[BTS] HOW TO TRAIN YOUR BOYFRIEND | KOOKV

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 04 | เด็กมันรู้สึกผิด (100%)

     

-4-

ตึง...ตึงเลย

หมายถึงคอกูเนี่ย ใส่เฝือกจนตึงเลย!

จองกุกช้อนตามองคนผิวสีแทนที่กำลังยืนจ่ายค่ายาตาปริบๆ ขอบคุณพี่มันที่ยังเมตตาหิ้วปีกเขามาส่งหมอได้ทันท่วงที แต่อาการช้ำในไม่น้อย หมอที่รักษาเขาถามใหญ่ว่าไปมีเรื่องกับนักเลงที่ไหนมา อยากตะโกนดังๆ ว่าฝีมือไอ้คนที่ยืนกอดอกดูผมทำแผลเนี่ยแหละหมอ!

ถ้าจอนจองกุกกระอักเลือดตาย ขอให้รู้ไว้ว่าคิมแทฮยองคือฆาตกร

“ไม่ต้องมามองตาขวาง นี่แค่น้อยๆ ถ้ายังไม่เข็ดรอบหน้ากูจะทุบให้มือหัก ดูซิ ถ้าไม่มีมือมึงจะเล่นได้ไหมไอ้เกมเนี่ย”

คนอย่างท่านจอนใช้ฟันรูดแป้นได้สบาย...

ถึงอยากจะตอบแบบนั้นแค่ไหนแต่จองกุกก็ได้แต่สงบปากสงบคำเพราะเห็นแก่เฝือกที่คอ รอบนี้แค่เคล็ดแต่รอบหน้าไม่รับประกันว่าแทฮยองจะจับหักคอหรือเปล่า แต่ไอ้ทุบมือหักนี่ดูท่าจะทำจริงแน่ คิมแทฮยองพี่มันคนป่าเถื่อน จองกุกรับไม่ได้!

หลังจากพากันขึ้นรถกลับบ้านอย่างทุลักทุเลเพราะตอนขึ้นรถไอ้เฝือกที่ดามคอทำให้จองกุกเกือบสะดุดบันไดรถบัสตาย พอขาลงก็มีเสียงสาปแช่งตามหลังเมื่อเขาทำยึกยักกว่าจะเดินลง คนมันก้มมองทางไม่ได้เว้ย แล้วดูแทฮยองแทนที่จะช่วยพยุงเดินกลับยืนหัวเราะเยาะ

“อย่ามาสำออย วันนั้นโดนฟาดหัวแตกมึงยังกลับบ้านมาได้”

“วันนั้นกับวันนี้มันไม่เหมือนกันนะพี่ พี่ลองใส่ไอ้สีขาวๆ นี่ดูไหมอ่ะ โคตรภาระเลย” คนเจ็บชี้ที่คอตัวเองบ่นกระปอดกระแปดระหว่างเดินเข้าบ้าน

“เฝือกแค่ไม่กี่วันก็ถอด มึงนี่ภาระกูมาเกือบสามปีแล้วยังไม่บ่นเลย” แทฮยองแค่นหัวเราะใส่ไอ้เด็กยักษ์ที่ตีหน้ายุ่ง ก่อนจะไขกุญแจบ้านแล้วถอยให้อีกคนเดินเข้าไปก่อน

“เดี๋ยวนี้ชอบพูดทำร้ายจิตใจผมจังเลยอ่ะ ไม่รักกันแล้วดิ”

คนโตกว่าลอบถอนหายใจเมื่ออีกคนพูดเสียงเล็กเสียงน้อย “มึงดูตัวเองก่อนว่าทำตัวน่ารักไหม กูก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะจองกุก”

“แต่ก่อนพี่บอกผมน่ารักมาก ผมจำได้” มึงดูสารรูปตัวเองก่อนจองกุก ทุกวันนี้มึงกลายพันธุ์ไปไกลเกินกว่าจะใช้คำว่าน่ารักแล้ว แต่น่าถีบนี่ไม่แน่

แทฮยองหันไปตอบคนที่กำลังนั่งลงบนโซฟา เห็นมันค่อยๆ หย่อนก้นช้าๆ แล้วก็นึกสงสาร แต่ทำตัวเองทั้งนั้น “เออฝากบอกไอ้เด็กน่ารักคนนั้นด้วยว่ากูคิดถึง ให้มันกลับมาไวๆ”

ได้ยินแบบนั้นจองกุกเลยตะโกนไล่หลังคนที่กำลังเดินเข้าครัวไป “โอ้โห เจ็บปวดกว่าโดนบิดหูสองข้างรวมกันอีก!”

**

แทฮยองทำกับข้าวเตรียมไว้เพราะจองกุกจะได้กินยาที่ได้มา เขากะว่าจะอาบน้ำแล้วไปหลับสักงีบก่อนจะตื่นไปทำงานช่วงเย็น เพราะเมื่อคืนตีกับจองกุกจนไม่ได้หลับได้นอนไหนจะหิ้วมันไปหาหมออีก โชคดีที่วันนี้อาจารย์ยกคลาสเลยไม่โดนเช็คขาด แต่จองกุกนี่สิสงสัยจะได้หยุดเรียนไปหลายวัน อย่างน้อยก็จนกว่าเจ้าตัวจะถอดเฝือกที่คอออก และแน่นอนว่าหยุดเรียนครั้งนี้จองกุกจะไม่ได้แตะเกมเลยแม้แต่ตาเดียว มึงเตรียมร้องไห้ขี้มูกโป่งได้เลยจองกุก

“แทฮยอง!!! คอมหายไปไหน? แผ่นเกมผมด้วย พี่!!”

พูดไม่ทันขาดคำจองกุกมันก็วิ่งมาหาหน้าตาตื่น เดี๋ยวนะนี่ญาติฝ่ายไหนมึงหายสาบสูญหรือไง แตกตื่นอะไรขนาดนี้วะจองกุก

“อะไรมึงเนี่ย เสียงดังทำไม?  ร้องดังขนาดนี้ไม่วิ่งไปถามแถวเกาหลีเหนืออ่ะเผื่อเจอ”

“ผมไม่ตลกนะพี่” บอกด้วยสีหน้าจริงจัง ตอนวิ่งมานี่ลืมความเจ็บที่คอไปเลยถ้าเทียบกับความรู้สึกตอนนี้ มันเหมือนหัวใจถูกควักออกไปแต่ที่ยืนหอบอยู่นี่คือกายหยาบ วินาทีแรกที่เปิดห้องไปกะจะเล่นเกมคลายเครียดแล้วพบว่าเรียบกริบเหมือนโดนยกเค้าได้แต่ยืนนิ่งเพราะช็อค พี่มันหอบไปตอนไหนวะ

“เห็นกูหัวเราะไงล่ะ”

“พี่เอาคอมผมไปไว้ไหน?”

“คอมใครนะ?” แทฮยองแสร้งเอียงหูไปหาคนที่ยืนกอดอกหน้าบึ้ง อาการแบบนี้คือเตรียมลงไปนอนกรี๊ดกับพื้นใช่ม้ะ?

“เออคอมพี่แต่ผมเล่นอ่ะ พี่ตอบผมมาก่อนดิว่าเอาไปไว้ไหน” คนเป็นเจ้าของปลอมๆ ได้แต่ยืนถามอึกอัก จะบอกว่าเป็นของตัวเองแบบเต็มปากก็ไม่ได้เพราะแทฮยองเป็นคนจ่ายเงิน

“เดี๋ยวนี้ก้าวร้าวเก่ง ทำเสียงแข็งใส่กูเก่ง แต่ก่อนไอ้เด็กคนไหนวะที่ขอบดัดเสียงสองเรียกพี่แทฮยองน้องจองกุกอยากไปสวนสนุก พี่แทฮยองน้องจองกุกชอบพี่มากๆ เลย มันไปไหนแล้ววะ?” เขาตั้งคำถามใส่ไอ้คนที่ยืนคิ้วขมวด

นานมากแล้วที่แทฮยองไม่ได้เห็นอะไรแบบที่พูดถึงจากเด็กตรงหน้า เพราะตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายมาจองกุกมันก็เสียงแตกหนุ่ม รูปร่างจากตัวเล็กขาวจั๊วะก็กลายเป็นมีมัดกล้ามแถมสูงขึ้นพอๆ กับเขา หมดคราบน้องจองกุกที่เขาเคยตามจีบมาเป็นปี

“พี่อย่าพูดถึงอะไรที่มันผ่านมาแล้วได้ป่ะ”

“มึงพูดได้?”

“พี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย แผ่นเกมกับคอมพี่เอาไปไว้ไหน? พี่จะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะมันเกินไปแล้ว”

“เกินไปยังไง คอมนั่นเงินกู แผ่นเกมก็เงินกู มันเกินไปตรงไหนวะจองกุก?”

“พี่จะเอาแบบนี้ใช่ป่ะ? แล้วใครกันวะที่บอกจะดูแลผมอย่างดีอ่ะ” พอเถียงไม่ได้เด็กปากเก่งแบบจองกุกเลยเลือกที่จะอ้างถึงคำพูดเขาตอนที่รับปากกับพ่อแม่มัน แทฮยองหัวเราะหึออกมา ไม่คิดว่าจะกล้าเอาเรื่องนี้มาพูด

“ดูแลกับปล่อยให้มึงติดเกมไม่เป็นอันเรียนเนี่ยมันคนละเรื่องกันเลยนะ”

“เรียนผมก็เรียน พี่ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า”

“อ๋อพี่ไม่รู้เรื่องเราเกือบติดเอฟวิชาภาษาอังกฤษ พี่ไม่รู้ว่าเราโดดเรียนไปเล่นเกมจนเกือบหมดสิทธิ์สอบ พี่ไม่รู้ว่าเรามีเรื่องชกต่อยจนโดนทัณฑ์บน นี่พี่ต้องไม่รู้อะไรอีกไหมจอนจองกุก?”

“...”

เป็นครั้งแรกที่ไม่มีคำตอบจอมปลอมจากปากเด็กตรงหน้า

แทฮยองจะไม่เดินเข้าไปฉีกอกจองกุกมันหรอกถึงแม้อยากจะทำมากแค่ไหนก็ตาม สภาพมันตอนนี้แค่โบกทีเดียวก็ร่วงแล้ว แต่ไอ้หน้าอวดดีที่พยายามปั้นเพื่อสู้กับเขานั่นสิ ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กสร้างบ้านอย่างจองกุกมันจะมีอะไรมาเถียงคำพูดเขาหรือเปล่า

“พี่โคตรเอาแต่ใจตัวเอง”

“เหอะ นั่นคือคำที่กูควรพูดมากกว่า หัดดูตัวเองบ้างนะไอ้ท่ายืนกอดอกเหมือนพร้อมจะเถียงทุกคำพูดของมึงมันเด็กมากแค่ไหน”

“ผมโตแล้ว!”

“โตแล้วก็หยุดทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้สักที นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไปกูจะจ้างครูสอนพิเศษมาติวภาษาให้มึง ระหว่างนี้กูจะเอาคอมกลับมาให้แต่เอาไว้ใช้หาข้อมูลความรู้เท่านั้น และถ้าคะแนนสอบเทอมนี้มึงยังไม่ดีขึ้น มึงเตรียมโบกมือลาคอมกับแผ่นเกมมึงได้เลย”

ครั้งนี้แทฮยองพูดจริงทำจริงแน่ ก็ดีเหมือนกันที่จองกุกมันพูดเรื่องที่เขาสัญญากับพ่อแม่มันไว้ ที่ผ่านมาเขาก็ปล่อยผ่านไปเพราะคิดว่าจองกุกมันจะคิดได้ด้วยตัวเองสักวัน แต่ดูจากคำพูดมันวันนี้แล้วสงสัยเขาต้องเริ่มหามาตรการมาจัดการกับไอ้เด็กเลี้ยงแกะอย่างจองกุก

ถ้ารู้ว่าเป็นแฟนมันแล้วจะเหนื่อยขนาดนี้นะ กูจะไม่ตามจีบให้เมื่อยปาก ไม่คิดเลยว่าผลกรรมครั้งนั้นจะทำให้ได้แฟนแถมลูกมาด้วย ทุกวันนี้ได้จับมือกับมันให้ถึงห้านาทีแทฮยองก็ชื่นใจแล้ว ปกติมันจับเม้าส์เล่นเกมอย่างเดียว

“พี่เอาแต่สั่งให้ผมทำอย่างนั่นอย่างนี้แต่พี่เคยถามความชอบผมบ้างไหมอ่ะ?”

“ถ้ากูถามว่าชอบอะไรมึงก็จะตอบว่าชอบเกมไงจองกุก กูจะถามมึงให้เปลืองน้ำลายทำไม” ตอนนี้แทฮยองเดินย้ายตัวเองไปนั่งแหมะบนโซฟาแล้ว ยืนเถียงกับมันชาตินี้ก็ไม่จบหรอก ดูท่าจองกุกก็จะเมื่อยเหมือนกันถึงได้ยอมหย่อนก้นลงมานั่งข้างๆ

“เอาแต่ตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลแบบนี้อีกหน่อยผมจะไม่อยู่เป็นบริวารพี่” นี่ถือว่าเป็นคำประกาศกร้าวว่าจะเลิกแบบอ้อมๆ ของเด็กหนุ่มที่ยังกอดอกอยู่แม้ว่าจะเมื่อยแขนแค่ไหนก็ตาม วันนี้จองกุกต้องชนะแทฮยอง สู้ไม่ได้ด้วยกำลังก็ต้องพึ่งความปากดีที่ยูคยอมมันสรรเสริญอยู่บ่อยๆ

“โอ้โห คำคมจากเฟสบุ้คป่ะเนี่ย” หันไปทำตาโตใส่แฟนเด็กก่อนจะกดรีโมทเปิดดูช่องซีรี่ย์ที่ค้างไว้ สงสัยวันนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้ว

จองกุกเม้มปากแน่น นี่เขาจริงจังอยู่นะทำไมแทฮยองต้องทำท่าเหมือนเขาเป็นเด็กกำลังหัดเถียงคำไม่ตกฟากวะ “ผมโคตรเกลียดพี่เลย!”

อ้าวลั่น....

จองกุกทำหน้าเหลอหลา เหมือนเห็นควันออกจากหูแทฮยองที่หันมาจ้องเขานิ่ง แต่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่พูดคำไหนคำนั้นมันค้ำคอ ถึงแม้จะลั่นแรงไปหน่อยแต่มันก็สมควรแล้วป่ะวะ แทฮยองทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเหมือนเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ เมื่อก่อนไม่เห็นจะมาวุ่นวายเรื่องเกมเขามากขนาดนี้ แค่ยืมเงินแบบไม่บอกครั้งเดียวมันกลายมาเป็นแบบนี้ไปซะได้

“ว่าไงนะ?”

“ผม....” ขอโทษ ถึงอยากจะพูดแบบนั้นแต่ปากมันไม่ขยับเมื่อเห็นหน่วยตาเรียวของแทฮยองคลอไปด้วยน้ำตา

“ที่กูทำไปทุกอย่าง ตีมึงด่ามึงไม่ใช่เพราะกูหวังดีกับมึงเหรอวะ? ถ้าความหวังดีความรักของกูมันทำให้มึงเกลียดกู งั้นต่อไปนี้มึงอยากทำอะไรก็เรื่องของมึง แต่จำไว้ว่าอย่าทำให้พ่อแม่ของมึงที่อยู่ปูซานต้องเสียใจ” คนผิวสีแทนผุดลุกเดินปาดน้ำตาออกไปเงียบๆ จองกุกมองตามคนที่เดินเลี้ยวเข้าห้องนอนไปแล้วได้แต่ขยี้ผมตัวเองจนฟูฟ่อง

ทำไมกูปากดีขนาดนี้วะ!

**

‘แล้วมึงก็บอกว่าเกลียดพี่เขาอ่ะนะ’

“อือ จริงๆ คือพูดว่าโคตรเกลียด”

อันที่จริงก็ไม่อยากโทรไปหายูคยอมมันเท่าไหร่ ยังไงก็ถือว่าเป็นเรื่องภายในครอบครัว(ที่ร้าวฉานเพราะปากกูเอง) แต่จองกุกก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเมื่อแทฮยองยังไม่ยอมออกมาจากห้องนอนซักที จะเข้าไปหาก็กลัวเห็นน้ำตาของแฟนตัวเอง ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็แพ้น้ำตาคนรักทั้งนั้นแหละ

‘ผีเข้าเหรอหรือยังไง? ถ้ากูเป็นพี่แทฮยองจะถีบยอดหน้าให้อ่ะ’

เดี๋ยวนะ นี่ยูคยอมมันเห็นเขาเป็นเพื่อนอยู่ป่ะวะ? นี่โทรไปปรึกษาว่าจะขอโทษแทฮยองยังไงไม่ใช่โทรไปเพื่อฟังมึงด่านะ

“กูจองกุกเพื่อนรักมึงไงฮัลโหล?”

‘แล้วมึงขอโทษพี่เขายัง?’

“ถ้าขอโทษแล้วจะโทรมาถามมึงเหรอ? ชอบถามอะไรโง่ๆ นะมึงอ่ะ”

‘เอองั้นมึงหาวิธีขอโทษพี่เขาเองละกันพ่อคนฉลาด’

“โห่ ช่วยกูคิดหน่อยดิวะ เนี่ยพี่มันยังไม่ออกมาจากห้องเลย กูไม่กล้าเข้าไปด้วยว่ะ” ระหว่างพูดก็จ้องบานประตูที่ยังปิดสนิทตั้งแต่ตัวเองลั่นไปเมื่อเช้า นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้วแทฮยองยังไม่มีวี่แววจะออกมาให้เขาขอโทษเลย

‘แล้วมันไม่ดีหรือไงวะ เคยบอกว่ารำคาญที่พี่เขาชอบบ่นไม่ใช่เหรอ? โอกาสทองมึงมาถึงแล้วเว้ยจองกุก รีบอวดเก่งเก็บเสื้อผ้าไปนอนอดตายแถวกองขยะเปียกเร็ว’

“ด่ากูไอ้เหี้ยเลยยูคยอม มึงจะได้สบายใจ”

‘อยากด่าอยู่หรอกแต่หน้าอย่างมึงคงไม่สะเทือน’ อันที่คือด่ากูหน้าด้านแบบอ้อมๆ ถูกไหม? ‘กูจะบอกอะไรให้นะจองกุก คนเราถ้าเขาไม่รักไม่หวังดีคงไม่มาพูดปากเปียกปากแฉะแบบนี้หรอก ยิ่งคนสันดานพูดหูซ้ายทะลุหูขวาแบบมึงนี่เซย์กู๊ดบายตั้งแต่สามเดือนแรกแล้ว นี่พี่เขาทนมึงมาได้สามปีกว่าก็โคตรคนเหล็กแล้วว่ะ’

“เหมือนจะดีแต่จริงๆ แอบหลอกด่ากูไม่ใช่เหรอวะ?”

‘อันนั้นก็ส่วนนึง แต่มึงคิดดูนะเพื่อน ตั้งแต่มึงอยู่กับพี่เขามานอกจากเรียนกับเล่นเกมมึงได้ช่วยอะไรพี่เขาบ้างวะ? กูพูดได้เลยว่านอกจากพ่อแม่ก็คงไม่มีใครมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้มึงแบบพี่เขาอีกแล้ว ความหมายของกูคือมึงรีบคลานเข่าไปกราบขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่มึงจะได้ไปคุ้ยขยะเปียกกินจริงๆ กูแนะนำได้แค่นี้แหละ ส่วนเรื่องจะทำไม่ทำอันนี้ก็แล้วแต่มึงจะสำนึกได้ เคนะ’

จองกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากฟังยูคยอมมันร่ายมาเป็นบทสวด ไอ้เรื่องดูแลเขาพี่มันก็ทำมาโดยไม่ปริปากบ่นว่าเหนื่อยเลยซักครั้ง แต่พักหลังยอมรับว่าเกเรมากไปหน่อย ไอ้รู้สึกผิดน่ะมันรู้สึกอยู่แล้ว แต่เรื่องที่จะให้เขาเปิดประตูไปคลานเข่าขอขมาพี่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำแน่ๆ

“กู...ไม่รู้ว่ะ ช่างเถอะ แล้วมึงทำไรอยู่?”

‘กูเล่นเกมอยู่ เสียเวลาคุยกับลูซเซอร์แบบมึงมาสิบห้านาทีสิบแปดวิแล้วเนี่ย แค่นี้นะ’

ตู๊ดๆ ๆ

คิมยูคยอมมึง...

เกือบห้าโมงเย็นแทฮยองถึงได้เดินตาบวมออกจากห้องมา ไม่ได้ร้องไห้จนตาปูดตาบวมอะไรขนาดนั้นหรอก แค่น้ำตารื้นเพราะรู้สึกผิดหวังกับน้องมันแค่นั้น ส่วนสาเหตุที่ตาบวมฉึ่งแบบนี้ก็แค่นอนเยอะเกินไปหน่อย พอเดินออกจากห้องมาก็เจอไอ้เด็กปากดีนั่งหางลู่หูตก เห็นสภาพเหมือนหมาหงอยของมันแล้วเขาก็รู้สึกหายเคืองบ้างนิดหน่อย แต่แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคนผิวแทนก็เดินมาทำอะไรกินที่ครัว ไม่ลืมที่จะทำเผื่อจองกุกมันด้วย ถึงปากบอกจะตัดหางปล่อยวัดแต่ลึกๆ ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี อย่างที่บอกไอ้เด็กนี่ทำอะไรเองไม่เป็นซักอย่าง ส่วนเขาที่คอยดูแลอีกฝ่ายมาตลอดจะให้เลิกทำมันก็ไม่ได้ ความเคยชินมันน่ากลัวจริงๆ

จองกุกที่นั่งเกาะโซฟามองอีกคนทำกับข้าวไม่พูดไม่จา เมื่อกี้เห็นหน้าพี่มันแล้วดูซีดๆ แถมตาก็ดูบวมๆ ดูท่าจะร้องไห้มาหลายชั่วโมง พอได้มานั่งคิดอะไรคนเดียวแล้วจองกุกพบว่าเขาทำผิดกับแทฮยองไปมาก เป็นตัวเขาเองที่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร ยูคยอมพูดถูกที่แทฮยองเป็นคนเก่ง สามารถดูแลเขามาได้หลายปีไม่เคยปล่อยให้อดอยากหรือรู้สึกไม่ได้รับความรักจากคนๆ นี้แม้แต่น้อย

แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ตึงกว่าเฝือกที่คอก็หน้าพี่มันนั่นแหละ เล่นดึงหน้าใส่กันแบบนี้ใครมันจะไปกล้าคุยด้วยวะ ไอ้ขอโทษมันก็อยากพูดอยู่หรอก แต่แทฮยองโหมดถือมีดแบบนี้เขาก็ไม่กล้าเสี่ยงเดินไปพูดอะไร เดี๋ยวมีดลั่นกะซวกท้องขึ้นมาไส้ไหลรอบนี้คงไม่ถึงมือหมอแล้วหามลงโลงเลยเถอะ

“กินข้าวแล้วก็กินยาซะ หรือจะไม่แดกก็เรื่องของมึง” แทฮยองวางจานข้าวดังปึงใหญ่ เห็นน้องมันสะดุ้งเฮือกเลยลดเสียงท้ายประโยคลง มันน่าน้อยใจไหมล่ะที่อยู่ดีๆ ก็โดนบอกว่าเกลียด พอรู้นิสัยปากดีของจองกุกมันอยู่หรอก แต่ก็อดเสียความรู้สึกไม่ได้อยู่ดี

“กินดิ พี่ทำให้จะไม่กิน...ได้ไง” นั่นแหละ พยายามพูดเอาใจพี่มันอยู่ วิธีการขอโทษแบบคนปากหนักอย่างจองกุก

ทั้งสองคนนั่งกินข้าวแบบเงียบๆ ในรอบหลายปี ตั้งแต่คบกันมาเรื่องทะเลาะหรือมีปากเสียงก็พอมีบ้างแต่ไม่เคยถึงขั้นนี้ และเพราะมันเป็นครั้งแรกทั้งคู่เลยไม่รู้วิธีจัดการไอ้ความรู้สึกกระอักกระอวนที่เกิดขึ้น

“คือผม...” จองกุกไม่ใช่เด็กที่จะมาพูดอะไรตรงๆ ซักเท่าไหร่ยกเว้นปากดีอันนี้คือทำบ่อย แต่พอจะอ้าปากขอโทษก็ดันพูดไม่ออกซะอย่างนั้น

“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเอาไปวางไว้ที่ซิงค์เหมือนเดิมนะ เดี๋ยวเลิกงานกูกลับมาล้าง ตอนนี้กูไปทำงานสายแล้ว”

“เดี๋ยวผมล้างเองพี่!” อยู่ดีๆ ปากก็โพล่งออกไป เขาล้างจานเป็นที่ไหนล่ะ ประสบการณ์ล้างจานครั้งแรกทำสถิติแตกที่ห้าใบรวด ตอนนั้นโดนด่าจนไข้ขึ้นเลย เรื่องเงินๆ ทองๆ กับแทฮยองแม่งโคตรน่ากลัว

“กูฟาดกบาลมึงแรงไปเหรอ? ไปให้หมอเอ็กซเรย์สมองหน่อยไหม?”

“ผมพูดจริงๆ พี่ไปทำงานเถอะเดี๋ยวผมล้างเอง”

“อืม” แทฮยองพยักหน้าช้าๆ ตอบรับอีกคน ตอนที่เดินไปเปิดประตูเขาก็หันกลับมากำชับแฟนเด็กอีกที “พยายามอย่าทำแตกแล้วกัน เดือนนี้กูช็อต”

“ครับ”

“แล้วก็...ขอบคุณมาก” เป็นครั้งแรกที่แทฮยองรู้สึกขอบคุณจองกุกอย่างที่พูดจริงๆ

คนเป็นพี่เดินออกไปแล้วปล่อยให้เด็กชายจอนจองกุกทรุดลงนั่งกับโต๊ะกินข้าวเงียบๆ แววตาเป็นประกายของแทฮยองยังติดตาเขาอยู่เลย

เป็นครั้งแรก...ที่จองกุกรู้สึกว่าแทฮยองดูเหนื่อยกับเขามากเหลือเกิน

TBC.

ลงครบแล้วเย้ ตอนหน้าอาจจะลงหลังสงกรานต์นะคะ

สปอยนิดนึงว่าตอนหน้าเปิดตัวละครหลักอีกตัว ที่ทำให้คู่นี้เขาร้าวฉานฮี่ๆ

จริงๆ คาแรคเตอร์จองกุกมาจากแฟนเพื่อนเราเองค่ะ

เพื่อนเรามาบ่นให้ฟังบ่อยๆมาแฟนมันติดเกมมาก

ของขวัญวันเกิดหรือวันครบรอบจะหนีไม่พ้นพวกเม้าส์หรือคีย์บอร์ดแพงๆ

มันมีจริงๆ นะคนที่หายใจเข้าหายใจออกเป็นเกม5555

Ps. ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะอ่านแล้วมีกำลังใจมากกกก

ยอมรับที่ลงฟิคช้าเพราะยังไม่มั่นใจในภาษาเขียนตัวเอง

จะพยายามปรับปรุงงานเขียนให้ดีขึ้นนะคะ ._.

แล้วก็ขอบคุณทุกคน(อีกครั้ง)ที่ยังอ่านฟิคเรามาถึงตอนนี้ เลิ้บยูว