ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนการxความฝันxพิษไข้
ในค่ำคืนที่มืดมิดไร้ซึ่งดวงจันทร์ที่ปกติจะทอแสงสว่างท่ามกลางความมืดของท้องฟ้ายามรัตติกาล เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ประจวบเหมาะกับตอนนี้ เมฆดำก้อนโตลอยเหนือท้องฟ้าบ่งบอกให้รู้ว่าฝนใกล้จะตกหนักเต็มทีแล้ว หนำซ้ำลมแรงๆนี่คาดว่าน่าจะมีพายุมาแน่นอน คุราปิก้าซึ่งตอนนี้ออกนอกเมืองมาแล้ว เมื่อเห็นท้องฟ้าเจ้าตัวก็ตระหนักได้ว่าตนต้องรีบหาที่พักได้แล้ว
'
'
'
ผ่านมาพักใหญ่แล้ว ฝนตกมาสาดใหญ่ คุราปิก้าก็ยังไม่เจอที่ๆเขาสามารถจะใช้เป็นที่พักได้เลย ทั้งยังเหนื่อยมามากอีกต่างหากเนื่องจากวันนี้ทั้งวันเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลย แล้วยังเดินมาตลอดทั้งวันอีก แน่ล่ะ ใครไม่เหนื่อยก็เกินมนุษย์แล้วล่ะ เมื่อคุราปิก้ารู้ว่าเรี่ยวแรงของเขาใกล้จะหมดเต็มที จึงใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด เพื่อใช้dowsing chain(สำหรับ ตรวจสอบ ค้นหา จับผิดโกหก สอบสวน)ในการหาที่พัก
กรุ๊งกริ๊ง~
เมื่อโซ่เริ่มมีปฏิกริยาแล้ว คุราปิก้าก็ไม่รอช้า รีบใช้แรงทั้งหมดวิ่งไปตามทางที่โซ่บอก วิ่งไปประมาณ5กม.คุราปิก้าก็เจอถ้ำอยู่แห่งหนึ่งที่พอจะเป็นที่พักให้เขาได้ แต่รอบๆตัวเขานั้น มีแต่ทุ่งหญ้า และ ผืนดินอันแห้งแล้ง ไม่มีอะไรพอที่จะเป็นอาหารได้เลย คุราปิก้าจึงต้องทนหิว ซ้ำร้ายยังเปียกโชกมาจากฝนอีก ทำให้เสื้อผ้าเปียก และ ลมพายุแรงๆจากข้างนอก มันหนาวไปถึงกระดูกดำเลยเชียวล่ะ
ไม่มีทางเลือก คุราปิก้าต้องถอดเสื้อออก2ชั้น เพื่อนำไปตาก ไม่อย่างนั้นคงได้นอนปอดบวมตายแน่ๆ ตอนนี้คุราปิก้าจึงเหลือแค่เสื้อกล้ามบางๆสีขาวตัวเดียวเท่านั้น(O_O โอ้วววว อาหารตาชั้นยอด:คนแต่ง) อากาศชื้นมาก แถมยังไม่มีฟืนพอที่จะจุดไฟอีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคืนนี้คุราปิก้าคงต้องนอนหนาวแบบนี้ทั้งคืนแน่ๆ....
---------------------------------------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น - ทางด้านกองโจรเงามายา
ตอนนี้เป็นเวลา12.30 ซึ่งเป็นเวลาก่อนนัดของคุโรโร่กับฮิโซกะครึ่งชม. แต่ตอนนี้ชายในชุดดำ หรือคุโรโร่ กลับมาก่อนนัด ซึ่งมิใช่นิสัยของเขาเลย ถึงเขาจะไม่ชอบผิดนัดใคร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมาเป็นฝ่ายรอใครก่อนถึงครึ่งชม. .. ทำไมนะ? เขาถึงรู้สึกว่านัดครั้งนี้มันสำคัญมากๆ ถึงขนาดไม่อยากให้เสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียวเลยล่ะ ...
คิดอะไรไม่ได้มาก อีกฝ่ายก็เดินมาถึง
"ไง " ยังคงเป็นเสียงยียวนกวนประสาทตามแบบฉบับฮิโซกะ (กวนก่ะรักนะเค่อะ=w=)
" รีบๆบอกมาว่าเจ้ามือโซ่อยู่ที่ไหน"คุโรโร่บอกเสียงเย็น เพราะเจ้าตัวอยากรู้มาก
"แหมๆ ไม่ต้องรีบอย่างนั้นก็ได้ เจ้ามือโซ่'ของนาย'ไม่หนีไปไหนหรอก ให้ความสำคัญจริงๆน้า"
"ไม่ได้ไห้ความสำคัญเฟ้ย แล้วเจ้ามือโซ่ก็ไม่ใช่'ของชั้น'ด้วย แต่รีบๆบอกมาได้แล้วไอ้หัวตั้ง- -" คุโรโร่บอกอย่างหมดความอดทน
"คร๊าบๆ ไม่ต้องทำตาเขียวเลย บอกแล้วๆ ฮ่าฮ่า ช่วง2-3วันที่ผ่านมาชั้นก็ติดตามคุราปิก้า หมายถึงเจ้ามือโซ่นั่นแหละ ... อ้อใช่ นายจำเรื่องที่ปาคุโนด้าทำไว้ก่อนตายได้ใช่มั้ย(ใครงงก็กลับไปอ่านตอนที่แล้วนะจ๊ะ) "
" ใช่ ทำไมเหรอ ??" ฮิโซกะยิ่งได้ใจ เมื่อเห็นว่าคุโรโร่อยากรู้มากๆ
" หึๆ หน้านายนี่มันตลกจริงๆเลย เพิ่งจะเคยเห็นนะเนี่ย"
"อย่าลีลาน่า รีบๆบอกมาได้แล้ว"
"อืมๆ ก็ตอนนี้คุราปิก้าโดนนอสทราดส์ไล่ออกแล้ว ไม่แน่อาจจะมีค่าเสียหายอีกไม่น้อยเลยล่ะ แล้วตอนนี้ก็อยู่นอกเมือง พักอยู่ที่ถ้ำแถวนั้น ไปทางเหนือจากเมืองประมาณ25 กม. แล้วก็จะเจอ แถวนั้นมีอยู่ถ้ำเดียวนั่นแหละ เอาล่ะ ชั้นต้องไปแล้ว ขอให้โชคดีนะ"เมื่อพูดจบฮิโซกะก็ไปด้วยความเร็วสูง
"บาย" คุโรโร่พูดอย่างลอยๆ พร้อมทั้งยิ้มแบบมีแผนการ... อยู่ในใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Kurapika's special
14.05น.
"อืม.." ฉันเริ่มตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ.. ทำไมตาของฉันมาถึงลืมได้ยากลำบากอย่างงี้ล่ะ มันหนักอึ้งไปหมดเลย ไหนจะเรี่ยวแรงที่หายไปอีก ทั้งจะยังตัวหนักมากๆจนลึกไม่ขึ้นอีก บ้าจริง เมื่อวานฉันแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยนะ แล้วฉันก็ไม่ได้อ้วนแล้วก็ตัวหนักขนาดจะลุกไม่ขึ้นด้วย โอ้ย ทำไมหัวมันมึนๆ แถมยังปวดหนึบๆ
ในที่สุดฉันก็ลืมตาขึ้นมา ทำไมภาพมันเบลอๆขนาดนี้ล่ะ แย่ล่ะ แดดเปรี้ยงๆขนาดนี้ คงจะเลยเที่ยงมาแล้วสินะ แล้วทำไมฉันถึงตัวสั่นล่ะ
ทำไมมันหนาวมากๆเลยเนี่ย โอ้ย ฉันต้องเป็นไข้แน่ๆเลย บ้าจริง ทำไมต้องมาเป็นในช่วงเวลาแย่ๆแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย
เฮ้อ! ช่วยไม่ได้ เห็นทีต้องนอนพักเอาแรงสักวันแล้วกัน
เมื่อฉันคิดได้ดังนั้น ฉันก็รีบปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งด้วยความรวดเร็ว พอๆกับความไวที่สติของฉันหลุดลอยไปเลยล่ะ
ตึก ตึก ตึก
เฮ้! ที่นี่มันที่ไหน ทำไมเสียงดังจัง ... หือ นี่มันที่ทุ่งหญ้าแถวๆที่หมู่บ้านฉันนี่ ฉันมาที่นี่ได้ยังไง เอ๊ะ! นั่นมันเสียงฝีเท้าคนนี่ เกิดอะไรขึ้นนะ....
ระหว่างฉันกำลังวิ่งไป ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น .. ทำไมฉันขาสั้นขนาดนี้ ไม่นะ นี่ฉันกลายเป็นเด็กไปแล้วเหรอเนี่ย ทำไมภาพเหตุการณ์มันคุ้นๆแบบนี้นะ อย่าบอกนะว่า.. นี่มันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ5ปีก่อน ตอนที่พวกแมงมุมมันมาฆ่าล้างเผาฉันนี่ ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องรีบไปบอกทุกคน
เมื่อฉันถึงหมู่บ้าน ฉันก็พบแต่ศพของคนในหมู่บ้านฉันนอนเกลื่อนกลาด แน่นอน ว่าทุกคนไม่เหลือลูกตาอยู่เลย กลิ่นคาวเลือดลอยเข้ามาในจมูกฉัน ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวมากๆ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดอะไรแล้ว ฉันต้องไปที่บ้านให้เร็วที่สุด..
'
'
'
".. มะ.. ไม่นะ พ่อ!! แม่!! ทุกคน!! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ " ฉันกรีดร้อง เมื่อพบกับศพของพ่อ แม่ และพี่ชายของฉัน นอนเกลื่อนอย่างไม่มีลูกตา
" ฮึก .. ฮึก .. ฮืออ" ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะรับรู้มาแล้วว่าต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ก็มันทนไม่ได้นี่
"ฮืออออออออออ" ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด และทวีความรุนแรงขึ้นจน..
พรึบบ!!!
ฉันลุกขึ้น พบว่าเหงื่อเต็มหน้าฉันเลย ... นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย ไม่ได้ฝันเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...
ตอนนี้ฉันเลยยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ระบมไปทั้งตัวเลย โอ๊ย ปวดหัวมากๆเลย ทำไมแย่อย่างงี้ หนาวจัง....
เอ๊ะ!!!! นะ.. นั่นมัน ... พี่เค็นนี่นา .. พี่เค็นที่น่าจะตายไปตั้งแต่5ปีก่อนแล้ว หรือว่า.. ฉันตายไปแล้ว เพราะพิษไข้งั้นเหรอ.. ทำไมฉันเบลอจัง ไม่ไหวแล้ว พี่เค็นครับ... ตอนนี้ผมมาหาพี่แล้วนะ.. ผมรักพี่มากๆเลย พี่เป็นพี่ชายที่ผมรักที่สุดเลย พี่กอดผมทีนะ ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน
"พะ..พี่เค็นครับ ..." เสียงของคุราปิก้าออกมาอย่างลอยๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kuroro's Special
เฮ้อ.. กว่าผมจะมาถึงนี่ก็14.30 แล้ว หนักเอาการ ไกลโคตร แต่ก็คุ้มล่ะวะ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าถ้ำๆ หนึ่ง กว้างพอดู เมื่อผมเข้าไป ก็เจอเสื้อ2ตัวตากอยู่ แหม ยังไม่แห้งเลย สงสัยจะเป็นเพราะฝนเมื่อคืนล่ะมั้ง แน่นอนเสื้อผ้าพวกนี้คาดว่าน่าจะเป็นของคุราปิก้าแน่ ไม่สิ มันใช่เลยล่ะ เท่าที่ผมอ่านเจอมาในหนังสือ มันเป็นเสื้อผ้าของชนเผ่าคูลล์ ซึ่งก็มีแต่เจ้าหมอนี่เนี่ยแหละ เมื่อผมแน่ใจว่าคุราปิก้าอยู่นี่จริงๆ ผมก็ไม่รอช้า รีบเข้าไปข้างในทันที
พรึบ!!
หืม? นั่นมันคุราปิก้านี่ สงสัยจะเพิ่งตื่น แย่จริงๆ ตื่นซะสายโด่งเลย แล้วนั่น ฝันร้ายล่ะสิ เหงื่อเต็มหน้าเลย
เฮ้ยๆๆ ทำไมตามันสีแดงเถือกงี้ หึๆ ไม่วายฝันถึงเรื่องผมอีกล่ะซี้ ฮ่าๆ แต่ก็แปลกนะ ปกติเจ้านั่นความรู้สึกไวจะตาย เข้าใกล้นิดหน่อยก็รู้สึกตัวแล้ว แต่นี่ผมจ้องซะขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย เป็นอะไรหว่า...
เอ้า หันมาทางผมแล้ว ไม่พ้นต้องสู้กันอีกสินะ .. ในขณะที่ผมกำลังตั้งท่าสู้อยู่นั้น...
"พะ..พี่เค็นครับ ..." อยู่ๆคุราปิก้าก็พึมพำอะไรบางอย่างขึ้นมา พี่เค็นอะไรของหมอนั่นเนี่ย
เฮ้ยๆ เจ้านั่นมันเดินๆมาทางผมแล้วอะ เอ้า จะล้มมิล้มแหล่อยู่แล้ว เซไปเซมาอยู่นั่นแหละ แปลกๆแฮะ
หมับ!! อยู่ๆเจ้านั่นก็มากอดผม แถมพึมพำๆชื่อเค็นอะไรนั่นด้วย อะไรเนี่ย ผมชื่อคุโรโร่เฟ้ย ไม่ใช่เค็น แล้วทำไมเจ้านี่มันหน้าแดงๆ แถมตัวสั่นๆอีก นี่แดดเปรี้ยงๆร้อนจะตาย ยังจะมาหนาวสั่นอีก แล้วนี่อุตส่าเหงื่อออกด้วยนะ แล้วตัวมันก็ร้อนๆอีก เป็นไข้ชัวร์
แล้วผมก็ต้องตกใจมากๆ เมื่อผมได้รับรู้ถึงอุณหภูมิจากหน้าผากของคุราปิก้า มันร้อนๆมากๆเลยล่ะสัก40 องศาได้มั้ง เป็นไข้บ้าอะไรนี่
แถมเจ้านี่ยังหลับคาอกผมอยู่เนี่ย แล้วผมจะทำไงดี!!!
'
'
'
ผ่านมาพักใหญ่แล้ว ฝนตกมาสาดใหญ่ คุราปิก้าก็ยังไม่เจอที่ๆเขาสามารถจะใช้เป็นที่พักได้เลย ทั้งยังเหนื่อยมามากอีกต่างหากเนื่องจากวันนี้ทั้งวันเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลย แล้วยังเดินมาตลอดทั้งวันอีก แน่ล่ะ ใครไม่เหนื่อยก็เกินมนุษย์แล้วล่ะ เมื่อคุราปิก้ารู้ว่าเรี่ยวแรงของเขาใกล้จะหมดเต็มที จึงใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด เพื่อใช้dowsing chain(สำหรับ ตรวจสอบ ค้นหา จับผิดโกหก สอบสวน)ในการหาที่พัก
กรุ๊งกริ๊ง~
เมื่อโซ่เริ่มมีปฏิกริยาแล้ว คุราปิก้าก็ไม่รอช้า รีบใช้แรงทั้งหมดวิ่งไปตามทางที่โซ่บอก วิ่งไปประมาณ5กม.คุราปิก้าก็เจอถ้ำอยู่แห่งหนึ่งที่พอจะเป็นที่พักให้เขาได้ แต่รอบๆตัวเขานั้น มีแต่ทุ่งหญ้า และ ผืนดินอันแห้งแล้ง ไม่มีอะไรพอที่จะเป็นอาหารได้เลย คุราปิก้าจึงต้องทนหิว ซ้ำร้ายยังเปียกโชกมาจากฝนอีก ทำให้เสื้อผ้าเปียก และ ลมพายุแรงๆจากข้างนอก มันหนาวไปถึงกระดูกดำเลยเชียวล่ะ
ไม่มีทางเลือก คุราปิก้าต้องถอดเสื้อออก2ชั้น เพื่อนำไปตาก ไม่อย่างนั้นคงได้นอนปอดบวมตายแน่ๆ ตอนนี้คุราปิก้าจึงเหลือแค่เสื้อกล้ามบางๆสีขาวตัวเดียวเท่านั้น(O_O โอ้วววว อาหารตาชั้นยอด:คนแต่ง) อากาศชื้นมาก แถมยังไม่มีฟืนพอที่จะจุดไฟอีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคืนนี้คุราปิก้าคงต้องนอนหนาวแบบนี้ทั้งคืนแน่ๆ....
---------------------------------------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น - ทางด้านกองโจรเงามายา
ตอนนี้เป็นเวลา12.30 ซึ่งเป็นเวลาก่อนนัดของคุโรโร่กับฮิโซกะครึ่งชม. แต่ตอนนี้ชายในชุดดำ หรือคุโรโร่ กลับมาก่อนนัด ซึ่งมิใช่นิสัยของเขาเลย ถึงเขาจะไม่ชอบผิดนัดใคร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมาเป็นฝ่ายรอใครก่อนถึงครึ่งชม. .. ทำไมนะ? เขาถึงรู้สึกว่านัดครั้งนี้มันสำคัญมากๆ ถึงขนาดไม่อยากให้เสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียวเลยล่ะ ...
คิดอะไรไม่ได้มาก อีกฝ่ายก็เดินมาถึง
"ไง " ยังคงเป็นเสียงยียวนกวนประสาทตามแบบฉบับฮิโซกะ (กวนก่ะรักนะเค่อะ=w=)
" รีบๆบอกมาว่าเจ้ามือโซ่อยู่ที่ไหน"คุโรโร่บอกเสียงเย็น เพราะเจ้าตัวอยากรู้มาก
"แหมๆ ไม่ต้องรีบอย่างนั้นก็ได้ เจ้ามือโซ่'ของนาย'ไม่หนีไปไหนหรอก ให้ความสำคัญจริงๆน้า"
"ไม่ได้ไห้ความสำคัญเฟ้ย แล้วเจ้ามือโซ่ก็ไม่ใช่'ของชั้น'ด้วย แต่รีบๆบอกมาได้แล้วไอ้หัวตั้ง- -" คุโรโร่บอกอย่างหมดความอดทน
"คร๊าบๆ ไม่ต้องทำตาเขียวเลย บอกแล้วๆ ฮ่าฮ่า ช่วง2-3วันที่ผ่านมาชั้นก็ติดตามคุราปิก้า หมายถึงเจ้ามือโซ่นั่นแหละ ... อ้อใช่ นายจำเรื่องที่ปาคุโนด้าทำไว้ก่อนตายได้ใช่มั้ย(ใครงงก็กลับไปอ่านตอนที่แล้วนะจ๊ะ) "
" ใช่ ทำไมเหรอ ??" ฮิโซกะยิ่งได้ใจ เมื่อเห็นว่าคุโรโร่อยากรู้มากๆ
" หึๆ หน้านายนี่มันตลกจริงๆเลย เพิ่งจะเคยเห็นนะเนี่ย"
"อย่าลีลาน่า รีบๆบอกมาได้แล้ว"
"อืมๆ ก็ตอนนี้คุราปิก้าโดนนอสทราดส์ไล่ออกแล้ว ไม่แน่อาจจะมีค่าเสียหายอีกไม่น้อยเลยล่ะ แล้วตอนนี้ก็อยู่นอกเมือง พักอยู่ที่ถ้ำแถวนั้น ไปทางเหนือจากเมืองประมาณ25 กม. แล้วก็จะเจอ แถวนั้นมีอยู่ถ้ำเดียวนั่นแหละ เอาล่ะ ชั้นต้องไปแล้ว ขอให้โชคดีนะ"เมื่อพูดจบฮิโซกะก็ไปด้วยความเร็วสูง
"บาย" คุโรโร่พูดอย่างลอยๆ พร้อมทั้งยิ้มแบบมีแผนการ... อยู่ในใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Kurapika's special
14.05น.
"อืม.." ฉันเริ่มตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ.. ทำไมตาของฉันมาถึงลืมได้ยากลำบากอย่างงี้ล่ะ มันหนักอึ้งไปหมดเลย ไหนจะเรี่ยวแรงที่หายไปอีก ทั้งจะยังตัวหนักมากๆจนลึกไม่ขึ้นอีก บ้าจริง เมื่อวานฉันแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยนะ แล้วฉันก็ไม่ได้อ้วนแล้วก็ตัวหนักขนาดจะลุกไม่ขึ้นด้วย โอ้ย ทำไมหัวมันมึนๆ แถมยังปวดหนึบๆ
ในที่สุดฉันก็ลืมตาขึ้นมา ทำไมภาพมันเบลอๆขนาดนี้ล่ะ แย่ล่ะ แดดเปรี้ยงๆขนาดนี้ คงจะเลยเที่ยงมาแล้วสินะ แล้วทำไมฉันถึงตัวสั่นล่ะ
ทำไมมันหนาวมากๆเลยเนี่ย โอ้ย ฉันต้องเป็นไข้แน่ๆเลย บ้าจริง ทำไมต้องมาเป็นในช่วงเวลาแย่ๆแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย
เฮ้อ! ช่วยไม่ได้ เห็นทีต้องนอนพักเอาแรงสักวันแล้วกัน
เมื่อฉันคิดได้ดังนั้น ฉันก็รีบปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งด้วยความรวดเร็ว พอๆกับความไวที่สติของฉันหลุดลอยไปเลยล่ะ
ตึก ตึก ตึก
เฮ้! ที่นี่มันที่ไหน ทำไมเสียงดังจัง ... หือ นี่มันที่ทุ่งหญ้าแถวๆที่หมู่บ้านฉันนี่ ฉันมาที่นี่ได้ยังไง เอ๊ะ! นั่นมันเสียงฝีเท้าคนนี่ เกิดอะไรขึ้นนะ....
ระหว่างฉันกำลังวิ่งไป ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น .. ทำไมฉันขาสั้นขนาดนี้ ไม่นะ นี่ฉันกลายเป็นเด็กไปแล้วเหรอเนี่ย ทำไมภาพเหตุการณ์มันคุ้นๆแบบนี้นะ อย่าบอกนะว่า.. นี่มันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ5ปีก่อน ตอนที่พวกแมงมุมมันมาฆ่าล้างเผาฉันนี่ ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องรีบไปบอกทุกคน
เมื่อฉันถึงหมู่บ้าน ฉันก็พบแต่ศพของคนในหมู่บ้านฉันนอนเกลื่อนกลาด แน่นอน ว่าทุกคนไม่เหลือลูกตาอยู่เลย กลิ่นคาวเลือดลอยเข้ามาในจมูกฉัน ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวมากๆ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดอะไรแล้ว ฉันต้องไปที่บ้านให้เร็วที่สุด..
'
'
'
".. มะ.. ไม่นะ พ่อ!! แม่!! ทุกคน!! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ " ฉันกรีดร้อง เมื่อพบกับศพของพ่อ แม่ และพี่ชายของฉัน นอนเกลื่อนอย่างไม่มีลูกตา
" ฮึก .. ฮึก .. ฮืออ" ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะรับรู้มาแล้วว่าต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ก็มันทนไม่ได้นี่
"ฮืออออออออออ" ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด และทวีความรุนแรงขึ้นจน..
พรึบบ!!!
ฉันลุกขึ้น พบว่าเหงื่อเต็มหน้าฉันเลย ... นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย ไม่ได้ฝันเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...
ตอนนี้ฉันเลยยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ระบมไปทั้งตัวเลย โอ๊ย ปวดหัวมากๆเลย ทำไมแย่อย่างงี้ หนาวจัง....
เอ๊ะ!!!! นะ.. นั่นมัน ... พี่เค็นนี่นา .. พี่เค็นที่น่าจะตายไปตั้งแต่5ปีก่อนแล้ว หรือว่า.. ฉันตายไปแล้ว เพราะพิษไข้งั้นเหรอ.. ทำไมฉันเบลอจัง ไม่ไหวแล้ว พี่เค็นครับ... ตอนนี้ผมมาหาพี่แล้วนะ.. ผมรักพี่มากๆเลย พี่เป็นพี่ชายที่ผมรักที่สุดเลย พี่กอดผมทีนะ ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน
"พะ..พี่เค็นครับ ..." เสียงของคุราปิก้าออกมาอย่างลอยๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kuroro's Special
เฮ้อ.. กว่าผมจะมาถึงนี่ก็14.30 แล้ว หนักเอาการ ไกลโคตร แต่ก็คุ้มล่ะวะ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าถ้ำๆ หนึ่ง กว้างพอดู เมื่อผมเข้าไป ก็เจอเสื้อ2ตัวตากอยู่ แหม ยังไม่แห้งเลย สงสัยจะเป็นเพราะฝนเมื่อคืนล่ะมั้ง แน่นอนเสื้อผ้าพวกนี้คาดว่าน่าจะเป็นของคุราปิก้าแน่ ไม่สิ มันใช่เลยล่ะ เท่าที่ผมอ่านเจอมาในหนังสือ มันเป็นเสื้อผ้าของชนเผ่าคูลล์ ซึ่งก็มีแต่เจ้าหมอนี่เนี่ยแหละ เมื่อผมแน่ใจว่าคุราปิก้าอยู่นี่จริงๆ ผมก็ไม่รอช้า รีบเข้าไปข้างในทันที
พรึบ!!
หืม? นั่นมันคุราปิก้านี่ สงสัยจะเพิ่งตื่น แย่จริงๆ ตื่นซะสายโด่งเลย แล้วนั่น ฝันร้ายล่ะสิ เหงื่อเต็มหน้าเลย
เฮ้ยๆๆ ทำไมตามันสีแดงเถือกงี้ หึๆ ไม่วายฝันถึงเรื่องผมอีกล่ะซี้ ฮ่าๆ แต่ก็แปลกนะ ปกติเจ้านั่นความรู้สึกไวจะตาย เข้าใกล้นิดหน่อยก็รู้สึกตัวแล้ว แต่นี่ผมจ้องซะขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย เป็นอะไรหว่า...
เอ้า หันมาทางผมแล้ว ไม่พ้นต้องสู้กันอีกสินะ .. ในขณะที่ผมกำลังตั้งท่าสู้อยู่นั้น...
"พะ..พี่เค็นครับ ..." อยู่ๆคุราปิก้าก็พึมพำอะไรบางอย่างขึ้นมา พี่เค็นอะไรของหมอนั่นเนี่ย
เฮ้ยๆ เจ้านั่นมันเดินๆมาทางผมแล้วอะ เอ้า จะล้มมิล้มแหล่อยู่แล้ว เซไปเซมาอยู่นั่นแหละ แปลกๆแฮะ
หมับ!! อยู่ๆเจ้านั่นก็มากอดผม แถมพึมพำๆชื่อเค็นอะไรนั่นด้วย อะไรเนี่ย ผมชื่อคุโรโร่เฟ้ย ไม่ใช่เค็น แล้วทำไมเจ้านี่มันหน้าแดงๆ แถมตัวสั่นๆอีก นี่แดดเปรี้ยงๆร้อนจะตาย ยังจะมาหนาวสั่นอีก แล้วนี่อุตส่าเหงื่อออกด้วยนะ แล้วตัวมันก็ร้อนๆอีก เป็นไข้ชัวร์
แล้วผมก็ต้องตกใจมากๆ เมื่อผมได้รับรู้ถึงอุณหภูมิจากหน้าผากของคุราปิก้า มันร้อนๆมากๆเลยล่ะสัก40 องศาได้มั้ง เป็นไข้บ้าอะไรนี่
แถมเจ้านี่ยังหลับคาอกผมอยู่เนี่ย แล้วผมจะทำไงดี!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น