(INFINITE X YOU ) DREAM STORY

ลำดับตอนที่ #6 : dream 6 เตรียมมีทติ้ง

วันเวลาที่ทะเลผ่านไปเร็วจนฉันยังเสียดาย
วันนี้เป็นวันที่ต้องกลับโซล

บอกลาทะเลได้เลย

"ยังไม่อยากกลับเลยอ่า" ซองยอลโอปป้าบ่นเป็นคนแรกหลังทุกคนขึ้นรถ
"นั่นดิ ยังเล่นไม่หนำใจเลย" ดงอูโอปป้าก็ด้วย

"พวกนายหุบปากไปเลย" ซองกยูโอปป้าที่นอนอยู่ตะโกนใส่หูทั้งสองคนนั่นทำให้รถเงียบมาก


"นี่ยองซอล" มยองซูโอปป้าที่นั่งอยู่ข้างฉันเรียก
"หืม"
"ให้" มยองซูดอปป้ายื่นสร้อยที่ถูกร้อยด้วยหอยสวยๆมาให้ฉัน
"โห โอปป้าทำเองเหรอ"
"ใช่สิ สวยใช่มั้ย" เหมือนที่ไทยเลย
"ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวสุดๆเลยอ่ะ" ฉันพูดคำฮิตของวัยรุ่น
"เธอพูดภาษาอะไรนะ"
"ฮ่ะ ก็เกาหลีสิโอปป้า"
"เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดภาษาเกาหลีนะ ไอ้ฟุ่งฟิ่ง อะไรนั่น" ฮะ ฉันไม่ได้พูดภาษาเกาหลีงั้นเหรอ


กริ๊งง

โทรศัพท์มือถือที่ฉันมีเมื่อไรไม่รู้ดังขึ้น เบอร์แปลก
"สวัสดีค่ะ"
"น้ำตาล เธอยังสามารถพูดภาษาไทยได้เวลาที่เธอต้องการ"
"ฮะ คุณเป็นใคร"
"เธอรู้อยู่แล้ว ถ้าเธอคิดถึงประเทศไทย เธอจะพูดภาษาไทยได้เหมือนเดิม"
"จริงเหรอ เดี๋ยว.." วางสายไปแล้ว เทวดางั้นเหรอ

ฉันเก็บโทรศัพท์แล้ว มยองซูโอปป้าที่มองอย่างงงๆอยู่
"เอ่อ เพื่อนโทรมานะโอปป้า"
"ฉันฟังที่เธอพูดเมื่อกี้ไม่รู้เรื่อง" แสดงว่าฉันพูดภาษาไทยงั้นเหรอ
"เอ่อ มันเป็นภาษาไทยนะ ตอนเด็กๆฉันเคยเรียน แหะๆ" มยองซูโอปป้าทำหน้าเหลือเชื่อ
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง" มยองซูดอปป้าพูดพร้อมหันไปหาผู้จัดการของพวกเขา
"ฮยอง ผมว่าเราไม่ต้องจ้างครูมาสอนภาษาไทยแล้วละ" เอ๋?



วันต่อมา


"ฮะ แฟนมีทติ้งที่ไทย" ฉันตกใจสุดๆ ทำไมนะเหรอ วันนี้ผู้จัดการขงอินฟินิตมาขอให้ฉันสอนภาษาไทยแบบดีๆให้อินฟินิตนะเซ่
"ใช่ ยองซอลช่วยพวกเราหน่อยนะ" 
"ได้สิ แต่มีของแม้นะโอปป้าผู้จัดการ" ฉันอยากกลับไปอีกครั้ง
"อะไร"
"ต้องให้ฉันไปงานแฟนมีทติ้งที่ไทยด้วย"
"เอ่อ เรื่องนั้น ได้สิ ถ้าเธอต้องการ" พี่ผู้จัดการพูดแบบไม่ต้องคิด
"งั้น เริ่มเรียนคำต่างๆวันนี้เลยนะค่ะ"


สามชั่วโมงผ่านไป
"สวัสดีครับ"
"ดีมากเลยโอปป้า พูดชัดมาก" โอปป้าแต่ละคนทำหน้าเหนื่อย เมื่อพูดคำว่า สวัสดีได้สำเร็จ
"คำแนะนำตัวของแต่ละคนฉันคิดไว้แล้วนะ นี่ของซองกยูโอปป้า"
ฉันยื่นกระดาษที่เขียนภาษาไทย แต่ซับอังกฤษไว้ว่า 'สวัสดีครับ ผมซองกยูครับ เป็นลีดเดอร์'
"ทำไมยาวจังอ่ะยองซอล" ซองกยูโอปป้าบ่น
"ไม่ยาวเลยนะโอปป้า นี่แค่สั้นๆ เดี๋ยวโอปป้าต้องร้องเพลงไทยอีก ใช้ภาษาไทยแค่ไม่กี่ช่วง ส่วนมากใช้ภาษาอังกฤษไม่ใช่รึไง"
"ใครบอก เราใช้ภาษาไทยตอนเปิดงาน ตอนร้องเพลง ตอนขอบคุณ นั่นมันเกือบทั้งงานเลยนะ"
"ก็โอปป้าเขียนเป็นภาษาเกาหลีมา เดี๋ยวฉันเอาไปแปลเป็นภาษาไทยให้พรุ่งนี้ ทุกคนเลยนะคะ จะพูดอะไรตอนเปิดงานกับตอนขอบคุณเขียนมาให้หมด เดี๋ยวฉันจะทำให้เอง"
>>>>มยองซูพาร์ท<<<<
ผมเห็นความจริงจังของยองซอลทำให้ตัวผมเองก็อึ้งไม่น้อยที่เธอทำได้ขนาดนี้ เธอเป็นคนเกาหลีไม่ใช่รึไง เธอจะทำภาษาไทยได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ
"เรื่องเพลง เดี๋ยวฉันจะหาเพลงดีๆแล้วแปลมาให้เลือกนะคะ" ยองซอลพูดก่อนจะเดินออกไป
"เธอเก่งจัง" ซองจงหันมาบอกผม
"ใช่ เก่งเกินไป" ผมสงสัย

เธอเคยเรียนภาาาไทยมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
คนที่เธอคยโทรศัพท์ด้วยเป็นใครกัน
เธอเคยฟังเพลงไทยด้วยงั้นเหรอ

คำถามมากมายวนเวียนอยู่อย่างนี้


หรือมีอะไรที่เธอปิดบังเรา
>>>จบมยองซูพาร์ท<<<
"งั้นเราไปหาอะไรกินข้างนอกดีมั้ย" ซองกยูโอปป้าเสนอความคิด
"ดีเหมือนกัน ฉันหิวแล้ว" 
"ไปกันเถอะ" ฉันเเละอินฟินิตออกไปจากอตรงไปยังร้านอาหารทันที ระหว่างเดินทางฉันเห็นบางอย่าง
'ร้านอาหารไทย'  อาหารไทย
"โอปป้า ฉันอยากกินร้านนี้" ฉันหันไปบอกโอปป้า
"หืม เธอกินเป็นเหรอ" ซองกยูโอปป้าถาม
"มันเผ็ดนะ" โฮย่าโอปป้าเสริม
"ฉันกินอาหารไทยมาตั้งแต่เกิดแล้วนะ" ฉันเถียง
"เธอหมายความว่ายังไง ตั้งแต่เกิดนะ"มยองซูโอปป้าทหน้าสงสัย ซวยแล้ว เผลอหลุดเรื่องนี้ออกไปได้ไง
"ฉันหมายถึง แม่ฉันนะ เอ่อ แม่ชอบทำอาหารแปลกๆ ยิ่งอาหารไทยนี่ ชอบมาก" ฉันพูดตะกุกตะกัก
"งั้น เรากินที่นี่นี่แหละ" ดงอูโอปป้าพูดพร้อมเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ร้านอาหารที่นี่ตกแต่งร้านแบบไทยๆ คนต้อนรับท่าทางจะเป็นคนไทยด้วย
"รับอะไรดีค่ะ"
"ให้ยองซอลสั่งเถอะ" มยองซูโอปป้าพูดเมื่อซองยอลโอปป้าจะสั่ง ระแวงๆแฮะ
"เอ่อ เอ ต้มยำกุ้ง ผัดกระเพาหมูสับ ห่อหมก ปลากระพงนึ่ง"
"คุณเป็นคนไทยเหรอค่ะ" พนักงานถามขึ้นมา
"ปล่าวค่ะ ฉันเป็นคนเกาหลี"
"เหรอค่ะ เหมือนคุณจะรู้จักอาหารไทยดีนะค่ะ"
"อ่าค่ะ" ฉันยิ้มแหยๆให้พนักงานเสิร์ฟ

"ยองซอลท่าทางจะชอบประเทศไทยเนอะ" มยองซูโอปป้าถาม
"เอ่อ ชอบสิ" ฉันตัดบทก่อนจะหันไปสนในข้อความที่เข้ามาทางโทรศัพท์
'ออกมาเจอฉัน ฉันอยู่ที่สวนหน้าหอพัก - คนที่เธอก็รู้ว่าใคร' ภาษาไทยงั้นเหรอ
"ใครส่งอะไรมานะ" ฉันสะดุ้งเมื่อมยองซูยื่นหน้าเข้ามาอ่าน
"ปะ ปะ ปล่าว พอีฉันนึกได้ว่าลืมกระเป๋าเงินไว้ที่หอ ฉันกลับไปเอาแปปนึงนะ"
"ไม่เป็นไร มื้อนี้โอปป้าเลี้ยง" ซองกยูโอปป้าบอกฉัน
"ไม่เป็นไรโอปป้า เดี๋ยวมาแปปนึง"  แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากร้านทันที

ฉันวิ่งมาจนถึงหน้าหอพัก มีเพียงผู้ชายคนนึงนั่งอยู่
"เทวดา" ฉันพูดไป
"จียองซอล หรือ น้ำตาล ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ"
"มีอะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่าฉันตายจริงๆแล้วนะ"
"ไม่ใช่ แต่ก็ใกล้เคียง"
"เฮ้ย หมายความว่าไงอ่ะ"
"มีคนสงสัยเธอแล้ว มันเป็นเรื่องไม่ดี"
"ไม่ดียังไง"
"ห้ามให้ใครรู้ว่าเธอเป็นมายังไง ไม่งั้นเธอจะหายไป"
"ยังไง พูดให้ชัดกว่านี้สิ"
"ถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นมายังไง เธอก็จะเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน เธอจะหายไปเพราะความจริงแล้ว จียองซอลไม่เคยมีตัวตน มีแต่น้ำตาลที่กำลังอาการโคม่าอยู่ที่ห้องไอซียู"
"ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันจะหายไปไม่เหลือ"
"ใช่ จนกว่ารักแท้ของเธอจะบอกรักเธอ ห้ามให้ใครรู้ตัวตน ห้ามให้ใครรู้ว่าจียองซอลไม่มีอยู่จริง  ฉันใส่เรื่องของเธอไว้ในความทรงจำของคิมซองกยูคนเดียว ส่วนคนอื่นๆเป็นความทรงจำใหม่ทั้งหมด ถ้ามีใครรู้เรื่องของเธอ เธอจะหายไปจากความทรงจำของพวกเขาทันที เหมือนเธอไม่มีตัวตน"
"และฉันจะต้องตาย"
"เธอมีเวลาอีกไม่มากแล้ว รีบซะจียองซอล" เทวดาทิ้งคำพูดสุดท้ายก่อนจะหายวับไป 
ฉัน..กำลังจะตายงั้นเหรอ

>>>>มยองซูพาร์ท<<<<
"ฮยอง ผมก็นึกได้ว่าลืมโทรศัพท์อ่ะเดี๋ยวมา" ผมวิ่งตามยองซอลออกจากร้านทันที ผมไม่ได้ลืมอะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าเธอไปไหนเท่านั้น เธอชักจะน่าสงสัยขึ้น และอีกอย่าง ผมเป็นห่วงเธอ
ผมเห็นยองซอลยืนอยู่ที่สวนหน้าหอพัก เธอขยับปากเหมือนพูดอยู่ แต่ตรงนั้นมันไม่มีใคร
"ยอง..."
"ไม่ดียังไง" ผมเห็นยองซอลพูดออกมา
"ห้ามให้ใครรู้ว่าเธอเป็นมายังไง ไม่งั้นเธอจะหายไป"ผมยังไม่ทันเรียกก็ได้ยินเสียงหนึ่ง เป็นเสียงผู้ชาย แต่ที่นั่นมีแค่ยองซอล
"ยังไง พูดให้ชัดกว่านี้สิ"
"ถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นมายังไง เธอจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน เธอจะหายไปเพราะความจริงแล้ว จียองซอลไม่มีตัวตนอยู่จริง มีแค่น้ำตาลที่อาการโคม่าอยู่ที่ห้องไอซียู" หมายความว่ายังไง จียองซอลไม่เคยมีตัวตน
ถ้าผมสงสัยเธอ  ถ้าผมรู้ ถ้าผมพูด เธอจะหายไปงั้นเหรอ
"และฉันจะต้องตาย" ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินประโยคนี้ เป็นเสียงของยองซอล ผมอยู่กับตัวเองจนไม่ได้ยินเสียงสนทนาก่อนหน้านี้
ถ้าผมตั้งใจฟัง
ผมคงจะรู้ว่าต้องทำยังไง
"ที่นายต้องทำ คือเงียบๆและให้ความรัก" เสียงหนึ่งอยู่ในหัวของผม มันเป็นเสียงของใครสักคน

เงียบเอาไว้

ให้ความรัก
>>>>จบมยองซูพาร์ท<<<<
ฉันเดินกลับร้านอาหารแบบเครียดสุดๆ เฮ้อออออ
ฉันเดินไปถึงร้านอาหารและพบว่ามีแฟนคลับอยู่หน้าร้านอาหาร
"แอล แอล แอล"
"อินฟินิต"
"อินฟินิตเก่งๆ"

อะไรกันเนี่ย

ฉันแทรกตัวเข้าไปในร้านแล้วพบว่า อินฟินิตกำลังนั่งกินอาหารแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"โอปป้าเกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
"ก็ซองยอลนะดิ โพสในทวิตว่าอาหารไทยอร่อย อินสปิริทเลยแห่กันมา"โฮย่าโอปป้าพูดพร้อมหันไปหาซองยอล จริงๆเลย

ฉันมองมยองซูโอปป้าที่นั่งหน้าเครียดอยู่
เป็นอะไรของเขา

-----------------------
ย่าส์  มยองซูรู้ความจริงซะแล้ว จะเป็นยังไงต่อไป ติดตามชมด้วยนะ แล้วเรื่องความคิดที่ให้ซองจงมาลากมยองซูออกไปนะ มันเป็นของอีแปะนี่เอง หวงน้องสาว :)  ตืดตามตอนต่อไปนะ