ช่างไม้แกะสลัก

ข้อมูลเบื้องต้น

นิทานเรื่องนี้เกี่ยวกับช่างไม้ที่ต้องการแกะสลักไม้ที่น่าหลงใหลครับ

และนี้เป็นเรื่องแรกที่ข้าพเจ้าเขียนจบ(เรื่องยาวจนเขียนจบไม่ลงอ่ะ)

เรื่องมีความยาวไม่เกิน 1 หน้ากระดาษแน่นอน ถ้าใช้ฟอนท์ Angsana ขนาด 16 น่ะ

ส่วนสำนวนการเขียนจะไม่มีภาษาวิบัติ(อาจจะหลุดมาบ้าง)

คำต่างอาจจะมีลักษณะการเขียนแปลกๆ

ซึ่งพวกเนี่ยมาจากลักษณะการเขียนของข้าพเจ้าเอง

เผอิญมันติดนิสัยนะครับ ขอโทษที







ช่วยติชมหน่อยนะครับ เพื่อข้าพเจ้าได้นำไปแก้ไขใร่องต่อไปออกมาได้ดีกว่านะครับ

ขอบคุณครับ

เนื้อเรื่อง

                นิทานเรื่อง : ช่างไม้แกะสลัก

                กาลครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในป่า เขาทำงานเป็นช่างไม้ แต่เขาไม่มีความสามารถพอที่จะแกะสลักไม้ให้งดงามได้ เขาได้แต่แกะสลักไม้ให้เป็นได้แค่เครื่องเรือนที่เรียบง่าย และไม่โดดเด่นอะไร เขาพยายามจะขายพวกมัน แต่ในตลาดมีไม้ที่งดงามมากเหลือเกิน ไม้ที่เขาแกะสลักไม่สามารถเปรียบได้เลย เขาไม่กล้าแม้จะออกไปเปิดร้าน ‘ไม่ไหวแล้ว.. ข้าไม่มีความสามารถพอจะเป็นช่างไม้ ข้าไม่มีหน้าพบใครแล้ว…’ คิดได้ดั้งนั้น เขาก็ออกจากเมืองไป และไม่เคยมีใครได้พบเขาอีก หลายเดือนผ่านไปเขาก็กลับมาอีกครั้ง เขากลับมาพร้อมกับนำโต๊ะ เก้าอี้ ชั้นหนังสือ  และเครื่องเรือนต่างๆที่ทำจากไม้ ครั้งนี้ไม้ของเขาช่างโดดเด่นยิ่งหนัก... พวกมันถูกแกะสลักอย่างงดงาม และน่าหลงใหล ไม่ได้เรียบง่ายและไม่โดดเด่นเหมือนอย่างเคย ผู้คนต่างพากันมาซื้อที่ร้านของเขา แต่เมื่อผ่านไปได้ไม่กี่วัน ผู้คนก็เลิกที่จะสนใจ เขาเริ่มสงสัย ‘ทำไมทุกคนถึงไม่สนใจไม้ของข้า’ คำๆนี้นับวันก็ยิ่งผุดขึ้นมาในหัวของช่างไม้คนนี้ มากขึ้นเรื่อยๆ.. จนวันหนึ่งเขาหยุดเปิดร้าน และออกไปดูช่างไม้คนอื่นๆไม้ในร้านค้าต่างๆไม่ได้งดงามไปกว่าไม้ของเขาเลย แต่เพราะเหตุผู้คนถึงต้องการมันมากกว่าไม้ของเขา ในที่สุดเขาก็ถามชายที่กำลังซื้อโต๊ะไม้จากร้านแห่งหนึ่ง เขาหวังจะได้คำตอบเป็นอย่างมาก “ท่านเคยใช้พวกมันมั้ย?” แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาจากชายคนนี้หาใช่คำตอบไม่ มันเป็นเพียงคำถาม แต่เขาไม่ได้โมโหเพียงแค่คิดตามคำถาม และแน่นอนคำตอบคือไม่ เขาจะใช้ได้อย่างไรกัน ไม้พวกนั้นจะนำเงินมาให้เขา หากเขาใช้พวกมันเขาก็ไม่อาจขายได้ เพราะเมื่อใช้ลวดลายที่งดงามก็จะเป็นตำหนิกลายเป็นเศษไม้ที่ไม่อาจใช้การอะไรได้อีกต่อไป... “ลวดลายพวกนั้นงดงามเหลือเกิน งดงามจนพวกเราไม่อาจรักษา และใช้ได้ ไม้ที่มีลวดลายที่งดงามจนมีมากเกินไปไม่อาจสามารถนำมาใช้ได้ สิ่งที่ทำลายพวกลายพวกมันไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่มันคือลวดลายของมันเอง พวกเราไม่ต้องการความงดงาม พวกเราเพียงต้องการไม้ที่แกะอย่างเรียบง่าย ไม้ที่สามารถรักษาได้ง่ายแค่นั้นก็พอ” ชายคนนี้ทำให้เขาคิดได้ เขาไม่ต้องการฝีมือในการแกะสลักงดงามให้คนหลงใหล เขาสามารถแกะสลักอย่างเรียบง่าย แต่น่าหลงใหล และเป็นที่ต้องการก็ย่อมได้! เขาเอื้อมระอาในตนเอง ในวันรุ่งขึ้นเขาจึงขายเครื่องเรือนแสนเรียบง่าย แต่กลับน่าหลงใหลอย่างประหลาด ผู้คนก็เริ่มมาซื้อไม้ที่เขาแกะมากขึ้น ไม้พวกนี้ทำให้ผู้คนรู้ได้ว่าไม้ที่น่าหลงใหลไม่ต้องการความงดงาม แค่พวกมันสามารถมีประโยชน์และเป็นที่น่าพอใจก็พอ ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ถูกยกย่องว่าเป็นช่างไม้อันดับหนึ่งของเมืองไปตราบนานเท่านาน

แต่งโดย : Kemagi