ตอนที่ 1 : การกลับมา
แฮ๋ก แฮ่ก แฮ่ก ....เสียงหมอบเหนื่อยไม่น้อยของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลัง ตึ่บ ตึ่บ ตึ่บ...วิ่งอยู่
ปึ่ง ! รีบเปิดประตูเสียงดังเลยทีเดียว
" กลับมาแล้วครับพี่ "
ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองดวงตาสีฟ้าครามอ่อนๆสวยที่มาถึงบ้านของตนพร้อมกับชุดนักเรียนที่ถูกสวมใส่อยู่เป็นชุดนักเรียนธรรมดาชุดสีดำแขนยาวและ กางเกงสีดำขายาว
ตึ่บ ตึ่บ กึก...! มีเท้าหยิงสาวคนนึงเดินออกมาจากมุมห้องๆหนึ่งนั้นคือห้องเตียมอาหารนั้นเองเธอสวมผ้ากันเปื้อนอยู่จู่ๆเธอก็เท่าเอวพูดว่า
" เนกิ นายเปิดประตูให้มันเบาๆหน่อยสิย๊ะ "
เสียงหญิงสาวที่ดูน่ารักนุ่มอ่อนหวานแต่การพูดจาไม่สมกับนํ้าเสียงของเธอเลย กับหญิงสาวผมสีดำเงาพร้อมกับเส้นเลือดปูดบนใบหน้าของเธอจ้องไปยังน้องชายของเธอที่ทำอะไรเสียงดัง
" ฮิ ฮิ อย่าบ่นเป็นคนแก่ไปเลยนา "
ผม รีบถอดรองเท้าของผมกับเตรียมที่จะขึ้นไปบนห้องของผมแหละนะ โยนพวกนั้นทิ้งไปแบบนั้น
ตึบ ตึบ ตึบ ตึบ...จากนั้นผมก็วิ่งขึ้นไปบรรไดทันที
" เห้ย เจ้าบ้ามาเก็บให้เรียบร้อย! "
ผม อมยิ้มนิดๆกับเสียงพี่ชายตอนบนน่ารักแหละนะ ยังไม่ไดแนะนำตัวเลยสินะ สวัสดีครับผมชื่อ อุซึมากิ เนกิ ... แปลกชิมิล่ะ นามสกุลผมคล้ายกับการตูนเรื่องหนึ่งที่ผมเคยดูเลย
ส่วนพี่สาวของผมเธอ ชื่อ อุซึมากิ นารุ เธออายุ 20 ส่วนผมหนะเรอะ อายุ 16 จะ 17 แหละนะ
ตึ่บ... ผมทิ้งตัวลงนั่งกับโต๊ะคอมของผมตรงหน้า ปิ๊ด...กดปุ่มเปิดคอมขึ้นมา
" ต้องเคลียร์ ให้จบให้ได้เลย ! "
ตัวผมนั้นตอนนี้ติดเกมออนไลน์ภาค โบรูโตะ เป็นเกมระบบสมจริงมากๆเลยน้อยคนที่จะเล่นกันผมชอบแนวเหนือเรื่องแหละนะ
ตอนนี้ผมก็คลิกเข้าเกม นินจาจอมคาถา แล้วเป็นเกมยอดฮิตอยู่เลยทีเดียวในช่วงนี้ ส่วนตัวผมหนะเรอะ ก็เล่นตัวละครหญิงแหละนะความชอบส่วนตัวเพราะว่ามันน่ารักสำหรับผม
ตัวละครของผม เป็นผู้หญิงผมสีเหลืองทองดวงตาสีฟ้าครามปรับหน้าตาคล้ายๆ พี่สาวผมเล็กน้อยแหละนะ ใช้ชื่อว่า นารุ
ตัวละครของผมในตอนนี้เป็นระดับ โจนิน และนินจาหน่วยลับ คอยช่วยเหลือตัวละครหลักๆในเรื่องแหละนะ
แต่ผมก็รู็สึกความคุ้นเคยในเกมอย่างกับตัวผมมีชีวิตจริงๆในนั้นคิดแล้วก็ขำแหละนะแต่พอผมกดปุ่มกดเข้าตัวละครเท่านั้นแหละนะ
จู่ๆ บรรยาตอนเย็นๆก็คล้ายๆกับไฟดับเลยทีเดียวแสงบริเวงรอบๆมืดในทันทีเลยทีเดียวทำเอาผมตกใจ ชะงักไปเลยทีเดียว
" มันเกิดบ้าอะไรขึ้นหวะเนี่ย "
ตอนนี้ผมสาดสายตาไปบริเวงรอบๆกับสิ่งที่มองแถบไม่เห็นเลยแม้แต่นิดมันอะไรกันและจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า
" เธอจะหลับไปอีกนานถึงเมื่อไร "
จู๋ๆมีเสียงหญิงสาวคล้ายกับพี่สาวของผมปรากฏขึ้นมาเฉยๆเลยผมจู่ๆหางตาเหลือบไปซ้ายมือเห็นคนที่กำลังเข้ามากลางความมืดนี้
แหละผมต้องตกใจสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่พี่สาวของผมแต่ว่าเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดแล้ว ดันพูดออกไปว่า
" คางุยะ! "
กับนํ้าเสียงของผมกับเหงื่อหยดไหลเป็นนํ้าเลยทีเดียวกับสิ่งที่ผมตกใจสุดๆ คางุยะ ปรากฏขึ้นมาแบบนี้
แววตาของเธอที่ดูนิ่งเรียบคล้ายกับคาดหวังอะไรบางอย่างกับมือซ้ายของเธอที่ค่อยๆยื้นเข้ามาหาผมที่นิ่งค้างตกใจสุดๆไปเลย
มือ คางุยะ แตะที่แก้มขวาของ เนกิ พูดว่า " เจ้าจะหลับไปถึงเมื่อไรข้าอยากขอร้องเจ้า "
ผมตกใจเข้าไปอีกทั้งๆที่ผมไม่ได้หลับอะไรเลยซะนิดทำไมอีกฝ่ายพูดตอบกับผมโดยไม่ขยับปากเลยอย่างกับเธอสื่อผ่านจิตอย่างงั่นแหละ
" ใช่ข้าพูดกับเข้านั้นล่ะ "
ผมที่กำลังครุ่นคิดในใจอยู่นั้นต้องชะงักสะดุ้งลุกขึ้นยืนเลยทีเดียวไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย ผมหยิกแก้มซ้ายตัวเองมือซ้าย
โอ๊ย! ... เจ็บๆมากไปเลยไม่ใช่ความฝัน
" ธ...เธอออกมาจากเกมงั่นเรอะ!? "
ผมนั้นที่ครุ่นคิดในใจกับสิ่งที่ผมเล่นมาตั้งแต่ภาคแรกยันภาค ลูกแล้วเพราะผมเคลียร์ภาคแรกจบไปแล้วตอนนั่นผมจำได้ผนึก คางุยะ ในร่างกายตัวละครในเกมผมผมจำได้
" ฟังข้านะ เจ้าเป็นคนผนึกและหยุดข้าได้เป็นเรื่องจริง "
จู่ๆอีกฝ่ายเธอพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่ได้โกหกเลยแม้แต่นิดเดียวกับคำพูดของเธอตรงหน้า เธอขยับเข้ามาระยะประชิดหน้าเหมือนติดกัน พูดอีกว่า
" เรื่องราวในกล่องหรือสิ่งที่เจ้าเรียกว่าคอมหรือ PC และ เกมหรือ CD ที่เจ้าชอบนั้นมันคือจุดความทรงจำของเจ้าทั้งหมด "
ผม หน้าเสียเลยทีเดียวกับความรู้สึกแปลกๆและความคุ้นเคยที่เคยเล่นเกม นินจา และ การตูนที่ดูมาทุกๆตอนนั้นคือ ความทรงจำของผมงั่นเรอะบ้านา
ผมที่มีสีหน้าครุ่นคิดในสิ่งที่ไม่เข้าใจเลยผมหลับอยู่งั่นเรอะหลับไปนานเท่าไรกันแล้วสิ่งที่ตรงหน้าเป็นเรื่องจริงสินะ คางุยะ จริงๆเรอะผมมือขวาผม สัมผัสแขนของเธอ รู้สึกได้เลยเธอคือตัวจริงสัมผัสได้จริงๆไม่ใช่ฝัน
" รู้แล้วสินะว่าข้าไม่ได้โกหกเจ้าข้ารู้ความทรงจำเจ้าแล้วว่าเจ้าคือผู้ที่มาเกิดใหมาโลกนินจาเปลี่ยนแปลกโชคชะตาต่างๆมากมาย "
จู่ๆ มือซ้ายของเธอที่จับแก้มอยู่เมื่อกี้ปล่อยออกเปลี่ยนมาเป็นเอาหน้าผากของเธอมาชนกับผม หนะ ตอนนี้แล้วพูดอีกว่า
" มีตระกูลของข้าคนหนึ่งที่คิดจะทำลายโลกของเจ้า "
จู่ๆ ก็มีแสงสว่างขึ้นมาทันทีเลยทีเดียวสีขาวเหลืองสว่างจ้าเลยทำเอาผมนั้นต้องปิดตาลงเรื่อยๆกับเสียงเธอที่พูดต่ออีกว่า
" ตอนนี้เจ้ากับข้าเชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว มีเจ้าเท่านั้นที่ช่วยเหลือผู้คนบนโลก กับครอบครัว และ ราวเพื่อนๆของเจ้า อุซึมากิ นารูโกะ "
เหวออออออ! ผมตกใจมากๆเลยกับเสียงพูดของเธอไม่เข้าใจจู่ๆตัวผมก็เบามากๆ...
_
_
ตุบ... โอ๊ย.. จู่ๆผมก็รู็สึกได้ว่าเหมือนผมตกมาจากที่สูงเลยเจ็บไม่น้อยเลยเหะ
" เป็นอะไรเปล่า นารุ "
จู่ๆเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาผมที่ค่อยๆเปิดตาขึ้นกับชื่อที่อีกฝ่ายเรียกอย่างกับตัวละครในเกมเลยผมต้องชะงักกับคนตรงหน้า
" คะ...โคโนฮะมารุ !? "
อุ่บ! จู่ๆอีกฝ่ายก็เอามือมาปิดปากของผมเอาไว้
" ชู้....ยัยบ้าอย่างให้อีกฝ่ายจับได้หรือไงเรามาทำภารกิจนะ! "
ผมที่ต้องชะงักอีกรอบกับอีกฝ่ายเรียกว่า นารุ พูดว่ายัยบ้าอีกมันไม่จริงใช่มั้ยผมที่ไม่เข้าใจอะไรเลยจู่ๆตื่นมาที่นี่ หมับๆ มือผมสองข้างจับหน้าอกของตัวเอง ให้รู้จริงๆ
อึก! สะดุงเลยทีเดียวมีหน้าอกจริงๆ
" เหวอ ! ยัยบ้าจู่ๆเธอจับหน้าอกตัวเองทำไม! "
โคโนฮะมารุ สะดุ้งถอยหลับไปหันหน้าไปอีกทางเลยทีเดียวด้วยใบหน้าเขินอายกับ รุ่นน้องของเขาที่ทำตัวแปลกๆ
' มันไม่จริงใช่มั้ย! '
ผมได้ลุกขึ้นนั่งทันทีก้มหน้าไปด้านล่างของผมมือขวาหมับ! ตรงนั้นเข้าให้ทำเอาหน้าเสียหนักเข้าไปอีก
" อ้ากกกกกก! มันเรื่องบ้าอะไรฟะเนี่ย! "
เสียงที่ดังไปทั่วป่านั้นทำให้อีกฝ่ายชายชุดคลุ่ม 5 คนเป็นนินจา หันไปตามเสียง พร้อมๆกับ โคโนฮะมารุ สะดุ้งเสียงตกใจ รุ่นน้องของเขาด้วย
" เห้ยมีพวกนินจาหน่วยลับแน่ๆ! "
" รีบไปเก็บมันซะก่อนที่มันจะเอาส่งข่าวกับหมู่บ้านมัน! "
เสียงที่อีกฝ่ายหัวหน้านินจากลุ่มที่พูดขึ้นมาพร้อมกับบอกลูกน้องไปด้วยอีกสามคนให้จัดการนินจาที่มาซุ่มดูพวกเขา
" ชิ ไม่ได้การแหละต้องถอยก่อน "
โคโนฮะมารุ นั้นมีความสามารถไม่น้อยรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะเข้าไปจัดการแน่นอนก้มไปมอง รุ่นน้องของตนจู่ๆเป็นอะไรไปนิ่งค้างไปเลย
อุ้บ...โคโนฮะมารุ ก็อุ้ม นารุ ในทันทีแล้วพูดเบาๆว่า
" ยัยบ้าเอ๋ยวันนี้เป็นอะไรของเธอทำเสียงเรื่องหมด! "
ฟุ่บ! จากนั้น โคโนฮะมารุ ก็พาตัว นารุ กลับไปหมู่บ้านแต่...
' บ้าเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ยไม่เห็นเข้าใจเลย '
กับ เนกิ หรือ นารุ ในโลกนินจาที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกับความทรงจำโลกนี้ที่ยังไม่ได้กลับมาทำให้ นารุ สัมสนไม่น้อยเลยทีเดียวกับตัวตนของตัวเอง....
- นารุ จะเป็นยังไงต่อกับตัวเองที่มาโผล่ โลกนินจา...! โปรดติดตามชมตอนต่อไป -
_
_
_
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ๆจ้า