Can i love you ?!? รักได้มั๊ย ,, ถ้าหัวใจยังมีรัก AF7 10*12

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 Writer comeback ! 100%

"นี่หายไปไหนของนายตั้งหลายวันห๊ะ?"ต้องจัดการหน่อยแล้วบอสไม่พูดก็จริง
แต่นี่เกินไปแล้วนะ
"ก็ฉันไม่สบายนี่นา"คนที่นั่งข้างๆได้แต่ตอบเสียงอ่อยพลางซบลงบนโต๊ะทันที
ไม่ทันไรก็จะนอนอีกแล้วไอ้บ้านี่
"เป็นอะไรอีกละคราวนี้?"
"เป็นโรคหัวใจ ใจง่าย"คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วหมอนี่สติเพี้ยนไปแล้วจริงๆ
ให้ตายเถอะ
"การบ้านน่ะทำซะบ้างฉันไม่อยากโดนครูว่าเพราะนายหรอกนะ"เบื่อคนที่นั่งฟังตาแป๋วชีวิตเคยมีเรื่องให้คิดมั่งมั๊ย?
"เลิกเรียนว่างหรือเปล่าอ่ะ"ปอใช้มือจิ้มแขนเล็กที่นั่งจดงานอยู่ให้หันมาสนใจเค้า
"อือ"
"เป็นติวเตอร์ให้หน่อย?"
"หือ?"
"ใช่ติวเตอร์ นะนะฉันจะได้ทำการบ้านได้ พอทำการบ้านได้ก็มีการบ้านส่งครู
พอมีการบ้านส่งครูนายก็จะ .."
"พอ โอเคจบเลิกพูด"มือเรียวยกขึ้นทำให้เค้าเงียบลงทันที เฮ้อ น่าเบื่อจริง
ชีวิตทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้
ทั้งที่วันศุกร์จะได้รีบกลับบ้านไปพักผ่อนแต่เพราะไอ้บ้านี่แท้
"โอเคเราจะเริ่มต้นที่หน้า12เชคสเปียร์เคยกล่าวเอาไว้ว่า
ถ้าคุณจำเรื่องเหลวไหลเกี่ยวกับคนรักไม่ได้...... คุณก็รักไม่เป็นคราวนี้เราจะมาดูกันว่า
แต่ละวลีที่กล่าวออกมาคืออะไร"
"เหลวไหล หมายถึงรักแบบไหน รักได้หรือรักไม่ได้ล่ะ?"                                                   "หมายถึงคนเรามัวแต่ทุ่มให้รักครั้งใหม่โดยลืมไปว่าความรักครั้งก่อน
ที่ผ่านมามันเหลวไหลแค่ไหน?"บอสพูดจบก็เหม่อลอยอีกแล้ว                                             "แต่ถ้าคนเราไม่เริ่มต้นใหม่แล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามันเหลวไหลหรือเปล่า?"ปอก้มลงไปเขียนงานต่อ ทิ้งไว้เพียงความสงสัยของผู้ชายน่ารักข้างๆ
"ยังไม่เสร็จเลยอ่ะแต่มืดแล้ว บอสจะกลับไง?"
"แท๊กซี่ เจอกันพรุ่งนี้"มือเล็กค่อยๆเก็บของเข้ากระเป๋า 
"เฮ้ยเดี๋ยวไปส่ง ในฐานะที่ช่วยติวให้แน๊ะๆ ห้่ามปฏิเสธนะ นะ นะ"
รถยนต์คันหรูบ่งบอกฐานะของคนขับได้เป็นอย่างดีจอดที่หน้าคฤหาสน์สุดหรู
"โห บ้านหลังใหญ่เหมือนกันนี่"ปอหาเรื่องคุย เอาง่ายๆก็แซวนั่นแหละ
"นี่ให้มาส่งไม่ได้ให้มาวิจารณ์บ้านฉัน กลับได้แล้ว"
"ครับเจอกันพรุ่งนี้นะ"แม้จะไม่มีคำขอบคุณ ไม่มีแม้แต่บอกให้กลับบ้านดีๆ หรืออะไรก็ตาม
แต่เพียงแค่นี้ก็สร้างรอยยิ้มให้ปอได้ตลอดทางกลับบ้านแล้ว
"ไงพ่อคุณยิ้มร่าซะขนาดนี้ไปหาสาวที่ไหนมา?"เสียงคุณแม่คนสวยกล่าวทักเมื่อเห็นลูกชาย
ตัวดีเล่นยิ้มซะแก้มจะฉีกอยู่รอมร่อ
"สาวที่ไหนล่ะคุณแม่ก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น"พูดจบก็ปลดเนคไทด์เพื่อความสบาย
"เพื่อนที่ว่านี่ใช่หัวหน้าห้องที่พูดให้แม่ฟังบ่อยๆหรือเปล่านะ?"แม่รีบกล่าวขัดอย่างรู้ทัน
"ใครหรอคะคุณแม่ ใครอ่ะพี่ปอ? ใครอ่ะบอกนัตตี้หน่อยสิบอกหน่อย"น้องสาว
คนเดียวของปอรีบเข้ามาเซ้าซี้ทันที
"อะไรกันเนี่ย ไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า"ร่างสูงรีบตัดบทเดินขึ้นห้องไปเสียเฉยๆ
ให้ตายเถอะขืนอยู่คุณแม่ได้จับผิดกันพอดี ... ส่วนอีกคน 
~แต่ถ้าคนเราไม่เริ่มต้นใหม่แล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามันเหลวไหลหรือเปล่า?~
"นั่นสินะ แล้วจะรู้ได้ยังไง?"แล้วเราจะไปนึกถึงคำพูดไร้สาระของหมอนั่นทำไมกันนะ
ความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไรกัน ?
"สวัสดีตอนเช้าครับคุณครู"นักเรียนที่มีคนเดียวในห้องกล่าวทักคุณครูจำเป็น
"มาเริ่มเรียนได้แล้ว มัวแต่ไร้สาระอยู่ได้"การติวครั้งนี้ดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี ...
หรือเปล่า? ก็นักเรียนน่ะสิมัวแต่เล่นแต่แซวครูอยู่นั่น ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ชอบแกล้งให้คนข้างๆโมโห น่ารักชะมัดเลย
"เสร็จแล้ว ครูครับไปหาอะไรทานเถอะนะผมหิวแล้ว"ไม่ใช่เพราะอะไรแต่ไม่อยากขัดหมอนี่
มากกว่า
"ขโมยค่ะ ขโมยช่วยด้วยค่ะ"เสียงหญิงสาวรุ่นป้าตะโกนขึ้นพร้อมทั้งชายหนุ่มร่างใหญ่
วิ่งผ่านหน้าไป
"บอสฝากของก่อนนะ"ยัดโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ลงใส่มือเล็กเสร็จก็รีบวิ่งตามไปทันที
"นี่หยุด บอกให้หยุดไงเล่า"มือเรียวกระชากไหล่มาก่อนจะซัดหมัดลงที่หน้าของโจรอย่างแรงแต่มีหรอที่โจรจะสวนกลับ ดูเหมือนปอจะเสียเปรียบมาก แต่แล้วโชคก็เข้าข้างคนดี
สายตาพลันเหลือบไปเห็นท่อนไม้ก่อนจะรีบคว้ามาฟาดลงที่กลางหลังทันที
เป็นผลทำให้มือรีบคว้ากระเป๋าไว้จับโจรไม่ได้แต่อย่างน้อยได้กระเป๋าคืนก็ยังดี
"ตามไปเลยครับคุณตำรวจ"เสียงผู้คนแถวนั้นรีบวิ่งตามไป
"นี่กระเป๋าครับคุณป้า"ปอยื่นกระเป๋าถือให้กับหญิงวัยกลางคน
"ขอบคุณนะคะคุณ ขอบคุณมากค่ะ"แม้เสียงหอบยังคงได้ยินเสียงหอบแต่ใบหน้าหล่อ
ก็มีรอยยิ้มหวานให้อย่างเคย จนบอสเองยังเผลอยิ้มตามไปด้วย ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ
ร่างสูงก็เซเกือบจะล้มยังดีที่บอสพยุงไว้ทัน
"นายไหวมั๊ย?"ไม่รู้ว่าอยู่ใกล้เกินไปหรืออย่างไรทำให้รู้สึกได้ว่าปอดูเหนื่อยผิดปกติ
"ปอไหว ไม่เป็นไรนะ"ปอยังคงรั้นอีกตามเคย 
"เอากุญแจรถมาเดี๋ยวขับให้"จะไหวหรือจะไม่ไหวบอสก็คงทำอย่างนั้นอยู่แล้ว
"เดี๋ยวเข้าไปทายาในบ้านฉันก่อนนะ"
"โห อะไรเนี่ยก็บอกว่าหายแล้วๆหรืออยากให้เข้าบ้าน โหยได้เลยครับผมจัดให้"ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้ค่อยปล่อยให้เป็นลมตายตั้งแต่ทีแรกเสียก็ดี
"นั่งลงตรงนี้อย่าพูดมาก เดี๋ยวจะเอายามาทาให้"แล้วคนตัวเล็กก็เดินหายไป ก่อนที่
หญิงวัยชราจะค่อยๆเดินเข้ามา จนปอต้องยกมือไหว้
"สวัสดีครับ"ปอกล่าวทักอย่างนอบน้อม
"สวัสดีๆ นี่ลื้อเป็นแฟนอาบอสหรอ?"คำถามที่ปอเองก็แทบจะหลุดขำ
"เฮ้ยไม่ใช่อาม่า เพื่อนครับ เพื่อนบอสเอง"คนที่พึ่งเดินมารีบแก้สถานการณ์ทันที
ก่อนที่อาม่าจะยักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนที่นั่งอยู่โซฟา
"ยิ้มอีกนานมั๊ยจะทามั๋ยยาน่ะห๊ะ?"มือเล็กค่อยๆบรรจงป้ายยาลงที่มุมปากของปออย่างเบามืิอ ไม่รู้ว่าใกล้เกินไปหรืออะไรก็แล้วแต่กลับทำให้ปอนิ่งราวกับมีมนต์สะกด นี่หรือเปล่านะที่เค้าว่ากันว่า ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจ ..
"นายนี่นะถ้ามันมีมีดจะทำยังไง? ชอบทำอะไรบ้าๆอยู่เรื่อย"พูดจบก็เงยหน้าขึ้นหากแต่ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ จึงรีบเรียกสติคืนมา
"สะ เสร็จแล้ว"บอสพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ
"ขอบคุณครับ"ด้วยความที่เป็นเจ้าบ้านจึงต้องเดินมาส่งขึ้นรถ
"นี่นายขับรถกลับไหวหรือเปล่า?"ถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ทำไมถ้าไม่ไหวจะให้นอนด้วยหรอ"คนฟังตาพราวทันที ก่อนจะต้องร้องขึ้นเมื่อมือเล็กฟาดลงที่ท่อนแขนอย่างแรง
"กลับไปได้แล้วพูดมากจริงๆยังไงก็ระวังด้วยล่ะถึงแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย"อยากจะตบปากตัวเองแรงๆกล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง เมื่อกลับขึ้นมาในห้องเผลอนึกถึงปอทำไมวันนี้เรายิ้มบ่อยจังนะ ก่อนจะยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นข้อความบีบีเอ็ม
~ถึงบ้านแล้ว ยังไงก็ฝันหวานนะครับ ขอบคุณเชคสเปียร์ :)~
อะไรขอบคุณเชคสเปียร์ โรคจิตหรือเปล่านะ? ...  







อย่าพึ่งว่าเค้านะตัวเองรีดเดอร์ที่รัก
คอมพ์กาไอซ์พัง = =;; จริงๆ
แต่ซื้อใหม่แล้วรับรองสัญญาอัพบ่อยๆแน่นอน
รักนะคะ ขออภัยรีดเดอร์ด้วยเน้อ ยังไงเมกาดึกแล้วกาไอซ์ขอตัวก่อนจ้า 
เลิฟเลิฟ >///<