เจ้าหญิงสุดป่วนกับบอดี้การ์ดแสนกวน

เนื้อเรื่อง

      ตอนที่ 1
จุดเริ่มต้นของความป่วนยกกำลัง5

"เจ้าหญิงเพคะ เจ้าหญิงรอหม่อมฉันด้วยเพคะ" เสียงนางกำนันประมาณ 3-4 คนตะโกนเรียกเจ้าหญิงที่กำลังวิ่งหนีนางกำนันทั้งหลาย
"เรื่องอะไรเราจะหยุดล่ะ ถ้าหยุดเราก็โดนพวกเจ้าจับแต่งตัวบ้าๆนั่นอีก" เจ้าหยิงวิ่งพร้อมกับหันหน้าตะโกนบอกพวกนางกำนันโดยไม่ได้สังเกตข้างหน้าว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินมา
"โอ๊ย!" เจ้าหญิงร้องพร้อมกับล้มลงไปอย่างแรง
"เอ่อ ขอโทษครับเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างตื่น
ตระหนก "จะบ้าหรือไง ชนขนาดนั้นไม่เจ็บก็บ้าแล้ว" เจ้าหญิงพูดพร้อมกับตะโกนใส่ชายหนุ่มขณะที่ลุกขึ้นมาปัดกระโปรง
"อ้าว ผมก็ขอโทษคุณแล้วไงจะเอาอะไรอีก" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกวนประสาทปนกับโกรธ
"เจ้า..........." เจ้าหญิงเงยหน้าขึ้นมา หมายจะด่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า แต่พอเงยหน้าขึ้นมาถึงกับ อึ้ง ทึ่ง เสียว(-_-เอ่อ รู้สึกว่าอันหลังจะไม่เกี่ยวนะ) ในความหล่อ ขาว เท่ของชายหนุ่มตรงหน้า
"ครับ ว่าไงจะพูดอะไรก็พูดมาผมไม่มีเวลามาฟังคุณโวยวายหรอกนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำสีหน้าเร่งรีบ
"เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่นายเป็นใครทำไมเราไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย"
"ผมเป็น......เดี๋ยวนะทำไมผมจะต้องมาอธิบายให้คุณฟังด้วยล่ะครับ"
"เฮ้!ยูล นายอยู่ไหนน่ะ " ชายหนุ่มหันกลับไปทางเสียงเรียก
"ผมอยู่นี่ครับ" ชายหนุ่มตะโกนกลับไป แล้วหันกลับมาพูดกับหญิงสาวตรงหน้า"ผมไปก่อนนะ แล้ววันหลังค่อยเจอกัน ถ้ามีโอกาส"
"เดี๋ยว!คุณจะไปไหน เฮ้เดี๋ยว" เจ้าหญิงตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะชายหนุ่มได้วิ่งหายไปแล้ว
อืม ผู้ชายคนนั้นคงจะชื่อ ยูล สินะคนอะไรหน้าตาก็หล่อแต่ปากเสียเป็นบ้า เอ แล้ววันหลังเราจะได้พบกันอีกไหม ถ้าเจอนะ แม่จะด่าให้คอยดู 
     ตอนที่2
อดีตที่ยากจะลืมเลือน
งกำนันดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เจ้าหญิงถึงกับสะดุ้งแล้วคิดในใจว่า (-_- แย่แล้วมัวแต่เหม่อ)ทำไงดีๆ
"หม่อมฉันว่าเจ้าหญิงควรจะตามหม่อมฉันมานะเพคะ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะกราบทูลเสด็จพ่อของพระองค์" นางกำนัลที่น่าจะดูอาวุโสที่สุดพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่สามารถทำให้คนฟังถึงกับเสียวสันหลังวาบ
"แต่ว่าเรา....." "ไม่มีคำว่าแต่เพคะ เอาหล่ะ ตามหม่อมฉันมาแล้วก็อย่าคิดหนีนะเพคะ" ประโยคสุดท้ายถึงกับทำให้เจ้าหญิงแสนสวยกลับกลายเป็นนางยักษ์หน้าเบี้ยวได้ในทันที
"นี่เพคะชุดที่พระองค์ต้องใส่" นางกำนันคนสนิทของเจ้าหญิงถือชุดที่มีลักษณะงดงาม ชุดมีสีชมพูอ่อนมีระบายลูกไม้ที่ดูน่ารักมีริบบิ้นรูปโบว์อยู่ตรงกลางเสื้อ
ชุดนี้อาจจะทำให้ผู้สวมใส่ดูงดงามมากเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่สำหรับเจ้าหญิง เพราะเจ้าหญิงทรงไม่ปลื้มชุดพวกนี้เอาเสียเลยเพียงเพราะเหตุผลเดียวคือ
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเจ้าหญิงอายุได้10ปี ตอนนั้นเจ้าหญิงทรงปลื้มชุดพวกนี้มากๆ  แต่มีอยู่วันหนึ่งเจ้าหญิงทรงกำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน(-_-เดี๋ยวนะนี่มันคล้ายๆกับน้องหมาเลยอ่ะ) เอ๊ยหน้าวัง แล้วสะดุดกับก้อนหินแล้วล้มลงไปอย่าแรงและหมดสติไป พอตื่นขึ้นมาก็ทรงถามนางกำนันว่า"เราเป็นอะไรไปหรือ" "เจ้าหญิงวิ่งแล้วทรงหกล้มน่ะเพคะ" เจ้าหญิงฟังแล้วก้มลงมองสำรวจร่างกาย ก็ต้องตกใจเมื่อไม่เห็นชุดสวยตัวโปรด จึงเอ่ยปากถามนางกำนัลอีกว่า"ชุด..ชุดที่เราใส่ตอนวิ่งเล่นหายไปไหน" "เจ้าหญิงทรงหกล้มแล้วชุดขาดน่ะเพคะ หม่อมฉันเลยนำไปบริจาคแล้ว" เจ้าหญิงได้ฟังดังนั้นก็ตกใจอย่างมากเพราะชุดนั้นมีความสำคัญต่อเจ้าหญิงมากๆ เด็กชายที่เจ้าหญิงหลงรักเป็นผู้มอบให้ก่อนจะเอ่ยคำสัญญาก่อนจากกัน"เธอจะไปไหน แล้วจะกลับมาเมื่อไร" "หม่อมฉันต้องกลับมาแน่ๆ หม่อมฉันสัญญา แต่ก่อนไปหม่อมฉันมีบางสิ่งจะมอบให้พระองค์" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น"อะไรหรอ" เจ้าหญิงตัวน้อยทรงถามด้วยหน้าตากระตือรือร้น"นี่เป็นชุดที่หม่อมฉันเก็บเงินซื้อด้วยตนเองเพื่อเป็นของขวัญก่อนจากกัน" แล้วยื่นชุดราตรีสีขาวสะอาด ปักด้วยไข่มุกสีขาวทั้งชุดมีโบว์สีชมพูอ่อนทางด้านหลัง ดูน่ารักจับใจ"สวยจังเลยเราจะดูแลอย่างดี เธอวางใจได้ และนี่ของขวัญที่เราตั้งใจเอามาให้" เจ้าหญิงพูดพร้อมกับส่งสร้อยในมือให้เด็กผู้ชายตรงหน้า สร้อยเส้นนี้มีสีเทา มีจี้เป็นรูปไม้กางเขนสีดำ(^_^กำลังฮิต)
"หม่อมฉันจะดูแลอย่างดีเลย แล้วสักวันหม่อมฉันจะกลับมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับพระองค์ หม่อมฉันขอสัญญา หม่อมฉันลาก่อน" เด็กชายพูดพร้อมกับก้มคำนับเจ้าหญิงแล้วหันหลังเดินจากไป แต่พอชุดนี้ขาดและจากเราไปตั้งแต่ตอนนั้นเจ้าหญิงก็ไม่ยอมใช่ชุดพวกนี้อีกเลย
    ตอนที่3
ศึกน้ำลาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เจ้าหญิงเพคะ พระราชาให้มาตามเพคะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเพคะ" เสียงนางกำนันเคาะประตูเพื่อเรียกเจ้าหญิงที่อยู่ภายในห้อง
แอ๊ด.....เสียงเปิดประตูดังขึ้น เจ้าหญิงแสนสวยชะโงกหน้าออกมา
"เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเสด็จพ่อเรียกเราไปทำไม" เจ้าหญิงทรงถามนางกำนันที่เคาะประตูเรียกตน "หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ" พอพูดจบนางกำนันคนนั้นก็ขอตัวไปทำงานต่อ เจ้าหยิงเดินไปที่ห้องโถงกลางก้พบชายคนหนึ่งค่อนข้างมีอายุพอสมควร ชายคนนั้นดูสง่า สูงส่ง ถึงแม้จะมีรอยยิ้มที่อบอุ่นแต่ก็ทำให้ผู้พบเห็นเกรงได้
"อ้าวมาแล้วเหรอลูก" พระราชาทรงถามเจ้าหยิงที่เพิ่งจะมาถึง " เพคะเสด็จพ่อเรียกลูกมาทำไมหรือเพคะ" เจ้าหญิงก้มหน้าก้มตาถาม
"พอดีว่าพ่อมีเรื่องจะบอกลูกน่ะ นี่คือบอดี้การ์ดคนใหม่ของลูก" พระราชาพุดพร้อมชี้ให้ดูผู้ชายคนหนึ่งพอทั้งสองเห็นหน้ากันก็ "เธอ/นาย" ถึงกับเหวอกันเลยทีเดียว
"อ้าว รู้จักกันแล้วเรอะดีจะได้ร่วมงานกันง่ายขึ้น นี่คือยูล และนี่เจ้าหญิงโมนาท" พระราชาทรงแนะนำทั้ง2ให้รู้จักกันอีกครั้ง
"เสด็จพ่อเพคะ อีตาปากเสียนี่น่ะหรือเพคะจะมาเป็นบอดี้การ์ดให้ลูก" เจ้าหญิงโวยวายแล้วชี้ไปทางยูล "ก็ใช่น่ะสิ" พระราชาตอบด้วยเสียงราบเรียบ
"แต่เมื่อก่อนลูกยังไม่ต้องมีเลยนี่เพคะ" เจ้าหญิงโวยวายแล้วมองไปที่ยูล
"ก็พ่อแก่แล้วไปไหนลำบาก ก็เลยอยากให้ลูกไปดูงานแทน"พระราชาพูดแล้วยิ้มหวาน "แต่....."เจ้าหญิงทำท่าจะขัด "อะอะ พอแล้วลูก" พระราชาขัด
 เจ้าหญิงทำท่าฮึดฮัดแล้ววิ่งออกไป "ยูล ตามเจ้าหญิงไปสิ" พระราชาสั่ง "พะย่ะค่ะ หม่อมฉันขอตัวพะย่ะค่ะ" ยูลรับคำแล้ววิ่งตามเจ้าหยิงไป "เดี๋ยว พะย่ะค่ะจะรีบไปไหนไหน"ยูลตะโกนเรียกเจ้าหญิงที่กำลังวิ่งไป
ปให้ไกลๆเราไม่อยากจะทะเลาะกับผู้ชายปากจัดอย่างนาย" เจ้าหญิงตะโกนใส่หน้ายูล "แล้วคิดว่าหม่อมฉันอยากจะตามมาหรือ ถ้าเสด็จพ่อของพระองค์ไม่สั่ง" ยูลตอบกลับไป "นายมันปากจัดนัก เราไม่ปลื้ม"
"เจ้าหญิงก็ทรงปากเก่งดีนะพะย่ะค่ะ" "เจ้ามีสิทธิอะไรมาว่าเราอย่างนี้" เจ้าหญิงตะโกนใส่ยูล "ก็สิทธิที่ต่อไปหม่อมฉันจะต้องเป็นคนดูแลเจ้าหญิงไงพะย่ะค่ะ"
ตอนที่4
ความรู้สึกแปลกๆที่ก่อตัวขึ้น
"เชอะ ดูแลเหรอเราว่านายจะฆ่าเราหมกป่ามากกว่า" เจ้าหญิงพูดกระแทกเสียงใส่ยูล
"เจ้าหญิงทรงคิดอะไร การลอบปลงพระชนม์เจ้าหญิงมีโทษประหารเจ็ดชั่วโครตเลยนะพะย่ะค่ะ แล้วหม่อมฉันจะฆ่าพระองค์ได้ยังไงล่ะ" ยูลพูดเย้ยเจ้าหญิง
"นายมีธุระอะไรก็ว่ามาเราไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะ" "พระองค์มีธุระอะไรนักหนา"
"มันเรื่องของเราไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น" เจ้าหญิงตะคอกใส่ยูลแล้วเชิดหน้าเดินจากไป
ฮึ เจ้าหญิงอะไรอารมณ์ร้ายชะมัดแต่ก็ช่างเหอะ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน ยูลคิดในใจแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
ทางด้านเจ้าหญิง "เชอะ คนอะไรก็ไม่รู้ปากร้ายนักขนาดเราเป็นเจ้าหญิงนะ ยังไม่เกรงเราเลยแล้วยังมาสั่งสอนเราอีก แต่ก็ดีมีคนให้ลับฝีปากด้วยสนุกดี" เจ้าหญิงพึมพัมคนเดียวเบาๆ
        วันต่อมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก"เจ้าหญิงเพคะ พระราชาให้มาตามเพคะ" นางกำนันเคาะประตูเพื่อเรียกเจ้าหญิงที่ทรงนอนหลับอย่างสบายอารมณ์บนที่นอนแสนนุ่มสบาย
แอ๊ด......เลียงประตูบานหนาถูกเปิดออก
"อืม มีอะไรเราจะนอน" เจ้าหญิงชะโงกหน้าออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ง่วงนอนซะเต็มประดา แล้วทำท่าจะเดินเข้าห้องไป
"ไม่ได้นะเพคะ พระราชาทรงให้หม่อมฉันมาตามเจ้าหญิงน่ะเพคะ" นางกำนันรีบเรียกเจ้าหญิงที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้อง
"อืมๆ งั้นเดี๋ยวเราตามไปอาบน้ำก่อนนะ" เจ้าหยิงพูดแล้วเดินเข้าห้องไป
เฮ้อ เจ้าหญิงแสนสวย แสนงอน แสนน่ารัก หม่อมฉันดีใจเหลือเกินที่ได้ดูแลพระองค์  นางกำนันคิดในใจแล้วมองเข้าไปในห้องนอนของเจ้าหญิงแล้วปิดประตูเบาๆ
ตอนที่5
การเสียสละ
"เจ้าหญิงเพคะพระราชาทรงให้หม่อมฉันมาตามเพคะ" นางกำนันเรียกเจ้าหญิงที่อยู่ในห้อง
"อืมๆ เจ้าไปก่อนเหอะเดี๋ยวเราตามไปนะอาบน้ำแต่งตัวก่อน" เจ้าหญิงชะโงกหน้าไปบอกนางกำนัน
นางกำนันรับคำสั่งแล้วเดินจากไป เฮ้อมันอะไรกันนักกันหนานะเรียกเราบ่อยจัง เจ้าหญิงทรงคิด
เจ้าหญิงอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย แล้วเดินไปที่ห้องโถงกลาง
"เสด็จพ่อเรียกลูกมีอะไรหรือเพคะ" เจ้าหญิงถามผู้เป็นพ่อน้ำเสียงงัวเงีย
"พ่ออยากให้ลูกไปดูงานแทนพ่อหน่อยน่ะ ได้ไหม"  "ได้สิเพคะ ว่าแต่จะให้ลูกไปกับใครล่ะเพคะ" เจ้าหญิงถามแล้วหันไปมองหน้ายูล
"หวังว่าคงไม่ใช่......" เจ้าหญิงหันมามองหน้าพระราชาแล้วชี้ไปทางยูล
"ใช่ ลูกต้องไปกับยูล" "ไม่เอานะ ลูกไม่มีทางไปกับอีตานั่น" เจ้าหญิงโวยวายทันทีที่ได้รับคำตอบ "ทำไมหล่ะพะย่ะค่ะ หม่อมฉันอุตส่าห์อยากไป" ยูลตอบเจ้าหญิงด้วยน้ำเสีบงกวนประสาทปนสมน้ำหน้า
"แต่..." "หยุด!" พระราชาตวาดใส่เจ้าหญิงที่ทำท่าว่าจะแย้งขึ้นมาอีก
"ยังไงลูกก็ต้องไปกับยูลไม่มีการขัดข้องใดๆทั้งสิ้น" พระราชาสั่งเสียงดังทำให้เจ้าหญิงง๋อยไปเลย "เพคะ เสด็จพ่อ" เจ้าหญิงตอบด้วยน้ำเสียงหวาดๆจากนั้นพระราชาก็ทรงรับสั่งให้ทหารเตรียมรถ และให้นางกำนันเตรียมชุดฉลองพระองค์ให้กับเจ้าหญิง
และแล้วก็ถึงเวลาที่เจ้าหญิงต้องเสด็จออกไปข้างนอก
"เชิญพะย่ะค่ะ" ยูลโค้งคำนับเจ้าหญิงให้ขึ้นรถไป เจ้าหญิงเห็นดังนั้นก็เชิดหน้าใส่แล้วเดินขึ้นรถไป
ในที่สุดเจ้าหญิงก็มาถึงที่หมายแล้วเหตุการณ์น่าหวาดเสียวก็เกิดขึ้น มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู แล้วทำท่าหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าเสื้อมันคือปืนแล้วชายคนนั้นก็เล็งมาที่เจ้าหญิง เจ้าหญิงไม่ทันเห็นจึงไม่ได้ระวังตัว แต่ยูลเห็นจึงรีบบังตัวเจ้าหญิงไว้ "ปัง!!!" เสียงปืนดังขึ้น แล้วมีร่างหนึ่งล้มลงไป
"ยูล!!!" เจ้าหญิงตะโกนเรียกชายคนนั้นที่ล้มลงไป เจ้าหญิงทรงร้องไห้แล้วนั่งลงมองหน้ายูลแล้วสั่งให้ทหารจับตัวคนร้ายมาให้ได้
"เจ้าหญิง...ทรงเป็นอะไร...มากหรือเปล่า...พะย่ะค่ะ" ยูลถามเจ้าหญิงด้วยน้ำเสียงขาดๆหายๆ
"ไม่เราไม่เป็นไร นายเป็นยังไงบ้าง" เจ้าหญิงทรงร้องไห้แล้วถามกลับไป