คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Classic 01...BEGIN .100%
เสียงดนตรีที่ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท ร่วมกับสายลมที่พัดเบาๆ ผ่านไป ราวจะกระซิบว่า บทเพลงที่บรรเลงอยู่นี้ช่างไพเราะยากที่จะลบเลือน จนอยากจะพัดพาเสียงอันไพเราะนี้ไปให้คนอีกหลายๆ คนได้สัมผัส หากแต่ว่าจะมีซักกี่คนที่รู้สึกซาบซึ้งไปกับท่วงทำนองของเสียงเพลงนั้นจริงๆ
ผมนั่งอยู่ริมระเบียงของโรงแรมเล็กๆ นอกตัวเมือง ที่แม่ตั้งใจว่าจะใช้เป็นที่พักอันสงบสุขในช่วงสุดท้ายของชีวิต และจะคอยแบ่งบันความสุขและความอบอุ่นแก่ผู้เดินทางที่แวะเวียนมาด้วยเสียงดนตรีที่แม่บรรเลงให้ถึงที่สุด จนกว่าวันโชคร้ายวันนั้นจะมาถึง ทุกคนที่มาพักมักจะบอกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้าน ผมก็คิดแบบนั้นนะ ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่กับแม่และมีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของทุกคน แม้ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนความอบอุ่นในบ้านหลังนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม แต่จะต่างกันแค่เพียง...วันนั้นที่เคยมีเสียงเปียโนของแม่ แต่วันนี้ปราศจากเสียงเปียโนของแม่ไปตลอดกาล....ผมคิดถึงแม่จัง
“คุณหนูคะ คุณหนู ...” เสียงเรียกจากป้าอึนฮา คนที่คอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็กๆ รวมทั้งเป็นคนที่ดูแลที่นี้ทั้งหมดในช่วงที่ผมไปเรียนต่อ เธอกระซิบเรียกผมเบาๆ จนผมลืมตาขึ้นช้าๆ เธอจึงเดินมานั่งข้างๆ ผม มืออันอ่อนโยนของเธอลูบหัวผมเบาๆ ด้วยความรัก
“มีอะไรหรอฮะป้า อื้อ..เผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้” ผมบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจ
“คุณหนูของป้า...ร้องไห้อีกแล้ว” เธอพูดกับผมด้วยความห่วงใย
“เอ๋ แค่เผลอหลับไปเฉยๆนี่นา ไม่ร้องไห้ซะหน่อย” ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น แต่เท่าที่ผมจำได้ ผมมานั่งฟังเปียโนคอนแชร์โตที่แม่เล่นให้กับวงออร์เครสตาของเวียนนา แล้วเผลอหลับไปแค่นั้นเอง
“โกหกป้าไม่ได้หรอกค่ะ คราบน้ำตาเลอะแก้มคุณหนูอย่างงี้ใครก็ดูออก หมดหล่อเลยนะ” เธอแหย่ผมแบบนี้เสมอ และผมก็ยิ้มได้ตลอดกับความน่ารักของเธอ
“ป้าอ่ะ...” ผมส่งยิ้มบางๆไปให้เธอ ก่อนจะขอตัวไปล้างหน้า
“เมื่อกี้คุณยูชอนโทรมานะคะ รอสายคุณหนูอยู่” เธอตะโกนบอกผม
“อะไรนะฮะ ยูชอนงั้นหรอ” ผมถามเธอกลับไป ผมก็แค่แปลกใจว่าทำไมยูชอนไม่โทรเข้ามือถือของผม แต่เธอกลับยิ้มแล้วหันไปโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของผมเลย
ยูชอนเป็นเพื่อนสนิทของผม เราเรียนอยู่สถานบันดนตรีกองแชร์วาตัวร์ ปารีสเหมือนกัน แต่เค้าเรียนการประพันธ์เพลง ส่วนผมเรียนเปียโน เพราะเราเป็นคนเกาหลีเหมือนกันเลยทำให้สนิทกันมากๆ และตอนนี้ผมรู้สึกว่าป้าอึนฮาจะติดใจเพื่อนผมคนนี้ซะแล้ว พูดถึงหมอนี่ทีไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกที
“ว่างัยยูชอน” ผมรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพราะกลัวเพื่อนตัวดีจะรอนาน
…….
“ฮ่ะๆ โทษทีลืมทิ้งไว้บนห้องอ่ะ มีเรื่องสำคัญอะไรรึเปล่า ดูรีบๆ นะเนี่ย” ผมอดที่จะขำไม่ได้ หลังจากที่โดนยูชอนบ่นที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์
……….
“ห๊ะ อะไรนะ พรุ่งนี้!” ยูชอนมักจะมีอะไรให้ผมเซอร์ไพรซ์เสมอ
..............
“ให้ตายเถอะยูชอน ทำไมนายเพิ่งมาบอกฉันเนี่ย!!!!..........”
..............
..............
ผมปวดต่อมไต้สมองทันทีที่วางสายไป ... งานเข้าแล้วแจเอ้ยยยยยย
…
…
…
คอนโดหรู ใจกลางกรุงโซล…..
บรรยากาศยามค่ำคืนช่างดูงดงาม เมื่อมองจากมุมของคอนโดหรูใจกลางกรุงโซลแห่งนี้ เสียงดนตรีคลาสสิคอันไพเราะที่ได้รับการคอนดักท์จากมาเอสโตรชื่อดังได้ถูกถ่ายทอดผ่านโสตประสาทของร่างสูงที่นั่งหลับตาและดื่มด่ำกับความไพเราะนั้นอยู่
ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ เสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์บ่งบอกว่ามีคนโทรเข้ามา ร่างสูงลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ ก็ทำให้เค้ารู้ได้เลยว่าเป็นใคร
“ฮัลโหล ว่างัยชางมิน”
“~หวัดดีครับรุ่นพี่! ผมมีข่าวดีมาบอกฮะ~” ทันทีเสียงตอบรับจากปลายสาย ก็ทำเอาร่างสูงต้องยกโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เจ้ารุ่นน้องตัวดี! จะให้หูพี่แตกก่อนฟังข่าวดีรึงัยห๊ะ”
“~ขอโทษฮะๆๆ มันดีใจมากเกินไปหน่อย~” ชางมินกล่าวขอโทษพร้อมเหตุผล ทำเอาร่างสูงอดขำไม่ได้
“แล้วอะไรล่ะ ข่าวดีที่จะบอก”
“~ผมได้เป็นอาจารย์ที่วิทยาลัยดนตรีโซลแล้วน๊า~”
“ดีใจด้วยนะ ในที่สุดความฝันก็เป็นจริงซะที แต่อย่าดุนักเรียนเกินไปล่ะ เดี๋ยวไม่มีใครอยากมาเป็นนักเรียนในสังกัด ฮ่ะฮ่าๆๆ” ร่างสูงหลุดขำออกมา เมื่อนึกถึงความจริงจังของชางมิน
“~ไม่หรอกฮะ ที่นี่เค้าคัดนักเรียนคุณภาพทั้งนั้นแหละ แล้วก็คงจะเป็นพวกที่รักดนตรีคลาสสิคจริงๆ มั่นใจได้เลยว่าเด็กพวกนั้นต้องเข้าคลาส และอยู่ห้องซ้อมตลอดแน่ๆ ” ด้วยความฉลาดอันเป็นเลิศของชางมิน เรื่องแบบนี้เค้าคงยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ได้ ร่างสูงถึงกับถอนหายใจในความฉลาดหลักแหลมและไม่ยอมใครของรุ่นน้องตัวแสบคนนี้
“แล้ว ... เริ่มทำงานเมื่อไหร่ล่ะ”
“~เริ่มทำจริงๆ เดือนหน้า เดือนนี้ต้องตามอาจารย์พี่เลี้ยงเข้าสอนก่อน เป็นการเรียนรู้ไปในตัว เห็นเค้าพูดว่าอย่างงั้นนะ~”
“พี่ชักจะสงสารอาจารย์พี่เลี้ยงของเราแล้วสิ” ไม่วายต้องหาเรื่องกลับมาแซวจนได้
“~พอเลยพี่ พอเลย เข้าเรื่องดีกว่า ... พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับผมที่ THE PIANIST HOUSE หวังว่าพี่คงจะไม่ปฏิเสธถ้าผมจะให้พี่พาผมไป เพราะรถที่รักของผมยังกลับมาไม่ถึง ส่วนรถที่บ้าน พี่อย่าพูดถึงเลย ผมไม่อยากให้คนขับรถพาผมไป มันน่าเบื่อ ~”
“ก็เลยให้พี่ไปเป็นคนขับรถให้เนี่ยนะ! ”
“~เวอร์ไปพี่ พี่จะให้ผใไปคนเดียวหรอ ผมไม่รู้จักใครด้วยซ้ำนะ~” ร่างสูงส่ายหน้ากับความเนียนของรุ่นน้องตัวเอง ชางมินเป็นคนรักอิสระ จึงไม่ชอบใจหากต้องมีคนที่บ้านติดตามไปด้วย
“โอเค ได้ๆ พร้อมรับใช้เสมอครับ คุณ
“ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ งั้นแค่นี้นะครับพี่ หวังว่าการประกวดคอนดักท์เตอร์นานาชาติปีนี้ ผมจะเห็นพี่บนเวทีนะฮะ” ชางมินกล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ ก่อนจะตัดสายไป
ตึ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้น้องตัวแสบ มีรุ่นพี่ไว้ใช้งานรึงัยวะเนี่ย”
...
...
...
หลังจากที่วางสายไป ผมก็รีบไปรื้อสกอร์เพลงที่ชั้นหนังสือทันที ก็อย่างที่ผมบอกว่ายูชอนมักจะมีอะไรให้ผมเซอร์ไพรซ์อยู่เสมอ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันเค้าทำให้ผมแทบจะเป็นบ้าเลยทีเดียว ผมนั่งรื้ออยู่อย่างงั้นจนได้สกอร์เพลงที่ต้องการ มันใช่เวลาไม่น้อยเลยนะ
“แกกะจะฆ่าฉันรึงัยเนี่ย ไอ้ยูชอนบ้าเอ้ย” ขณะที่ผมจะเดินไปยังห้องดนตรี ผมก็อดที่จะบ่นไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้ไม่ได้
“ใครบ้ากันครับ คุณแจจุง!” แต่แล้วผมกลับได้ยินเสียงของใครคนนึงตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง แล้วจากจิตไต้สำนึกของผมมันบอกให้ผมได้รู้เลยว่าเสียงนั้นเป็นเสียงใคร ความถี่ของเสียงต่ำขนาดนี้ต้องเป็นเสียงยูชอนแน่ๆ
“ฮึ ไม่น่าถาม จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่นาย” ผมเปลี่ยนเส้นทางเดินจากห้องดนตรีเป็นชั้นล่างแทน
“จะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย นายอ่ะดีกรีเกียรตินิยมของกองแชร์วาตัวร์ ปารีสเลยนะ แค่นี้เรื่องง่ายๆ น่ะ”
“แล้วไง?”
อย่างที่ยูชอนบอกนะฮะ ผมจบกองแชร์วาตัวร์ด้วยเกียรตินิยมด้านเปียโนก็จริง แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าดีกรีเกียรตินิยมมันจะเกี่ยวกันตรงไหน ในเมื่อนักเปียโนอาชีพยังต้องซ้อมก่อนขึ้นแสดงตั้งนาน แล้วผมล่ะนักเปียโนอาชีพก็ไม่ใช่ เวลา 1 คืน ผมจะทำได้หรอ บ้าจริง!!
“แจจุง ฉันเชื่อว่านายทำได้ มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนายเลย นายไม่รู้หรอว่าเปียโนโซนาตาของนายในวันจบการศึกษาอ่ะประทับใจคนฟังแค่ไหน” ยูชอนพยายามหาเหตุผลร้อยแปก เพื่อให้ผมใจอ่อน แต่มันคงไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกนะ
“เฮ้อ นายก็ดีแต่อ้างเเกียรตินิยมอยู่เรื่อยแหละ เปียโนนายก็เก่งไม่ใช่หรอ ทำไมไม่เล่นเองเลยล่ะ อัจฉริยะอย่างนายซ้อมแค่ข้ามคืนสบายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ผมชอบต่อปากต่อคำแบบนี้กับเค้าบ่อยๆ แต่แค่ขำๆ นะ ไม่ซีเรียส
“นี่ แจ....” ไม่รู้เหมือนกันว่ายูชอนจะพูดอะไร แต่ผมนึกอะไรดีๆ ได้เลยขัดจังหวะก่อน
“เออ เพิ่งนึกได้ ตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่ได้เล่นคู่กับนายเลย งั้นเอางี้ดีมั๊ย แฟร์ๆ ทั้งคู่ พรุ่งนี้ฉันจะเล่น Piano Concerto No.2 ของ Rachmaninov นายเล่นประสานให้ฉัน ตกลงมั๊ย”
“อะไรนะ! จะให้ชั้นเนี่ยนะเล่นประสาน นายจะบ้าหรอแจจุง ฉันไม่ได้เล่นเพลงนี้นานแล้วน๊า คืนเดียวไม่ทันหรอก” ทำไมแกกล้าพูดแบบนี้เนี่ยยูชอน ฉันควรเป็นคนพูดไม่ใช่หรอ
“ทำไมล่ะ ก็ฉันอยากเล่นเพลงนี้อ่ะ แล้วอีกอย่างนะ คืนเดียวถ้านายเล่นไม่ได้ ฉันก็เล่นไม่ได้เหมือนกัน! ตัดสินใจเองละกัน ว่าจะเอายังงัย” ผมพูดพร้อมกับเอียงหัวหน่อยๆ เพื่อรอคำตอบ
“เอางั้นหรอ”
“อื้ม”
“งั้นก็ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันเล่นไม่ได้ดีเท่านาย ถ้ามันไม่ดีก็อย่ามาบ่นละกัน”
“ยูชอนอ่า ฉันเคยบ่นนายที่ไหนล่ะ” ผมผลักไหล่ยูชอนเบาๆ พร้อมกับทำแก้มพองลม เค้าชอบหาว่าผมขี้บ่นอยู่เรื่อย แต่ผมรับรองว่าครั้งนี้ผมคงไม่บ่นเค้าหรอก ผมอ่ะอยากเล่นเพลงนี้กับยูชอนมากๆ เค้าสามารถเล่นได้ดีไม่แพ้คนที่เรียนสาขาเปียโนเลย
“พอๆ น่ารักเกินไปแล้ว ถ้าฉันหลงรักขึ้นมานายจะลำบาก” สายตาเจ้าชู้แบบนี้เก็บไว้ใช้กับ
สาวๆ ดีกว่ามั๊ง
“ก็ลองรักดูสิ๊ !”
……
“โอ้ย!!! เจ็บเป็นบ้าเลยว่ะแจ แล้วใครจะกล้ารักนายเนี่ยยยยยยยยย”
...
...
...
-------
100 เปอร์แล้วจ้า
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า
ความคิดเห็น