• สัมผัสรัก • [BL,Yaoi] #คุณวาฬหลงทะเล

ตอนที่ 2 : 01 [บังเอิญ] 50%

01: บังเอิญ


ไม่รู้ว่าเป็นพรมลิขิตหรือว่าอะไรที่ทำให้เราต้องมาเจอกันอีก

_____________

สุดท้ายแล้วเมื่อวานหลังจากที่ผมคิดอยู่นานว่าตัวเองจะไปซุกหัวนอนอยู่ที่ไหนสุดท้ายแล้วก็จบลงที่ห้องของเพื่อนสนิทที่มีฐานะไม่น้อย ตัวมันเองก็ไม่ได้บ่นอะไรเลยทำให้เบาใจไปบ้าง

แต่ว่าก็ว่าเถอะถึงเป็นเพื่อนกันแต่ผมก็ไม่คิดที่จะมาอาศัยมันนานนักหรอก เหตุผลหนึ่งเพราะเกรงใจอีกเหตุผลก็เพราะมันอยู่กับแฟน 

คอนโดที่มันอยู่ไม่ได้กว้างเหมือนอย่างในหนังในนิยาย เมื่อคืนที่มาหามันผมก็ได้นอนโซฟาเพราะมันมีห้องนอนแค่ห้องเดียว

คิดแล้วอย่างจะร้องไห้ ร่างกายรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ 

ช่วงนี้เหมือนช่วงมรสุมชีวิตจริงๆ จู่ๆก็เลิกกับแฟน ไม่มีบ้านอยู่ ที่สำคัญคือแทบจะไม่มีเงิน คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตกกับชีวิตตกอับตอนนี้ ที่ทำได้คงมีแต่ต้องพยายามที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

"มึงตื่นเร็วจังว่ะ"เสียงเซียนเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวดังขึ้นจากข้างหลัง 

"ก็ปกติแหละวะ เช้ามีเรียน"เพราะตอนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นของเทอมได้ไม่นานงานจึงไม่เยอะมาก(จริงๆก็เยอะแต่คิดว่ากลางเทอมน่าจะหนักกว่า)

"แล้วมึงกับไอ้แม็กนี่ยังไง"ผมหลุบตามองโอวัลตินในแก้วเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเป็นครั้งที่สองในรอบวัน แค่ได้ยินชื่อมันก็ปวดแปล๊บในอกแล้ววะ แม่งเหี้ย แต่แม่งก็เลิกรักง่ายๆไม่ได้ คนรักกันมากี่ปีวันเดียวคงจะลืมได้หรอก

"ยังจะมาเงียบใส่กูอีก"ผมมองหน้านิ่วคิ้วขมวดของมันก่อนจะหลบสายตาที่กดดันของไอ้เซียน

เซียนแม่งก็งี้ กดดันเพื่อนเก่งชิบหาย

"เลิกกับมันแล้ว"ผมสัมผัสได้ทันทีว่าตัวเองเสียงสั่นมากแค่ไหนยามพูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

"ก็ดีที่มึงตาสว่างสักที กูคิดว่ามึงจะทนคบกับมันต่อ"พูดแล้วจี๊ดเลยเพื่อน

"กูก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น"ผมตอบไม่เต็มเสียง

ยอมรับว่าที่ผ่านมาช่วงที่ขึ้นมหาลัยแม็กเปลี่ยนไปบ้างแต่มันก็ยังใส่ใจดูแลผมไง จะไม่ให้รู้สึกดีได้ไง คนเราจะเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อมก็ไม่แปลก แต่ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

"มึงไม่ได้โง่หรอก บางอย่างมึงรู้มึงก็ทำเป็นไม่รับรู้"ผมแอบสะอึกในอก อดไม่ได้ที่จะเบะปากกับความฝีปากดีของเพื่อนตัวดี แล้วดูมันด่าเพื่อนหน้าตายนี่มันหน้าตบให้คว่ำสักที

"เออช่างแม่งเหอะ เลิกก็เลิกแล้ว"ผมตัดบทอย่างขอไปที คิดว่าหลังจากนี้คงไม่ได้เจออะไรกับไอ้แม็กมันอีก เพราะยังไงคณะที่เรียนก็ไกลกัน

"ก็ดี หาผัวใหม่เชื่อกู"ไอ้นี่ก็ยุเก่งจริงๆ

"กูไม่รีบวะ แผลยังไม่ทันหายจะไปให้คนอื่นมาเหยียบซ้ำทำห่าอะไร"

"คนใหม่อาจจะไม่ได้หลอกฟันมึงก็ได้ ถ้าโชคดีอาจจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยเยียวยามึงด้วยซ้ำ"ผมอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงขึ้นจมูก 

ถ้าเจอคนแบบนั้นจริงต้องใช้โชคทั้งชีวิตเลยปะวะ คนที่พร้อมเข้ามาเยียวยาเด็กบ้านๆนี่นะ เหอะ ชาติหน้าก็ยังไม่แน่ว่าจะเจอเลย เพราะแบบนั้นอย่างไปหวังลมๆแล้งๆ

เซียนมองเพื่อนตัวเองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ จริงๆที่พูดก็ไม่ได้อยากให้เลมันรีบหาคนใหม่อะไร แต่อยากให้มันมองเห็นคนอื่นบ้าง ทั้งชีวิตมหาลัยของมันก็มีแต่ไอ้แม็กมาตลอดจนแทบจะไม่เห็นคนอื่น

มันเองก็ใช่ว่าหน้าตาจะไม่ดีอะไร ผิวอาจจะไม่ได้ขาวมากมายอะไรแต่มันก็เป็นคนหน้าตาดี ถ้าหลุดจากไอ้แม็กก็คงมีคนอื่นพร้อมเสียบตลอดเวลาเพื่อช่วยรักษาแผลใจให้ กลัวแต่มันนั่นแหละที่จะไม่ยอมรับใครเข้ามาในชีวิตอีก เพราะลืมใครบางคนไม่ได้

ส่วนไอ้แม็ก อีกไม่นานมันก็จะรู้เองว่าถ้าขาดทะเลไปชีวิตมันจะเป็นยังไง คนเคยสบายจะติดชีวิตแบบนั้นก็ไม่แปลก มีเพื่อนเขาค่อยดูแลทุกอย่าง

ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพช มีของดีอยู่กับตัวเสือกรักษาของไม่เป็นซ้ำยังขว้างปามันทิ้งจนแตกไม่เหลือชิ้นดีๆ พอๆกับใจไอ้เลมันเลย

เห็นมันดูนิ่งๆปกติแบบนี้ ใจมันไม่รู้ว่าช้ำไปแค่ไหนแล้ว

"แล้วนี่น้ำตาลยังไม่ตื่นหรอวะ"ผมอดไม่ได้ที่จะถาม

"ยังไม่ตื่นวะ เมื่อคืนทำงานหนักไปหน่อย"ผมถึงกับกลอกตามองบน ก็คงรู้ๆกันนะว่าทำงานหนักที่ว่าคืออะไร

ว่าแต่มันเอากันอีท่าไหนผมถึงไม่ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาวะ เอาเถอะก็ไม่ได้อยากเสือกเรื่องของมันมากเท่าไหร่ แค่มาอยู่กับมันนี่ก็เกรงใจจะตายห่าแล้ว

ช่วงสายของวันร่างสูงโปร่งเดินลงจากรถตุ๊กๆก่อนจะเดินเข้ามหาลัย รู้สึกขี้เกียจเรียนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพื่อนในสาขาหันมามองกันบ้างเป็นครั้งคราวไม่ใช่ว่าเพราะสนิทกันแต่อาจจะเพราะเรื่องผมกับไอ้แม็ก

ด้วยความที่แม็กมันมีสังคมเพื่อนเยอะแม้แต่ในคณะและคนในสาขาของผมเองมันก็ยังมีเป็นเพื่อน นั่นทำให้ไม่แปลกหากคู่รักที่เคยรักกันมากเลิกกันแล้วชาวบ้านจะอยากรู้อยากเห็น

ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก ขอแค่อย่าทำให้ผมเดือนร้อนก็พอแล้ว

ใช้เวลาสามชั่วโมงตอนเช้าในการเรียน แค่ครึ่งวันก็แทบจะสูบแรงไปจนหมดแล้ว นี่ตอนบ่ายมีอีกคลาสเดียวไม่อย่างนั้นวันนี้น่าจะตายคาห้องจริงๆ

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr

แม่ โทรหาคุณ

ผมมองเบอร์ที่แสนคุ้นเคยก่อนจะผ่อนลมหายใจเบาๆ นี่มันก็นานแล้วนะที่แม่หายหน้าหายตาไป ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะมา'ขอ'อะไรจากผมอีก

"ฮัลโหลครับแม่"

[ก็ยังดีที่แกยังจำได้ว่ามีแม่อย่างฉัน] น้ำเสียงไม่พอใจดังมาจากปลายสาย ผมทำได้เพียงหลุบสายตามองปลายเท้าที่ขยับพาร่างกายที่เริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆออกจากตึกของคณะ

"แม่มีอะไรรึเปล่าครับ"

[ถ้าฉันไม่มีธุระจะโทรหาแกไม่ได้เลยรึไงห้ะ! ไอ้ลูกไม่รักดี] 

"เปล่าครับ"

[ก็ดี ที่บ้านพ่อแกเอาเงินไปกินเหล้าหมดแล้ว รีบๆส่งเงินมาสักที]

"แต่นี่ยังไม่ถึงกำหนดที่คุยกันไว้นะครับ แล้วเงินเดือนผมก็ยังไม่ออก"เพราะทำงานในร้านอาหารโรงแรมที่หนึ่งเงินที่ได้จึงค่อนข้างดีแลกกับความเหนื่อยที่สะสม ผมอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ที่แม่ไม่เห็นใจผมบ้างเลย เรียนก็ต้องใช้เงินที่บ้านก็ต้องส่งอีกแค่นี้ก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว

เอาเถอะผมเลือกที่จะเข้ามาเรียนในเมืองเอง ก็ต้องรับผิดชอบตัวเองนั่นแหละ

[ก็รอบนี้มันหมดแล้ว อย่าลืมส่งเงินมาให้ด้วย!!]

"ครับ"ผมได้แต่รับคำเสียงค่อย ก้มมองโทรศัพท์ก็เห็นสายมารดาตัดไปอย่างรวดเร็ว

ผลัก

"อ๊ะ ขอโทษครับ"เพราะเอาแต่มองโทรศัพท์เลยไม่ทันมองคนที่สวนกันไปมา 

ผมค่อยๆมองจากรองเท้าหนังคัดเงาอย่างดีก่อนจะเลื่อนขึ้นมาพบกับชายในชุดสูทอย่างดี มืออีกฝ่ายถือแก้วกาแฟราคาแพง แต่ที่หนักไปกว่านั้นคือชุดสูทสีดำเปื้อนไปด้วยน้ำกาแฟไปหมด รวมถึงฝ่ามือเรียวยาวด้วย

"ไม่เป็นไรครับ"ผมมองเจ้าของเสียงที่ดูคุ้นหูก่อนจะเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็นชายคนเดียวกับคนที่เข้ามาทักผมเมื่อวาน

อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ แต่ก่อนหน้านั้นควรสนใจมืออีกฝ่ายก่อนมากกว่า

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง ดูมือคุณสิแดงหมดแล้ว!!"ผมรีบพูดรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่มักพกประจำขึ้นมาเช็ด ถ้าเป็นรอยแดงแบบนี้อาจจะบวมขึ้นมาเลยก็ได้ คงต้องหายาทาไม่งั้นเป็นรอยแผลแน่

ดวงตาคมมองสีหน้าร้อนรนของคนตรงหน้าก่อนจะแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือเรียวยาวและลงบนมือของเขาเพื่อเช็กรอยแดงจากความร้อนของกาแฟ

ร่างสูงรู้สึกสดชื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยริมลอง รสชาติหวานจางๆกับกลิ่นหอมอ่อนๆในอากาศ คนเราจะสามารถมีรสชาติของอารมณ์ได้อร่อยขนาดนี้เลยหรือ....

ไม่คิดว่ารสชาติของความห่วงใยจะอร่อยถึงขนาดนี้

นัยน์ตาสีสนิมหลุบตาลงมองมือที่ยังคงแตะกันอย่างพึงพอใจ เป็นเวลานานแล้วที่การกินอารมณ์ของคนอื่นผ่านการแตะตัวกันให้รสชาติดีขนาดนี้ หากเป็นคนอื่นมันคงจะมีรสขมฝืดเฝือนแน่นอน

อ่า เป็นรสชาติที่อยากกินอีกเรื่อยๆจริงๆ

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์ สายตาคมเหลือบมองดวงหน้าเรียวก่อนจะยิ้มสุภาพออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

“ไม่เป็นไรครับ ส่วนแผลนี่อีกเดี๋ยวก็หาย”ใช่อีกเดี๋ยวก็หาย มันเป็นแค่รอยแดงเล็กๆที่ผมไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว

“ไม่ได้ครับ คุณรู้มั้ยว่าเวลาที่แผลมันแห้งมันจะตกสะเก็ดติดกับผิว มือคุณจะออกมาดูไม่ดีนะ เอาเป็นว่าคุณรอผมตรงนี้ผมจะไปเอายาในล็อกเกอร์มาให้”ร่างสูงโปร่งพูดรัวเร็วก่อนจะรีบผละจากไปอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงหรือวาฬก้มลงมองมือตัวเองที่ยังถูกยกค้างไว้ก่อนจะถอนหายใจ อยากให้ร่างกายสัมผัสกันมากกว่านี้ อย่างน้อยสักนิดก็ยังดี 

ที่สำคัญไปกว่านั้นคงต้องหาที่รอนักศึกษาคนนี้สักน้อย หากกลับมาแล้วไม่เห็นกันมันจะไปกันใหญ่ 





••••


เอาสปอยมาฝากค่ะ เขาจะเจอกันอีกแล้วว

อัพแล้วนพคะ 50% เราจะอัพแบบนี้ทุกๆวันนร้าวันละ 50% 

หากเจอคำผิดบอกกันได้นะคะจะรีบแก้ไข

คนละเม้นเป็นกำลังใจให้กันนะคะ

*ยังไม่ตรวจคำผิด