〚 AU FanFic Reborn 〗ᎴᏋᏕᎥᎴᏋᏒᏗᏁᎴᎧ (allfemreborn)

ρɾσʅσɠυҽ

   ชีวิตสมบูรณ์แบบคืออะไร? ถ้าให้พูดล่ะก็มันต้องมีครบพร้อมทุกอย่างสิน่ะ ใช่ ทุกๆอย่าง ฉันมีมันแล้ว...แต่ทำไมล่ะ ทำไมฉันยังไม่รู้สึกถึงมัน

ทำไมยังไม่รู้สึกถึงความสมบูรณ์แบบ สรรพสินเงินทอง เพื่อน ความสวย ความฉลาด ฉันมีมันหมดทุกอย่าง...แต่มัน...ล้มเหลว..

   "บอร์น รี...บอร์น รีบอร์น!"

   "!?"

   "เป็นอะไรของเธอเนี่ยยัยบ๊อง เหม่อเชียว"

   "ปะ เปล่า"

   อ่า บรรยากาครื้นเครง ของสิ่งที่เรียกว่าพวกพ้องทำไมเมื่อก่อนฉันถึงสอนมันให้กับคนๆนั้นน่ะ ทั้งๆที่มัน...น่ารังเกียจ บรรยากาศไม่พึงประสงค์

เสียงหัวเราะแสนน่ารังเกียจ รอยยิ้มที่โสโครก พวกคนที่กำลังกอดคอกันดื่มสุรากัน...น่ารังเกียจ น่าจะหายไปซะบรรยากาศแบบนี้ 

ฉันเกลียดบรรยากาศแบบนี้จริงๆ...เฮ้อ... หรือทุกสิ่งที่ควรจะหายไป คือฉัน? กันนะ

   "นี่ โคโรเนโร่ฉันกลับก่อนน่ะ"

   "ให้ฉันไปส่งมั้ย"

   "ไม่ล่ะ เดี๋ยวถ้านายไปกับฉันนายอาจจะเจอกับช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด"

   ร่างของหญิงสาวร่างกายอรชร อกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพก เดินออกมาจากผับแห่งนึงในกรุงโรม ดวงตาสีนิลกลมโตส่องประกาย

ยามต้องแสงจันทร์ แต่ภายในนั้นกลับว่างเปล่า เธอก็เหมือนตุ๊กตาหน้ายิ้มที่เอาแต่ยิ้มทั้งที่ภายในไร้ซึ่งชีวิต พลันในหัวสมองนึกถึงคำถามนึงของคนคนนึงที่เคยถามเธอเล่นๆว่า ทำไมเธอถึงชอบพกปืน และทำไมชอบใส่เสื้อแขนยาว เธอตอบออกไปด้วยนํ้าเสียงเย็นเรียบ พร้อมกับดวงตาที่หม่นแสง

ฉันแค่ต้องการที่ตาย และนั้นน่าจะเป็นคำถาม และเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินจากเขาคนนั้น ดวงหน้าหวานก้มลงมองที่แขนเสื้อที่ยาวของตน

ก่อนจะถกมันออกทำให้เห็นรอยบาดต่างๆนาๆ ใช่ ทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของเธอ ดวงตาสีนิลเบิกกว้างด้วยความกลัวก่อนจะรีบดึงแขนเสื้อมาปิด

   'ให้ตายเถอะ นี้ฉันเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอเนี่ย บ้าเอ้ย รีบอร์น!'

   ตุบ!

   "?'

   หญิงสาวหันไปตามเสียงของสิ่งของที่ตกลงมา ดวงตาคมดุจอสรพิษ ที่มองทุกอย่างทะลุความจริงของโลกใบนี้ ก่อนภาพที่ฉายนั้นจะไปซ้อนทับ

กับอะไรบางอย่างที่เธอเคยเป็นอยู่เมื่อก่อน ตัวเธอที่เคยมีความสุขและสามารถยิ้มได้ ช่างแตกต่างกับเธอในตอนนี้เหลือเกิน ที่ซึ่งลืมไปแล้วว่า

รอยยิ้มแบบนั้นเขายิ้มกันยังไง

   'เฮ้อ ให้ตายเถอะ นี้แกขึ้น ม.ปลายแล้วน่ะเจ้าห่วย!'

   'อะไรอีกอ่ะ รีบอร์น!'

   'ยังจะถามอีกหรอย่ะ! ก็ดูสภาพตัวเองก่อนสิ ไอห่วยสึนะ!'

   'ก็ช่วยไม่ได้นิฉันโดนพวกนั้นไถ่เงินนิ...'

   'ให้ตายเถอ---'

   'รู้น่า ว่าเธอเป็นห่วงฉันรีบอร์น แต่ฉันไม่เป็นไรขอแค่มีเธออยู่กับฉัน'

   '...ชิ ทำมาเป็นพูด ไปอาบนํ้าเลยย่ะ!'

   'ครับๆ ที่รัก'

   'ไอ----@$#@%$#^@'

   อ่า..นี้ฉันคิดถึงมันอีกแล้วหรอเนี่ย สงสัยคงต้องไปตรวจแล้วจริงๆนั้นแหละให้ตายเถอะ ดวงตาสีนิลปรายตามองเจ้าวัตถุที่ดูยังไงก็เป็นคน

ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่บ้านของตน...ที่ๆเธออยู่เพียงลำพังกับเจ้าเพื่อนสนิทสีขาอย่างกิ้งก่า เลออน ร่างเล็กรีบดิ่งไปที่ห้องนอนหยิบเอายามาจาก

ตู้เก็บของปฐมพยาบาล ขวดยาสีสวย ที่มีจี้รูปดาวอยู่ ภายในนั้นหาใช่ยาอะไร แต่เป็น...ลูกกวาดแสนหวาน 

................

...........

·· ·– –·–– –– – –   –·····

---------------------------------------------

---------------------------------------------

(สะบัดต่อไม่แล้วน่ะ)

...

ดีจ้า! ทุกๆท่าน วันนี้อยู่กับไรต์ BON_BUNNYNET เองจ้า

ก็...ไม่รู้จะพูดยังไงดีล่ะ(ฮา) เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ! เรียกไรต์ว่า กระต่าย ก็ได้นะค่ะ

ก็มาอธิบาย AU นี้กันก่อนดีกว่า(ขออภัย ถ้าทางไรต์บรรยายแล้วมันออกมาห่วยน่ค่ะ ไม่เก่งจริงๆ)

AU นี้เป็น AU ที่รีบอร์นจังเป็นผู้หญิง แต่ไม่ใช่แค่นั้น

AU นี้จะแบ่งคนออกเป็น 2 ประเภท

Dolce : เป็นจำพวกขาดความหวาน(ไม่ได้หมายถึงขาดนํ้าตาลในเส้นเลือดน่ะ มันเป็นคำอุปมา) เป็นจำพวกที่ต้องกินยาเสมอ

มีวิธีการหายได้ง่ายๆคือ เจอสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ถ้ายังไม่เจอ ก็ยังไม่หายต้องกินไปเรื่อยๆ และถ้ากินไปนานๆความรู้สึกจะเปลี่ยนเป็น

ไร้ชีวิต อยากตาย จนในที่สุดก็ฆ่าตัวตายไป เกิดในส่วนมากของคนจำพวกที่ร่าเริง

-??? (อันนี้ขอไม่บอกก่อนน่ะค่ะ)

Matcha