ความรักกะความฝัน ความจริงกับน้ำตา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

ด้วยคำพูดที่เตอร์พูดมาทำให้แซนดี้โมโหมากและพูดขึ้นว่า “เตอร์ฟังดีๆนะ ถ้าเตอร์ไม่กลับมาหาแซนดี้ แซนดี้จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เตอร์มา ไม่ว่าจะทำลายหรือทำร้ายใครทั้งนั้น” เตอร์เงียบพูดอะไรไปอีกไม่ได้เพราะรู้ว่าสิ่งที่แซนดี้พูด แซนดี้สามารถทำได้จริง เตอร์จำใจและต้องทำตามที่แซนดี้ขอ เพราะเตยเป็นที่รักของเขาและเขาก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าต้องเห็นเตยเป็นอะไรไป

หลังจากที่วางโทรศัพท์คืนนั้นทั้งคืน เตอร์นอนไม่หลับเลยพอรุ่งเช้ามาเตอร์ก็ไปรับเตยที่หน้าบ้านเหมือนที่เคยทำเหมือนเดิม “สวัสดีตอนเช้า เด็กน้อย” เตอร์ทักทาย เตยตอบ “ค่ะเป็นไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับไหม” เตอร์หยุดคิดและตอบ “เออ...ก็ดีนะ” เตยฟังเสียงเตอร์พร้องกับเข้าใจความรู้สึกของเตอร์บ้าง “พี่เตอร์..เป็นอะไรหรือค่ะ มีอะไรเล่าให้เตยฟังได้นะ” เตอร์รีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรครับ เร็ว!รีบเข้าโรงเรียนกันเถอะนะ เดี๋ยวจะสายไปกันใหญ่นะ” เตยมองหน้าเตอร์ เตอร์ได้แต่หลบตาในใจของเตอร์ตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่าจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้เตยไม่เดือนร้อน เตอร์พูดขึ้นต่อว่า “เตย!เย็นนี้ไม่ต้องรอพี่นะ เดี๋ยวพี่ต้องกลับช้าหน่อยพอดีมีซ้อมต่ออ่ะ” ก่อนที่เตยเดินไปเตยหันมารับปากเตอร์ “ค่ะ” หลังจากนั้นก็เดินแยกทางกันไปคนละทาง เมื่อถึงเวลาเย็นเตยก็ทำตัวปกติไม่มีอะไรแตกต่างจากทุกวันที่เคยเป็นเตยเดินมาที่สนามบาส เมื่อมาถึงภาพที่เตยเห็นทำให้เธอตกตลึง นั่นคือภาพที่เตอร์จับมือกับแซนดี้และเดินไปด้วยกัน  เขาทั้งสองดูมีความสุขกันจริงๆราวกับคู่รักที่รักกันมานาน น้ำตาของเตยเริ่มปริ่มออกมา ซึ่งจังหวะนั้นเป็นจังหวะที่เตอร์เงยหน้ามาเจอเตยพอดี เตอร์พยายามจะเดินไปหาเตย แต่สิ่งที่ทำให้เขาเดินไปไม่ได้คือ แซนดี้ หญิงสาวที่เอาแต่ใจตนเอง

“ปล่อยเตอร์ได้ไหมแซนดี้”  เตอร์พูดพร้อมมองร่างของเตยที่กำลังจะเดินหนีไป “เตอร์กำลังจะทำอะไร..แซนดี้บอกแล้วไม่ใช่เหรอเตอร์ต้องอยู่กะแซนดี้เท่านั้นไม่ใช่เด็กนั่น”แซดี้พูดจบ ทำเอาเตอร์หยุดคิดได้ซักพัก “ถ้าเตอร์อยู่กับแซนดี้ แซนดี้จะสัญญากับเตอร์ได้ไหมว่าจะไม่ไปยุ่งกับเตย” เตอร์หันมาพูดด้วยสีหน้าที่เศร้า “ใช่! เมื่อเตอร์อยู่กับแซนดี้ ทุกอย่างที่มันเลวร้ายก็จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน แซนดี้ให้สัญญา” แซนดี้พูดพร้อมมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสแต่แท้ที่จริงภายในจิตใจของเธอมีแต่ความอิจฉาริษยาซ่อนเร้นอยู่ ทั้งคู่เดินไป ส่วนเตยหญิงน้อยผู้น่าสงสารเดินก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน เขาพูดกับตัวเองว่า “ทำไม..สิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร พี่เตอร์ทำไปเพื่ออะไร”เมื่อเดินไปเรื่อยๆก็มีเสียงชายหนุ่มดังขึ้น “เตย! เตยครับ!” เสียงปรากฏขึ้นพร้อมร่างที่กำลังวิ่งมา เมื่อชายหนุ่มวิ่งมาถึงก็พูดขึ้น “พี่ชื่อ พี่เติ้ลที่จริงแล้วพี่เป็นเพื่อนของนายเตอร์มันแต่ปัจจุบันนี้พี่อยู่คนละห้องกับนายเตอร์เลยห่างกันออกไป” เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็สังเกตเห็นน้ำตาที่ยิ่งไหลพรากออกมา ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นอย่างร้อนใจแทน “เกิดอะไรขึ้นกับเตยเหรอครับ บอกพี่ได้ไหม ไอ้เตอร์มันทำอะไรเตยเหรอ” เมือพูดจบเตยไม่รอช้าที่จะอธิบายความในใจที่มีอยู่ “พี่เตอร์ไม่ผิดหรอกค่ะ เขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เพียงแต่เขาไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน เตยไปเห็นเข้าพอดี เขาคงไม่อยากให้เตยเห็นเหมือนกันอ่ะค่ะ” เตยพูดทั้งที่น้ำตายังอาบแก้มแต่ก็ต้องฝืนใจแกล้งยิ้มข่มไป ชายหนุ่มเพื่อนเก่าของนายเตอร์ไม่มีกิริยาท่าทางที่ทับถมเพียงแต่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เลยหาเรื่องคุยไปเรื่อยๆ “เตยจะไปไหนเหรอครับ พี่ไปเป็นเพื่อนนะ” หลังที่สิ้นคำพูดของเติ้ลแล้วเตยก็เลยตอบคำถามที่เติ้ลถาม “ก็..กำลังจะกลับบ้านค่ะ” หลังจากที่ทำความคุ้นเคยซักพัก เติ้ลก็เดินขึ้นมาขว้างทางเดินของเตยและพูดขึ้น “เตย เตยเชื่อพี่ไหมครับ พี่ชอบเตยมากนะ พี่พยายามที่จะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวเตย” เตยทำหน้างงพร้อมพูดตอบ “แล้วพี่เติ้ลมาบอกเตยทำไมค่ะ” เติ้ลทำหน้าไม่ถูกหลังจากได้พูดความในใจออกมาแต่กลับถูกเด็กสาวทำเฉยเมย  “เอ่อ...พี่ก็บอกเตยเฉยๆไม่ได้มีอะไรแค่อยากให้รู้ไว้” ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันเตอร์ตามมาทีหลังหลังจากที่ไปส่งแซนดี้มาเรียบร้อย แต่ทั้งคู่กลับมองไม่เห็นเตอร์เลย เตอร์ได้แต่เฝ้ามองทั้งคู่คุยกันโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลยช่วงเวลานี้คงเป็นช่วงเวลาที่เตอร์รู้สึกทรมานใจเหลือเกิน วันรุ่งขึ้นเติ้ลเดินมาโรงเรียนพร้อมเตย รุ้งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเตยกลับไม่รู้สาเหตุเลยว่าทำไมเตยถึงไม่มากะพี่เตอร์สุดหล่อที่เคยเป็นหนุ่มในดวงใจจึงวิ่งเข้าไปทักทาย พร้อมดึงมือเตยมากระซิบถามเบาๆว่า “นี่ยายเตยวันนี้ควงหนุ่มที่ไหนมาอีกล่ะ สุดหล่อของเธอไปไหนล่ะ” เตยตอบพร้อมสีหน้าที่เศร้าโศกเช่นเดิม “แปปนึงนะเดี๋ยวค่อยคุยกัน” เตยเดินหันหลังกลับไปหาเติ้ลที่เดินมาด้วยกันก่อนหน้านี้และพูดขึ้น “พี่เติ้ลค่ะ ส่งเตยแค่นี้แล้วกันนะค่ะ เตยเจอเพื่อนแหละ ขอบคุณมากค่ะ” เติ้ลถามเตยขึ้นมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย “เตยไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ อย่าคิดมากเลยนะครับ” เตยรับคำ “ค่ะ” หลังจากนั้นเตยก็เดินขึ้นมาหารุ้งและเดินไปห้องเรียนด้วยกัน หลังจากที่เดนออกมาไกลได้ระยะหนึ่งแล้วรุ้งไม่รอช้าที่จะถามต่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “นี่เตย!เกิดอะไรขึ้นกันแน่อ่ะตกลงเรื่องมันเป็นไงอยู่ดีๆมากะนายนั่นได้ไง” สิ้นคำพูดของรุ้งเตยก็ตอบคำถามของเตยอย่างละเอียด “คือ เมื่อวาน...................” เมื่อพูดจบ รุ้งก็เกิดอารมณ์เดือดแทนเพื่อนขึ้นมาทันที “นี่ยายเตย!ฉันเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองนะว่าเธอเป็น แม่พระ ไม่ใช่นางร้ายอย่างที่ฉันคิดไว้” หลังจากที่รุ้งต่อว่าเพื่อนที่เป็นที่รักจบ  เตยก็พูดขึ้น “ เหรอเธอคิดว่าฉันเป็นแม่พระเหรอ แล้วถ้าเป็นเธอ เธอจะทำอะไรเขาได้เขาเป็นใครเราเป็นใครเธอก็น่าจะรู้ดีนะ” รุ้งพูดต่อจากที่เตยพูดจบ “ก็จริงอย่างที่เธอพูด ลูกผู้อำนวยการ กับลูกคนธรรมดาอย่างเรา จะมีอะไรเทียบเขาได้จริงไหม แต่ว่า..เธออย่าคิดมากนะ ฉันอยู่ข้างแกเสมอ” หลังจากที่คุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แซนดี้ก็ได้วางแผนที่จะเดินควงหนุ่มหล่อ ไปให้หญิงน้อยผู้น่าสงสารเห็น “เฮ้! เตยนั้นแฟนเธอนี่ อ้าวนั้นเขามากะใครอ่ะ ไม่ได้คบกับเธอแล้วเหรอ” เสียงเพื่อนร่วมชั้นถามขึ้น เตยหญิงสาวผู้น่าสงสารเริ่มมีอาการซึม น้ำตาเธอเริ่มปริ่มและอาบแก้ม ในใจของเตยไม่อยากตอบคำถามนั้นเลยจริงๆ เป็นคำถามที่ตัวเขาเองก็อยากจะถามนายเตอร์เหมือนกันว่า เขาทำอะไรผิด และเรื่องของเขาและเธอจบไปแล้วจริงๆใช่หรือไม่เมื่อเวลาผ่านไป ก็ถึงเวลาที่เลิกเรียนและต้องกลับบ้านนายเติ้ลก็มารับเตยที่เดิมทุกวันไม่ว่าจะเป็นตอนกลับบ้านหรือมาโรงเรียนเขาทั้งคู่ก็เจอกันเสมอ เวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ ใจของเตยก็หมกหมุ่นแต่กับเรื่องเดิมๆทำให้เตยมีอาการนอนไม่หลับ หน้าตาเตยตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วหน้าเขาโทรมมาก ที่ผ่านมาเตอร์ก็เสียใจใช่น้อยซะเมื่อไหร่ ต้องแอบมอง แอบห่วงใยเตยเสมอ ซึ่งเตยเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าเตยแอบตามเธอคอยมองเหมือนเงาที่ตามกัน จนมาวันหนึ่งเป็นวันที่เตยดูแย่ที่สุด เตอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นให้เตยได้เห็น ขณะที่เตยกำลังจะกลับบ้านซึ่งตรงจังหวะกับที่เติ้ลไปทำธุระพอดี “เตย!ทำไมเตยไม่รักตัวเอง ทำไมเตยต้องเป็นอย่างนี้” เตอร์พูดขึ้น “เตย!ผิดอีกเหรอ เตยทำอะไร ทำไมเตอร์ถึงใจดำทิ้งเตยได้ลงคออ่ะ” เตยพูดขึ้นพร้อมสีหน้าที่ดูแย่ๆ “เตย เตยไม่ผิดนะ พี่ขอโทษ ที่ไม่ได้บอกเตยกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น” แล้วเขาทั้งสองก็เดินไปคุยกันที่ริมน้ำแถวบ้านของทั้งสองคน เมื่อไปถึงจุดหมายเตอร์ก็ไม่รอช้าที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เตยได้รับรู้ “เตอร์ขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับเตย เตยเชื่อเตอร์นะ จริงๆแล้วแซนดี้เคยเป็นแฟนเก่าเตอร์ แล้วแซนดี้ก็เป็นลูกของผู้อำนวยการและเขาก็เป็นโรคหัวใจ ผู้อำนวยการจึงปล่อยให้แซนดี้เอาแต่ใจตัวเองมาตลอด และที่พี่ทำไปก็เพราะแซนดี้บังคับพี่ไม่ให้มายุ่งกับเตย เขาพูดว่าจะทำร้ายเตย พี่เลย....”พอเตอร์พูดจบเตยก็พูดทันควัน “พี่ก็เลย ทิ้งเตยให้เตยเข้าใจแบบที่เตยเข้าใจ งั้นเหรอ” เตอร์เลยตอบคำถามของเตยต่อ “ก็พี่..ไม่รู้จะอธิบายยังไง” เมื่อเตอร์พูดจบเตยเลยข้ามถนนไปเพื่อจะเดินกลับบ้านซึ่งตอนนั้นเตอร์ก็เรียกเตยตลอด “เตย เตย จะไปไหน ฟังพี่ก่อนได้ไหม” เตยเดินไปอย่างไม่สนใจคำพูดของเตยทั้งที่แท้จริงในใจอยากจะหยุดยืนอยู่ตรงที่เดิมและใช้เวลาอยู่กับเขานานๆเท่าที่จะทำได้ “ โครม!!!!!” เสียงดังที่เกิดขึ้นเหมือนเสียงรถชนกับอะไรซักอย่าง เมื่อเตยหันไปก็กลับไม่เห็นร่างของเตอร์ ยืนอยู่ คนแถวนั้นเริ่มแตกตื่นกันและพากันมามุงดูร่างชายคนหนึ่งที่พวกเขาไม่รู้จักนอนอยู่ที่พื้นถนนพร้อมมีคราบเลือด “นี่!!!นังหนู เด็กผู้หญิงคนนั้นอ่ะ นี่เพื่อนเธอหรือเปล่า” พอสิ้นเสียงคำถามที่ถามมา เตยรีบวิ่งกลับไปที่ร่างชายหนุ่มและเรียกร้องให้เรียกรถพยาบาลให้ “ค่ะ...ใช่ค่ะ..พี่เตอร์..เรียกรถพยาบาลให้ด้วยค่ะ พี่เตอร์ .. พี่เตอร์เป็นอะไรไป ลืมตาขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมา” เตยพูดขึ้นพร้อมร้องไห้อย่างเสียใจสุดๆเหมือนใจจะสลายลง มือของเตยเปลื้อนเลือดเป็นครั้งแรก เลือดนั้นมาจากชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของเธอ เธอร้องไห้ฟูมฟายเพราะเขาไม่สามารถรู้เลยว่าเตอร์จะฟื้นขึ้นมาอีกหรือเปล่า ระหว่างที่เตอร์อยู่บนรถเตยก็ร้องไห้พร้อมพูดแต่ว่า “เตอร์! ตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมา เตยให้อภัยเตอร์แล้วเตยไม่โกรธแล้ว ตื่นขึ้นมานะตื่นขึ้นมา” เมื่อถึงโรงพยาบาลเตอร์ก็ถูกส่งเข้าห้อง ไอ.ซี.ยู ทันที ซึ่งทำให้เตยร้อนใจมาก