เพื่อนรัก (รักเพื่อน)

เนื้อเรื่อง

“ ชั้นเลิกกับเค้าแล้ว Y_Y” นี่! เป็นเสียงของเธอที่บอกกับผมว่าเธอเลิกกับเค้า ในใจตอนนี้ผมก็ดีใจอยู่หรอกที่เธอกลับมาโสดอีกครั้ง แต่ผมคงไม่ได้ครอบครองหัวใจเธอได้อยู่แล้ว เพราะฐานะของผมตอนนี้เป็นได้แค่เพื่อนเธอเท่านั้น!!!!

“ กันย์ ยืมไหล่หน่อยได้มั้ย Y_Y” เธอพูดกับผม น้ำตาของเธอไหลไม่หยุดผมอยากเช็ดน้ำตาให้เธอเหลือเกิน แต่ผมทำไม่ได้!!!

“ ^^ ฮืมม…เอาสิ” ผมฝืนยิ้มให้เธอ เธอซบลงที่ไหล่ผม ผมทำได้แต่นั่งเงียบและฟังเสียงสะอื้นของเธอ

เวลาผ่านไป 1 ชม. ผมยังคงนั่งอยู่กับเธอ และเธอก็ยังคงซบที่ไหล่ผม แต่ตอนนี้เธอไม่ร้องไห้แล้วละ

“ พิงค์ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” ผมถามเธอ

“ ไม่เป็นไรแล้วละ ไปทานข้าวกันมั้ย พิงค์หิวแล้ว ^^” ถึงตอนนี้พิงค์จะพยายามทำน้ำเสียงให้ดูสดใส แต่มันตรงข้ามกับสีหน้าเธอที่ดูเศร้าเลยเกิน Y_Y

“ ไป สิ เดี๋ยวเราเลี้ยงเองนะ ^-^”

“ ก็เอาสิ” พิงค์ตอบผมอย่างง่ายดาย ทุกครั้งที่ผมบอกว่าผมเป็นคนเลี้ยงเธอต้องไม่ยอมทุกครั้ง แต่คราวนี้เธอกลับไม่พูดไร

“ ทานสิพิงค์ ไหนบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”

“ ฮืมม…..^^” ผมรู้ว่าพิงค์ฝืนทาน ทั้งที่ในใจเธอกลับไม่อยากทานมันเลย

ผม ได้แต่แอบมองเธอ ดูสายตาเธอเมอลอย เอาแต่เขี้ยข้าวเล่น สายตาดูเศร้าจริงๆ ผมต้องทำให้เธอกลับมาเป็นพิงค์คนที่สดใสน่ารัก ให้ได้!!!

“ พิงค์ วันเสาร์นี้ไปหัวหินกันนะ” ผมชวนเธอหลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จแล้ว ไม่ใช่เราสิ เป็นผมคนเดียวต่างหากที่เอาแต่นั่งทานคนเดียว

“ ฮืมม…..ก็ดีเหมือนกัน ^-^” พิงค์ตอบผม

“ งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งที่บ้านนะ ^^” ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ

ผมเดินไปส่งเธอที่บ้าน ระหว่างทางเธอไม่ปริปากพูดกับผมเลยแม้แต่คำเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเป็นคนพูดเก่ง ผมอยากจับมือเธออยากให้เธอรู้ว่าไม่ได้มีเธอคนเดียวในโลกใบนี้ ผมอยากอยู่ใกล้เธอตลอดเวลา แต่นั่นเป็นเพียงแค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้นรู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้!!!

“ ขอบใจนะ กันย์ ^-^” พิงค์ยิ้มให้ผม ผมไม่รู้ว่าเธอฝืนยิ้มหรือเปล่า แต่ดูแล้วทำให้หัวใจผมสดชื่นขึ้นทันทีก็เธอยิ้มน่ารักอย่างงี้นะสิ ผมถึงรักเธอไง ^__^

“ ไม่เป็นไร ^^ รีบเข้าบ้านเหอะ” ผมบอกเธอ แล้วเธอก็เข้าไป แต่มีอีกอย่างที่ผมไม่ได้พูดกับเธอ

“ เดี๋ยว! พิงค์” เธอหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย ??????

“ หลับฝันดีนะ ^_^ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ^_^”

“ จ๊ะ ^_^” เธอยิ้มให้ผมอีกแล้ว น่ารักจริงๆ

วันรุ่งขึ้น

“ ปาย พิงค์มายัง” ผมเข้าไปถามเพื่อนสนิทของพิงค์ เมื่อมาถึงโรงเรียน

“ ยังเลย แหม! มาถึงก็ถามถึงยัยพิงค์เลยนะ เป็นห่วงกันจริง ^__^” ปายล้อผม ผมก็มีเขินบ้างแหละ ก็เป็นห่วงเค้าจริงๆ นิ

“ หวัดดีจ๊ะ กันย์ ปาย ^__^” เสียงใสๆ ของพิงค์ดังจากข้างหลังผม น้ำเสียงเธอดูสดใสจริงๆ หรือว่าเธอตัดใจจากไอ้หมอนั่นได้แล้ว

“ แหม! พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลยนะแก เอ้อ! นี่พิงค์เมื่อวานชั้นเห็นพี่ว่านเค้าพาผู้หญิงไปเที่ยวห้างด้วยว่ะแก สวยด้วยนะเว้ย นี่!ชั้นไม่ได้ใส่ร้ายอะไรพี่ว่านเค้านะ แต่มันเห็นจริงๆ ถ้าแกไม่เชื่อไปถามไอ้จิ๊บได้เลย” ปายบอกกับพิงค์ สีหน้าพิงค์จากที่สดใส ตอนนี้กลายเป็นหน้าเศร้าอีกครั้ง ผมกลัว กลัวว่าเธอจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อวานอีก

“ ชั้นเชื่อแก!!!” พิงค์บอก

“ เอ้อ! นี่พิงค์วันนี้ไปทานไอติมกันนะ” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด เพื่อไม่ให้เธอต้องเจ็บอีก

“ ทำไมแกเชื่อง่ายจังว่ะพิงค์ เห็นทุกครั้งแกต้องมานั่งเถียงกับชั้นทุกที” ปายก็ยังคงพูดเรื่องเดิม เฮ่ย! ผมจะทำไงดีไม่ให้พิงค์ต้องฟังเรื่องบ้ าๆ นี้

“ อาจารย์มาแล้ว รีบไปนั่งที่เหอะ” ผมบอกกับเพื่อนทั้งสอง ได้ผลปายรีบลุกลี้ลุกล้นไปนั่งที่ตัวเองทันที

ผมนั่งใกล้กับพิงค์ ตอนนี้พิงค์เศร้าอีกแล้ว Y_Y ผมเลยต้องเศร้าไปด้วยคาบนี้ทั้งคาบผมเลยเรียนไม่รู้เรื่อง คอยแต่แอบมองเธออยู่เรื่อย G_G

พักเที่ยง ผมและเพื่อนอีก 6 คน เดินไปทานข้าว ใน 6 คนนั้นแน่นอนต้องมีพิงค์อยู่ด้วย ^__^

“ พิงค์ พี่ว่านเดินมาหาแกว่ะ” จิ๊บกระซิบบอกพิงค์ที่กำลังทานข้าวอยู่ พี่ว่านเดินมาข้างหลังและเรียกพิงค์ขึ้น ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วสิ เพราะพี่ว่านดันเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง แถมผู้หญิงคนนั้นควงแขนพี่ว่านด้วยล่ะ

“ พิงค์ พี่มีเรื่องจะพูดด้วย” พี่ว่านเอ่ยพูดกับพิงค์

“ เหรอค่ะ แต่พิงค์ไม่มีไรจะพูดกับพี่ว่านอีกค่ะ” พิงค์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ พี่ว่านค่ะ ถ้าเค้าไม่อยากคุยกับพี่ก็ไปเหอะ ผู้หญิงไรเค้าทิ้งแล้ว ยังจะหยิ่งอีก!!!” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นเยาะเย้ยพิงค์

“ เฮ้ย! พูดดีดีหน่อย ใครทิ้งใครกันแน่!!!” ปายพูดขึ้นอย่างไม่ยอม สถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้วล่ะ

“ ปาย พอเหอะ อย่ามีเรื่องเลย” พิงค์หันไปพูดกับปาย แล้วหันไปพูดกับพี่ว่านต่อ “ พี่ว่าน เรื่องของเรามันจบลงแล้ว และตอนนี้พี่ก็มีคนใหม่แล้วด้วย อย่ามายุ่งกับพิงค์เลยค่ะ Y__Y” พิงค์พูดจบก็เดินไปทันที ผมไม่รอช้ารีบตามเธอไปอย่างร้อนใจ

พิงค์เดินมาถึงหน้าโรงยิม

“ พิงค์รอเราด้วยสิ” ผมตะโกนเรียกเธอ

“ มีไรเหรอ กันย์ ^^” เธอฝืนยิ้มให้ผม แต่ผมก็พอดูออกว่าตาเธอแดงๆ แล้วเห็นคราบน้ำตาจากแก้มใสๆของเธอ

“ พิงค์อย่าร้องไห้เลยนะ ไหนๆเรื่องมันก็จบลงแล้ว สู้เอาเวลาไปดูหนัง ฟังเพลง ร้องคาราโกเอะ……” ผมพูดไม่ทันจบ พิงค์ก็โน้มตัวเข้ามากอดผม ผมอึ้งไปพักนึง พิงค์กอดผมเหมือนต้องการใครสักคนที่เข้าใจ และเธอก็ร้องไห้อีกจนได้ เธอลืมพี่ว่านไม่ได้จริงๆเหรอ TT_TT

“ พิงค์ไม่อยากร้องไห้อย่างงี้เลยกันย์ >_< กันย์ช่วยพิงค์หน่อยได้มั้ย ฮือๆๆๆๆ >_<” พิงค์เริ่มร้องไห้หนักขึ้น

“ พิงค์ยังรักพี่ว่านอยู่อีกมั้ย” ผมคิดถูกคิดผิดนะที่ถามเธอไปอย่างนั้น

พิงค์ออกจากอ้อมกอดผม เงยมองผม “ ไม่! พิงค์ไม่มีวันรักผู้ชายอย่างงั้นอีก”

ความรู้สึกของผมตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วละ ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาให้พิงค์ แต่ทำไมมือมันต้องสั่นอย่างงี้ด้วยนะ แถมใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะอีกต่างหาก ผมคงไม่เป็นลมเพราะเช็ดน้ำตาให้ผู้หญิงหรอกนะ

พิงค์ยิ้มให้ผม ^_^ น่ารักชักมัด “ ขอบใจนะ กันย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพิงค์เลยละ^__^” ทำไมเธอต้องตอกย้ำคำว่าเพื่อนด้วยนะ แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังมัดใจผมอยู่ดี

“ ^^ ฮืมม…..ไปเรียนเหอะ”

“ ไปสิ ^_^” หลังจากนั้นผมและพิงค์ไปเรียนกัน และผมก็คิดว่าพิงค์คงไม่มาร้องไห้กับผู้ชายที่ชื่อว่านอีก

เลิกเรียน

“ ปาย จิ๊บ ไปทานไอติมกันป่าว” ผมชวนเพื่อนทั้งสอง

“ ไม่ล่ะ วันนี้ชั้นนัดพี่แม็ค” จิ๊บบอก ความรักครั้งแรกของเธอนะครับ

“ ชั้นก็ขอลาว่ะ วันนี้แม่มารับด้วยอ่ะ พวกแกสองคนไปเหอะ” ดีใจจริงๆ ผมได้ไปกับพิงค์สองต่อสองอีกแล้ว หุหุ ^___^

ร้านไอติม

ผมและพิงค์ทานไอติมกันสองคนบรรยากาศโรแมนติกสุดๆ เราสองคนนั่งทานไอติมกันไปหยอกล้อกันไป พิงค์ยิ้มอย่างสนุกสนาน ผมชอบเธอยิ้มที่สุดเลยละ ^____^ น่ารักจริงๆ และเราก็ออกจากร้านเพื่อที่จะกลับบ้านกัน แต่สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้นจนได้

“ พิงค์!!!” เสียงพี่ว่าน ดังขึ้นข้างหลังพิงค์ ผมและพิงค์หันไปทางต้นเสียง

“ พี่ว่าน!!” พิงค์พูดขึ้นตกใจเล็กน้อย

“ ที่พิงค์เลิกกับพี่ เพราะพิงค์ไปคบกับไอ้หมอนี่ใช่มั้ย!!!” พี่ว่านเริ่มพาลมาที่ผมแล้วล่ะ

“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คือผมกับพิงค์เราเป็นเพื่อนกันจริงๆ” แต่ในใจผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอหรอก ที่พูดออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่อง ถึงยังไงเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกันแถมยังเป็นรุ่นพี่ผมอีก

“ มรึงไม่ต้องทำเป็นมาพูดดี ไอหน้าจืด!!!” พี่ว่านพูดกวน Teen นะครับอย่างงี้

“ พี่ว่านค่ะ พอเถอะค่ะ เรื่องของเรามันจบลงแล้ว เราเลิกกันแล้ว!!! พี่ว่านอย่ามายุ่งกับพิงค์เลยค่ะ ขอให้เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะ” เป็นไงละ สุดท้ายก็เป็นได้แค่เพื่อน หุหุ (เหมือนผมเลยครับพี่)

“ เพราะไอ้หน้าจืดนี้ใช่มั้ย พิงค์ถึงบอกเลิกพี่” ยังครับ ยังไม่เลิกมาตอแยผม

“ ผมบอกพี่แล้วไง ว่าผมกับพิงค์เราเป็นเพื่อนกัน” ผมพยายามพูดจานอบน้อมที่สุด

“ กรูไม่เชื่อมรึงหรอก!!!” พี่ว่านพูดจบก็ซัดเข้าที่หน้าผมเปรี้ยง!! มึนเลยครับท่าน

คราวนี้รุ่นพี่ก็รุ่นพี่เหอะ แต่ผมไม่นับถือมันเป็นรุ่นพี่แล้วละ ผมลุกขึ้นได้ก็เข้าไปต่อยหน้าพี่ว่านเช่นกัน ไม่พูดไรมาก สะใจครับ!!!!

“ มรึงกล้าต่อยหน้ากรูเหรอ” ยังจะถามอีก โดนอย่างงี้ เค้าคงเรียกว่าจูบกันมั้งครับพี่

“ แล้วพี่ว่าผมกล้าไม่ล่ะ” ผมย้อนกลับ พี่ว่านจะลุกขึ้นมาต่อยผมอีก แต่เสียงกรรมการพูดขึ้น

“ หยุดนะ!!!” เสียงพิงค์พูดขึ้น ดังครับจนผมสะดุ้งหันไปมองพิงค์

“ อะไรๆ ก็ใช้แต่กำลัง สมองมีไว้ทำไม ไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์ ผู้ชายไรสิ้นคิดที่สุด!!!” พิงค์ว่าเราทั้งสอง เจ็บเลยครับ พิงค์คงโกรธผมแน่ๆ เพราะเธอไม่ชอบคนที่ใช้กำลัง

“ พิงค์พี่ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย” ยังจะอ้อนอีก ไม่ได้ยิน รึ ไง เค้าบอกว่าเป็นเพื่อน หล่อสะเปล่า แต่สงสัยหูจะหนวก

“ พิงค์บอกพี่แล้วไง ว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆ พี่ว่านยังเจอผู้หญิงอีกเยอะ อย่ามาเสียเวลากับพิงค์เลยค่ะ” แต่ผมก็เสียเวลาแอบชอบเธอมาหลายปีด้วยเหมือนกันนะ เธอจะรู้ รึ เปล่า

“ ก็ได้ พี่ขอให้พิงค์โชคดีนะ ^^ นายก็ด้วยไอ้หน้าจืด แน่มากที่กล้าต่อยชั้น” ถือว่าเป็นคำชมแล้วกันครับพี่

และแล้วพี่ว่านก็ยิ้มให้พิงค์นิดนึง ก่อนจะเดินจากไป จากนั้นพิงค์ก็หันมามองผม แต่ดูสายตาเธอสิ เหมือนจะฆ่ า ผมงั้นแหละ

“ เป็นไง เจ็บมั้ย” พิงค์ถาม สงสัยเธอจะเป็นห่วงผม แต่ทำไมตรงข้ามกับสีหน้าเธอจัง ^ ~ ^

“ เจ็บ” Y_Y ผมตอบเสียงเรียกร้องความสงสาร เผื่อเธอจะเห็นใจผมบ้าง ^^

“ สมน้ำหน้า” อ่าว! ไงเป็นงี้ อ่ะ

“ ไม่เป็นห่วงเราเลยเหรอ Y_Y” หน้าน้อยใจจัง

“ ช่วยไม่ได้ อยากไปมีเรื่องกับเค้าดีนะ” แต่ผมไม่ได้เป็นคนก่อนะ แต่เอาเถอะอย่าพูดเรื่องนี้เลยดีกว่าเดี๋ยวพิงค์จะโกรธผมไมปมากกว่านี้

“ พิงค์วันเสาร์นี้อย่าลืมนะ ^^” ผมบอกกับเธอระหว่างที่ผมเดินไปส่งพิงค์ที่บ้าน

พิงค์ใช้ความคิดอยู่พักนึง “ อ๋อ! วันเสาร์นี้เรื่องเกาะกายสิทธิ์นะเหรอ ไม่ลืมหรอกต้องดูอยู่แล้ว ^^” ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ เธอลืมแล้วจริงๆเหรอ TT_TT ผมหน้าเศร้าเลยอ่ะ

“ ฮ่าๆๆๆ ^___^ ดูทำหน้าสิ น่ารักต า ย ละ” พิงค์ว่าผม เมื่อเห็นผมทำหน้าน้อยใจเธอ

“ ก็พิงค์ลืม นิ”

“ ลืมไรเล่า พิงค์ยังพูดไม่จบเลย ดูเกาะกายสิทธิ์จบ เราก็ไปทะเลกันไง ^____^” พิงค์น่ารักที่สุดเลยละ แต่เธอดูเกาะกายสิทธิ์จริงๆเหรอ โอย! ผู้หญิงน่ารักๆ อย่างเธอดูละครเรื่องนี้เหรอ ผมแทบไม่อยากเชื่อ

“ ถึงบ้านแหละ เจอกับพรุ่งนี้ นะ บายจ๊ะ ^__^” พิงค์บ๊ายบายให้ผม และรอยยิ้มที่บาดใจผมจริงๆ คืนนี้มีหวังผมต้องฝันดีแน่ๆ ^__^

วันเสาร์ วันที่เราไปเที่ยวทะเลกัน หุหุ ได้อยู่ใกล้ชิดพิงค์อีกแล้ว

ผมและเพื่อนอีก6คน ก็มี ผมกันย์เองครับ พิงค์คนสวยของผม ปาย จิ๊บ แมคแฟนจิ๊บเค้า และกายเพื่อนสนิทของผม

“ นี่! กุญแจ ห้องละ 3 คน” กายยื่นกุญแจให้กลุ่มผู้หญิงดอกหนึ่ง และกลุ่มผมดอกหนึ่ง

“ Thanks จ้า เจอกันตอนค่ำนะ ^^” ปายพูด เพราะตอนค่ำ มีงานปารตี้ริมทะเล ซึ่งทางรีสอร์ทที่พวกเราไปพักเค้าจัดขึ้น

“ แต่งชุดสวยๆ นะ” ผมบอกกับเพื่อนสาวๆ แต่สายตาผมมองไปที่พิงค์

“ จ๊ะ ^__^” พิงค์ยิ้มน่ารักจริงๆ ให้ตา ย สิ ผมยิ่งรักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นทุกวันแล้วละ

และแล้วปารตี้ก็เริ่มขึ้น ผมมายืนรอพิงค์ ปาย และจิ๊บที่หน้างาน ผมอยากเห็นจริงๆว่าเธอจะสวยขนาดไหน แต่ก็ไม่ผิดหวังครับ เธอสวยจริงๆ และน่ารักด้วย ผมแทบใจละลาย มองพิงค์อย่างไม่วางจน กายเรียกผม

“ เฮ้ย! ไอ้กันย์เป็นไร ยืนยิ้มบ้ า ไรว่ะ” ไอ้กายพูดครับ

O_O “ เปล่าเว้ย! แต่น่ารักจริงๆ ^__^” ผมพูดออกไป สายตายังคงมองไปที่พิงค์ที่กำลังเดินมาที่ผม

O.O “ เฮ้ย! ไอ้บ้า นี่!แกคิดไรอยู่ว่ะ มาชมชั้นน่ารักได้ไง” โอ๊ย! ผมจะบ้ า ใครไปชมมันเนี่ย

“ ใครชมแกไอ้กาย นู้น! พิงค์ต่างหาก ^__^” ผมบอกมันให้ตาสว่างสะที

และแล้วพิงค์ ปาย และจิ๊บ ก็เดินมาถึงที่ผมยืนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวพิงค์ด้วยละ สดชื่นจริงๆ ^__^

“ เข้าไปในงานกันเหอะ ชั้นหิวแหละ” ปายพูดเดินนำไป และจิ๊บบกับแมคก็เดินตามไป ตามด้วยไอ้กาย

“ พิงค์!!” ผมเรียกพิงค์ไว้ เมื่อเห็นเพื่อนๆ เข้างานกันหมดแล้ว

“ มีไรเหรอ กันย์ ^^” โอ๊ย! ทำไมใจผมเต้นแรงอย่างงี้นะ ยิ่งมองหน้าเธอทีไร ใจผมยิ่งเต้น

“ เอ่อ……” พูดไม่ออกเลยครับ เธอน่ารักจริงๆ

“ อ่าว! ว่าไงละ” เธอยังคงถามผมซ้ำ

“ เอ่อ..วันนี้ พิงค์น่ารักจัง ^^” เฮ่ย! พูดออกไปจนได้ แต่ทำไมผมต้องเขินด้วยนะ ^ O ^

“ ^__^ ขอบใจจ๊ะ กันย์ก็เหมือนกัน หล่อใช่ย่อยเลย ^-^ เข้างานเหอะ” พิงค์เข้ามาจับมือผมเข้างาน โอ๊ย! หัวใจผมจะหยุดเต้นแล้ว มือเธอนิ่มจริงๆ ผมเลยจับมือเธอตอบด้วย ^___^ นี่!แหละครับความสุขของผมได้อยู่ใกล้ชิดเธอ

ในงานจัดขึ้นอย่างสนุกสนานมีคนทุกเพศทุกวัยมาร่วมในงานนี้ ผมและเพื่อนๆต่างเต้นกันกระจายเลยครับมันส์มาก และงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกลา ผมเดินไปส่งพิงค์ที่ห้อง จนปายล้อผมเขินเลยละ

“ นี่! กันย์ นายกลัวชั้นจะกินตับยัยพิงค์ รึ ไง ถึงต้องมาส่งอ่ะ” ^ O ^ แต่เธอก็ดูแล้วน่ากลัวเหมือนกันนะปาย

“ เปล่าหรอก ก็เดินมาส่งเธอด้วยเหมือนกันแหละ เผื่อเกิดอะไรขึ้นได้ช่วยทันไง ^^” ผมตอบไป

“ ถึงแหละ ^^ ขอบใจนะกันย์ กลับไปนอนเหอะ ^_^” พิงค์หันมาพูดกับผม พร้อมกับรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคยและไม่เคยเบื่อสักครั้ง

“ กูดไนท์ นะ ^^” แล้วผมก็มองเธอเดินเข้าห้องไปจนลิบตา ผมจึงเดินกลับห้องผมไป ด้วยหัวใจที่กระชุ่มกระชวย

ห้องพัก ปาย จิ๊บ พิงค์

“ พิงค์ ชั้นมีไรจะพูดกับแกว่ะ” ปายพูดขึ้นในขณะที่พิงค์กำลังหวีผมอยู่หน้ากระจก

“ มีไรเหรอปาย พูดมาสิ” พิงค์ถามปาย โดยมองมาทางกระจก

“ ชั้นว่า……… กันย์มันชอบแกว่ะพิงค์ !!!” ปายพูดขึ้น พิงค์ถึงกับตกใจ O.O

“ ชอบชั้นเหรอ!! แกรู้ได้ไง” พิงค์หันมาถามความเห็น

“ ชั้นก็เห็นด้วยกับปายนะพิงค์ ชั้นว่ากันย์เค้าไม่คิดกับแกแค่เพื่อนแน่ๆ” จิ๊บพูดแทรกขึ้น พิงค์เริ่มสับสน

“ แล้วแกละคิดไง ถ้าเกิดกันย์ชอบแกขึ้นมาจริงๆ” ปายถามพิงค์ พิงค์ยังตอบไม่ถูก

“ พวกแกก็คิดมาก กันย์กับชั้นเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ นอนเหอะ ชั้นง่วงแหละ” พิงค์รีบเปลี่ยนเรื่องพูดและรีบหลบไปนอนทันที เป็นที่สงสัยของ จิ๊บ และ ปาย ที่อยู่ดีดีพิงค์ก็ทำตัวแปลก

คืนนี้พิงค์นอนไม่หลับและคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา มีกันย์คนเดียวเท่านั้นที่คอยอยู่ใกล้เธอตลอดเวลาที่เธอมีปัญหา หรือว่ากันย์จะชอบเธออย่างที่ปายและจิ๊บบอกจริง!!!

เช้าวันรุ่งขึ้น ทานข้าวเช้ากัน

“ ปาย จิ๊บ พิงค์ละทำไมไม่มาด้วยกัน” ผมเข้าไปถาม

“ พิงค์เค้าไม่สบายนะ ก็เลยขอนอนพักผ่อนที่ห้อง” จิ๊บบอก

O.O ผมรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาทันที “ ไม่สบายเหรอ งั้นมื้อนี้เราขอตัวนะ ไปดูพิงค์หน่อย” ผมพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ห้องพักพิงค์ทันที

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เห็นพิงค์นอนหลับอยู่ --__-- โชคดีจริงๆ ผมได้เห็นหน้าเธอใกล้ๆก็วันนี้แหละ หน้าพิงค์ใสจริงๆ แก้มชมพู ถ้าผมแอบหอมแก้มเธอจะรู้ไหมนะ ผมค่อยๆ โน้มตัวหอมแก้มเธอ จุ๊บ!!! แก้มเธออุ่นจริงๆ แต่แล้วอยู่ดีดีเธอก็ลืมตาขึ้นมา o_o ผมตกใจเลยละ นี่! เธอไม่ได้หลับเหรอ แล้วเเมื่อกี้ที่ผมแอบหอมแก้มเธอไปละ เธอต้องโกรธผมแน่!!!

O.O “ พิงค์!!!” ผมพูดออกมาอย่างตกใจ

“ กันย์คิดยังไงกับพิงค์กันแน่ บอกมาตรงๆนะ” พิงค์ถามผมอย่างงี้ได้ไง แล้วใครจะกล้าตอบละว่าผมชอบเธอ

“ คิดอะไร ก็คิดกับพิงค์เป็นเพื่อนไง ^^” ผมทำเป็นไก๋ แต่เหมือนเธอรู้ทันผม เธอจ้องหน้าผมอย่างผิดสังเกต ก่อนจะลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมตรงหน้า

“ โกหก! พิงค์ไม่เชื่อ มีกันย์คนเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนพิงค์เวลาที่พิงค์เศร้า และกันย์คนเดียวที่เป็นห่วงพิงค์เหมือนเช่นวันนี้ไง” ผมโดนเธอหลอกเหรอเนี่ย นี่! เธอกำลังเล่นอะไรอยู่

“ นี่! พิงค์ ไม่ได้ไม่สบายเหรอ” ผมถามอย่างอึ้งๆ แต่ก็ไม่โกรธเธอหรอก แลกกับการหอมแก้มเธอไง คุ้มสุดแล้ว ^_^

“ ใช่! และก็ได้ผล กันย์ต้องมาหาพิงค์ และยังแอบ……” >_< ทำไมไม่พูดต่อละ พิงค์หน้าแดงด้วยละ ก็เรื่องไรซะอีกถ้าไม่ใช่เรื่องที่ผมแอบหอมแก้มเธอ ^-^

“ เราชอบพิงค์!!!” ผมพูดออกไปอย่างลูกชาย ถึงแม้เธอจะบอกไม่ชอบผมก็ตาม ความลับที่ผมเก็บมา 3 ปี วันนี้ผมก็ได้บอกออกไป แต่ดูสีหน้าพิงค์สิ ทำไมยิ่งแดงขึ้นอย่างงั้น

“ ก็แค่เนี่ย” พิงค์พูดขึ้น ก่อนจะหันหลังออกจากห้องไป เธอคิดยังไงกับผมกันแน่ ฮุ้ย! งง

“ พิงค์เดี๋ยวก่อนสิ” ผมเรียกไว้ แต่พิงค์ก็ไปแล้ว จะรอช้าอยู่ใยผมรีบตามเธอไปทันที

ที่ชายหาด พิงค์หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าพูดกับผม

“ กันย์ชอบพิงค์ทำไมถึงไม่บอก” พิงค์หันมาถามผม

“ ก็เรากลัวพิงค์โกรธ นิ” ผมสารภาพออกไปก้มหน้าเหมือนไปอะไรผิดมา

“ จะโกรธทำไม ก็ในเมื่อพิงค์ก็ชอบกันย์ ^^” จ๊ากกก! หูผมคงไม่หนวกใช่มั้ย เมื่อกี้เธอบอกชอบผม โอ้! พระเจ้า แต่ดูเธอเผลอพูดออกไปมากกว่าเพราะเธอหุบปากตัวเองแทบไม่ทันแนะ! แต่ก็สายไปแล้วละเธอบอกชอบผมจนได้

O.O “ พิงค์ชอบเราเหรอ แล้ว…เอ่อ..พี่ว่านละ” ข้องใจนะครับ ถามหน่อยเหอะ

“ พิงค์ก็อยากประชดกันย์ไง แต่กันย์ก็ยังไม่แสดงท่าทีว่าชอบพิงค์ซะที ในที่สุดพิงค์ก็ตกหลุมรักพี่ว่านจนได้ แต่ก็ยังดีที่พิงค์รู้ว่าพี่ว่านมีคนอื่น ^^” นี่! เธอก็ชอบผมแต่แรกเหรอเนี่ย ยอดไปเลย!!!

“ พิงค์ไม่ได้โกหกเราใช่มั้ย” ^O^ โง่รึเปล่าว่ะเนี่ยที่ถามออกไป

“ แล้วคิดว่าพิงค์โกหก รึ เปล่าละ” อ่าว! คิดไงละตู คิดเข้าข้างตัวเองแหละกันพิงค์ชอบผมเข้าแล้วล่ะ ^___^

“ พิงค์ไม่โกหกคนที่พิงค์ชอบหรอก ใช่มั้ย” ผมถามเธอแล้วเข้าไปจับไหล่ทั้งสองของเธอ สบตาอย่างซึ้ง

โอ๊ย! >O< ยิ่งมองพิงค์ใกล้ๆ เธอน่ารักที่สุดเลย

“ จะทำไรอ่ะ” พิงค์เขินด้วยอ่ะ หน้าเนี่ยแดงเป็นลูกตำลึงเลย

“ ก็คนเป็นแฟนกันเค้าทำไรกันละ” ผมถามเธอ เธอเขินไปเลยละ แล้วผมก็ค่อยๆหอมแก้มเธอ ห๊อม หอม

พิงค์กุมแก้มตัวเองก่อนจะพูดขึ้น “ กันย์นะ อีกแล้วนะ ทำอย่างงี้ได้ไง” เธอตีผมที่แขน แก้เขินอ่ะดิ เค้ารู้แหละน้า

“ โอ๊ย! ทำไมละก็แก้มพิงค์น่าหอมดีออก ^-^ ” เอ้าๆ พิงค์เขินใหญ่เลย แต่ก็ทำเป็นโกรธผมหน่อยๆ

“ ยังจะพูดอีก นี่แนะ!!!” มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย เธอตีผมไม่เลิกจนผมต้องหนีเลยละครับ

“ อย่าหนีนะกันย์” ^O^ เธออาฆาตผมหรือว่าเธอตีผมแก้เขินกันแน่ครับเนี่ย! แต่ก็คุ้มครับได้หอมแก้มเธอแค่นี้ก็คุ้มสุดๆแล้ว

ผมและพิงค์เราวิ่งไล่จับกันที่ชายหาดอย่างสนุกสนาน ผมจะไม่ลืมวันนี้เลยวันที่ผมและเธอมีความสุขร่วมกัน และเป็นวันที่ผมได้ใกล้ชิดกับคนที่ผมชอบ ผมจะรักเธอคนนี้ตลอดไปครับ. ^_^

>> จบแล้ว จ้า………<<