คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 03 - มิวเมฏา
03 -
“จะกอดเธอเอาไว้
อ้อนวอนด้วยหัวใจ
เผื่อจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ
เผื่อจะทำให้เธอเห็นใจ
เผื่อจะทำให้เธอไม่ไป
.. จากฉัน”
.
.
.
☼
“สวัสดีครับพี่ไจ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“(คำถามนี้อีกแล้วนะครับ ก็พี่คิดถึงไง โทรมาไม่ได้หรอ)” มันคงเป็นอีกหนึ่งวันที่ความคิดถึงมันกัดกินหัวใจของเจไจ
“เอะอะ ๆ ก็คิดถึง .. แล้วเรื่องฝึกงานพี่เป็นยังไงมั่งล่ะ” ร่างบางซักถามเรื่องการฝึกงานของอีกฝ่ายว่าเป็นอะไรบ้าง ราบรื่นหรือไม่
มีอุปสรรคยากเย็นแค่ไหน
“(ก็ดี ยังราบรื่นอยู่ พี่ ๆ เค้าก็ใจดีกันมากครับ)” เขาเอ่ยกลับมา
ได้ยินแบบนี้ก็ทำให้มิวหมดห่วง
“สู้ ๆ นะครับ รักนะ”
เจไจเงียบไปครู่หนึ่ง
“(บอกอีกทีได้ไหม
.. หัวใจพี่โคตรพองโตแล้วเนี่ย)”
“ขนาดนั้นเลยอะ?”
เดี๋ยวนี้เจไจของเขาเริ่มอาการหนักแล้ว สงสัยจะโหมงานหนักไปหน่อย
เฮ้อ ทีเรื่องแบบนี้บอกแล้วไม่ฟัง “ถ้าอยากได้ยินอีกก็มาเอง”
“(ทำไมคนน่ารักใจร้ายจัง
เดี๋ยวพี่จะไปห- เจคะ มาช่วยพี่ตรงนี้หน่อยสิ)” รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงผู้หญิงเล็ก
ๆ จากปลายสาย เสียงนั้นมันทำให้มิวชะงักไป
‘ใคร?’
อยู่ดี ๆ
คำถามนี้มันก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งจิตใจของเขา
“(มิว
พี่ ๆ เค้าเรียกแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ)” ไม่รีรอให้อีกฝ่ายตอบรับ
เจไจก็วางสายเขาทันที
ทำไมเสียงคนนั้นมันคุ้น
ๆ จัง มิวคิด
แต่ทำไมไม่รู้
เจ้าตัวถึงนึกออก แต่เสียงคนนั้นมันช่างคุ้นเคยเสียจริง
เหมือนเคยได้ยินจากช่วงไหนซักช่วงในชีวิตนี้
เจ้าตัวลองพยายามที่จะนึก
ทั้งเดินนึกไป นั่งนึกไป นึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่สมองมันกลับไม่บอก
ทำอย่างไรดี
เวลาผ่าน
มันคงจะคิดได้เองสินะ
เขาไม่เก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวแน่
ๆ เขาจึงโทร.ไปเล่าให้ส้มโอ เพื่อนสนิทของเขาให้รับรู้
“มึง
กูว่ามันมีลางว่ะ”
“(ลางไรวะมิว)”
ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงมึนงง
“กูว่าพี่ไจจะไปมีคนอื่นว่ะ”
ร่างบางเอ่ยกล่าว
“(คิดมากปะมิว
พี่มันก็หลงมึงจะตายอยู่ละ)”
ใช่
“แต่ตอนที่กูกับพี่ไจคุยโทรศัพท์กันอะ
อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงขึ้นมาเว้ย แล้วเสียงมันชัดมาก คงต้องอยู่ใกล้กันมาก ๆ” เขาระบายสิ่งที่เขาเพิ่งเจอะเจอมาไม่กี่ชั่วโมง
“(มึงคิดมากหรือเปล่าวะ
กูว่าแค่รุ่นพี่)”
“แต่กูเคยได้ยินเสียงนี้
มันโครตคุ้น” เขาย้ำสิ่งที่เขาไปเจอะเจอมาอีกครั้ง
“(มึงไปทบทวนความจำมึงก่อน
เดี๋ยวกูจะช่วยอีกแรง)” อีกฝ่ายปลอบโปรม
“ขอบคุณมาก
ๆ”
หลังจากเขาก็วางสายไป
เท้าเรียวก้าวเดินไปตรงหน้าเตียงนอนขนาดคิงไซส์ และค่อย ๆ โยนตัวเองลงไปในเตียง
ใจของเขาคิดอยู่กับเหตุการณ์นั้น และทำให้เขาผล็อยหลับไป
‘มิวครับ
ไม่เลิกกับพี่ได้มั้ย’
‘..’
‘พี่สัญญา
ว่าพี่จะรักแค่มิวคนเดียว’
‘..’
‘สัญญาด้วยใจหัวดวงนี้ของพี่
.. นะครับ’
“เฮือก!”
ร่างบางสะดุ้งตื่น เขาฝันแบบนี้เป็นรอบที่สี่ เขาเคยคิดว่าทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันไม่เคยจะหลุดออกไปจากหัวเขาซักที
ตอนนี้เวลาก็ขับเคลื่อนไปแล้วสามชั่วโมงถ้วน
ครืด ๆ
“ฮัลโหลส้มโอ” เขาแปลกใจเล็กน้อยทำไมอีกฝ่ายถึงโทรมาถึงสามรอบ
“(มิว กูว่ากูเจอลางร้ายที่มึงเคยพูดละ)”
☼
“มิว
กูเห็นผัวมึงมากับผู้หญิงจริง ๆ นะเว้ย มึงไม่เชื่อหรอ?”
“ไหน?”
“น่ะ มึงเห็นปะ” นิ้วอีกฝ่ายชี้ไปที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง
ตอนนี้ก็เย็นแล้ว เนื่องด้วยร้านนี้ก็มีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง
จึงทำให้ตอนนี้คนเต็มไปหมด
“กูขอหลบหลังมึงไปละกัน เดี๋ยวเจอแล้วแม่งจะโป๊ะแตก”
“เออ” ส้มโอตอบ
“กูถามหน่อยได้ปะ .. ผู้หญิงสวยขนาดไหนอะ” ร่างบางสะกิดแผ่นหลังอีกคนที่กำลังซ่อนตัวในการทำภารกิจครั้งนี้
“อีเหี้ย
คือแบบสวยมาก ยิ่งกว่าญาญ่าอีก” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างเสียงดัง
“อีสัด
อย่าพูดดังดิ เดี๋ยวแผนเสีย” มิวตบไปที่ไหล่ของส้มโอเชิงบอกเขานั้นเบาเสียงลง
“เชี่ย
สวยจริงว่ะ กูยกธงขาวรอแล้วนะ”
“เออ ๆ
มึงนั่งก่อน” ทั้งคู่เจอที่นั่งที่จะสามารถส่องดูอีกคนหนึ่งได้
“มึงรายงานให้กูฟังทุกอย่างเลยได้ปะ
กูไม่อยากดูเองว่ะ”
“เออ”
มันตอบกลับ
ตอนนั้น
มิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เพราะคนรักของเขานั้นไม่เคยไปกินข้าวกับผู้หญิงอื่นที่เขาไม่รู้จัก
แต่วันนี้มันเกิดขึ้นแล้ว
“ป้อนบิงซูให้กันแล้วว่ะ
อย่างนี้มีแนวโน้มแน่ ๆ”
“อีเหี้ย
อย่ามายุให้บ้านแตกได้ปะ”
“หรือว่าเขาจะชอบกันวะ
กูเห็นอีผู้หญิงแม่งเอื้อมมือไปจับมือผัวมึงแล้วว่ะ”
“ไม่หรอก
พี่ไจไม่เคยให้ผู้หญิงคนอื่นจับมือเลยนะ”
“เขาไม่เคยหรือมึงไม่รู้กันแน่”
คำพูดของอีกฝ่ายมันทำให้ร่างบางเงียบลง
“อือ
มึงเล่าต่อเหอะ”
“เขาลุกละ
มิวสั่งอาหารกันก่อนมั้ย”
“อือ”
ร่างบางมองภาพที่คนรักของตัวเองเปิดประตูรถให้ผู้หญิงในฝั่งข้างคนขับแล้วเขาก็เปิดประตูในฝั่งคนขับรถ
ด้วยฟีล์มรถที่ไม่ค่อยมืดมาก มันทำให้เขาเห็นสถานการณ์ของอีกฝ่ายที่อยู่ในรถนั้นได้
แต่เขาดันมาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น
ผู้หญิงคนนั้นเอื้อมตัวไปประกบริมฝีปากหนาที่มิวคุ้นเคย
.. เขาไม่อยากจะรับรู้ความรู้สึกตัวเอง
“กูอยากกลับบ้าน”
☼
“พี่ไจกลับมาตอนไหนครับ?” เขามัวแต่คิดถึงเหตุการณ์นั้น
เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาถึงคนโดแล้ว
“เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ครับ” เจไจตอบกลับ “แล้วมิวอยู่รอพี่นานแล้วหรอ”
“อือ รอนานแล้ว”
“มิว ทำไมตาบวม”
เขาอยากโกหกตัวเอง
และโกหกอีกคน
“เอ่อ .. สงสัยจะขยี้ตามากไปหน่อยครับ”
“คราวหน้าอย่าขยี้ตาบ่อย เดี๋ยวเชื้อโรคเข้า”
“แล้วพี่ล่ะ ฝึกงานมาเหนื่อยมั้ย”
“แค่นี้สบายมาก มิวไม่ต้องห่วงหรอก แฟนมิวอึดอยู่แล้ว”
“ครับ แต่ไม่รู้ท่ายถามกลับไมเหมือนกัน วันนี้มิวเหนื่อยมาก”
“ทำไมล่ะ” อีกฝ่ายเอ่ยถามกลับ
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วพรุ่งนี้ไปติวมั้ย? พี่จะได้ไปรับ”
“พี่ไจ พรุ่งนี้ไม่ติวนะ พี่ลืมหรอ”
“..”
“หรือมีอะไรที่น่าจดจำกว่า”
อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง
“พี่ไจ”
“ครับ?”
“วันนี้พี่ไปไหนบ้างมั้ย”
“พี่ทำงานทั้งวันเลย”
“..”
“ไม่ได้ไปไหนเลย”
อืม
วันนี้เขาเป็นอะไร
“ครับ”
มิวทำได้แค่ตอบกลับไป แต่ในใจมันเริ่มจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
ถ้าวันหนึ่ง
เจไจจะไปรักใคร
ถึงวันนี้เขาจะต้องเสียใจ
“เดี๋ยวสี่ทุ่มพี่ส่งเพลงเข้าไปในแชทนะ”
แต่เขาเข้าใจ
เข้าใจทุกอย่าง
เขารักเจไจ
จนอยากจะปล่อยมือจากเขาไป
Tbc
เรากลับมาแล้วจ้า เป็นไงบ้าง
คิดถึงกันบ้างมั้ยเนี่ย
ถ้าช่วงไหนสะดุด บรรยายไม่ลื่น
ภาษาไม่สวย บอกได้น้า
งานเยอะแหละ ช่วงนี้น่ะ
เราเอง ʕ•ᴥ•ʔ
ความคิดเห็น