[BTS] HOW TO TRAIN YOUR BOYFRIEND | KOOKV

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 | เด็กมันร้องไห้ (100%)

-11-

“พี่พูดอะไร!”

แทฮยองยืนหลับตาแน่นเมื่อจองกุกตะคอกใส่หน้าเขาเสียงดัง ตอนนี้นอกจากพวกพี่โฮซอกในร้าน คนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมาก็เริ่มจะหันมาสนใจเขาสองคนบ้างแล้ว อย่างที่แทฮยองเคยบอกเขาไม่ชอบทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่น

“ก็อย่างที่ได้ยิน แล้วขอร้องล่ะมึงกลับไปรอที่บ้านก่อน กูต้องทำงานจองกุก”

“ไม่! ผมไม่ไปไหนจนกว่าพี่จะอธิบายให้ผมฟังว่าทำไมผมต้องกลับปูซาน พี่โทรไปฟ้องพ่อแม่ผมเหรอ?”

“ฟ้องบ้าฟ้องบออะไรมึง กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะ เรื่องที่มึงติดเกมโดดเรียนจนสอบไม่ผ่านกูไม่เคยเอาไปบอกให้ท่านหนักใจซักนิด แต่กูสัญญากับท่านไว้ตั้งแต่ที่ไปรับมึงมาอยู่ด้วยแล้วว่าพอมึงขึ้นมหาลัยเมื่อไหร่จะให้กลับไปเรียนที่บ้านเกิด”

“งั้นพี่ก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ายังไงผมต้องกลับไป...ใช่ไหม?” ท้ายประโยคมันแผ่วจนเหมือนจะตัดพ้อมากกว่าจะเป็นคำถาม

จองกุกทำตัวไม่ถูก คำว่ากลับปูซานของแทฮยองเหมือนเป็นการไล่กันกลายๆ แต่แทฮยองบอกว่าสัญญากับพ่อแม่ของเขาไว้ งั้นหมายความว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาแทฮยองเก็บคำสัญญานี้ไว้กับตัวเองไม่คิดจะบอกเขาเลยสักนิด

รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องระหว่างเราถูกกำหนดเวลาไว้

ใจร้าย...แทฮยองใจร้ายจริงๆ

“มันก็ใช่ แต่กูคิดว่าถ้ามึงตั้งใจเรียนหรือทำตัวให้มันดีกว่านี้ กูอาจจะไปขอร้องกับพ่อแม่มึงให้อยู่ต่อได้” แทฮยองเลียริมฝีปากตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะบอกเรื่องนี้กับจองกุกแต่ในเมื่อพูดออกไปแล้วเขาก็ต้องพูดให้จบ “แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่กูหวังไว้มันพังไม่เป็นท่า กูจะไปขอร้องพวกท่านได้ไงในเมื่อตอนนี้แม้แต่บอกให้กลับบ้านมึงยังไม่ฟังกูเลย”

“ผม...ไม่กลับปูซานไม่ได้เหรอ?”

“ยิ่งอยู่กับกูมึงยิ่งเรียนแย่ กูไม่โทษมึงหรอกนะผิดที่กูเองแหละที่ปล่อยให้มึงทำตามใจตัวเองโดยไม่รู้จักปราม เพื่ออนาคตมึงเองจองกุก เชื่อกูสักครั้งนะ...” แทฮยองเดินไปลูบหัวคนที่ตัวสูงเลยตัวเองไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ขอบตาจองกุกแดงก่ำแต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาสักแอะ เดาว่าน้องมันก็พยายามกลั้นน้ำตาเหมือนกับเขา

เด็กน้อยเงียบลงไปแล้ว ไม่ต่างกับลูกสิงโตที่เลิกกางเขี้ยวเล็บแล้วเดินตามเข้ามาในร้าน พี่โฮซอกส่งสายตาเหมือนถามว่าโอเคไหมเลยพยักหน้าตอบพี่มันไป แทฮยองสบตากับคิมซอกจินที่ยังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ คุณเจ้าของร้านไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรปล่อยให้เขาเดินไปหยิบเค้กในตู้ออกมาใส่จานแล้วนำไปวางตรงหน้าจองกุก น้องมันเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนจะเริ่มตักขนมเข้าปาก

แทฮยองละสายตาจากเด็กตรงหน้าก่อนจะเริ่มกลับไปทำงานอีกครั้ง ไม่ลืมกินยาที่พี่จินหามาให้ดักไว้ ถ้าไม่สบายขึ้นมาก็คงแย่เขาไม่อยากขาดเรียนหรืองานโดยไม่จำเป็น บ่อยครั้งที่เขาเผลอมองแฟนตัวเองเวลาเดินผ่าน จองกุกนั่งก้มหน้านิ่งเอาแต่ใช้ส้อมเขี่ยเศษเค้กไปมาในจาน คงยังตกใจเรื่องต้องกลับปูซาน

อันที่จริงแล้ว...ตัวเขาเองตอนนี้ก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน แต่เพราะหน้าที่ยังค้ำคอเลยฝืนยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน

ทั้งที่ใจจริงแทฮยองอยากลากจองกุกกลับไปบ้านและกอดน้องมันไว้ให้นานที่สุด

“กลับบ้านกันเถอะ” แทฮยองเดินไปหาจองกุกที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเขาอยากพักผ่อนแทบแย่ หันไปบอกลาพี่โฮซอกและพี่จินที่มองด้วยแววตาเป็นห่วง เขาเลยฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “ทั้งสองคนกลับบ้านดีๆ นะครับ”

“นายก็ด้วยกลับบ้านดีๆ นะ” พี่โฮซอกโบกมือตอบกลับมา

ทั้งสองคนออกมาจากร้านแล้วเดินตามริมฟุตปาธเพื่อไปป้ายรถบัส แทฮยองเดินนำหน้าในขณะที่จองกุกเดินตามข้างหลัง ดวงตากลมจ้องไปยังร่างผอมบางของคิมแทฮยอง ในหัวของจองกุกผุดคิดขึ้นมาว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาไม่ต้องเงยหน้ามองอีกฝ่าย และตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาเดินตามทันแทฮยองแบบไม่ต้องก้าวเร็วๆ

จองกุกก้มมองเท้าของตัวเองที่กำลังก้าวตามคนข้างหน้าอยู่ คำตอบคงเป็นเพราะขายาวๆ ของเขา และมันหมายความว่าเขาโตขึ้นมากกว่าแต่ก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมหลายคนต้องตัดสินว่าเขาเป็นแค่เด็กและต้องทำตามคำสั่งผู้ใหญ่ทุกอย่างด้วย

ตอนแรกขอให้มาอยู่ด้วยกันที่โซลแล้วตอนนี้มาบอกให้เขากลับไปปูซาน แทฮยองเห็นเขาเป็นตัวอะไร? เคยนึกถึงความรู้สึกกันบ้างหรือเปล่า

ฝีเท้าของจองกุกผ่อนลงเรื่อยๆ และกลายเป็นหยุดยืนนิ่งในที่สุด

“พี่”

“อะไร?” แทฮยองหยุดเดินและหันกลับมามองคนที่ยืนห่างจากตัวเองไปหลายก้าว “เดินเร็วๆ เถอะเดี๋ยวจะไม่ทันรถเอา”

“ถ้าผมหนีจากพี่ไปอีกครั้ง ผมจะไม่ต้องกลับปูซานใช่ไหม?”

แทฮยองเลิกคิ้วมองคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม เขาถอนหายใจออกมาเมื่อถูกตั้งคำถาม “มึงหนีความจริงไม่ได้หรอกนะจองกุก คิดบ้างหรือเปล่าพ่อกับแม่มึงจะรู้สึกยังไงถ้ามึงทำแบบนั้น”

“ผมอยากอยู่กับพี่ ทำไมพี่เอาแต่สั่งผมให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ผมไม่ใช่ตุ๊กตานะที่พอเล่นเบื่อแล้วก็ทิ้ง”

“คิดว่ากูอยากให้มึงกลับหรือไง!” เป็นแทฮยองที่ตะคอกกลับไปเพราะถูกคำพูดของแฟนเด็กทำลายความอดกลั้นที่ทนมาหลายชั่วโมง “เพราะมึงไม่ใช่ตุ๊กตาไงจองกุก มึงต้องเรียนต้องโตในสภาพแวดล้อมที่ดี มึงต้องเจออะไรอีกเยอะแยะเลยจองกุก”

 จองกุกขอบคุณความเงียบที่ทำให้ได้ยินเสียงหอบสะอื้นของแทฮยองอย่างชัดเจน คนที่เอาแต่บอกให้เขารู้จักโตกำลังยืนปาดน้ำตาลวกๆ เสียงสูดลมหายใจของแทฮยองดังไปทั่วบริเวณ เขาเดินไปหาอีกฝ่ายช้าๆ และสวมกอดคนที่ซุกหน้าลงบนอก ตัวของแทฮยองสั่นไปทั้งตัวจนเด็กชายต้องลูบแผ่นหลังไปมา

“แต่ผมไม่อยากไปจากพี่”

”กูอยากให้มึงอยู่กับกูไปตลอดชีวิตแต่กูรั้งมึงไว้ไม่ได้...”

เพราะบางเรื่องแทฮยองก็สอนจองกุกไม่ได้ เด็กน้อยของเขาต้องลองออกไปเรียนรู้ด้วยตัวเอง มีเขาคอยทำให้ทุกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องดี เขาเชื่อว่าจองกุกจะโตขึ้นถ้าไม่มีเขา พอถึงเวลานั้นแล้วอาจเป็นจองกุกเองที่ไม่ได้เรียกร้องหาผู้ชายที่ชื่อคิมแทฮยองอีกต่อไปแล้วก็ได้

**

“ทำไมวันนี้เจ้าแทฮยองถึงกลับมาช้าจังเลย” คนเป็นน้าเดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่นโดยมีสายตาของเพื่อนหลานชายลอบมองเป็นระยะ จีมินแค่จะมาดูว่าไอ้เด็กมีปัญหามันกลับบ้านมาหรือยัง แต่ดันลืมว่าเพื่อนไปทำงานเลยต้องมานั่งเกร็งตูดอยู่กับคนตัวขาวเนี่ยแหละ

“เดี๋ยวไอ้แทก็มาแหละครับอย่าคิดมาก”

“อืม ฉันคงคิดมากไปจริงๆ แหละ” ยุนกิยอมเดินกลับมานั่งที่โซฟาแล้วเคาะโต๊ะไปมาระหว่างรอ

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองคน อันที่จริงพวกเราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันซะหน่อย แต่ก่อนที่น้ายุนกิยังไม่ได้ไปเรียนต่อออกจะเจอกันบ่อยเวลาที่จีมินมาเล่นเกมกับแทฮยองที่บ้าน ยิ่งพออีกฝ่ายไปอยู่เมืองนอกก็มีจีมินนี่แหละที่คอยส่งข่าวแทฮยองในแต่ละวัน

“แล้วช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม?”

“ผ-ผมเหรอครับ? ก็สบายดีครับช่วงนี้ใกล้จะจบแล้วเลยยุ่งนิดหน่อย” จีมินอึกอักตอบน้าชายของเพื่อนสนิทไป ยอมรับว่าเขาเป็นพวกคุยจ้อในแชทแต่กับตัวจริงน่ะ กลายเป็นพวกแพนิคไปเสียแบบนั้น

“ยุ่งมากเลยเหรอ? แบบนี้ไอ้เด็กนั่นคงทำให้หลานฉันปวดหัวแย่เลยนะ” ยุนกิพูดอย่างเป็นกังวล

ฝ่ายจีมินเผลอพยักหน้าตอบเพราะแทฮยองน่ะไปงีบหลับที่มหา’ลัยออกจะบ่อย คิดดูสิว่าคนๆ นึงต้องทำทั้งเรื่องจบไหนจะงานพาร์ทไทม์ เวลานอนแทบจะไม่มีแต่ไอ้เด็กน่าตบฟันยุบนั่นยังขยันหาเรื่องมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน ถ้าเจอนะจีมินจะโบกให้ร่วง

“เพราะแบบนี้ผมเลยเป็นห่วงแทฮยองมันน่ะครับ ไอ้แทมันรักแฟนมันมากแต่เด็กนั่นยังไม่รู้ตัวเลยว่าสร้างปัญหาให้ขนาดไหน”

“นายนี่น่ารักเหมือนกันนะ” จู่ๆ คำพูดขวานผ่าซากของยุนกิก็โพล่งออกมา จีมินที่ตอนแรกกำลังบ่นเรื่องจองกุกก็เผลอลมหายใจขาดห้วง หยุดกึกจนคนที่เพิ่งพูดอะไรแปลกๆ ออกมารู้สึกได้ “ฉ-ฉันหมายถึงในแง่ของความเป็นเพื่อนกันน่ะ เป็นเพื่อนที่น่ารักดี”

“อ่า...ครับ” จีมินยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ ทำไมเขาจะต้องรู้สึกเขินคนที่อายุห่างจากตัวเองเป็นสิบปีด้วย นั่นน้าเพื่อนนะน้าเพื่อน!

แล้วหลังจากนั้นทั้งสองคนก็เงียบไปพักใหญ่ คนเป็นน้าตอนแรกที่ดูจะห่วงหลานก็กลายเป็นนั่งกอดอกใช้เท้าเคาะเป็นจังหวะ จีมินนั่งกุมมือตัวเองแอบเหลือบตามองคนอายุมากกว่าเป็นระยะ ผิวของน้ายุนกิน่ะขาวจนเรียกได้ว่าซีดและดวงตาขีดนั่นก็ดึงดูดสายตาให้จีมินลอบมองใบหน้าขาวจัดนั่นตลอดเวลาด้วย

เป็นคนแก่ที่มีเสน่ห์จริงๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าจีมินอยากได้เขา

“กลับมาแล้วครับ”

บ้านที่ตกอยู่ในความเงียบก็พลันมีเสียงเปิดประตูผลัวะพร้อมกับแทฮยองที่เดินเข้ามา และเด็กชายตัวสูงที่เดินตามหลังมานั่นก็เรียกสายตาจากคนในบ้านได้ในทันที

“หวัดดีครับน้ายุนกิ อ้าวพี่จีม!”

“จองกุก! ไอ้เด็กมีปัญหา” วินาทีแรกที่จีมินเห็นหน้าจองกุกเจ้าตัวก็เดินไปรัวมือฟาดเข้าที่ศีรษะกลมๆ จนเด็กน้อยใช้มือปัดป้องเป็นพัลวันโดยที่คนอื่นๆ ไม่คิดจะห้าม

“โอ้ยๆๆ ติดเชื้อใช้ความรุนแรงจากเพื่อนพี่มาหรือไงอ่ะ” คนถูกตีร้องถามเสียงหลงโดยมีสายตาสงสารแกมสมน้ำหน้าจากยุนกิส่งมาให้

“เด็กอย่างมึงต้องโดนไม้หน้าสามฟาดสักสองสามที” แทฮยองที่ยืนดูอยู่เอ่ยเสียงเรียบ

“ทีเดียวก็ตายแล้วไหมอ่ะ”

“ยังจะปากดีอีกนะมึง แล้วนี่กลับมาด้วยกันได้ยังไงวะไอ้แท?” จีมินหันไปถามเพื่อนรักที่ดูร่องรอยยับเยินบนใบหน้าแล้วคงจะบรรเลงน้ำตากันมาก่อนสักยกสองยก

“ถามน้องรักมึงเองสิ อยู่ดีๆ ก็โผล่มาเป็นบ้าที่ร้าน” พยักเพยิดไปทางเด็กชายที่ยืนยิ้มแหยอย่างรู้ชะตากรรมว่าคงโดนสอบสวนอีกยาว

“สรุปคือกลับมาตายรัง ที่มาขนของไปวันนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย อ่อนหัด” ยุนกิที่นั่งกอดอกมองอยู่นานพูดสรุปออกมา แล้ววันนั้นจะให้เขานั่งเล่าเรื่องตัวเองเป็นแนวทางสอนไปทำขี้เกลืออะไร เปลืองรามยอนกับไข่ที่บ้าน เสียของจริงๆ

“แล้วน้าสนับสนุนให้น้องมันหนีออกจากบ้านหรือไง เรื่องชั่วๆ นี่ถนัดนัก”

“นี่ฉันเป็นหลานแกถูกไหม?”

“อย่าเพิ่งตีกันสิครับ ผมอยากถามจองกุกมากกว่าว่าทำไมถึงยอมกลับมาหาไอ้แทง่ายๆ”

“ก็ผมคิดถึงแฟนผมอ่ะ”

“แค่นี้?” จีมินทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ นี่มึงหายไปเป็นเดือนนึกว่าลืมทางกลับบ้านไปแล้ว “นึกว่ารู้เรื่องนั้นแล้วรีบวิ่งแจ้นกลับมาซะอีก”

“เรื่องนั้นนี่เรื่องไหนครับ?”

จีมินหันไปส่งสายตาถามจากแทฮยองว่ายังไม่ได้บอกน้องมันอีกเหรอ แต่ก็ถูกเจ้าเด็กตัวโตพูดขัดเสียก่อน “เรื่องกลับปูซานใช่ไหมครับ? นี่พี่จีมก็รู้เหรอ! ทำไมผมโง่อยู่คนเดียวเลยอ่ะแทฮยอง!!”

“ไม่ต้องมองหน้ากู กูก็อยู่ฝั่งโง่เหมือนมึงจ้า” ยุนกิรีบโบกมือปฏิเสธเมื่อเห็นแววตาเคืองของจองกุกไล่มองมาทีละคน

“ฉันก็รู้ก่อนนายไม่นานนี่แหละไม่ต้องมามอง”

“พี่จีม พี่ช่วยพูดกับแทฮยองหน่อยสิผมไม่อยากกลับปูซาน” จองกุกที่พอเห็นลู่ทางรีบเข้าไปเกาะแขนหวังจะให้จีมินช่วย ถ้าเป็นพี่จีมินพูดแทฮยองอาจจะยอมใจอ่อนก็ได้

“มึงไม่ต้องไปขอความช่วยเหลือชาวบ้านเขาเลย ทำตัวเองทั้งนั้น” แทฮยองเดินเข้าไปนั่งข้างน้าชายส่ายหัวไปมา ต่อให้จีมินมันคุกเข่าต่อหน้าก็จะไม่มีการเปลี่ยนใจเกิดขึ้น เขาตัดสินใจดีแล้ว การที่ให้จองกุกกลับปูซานก็เป็นผลดีกับตัวน้องมันเองทั้งนั้น

“มันกลับมาก็ดีแล้วกูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมึง แล้วก็จองกุกมึงฟังกูให้ดีนะ...” จีมินจับบ่าคนที่หันมาตั้งใจฟังเขาอย่างจริงจัง ดวงตาของจองกุกดูมีประกายความหวังจนเขาต้องบีบบ่าให้แรงขึ้น “สมน้ำหน้า! กูจะพาแทฮยองหาผัวใหม่ให้ลืมมึงไปเลยวะฮะฮ่า”

แล้วคนที่หัวเราะก็ลุกพรวดบอกลามินยุนกิกับแทฮยองและไปลืมที่จะโบกมือเจ้าเด็กฟันกระต่ายที่ยังนั่งนิ่งที่เดิม แบบนี้แถวบ้านเรียกช็อค อึ้งกิมกี่ไปเลย

“พี่จีม!!!” จองกุกทำท่าพ่นไฟใส่คนที่ปิดประตูไปแล้ว ส่วนน้ายุนกิที่บ่นเรื่องรามยอนให้ได้ยินแว่วๆ ก็เดินเข้าไปในห้องตัวเองทิ้งให้เขาอยู่กับแทฮยองที่นั่งเงียบไป

“ไปอาบน้ำเถอะ กูง่วงแล้ว”

“ครับ” รับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในห้องแต่เสียงสั่นๆ ของแทฮยองก็ทำให้เขาอมยิ้มจนแก้มปริ

“แล้วก็อย่าไปฟังคำพูดไอ้จีมินมันเลย ยังไงพี่ก็รอเราเสมอนั่นแหละ”

**

“แทฮยอง”

เสียงเรียกแผ่วเบาดังขึ้นมาท่ามกลางความมืด แทฮยองเริ่มจะเกลียดความหูดีของตัวเองก็วันนี้ จองกุกกระชับอ้อมกอดเขาแน่น เดาว่าตอนนี้คงจะซักตีสามตีสี่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายละเมอหรืออะไร

“พี่...” เมื่อถูกเรียกย้ำอีกครั้งจึงทำให้แทฮยองต้องฝืนลืมตาขึ้นมา

“อือ...อะไร” เสียงทุ้มแตกพร่าตอบกลับเสียงแผ่ว เขาง่วงนอนแทบแย่ จำได้ว่าพอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย อย่างว่าคนที่ทำโปรเจ็คพร้อมกับทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยคือลงนรกดีๆ นี่เอง ปวดทั้งหัวปวดทั้งตัว และเขาสมควรได้รับการพักผ่อน ไม่ใช่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึกแบบนี้

“ผมนอนไม่หลับเลย”

“แปลกที่หรือไง” อดไม่ได้ที่จะใช้น้ำเสียงประชดประชันตอกกลับไป แล้วมันใช่เรื่องไหมที่จะปลุกเขาขึ้นมาเพื่อบอกว่าตัวเองนอนไม่หลับเนี่ย

“เปล่า...ผมหยุดคิดเรื่องกลับปูซานไม่ได้เลย พอคิดว่าจะต้องไปจากพี่...ผมกลัว” ใบหน้าของคนเป็นเด็กกว่าซุกลงกับแผ่นหลังบอบบาง เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกโดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะหายใจออกหรือไม่ ปลายจมูกโด่งจัดไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังของแทฮยองอย่างช้าๆ ก่อนจะกดจูบลงไปแล้วนิ่งค้างไว้อย่างนั้น

“แค่คิดว่ากลับไปทำเพื่ออนาคตตัวเอง พอเรียนจบแล้วจะได้อยู่ด้วยกันไง” เขาลูบหลังมือคนที่กอดตัวเองไว้แน่นเหมือนปลอบใจ แทฮยองเข้าใจความรู้สึกจองกุกดี ใช่ว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไร

“ผมรู้...” เสียงของจองกุกอู้อี้อยู่ด้านหลัง เขานึกย้อนไปถึงช่วงที่มาอยู่กับแทฮยองได้ไม่นาน เวลาโดนขัดใจหรือไม่ได้ดั่งใจก็มักขู่อีกฝ่ายว่าจะหนีกลับบ้านบ้าง จะให้แม่มารับกลับบ้าง แต่พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันจริงๆ เขากลับกลัวไปหมด “แต่ผมแค่กลัว”

“กลัวอะไร?”

“ผมกลัวว่าพี่จะลืมผม กลัวว่าพี่จะเจอคนอื่นที่ดูแลพี่ได้แล้วพี่จะทิ้งผมไป” เสียงของจองกุกสั่นและถูกกลืนหายไปเมื่อต้องกลั้นสะอื้น

เรื่องที่กลัวที่สุดไม่ใช่เรื่องที่เราต้องแยกกันแต่เป็นกลัว’ถูกลืม’เสียมากกว่า เขายอมรับว่าตัวเองยังไม่สามารถดูแลแทฮยองได้ สามปีที่ผ่านมาเป็นแทฮยองน่ะแหละที่ดูแลอยู่ฝ่ายเดียวแล้วถ้าอีกฝ่ายมีใครที่หวังดียื่นมือมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ล่ะ แทฮยองจะทิ้งเด็กคนนี้ไปหรือเปล่า?

ไม่มีอะไรแน่นอน กับเรื่องของความรักและความรู้สึก

วันนี้รู้สึกรักวันหน้าอาจไม่ วันนี้รู้สึกดีพออีกวันอาจจะเฉยชา

ยิ่งกับความรักที่ถูกพ่วงด้วยเรื่องของระยะทาง จองกุกไม่มีความมั่นใจเลยว่าทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าแทฮยองไม่มีคนมาขายขนมจีบ ที่แน่ๆ ก็ไอ้คุณเจ้าของร้านที่ได้ใกล้ชิดกันทุกวัน ไหนจะคนอื่นๆ ที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้แฟนที่น่ารักของเขา

มีเรื่องน่ากลัวอยู่เต็มหัวจองกุกไปหมด...

เสียงสะอื้นดังไปทั่วห้องเมื่อเด็กน้อยของแทฮยองคิดไปเองแล้วเกิดเป่าปี่ขึ้นมากลางดึก เด็กที่บอกปาวๆ ว่าตัวเองนั้นโตแล้วยึดแผ่นหลังของเขาเป็นที่ระบาย เสื้อนอนของเขาคงยับยู่ยี่เพราะเด็กนั่นกำมันไว้แน่นเหมือนยึดเป็นที่พึ่ง

“ถ้าคิดแบบนั้น...” แทฮยองแกะมือของจองกุกออกจนเด็กน้อยหัวใจกระตุก ก่อนความนุ่มหยุ่นและไอร้อนผ่าวของลมหายใจจะรดบนหน้าผาก เขาเช็ดน้ำตาให้คนเด็กกว่าก่อนจะจูบซับที่ดวงตากลมอย่างแผ่วเบา “แล้วทำไมไม่รีบโตกลับมาดูแลพี่ไวๆ ล่ะ”

“ตอนนี้ผมโตแล้วนะ” จองกุกเลื่อนใบหน้าจนสบเข้ากับดวงตาที่มีแพขนตาเรียงอย่างสวยงาม ยกมือขึ้นมากอบกุมแก้มของอีกคนเอาไว้ ใช้นิ้วโป้งแตะลงบนริมฝีปากนิ่มเบาๆ ก่อนจะโน้มลงไปจูบแทฮยองที่ยื่นหน้าตอบรับความอ่อนหวานในครั้งนี้ “โตกว่าที่พี่คิดเยอะเลย...”

เราจูบกันแทบนับครั้งได้ แต่เรากอดกันและบอกรักกันนับครั้งไม่ถ้วน ส่วนมากจะเป็นจองกุกเองที่เอาแต่พร่ำบอกว่ารักแทฮยองอย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งคนต่อมความโรแมนติกตายด้านแบบแทฮยองจะเน้นกระทำให้รู้ว่ารักแทนคำพูดมากกว่า

อย่างเช่นตอนนี้ที่ยอมให้เด็กน้อยรุกล้ำริมฝีปากของตัวเอง จองกุกใช้ลิ้นไล่แตะซี่ฟันของแทฮยองพออีกฝ่ายเปิดปากก็รุกด้วยลิ้นสากที่ควานหาอวัยวะเดียวกันและดูดดุนจนเกิดเสียงดังท่ามกลางห้องที่เงียบสนิท

“อืม...” แทฮยองตอบรับการปลุกเร้าของแฟนเด็ก เขาพยายามดันตัวจองกุกไปอยู่ข้างล่างแต่กลับถูกข้อมือแข็งแรงพลิกกลับไปอยู่ใต้ร่างจองกุกเสียเอง เด็กชายวัยกลัดมันอย่างจองกุกซุกปลายจมูกโด่งที่ข้างคอจนแทฮยองรู้สึกเสียววูบ ฝ่ามือซุกซนลูบไล้ตามสีข้างก่อนจะเลื่อนไปแถวขอบกางเกงวอร์มที่แทฮยองใส่อยู่ช้าๆ ในขณะที่จะรั้งมันลงมาก็ถูกฝ่ามือเรียวจับเอาไว้เสียก่อน

“ทำไม...” จองกุกกระซิบถามเสียงแหบ เขากลืนน้ำลายลงหลายอึกเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ก่อน

“ท่านี้มันแปลกๆ” คำตอบของแทฮยองทำให้จองกุกขมวดคิ้วแน่น แต่แทฮยองที่รู้ตัวว่าขัดอารมณ์แฟนเด็กคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่หยุดมัน มันก็อยากทำอยู่หรอกแต่ท่านี้มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียตัวอ่ะ!

มันไม่ถูกต้อง!

เขาต้องอยู่ด้านบนสิ ไม่ใช่นอนครางหงิงๆ เป็นลูกแมวให้เด็กมันเล้าโลมแบบนี้

“แปลกยังไง? พี่เป็นเมียผมก็ถูกแล้วไง ต่อนะ” จองกุกว่าเสียงแข็งก่อนจะกดจูบไปยังติ่งหูแล้วลากลิ้นเลียไปตามลำคอ พอจะดึงเสื้อแทฮยองขึ้นก็ถูกดันออกอีกครั้งจนทำให้จองกุกต้องเอื้อมมือไปเปิดไฟที่ข้างเตียงอย่างหัวเสีย แสงสลัวที่เปิดขึ้นทำให้จองกุกเห็น...

หน้าตื่นๆ ของแทฮยอง

“เมียบ้าอะไร! นายต้องเป็นเมียพี่สิ นายเด็กกว่าอ่ะ”

“เดี๋ยว...ตรรกะอะไรของพี่? ใครๆ ก็ดูออกไหมว่าผมต้องอยู่บนอ่ะ พี่จีมยังบอกว่าพี่เป็นเมียเลย” เด็กชายเสยผมตัวเองอย่างคนอารมณ์เสีย เขาน่ะเหรอจะเป็นเมียแทฮยอง ยอมรับว่าหน้าเขาเหมือนพวกตุ้งติ้งนะแต่เกรงใจกล้ามแขนกับต้นขาเขาด้วย

“แต่พี่จะเป็นผัว!”

“แทฮยอง! พี่จะมางี่เง่าเรื่องนี้ไม่ได้นะ”

“ว่ากูงี่เง่าเหรอไอ้เด็กนี่!”

ปึงๆๆ

เสียงทุบประตูห้องดังระรัวจนต้องหันขวับไปมองกันทั้งคู่ ไม่บอกก็รู้ว่าใครที่ยืนทำหน้าง่วงอยู่ข้างนอกนั่น

“พวกแกสองคนก็ตกลงกันก่อนที่จะเอากันสิโว้ย!!! มาเถียงเรื่องผัวเมียอะไรตอนกลางค่ำกลางคืน กูจะนอนกูง่วง ได้ยินไหม!!”

TBC.

เอาไปหอมปากหอมคอกันก่อนเนาะ

#เป็นกำลังใจให้น้ายุนกิค่ะ 

ปล.ถามความเห็นของโทนสีของเล่มหน่อยค่ะ

อยากได้เป็นสีเข้มหรือสีอ่อนดีค่ะ?