ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 บทรักกับซุปเปอร์สตาร์ Ep7
แสแอ่อนผ่านม่านบาสีาว ทอประายอุ่นเ้ามาในห้อทำาน หลานหนิเหอนั่อยู่บนเ้าอี้ไม้ทรลาสสิ มือเรียวยัเลือภาพถ่ายาหมู่บ้านหุนที่เาบันทึไว้ทุมุมอย่าพิถีพิถัน ภาพเหล่านี้เป็นทั้ผลานและหัวใอเา สะท้อนมุมมออีวิที่สบาม
เสียเาะประูเบาๆ ัึ้น หนิเหอวาภาพในมือและลุึ้นเินไปเปิประู
ินหลิวหยายืนอยู่รนั้น วาสีำปนเทาอเาายแววริั สวมเสื้อเิ้เรียบหรูที่ับเน้นร่าสู 192 เนิเมรไ้อย่าสมบูร์
"ุหลิวลับมาแล้วหรือรับ?" หนิเหอเปิประูพบับินหลิวหยา บอี้าร์ผู้เียบรึม สูให่ และูแ็แร่ ร่าสูให่อเาบบัแสแ ท่าทานิ่รึม แ่แฝไป้วยวามเอาใใส่ หนิเหอรู้สึโล่ใ ที่หลิวหยาลับมา
"รับ านที่บริษัทเรียบร้อยแล้ว ผมเลยรีบลับมา" หลิวหยาอบสั้นๆ น้ำเสียสุภาพ
"ุไม่้อรีบหรอรับ ผมัารัวเอไ้" หนิเหอยิ้มบาๆ ่อนะผายมือให้หลิวหยาเ้ามา
“่อไป ผมะพยายามไม่ปล่อยใหุ้อยู่นเียว” หลิวหยาอบพร้อมรอยยิ้มาๆ
ทั้สอนั่ทำานในวามเียบที่สบายใ หลิวหยา่วยัเรียภาพและรวสอบเอสาร่าๆ ให้หนิเหอ านอเามีประสิทธิภาพราวับมืออาีพ ทำให้หนิเหออื่นมในใไม่ไ้
เวลาเที่ยว่าๆ
หลิวหยาเรียมอาหาร่ายๆ อย่า้าวผัไ่และุปใส เาัโ๊ะอย่าเป็นระเบียบเหมือนนเยินับารทำานที่ละเอีย
“ผมไม่รู้ว่าุอบอะไร เลยเลือทำเมนูพื้นาน” หลิวหยาเอ่ยพลาวา้อนและะเียบลบนโ๊ะ
“อบุรับ แบบนี้็ีแล้ว” หนิเหอหยิบ้อนึ้นมา ท่าทาอเายัสบนิ่ แ่มีรอยยิ้มเล็ๆ ที่มุมปา
หลิวหยานั่ลร้าม รัษาท่าทีสุุมเหมือนเิม แ่สายาอเามอสำรวทุอาัปิริยาอหนิเหอ แม้ะไม่ไ้พูอะไรมา แ่วามเียบนี้ลับเ็มไป้วยวามห่วใย
หลัิน้าวเสร็หนิเหอเปลี่ยนมาทำานที่สูิโออผู้ำับ้าว วันนี้มีารประุมเี่ยวับารั่อรายารวาไรี้ที่หมู่บ้านหุน
เมื่อเ้ามาในห้อประุมโวเฟยอวี่ ไออลื่อั เินเ้ามาพร้อมรอยยิ้มสใส "หลานเอ! ผมเห็นภาพอพี่แล้ว สุยอมาเลย!"
"อบุรับ" หนิเหออบอย่าสุภาพ เาเินไปนั่เ้าอี้ัวหนึ่่อนะเริ่มทำานโ๊ะประุมแลเปลี่ยนนี้ ไม่ยอมละสายาาหน้าออี
าเิน นัแสื่อั ผมอเายาวถึเอวเส้นผมสีำวาสีฟ้าอมเินน่าหลใหล ้าวเ้ามาพร้อมเอสารในมือ "เอสารทีุ่อยาผู้ำับ้าวให้ผมนำมาใหุ้"
"อบุรับ" หนิเหอรับเอสารมา และเริ่มเปิอ่าน
สวีลี่หมิมอไปที่่าภาพหลาน ่อนเินเ้าไปหา ผมสีทอและวาสีเียวอเาูโเ่น “ุหลาน ถ้าุ้อารไอเียสร้าสีสันให้า ผมยินี่วยทุอย่านะ”
"อนนี้ผมอยาให้รายารเน้นวามเรียบ่ายและสะท้อนวิถีีวิในหมู่บ้านมาว่ารับ แ่อบุสำหรับ้อเสนอแนะ" หนิเหออบพร้อมรอยยิ้มา
บรรยาาศารประุมเ็มไป้วยารพูุยแลเปลี่ยน หนิเหอยัสบเยือเย็นและเป็นมืออาีพ แม้ว่าทุนะพยายามสร้าวามสัมพันธ์ับเา แ่เา็ยัรัษาระยะห่าอย่าพอี
หลิวหยาเหม่อมอเหุาร์ทั้หมเียบๆ แม้ไม่ไ้เ้ามามีส่วนร่วม แ่เา็พร้อม่วยเหลือทุเมื่อ
"ุหลิว ิอะไรอยู่รับ?" หนิเหอหันมาถามเมื่อสัเเห็นอีฝ่ายเียบผิปิ
"ผมแ่เฝ้าูุอยู่" หลิวหยาอบเรียบ่าย
หนิเหอยิ้มบา “ั้นมา่วยผมูสริป์นี้หน่อยนะรับ ุน่าะมีมุมมอที่่าาผม”
เย็นวันนั้น านเลี้ยหรูหราที่ัึ้นในโรแรมระับห้าาวเ็มไป้วยบรรยาาศที่ผสมผสานระหว่าวามเร่รึมและวามสนุสนาน
เหอุนในุสูทัพิเศษสีรมท่ามีเสน่ห์ึูทุสายา เาเินเ้ามาพร้อมับหลานหนิเหอ ผู้ที่ถึแม้ะแ่ายเรียบ่ายในุสีาวำ แ่็ูส่าผ่าเผยนไม่อาละสายาไ้
“หนิเหอ านนี้น่าสนุใ่ไหม?” เหอุนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
“ถ้ารายสนุ ัน็สนุ้วย” หลานหนิเหออบเรียบๆ ่อนะเหลือบามอรอบาน
ไม่ทันไร หนิเหอ็ไ้พบับ่หลี่วิน ประธานหนุ่มผู้มีบุลิเียบรึมทีู่เหมือนะับามอเามาไ้สัพั
“ุหลาน ูเหมือนุะอยู่ท่ามลานเ้าเล่ห์ไ้โยไม่เสียเปรียบเลยนะ” ่หลี่วินล่าว้วยน้ำเสียนิ่เรียบ แ่สายาลับเ็มไป้วยารสำรว
“ผมแ่รู้ัอ่านสถานาร์” หนิเหออบลับ้วยน้ำเสียสบ
เหอุนหัวเราะเบาๆ พลาเสริมว่า “อย่าลืมนะ หลี่วิน หนิเหออพวันน่ะ ไม่ธรรมา”
ระหว่าที่ทั้สามพูุยัน ินหลิวหยา ผู้ที่มัะอยเฝ้าสัเาร์อยู่เียบๆ ็ับ้อไปยัแนอื่นที่พยายามเ้าหาหนิเหออย่าไม่ลละ
ไม่นานนั บรรยาาศานเลี้ย็ึัึ้นไปเมื่อแนสำัที่าไม่ถึะปราัว หลินูเม่ย าราสาวื่อัเ้าอำแหน่ "น้อสาวแห่าิ" ในุเรสสีแสที่สะทุสายา
หนิเหอแปลใเมื่อเห็นเธอ “หลินูเม่ย? ทำไมเธอถึมาอยู่ที่นี่ไ้?” ในวามทรำอเา หลินูเม่ยในนิยายที่เาทะลุเ้ามานั้นวระเป็นนใสื่อและอยู่ไลาโลแห่เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้
เาอิไม่ไ้ว่า “เธออามีสปอนเอร์อยู่ในานนี้... หรือว่าเธอถูึเ้ามาในเมนี้โยไม่รู้ัว?”
เสียรีร้อัึ้นาั้นล่าอาน
หิสาวสอนำลัทะเลาะันอย่ารุนแร เสียแ้วแัสนั่น ทำให้แำนวนมาเริ่มแื่น หลานหนิเหอปรายามอลไปเบื้อล่า้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เาไม่อบวามวุ่นวายแบบนี้เลย
“ูเหมือนเราะมีละรส” ่หลี่วินล่าว้วยน้ำเสียประประัน
เหอุนหัวเราะเบาๆ ่อนะหันไปหาหนิเหอ “อยาลไปูใล้ๆ ไหม? หรือนายะปล่อยให้ันัารแทน?”
“ัารไปเถอะ” หนิเหออบลับ้วยน้ำเสียเรียบ่าย ่อนะเินไปนั่ยัมุมหนึ่อาน ห่าาวามวุ่นวาย
ในะที่หนิเหอำลัผ่อนลายสายา สัมผัสหนึ่็ทำให้เารู้สึัว โวเฟยอวี่เินเ้ามาหาเา ใบหน้าอเาประับ้วยรอยยิ้มทีู่มีเลศนัย “ุหลาน ผมไม่ิว่าุะมาานนี้นะ”
หนิเหอยิ้มบาๆ ่อนอบลับ “ผม็ไม่ิว่าะเอุในที่แบบนี้เหมือนัน”
เามอเ้าไปในวาอสีม่ว "ุโว..."
ไม่ทันที่หนิเหอะไ้พู่อ เหอุน็เินเ้ามาสมทบ พร้อมับินหลิวหยาที่อยู่้าหลั
“ั้นล่าัารเสร็แล้ว ันว่าเราน่าะลับันไ้แล้วนะ” เหอุนล่าว พร้อมมอหน้าโวเฟยอวี่้วยสายาที่อ่านยา
ความคิดเห็น