SF GunRit in this song 38*

ลำดับตอนที่ #8 : จากวันที่เธอไม่อยู่ 100%

Music Playlist at MixPod.com



"ดีใจด้วยนะ.."น้ำเสียงสั่นเครือ ยังคงพร่ำบอกอยู่ร่ำไปคำว่าดีใจ มันช่างตรงข้ามกับความรู้สีกตอนนี้เหลือเกิน

"เฮียมีจดหมายถึงเฮียอ่ะ"ถึงเค้าหรอ? ใครกันนะ ...

ถึง ... ริท
 
ริทสบายดีนะ อยู่ที่นี่กำลังจะเข้าฤดูใบไม้พลิแล้วล่ะสวยมากเลย อยากให้ริทมาดูด้วยกัน
กันเรียนจบแล้วนะอีกสักพักก็คงได้กลับเมืองไทยแล้ว หวังว่าเราคงต้องได้เจอกันนะ
รักและเป็นห่วงริทเสมอ 

จาก .. กัน

~ลายมือก็ยังคุ้นอยู่อ่านดูก็ยังคุ้นตา ,, ดีใจที่ได้รู้ว่าเจ้าของลายมือคือเธอ 
เนิ่นนานเหลือเกินที่เราไม่ได้พบเจอ วันนี้ได้เจออีกครั้งแค่เพียงจดหมาย 
ใจความที่เธอถามไถ่ อ่านไปก็ยังตื้นตัน เธอยังอ่อนโยนเหมือนเก่ายังเหมือนที่เคยเป็นมา~

ท่ามกลางเมืองหลวงอันแสนวุ่นวายรถยนต์ติดกันเป็นขบวนเดินทางไปไหนมาไหนก็ลำบาก
หากแต่ยังมีผู้ชายตัวเล็กๆที่ร้อนใจไม่แพ้กันพร้อมจะระเบิดอารมณ์ใส่คนปลายสาย
"นี่กันจะ3ชั่วโมงอยู่แล้วนะ รถมันจะติดบ้าบออะไรกันนักหนา ริทไม่เชื่อแล้วนะ
อยู่ทีไ่หนอยู่กับใครบอกมาเลยดีกว่า ริทร้อนแล้วก็หิวข้าวมากด้วย
ถ้าอีก30นาทีกันยังไม่มา .."
"ใจเย็นน่าเฮีย"น้องชายกล่าวเตือนสติ มันไม่ใช่แค่เสียงดังนะ นี่มันกลางห้่างอายคนเค้ามั่ง
"มึงหุบปากไปไอ้เนียร์ นี่กัน ได้ยินมั๊ยฮัลโหล ฮัลโหล หึ่ม เดี๋ยวนี้กล้าตัดสายกันแล้วหรอ?"โทรศัพท์เครื่องหรูกำลังจะถูกขว้างไปแต่แล้วก็มีมือเรียวมาคว้าไว้เสียก่อน
"หน้าบึ้งขนาดนี้เดี๋็ยวก็แก่เร็วหรอก"หน้าหล่อยักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนตัวเล็กข้างหน้า
"นี่กัน .. ไปไหนมา รู้มั๊ยว่าริทเลิกงาน ไอ้เนียร์ก็เลิกเรียนแล้ว รอกันเนี่ย
ริทหิวข้าวจะบ้าตาย"ริทหรือเรืองฤทธิ์แว๊ดใส่กันทันที
"ริทเบาๆสิ"คนผิดก็ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกตามเคย
"เออใช่เฮียพูดมากวะ ไปเหอะเฮียกันเนียร์อยากกินร้านนั้นอ่ะ"น้องชายตัวดีอีกคนชี้ไปที่ร้านอาหารอีกฝั่งของห้างสรรพสินค้า
"อ๋อร้านนั้นหรอเนียร์ได้เลย จัดให้ไปกันเลยน้องรัก"พูดจบก็คล้องคอกันเดินนำหน้าไป
"เออให้มันได้อย่างนี้ ทั้งพี่ทั้งน้อง ทีเมื่อก่อนล่ะหวงกูจัง ไอ้น้องเลว"สบถได้แค่นั้นก่อนจะรีบตามไป 
เป็นอย่างนี้ทุกวัน ทั้งปีแต่ก็ยังให้อภัยได้ตลอดเพราะมั่นใจว่า
กันไม่เคยที่จะนอกลู่นอกทาง .. แต่แล้ว
"ริทเราเลิกกันเถอะ!"น้ำเสียงที่ไม่รู้ว่าคนพูดอยู่ในอารมณ์ไหนถึงกล่าวออกไป
"กัน นะ นี่กันล้อเล่นใช่มั๊ย?"
"กันพูดจริงๆ กันเหนื่อยแล้วริทพอเถอะ"ริทเป็นคนขี้วีน แต่ถ้าถึงคราวต้องจริงจัง
พูดครั้งเดียวริทไม่คิดจะถามอะไรอีก
"ถ้าเหนื่อยนักก็เลิกกันเถอะ ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทิ้งริทนะ เพราะริทเองก็บอกเลิกกันเหมือนกัน ลาก่อน"ฐิธิมันติดตัวมาตั้งแต่เกิดหรืออย่างไร
ที่พอต่อหน้าก็ทำเป็นแข็งแรง ไม่รู้สึกอะไร
เดินออกจากเค้าได้ไม่กี่ก้าวทำไมน้ำตามันไหลไม่หยุดอย่างนี้ล่ะ

~เหตุผลมากมายที่ทำให้เราร้างลาและขอให้คืนกลับมา ... และจำว่าเพืื่อนที่ดีที่สุดคือเธอ~

อดีตก็แค่ความส่งจำที่ผ่านไป และสักวันก็ต้องเลือนหายไปแต่จะช้าหรือเร็วก็แค่นั้น
ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป เรืองฤทธิ์เองก็ยังคงรอคนมารับหลังเลิกงานเหมือนเดิม
แต่นั่นคือน้องชายของเค้าที่ตอนนี้โตจนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
"เออกำลังจะออกไปแล้ว แค่นี้นะ" พลั่ก ! แรงชนทำให้ร่างเล็กเกือบจะเซล้มหาก
แต่ยังท่อนแขนแข็งแรงรับไว้ทัน
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"น้ำเสียงนุ่มรีบกล่าวถามคนในอ้อมแขนทันที
"โอ๊ย แล้วเดินภาษาอะไรของนายห๊ะไม่รอฉันก้นจ้ำเบ้าก่อนเลยล่ะถึงจะถะ ถาม
กัน เฮ้ย กัน เฮ้ย"ริทแทบลมจับ บ้าที่สุด วันนี้วันบ้าอะไรเนี่ย
คนบนฟ้าว่างมากใช่มั๊ยถึงมาวุ่นวายแต่กับชีวิตเค้าเนี่ย
"ครับ แต่ก้นก็ไม่จ้ำบ้าวนี่ครับคุณเรืองฤทธิ์"หน้าหล่อยักคิ้วหลิ่วตาให้
แต่ยังคงความยียวนได้เหมือนเดิม
"นี่ๆให้มันน้อยๆหน่อยนะครับคุณ เดินชนแล้วแทนที่จะขอโทษ"
"เอ่าก็แล้วจะโวยวายทำไมล่ะ"
"เอ่านี่กันว่าริทหรอ?"
"ก็ริทนั่นแหละ"ดู ดูสิเรืองฤทธิ์เคยหลงรักผู้ชายคนนี้ไปได้อย่างไร กวนประสาทชะมัด
"กาแฟได้แล้วค่ะ"สงบศีกชั่วคราวก่อนจะหันไปสนใจคนข้างหน้าต่อ 
"ริทสบายดีนะ"พอคุยกันดีๆแบบนี้กลับทำอะไรไม่ถูกซะงั้น
"ก็ดี กันล่ะหล่อขึ้นนะเนี่ย"พยายามติดตลกทั้งที่ตอนนี้กันจะจับได้หรือเปล่าว่าเรากำลังตัวสั่น
"ไม่หรอกว่าแต่นี่ริทรีบหรือเปล่า?"ไม่มีคำตอบแต่กลับยกโทรศัพท์มือถือโชว์หน้าจอที่น้องชายตัวดีโทรตาม
"555 จูเนียร์ยังหวงเหมือนเดิมเลยเนอะ งั้นเดี๋ยวเอาเบอร์ริทมาได้มั๊ยไว้กันโทรหา"
มือเล็กรับโทรศัพท์มากดเบอร์ก่อนจะยื่นคืน แค่เสี้ยววินาทีที่แตะกัน
ยังทำให้ริทแทบจะบ้าขนาดนี้ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆริทเอ้ย
"ไว้เจอกันนะริทรีบ"พูดจบก็รีบวิ่งออกจากร้านไปทันที
"อ๊ากกก ไอ้เนียร์มึงรู้มั๊ยกูเจอใคร?"ไม่รอให้น้องบ่นรีบหาประเด็นใหม่ทันที
"ใครล่ะที่สามารถทำให้เฮียสายได้ขนาดนี้? แกรนด์เดอะสตาร์หรอ"
"โห ไอ้บ้า กันเว้ยกูเจอกัน โฮ๊วมึงกูไม่รู้จะทำไง กันขอเบอร์กูด้วยนะเนียร์
อ๊ากได้จับมือกันด้วย เขิน"ความรู้สึกตื่นเต้น ไม่รู้จะเล่าอะไรก่อน มันตีกันไปหมด
"แหม ช่วยคิดถึงตอนที่มันทิ้งเฮียไป แล้วนอนร้องห่มร้องไห้เป็นชาตินะ"น้องชายพยายามเตือนสติแต่ก็เหมือนจะดีมากเมื่อคนข้างๆเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ เฮียเนียร์หมายถึงมันผ่านไปแล้วไงแต่ตอนนี้เฮียกับไอ้นั่น เอ้ย กันก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่"จูเนียร์พยายามแก้สถานการณฺ์ แต่ก็อย่างที่บอกว่าอย่าลืม เรื่องที่ควรจะต้องจำ !

"2อาทิตย์แล้วโว้ย ทำไมไม่โทรวะ? หึ่ม โทรสิกัน โทรสิ โทรสิ"

~อยากวอนขอให้อยู่ อยากวอนให้เธออภัย สบตาฉันสักหน่อย อย่างคนที่เคยมีใจ~
'ฮัลโหล ริทนี่ริทหรือเปล่าครับ'
"ฮะ ฮัลโหลใช่ๆริทๆนี่กันใช่มั๊ย"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังยิ้มอยู่แน่นอน
'ใช่แล้ว เนี่ยเสาร์หน้าริทว่างหรือเปล่า?'
"เอ่อเสาร์หน้าหรอกัน เอ๊ะไม่รู้สิ ไม่มั่นใจเลยอ่ะกันว่ามีนัดหรือเปล่า"ทำเป็นพูดไปงั้นๆ
'พอดีกันว่าจะชวนไปทานข้าวอ่ะ แต่ไม่เป็นไรครับ'
"เฮ้ยว่าง ไปเลยตกลงกันเจอกันร้านเดิม"
'ห๊ะ เอ่าตกลงว่างแล้วหรอ?'
"อ๋อใช่ๆนึกขึ้นได้พอดีเลย ว่างมาก ว่างทั้งวันเลยเจอกันนะ"
'โอเคครับบายๆ'

"กันชวนไปกินข้าว อ๊าก ไปกินข้าว กินข้าว"ได้แต่พูดคนเดียวอยู่อย่างนั้นทั้งวัน ให้ตายเถอะ
"เฮ้อ ไม่น่ามาเลยเรา"ท่าทางนัดครั้งนี้จะเก้ออีกตามเคย ริทนะริท ตีโพยตีพายไปเองคนเดียวอีกแล้ว คิดได้ก็ลุกขึ้นกำลังจะออกไปจากร้าน
"เฮ้ยเดี๋ยวริทเดี๋ยว ขอโทษๆนะรถกันเสียอ่ะ เนี่ยต้องนั่งแท๊กซี่วนหาที่จอด38รอบล่ะ"ร่างสูงวิ่งพรวดพราดเข้ามากล่าวขอโทษใหญ่
"ไม่เป็นไร .. ว่าแต่ทานอะไรมาหรืิิอยัง?"แปลกปกติริทต้องโวยวาย โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่ใช่หรอ? เปลี่ยนไปทั้งหมด ก็แน่ล่ะ ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่
"ยังเลยหิวมาก"ริทยังคงจำได้ทุกอย่างว่ากันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร คิดแล้วมันน่าดีใจจัง
"เออจริงด้วยสิริทนี่เราไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะ"กันกล่าวถามคนตรงหน้าตามประสาเพื่อน เพื่อนใช่มั๊ย ใจแข็งพออย่างนั้นหรือ?
"3ปี8เดือนแต่ถ้านับที่ร้านกาแฟก็38วันพอดี"ริทจ้องตาคนถามอย่างตัดพ้อ นี่กันจำมันไม่ได้แล้วใช่มั๊ย กันคงลืมหมดแล้วสินะ
"555 จำแม่นจังเนอะ"คำพูดติดตลกกล่าวออกไปอย่างไม่คิดอะไร
____________________________________________

หลายอาทิตย์ผ่านไป .. ความสนิทสนมของคนเคยรักก็ดูจะมากขึ้น มากขึ้นจนริทเผลอตัวคิดไปแล้วด้วยซ้ำว่าสถานะตอนนี้คืออะไร?
"เฮ้ยเนียร์คืนนี้กูไปนอนคอนโดกันนะ"พูดจบก็วางกระเป๋าเป้ลงที่เก้าอี้
"หา เดี๋ยวๆ อะไรทำไมต้องค้างคืน เฮียบ้าไปแล้วหรอ?"คนฟังตะโกนใส่พี่ชายราวกับต้องการให้พี่ชายเค้าตั้งสติ
"มึงแหละบ้า ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนทำไม? .. เฮ้ยแป๊บๆ ฮัลโหลว่าไงกัน อ๋อเสร็จพอดีเลย โอเคๆ เลี้ยวซ้ายซอยที่สองนะไม่ใช่ซอยแรกกันน่ะชอบเลี้ยวผิดประจำเลย 555 โอเคๆ จ้าๆ"ดูคุยโทรสับกับไอ่กัน .. ไม่สิ คนรักเก่า ทำไมจูเนียร์จะไม่รู้ว่าริทต้องการอะไร
"เฮีย .. ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเฮียนะ"อยู่ดีๆน้องชายตัวดีก็โพล่งขึ้น จนริทเองก็พูดอะไรไม่ออก ก่อนจะยิ้มบางๆให้หนึ่งที
"ไม่ต้องเป็นห่วงน่า กูโตแล้ว มึงอยู่บ้านดีๆนะ ไว้จะรีบกลับ"พูดก็วิ่งขึ้นรถไป เฮ้อ แล้วแต่เฮียเถอะนะ เนียร์เองก็คงห้ามอะไรไม่ได้
"ทำไมทำหน้างั้นมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าริท?"กันกล่าวถามอย่างเป็นห่วง ก็เงียบๆไม่พูดแบบนี้มันไม่ใช่นิสัยริทเลย
"นิดหน่อยน่ะ เฮ้ยไปเถอะอยากไปทะเลจะแย่แล้วววว"ริทพยายามไม่คิดอะไรแล้ว เมื่อเค้ามาเที่ยวทั้งทีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็โยนมันทิ้งไป รถยนต์คันหรูแล่นตรงสู่พัทยาด้วยความปลอดภัย
"ไปเร็วกันริทอยากเล่นน้ำแล้วอ่ะ ไปเร็วๆ"คนตัวเล็กวิ่งมาเกาะแขนกัน
"เฮ้ยไม่เอา เอาของไปเก็บก่อนดิเดี๋ยวเปียกน้ำ ริทก็ไม่สบายอีกหรอกอ่ะนี่ถือ"พูดจบก็ยื่นกระเป๋าของริทให้เจ้าตัวถือ ดูสิความเป็นสุภาพบุรษมีบ้างมั๊ย? 
"เหยยย คนอะไรนิสัยไม่ดี ชวนเค้ามาแล้วก็ยังให้เค้าถือของเองอีก"ริทสะบัดหน้าไปอีกทาง
"โหยแกล้งเล่นนิดหน่อยเอง มาๆเดี๋ยวเอาไปเก็บให้อย่าไปเล่นไกลนะ"ไม่รู้ว่าอะไร 
ไม่รู้ว่าสมองสั่งการว่าอย่างไร ไม่รู้อะไรทั้งสิ้นเมื่อรู้ตัวอีกทีสันจมูกโด่งก็กดลงที่แก้มใสแล้ว
มันอาจจะเป็นความเคยชินหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่หัวใจทั้งสองเต้นผิดจังหวะไปแล้ว ...
"เอ่อ รีบตามมานะ"คนตัวเล็กวิ่งหนีไปแล้ว ให้ตายเถอะทำไมมันเขินอย่างนี้วะมือเล็กก็ยังคงลูบแก้มปอยๆอยู่ .. เค้าเขินเกินไปแล้ว ไม่นานกันก็เดินตามมา
"น้ำเย็นเนอะ"มันคงเป็นการทำลายความเงียบได้กากที่สุด
"อ่าใช่ๆ"บรรยากาศมันดูแปลกๆไปสักหน่อย
"อะไรริทใช่ที่ไหน น้ำเย็นแต่ทำไมหน้าริทแดงจัง อย่าบอกว่าแดดร้อนนะเพราะพระอาทิตย์ตกไปแล้ว"นี่แหละกากตัวพ่อ เค้าเลยแหละที่หนึ่ง
"นี่กันเพราะกันแท้ๆเลยนะ เว้ยย ไอ่กาก"
"5555 เฮ้ยเพราะกันจริงดิ ไหนๆมาพิสูจน์อีกทีสิว่าใช่หรือเปล่า?"พูดจบก็ดันเลื่อนตัวเข้าไปประชิดคนตัวเล็กเสียนี่
"เฮ้ยยย จะบ้าหรอ"ริทวิ่งหนีแทบไม่ทัน
"555นี่หนีหรอริท โหยไรอ่ะขี้โกง"เหนื่อยมาทั้งวันผ่านดินเนอร์ที่ธรรมดาแต่ดูเหมือนแสนพิเศษก่อนจะทิ้งตัวนอนอย่างเหนื่อยล้าทั้งคู่
"กัน .. ขอบคุณนะ"
"หืม? เรื่องอะไรหรอ"
"ที่พาริทมาที่นี่ ที่ริทรอ3ปีกว่าริทดีใจจัง"จู่ๆน้ำตาอุ่นก็ไหลอาบแก้มอย่างไม่อายและตามมาด้วยเสียงสะอื้น
"ไม่ร้องนะริท ความสุขของริทก็คือความสุขของกัน"พูดจบก็เลื่อนมือไปกอดร่างเล็กอย่างปลอบประโลม แต่ร่างกายกลับไม่ฟังสมอง เมื่อริมฝีปากบางถูกประกบเพื่อปิดเสียงสะอื้นทันที ริทยังคงน่ารักเหมือนเดิมในสายตาเค้า ริทยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เค้าทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า? กันควรจะทำยังไงต่อไปดีริทบอกกันที ทิ้งคำถามผ่านรอยจูบก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออก 
"ฝะ ฝันดีนะ"ว่ากันว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ข้ามคืน เป็นข้ามวัน 
เป็นเช้าของอีกวัน คนสองคนที่กลับมาจากทะเลพัทยานอนกอดกันอยู่ในคอนโดของกัน .. คำถามก็ยังไม่ได้คำตอบ เสียงริงโทรนคุ้นหูดังขึ้นก่อนเจ้าของเครื่องจะร้องเสียงหลง
"พ่อ ..!"
"รับสิกัน เผื่อพ่อมีธุระอะไร?"กันพยักหน้างึกงักก่อนจะกดรับสาย
"ครับพ่อ .. อะไรนะครับ? ตอนนี้เลยหรอ แต่พอดีผม .. เอ่อ ครับ ครับ"
"ริทกันต้องรีบไปหาพ่อน่ะริทจะอยู่ที่นี่ต่อมั๊ย เดี๋ยวเอากุญแจไว้ .."จะให้เค้าอยู่คนเดียวหรอ? บ้าไปแล้ว เค้าไม่อยากกลับไปอยู่ในที่ที่ไม่มีกัน เค้าไม่อยากแล้ว ไม่อยากอีกแล้ว
"เดี๋ยวริทกลับบ้านดีกว่าไว้มีอะไรค่อยโทรมานะ"และแล้วต่างฝ่ายก็ต่างแยกทาง
ทำไมการแยกครั้งนี้มันรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่แค่กลับบ้าน มันเหมือนอะไรสักอย่าง
ที่ริทเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ผ่านไปกว่าสองอาทิตย์โทรสับของริทก็ดังขึ้น
"ว่าไงกัน?"
"ริท เอ่อ เจอกันที่เดิมได้มั๊ย?"
"ได้สิๆเดี๋ยวริทรีบไปตอนนี้เลย"ร้านกาแฟที่เดิม สถานที่ที่เมื่อสามเดือนก่อนการรอคอยสิ้นสุดลงที่นี่ 
"ริท .. สั่งอะไรก่อนมั๊ย?"
"ไม่ล่ะกันมีอะไรหรือเปล่า นัดริทออกมา"
"ริทตอนนี้เราเป็นอะไรกัน ..!"อะ อะไรนะเมื่อกี๊กันถามว่าเราเป็นอะไรกันงั้นหรอ?
"ทะ ทำไมถามแบบนั้น?"น้ำเสียงสั่นกลับตั้งคำถามเสียเอง
"กันอยากรู้คำตอบจากริท"
"ก็ พะ เพื่อนไง"เพื่อน ..! คำพูดที่ทั้งสองจุกอกเหมือนไม่รู้จะทำอะไรต่อ เหมือนโลกหยุดหมุน
ริทกำลังทำอะไรหรอกัน บอกทีริทพูดอะไรออกไป
"เพื่อน .. งั้นเพื่อนฝากนี่ด้วยนะ"มือเรียวยื่นการ์ดแต่งงานให้คนตรงหน้า 
"กะ กันจะแต่งงานหรอ? เออดีใจด้วยนะ กับใครล่ะ? อ๋อ มัดหมี่หรอ? เออดีใจด้วยๆ เหมาะสมกันดี ยินดีด้วยนะ"คนพูดจับต้นชนปลายไม่ถูก หมุนต่อไปเลยโลก หมุนต่อ หมุนเลยโลก
"ริท .. กันขอโทษ"
"เฮ้ยไม่ต้องเพื่อนกันนี่นา ได้อยู่ๆ ริทสบายดี ริทโอเคเลย เออเดี๋ยวขอตัวก่อนนะ ส่วนเรื่องงานแต่งงานถ้าไม่ติดอะไรก็จะไปให้ได้นะ โชคดีๆ"ติดสิ .. ติดที่ตอนนี้เค้ากลั้นน้ำตาไว้แทบจะไม่อยู่แล้ว คนตัวเล็กวิ่งออกจากร้านไปทันที ยังดีที่สติยังอยู่ครบขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านได้อย่างปลอดภัย
"เฮ้ยใครทำอะไรเฮียอ่ะ"มันคงเป็นคำถามที่โง่มากในเวลานี้แต่เค้าไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร?
"ไม่เป็นไร กูไม่เป็นไร ฮือๆ"พูดจบก็ทรุดลงพื้นอย่างไม่อายใคร .. ริทอ่อนแอเกินไปแล้วความรัก ริทอ่อนแอมากไปแล้ว ริทอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า คนบนฟ้า ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายชีวิตคนอย่างริทอีกเลย ขอร้องล่ะ .. 
"ยินดีด้วยนะ"น้ำเสียงหวานพร่ำบอกความรู้สึกตรงข้ามกับส่วนลึกของหัวใจ .. เค้าทำได้แค่นี้ คนอย่างริทมันก็ทำได้แค่นี้แหละกัน 
‎"เราควรจะมีความสุข ที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข ,
บางที่ความสุขของคนที่เรารัก คือการไปรักกับคนอื่น:)
เราอาจจะทำตามนิยามความรักไม่ได­้ แล้วใครเป็นคนนิยาม" ?
__________________________________________________

โอ้ววว หายไปแสนนาน TT^TT หลายคนถามไปซื้อคอมที่ไหน

บ๊ะ คำถามแรงมาก 555 = =;;

คำตอบคือกาไอซ์ไปเป็นแกงส้มฮัทจ้า

5555 แต่ยังรักกันริทอยู่เน้อ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^'