ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
ณ หมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระ
ในห้องหนึ่งมีชายวัยกลางคนผมสีทองสั้นกำลังนั่งทำเอกสารอยู่ และมีชายวัยกลางคนอีกคนผมสีนิลตาข้างซ้ายมีผมปิดอยู่ ณ เวลานี้ทั้งสองคนกำลังคุยธุระกันอยู่เมื่อทั้งสองคุยกันเสร็จ ชายผมสีนิลจึงขอกลับก่อนตอนนี้ภายในห้องเหลือชายผมทองคนเดียวต้องงานเอกสารต่อ ระหว่างที่เขาทำอยู่นั้นจู่ก็มีอะไรบางอย่างตกทะลุเพดานลงมา
โครม!!
ทำให้เอกสารในห้องชายผมทองปลิวว่อนทั่วห้อง แต่ชายผมทองหาสนใจไม่เขาเดินไปดูสิ่งที่ล่วงลงมาและนั้นทำให้เขาตกใจมากสิ่งที่เห็นคือเด็กอายุประมาณ7-8ปีเด็กคนนั้นมีผมสีเฮเซลนัทยุ่งๆมีผมยาวข้างหลังกางเกงสแล็คสีดำเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สภาพเยินมากๆแต่สิ่งที่ทำให้เขาร้อนรนมากที่สุดคือบาดแผลตามจุดต่างๆของร่างกาย
เขารีบอุ้มเด็กคนนั้นที่สภาพจะตายแหล่มิตายแหล่ขึ้นมาแล้ว รีบกระโดดข้ามหลังคาบ้านต่างๆมุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนทันที เมื่อเหล่าพยาบาลเห็นก็รีบนำเตียงมารับเด็กไปรักษาทันทีผ่าน3ชั่วโมงพยาบาลก็เดินออกมา
"เด็กอาการเป็นยังไงบ้าง"
"สาหัสมากครับมีกระดูกร้าว2-3จุดช้ำในบางจุดและมีแผลหลายจุดครับแต่ตอนนี้เด็กปลอดภัยแล้วครับท่านรุ่นที่7"
"อืม ขอบใจมากที่ช่วย"
"ยินดีครับ ตอนนี้สามารถเข้าไปเยี่ยมได้เลยนะครับถ้ายังไงแล้วผมขอตัวก่อนครับ"
"อ่าๆ"
แล้วชายผมทองผู้เป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 7 ก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อดูอาการเด็กแต่เมื่อเข้าไปเขาก็ต้องตกใจรอบที่สองของวันเพราะโดยปกติแล้วหากบาดเจ็บสาหัสเกือบตายจะเวลาในการฟื้นตัวนานมากแถมกว่าจะรู้สึกตัวก็กินเวลาไปหลายวันอยู่แต่เด็กนี้ไม่ใช่...
"ไง รู้สึกตัวแล้วหรอ"
"ครับ เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ"
"อุสึมากิ นารูโตะ เป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 7 ของหมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระแล้วนายล่ะ"
"ผมซาวาดะ สึนะโยชิครับ เออผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ"
"ได้สิ"
"ถ้าที่นี่เป็นโคโนฮะจริง คุณพอจะรู้จักคนชื่ออุจิวะ ซาสึเกะมั้ยครับ"
"รู้จักสิแต่ทำไมนายถึงรู้จักซาสึเกะได้ล่ะ"
"ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ครับ ต้องรอเจ้าตัวมาอยู่ด้วยก่อนถึงจะบอกได้"เมื่อสึนะโยชิพูดจบก็เอาล้วงกระเป๋ากางเกงหาของ
"อ่อๆ แล้วหาอะไรอยู่น่ะ"
"ไม่มีๆๆ คุณนารูโตะ! เห็นแหวน6วงลักษณะคล้ายๆอย่างนี้รึเปล่าครับ"สึนะโยชิถามนารูโตะอย่างร้อนรนพร้อมชูแหวนที่ตัวเองใส่ให้ดูเมื่อตนหาแหวนทั้ง6วงไม่เจอ
"เห--"นารูโตะพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกขึ้นก่อนแล้วมีคนวิ่งเข้ามาในห้องนี้
"แว้กกกกกกผีหลอก!!"
____________ฉับ____________ฉับ___________ฉับ_____________
เอาไป50%ก่อนเดี๋ยวมาต่อให้พรุ่งนี้+แก้บางจุด(ถ้ามี)เด้ออออออ
_____________________________ต่อ____________________________ต่อ_____________________________
"แว้กกกกกกผีหลอก!!"
"มีอะไรโบรูโตะ"โฮคาเงะรุ่นที่7ถามทั้งสองคนที่พึ่งวิ่งเข้ามาในห้องเป็นเด็กชายผมสีทอง
"พ่อ! ผะ ผี เมื่อจู่ๆก็มีผีโผล่มาจากในแหวน"เด็กชายเอ่ยบอกพ่อของตน เมื่อสึนะโยชิได้ยินดังนั้นก็หวังว่าจะเป็นสิ่งที่เขากำลังหาอยู่เขาจึงลองถามเด็กชายคนนั้นพร้อมยกแหวนที่ตนสวมอยู่ให้ดู
"ขอดูหน่อยได้มั้ย"พูดจบเด็กชายตรงหน้าก็หยิบแหวนทั้ง6วงออกมาให้สึนะโยชิดู(นี้ขนาดกลัวยังหยิบมาครบ-_-)
"ใช่ที่นายตามหารึเปล่า"โฮคาเงะรุ่นที่7
"ใช่ครับ ถ้ายังไงแล้วผมขอคืนเลยล่ะกันครับ"
"จริงสิบ้านนายอยู่ไหนล่ะฉันจะได้โทรบอกคนที่บ้านให้"เมื่อสึนะโยชิได้คำว่าบ้านก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
แหมจะไม่ให้ผมเศร้าได้ไงก็ครอบครัวของผมถูกพวกนั้นฆ่าไปหมดแล้วนี่>>สึนะคิดในใจ
"ไม่มีหรอกครับ"สึนะโยชิ
"งั้นถ้านายไม่มีที่อยู่ก็มาอยู่บ้านฉันก็ได้นะ จะได้มีคนคอยดูโบรูโตะด้วย"เด็กชายได้ยินที่พ่อตนพูดก็เกิดอาการไม่ชอบใจเลยพูดบอกพ่อตน
"พ่อ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"
"ไม่เอาน่าโบรูโตะลูกจะได้มีเพื่อนเพิ่มไงแถมดูเหมือนว่าสึนะโยชิจะพึ่งเคยมาที่นี่ด้วย"
"ชิ! ก็ได้"
"แล้วตกลงนายจะมาอยู่บ้านฉันมั้ย?"
"อืมมม งั้นก็ขอรบกวนด้วยครับ"สึนะโยชิ
โฮคาเงะรุ่นที่7 ได้ยินก็พยักหน้าพูดว่าอืมๆและไม่ลืมหันไปบอกลูกชายตนว่าให้ตนพาสึนะโยชิเที่ยวดูโคโนฮะด้วยหลังจากออกจากโรงเรียนพยาบาลพร้อมให้บอกภรรยาเขาด้วย
"นายออกจากโรงบาลเมื่อไหร่ไว้ฉันจะถามเรื่องต่างๆของนายล่ะกันตอนนี้ก็นอนพักไปก่อนอีกประมาณ2อาทิตย์ก็ได้ออกจากโรงบาลแล้วส่วนค่ารักษาฉันออกให้ละกันแต่จะว่าไปนายฟื้นตัวไวชะมัดแค่2-3ชั่วโมงก็รู้สึกตัวแล้ว"
"แหะๆ คือผมออกจากโรงบาลตอนนี้เลยไม่ได้หรอครับ"สึนะโยชิ(ทำไมเหมือนฉันไม่ได้อยู่ในห้องเลย//โบรูโตะ น่าๆเดี๋ยวตอนต่อๆไปนายก็มีบทน่ะแหละ//ไรท์)
"ไม่ได้หรอกนายจะบ้าหรอกระดูกร้าวหลายจุดฟื้นมาจะออกจากโรงบาลเลยเนี่ยนะ"โฮคาเงะ
"ผมไม่เป็นไรแล้วครับนี่ไงๆ ไม่เชื่อลองให้ผมต่อยโบรูโตะคุงดูสิปลิวแน่"สึนะโยชิพูพร้อมทำท่าชก(จริงๆฏ้เป็นน่ะแหละแต่ชินแล้ว//สึนะ)โบรูโตะได้ยินคนตรงหน้าพูดพาดพิงถึงก็ตกใจ+งงเงิบที่จู่ๆก็เอาตนเข้าไปเอี่ยวด้วยซะงั้น(-_-)แต่พอจะพูดแย้งก็ต้องเงียบทันทีเมื่อเจอสายตาหันมามองตนประมาณว่าถ้าเอ็งขัดมีเละ
"เห้อออ ก็ได้ๆแต่ก่อนคงกลับคงต้องหาเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยนสะก่อน"โฮคาเงะ
"ค่อยไปหาตอนเดินสำรวจที่นี่ก็ได้ครับ"สึนะโยชิ โบรูโตะได้ยินก็เดาได้เลยว่าไอ้หมอนี่มันไม่อยากนอนโรงบาลชัว
"เห้ออออ ตามใจนายเลยไม่เข้าใจจริงๆทำไมรอบตัวฉันมีคนหัวดื้อนักน้างั้นโบรูโตะฝากด้วยนะ"แล้วโฮคาเงะก็เดินออกไป
"ไปกันเถอะว่าแต่นายชื่ออะไรฉันอุสึมากิ โบรูโตะ"
"เรียกผมว่านายได้ไงผมอายุมากกว่านาย2ปีนะฉันซาวาดะ สึนะโยชิเรียกสึนะก็ได้"
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้วโบรูโตก็พาสึนะไปซื้อเสื้อใหม่ก่อนจะเริ่มสำรวจโคโนฮะกัน
แถมเล็กน้อยโดยซาวาดะ สึนะโยชิ
เอาละๆผมมีอะไรจะบอกแหละมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกถ้าคนที่อ่านรู้สึกเอะใจก็คงจะสงสัยหรือไม่สงสัยสินะว่าทำไมตอนผมโผล่มาอยู่ที่นี่รวมถึงร่างกายผมกลายเป็นเด็ก7-8ขวบ ถึงไม่ตกใจหรือโหวกเหวกโวยวายใช่มั้ยล่ะ(ไม่มีใครสงสัยสักคน//ไรท์ ก็ฉันจะบอกมีไรป่ะ//สึนะ)นั่นก็เพราะก่อนที่เหล่าวองโกเล่รุ่นแรกจะรวมพลังส่งผมมาที่นี่ผมเข้าไปอยู่ไปในแหวนน่ะแหละแต่พรีโม่บอกว่าจะส่งไปโลกอื่นแต่เขาก็จะไม่รู้ว่าที่ไหนเพราะกำหนดเองไม่ได้เออดี
และเขาบอกว่าเมื่อส่งไปแล้วจะลดอายุผมลงปเหลือประมาณ7-8ขวบ เพื่อให้เริ่มต้นชีวิตใหม่นั้นเองงงงง ดีจังอายุปาไปจะเลขสาม แล้วโดนลดอายุตัวเองลงไปเป็นเด็กอีกครั้งฮ่าๆๆๆแล้วปู่แกเขาก็ส่งผมมาทันทีก่อนที่แหวนจะกักขังวิญญาณผมไว้ในแหวนดี้ดีไม่ดีอย่างเดียวส่งแบบไหนไม่ส่ง
ดันส่งให้ผมตกจากฟ้าแล้วมาทะลุเพดานห้องคนอื่นขาซะงั้นและจะบอกอีกว่าหลังจากตกลงมาก่อนที่นารูโตะซังจะพาไปโรงบาลน่ะผมรู้สึกตัวแล้วแต่มันลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ ทำไงได้ผมเหนื่อยจากการสู้กับพวกนั้นไม่พอแผลนี่เต็มตัวเหอะๆๆแถมผมก็ขี้เกียจพยายามลืมตาขึ้นต่อก็เลยหลับแม่มมมม
ผมก็ไม่มีอะไรจะบอกแล้วงั้นไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า บ้ายบี(เห้ยยย นั้นมันคำพูดฉันเฟ้ย อ้ากกก//ไรท์+โดนX-Burner)
____________________ฉับ__________________ฉับ____________________ฉับ_______________________
มาลงให้ครบ100%แล้วเด้อออ
ดีไม่มีดีตรงไหนคอมเม้นบอกกันได้น้าาาา
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า แต่ไม่รู้ว่าวันไหน55555
เอารูปปู่มาให้
เย้ยยยย ผิดๆๆๆอันนี้ๆ
ปู่เท่อ่ะ แอร๊ยยยย (แม่งบ้าและ)
ก่อนไปแจกรูปสักนิด555
ไรท์//ปู่จะทำอะไรจีอ่าา
ปู่//บังอาจยุ่งกับหลานข้า
ไรท์//สองคนนี้แลดูคล้ายกันเลยเนอะ
นารูโตะ//พ่อตรูเขามาไงว่ะ
ไรท์//อันนี้กระผมno comment 555555
ไรท์//อันนี้กระผมno comment อีกเช่นกัน555
ไรท์//ปู่ทำทูน่าตกใจหมด
สึนะ//ปล่อยยยยผมจะไปโรงเรียนนนนน
ปู่//ไม่อาวววว
ไรท์//ปู่อาการหนักจัด 5555
ไรท์//น่ารักตะมุตะมิอิอิงุงิงุงิ(อะไรของมัน5555)
ไรท์//อุ้ย!! อันี้มือมันลั่น
ปู่//ยัยไรท์แกตายยยยยยยย
ไรท์//ว้ากกกกกกก(วิ่งหนีปู่สุดชีวิต)
ไรท์//สมน้ำหน้าปู่แปป555
ปู่//หนอย!ๆ
ริคคาโด้//รีบๆทำ โป้ก!(ทุบหัวปู่)
ปู่//บู่ๆๆ
พอเหอะ!!555555 แยกย้ายๆ
บ้ายบี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น