คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุโรโร่xของเล่นxกด!?(rewrite)
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมาไล่ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หมอนหนุนที่ควรจะอ่อนนุ่มตามความคุ้นเคยกลับแข็งผิดวิสัย รวมทั้งความเย็นชื้นบริเวณหน้าผากทำให้ร่างบนเตียงรู้สึกดีขึ้นมาก นัยน์ตาสีชาเบิกโพล่งเมื่อรู้สึกตัวว่าอยู่แปลกที่ ก่อนจะพบว่าตนหนุนอยู่ที่แขนของใครบางคน
"..น..นาย" ใช้เวลาสักพักกว่าจะหาเสียงเจอเนื่องจากเกิดอาการช็อคค้าง ในขณะที่เจ้าของแขนยังคงตีหน้าสบายๆราวกับนอนเล่นกับเพื่อน ซ้ำยังยักคิ้วให้อีกเรียกสติของคุราปิก้าที่หลุดไปกลับมา "นายทำอะไร..!!"
"ทำอะไร.." ร่างสูงย้อนถามพลางทำสีหน้าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว"ก็เอาแขนให้นายนอนไง"
เมื่อได้ยินดังนั้นคุราปิก้าพลันยกหัวขึ้นมาทันทีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าบนตัวของเขามีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ตัวเดียวส่งผลให้ใบหน้าขาวนั้นขึ้นสีเรื่อพร้อมๆกับนัยน์ตาที่แปรแปลี่ยนเป็นสีแดงฉานตามความโกรธในตอนนี้ หากก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้
ในหัวกลับรู้สึกปวดตุ้บราวกับมีใครเอากลองมาตีพร้อมๆกับที่ทุกสิ่งดูพร่าเลือนไปหมด
เรือนผมสีสว่างถูกมือแกร่งผลักลงไปกับหมอนนุ่มอีกครั้งพร้อมๆกับผ้าชุบน้ำผืนใหม่ที่มาวางบนหน้าผากขาว "นอนซะ.. นายยังไม่หายดี"
"อย่ามายุ่งกับฉัน!" เสียงหวานแหวขึ้นมาก่อนจะดิ้นหวังให้ตนหลุดจากอ้อมกอดของร่างสูงและพยายามเรียกโซ่เน็นที่หายไปตอนหมดสติ
ไม่ไหว... ไม่มีแรงเลย...
เมื่อพยายามดิ้น ทำให้เขารู้สถานภาพของตัวเองอีกอย่างนึง ว่าตอนนี้ของมือของเขาถูกพันธนาการด้วยโซ่กันเน็นอย่างดีกับขอบเตียง เพราะพิษไข้ทำให้แระสาทสัมผัสของเขาช้าลงไปอีก จึงเพิ่งมารู้สึกตัวเอาตอนนี้
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ร่างบางถามเสียงต่ำเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก อันที่จริงเขาก็สงสัยอยู่ไม่น้อยเลยที่คุโรโร่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้
ทั้งยังคอยอยู่ดูแลเขาอีก เมื่อนึกถึงนิสัยของเจ้าตัวแล้วมันยิ่งดูน่าสงสัยเข้าไปอีก
"แล้ว.."เขาจงใจเว้นช่วงในการพูดแต่จะเพื่อให้มันดูน่าตื่นเต้นหรือพยายามจงใจกวนประสาทกันแน่ก็ไม่รู้ "ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย" ว่าพลางยักคิ้วให้อีกรอบ
... มันต้องเป็นอย่างหลังแน่ๆ...
แล้วเรือนผมสีสว่างก็ต้องจมเข้าไปในหมอนนุ่มจากแรงกดจากมือแกร่งเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมนอน"ถ้านายไม่นอนอีกล่ะก็ ฉันสาบานได้เลยว่านายโดนฉันกดแน่"
"กด?"
"ปล้ำอะ ฉันปล้ำนายแน่!"
"นายจะบ้าเหรอไง ฉันเป็นผู้ชายนะ" เสียงหวานแหวขึ้นมาพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากคุโรโร่
"อยากรู้ไหมละ ว่าฉันจะทำไหม"ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมนัยน์ตาที่พราวระยับ
"ไม่เว้ยยย!!" คุราปิก้าตวาดก่อนจะรีบซุกหัวเข้าไปในหมอนด้วยตนเอง
เมื่อเสียงหายใจของคนด้านล่างสม่ำเสมอแล้ว ร่างสูงจึงเอามือออกก่อนจะเกลี่ยผมนุ่มเบาๆหากนัยน์ตาสีมืดนั้นกลับจ้องมองร่างบางบนเตียงอย่างเกลียดชัง
....ช่างเป็นของเล่นที่ทำให้ฉันสนุกเสียจริงนะ
ก่อนจะถึงเวลานั้น..
นายจะได้ช่วงเวลาราวกับนรกเสียจนต้องวอนขอความตายเป็นแน่...
... แล้วจะได้รู้ ว่าเป็นศัตรูกับแก๊งแมงมุม
จะต้องได้รับโทษอันสาสม...
“หึหึ.. นายเนี่ย.. น่าสนุกจริงๆเลยนะ” เจ้าของน้ำเสียงยียวนดังขึ้นเมื่อร่างสูงรับโทรศัพท์ โดยไม่ต้องมองเขาก็สามารถรู้ได้ไม่ยากเลยว่าปลายสายเป็นใคร”แล้วนายคิดจะทำอะไรกับเจ้านั่นล่ะ”
เดาได้ไม่ยาก… ‘เจ้านั่น’ในความหมายของฮิโซกะ ก็คือร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง เรียกรอยยิ้มเหยียดจากคุโรโร่ได้เป็นอย่างดี
“คงรู้สินะ ว่าเจ้านั่นมันรักศักดิ์ศรีขนาดไหน” ว่าแล้วร่างสูงก็หัวเราะเบาๆก่อนนัยน์ตาสีนิลจะปรายไปทางร่างที่อยู่บนเตียง เขาเปิดสกิลบุ๊ค พลันหน้ากระดาษค่อยๆพลิกไปทีละหน้าราวกับมันมีชีวิต ก่อนแสงสีเทาจะสว่างวาบขึ้นมา
ไม่นาน ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในสภาพเดิม
…เว้นไว้เพียงเจ้าของร่างที่อยู่บนเตียง.. ที่มีอะไรบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป
“แล้วเดี๋ยวจะติดต่อไปทีหลังนะ” ว่าจบร่างสูงก็วางโทรศัพท์ลง ก่อนจะสอดตัวเข้าโอบร่างบางใต้ผ้าห่ม ลิ้นเรียวไล้ที่หูขาวเบาๆ พร้อมกับนัยน์ตาที่พราวระยับคล้ายกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น นัยน์ตาสีนิลปิดลงหวังพักผ่อนเตรียมจะสนุกกับคุราปิก้าในวันรุ่งขึ้นให้เต็มที่
ความคิดเห็น