ความรักกะความฝัน ความจริงกับน้ำตา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

เด็กหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นลูกบาสไปให้หนุ่มนักบาสคนหนึ่ง

“นี่ค่ะ ลูกบาส” เตอร์หยุดวิ่งและหันมารับลูกบาสกลับไปโดยไม่สนใจ ด้านเด็กผู้หญิงมากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เพื่อนพูดขึ้น

“นี่เตย! เธอจะไปกันใหญ่แล้วนะ พี่เขาอยู่ระดับไหน หนุ่มหล่อประจำทีมบาส เธอน่ะอย่าคิดไกลนักเลย” รุ้งพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาเคร่งเครียดด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อน

“ก็ไม่แน่นะ สิ่งที่ฉันคิดไว้มันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ รุ้ง” เตยพูดพรางหัวเราะ วันรุ่งขึ้น

“รุ้ง! รุ้ง!” เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของใครมีคนเดียวเท่านั้น สาวน้อยนามเตย นั่นเอง รุ้งหลังจากที่อ่านหนังสืออยู่ก็ค่อยๆเหงยหน้าขึ้นทำหน้างงพรางเกาหัว

“รุ้ง ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าบ้านพี่เตอร์เขาอยู่ใกล้ๆกับบ้านฉันนี่เอง” เตยพูด รุ้งพุดต่อ

“ก็ดีนะ เผื่อฝันของเธอจะได้เป็นจริง”  รู้งพูดจบเตยพูดต่อว่า  

“ใช่ ดีมากด้วย ถ้าความฝันของฉันเป็นจริง ฉันจะรักษาความรักของฉันไว้นานๆ เท่าที่ฉันจะทำได้”

เตยพูดพรางยิ้ม พร้อมกับนั่งเหมอลอยคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่ผ่านมาที่ส่งลูกบาสคืนหนุ่มหล่อประจำทีมบาส และก็ต้องสะดุดขึ้นเมื่อรุ้งเรียก  เตยหันไปมอง “เย็นนี้ เธอจะไปคอยดูพี่เตอร์ซ้อมบาสหรือเปล่า?” รุ้งพูด “ไปสิ ไม่พลาดอยู่แล้ว เดี๋ยวหลุดมือไปแย่แน่เลย” เตยตอบ เมื่อถึงตอนเย็นเตยและรุ้งก็มาที่โรงยิมพร้อมช่วยกันกวาดสายตาไปหาหนุ่มหล่อประจำทีม นั่นไงเขาอยู่ตรงนั้น ขณะนั้นเตอร์หันมามองพอดีและควักมือเรียกเขาทั้งสองคน เตยและรุ้งต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง เตอร์ค่อยๆเดินมาจนมาถึงที่ที่รุ้งและเตยยืนอยู่ “ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องเมื่อวานที่คุณช่วยเก็บลูกบาสให้” เตอร์พูด ด้วยความดีใจและตื่นเต้น เตยก้าวมาข้างหน้าและพูดขึ้น “น้องอยู่ ม.3 ชื่อเตยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักกับพี่ค่ะ” เตยบอก “ครับผม” เตอร์รับคำ “ไปก่อนนะครับ ถ้ามีโอกาสผมกับคุณคงได้รู้จักกันมากกว่านี้”แล้วเตอร์ก็วิ่งไปซ้อมเช่นเดิมเวลาผ่านไป 2 เดือน ทุกๆวันที่ผ่านมาเตยจะมาที่โรงยิมและพูดคุยกับเตอร์ทุกวัน วันนี้เป็นวันที่พิเศษกว่าทุกวัน “รุ้ง!! เชื่อไหมพี่เตอร์จะไปส่งฉันที่บ้านด้วย” เตยพูดขึ้นพร้อมกับมีสีหน้าที่แจ่มใสร่าเริง “ไม่จริงหรอก!เธอโกหกฉัน” รุ้งพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าเคร่งครึม “เธอเป็นอะไร!รุ้ง มีอะไรหรือเปล่า ไม่เห็นต้องทำหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้นเลย ฉันพูดอะไรผิดเหรอ” เตยพูด “เปล่าไม่มีอะไรหรอก ฉันขอโทษนะ ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี” รุ่งเปลี่ยนกิริยาท่าทางและปฏิเสธคำกล่าวที่เตยพูด    นับวันความผูกพันธ์ของเตยและเตอร์ก็เริ่มมีมากขึ้นทุกวัน เมื่อถึงเวลาเย็น เตยก็จะมารอเตอร์เช่นเดิมทุกวัน (วันอังคารตอนเย็น 17.30น) เตยมาหาเตอร์ที่โรงยิม “พี่เตอร์ซ้อมเสร็จแล้วเหรอค่ะ” เตยถาม “ครับผม แล้วเตยล่ะว่าไง จะกลับแล้วเหรอ” เตอร์ถามกลับและพูดต่อว่า “กลับด้วยกันนะ” ขณะที่ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆเตอร์ก็พูดขึ้นว่า “เตยหิวไหมครับ? ไปหาไรทานกันไหม?” เตยตอบอย่างรวดเร็วว่า “ได้ค่ะ” พร้อมกิริยาท่าทางเนี่ยมอาย  ทั้งสองเดินมาถึงร้านไอศกรีมทั้งสองก็ได้เดินเข้าไปในร้าน เตอร์พูดขึ้นว่า “เตยจะทานอะไรดีครับ?” ความรู้สึกของเตย เตยรู้สึกว่าตอนนี้เป็นเพียงฝันที่เขาเคยฝันไว้ เขาอยากอยู่ใกล้ๆหนุ่มหล่อประจำทีมบาสของโรงเรียน หลังจากที่ทานไอศกรีมเสร็จทั้งสองก็ดูมีความสุขดี  “ เตย! พี่มีเรื่องจะบอกเตย” เตอร์พูดพรางมองหน้าเตยด้วยสายตาที่หวานฉ่ำ เตยถามขึ้นว่า “มีอะไรเหรอค่ะ เตยรับฟังพี่เสมอ”เ ตยตอบพรางมองหน้าเตอร์ เตอร์พูดต่อ “อืม..เราก็รู้จักกันมานานแล้ว แล้วก็ อืม.....” เตอร์พูดพรางหลบสายตาที่เตยมอง  เตยพูดขึ้น “มีอะไรเหรอค่ะ พูดมาสิค่ะ เตยฟังอยู่” เตอร์พูดตอบ “พี่ชอบเตยอ่ะจ๊ะ” เตอร์พูดพร้อมรวบรวมความกล้ามองหน้าเตย ในใจของเตยตอนนี้เทือบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เตยเขินจนไม่กล้าสบตาหนุ่มหล่อเลยและแล้วเตยก็พูดขึ้นว่า “ค่ะ เตยก็ชอบพี่เหมือนกันนะค่ะ” สายตาของทั้งสองก็ได้มาบรรจบกัน ซักพักหนึ่งก่อนที่จะเลิกสบตา เตอร์ก็พูดขึ้นว่า “นี่ก็เย็นแล้วนะครับ กลับบ้านกันเถอะนะ” เตยตอบ “เราไปกันเถอะ” และทั้งสองก็ลุกขึ้นพร้อมกันและจูงมือกันออกมา ดูน่ารักซะจริงๆราวกับว่าคนทั้งสองคบกันมาเนิ่นนานแล้ว เวลาผ่านไปอีก 2 เดือน วันหนึ่งหลังจากที่เตยเลิกเรียนเสร็จเตยก็เดินมาเรื่อยๆ เพื่อที่จะมารอเตอร์ซ้อมบาส มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเตอร์และพูดกับเตอร์ว่า “พี่เตอร์ ซินดี้รักพี่เตอร์นะค่ะ พี่เตอร์มีแฟนใหม่หรือยังค่ะ” และเตอร์ก็ได้พูดขึ้นว่า “เอ่อ...คือพี่” เตอร์ทำหน้างงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและแล้วเตยก็เดินเข้ามา เตยมองหน้าซินดี้อย่างไม่เป็นมิตรและพูดขึ้นว่า “มีอะไรกันเหรอค่ะ” เตอร์พูดตัดบท “เปล่าไม่มีอะไรพี่เขาแค่เดินมาคุยเล่นๆเฉยๆไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลยนะ” เตยพูดต่อ “จริงหรือเปล่า” ซินดี้พูดโต้มาทันควัน “นี่เหรอ..แฟนใหม่พี่เตอร์” ซินดี้หันหน้ามามองเตยอย่างดูถูกและหันกลับมาพร้อมเดินเข้ามาข้างๆตัวเตอร์แล้วยื่นริมฝีปากไปหอมแก้มนายเตอร์แล้วพูดขึ้นว่า “นี่ไง!ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น นี่เหรอแฟนสาวของหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน ไม่มีน้ำยาเอาซะเลย” เตอร์พูดขึ้น “ไปเถอะนะ พี่ซ้อมเสร็จแล้ว กลับกันเถอะ” ระหว่างที่เดินกลับบ้านเตยนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาคิดในใจว่า ความรักเรากำลังไปด้วยดี ทำไมต้องมีมารมาขัดขวางด้วย และเตอร์ก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “เตย! เตย! คิดอะไรอยู่” เตยตอบคำถามว่า “ก็คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อกี้” เตอร์ปลอบ “อย่าคิดมากนะเตย ยังไงพี่ก็ยังรักเตยเหมือนเดิมนะ” เตอร์เดินจากหน้าบ้านเตยมาถึงหน้าบ้านเตอร์ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “กริ๊ง..กริ๊ง”เตอร์วิ่งเข้าไปรับ “ฮาโหล..ขอสายเตอร์หน่อยค่ะ”เสียงตามสายดังขึ้น เตอร์คิดและตอบว่า “เตอร์ไม่อยู่ยังไม่กลับ” และนิ่งเงียบไป “หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! เตอร์แซนดี้รู้ว่าเป็นเตอร์ เราคบกันมาตั้ง 2 ปี แซนดี้จะจำเตอร์ไม่ได้เชี่ยวเหรอ” เตอร์ตอบคำถามด้วยเสียงที่ไม่พอใจว่า “ เตอร์มีแฟนใหม่แล้วแซนดี้จะมายุ่งอะไรกะเตอร์อีก” แซนดี้สาวเปรี้ยวมั่นใจลูกผู้อำนวยการโรงเรียนพูดต่อขึ้นมาอีกว่า “ก็นังเด็กนั่น ส่อไม่เข้าท่า เตอร์คือของรักของแซนดี้ มันคิดจะมาเอาของที่แซนดี้รักไป มันจะต้องได้รูสึกซะบ้าง”เตอร์รีบแก้ตัวแทนทันที “เตอร์ไม่ใช่ของเล่นนะแซนดี้ จะเอาเตอร์ไปเป็นของของใครไม่ได้ทั้งนั้น ชีวิตเป็นของเตอร์เตอร์ควรจะเลือกเองได้”