียมพร้อมอาวุธาบและปืนลมินิันเสบียระสุนใส่ในล่อสะพายบนหลัเลียนแบบระเป๋าที่ำนวน 2,000 นั พวมันเาะถลมแ่ละประูู้รถ ถึแม้ร่าะ้อทนับร้อนสะเ็เพลิมัน็ยัทำานเิมๆไม่แสทีท่าอื่นอะไร นระทั่มันเอะับผู้โยสารผู้รอาย
“่วย้วย…” ำโอรวอผู้โยสาราย โ๊ะไหม้ๆทับรึ่ัวอเา ระูี่โรหัและแ่ะวัแนร้ออวาม่วยเหลือยัสุแสนะเ็บปว วันับวามหวับอาเาให้เ้าใผิิว่าเ้าหุ่นุ๊านั้นเป็นมนุษย์เพราะารแ่ัวูลึล้ายทหาร “รวับผู้บุรุ_เริ่ม้นารำั_” มันพูผ่านลำโพ่อนใ้หน้าา ใ้เปิเล่นเสียอับันทึมอบให้ามผัโรสร้าเพื่อแสสถานภาพาม่าั้โปรแรมในัวอพวมัน แ่ไม่มีวิา วามรู้สึ หรือวามเมา และอนนี้ไม่ไ้อยู่ในารวบุมอโปรแรมที่ถูวา่า
พวมันเปิยิายผู้บาเ็บรวมทั้ใร็ามที่ยัมีีวิรออยู่บนบวนรถ ร่ายลูปืน อาบเปลวไฟ้วยเาอเลือับลิ่นวามายั่ััวร์
..
ูบแรันลมเยือเย็นั่หนึ่พันใบมี ไฟบนหลัเาือรัมรุมัเสื้อลุมน้อสลัมันทิ้ เผยให้เห็นถึสายรัอาวุธปืน พวระเบิ วแ้วโพั่น าสะพายรอบเอวาเและพาบ่าลมาลอเสื้อเิ้แนยาว ระหว่ามือเายึับเาะอบหน้า่าห้อยเว่บนรถไฟวามเร็วสูไม่่าับหัวะอบนเือเส้น้ายหย่อนยาน เสียระหนํ่าอปืนลและปลอระสุนสาหล่นบอเป็นลาเือนไม่ให้เาโพล่หัวลับึ้นไป รอวิสึ้อไ่ปืนหลัาอรถไฟลาถลาลำเพลิเ็บาระเบินี้
แสาแานายหมวสูทรระบออนายำรวแฮทแมน ็อ โมโห ลึๆในใเาือวามล้าหารวบรวมมาเพื่อพยายามะ่อนวามลัวและหวผวาที่ออั้นไว้ ับาแสสีอำมหิาอารทำลายล้าีวิในแบบที่นเมืออย่าเาแทบไม่เยเห็นับามา่อน เาเบ่วามล้านั้น่อหน้าเ้าหุ่นุ๊าสู้ำหัวเาเล็น้อย มันเป็นสิ่หนึ่ที่มาว่าใรอื่นบนบวนิะทำ
“หยุสะ! ้าอออำสั่ให้เ้ารายานมาว่ามันเิอะไรึ้นันแน่?!” เายื่นรารมำรวออยัหน้าล้อเลนส์อเ้าุ๊าทหารที่พึ่พัผ่อนปืนลร้อนๆ่ำส้มหลัายิับรอบรัวพ่อแม่ลูสอรายอ้าๆ่าน่าสล
ะั มันสแนลื่นแม่เหล็าวัสุประอบบนราประทับที่ถูัทำอย่าพิเศษเพื่อให้หุ่นุ๊าทุัวสามารถแยแยะเ้าหน้าทหารและำรวออาพลเมือไ้ านั้น ทั้ๆที่ไม่มีวามเปลี่ยนแปลในแสสัาเิมอล้อเนเอร์ มันเหลือบลมาทาพลแฮทแมนหนึ่ทีเบิยิ้มที่เียบเมยเย
“สแนนิ่… สแนนิ่… รวับผู้บุรุ_ เริ่ม้นารำั_” มันเล่นเสียอับันทึเ่า่อนะารรมเหยื่อๆ่อหน้า ปืนมินิันิมือมันฟื้นีพมา่อเา หมุนรีโหลเพื่อเรียมระสุนะยิ แ่่อนนายแฮทแมนะไ้เป็นพยานทลออาวุธปืนทรอนุภาพอทหารระป๋อัวนี้้วยัวอเาเอนั้น ายหนุ่มผมอีา รอวิส ระโนลมาแทร
เาโบระโนลมาราวสายฟ้าฟาผ่าน่อหลัา รอวิสมปลายมาบรฝัลึล่วแบ้านอมัน ุอ่อนอเ้าหุ่นระป๋อ ลวลายแะสลัปราามิ้นส่วนประอบอาบเื่อมโยลไอันับ้อน าบวอร์พาวล์/Vorpal Blade สัลัษ์แห่ัยนะเหนือปิศาผู้สามารถมอบพรปรารถนาให้ไ้ทุอย่า ับัสายไฟส่พลัานรวมทั้ำสั่ป้อนให้ับส่วนอร่า เ้าุ๊าทหารมิสามารถทำอื่นอะไรไ้เลยนอาส่แสสปาร์ไฟฟ้าับ้ำาเล่นเทป “ผิพลา_ ผิพลา_ ผิพลา_” แล้วผิพลา ลอยันรอวิสสบัึาบบั่นหัวและหน้าาอมันระเ็นลลิ้หาอวลเืออไฟ
“่วยอบผมมาสอำถาม…”
สุุม เาวาบพับ หมุนโรมันรอบมืออย่าเี่ยวำนา ิ้นาบสลับหัแ่ละส่วนนบิพับเ็บใบเล่มหายเ้าไปใน้ามโยลไารออแบบอาวุธอันับ้อน เาัระับเนไทบนปเสื้อ่อนหันใบหน้าล้าเล็น้อยนั้นมาหานายำรวแฮทแมน
“...รถไฟบวนนี้นแ๊สเมีหรือไม่? และห้อล่อไฟอยู่ที่ไหนัน?”
น้ำเสียริัอเาปะปนับวามเร่เรียบนฝีหน้า ่าาเมื่อไม่ี่นาทีที่แล้ว ที่เาไ้นั่เหม่อลอยสบายและเือบะิบื่มา
นายแฮทแมนหืหอบ พร่ำะายหาวามิที่แเสี่ยหายาเหุาร์รอพ้นวามายไปไ้อย่าเียิว เาสูหายใเ็มอ เ้าออ ะประอบำเท่าที่นยันึิึ้นมาไ้
“ผะ ผะ ผมไม่รู้- ไม่ ไม่รับ บวนเเลส ไม่ไ้รับนส่อะไรอื่นาเพียร์ร้าเลยนอาผู้โยสาร”
“เ่นนั้นแ๊สระเบิมาาบุลป่วยาแทรนฟอร์มเมั่น หาผมะาารให้ถู้อ เาหรือเธอยัอยู่บนบวนนี้” รอวิสเอ่ยำรุ่นิ
“แทรนฟอร์มเมั่น? ท่านหมายถึพวเอ็ไล์ แ่ึ้นมาบนบวนั้แ่เพียร์ร้าฟัแล้วูเป็นไปไม่ไ้เลยนะรับ สายรถไฟเเลส มีระบบรวสอบรัษาวามปลอภัยที่รัุม-”
มันยาะหลอารรวเลือหรือปปิอาารลายพันธุ์ในัวอมนุษย์ โยเพาะั้นอันรายอย่าเบ้า- ระับที่สอ
“่ามัน่อน พวเราะ้อหยุรถไฟบวนนี้่อนมันะถึเวฟินเนีย ผมอยาใหุ้ามหานัวิทยาศาสร์บนบวน เบทธานี ฟริน์ เธอวรรู้ว่าะัารับเ้าพวหุ่นระป๋อยัไ”
และื่อนั้น็ยิ่สร้าวามแปลใให้แ่นายแฮทแมน ไม่เพียแ่ฟริน์เป็นถึนัประิษ์ผู้มีื่อเสีย แ่ารที่ผู้โยสารแปลหน้านนี้รู้เรื่อรู้ราวมาว่าัวเาที่ไ้ประำารบนรถไฟมา 3 ปีและมีหน้าที่รัษาวามปลอภัยยิ่ทำให้ัวเาเริ่มรู้สึสสัยหารอวิสรู้อะไรอื่นอี
นอานี้เาเอ็ำลัรู้สึเหมือนถูสั่ให้ทำนู่นทำนี่โยเาเอไม่ไ้ให้อนุาิ
“ะ เี๋ยว่อนสิ ทำไมผม้อมาทำามำสั่ออโยพลเมือทั่วไปอย่าุ้วย? ผู้หมวอย่าผมวรเป็นนออำสั่ แล้วุมันเป็นใรันแน่? แล้วทำไมฟริน์ถึมาทำอะไรบนรถไฟลัี้ 99 โยไม่มีใรบอให้ผมทราบ? อบำถามผมมา!”
เาไม่ไ้ไม่เห็น้วยับำสั่ารอรอวิส แ่าวามที่มีหลายสิ่หลายอย่าหลุพ้นผ่านาผู้ัารูแลวามปลอภัยอสายารเินทา มันไ้แ่ทำให้ัวเารู้สึหุหิ
และยิ่เสียำพู ยิ่สูเสียเวลา และสิ้นทรัพย์ีวิอผู้โยสารนอื่นที่อารอายหาพวเาะใ้เวลาเยื้อยาววาม่อว่าใรันแน่เป็นหัวหน้า รอวิสึัสินใล่าวประโยเี่ยว้อำนามที่เาเยั้ใไว้ว่าะไม่ใ้มันเสียทีแร มันือส่วนหนึ่อวามปรารถนาะปปิัวนอเาลอารเินทาเ้าเยือนเวฟินเนีย แู่เหมือนยิ่พันห่อผ้าแห่วามสะอาเอี่ยม็ยิ่แสริ้วำสปรให้เห็น
“(เฮ้ออ) ภายใ้สนธิสัาเ่าแ่แห่หออย อบโล ไอาริส ผู้มีอำนาไม่ว่าะษัริย์หรือลู้าบริวาระ้อร่วมมือ่วยเหลือบลัฮันท์ในพื้นที่เพื่อารล่าอสูรลายพันธุ์และปป้อผู้นาเลืออันโสโร ผมแนะนำใหุ้เริ่มสำรวหาผู้รอีวิและเบทธานีในทันที”
เาำรามเสียถอนลมหายในั้นในหัว เมื่อพูบ รอวิส้อเม่อย่าสั่ารให้ับผู้หมวที่ไ้แ่ทำหน้ามึนและไม่อยาะเื่อหูอเา
“ุเป็นบลัฮันท์?...” เาเหลือบาลมๆรวหัวรเท้าอรอวิส รวาประายเรือแส สัมผัสแปลๆรอบใล้ัวเา และลิ่นอโพเทนี่เทียบเท่าเหื่อุนัว “...ะ อโทษ้วยรับ าาอุผมวระเาออไ้” แ่เา็ไม่อยาะเาถู ไม่มีใรอยาะเาถูหรือิถึบลัฮันท์ัน แม้อ์รอเาะเป็นสาเหุหลัในารอยู่อวามบริสุทธิ์ในเผ่าพันธุ์มนุษย์ บลัฮันท์ลับถูมอเป็นเหมือนลาร้ายให้แ่ทุินที่พวเาเหยียบย่ำ
“ผมถือมอบอภัยใหุ้รับ ว่าแ่ล่อไฟอยู่รไหนัน?”
“หลัห้อนับบนั้นสอรับท่าน ทั้แถบล่อบวนนั้นเียบหายไปั้แ่เ้าพวหุ่นระป๋อยอทัพันออมา”
“เอาหล่ะ ั้นอพยพประานมาล่อบวนนับ รีสุท้ายเราอา้อสละล่อบวนรถไฟที่เหลือ รัษาัว้วย”
รอวิสอวยพรให้ มันือสิ่สุท้ายที่ทำให้ผู้หมวแฮทแมนถึับมหัศรรย์ใ
เรื่อราวส่วนมาที่เาไ้ยินมาแ่เล็ือบลัฮันท์นั้นอำมหิ โหเหี้ยม และเย็นา พวเาล่าอสูรลายพันธุ์พร้อมรวับารใ้สารโพเทนี่อย่าุมรั บว้วยพลัอำนาแห่สนธิสัาไอาริส พวเาสามารถะเรียร้อหรือพราอะไร็ามไปาผู้นบนโลไ้ ไม่ว่าะีวิ ทรัพย์สิน หรือที่ิน
แ่ารที่รอวิสยื่น่อหน้าอเา้วยแผนารับแรวามปรารถนาะ่วยเหลือผู้นในวิฤาร์เยี่ยนี้อบอุ่นใเา ไม่ว่าเรื่อราวที่ว่าบลัฮันท์มันไร้หัวใะไม่ถือเป็นริ หรือบลัฮันท์นนี้เปรียบเหมือนเพรในอไม้เน่า เหุที่เาโพล่ัวมาบนรถไฟลัี้ 99 ใน่วไม่าฝัน…
“ท่านลอร์บลัฮันท์้วยนะรับ! อให้าบแห่วามยุิธรรมปป้อท่าน” ผู้หมวประทับำมือแนบอ ำนับ อวยพรลับ เพราะมัน ...่าเิมเ็มหัวใเา้วยวามหวั
+++
ความคิดเห็น