ลำดับตอนที่ #9
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 บทรักกับซุปเปอร์สตาร์ Ep9
“ึ้นรถเถอะ เี๋ยวผมไปส่”
เสียเรียบนิ่อหลานหนิเหอ แ่ลับเ็มไป้วยวามอ่อนโยนที่แฝอยู่ในน้ำเสีย
หลินูเม่ยเยหน้าึ้นมอเา แววาอเธอายวามลัเลเพียั่วะ ่อนที่วามไว้วาใะแทนที่วามลัว เธอพยัหน้าเบาๆ และเินามไปยัรถอเา
รถยน์ันนี้ลายเป็นที่หลบภัยั่วราวสำหรับเธอใน่ำืนนี้
หนิเหอเปิประูให้เธอ้วยวามสุภาพ ่อนที่เาะ้าวึ้นไปนั่ประำที่นับ ท่ามลาวามมืที่เริ่มปลุมลานอรถ
เสียประูปิลล้ายเป็นสัาัาเธอาโลภายนอ
ภายในรถ มีเพียเสียเรื่อยน์ที่ัเบาๆ และแสไฟาถนนที่ลอเ้ามาทาหน้า่า หลินูเม่ยเียบไปลอทา
ราวับำลัพยายามรวบรวมำพู แ่็ไม่รู้ะเริ่ม้นยัไี หนิเหอไม่ไ้เร่เร้า หรือแม้แ่หันมอ
เาแ่ับรถไปามเส้นทาที่เธอบอ มือที่ับพวมาลัยมั่น
หลานหนิเหอเป็นนที่ไม่พูมา อาเพราะเารู้ว่าในบารั้ วามเียบ ือสิ่ที่ีที่สุ หลินูเม่ยสัมผัสไ้ถึวามสบที่แผ่ออมาาเา มันเป็นวามสบที่ไม่เย็นา แ่ลับสร้าวามอบอุ่นและปลอภัยในแบบที่เธอไม่เยรู้สึมา่อน
เธอำเลือมอเาอย่าเียบๆ ใบหน้ามเ้มทีู่เยือเย็นและเร่รึมนั้น ให้วามรู้สึเหมือนัวละรในนิยายที่หลุออมามีีวิริ วาสีน้ำาลาอเาายแววลึลับนยาะาเา
เมื่อไปถึหน้าอนโอหลินูเม่ย รถหยุนิ่ เธอหันมามอเาอีรั้ แ่่อนที่เธอะทันพูอะไร หนิเหอล่าวึ้น้วยน้ำเสียเรียบนิ่
“ถึแล้ว”
ำพูสั้นๆ แ่ลับแฝวามหมายในแบบที่เธอไม่สามารถอธิบายไ้ เธอพยัหน้าอีรั้ รู้สึเหมือนำพูใๆ ที่เธออยาพูอบุลับิอยู่ในลำอ หลินูเม่ย้าวลารถอย่า้าๆ แล้วหันลับมามอเา
“อบุ่ะ...” เสียอเธอเบานแทบะลืนไปับสายลม
หลานหนิเหอเพียพยัหน้าเล็น้อย ไม่พูอะไรอี เามอูเธอเินเ้าไปในบ้านนลับสายา ่อนะถอนหายใเบาๆ แล้วับรถออไปในวามมื
ระหว่าทาลับอนโ วามเียบในรถยัปลุม ราวับมันเป็นส่วนหนึ่อัวเาเอ หลานหนิเหอับรถไปเรื่อย ๆ โยไม่มีเป้าหมายเพาะเาะ ถนนสายยาวที่ทอัวอยู่เบื้อหน้าเหมือนเป็นัวแทนอวามิที่ล่อลอยในใเา
แสไฟาเสาไฟ้าทาสาเ้ามาในรถเป็นระยะ เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เ็มไป้วยวามรุ่นิ หนิเหอเอื้อมมือไปปรับระมอหลัอย่าไรุ้หมาย ่อนะพึมพำับัวเอ
"ีวิมันะยุ่ยาไปถึไหน..."
มันไม่ใ่เพียแ่เหุาร์ในืนนี้ แ่เป็นำพูที่สะท้อนถึภาระในใ เส้น้ายที่มอไม่เห็นึ่พันธนาารีวิอเาไว้ ยิ่นานวันยิ่รัแน่นนแทบหายใไม่ออ
ท้อถนนยาม่ำืนเหมือนับรถอยู่โเี่ยวแม้มีเพื่อนบ้านทาเียวัน
อนโ
ประูรถปิลพร้อมับเสียถอนหายใเบา ๆ อหลานหนิเหอ เา้าวึ้นลิฟ์ไปยัั้น 24 ระลิฟ์สะท้อนภาพเมือหลวที่ยัสว่าไสว้วยแสไฟาึสู ทว่าภายในใอเาลับเียบันราวับอยู่ในวามมืมิ
เมื่อถึห้อ 2405 หนิเหอหยุยืนหน้าประู สูลมหายใเ้าลึ ๆ ่อนแะีย์าร์และเปิมันออ เสียแร๊อล็อประูัึ้นในวามเียบ เผยให้เห็นห้อพัทีู่เหมือนเป็นที่พัพิ แ่ืนนี้ลับเ็มไป้วยวามันที่เาไม่าิ
ไฟในห้อถูเปิึ้น หนิเหอเินเ้ามาพร้อมระเป๋าล้อ ทว่าทันทีที่วาามอ เา็พบเหอุนยืนพิโฟา ร่าสูให่เ็มไป้วยอำนาที่แผ่ออมาโยไม่้อพูอะไร สีหน้าอเาไม่ใ่ร่าเริี้เล่นเหมือนทุที แ่ลับเร่เรียนสัมผัสไ้
"นายลับมา้าันะ" เสียอเหอุนไม่ันั แ่เ็มไป้วยน้ำเสียำหนิัเน
หนิเหอปรายามอเาเพียั่วรู่่อนเินไปวาระเป๋าล้อบนโ๊ะระโยไม่อบ
"อย่าเียบแบบนี้หน่อยเลย นายะทำให้ันเหมือนไม่มีัวนไปถึไหนัน?" เหอุนล่าว่อ น้ำเสียที่ปิะี้เล่นลับลายเป็นริั วาสีฟ้าทะเลมอรมา้วยแววาที่เาไม่เยเห็น
"ันแ่ไปส่เธอ" หนิเหออบเสียเรียบ
"ไปส่? แล้วทำไมไม่บอพวเรา่อน?" ินหลิวหยา้าวออาเามื เสียอเาเย็นยะเยือ ร่าสูเสียทุ้ม่ำอีเสียัมาามุมห้อ ร่าสูในุสูทสีำสนิท้าวออมาาเามื วาสีำปนเทามอรมาที่หนิเหอ ราวับะอ่านวามิอเาให้ทะลุปรุโปร่
"มันไม่ำเป็น้อบอนายเหอุน ุหลิวไม่ำเป็น้อรู้ทุเรื่อในีวิันในเมื่อุเป็นแ่บอี้าร์"
ำพูอหนิเหอเหมือนเื้อไฟทีุ่นวนอารม์อทั้สอน หลิวหยาเินเ้ามาใล้ วาอเาายแววไม่พอใอย่าัเน “ไม่ำเป็น้อบอ? นายิแบบนั้นริ ๆ ั้นเหรอ?”
เาว้าาอหนิเหอ บัับให้เยหน้าึ้น “แล้วทำไมถึ้อทำให้พวเราัวลนานี้?”
เหอุนหัวเราะเบา ๆ แ่ลับไม่มีวามบันในน้ำเสีย "นายมันใร้ายริ ๆ หนิเหอ นายรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันเหมือนนายำลับอว่าเราไม่มี่า"
หนิเหอ้อมอไปที่ทั้สอน แววาอเายัเรียบนิ่ แ่ลึลไปลับแฝวามเหนื่อยล้า มือเรียวบีบ้อมือแร่แน่น่อนะสะบัออ "ันไม่ไ้ิแบบนั้น และันไม่อยาทะเลาะเรื่อนี้" หนิเหอลุึ้นเาั้ใว่าะเินลับห้อทุอย่าะไ้บ
"แ่นี่มันไม่ใ่แ่เรื่อเล็ ๆ" หลิวหยาสวนลับทันวัน "นายทำให้พวเราัวล แล้วนายิะเินหนีเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น?"
“ันไม่มีเวลามาอธิบายเรื่อไร้สาระ ถ้าพวนายไม่เ้าใ็ปล่อยไปเลย” หนิเหออบเสียเย็นา หยิบระเป๋าล้อและเินผ่านหน้าทั้สอนไปอย่าไม่ใส่ใ
เสียประูห้อทำานปิล ทิ้ให้เหอุนและหลิวหยายืนอยู่ในวามเียบที่หนัอึ้
เหอุนพึมพำเบา ๆ “บาทีเราวรทำให้นายรู้ว่าพวเราไม่ไ้เป็นเพียเาในีวิอนาย”
หลิวหยาไม่ไ้พูอะไร แ่สายามริบอเาเปี่ยม้วยวามไม่พอใที่ไม่สามารถปิบัไ้ แม้เพียเสี้ยววินาที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น