ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้น
“ เชิญครับๆ คุณชายน้อยทั้งสาม”
“ โธ่ บูเธน อย่าเรียกว่าคุณชายน้อยเลยน่า พวกเรากำลังจะเข้าพิธีซีเธียร์แล้วนะ” ยูสพูด
“ โถ ก็ผมเห็นพวกคุณมาตั้งแต่พวกคุณตัวเล็กๆ แล้วนี่ขอรับ ยังไงก็ยังไม่โตหรอกขอรับ”
“ ฮะๆๆๆๆ บูเธนนี่จริงๆนะ พวกเรามารับเสื้อที่สั่งตัดไว้น่ะ” ฟูริกบอก
“ ขอรับ รอสักครู่นะขอรับ” ว่าแล้วเจ้าของร้านก็ขอตัวไป และหายไปจากสายตาของพวกเขาทันที
“ เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเจ้าการ์เนียร์ที่นี่ได้ น่าเบื่อชะมัด”พีสพูดขึ้น
“ เออ โลกมันกลมจริงๆแหละ ไม่รู้เขาจะมาตัดเสื้อที่นี่ทำไมนะ” ยูสว่า
“ ก็ร้านเสื้อของบูเธนเป็นร้านตัดเสื้อที่ดีที่สุดในฝ่ายใต้น่ะสิ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางหน้าร้าน ทำให้ทั้งสามคนหันไปในทางเดียวกันทันที
“ ปาร์เวียน เธอมาได้ยังไงเนี่ย” พีสร้องทัก แล้วจึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เพิ่งมาถึง
“ ถามได้ ก็บาซูน นั่นแหละ ว่าแต่พวกนายมาถึงนานแล้วเหรอ เป็นไงบ้างล่ะ เอ่อ ฉันหมายถึงชุดน่ะนะ” ปาร์เวียนพูด
“ พวกเรายังไม่ได้เห็นชุดเลย แต่ก็มานานแล้วล่ะ” ฟูริกตอบ
“ อ้าว มานานแล้ว แล้วทำไมยังไม่เห็นชุดอีก หรือว่ามัวทำอะไรกันอยู่ล่ะ เฮ้อ! ฉันพลาดอะไรเด็ดๆอีกแล้วล่ะสิ”
“ ช่าย เธอพลาดที่จะได้อัดคนฟรีน่ะสิ ปาร์เวียน” พีสบอก
“ ใครล่ะ แต่ถ้าให้ฉันเดานะ คนที่ฉันจะเสียใจที่สุดถ้าพลาดที่จะต่อยเขาโดยไม่มีใครห้ามก็คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก การ์เนียร์ ล่ะนะ”
พอปาร์เวียน พูดจบทั้งสามหนุ่มก็มองหน้ากันอย่างมีความหมายพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ไง ฉันทายถูกไหมล่ะ”
“ ถูก เผ็งเลยล่ะ” ยูสบอก
“ ฮะๆๆๆๆๆ แล้วพวกนายมีเรื่องกับเขาหรือเปล่า หวังว่าคงไม่นะ เพราะไม่งั้นพวกนายต้องโดนพ่อเขาเล่นงานอีกแน่”
“ อ้าว ทีเมื่อกี๊เธอยังบอกเองว่าอยากต่อยเขาอยู่เลยนี่ แล้วทำไมถึงห้ามเราล่ะ” พีสท้วง
“ ก้อ”
“ อ้าวคุณหนูปาร์เวียน มารับชุดเหรอขอรับ รอสักครู่นะขอรับ” บูเธนเดินออกมาจากห้องเก็บชุดพร้อมกับยื่นชุดให้กับสามหนุ่มที่ยืนคอยคนละชุด
“ สวัสดีจ้ะ บูเธน ฉันจะรอตรงนี้นะจ๊ะ”ปาร์เวียนกล่าวทักทายบูเธน
“ พวกเธอรอฉันก่อนได้ไหม เดี๋ยวเราจะได้ไปหาที่นั่งคุยกัน”
“ อืมม เอาไงดีล่ะฟูริก” พีสถาม
“ ได้สิ เดี๋ยวพวกเราจะรอเป็นเพื่อนนะ” ฟูริกหันไปตอบให้ปาร์เวียน
เมื่อทุกคนได้ชุดกันครบแล้ว ก็กล่าวลา บูเธน แล้วจึงเดินออกจากร้านมุ่งหน้าไปทางในเมือง
“ ฉันว่าเราทิ้งบาซูนไว้ที่นี่แหละ อากาศตอนเช้านี่สดชื่นดีนะ เราเดินกลับกันดีกว่า ส่วนเสื้อนี่เดี๋ยวฉันจะให้คนเอาไปส่งที่บ้านท่านลุงให้ พวกนายว่าไง” ฟูริกเสนอ
“ เอางั้นแหละ” พีสบอก
พวกเขาสี่คนทิ้งบาซูนไว้ที่ร้านของบูเธนแล้วเดินกลับ ระหว่างทางกลับบ้านฟูริกนั้นพวกเขาคิดว่าระยะทางมันช่างใกล้นัก ทั้งที่มันไกลตั้ง 1.5 กิโล ทำไมถึงเป็นเช่นนี้น่ะเหรอ ก็เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่พวกเขามีความสุขมากน่ะสิ มันเป็นอะไรที่ยากจะบรรยายได้ เมื่อได้อยู่กับเพื่อนๆ ได้คุยเรื่องที่อยากคุยกันมานาน ได้หยิบเอาเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาเล่าใหม่ มีเสียงหัวเราะของใครหลายๆคนที่เราคุ้นเคย มีเสียงหยอกล้อ หากแต่พวกเขาหาทราบไม่ว่ามีอะไรรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าเพียงไม่กี่เมตรก่อนจะถึงบ้าน มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก ช่างเป็นอะไรที่ยอมรับได้ยากจริงๆ
“ เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงบ้านล่ะนะ ไปหวัดดีคุณลุงคุณป้าของฟูริกกันเถอะ” ปาร์เวียนเสนอ
“ นั่นสิ เพิ่งนึกได้ ตอนมานี่เรายังไม่ได้เข้าไปทักทายลุงกับป้าของฟูริกเลยนี่เน๊าะยูส” พีสเอ่ย
“ ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันบอกนายแล้วนะ นายเองแหละที่บอกว่าเดี๋ยวค่อยมาไว้ไปหาฟูริกก่อน” ยูสบอก
“ เออๆ เข้าไปกันเถอะ” ฟูริกพูด
“ เอ๊ะ ใครมาบ้านนายน่ะฟูริก ดูฝูงบาซูนพวกนี้สิ ทำไมเยอะจัง ดูดิแต่ละตัวมีสัญลักษณ์กับธงแปลกๆ
ด้วยนะ” พีสว่า
“ อ้าว กลับมาแล้วเหรอครับคุณหนูฟูริก นายท่านกำลังรออยู่เลยครับ ” เสียงเสียงหนึ่งดังมาจากหลังพุ่มไม้ขณะที่พวกฟูริก เดินมาถึง
“ เอ้อ กลับมาแล้วล่ะ รายิส ว่าแต่ลุงมีอะไรกับฉันหรือ เห็นนายบอกว่าท่านรออยู่ ” ฟูริกตอบ
“ ครับ มีแขกคนสำคัญมารอพบคุณอยู่ครับ เห็นท่านบอกว่าแขกคนนี้เป็นคนสำคัญน่าดูเลยครับ”
“เหรอ แล้วลุงบอกไหมว่าเขาเป็นใคร แล้วมีธุระอะไรกับฉัน”
“ เปล่าครับ ท่านไม่บอกอะไรมากกว่านี้ครับ”
“มีใครมาหานายเหรอฟูริก” ยูสถาม
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเขาเป็นคนสำคัญในสายตาของลุงฉัน” ฟูริกพูด
“งั้นเรารีบเข้าไปกันเถอะ ลุงนายคงรอนานแล้วล่ะ” ปาร์เวียนเตือน
“ โธ่ บูเธน อย่าเรียกว่าคุณชายน้อยเลยน่า พวกเรากำลังจะเข้าพิธีซีเธียร์แล้วนะ” ยูสพูด
“ โถ ก็ผมเห็นพวกคุณมาตั้งแต่พวกคุณตัวเล็กๆ แล้วนี่ขอรับ ยังไงก็ยังไม่โตหรอกขอรับ”
“ ฮะๆๆๆๆ บูเธนนี่จริงๆนะ พวกเรามารับเสื้อที่สั่งตัดไว้น่ะ” ฟูริกบอก
“ ขอรับ รอสักครู่นะขอรับ” ว่าแล้วเจ้าของร้านก็ขอตัวไป และหายไปจากสายตาของพวกเขาทันที
“ เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเจ้าการ์เนียร์ที่นี่ได้ น่าเบื่อชะมัด”พีสพูดขึ้น
“ เออ โลกมันกลมจริงๆแหละ ไม่รู้เขาจะมาตัดเสื้อที่นี่ทำไมนะ” ยูสว่า
“ ก็ร้านเสื้อของบูเธนเป็นร้านตัดเสื้อที่ดีที่สุดในฝ่ายใต้น่ะสิ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางหน้าร้าน ทำให้ทั้งสามคนหันไปในทางเดียวกันทันที
“ ปาร์เวียน เธอมาได้ยังไงเนี่ย” พีสร้องทัก แล้วจึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เพิ่งมาถึง
“ ถามได้ ก็บาซูน นั่นแหละ ว่าแต่พวกนายมาถึงนานแล้วเหรอ เป็นไงบ้างล่ะ เอ่อ ฉันหมายถึงชุดน่ะนะ” ปาร์เวียนพูด
“ พวกเรายังไม่ได้เห็นชุดเลย แต่ก็มานานแล้วล่ะ” ฟูริกตอบ
“ อ้าว มานานแล้ว แล้วทำไมยังไม่เห็นชุดอีก หรือว่ามัวทำอะไรกันอยู่ล่ะ เฮ้อ! ฉันพลาดอะไรเด็ดๆอีกแล้วล่ะสิ”
“ ช่าย เธอพลาดที่จะได้อัดคนฟรีน่ะสิ ปาร์เวียน” พีสบอก
“ ใครล่ะ แต่ถ้าให้ฉันเดานะ คนที่ฉันจะเสียใจที่สุดถ้าพลาดที่จะต่อยเขาโดยไม่มีใครห้ามก็คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก การ์เนียร์ ล่ะนะ”
พอปาร์เวียน พูดจบทั้งสามหนุ่มก็มองหน้ากันอย่างมีความหมายพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ไง ฉันทายถูกไหมล่ะ”
“ ถูก เผ็งเลยล่ะ” ยูสบอก
“ ฮะๆๆๆๆๆ แล้วพวกนายมีเรื่องกับเขาหรือเปล่า หวังว่าคงไม่นะ เพราะไม่งั้นพวกนายต้องโดนพ่อเขาเล่นงานอีกแน่”
“ อ้าว ทีเมื่อกี๊เธอยังบอกเองว่าอยากต่อยเขาอยู่เลยนี่ แล้วทำไมถึงห้ามเราล่ะ” พีสท้วง
“ ก้อ”
“ อ้าวคุณหนูปาร์เวียน มารับชุดเหรอขอรับ รอสักครู่นะขอรับ” บูเธนเดินออกมาจากห้องเก็บชุดพร้อมกับยื่นชุดให้กับสามหนุ่มที่ยืนคอยคนละชุด
“ สวัสดีจ้ะ บูเธน ฉันจะรอตรงนี้นะจ๊ะ”ปาร์เวียนกล่าวทักทายบูเธน
“ พวกเธอรอฉันก่อนได้ไหม เดี๋ยวเราจะได้ไปหาที่นั่งคุยกัน”
“ อืมม เอาไงดีล่ะฟูริก” พีสถาม
“ ได้สิ เดี๋ยวพวกเราจะรอเป็นเพื่อนนะ” ฟูริกหันไปตอบให้ปาร์เวียน
เมื่อทุกคนได้ชุดกันครบแล้ว ก็กล่าวลา บูเธน แล้วจึงเดินออกจากร้านมุ่งหน้าไปทางในเมือง
“ ฉันว่าเราทิ้งบาซูนไว้ที่นี่แหละ อากาศตอนเช้านี่สดชื่นดีนะ เราเดินกลับกันดีกว่า ส่วนเสื้อนี่เดี๋ยวฉันจะให้คนเอาไปส่งที่บ้านท่านลุงให้ พวกนายว่าไง” ฟูริกเสนอ
“ เอางั้นแหละ” พีสบอก
พวกเขาสี่คนทิ้งบาซูนไว้ที่ร้านของบูเธนแล้วเดินกลับ ระหว่างทางกลับบ้านฟูริกนั้นพวกเขาคิดว่าระยะทางมันช่างใกล้นัก ทั้งที่มันไกลตั้ง 1.5 กิโล ทำไมถึงเป็นเช่นนี้น่ะเหรอ ก็เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่พวกเขามีความสุขมากน่ะสิ มันเป็นอะไรที่ยากจะบรรยายได้ เมื่อได้อยู่กับเพื่อนๆ ได้คุยเรื่องที่อยากคุยกันมานาน ได้หยิบเอาเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาเล่าใหม่ มีเสียงหัวเราะของใครหลายๆคนที่เราคุ้นเคย มีเสียงหยอกล้อ หากแต่พวกเขาหาทราบไม่ว่ามีอะไรรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าเพียงไม่กี่เมตรก่อนจะถึงบ้าน มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก ช่างเป็นอะไรที่ยอมรับได้ยากจริงๆ
“ เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงบ้านล่ะนะ ไปหวัดดีคุณลุงคุณป้าของฟูริกกันเถอะ” ปาร์เวียนเสนอ
“ นั่นสิ เพิ่งนึกได้ ตอนมานี่เรายังไม่ได้เข้าไปทักทายลุงกับป้าของฟูริกเลยนี่เน๊าะยูส” พีสเอ่ย
“ ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันบอกนายแล้วนะ นายเองแหละที่บอกว่าเดี๋ยวค่อยมาไว้ไปหาฟูริกก่อน” ยูสบอก
“ เออๆ เข้าไปกันเถอะ” ฟูริกพูด
“ เอ๊ะ ใครมาบ้านนายน่ะฟูริก ดูฝูงบาซูนพวกนี้สิ ทำไมเยอะจัง ดูดิแต่ละตัวมีสัญลักษณ์กับธงแปลกๆ
ด้วยนะ” พีสว่า
“ อ้าว กลับมาแล้วเหรอครับคุณหนูฟูริก นายท่านกำลังรออยู่เลยครับ ” เสียงเสียงหนึ่งดังมาจากหลังพุ่มไม้ขณะที่พวกฟูริก เดินมาถึง
“ เอ้อ กลับมาแล้วล่ะ รายิส ว่าแต่ลุงมีอะไรกับฉันหรือ เห็นนายบอกว่าท่านรออยู่ ” ฟูริกตอบ
“ ครับ มีแขกคนสำคัญมารอพบคุณอยู่ครับ เห็นท่านบอกว่าแขกคนนี้เป็นคนสำคัญน่าดูเลยครับ”
“เหรอ แล้วลุงบอกไหมว่าเขาเป็นใคร แล้วมีธุระอะไรกับฉัน”
“ เปล่าครับ ท่านไม่บอกอะไรมากกว่านี้ครับ”
“มีใครมาหานายเหรอฟูริก” ยูสถาม
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเขาเป็นคนสำคัญในสายตาของลุงฉัน” ฟูริกพูด
“งั้นเรารีบเข้าไปกันเถอะ ลุงนายคงรอนานแล้วล่ะ” ปาร์เวียนเตือน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น