[BTS] HOW TO TRAIN YOUR BOYFRIEND | KOOKV

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 | เด็กมันไม่เข้าใจ (100%)

-10-

“จองกุก!”

แทฮยองหอบฮักยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เขากระชากมันออกแล้วกวาดสายตาไปทั่วบ้าน แล้วพบว่ามันว่างเปล่า แม้กระทั่งตาตี่ๆ ของน้าชายยังไม่โผล่ให้เห็น กระทั่งเสียงน้ำในห้องครัวเรียกให้เดินไปหาอย่างช้าๆ

“จองกุก!”

ไม่...

ไม่ใช่จองกุก

“เห็นน้าแกเป็นลูกไก่หรือไง? เรียกกุ๊กๆ อยู่ได้” เป็นเจ๊กตาขีดยืนเท้าเอวหันมาขมวดคิ้วใส่เขา แทฮยองไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระนั่น เหลือบมองถ้วยที่อยู่ในอ่างล้างจานมันดูเยอะกว่าที่คนเดียวสมควรจะใช้ แสดงว่าที่ยูคยอมบอกนั้นเป็นเรื่องจริง

“จองกุกมาที่บ้านใช่ไหมครับ ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“กลับบ้านมาคำแรกก็เรียกหาแฟน นี่น้ายืนอยู่ตรงหน้าแกยังจะถามถึงไอ้เด็กฟันจอบนั่นอีกเหรอ!”

“น้ายุนกิครับ” แทฮยองเอ่ยอย่างร้อนใจ

“มันเพิ่งวิ่งแจ้นออกไปเมื่อกี้ดูท่าจะไม่อยากเจอแกด้วยซ้ำ” ยุนกิหันกลับไปสนใจถ้วยชามในอ่างล้างจานอีกครั้ง ถุงมือยางสีชมพูดูเข้ากันดีกับผิวขาวจัดของคนเป็นน้า ในขณะที่ปากก็ขยันพ่นคำพูดยาวเป็นพรืด “นี่ถามจริงเถอะ เลี้ยงกันภาษาอะไรเด็กนั่นถึงทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง ฉันใช้มันต้มรามยอนก็ทำไม่เป็นแล้วดูซิใครเป็นคนล้างจาน ก็ฉัน— อ้าว นี่มันปล่อยให้กูคุยคนเดียวเรอะ!”

คนตัวขาวซีดได้แต่ส่ายหัวเมื่อหลานตัวดีวิ่งพรวดออกไปไม่ได้ฟังที่ตัวเองพูดสักนิด หันกลับมาจัดการกับถ้วยชามตรงหน้าต่อในขณะที่นึกถึงสิ่งที่พูดกับเจ้าเด็กมีปัญหานั่น

‘ฉันรู้ว่านายอยากโตเป็นผู้ใหญ่นะแต่มันมีอีกหลายวิธีให้เลือกไม่ใช่เหรอ? แล้วสิ่งที่นายทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช่คนที่มีวุฒิภาวะเขาทำกัน’

‘แต่เมื่อก่อนน้าก็หนีออกจากบ้านมาอยู่กับพี่แทฮยองไม่ใช่เหรอครับ?’

เออะ...

ดู ดูมันย้อน ไอ้หลานหัวเถิกมันขายน้าให้แฟนมันฟังเหรอ!

‘นั่นก็จริง แต่เพราะฉันเคยทำแบบนี้แล้วถึงได้รู้ไงว่ามันโง่เง่ามากแค่ไหน’

‘แต่ตอนนี้น้ายุนกิก็ได้ชื่อว่าจบจากเมืองนอก สมัยนี้บริษัทใหญ่ๆ ก็ต้องการตัวคนมีความรู้แบบน้าไม่ใช่เหรอครับ? น้าสามารถหาเงินด้วยตัวเองได้แถมยังมีคนนับหน้าถือตา แล้วแบบนี้มันจะดูโง่เง่ายังไงครับ?’

นัยน์ตาใสแจ๋วของเด็กตรงหน้าทำให้ยุนกิถอนหายใจ เคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะ ถ้าไม่เห็นว่ามันดูจะอยากรู้จริงๆ เขาจะคิดว่าไอ้เด็กนี่มันกวนตีนตาใส คำพูดของจองกุกทำให้ยุนกิคิดว่าควรต้องคุยกับหลานชายตัวเองบ้างแล้ว ไม่รู้ว่าสอนกันยังไงเจ้าเด็กตากลมนี่ถึงได้รู้จักเถียงคำไม่ตกฟากขนาดนี้

แต่สิ่งที่เด็กมันพูดมาก็มีส่วนถูก เขาในวัยเด็กนั้นจะว่าเป็นพวกหัวรั้นเหมือนจองกุกก็คงได้ พ่อแม่เขาเป็นเจ้าของสวนผักผลไม้ในแทกูที่ส่งออกทั้งในและต่างประเทศ แน่ล่ะว่าท่านทั้งสองต่างก็หวังให้ตัวเขารับหน้าที่ดูแลกิจการนี้ต่อจากท่าน เนื่องจากพี่สาวเขาหรือแม่เจ้าแทฮยองที่อายุห่างกันพอสมควรแต่งงานออกเรือนไปกับลูกชายบริษัทส่งออก จะเรียกว่าเรือล่มในหนองก็คงไม่ผิด

ทว่าเขาในวัยนั้นฝักใฝ่กับการออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่มากกว่าจะตั้งใจเรียนให้จบ พ่อแม่เขาเป็นพวกระเบียบจัด ซึ่งแทฮยองเป็นพวกเชื้อไม่ทิ้งแถวดูได้จากการที่บ่นน้ามันปากเปียกปากแฉะนี่ไง เขาคิดว่าการไปเรียนต่อเมืองนอกจะเป็นการตัดปัญหาทั้งหมด

ยุนกิใช้ชีวิตสนุกสุดเหวี่ยงที่เมืองนอก เขาได้เที่ยวเล่นและเรียนไปพร้อมๆ กันแถมไกลหูไกลตาจากพ่อกับแม่ โดยที่ไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับพวกท่าน เขากลับมาเกาหลีอีกครั้งในตอนที่มางานศพพ่อแม่ตัวเอง ท่านทั้งสองเกิดอุบัติเหตุตอนที่ออกไปดูผลผลิตของผลไม้ในวันที่ฝนตกหนัก นั่นทำให้เขารีบเรียนให้จบเพื่อหวังกลับมาดูแลกิจการ

แต่ก็สายเกินไป...

แม่ของแทฮยองที่ดูแลกิจการอยู่ตอนนี้แทบจะตัดญาติขาดมิตรกับเขา ทำให้ตัวเขาเองไม่กล้าสู้หน้าพี่สาว ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับโดนตัดหางปล่อยวัด ยังดีที่วัดที่ว่าคือบ้านเช่าเจ้าหลานหัวเกินเก้าแสนของเขาเอง

‘มันก็จริงที่ตอนนี้ฉันสามารถหาเงินด้วยตัวเองได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อคนที่หวังจะให้เห็นว่าฉันทำได้อย่างที่พูดไม่อยู่แล้ว ฉันประสบความสำเร็จเรื่องการศึกษารวมถึงหน้าที่การงานในอนาคต แต่ถ้ามองในเรื่องของความกตัญญูฉันจัดว่าลูกเนรคุณเลยว่ะ’

เจ้าของน้ำเสียงเนือยสบตาคนที่กำลังตั้งใจฟัง เขาเห็นว่าจองกุกเลิกตั้งคำถามย้อนผู้ใหญ่เลยเอ่ยต่ออีกว่า ‘ฉันเลือกที่จะหันหลังให้กับคำเตือนคำสอนของพ่อแม่ แล้วดูสิ...นอกจากแทฮยองแล้วตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลยจองกุก และสาเหตุมันมาจากความโง่เง่าของตัวฉันเอง’

ยุนกิเชื่อว่าจองกุกจะเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังพูดถึง ในตอนนี้น้องมันอาจจะยังทำตัวดื้อแพ่งใส่แทฮยองเพราะอคติกับคำว่าเด็ก แต่ไม่มีใครเป็นเด็กไปตลอดชีวิตนี่ เดี๋ยวพอมันโตขึ้นก็คงคิดอยากย้อนเวลามาเขกกะโหลกตัวเองในตอนนี้แน่ๆ

การบังคับไม่ใช่ทางออกและการตามใจก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง แทฮยองขาดความเข้าใจในส่วนนี้ เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผลลัพธ์จากการเลี้ยงดูโดยแทฮยองทำให้จองกุกกลายเป็นพวกขาดความมั่นใจในตัวเอง ในขณะที่ดูเป็นพวกมีความมั่นใจสูง แต่เขาเห็นแววตาสับสนจากเด็กน้อยตรงหน้า

ดังนั้นยุนกิจะคอยดูผลลัพธ์จากคำพูดของตัวเอง

**

แทฮยองคิดว่าตัวเองเคยวิ่งเร็วสุดชีวิตก็ตอนแข่งกีฬาสีตอนมัธยม แต่ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองวิ่งเร็วกว่าตอนนั้นเป็นสิบเท่า คนตัวผอมเร่งฝีเท้าไปตามริมฟุตปาธ ลมเย็นๆ บาดผิวเล่นเอาปากสั่นไม่น้อย

เขาวิ่งมาจนถึงป้ายรถบัสใช้มือกุมหัวใจตัวเองหอบแฮ่กด้วยหัวใจเต้นถี่รัว กวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตที่ชื่อจอนจองกุกเลยสักนิด

เขามาช้าเกินไป...

คนตัวผอมเดินลากเท้าไปนั่งพักเหนื่อยตรงเก้าอี้ หลุบตามองมือที่บีบกันแน่นของตัวเอง ประโยคที่น้ายุนกิบอกว่าน้องคงไม่อยากเจอหน้าเมื่อสักครู่บีบหัวใจจนเจ็บ แค่รอยร้าวเล็กๆ ในวันนั้นทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ หรือเป็นเพราะเรื่องในร้านคิมซอกจินทำให้รอยร้าวที่สะสมมานานเกิดแตกหักเอาเสียดื้อๆ

มันเกิดขึ้นแบบไม่มีสัญญาณเตือน

อยู่ๆ ไอ้เด็กที่คอยเอาแต่เดินตามตูดเขาต้อยๆ ตลอดสามปีเกิดอยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ไอ้คนที่เขาแทบป้อนข้าวป้อนน้ำยิ่งกว่าลูกตัวเองดันหายออกไปจากชีวิต แต่จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก เขาสัมผัสได้ว่าเจ้าเด็กหัวรั้นนั้นยังคงป้วนเปี้ยนรอบๆ ตัว แค่ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น

จะว่าหลบหน้า? เขาก็ไม่เขาใจอยู่ดีว่าน้องมันจะหลบหน้าเขาไปเพื่ออะไร อันที่จริงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทะเลาะกันเสียหน่อย เขาตีมันเลือดตกยางออกก็ยังเห็นยืนยิ้มแฉ่งรับแข้งเขาไม่สะทกสะท้าน คนอย่างจองกุกมันกัดฟันยางสู้จนขาดใจด้วยซ้ำ

แต่พอคนผิวแทนนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันเพราะคนอื่น จึงไม่ลังเลใจเลยที่จะกดโทรออกไปหาเด็กที่ชื่อคิมยูคยอมอีกครั้ง

(สวัสดีครับพี่แทฮยอง)

“จองกุกกลับบ้านนายไปแล้ว พี่มาไม่ทัน”

(อ่า..แย่จังเลยนะครับ แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะผมจะลากมันไปเรียนด้วยให้ได้)

“ขอบใจนะยูคยอม แล้วก็เรื่องเงินเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โอนคืนให้แล้วก็มีเกินไปด้วย พี่ขอร้องว่าอย่าบอกจองกุกเรื่องนี้นะ ทำเป็นว่าให้ยืมเงินนายต่อไปนั่นแหละ”

(พี่ดีกับมันขนาดนี้ผมไม่เข้าใจจองกุกเลย ที่จริงมันก็ดูอยากกลับไปหาพี่นะครับแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงยังดื้อออกมาลำบากข้างนอกแบบนี้ แค่เรื่องที่พี่บอกให้ขอโทษเจ้านายทำไมต้องอคติขนาดนี้ด้วย)

“พี่เองก็มีส่วนที่ทำให้จองกุกเสียใจ เด็กนั่นตามเกาะพี่แจตั้งแต่มาอยู่ในโซลใหม่ๆ สามปีที่ผ่านมาก็มีแค่พี่ที่คอยดูแล พอเห็นพี่เข้าข้างคนอื่นมากกว่าก็คงเสียใจน่ะ”

(คงมีแค่พี่คนเดียวแหละครับที่เข้าใจมัน มันยังไม่เข้าใจตัวเองเลย)

“งั้นนายก็ช่วยเข้าใจจองกุกด้วยอีกคนนะ ถ้าดื้อมากก็จัดการซัดกะโหลกได้เลย” คำพูดของแทฮยองทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนในสาย เจ้าตัวแอบอมยิ้มตามเมื่ออีกฝ่ายก็รับปากว่าจะซัดแน่ๆ เขากดวางสายก่อนจะพรูลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกว่าโล่งกว่าเดิม

ดวงตาเรียวเหม่อมองไปยังพื้นถนนที่โล่งเพราะดึกมากแล้ว ทั้งที่ตอนกลางวันออกจะมีรถจอดเรียงกันแน่นขนัดด้วยเพราะสัญญาณไฟจราจรที่แดงนานบรม อากาศ โดยรอบชื้นและเย็นจัดทำให้เวลาพ่นลมหายใจแรงๆ มีไอสีขาวจางพวยพุ่งออกมา

แทฮยองเอนหลังพิงกับป้ายโฆษณาด้านหลัง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดเปิดที่คลังภาพ รูปภาพกว่าห้าพันรูปดูจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะตัวเขาเองเป็นคนรักการเซลฟี่และเจ้าเด็กแสบที่ชอบหยิบไปถ่ายโดยไม่ขออนุญาต

นิ้วมือเลื่อนเร็วๆ เพื่อย้อนไปดูรูปเก่าๆ เขาเห็นการเติบโตของเด็กคนหนึ่งด้วยตาตัวเองมาตลอดสามปีกว่าและบันทึกภาพเหล่านั้นเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่จองกุกมาเดินเมียงดงครั้งแรก เจ้านั่นสั่งไอศกรีมทูโทนแท่งยาวมาแต่กัดไปได้คำเดียวมันก็หล่นแผละใส่รองเท้าสีขาวที่เขาเป็นคนซื้อให้ ดังนั้นตอนที่เขาเห็นภาพเด็กน้อยน้ำตาคลอในมือถือโคนไอศกรีมเปล่าก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้

เป็นเด็กที่ซุ่มซ่ามเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

ส่วนภาพถัดๆ มาก็จะเป็นรูปหน้าตาแปลกประหลาดของตัวเองที่โดนบังคับให้ทำเสียส่วนใหญ่ แถมจองกุกดูจะชอบใจมากถึงเอาไปตั้งเป็นวอลเปเปอร์มือถือตัวเอง(จนถึงตอนนี้ก็ยังตั้งอยู่) แทฮยองสะดุดตากับรูปแปลกๆ ที่ไม่เคยได้ย้อนกลับมาดู เขาเห็นภาพตัวเองกำลังเหม่อมองไปไหนซักที่และจองกุกคงถ่ายเก็บเอาไว้อยู่สองสามภาพ เขาดูวันที่ก็เห็นว่ามันสองปีที่แล้วและเขาจำไม่ได้ด้วยว่าทำไมถึงได้ทำหน้าหม่นหมองแบบนั้น

แทฮยองเลื่อนดูรูปภาพทีละรูป มียิ้มมีหัวเราะหรือขมวดคิ้วเมื่อเจอบางรูปที่ไม่คุ้นตา แต่ที่แน่ๆ คือเด็กน้อยของเขานั้นโตขึ้นมาก จากเด็กชายตัวขาวบางแก้มกลมเต่งกลับมีกล้ามเนื้อและสูงจนเทียบเท่าเขา ใบหน้าที่เคยมองว่าน่ารักกลับค่อยๆ เห็นสันกรามคมเฉียบ รวมไปถึงแววตาใสซื่อที่เปลี่ยนไปเป็นเจ้าเล่ห์มากขึ้น

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจอนจองกุกเป็นผู้ชายที่หล่อเกินเด็กสิบแปด

ตาถึงจริงๆ เลยนะคิมแทฮยองเนี่ย

ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ความแสบและกะล่อนก็ทำให้คนผิวแทนคิ้วกระตุก ถ้าจองกุกเชื่อฟังเขามากกว่านี้หน่อย หรือรู้จักอ้อนเขามากกว่านี้ ความสัมพันธ์เราสองคนก็อาจจะแบบ...แบบว่าพัฒนามากกว่านี้ไปอีกขั้น หมายถึงทำแบบที่คนรักกันเขาทำกันนั่นแหละ แต่นอกจากกอดหอมจูบนิดหน่อย เขาสองคนก็แทบไม่ได้สัมผัสอะไรกันเท่าไหร่เลย

แต่พอนึกถึงตอนที่เขาสองคนทำอะไรอย่างว่าจริงๆ แทฮยองกลับนึกอยากให้จองกุกย้อนกลับไปเป็นเจ้าเด็กตัวบางแก้มป่องอีกครั้ง เพราะจอนจองกุกกับใบหน้าหล่อๆ แบบนี้มันเป็นอันตรายต่อเหมืองทองแทฮยองเหลือเกิน

แล้วทำไมต้องมานั่งคิดเรื่องลามกอยู่ริมถนนด้วยเนี่ย!

**

เหมือนว่าทุกอย่างกำลังแย่ลงเรื่อยๆ ในความคิดของจองกุก แฟนเขาไม่ติดต่อมาอีกเลยหลังจากที่ยูคยอมบอกเมื่อสัปดาห์ก่อน นี่ก็ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์แล้วแต่แทฮยองยังคงไม่มีวี่แววจะติดต่อมาอีก

มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ!

ภาพที่แทฮยองหัวเราะต่อกระซิกกับไอ้คุณซอกเล็บหมายังติดตาอยู่เลย แล้วถ้าสองคนนั้นเกิดสปาร์คกันตอนที่เขาไม่อยู่ล่ะ มันต้องเป่าหูให้แทฮยองบอกเลิกเขาแน่ๆ ทั้งรูปหล่อ(กัดฟันพูด)แม่รวยเรียนจบสูง แถมจบจากนอกซะด้วย

แล้วเด็กที่แค่มัธยมปลายยังจะจบแหล่ไม่จบแหล่อย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้?

เจ็บใจเว้ยยยยยยยยยยยย

ยูคยอมมองเพื่อนรักตัวเองทุบโต๊ะเรียนดังปั่กๆ ปากก็พล่ามอะไรขมุบขมิบฟังไม่ได้ภาษาไปด้วยสายตาเอือมระอา เรื่องที่เขาคุยกับพี่แทฮยองถูกเก็บเป็นความลับ เขาไม่ได้บอกอะไรกับจองกุกและเจ้าเพื่อนจอมขี้เกียจดูจะไม่ได้เอะใจอะไร

“เลิกเรียนแล้วมึงจะไปไหนต่อหรือเปล่า?” ถามเพื่อนในขณะที่มือกำลังเก็บของลงกระเป๋า ยูคยอมมองคนที่กำลังนั่งเท้าคางทำท่าคิดไม่ตกทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องบทสวด “เป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ถ้ามึงยังคุยคนเดียวแบบนี้กูจะโทรตามเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลบ้ามาจับนะ”

“มึงนี่...” คนถูกกล่าวหาว่าเป็นบ้าจิปากแต่ก็ยอมเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินตามยูคยอมออกมาจากห้องเรียน เขาเห็นยูคยอมเดินไปคุยอะไรซักอย่างกับหัวหน้าห้องตัวผอมเก้งก้าง จนเมื่อมันเดินกลับมาถึงได้เอ่ยปากถาม “มึงคุยอะไรกับหัวหน้าวะ?”

“กูไปถามมันว่า’จารย์คิมแกจะให้มึงสอบซ่อมเมื่อไหร่ มันบอกอีกสามอาทิตย์นู้นช่วงนี้แกไม่ค่อยว่าง”

“เออกูลืมไปเลยว่ะ” จองกุกพยักหน้าเข้าใจระหว่างเดินลงบันไดเขาเหลือบไปมองหน้ายูคยอมที่เดินอยู่ข้างกันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “...ขอบใจนะมึง”

“ไม่ต้องทำซึ้งหรอก ถ้าอยากขอบใจจริงๆ กูว่ามึงกลับบ้านไปหาพี่แทฮยองดีกว่า”

คำพูดของยูคยอมทำให้จองกุกชะงักเท้า เด็กหนุ่มยืนนิ่งบนขั้นบันไดในขณะที่ยูคยอมเดินลงไปสุดขั้น จนมันเงยหน้ามาเลิกคิ้วสงสัยเขาถึงได้พ่นลมหายใจแรงๆ ออกมา

“นี่มึงไล่กูใช่ไหม?”

“แล้วแต่จะคิดเถอะ”

“ไอ้ยูค!” จองกุกเดินลงไปกระชากไหล่เพื่อนตัวโตกว่า เขาจ้องหน้าคนที่กำลังตีหน้ามึนใส่ นอกจากยูคยอมแล้วเท่ากับว่าเขาไม่มีที่ไป “มึงเห็นกูเป็นเพื่อนมึงเปล่าวะ? ตอนนี้กูรบกวนมึงก็จริงแต่เดี๋ยวกูขอเงินแม่คืนให้ไง”

“มึงก็คิดได้แค่นี้แหละจองกุก มึงบอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้วคนที่คิดแต่จะแบมือขอเงินแม่แก้ปัญหาคือคนที่โตแล้วเหรอวะ?”

“ตอนนี้ยังไม่ปิดเทอมกูไปสมัครงานไม่ได้ เดี๋ยวพอกูทำงานแล้วจะคืนให้ก็ได้ มึงรอได้ไหมล่ะ?”

“กูจะพูดในฐานะเพื่อนสนิทมึงนะ กลับไปหาพี่แทฮยองเถอะมันไม่เกี่ยวว่ามึงเด็กหรือผู้ใหญ่ ไอ้แค่ออกมาอยู่นอกบ้านไม่ได้หมายความว่ามึงโตขึ้นจะเว้ย คนที่โตคือคนที่ดูแลตัวเองได้แบบที่พี่แทฮยองทำ แต่มึงมาขออาศัยบ้านกูอยู่ยืมเงินกูกินข้าวเล่นเกมไปวันๆ มันจะมีประโยชน์อะไรวะ?”

ประโยคยืดยาวจากเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้จองกุกเข้าใจ กลับกันเด็กตัวขาวคิดว่าเพื่อนตัวเองไม่อยากให้ยืมเงินเสียมากกว่า คิดได้แบบนั้นฝ่ามือจึงพุ่งไปผลักไหล่เพื่อนจนเซ ตะโกนเสียงดังจนนักเรียนคนอื่นหันมามอง

“ที่แท้ก็หวงเงิน ถ้ามึงไม่อยากให้ยืมก็บอกกันดีๆ สิวะ ไม่ต้องเอาเรื่องให้กูกลับบ้านมาอ้าง”

“ไปกันใหญ่แล้ว กูพูดเพราะหวังดีกับมึงหรอก กลับไปอยู่กับพี่แทฮยองเขาจะได้ช่วยติววิชา’จารย์คิม มึงจะได้สอบผ่านแล้วจบไปพร้อมกับกูไงจองกุก”

“หยุดพูด!” คนเลือดขึ้นหน้ากระชากคอเสื้อเพื่อนรักตัวเอง เสียงวี้ดว้ายของพวกผู้หญิงทำให้กำคอเสื้อแน่นจนได้ยินเสียงลมหายใจถี่กระชั้นของยูคยอม

“มึงหัดห่วงอนาคตตัวเองบ้างเถอะ ไม่รักคนอื่นก็หัดรักตัวเองบ้าง”

“กูบอกให้หยุดพูดไง!” จองกุกกำหมัดแน่นเงื้อใส่เพื่อนตัวสูงจนมันหลับตาแน่น เสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงดูเหมือนจะดังขึ้นเป็นเท่าตัวคราวนี้พวกผู้ชายก็หลุดเสียงทุ้มร้องออกมาด้วย

“เอาเลย! อยากต่อยกูก็ตามใจ แต่มึงรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงมึงกันหมด! พี่แทฮยองโทรมาถามกูทุกวันว่ามึงกินอยู่ยังไง กับข้าวแบบไหนที่มึงกินได้ไม่ได้ เงินที่มึงยืมก็ของพี่แทฮยองทั้งนั้น” คำพูดของยูคยอมทำให้หมัดที่กำแน่นค่อยๆ คลายออกจนมันตกไปอยู่ข้างตัว ส่วนมืออีกข้างก็ผละออกมาผลักอกยูคยอมเบาๆ

“อย่ามาโกหกกูให้ยาก ครั้งนี้กูไม่เชื่อมึงหรอกนะ”

“กูพูดความจริง จะดูข้อความที่พี่เขาส่งมาก็ได้ มึงจำได้ไหมที่กูเคยบอกว่านอกจากพี่แทฮยองก็ไม่มีใครมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวมึงแบบพี่เขาอีกแล้ว กูยังยืนยันคำนั้นนะ เรื่องที่มึงไปกระชากคอเสื้อเจ้านายพี่เขาเหมือนกัน มึงคิดว่าตัวเองไม่มีส่วนผิดเลยเหรอวะ? อย่างนี้พ่อกูพูดไม่เข้าหูมึงก็จะกระชากคอเสื้อพ่อกูใช่ไหมวะ?”

ดูเหมือนว่าจองกุกจะเถียงยูคยอมไม่ได้เลยซักคำ ความคิดที่ว่าตัวเองไม่มีส่วนผิดถูกคำพูดเพียงไม่กี่คำของเพื่อนรักกลืนไปหมดสิ้น

“มึงคิดดูให้ดีนะจองกุกว่าสิ่งที่มึงทำอยู่ตอนนี้มันดีแล้วใช่ไหม กูเชื่อว่าพี่แทฮยองไม่ใช่คนใจร้าย พี่เขารักมึงมาก...ไม่งั้นคงไม่โทรมาร้องไห้ทุกครั้งที่พูดเรื่องมึงหรอก”

คำพูดสุดท้ายของยูคยอมดึงเส้นทิฐิของจองกุกขาดผึง

(80%)

”ไม่สบายหรือเปล่าแทแท ทำไมหน้าดูซีดๆ”

คำถามจากเจ้านายเรียกให้แทฮยองยกมือมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ ไอร้อนที่แผ่ออกมาก็ทำให้เขาแอบหวั่นใจเหมือนกันว่าตัวเองจะไม่สบายเข้าจริงๆ

“เมื่อวานคงตากน้ำค้างนานไปหน่อยน่ะครับ แต่ไม่เป็นไรมาก” ตอบปัดๆ ไปเมื่อเห็นว่าซอกจินยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินตามประกบตัวเองแจ เขาพยายามไม่สนใจแล้วนะแต่การที่เขาขยับซ้ายอีกคนก็ก้าวตามขยับขวาก็ยังตามมาอีก แบบนี้มันน่ารำคาญโว้ยยย

"พี่!"

“ครับ?”

ยัง ยังไม่สำนึก

“ผมไม่ได้เป็นอะไรเลย แล้วมาเดินตามแบบนี้มันน่ารำคาญนะ”

“รำคาญเหรอ?”

“มาก”

“โอเคๆ” แทฮยองจ้องคนที่ทำมือยอมแพ้เดินถอยออกไป เขาส่ายหัวให้กับคนที่ถอยห่างไปแค่สองก้าว พอจะหันกลับมาสนใจกับตู้เค้กก็เกิดหน้ามืดวูบนึงจนต้องใช้มือยันกับเคาน์เตอร์เอาไว้ แต่มือเจ้ากรรมดันอ่อนแรงจนเอนล้มกระแทกกับพื้นซะได้

“เฮ้ยแทฮยอง!” เสียงพี่โฮซอกดังลั่นตามมาด้วยเสียงแก้วแตก เดาว่าพี่มันตกใจจนทำแก้วหลุดมือ แต่อีกคนที่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรนี่สิ เข้าถึงตัวเขาก่อนใครเพื่อนแถมยังทำหน้าดุใส่อีก

“คือว่าผม...”

“พี่ว่าเราเป็นอะไรแล้วล่ะแบบนี้ ทีนี้จะหยุดดื้อได้หรือยัง?”

แทฮยองพยักหน้าช้าๆ แอบหงอยไปนิดนึงเพราะปกติซอกจินเคยทำเสียงเข้มใส่ที่ไหน เดาว่าไอ้อาการหน้ามืดนี่คือผลพวงจากการที่นั่งอยู่ป้ายรถบัสเสียดึกดื่น

ผลั่ก!

อยู่ๆ แรงกะชากมหาศาลดึงคนป่วยไปจนตัวปลิว แทฮยองจับหัวไว้เมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกลากให้ออกไปข้างนอกร้าน พอเงยหน้ามาก็พบกับดวงตากลมโตที่จ้องเขาเขม็ง ไหนจะแรงบีบที่ไหล่ทั้งสองข้างอีก

จอนจองกุกไอ้เด็กบ้า!

คิดจะโผล่มาก็มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“นี่!” เขาพยายามดันตัวเองออก พยายามยืนนิ่งๆ เพราะกลัวว่าจะหน้ามืดไปอีก “เป็นบ้าอะไรมึงเนี่ย แล้วคิดยังไงถึงโผล่หัวมาได้”

“พี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ผมเห็นนะว่าพี่กอดกับไอ้คุณซอกจินมันน่ะ”

“โอ้ยนี่มึงเป็นพระเอกหนังหรือไง มาเห็นตอนเขาแตะเนื้อต้องตัวกันแล้วเข้าใจผิดเนี่ย” แทฮยองมองใบหน้าของเด็กตัวโตด้วยความคิดถึง เห็นว่าใส่ชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนถึงได้โล่งใจที่อีกฝ่ายไปเรียนหนังสือแล้ว

“ตอนผมไม่อยู่มันจีบพี่สบายเลยใช่ไหมล่ะ” จองกุกเหล่ตามองคนไหล่กว้างที่ยืนมองพวกเขาจากในร้าน

“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วจะกลับมาทำไม?”

“พี่!”

“นี่มันเวลางาน เรื่องของเราค่อยกลับไปคุยที่บ้าน” แทฮยองเอ่ยตัดบทคนดื้อดึง ไอ้ท่ากอดอกเชิดหน้าสำหรับคนที่เห็นมาตลอดสามปีกว่าก็รู้แล้วว่าจองกุกคงไม่ฟังง่ายๆ

“อีกแล้วนะ ทำไมพี่ต้องเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าผมด้วยอ่ะ”

“จองกุก...” เอ่ยชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบ แทฮยองไม่รู้จะจัดการกับเด็กเจ้าปัญหาตรงหน้ายังไงดี เขาเหลือบตามองเจ้านายที่ยืนกอดอกดูเชิงอยู่ในร้าน ข้างๆ กันเป็นพี่โฮซอกที่ยืนถือเศษแก้วมองมาทางนี้ “ทำไมมึงกลายเป็นเด็กเข้าใจยากแบบนี้วะ?”

คนที่โดนน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายสาดใส่หน้าเม้มปากแน่น เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำตัวมีปัญหามากแค่ไหน ไม่ต่างอะไรกับ ‘ภาระ’ อย่างที่ทุกคนเคยบอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะทำตัวรั้นแบบนี้ต่อไป จะโทษฮอร์โมนวัยรุ่นที่พลุ่งพล่านก็ได้ถ้านั่นทำให้แทฮยองสนใจเขามากกว่างานหรืออะไรอื่นๆ

หรือสาเหตุที่ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้เพราะจองกุกกำลังเรียกร้องความสนใจจากแทฮยองกันแน่?

“ก็มันจริงไหมล่ะ? พี่เห็นผมเป็นแฟนพี่หรือเปล่า ทำไมต้องเลือกผมเป็นอย่างสุดท้ายทุกที”

“จองกุก...กูเลือกมึงเป็นคนแรกที่กูรักนอกจากพ่อแม่ กูดูแลมึงเท่าที่กูจะทำได้ แล้วมึงเคยถามตัวเองบ้างไหมว่าสำหรับมึง กูเคยเป็นตัวเลือกแรกหรือเปล่า?” แววตาของแทฮยองเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างแท้จริง

คนถูกถามกลับกลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ถ้าเขาตอบว่าไม่ นั่นคือเขาโกหก

เพราะตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาเลือก ‘เกม’

ภาพของตัวเองที่กดตัดสายหรือแม้แต่ปิดเครื่องหนีเวลาโดนโทรตามนั้นทำให้จองกุกยังยืนนิ่งไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย สถานการณ์ตอนนี้แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เขาแพ้ให้แทฮยองทุกครั้งที่เรามีปากเสียงกัน

ไม่ว่าจองกุกจะขุดคำพูดร้อยแปดมาสู้ สุดท้ายแทฮยองมักเลือกพูดความจริงตอกกลับมามากกว่า

“ตอบไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เพราะกูไม่เคยเป็นคนแรกที่มึงนึกถึงเลยไง”

“ไม่ใช่แบบนั้น”

“ช่างเถอะ แล้วที่อยู่ๆ ก็โผล่มานี่คือยังไง?”

“ผมแค่...อยากมาขอโทษพี่ แค่พี่!” จองกุกรีบเอ่ยย้ำเมื่อเห็นว่าแทฮยองเหลือบมองไปในร้าน เขาแค่อยากขอโทษแทฮยองไม่ใช่หมอนั่น

“คนที่มึงควรขอโทษคนแรกคือคุณซอกจินไม่ใช่กู”

“แต่ผม--”

“จองกุกถ้ามึงยังเป็นเด็กที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยและเถียงทุกคำที่กูบอกแบบนี้งั้นเราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน ถ้ามึงคิดจะอยู่ด้วยตัวเองอันดับแรกที่ต้องจำคือคำว่ารับผิดชอบ มึงกลับไปทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกและกูจะกลับไปทำงาน” แทฮยองพูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ เขาดูแลจองกุกมานานเกินกว่าที่จะโอ๋ ถ้าน้องมันยังเป็นเด็กผู้ชายคนเดิมที่เดินตามเขาต้อยๆ เหมือนวันแรกที่เข้ามาในโซลก็จะไม่มีวันนี้ วันที่เขาเอ่ยปากไล่ให้อีกคนไป

“พี่...”

“ตั้งใจเรียนเทอมนี้ให้จบอย่างน้อยก็คิดซะว่าทำเพื่อตัวเอง กูรู้ว่ามึงโตแล้วจองกุก มึงกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองและกูก็จะทำหน้าที่ของกูเหมือนกัน” เหมือนมีก้อนสะอึกมาจ่ออยู่ที่คอ แทฮยองสูดลมหายใจเข้าพร้อมกับกระพริบตาถี่เพื่อที่จะเอ่ยอีกคำออกมา

“กูยอมแพ้แล้วจองกุก จบเทอมนี้พ่อแม่มึงจะมารับมึงกลับปูซาน”

TBC.