คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เวลาไม่เคยพอ ... *
Talk to Kaice writer
ขอตอบคอมเม้นนะคะ ๆ
rukgunsudrit :: น้องบอมรอนานมั๊ย ?? แอบดีใจน้องบอมนั่งรอเป็นเม้นแรก
แหะๆ ๆ ขอโทษนะคะ ,, พี่ไม่สบายหนัก T T' แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า
Pee :: มาอัพแล้วจ้า : ))
SG un :: 55 5555555. น้องซันก็ ... โอ๊วว วันนั้นต่างฝ่ายต่างตังค์หมด = =;; เจริญแหละ ๆ ๆ
Misskimji :: ขอบคุณจ้่าเจ้ตองๆ ๆ วันนั้นเข้าขอนแก่นกะจะโทรหาเจ้ แต่กลัวเจ้โดดออกมาก ;Pp
รักกัน :: ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^^" มาอัพแล้วจ้า ๆ ๆ
น้ำ หวาน :: แหะๆ ๆ ขอบคุณมากค่ะ มาอัพแล้วนะคะ !!*
★EЧe z'g :: 55 55555555. น้องอายใช่ป่ะคะ ?? ขอบคุณสำหรับคอมเม้นจ้า ^O^
★EЧe z'g :: ขอบคุณมากจ้าน้องอาย ถามแบบนี้เจ้ก็อยากโดนฝึกเหมือนกันเนี่ย > <"
yimroj :: มาต่อแล้วจ้า ฝากติดตามด้วยนะคะ ๆ ๆ ;D
RiT the Stitch' รักห้าแปด♥ :: กาไอซ์ก็อยากโดนฝึก แอร๊ยยย มาอัพแล้วนะคะ ๆ ๆ
LittlêMemorÿ™ :: มาอัพแล้วค่ะเจ้อ้อม โอ๊ยย เขินๆ ๆ : )
= Annlene = (ตอนที่16):: ยังไงก็ฝากด้วยะคะ ๆ ๆ
ฝันดี :: มาอัพแล้วจ้า ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะ >O<
= Annlene = (ตอนที่17) :: ตัวยุ่งเหวี่ยงทุกคน ;Pp
= Annlene = (ตอนที่18) :: เขินมาก , ,ยังไงฝากติดตามด้วยจ้า
D3KKO :: ขอบคุณมากจ้า มาอัพแล้วนะคะ ฝากด้วยจ้า :')
มีดของเธอนั้นหักคาหัวใจฉัน :: ขอบคุณมากค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ๆ ^O^
napataiw :: อยากให้ฝึกบ้างเหมือนกันจ้า >///< แอร๊ยยย
napataiw :: 55 555555555. เจ้อิ๋วอ่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ฝากติดตามด้วยจ้า !!*
fernniss :: ขอบคุณมากจ้าเจ้เฟิร์น แหะๆ ๆ น้องก็พึ่งสอบเสร็จค่ะ ; )
แบม :: 55 55555555. ยังไงก็ฝากติดตามด้วยจ้า ^^"
อารมณ์ดี* [Z] XO (ตอนที่16) :: แอร๊ยย ขอบคุณค่ะเจ้ : )
อารมณ์ดี* [Z] XO (ตอนที่17) :: จอมนอยด์ ,, จอมเหวี่ยง ตกยกให้เค้าอ่ะเจ้แฮป ^O^
อารมณ์ดี* [Z] XO (ตอนที่18) :: 55 55555555555. ขอบคุณเจ้มากจ้า ,, มาอัพแล้วนะคะ เจ้ก็รีบอัพของเจ้นะคะ
white rose of memory :: เอาเหมือนกันจ้า แอร๊ยย พูดอะไรออกไปเนี่ย ปึ้กก ชึ้กก อ๊ากก (เสียงแฟนคลับรุมเค้า) = =;;
Punch :: 55 5555555. ก็ไม่แน่นะคะ ๆ ๆ ต้องรอดูกันต่อไปเน้อ ;Pp
อารมณ์ดี* [Z] XO :: มาอัพแล้วค่ะรีดเดอร์สุดน่ารักแฮปปี้ > <"
อารมณ์ดี* [Z] XO :: 55 5555555555. แล้วทีไรเตอร์แฮปปี้อ่ะ ?? ทิ้งดราม่าไว้ให้เค้าแล้วหายเนี่ยนะ T T' เชอะๆ
thestarKKU :: ขอบคุณมาจ้า มาอัพแล้วนะคะ ๆ ๆ ฝากติดตามด้วยค่ะ ^^"
มาแล้วจ้ารีดเดอร์ทุกคน กาไอซ์กลับมาแล้วค่ะ รอนานมั๊ยเอ่ย ?? (หายไปเป็นปีแกไม่น่าถามเลยกาไอซ์ T T')
แหะๆ ๆ ขอโทษนะคะ หวังว่าคงจะยังไม่ลืมกันนะคะ ,, กาไอซ์สอบเสร็จเลยมากรุงเทพค่ะ
คราวนี้ไม่สบายหนัก ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่สบายอยู่ หนำซ้ำ ลืมแฟลชไดร์ฟไว้ที่ร้อยเอ็ดค่าาา T T'
ปัญหาคือ กาไอซ์ต้องแต่งใหม่หมดเลยอ่ะ แงๆ ๆ แม่เจ้า คิดสดนะคะ
หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ฝากติดตามด้วยจ้า : ))
ต้องขอบคุณเจ้หญิง เจ้อ้อมที่อุส่าห์โทรมาเวิ่นกัน ,, ขอบคุณไรเตอร์แฮปปี้ที่ข้ามน้ำข้ามทะเล
โทรมาหาน้องสาวคนนี้ ขอบคุณน้องซันที่โทรมาหาเค้าจนตังค์หมด ขอบคุณน้องบอมที่อุส่าห์รอเป็นเพื่อนเวลาเค้าแต่งฟิค ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ ^^"
ฟิคเรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะคะ ๆ ๆ ยังไงก็ฝากให้กำลังใจกันด้วยจ้า !!*
*Ps.ไว้จะมาแก้คำผิดครั้งหน้านะคะ ,, ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ป่วยหนัก T T'
Chapter 18
กระแสข่าวเรื่องที่โตโน่กับริทป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ด้วยกัน
กระแสมันดูเหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็ว่าโปรโมทละครซิทคอม
บ้างก็ว่าสร้างกระแส กันเองก็คงต้องหนักแน่นกับเรื่องนี้สักหน่อย
เพราะคงไม่มีคนบ้าที่ไหนเสี่ยงเอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นกับเรื่องพวกนี้หรอก
ตลอดระยะเวลาที่อยู่โรงพยาบาลกันอยากจะไปเยี่ยม
ไปดูแลแบบที่เกรซเองทำกับโตโน่ แต่ดูงานเค้าสิ ล้นมือขนาดนี้
วันนี้ออกโรงพยาบาล เบี้ยวงานนิดหน่อยคงไม่เป็นไร
ป่านนี้คนตัวเล็กคงโกรธเค้าแย่แล้ว เตรียมพร้อมรับมือได้เลย
“มาทำไม?”นั่นไง คิดแล้วไม่มีผิดแค่คำทักทายก็เล่นซะเสียวสันหลังวูบเลย
“เออ เอาสิ มาทำไม? มึงทำไมกัน?”พี่ใหญ่ยักคิ้วเย้ยน้องชายผู้ที่พร้อมรับ
ชะตากรรมครั้งนี้แล้ว
“ก็มารับคนป่วยกลับบ้านไงครับผม”อสรพิษตัวพ่อรีบหาคำพูดมากระแนะกระแหนทันที เผื่อว่าจะช่วยให้หนักกลายเป็นเบาได้บ้าง
“ไม่ได้ขอให้มารับ”แต่ดูเหมือนโทษครั้งนี้จะไม่ผ่อนปรนแล้วหนำซ้ำยังเพิ่มมากขึ้นอีก
“เออ เอาสิ ไม่ได้ขอให้มารับ ริทมันไม่ได้ขอให้กันมารับครับกัน”โตโน่ได้ที
แหย่รังแตนให้กันได้ซวย มึงเลือกเองนะกัน ช่วยไม่ได้
“หยุดพูดตามริทซักทีได้มั๊ยห๊ะ? น่ารำคาญว่ะ”คนตัวเล็กหันไปค้อนพี่ใหญ่สักที
ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกมา
“เออใช่หยุดพูดตามริทซักทีได้มั๊ย? อ้าวเฮ้ย มึงด่ากูนี่ริท อ้าว ไอ้ริทมึงกลับมาเคลียร์เลย”
พี่ใหญ่ได้แต่ตะโกนตามหลัง
“งานนี้ช่วยไม่ได้นะครับหัวหน้า เห็นทีสุดหล่อต้องไปแล้ว เกรซฝากดูด้วยนะ
ท่าทางจะหนักอยู่เหมือนกัน”กันหันไปพูดกับสาวน้อยที่เดินตามมา ริทจะโกรธใครมากกว่ากันดีล่ะงานนี้
“ป่ะขึ้นรถ”ร่างสูงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ
“ไม่ขึ้น ริทจะกลับกับพี่โน่”คนตัวเล็กยืนกอดอกอย่างถือดี มีอย่างที่ไหน
ดื้อที่สุดเลยจริงๆคนนี้
“พี่โตโน่เค้าจะกลับพร้อมเกรซ”
“ริทก็กลับพร้อมเกรซก็ได้นี่ หรือถ้าไม่ได้งั้นริทโทรเรียกพี่เก่งมารับก็ได้
พี่เก่งเรียนเลิกพอดี”ไม่มีทีท่าว่าจะยอมขึ้นรถง่ายๆเลยใช่มั๊ย เห็นทีต้องใช้ไม้ตายหน่อยแล้ว
“จะขึ้นดีดี หรือจะให้อุ้ม อย่าคิดว่ากันไม่กล้านะ เป็นข่าวก็เป็นมันซะเลย นับ1ถึง3”
“1…”
“2…”ร่างสูงเดินเข้าไปชิดกว่าเดิมอีก
“ขะ ขึ้นก็ได้ไม่เห็นต้องบังคับเลย”สีหน้าของอีกคนขึ้นนั่งบนรถอย่างโดนขัดใจ คนบ้า เอะอะก็บังคับ กำลังงอนอยู่นะ
“พูดรู้เรื่องแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อยครับที่รัก”มือเรียวเกยปลายคางของริทขึ้นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินมาอีกฝั่งเพื่อออกรถ
“จะไปไหน? นี่มันมืดแล้วนะ”เมื่อเห็นว่าเส้นทางที่ถูกพามาไม่ใช่ทางกลับบ้านเลยสักนิดคนที่พึ่งถูกขัดใจโวยวายเสียงดัง
“จะพาไปขาย ไปมั๊ย?”คนบ้า นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ คอยดูนะถ้าเกิดไข้กำเริบ
จะหาว่าไม่เตือน รถคันหรูแล่นมาจอดในสถานที่ซึ่งริทเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
ว่าลงทุนขับรถมาถึงที่นี่เพื่ออะไร บ้านหลังนี้บ้านใครกัน
“ลงมาได้แล้วๆ ๆ”คนขับลงมาเปิดประตูให้เค้า แล้วหยิบกุญแจมาเปิดบ้าน
“นี่เป็นเดอะสตาร์แล้วยังเป็นขโมยอีกหรอ?”บ้านตัวเองก็ไม่ใช่ ยังถือวิสาสะมาเปิดอีก
“มันเป็นอาชีพเสริม ไงเจ๋งมั๊ย?”หน้าหล่อยักคิ้วข้างหนึ่งให้อย่างกวนอารมณ์ คนบ้า
นิสัยเสียจริงเลย
“บ้านใครอ่ะเนี่ย?”คนตัวเล็กเดินเข้าไปสำรวจภายใจบ้านหลังโต
“บ้านคุณอา วันนี้ไม่อยู่ เลยพามาจะได้สะดวกหน่อย”จะได้สะดวกหน่อย
ถ้าไม่ติดที่คำนี้ดูสองแง่สองง่ามเกินไป ริทคงไม่เดินไปหยิกหน้าท้องของอีกฝ่าย
อย่างหมั่นไส้หรอก
“คนบ้า”
“ขึ้นมานี่เร็วจะพาไปดูอะไรๆ ๆ “เจ้าบ้านดูจะภูมิใจนำเสนอกับสถานที่ ที่พาริทขึ้นมา
ชั้นดาดฟ้า มันน่าตื่นเต้นตรงไหนกัน
“นั่งอยู่นี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวหาอะไรมาให้กิน”ดาดฟ้าซึ่งมองว่ามันธรรมดาก็ต้องผิดคลาดเพราะเมื่อนั่งลงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองดวงดาวที่เกลื่อนกลาด ราวกลับว่ามีคนโปรยปรายเอาไว้ พร้อมกับสายลมเย็นๆที่ผ่านทักทายร่างของคนตัวเล็ก
และนั่นมันทำให้เค้าเผลอยิ้มบางๆ
“ถ้ามีบ้านแบบนี้สักหลังดีสิก็นะ”คนที่พึมพำอย่างมีความสุข อยากจะมีบ้านหลังที่ไม่ใหญ่เท่านี้ก็ได้ บ้านหลังที่อยู่กับคนรักอย่างมีความสุข บางทีก็อยากจะนึกเห็นแก่ตัว
ที่อยากจะเก็บเค้าไว้ ให้เป็นกัน กันของเค้าคนเดียว คนที่ไม่ใช่กันของประชาชน
ไม่ต้องกลับบ้านดึก ไม่ต้องตะลอนตะลอนไปทัวร์งานนั้นงานนี้ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ แค่คิดก็เหมือนกับความฝันแล้ว
“กับข้าวมาแล้วครับ”นี่คงเป็นถือได้ว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่ออกจากบ้านเดอะสตาร์มา
แล้วกันทำกับข้าวให้ทาน
“ข้าวผัดไม่ใส่ผัก กับหมูทอด เข้าใจมั๊ยเนี่ย แล้วนี่อะไรห๊ะ? ข้าวผัดผักหรือไง
หมูทอดอะไรใส่ผักด้วย”คนตัวเล็กบ่นกระปอดกระแปด
“กินผักบ้างหน่อยเถอะริท เนี่ยที่มันไม่สูงอยู่เนี่ยก็ไม่กินผักไง”
“นี่กันว่าริทเตี้ยหรอ? เออริทมันเตี้ย ผักมันไม่เกี่ยวกับสูงไม่สูงเลย”เด็กน้อยตรงหน้า
เถียงกันอย่างถือดี หนำซ้ำยังคงตักผักออกจากจานไปวางไว้ที่จานของกันอีก ดื้อจริงๆ
ดื้อไม่มีใครเกิน อยากจะขำนัก คนอะไรเกิดมาจนป่านนี้แล้วไม่ชอบกินผัก
เวลาไม่นานกับข้าวที่กันเอาขึ้นมาก็หมดอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะเบื่อข้าวต้ม
โรงพยาบาลและที่สำคัญหิวมากอีกด้วยร่างเล็กเดินกลับมานั่งที่ม้านั่งอีกครั้ง
และยังคงชื่นชมดวงดาว พระจันทร์อย่างเคย จนลืมไปว่าตัวเองพึ่งหายป่วยมา
ลมเย็นที่ปะทะร่างกายนั้นยิ่งนานเข้ายิ่งทำให้หนาวจนเผลอลูบแขนตัวเองอยู่เป็นพักๆ ก่อนที่จะมีผ้าห่มมาคลุมร่างนั้นไว้แล้วคนที่คลุมก็ยังทิ้งตัวลงนั่งข้างเค้า
“หนาวมั๊ย?”คนที่มองท้องฟ้าอยู่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ริท หายโกรธกันหรือยัง?”ลืมไปเสียสนิทว่ากำลังโกรธอยู่ ริทจึงได้แต่เงียบ
“งั้นก็แปลว่ายังไม่หาย ริทครับกันขอโทษนะ ก็ดูสิงานกันตั้งเยอะอ่ะ ปลีกตัวมาไม่ได้เลย แค่เวลาจะลุกไปเข้าห้องน้ำยังไม่มีเลย”ศีรษะของตัวพ่อจอมเจ้าเล่ห์ซบลงที่ไหล่บาง
อย่างไม่ยอมให้เจ้าของอนุญาติ
“แก้ตัวเข้าไป คิดว่าจะเชื่อมั๊ย?”มือเล็กผลักออกราวกับว่าไม่เชื่อใจ
“ไม่รู้ เอางี้วันนี้ไถ่โทษนอนนี่นะ ๆ ๆ “ไถ่โทษหรือหากำไรให้ตัวเอง
เวลาแบบนี้ยังจะหื่นอีก
“พอเลยๆ ไม่ต้องพิงแล้วหนัก ให้ริทพิงบ้างสิ”คนที่พิงอยู่เปลี่ยนหน้าที่เป็นให้ริทพิงบ้าง แต่ก็อย่างว่าเวลาแห่งความสุขช่างสั้นนัก เสียงริงโทรนของกันดังขึ้นเป็นระยะ
แม้จะกดตัดสายแล้วตัดสายเล่าก็ยังจะโทรมาจนคนตัวเล็กเองที่กำลังจะเคลิ้มหลับไป
ก็เผลอตื่นขึ้นมาด้วย
“รับเถอะ”คนตัวเล็กเอนตัวออกมาจากเค้า
‘ฮัลโหลครับ’
‘ก็กันบอกแล้วไงครับว่าวันนี้กันลาไง’
‘แต่กันติดธุระจริงๆนะครับ’
‘ด่วนเลยหรอครับ เอ่อ…’
คนที่คุยโทรศัพท์หันมาสบตาริทอย่างชั่งใจ
ส่วนริทก็ได้แต่พยักหน้าเชิงบอกว่าให้ไปทำงาน
‘ครับๆ งั้นเดี๋ยวกันจะไปนะครับ’ มือเรียวกดตัดสายแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
ขอแค่เวลาส่วนตัวคืนเดียวที่จะอยู่กับริท แค่ไม่กี่ชั่วโมงนี้ก็ไม่ได้
“ริทเอ่อ กันมีงานด่วน งั้นริทรออยู่นี่มั๊ย?”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวริทกลับไปหาพี่โน่ดีกว่า”คนตัวเล็กฝืนยิ้มให้อีกครั้ง รอยยิ้มแบบนี้
รอยยิ้มที่กันไม่ได้ต้องการมันเลย ริทกันขอโทษ กันรู้สึกผิดมากเลยนะ
“ริทโกรธกันหรือเปล่า?”มือเรียวรั้งข้อมือของคนที่ลงไปจากบ้านไว้
“ไม่ครับ ริทจะโกรธกันทำไมล่ะ กันต้องไปทำงานนี่ จริงมั๊ย?”
“งั้นเดี๋ยวกันไปส่งนะครับ”เมื่อรถยนต์แล่นออกมาจากบ้านแล้ว
แล่นไปจอดยังบ้านของโตโน่
“ริท…ริทถึงแล้ว ตื่นได้แล้วครับ”คนที่เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
ก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอีกเช่นเคย ไม่ตื่นจริงๆใช่มั๊ย
“ผี ผีมา!!*”ได้ผลคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงหนำซ้ำยังกอดกันไว้อีกต่างหาก
เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงจะหาว่าเค้าฉวยโอกาสอีกเป็นแน่
“หม่าม้าครับ ผี ผีมา”
“อ้าว ไหนผีล่ะกัน ผีอยู่ไหน?”หน้าหล่อค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วพบว่าตัวเองอยู่บนรถ
ผีที่ไหนจะมาหลอกล่ะ
“ไปแล้ว”คำโกหกก้อนโตที่ถูกพูดออกไปเพราะขืนบอกว่า ไม่มีผี ก็เห็นจะงอนอีก
“แล้วกันมากอดริททำไม ฉวยโอกาสที่สุด”นั่น คิดแล้วไม่มีผิด ต้องหาว่าเค้าฉวยโอกาสอีก คนที่พึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้ทำอะไรรีบปล่อยมือที่โอบเอวกันออกทันที
“แหมๆ ดูสิเนี่ยใครกอดใคร โมเมจังเลย”มือเรียวของกันบีบที่แก้มอย่างหมั่นไส้
“เดี๋ยวริทไปก่อนนะ กันรีบไปทำงานเหอะ”
“ให้กันเดินขึ้นไปส่งมั๊ย?”
“ไม่เอาหรอก เดี่ยวจะไปทำงานไม่ทันนะ ริทไปแล้ว บ๊ายบายครับ”ร่างเล็กกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ
“ริท ถ้างั้นพรุ่งนี้กันไปรับที่กองถ่ายนะ”
“ครับ แล้วริทจะรอ”
“เดี๋ยว ริทไม่โกรธกันแน่นะ”คำถามที่พึ่งถามไป ถูกถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ไม่โกรธหรอกน่า แต่ถ้าถามอีกเนี่ยโกรธแล้วนะ ไปได้แล้วครับ”ริทรีบลงจากรถ
เพราะกลัวว่าเค้าจะล่ำลาไม่จบสิ้นเสียที
ริทไม่โกรธกันหรอก จะโกรธได้ยังไง ใช่ริท ริทต้องไม่โกรธ อย่าเป็นคนไม่มีเหตุผลสิ
เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าก็มารับแล้ว…
End Chapter 19
ความคิดเห็น