คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : รอเธอนาน,,,นานมันใจน้อย T T'
ขอตอบคอมเม้นนะคะ ๆ
RiT the Stitch' รักห้าแปด♥ :: 55 55555555. จัดมาอย่าให้้เสียค่ะ ๆ
SG un :: ไม่รู้จะหวานหรือเปล่านะคะน้องซัน ^^
D3KKO :: ตัวพ่อมาง้อแล้ว ฝากติดตามด้วยจ้า !!*
มีดของเธอนั้นหักคาหัวใจฉัน :: ฟิคกาไอซ์ไม่เคยดราม่าจ้า จัดComedyอย่างเดียว ;Pp
pee :: มาง้อแล้วจ้า ไม่รู้จะถูกใจมั๊ยนะคะ ??
yimroj :: ฝากติดตามด้วยค่ะ ^^"
Misskimji :: ไม่รู้ว่าจะถูกใจเจ้ตองหรือเปล่้าจ้า :D
LittlêMemorÿ™ :: 55 555555555. เจ้อ้อมเปิดประเด็นตลอดค๊าบ แหะๆ ๆ ฝากติดตามด้วยจ้า
napataiw :: แหะๆ ๆ กาไอซ์จัดหนักจ้า สอบจันทร์ อังคาร พุธ นี้ค่ะ ; )
พลอย fcกันริท :: แหะๆ ไม่รู้จะหวานหรือเปล่านะคะ > <"
rukgunsudrit :: เฮียกันมาง้อแล้วจ้าน้องบอม แต่ไม่รู้จะหวานมั๊ยน๊าาา
ฝันดี :: ฝากติดตามด้วยจ้า ๆ
fernniss :: จ้า เจ้เฟิร์นก็อย่าลืมอัพของเจ้บ้างนะคะ >O<
แบม :: ง้อแล้ว แต่ไม่รู้จะหวานมั๊ยอ่ะค่ะ ^^"
Punch :: 55 55555555. พาลลงเฮียโน่ซะงั้นจ้า : ))
กาไอซ์แวะมาอัพตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ เนื่องด้วยกาไอซ์จะสอบ
คราวนี้ลืมแฟลชไดร์ฟไว้ใต้โต๊ะ แต่น้องบอมบอกว่าอยากให้กาไอซ์อัพต่อ
โอ้โห ซึ้งเลยอ่ะ T T' ยังมีคนติดตามผลงานเราด้วยแหะ
โดยเฉพาะน้องสาวบอมที่นั่งรอมาตั้งแต่หลายชั่วยาม เพื่อที่จะเฝ้ารอเจ่เจ้ผู้ที่แต่งไม่เอาไหนอัพต่อ
ขอบคุณน้องบอมมากเลยจ้า กะจะไม่แต่งตอนนี้ให้ดราม่าแ้ล้วนะ แต่เต้แฮปปี้อ่ะแหละ
ออนเอ็มแล้วบิ๊วให้น้องดราม่า ตอนนี้มันก็เลยจะเป็นยังไงต้องติดตามค่ะ
รักรีดเดอร์ทุกคน ไว้เจอกันวันพุธหน้าค๊าบ :D
Ps.ไว้จะมาแก้ไขคำผิดครั้งหน้าจ้า !!*
Chapter 17
วันนี้เป็นวันต้องถ่ายทำละครนัดกับนัด ตั้งแต่วันนั้นริทเองก็ไมได้ติดต่อกับกันเลย
เพราะว่าต่างฝ่ายก็ต่างมีงาน มีหน้าที่ต้องไปรับผิดชอบ ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง ไม่ใช่ว่าไม่อยากเคลียร์ปัญหา แต่บางทีก็ต้องยิมรับว่าริทเองที่ผิด
“พี่โตโน่ไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดจังเลยพี่โตโน่”ไม่ใช่แค่หน้าซีดอย่างเดียว
พี่ใหญ่ตัวร้อนอีกต่างหาก
“กูโอเค แค๊กๆ ๆ”ต้องยกนิ้วให้ความรับผิดชอบที่มีมากมายเหลือเกินของโตโน่
จนริทก็ยึดพี่ใหญ่เป็นแบบอย่างเรื่องการทำงานไปเสียด้วย
“อีกซีนหนึ่งก็กลับได้แล้วอ่ะ แวะไปหาหมอก่อนนะ หยุด อย่าเถียง ริทเป็นน้องนะ”
“ริทมึงนี่ โอ๊วว”พี่ใหญ่ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ เมื่อถ่ายละครเสร็จเค้าเองก็เห็นคล้อยตามว่าควรที่จะไปหาหมอ เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ไหวแล้ว
“พี่โน่ต้องนอนโรงบาลนะ หมอเค้าบอกอ่ะ งั้นเอางี้ เดี๋ยวริทไปเตรียมของมานอนด้วย”
“ไม่ต้องเลยมึง นอนบ้านกับเซนแหละ กูอยู่ได้ เดี๋ยวแม่งลามติดหวัดกะกูอีก”พูดยังไม่ทันขาดคำคนตัวเล็กก็จามทันที
“แหมๆ ไม่ใช่ริทมาเฝ้าเนี่ยจะให้ใครมาแทนหรือเปล่า งี้แหละนะ คนมีแฟน
ไปแล้วดีกว่าว่ะ ปล่อยคนป่วยนอนอยู่นี่แหละ”น้องชายพูดอย่างรู้ทัน ใช่สิ
เวลาแบบนี้เค้าก็ไม่เคยสำคัญอยู่แล้วนี่
“ริท … กูว่าบางอย่างค้างคานานเกินไปมันก็ไม่ดีนะ ไปๆ ไปได้แล้ว”คำพูดที่พี่ใหญ่เตือนมันทำให้นึกถึงอีกคน กี่วันแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงเค้า
กี่คืนแล้วที่ไม่มีเสียงหวานนุ่มผ่านโทรศัพท์มาบอกฝันดี
นี่น่ะหรอคนที่เคยให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าถ้าไม่ได้โทรหาแล้วจะมาหาเค้าที่บ้าน
นี่น่ะหรอ เหนื่อย อ่อนเพลียไปหมด นี่เป็นเพราะร่างกาย หรือจิตใจที่ไม่มีแรงกันแน่
แค่ไม่ได้คุยกับเค้าก็ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่ริท สบายกว่าเดิมตั้งเยอะ
ที่เวลาทานข้าวไม่ต้องมีเสียงผ่านโทรศัพท์มาบังคับให้กินผัก
แล้วอะไรอีกตั้งเยอะแยะที่เค้าไม่ได้มาบังคับ มันควรจะดีใจไม่ใช่หรอริท
“เฮ้ย มึงเป็นไรเนี่ย?”คนที่แฟนพึ่งมาส่งถามริท ดูสิขนาดพี่เก่งเค้าทั้งเรียนทั้งทำงาน
เค้ายังมีเวลามาส่งแฟนเค้าเลย แล้วอีกคนล่ะ แค่โทรหายังไม่คิดจะโทรเลย
“เปล่าๆ กูแสบตานิดหน่อยน่ะ อาบน้ำเสร็จแล้วปิดไฟด้วยนะ กูง่วงแล้ว”ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมโปงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร้องไห้ทำไมอ่ะริท มีอะไรก็บอกสิวะ
เมื่อเซนนึกขึ้นได้รีบออกไปโทรหาเพื่อนรักอีกคนทันที
~ว่าไงครับเหมียว โอ้โห ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเสียค่าโทรศัพท์โทรหาสุดหล่อ
วันนี้สงสัยท่าจะฝนตกนะเนี่ย~
“ไม่ต้องเลยมึงไอ้กัน มึงหายหัวไปไหนมา”
~หายหง หายหัวอะไร กูก็มาออกงานนี่ไง ไหนจะซิงเกิ้ลอีก ไหนจะอัลบัมเดี่ยวอีก
มึงว่ากูหายหรอ~
“เปล่ากูหมายถึงริทน่ะ ทำไมมึงไม่สนใจมันเลยวะ”
~แล้วมึงคิดว่าเค้าสนใจกูหรอ กูรู้เซน ริทรำคาญกู เอะอะก็มีแต่พี่โตโน่~
“ถ้ามันไม่สนใจมึง มันจะนอนร้องไห้อยู่นี่หรอ กูบอกมึงแค่นี้แหละ จะทำอะไรก็ทำ”
~ร้องไห้ ริทร้องไห้หรอ ริทเป็นอะไรมากมั๊ย? ใครทำอะไรริท~
“ยังจะถามอีก โง่น้อยหรือโง่มากเนี่ย”
~โอเคๆ กูเข้าใจแล้ว งั้นคืนนี้มึงบอกเฮียเก่งมารับมึงเลยนะ แค่นี้แหละ~
แค่ง้อถึงกับต้องไล่ที่กันเลย
รถยนต์รีบขับมาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมเค้าที่ใช้มือเรียวบิดกลอนประตู
เพื่อเข้าไปในห้องที่ไฟปิดอยู่ ได้ยินเพียงแต่เสียงสะอื้นของอีกคนเท่านั้น
เสียงนี้มันช่างทำให้คนที่พึ่งเค้ามารู้สึกผิดเป็นหลายเท่าตัว ร่างสูงค่อยๆนอนลงบนเตียง แม้ว่าจะพยายามไม่ให้มีเสียงแต่ด้วยน้ำหนักที่มากกว่าก็ทำให้ริทรู้สึกได้ว่า
มีคนมานอนข้างๆ ทำไมเซนไม่นอนเตียงตัวเอง ได้แต่ตั้งคำถามแต่ก็ไม่ได้
เอะใจอะไรมากนัก ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไหนต่อไหนก็ต้องตกใจ
เมื่อคนที่พึ่งล้มตัวลงนอนข้าง กลับเอื้อมมือมากอดเข้าไว้ กลิ่นน้ำหอมนี้
อ้อมแขนที่คุ้นชินแบบนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่เซน ไม่ใช่เซนแน่
“ร้องไห้ทำไมครับ?”น้ำเสียงหวานที่กระซิบอยู่ข้างใบหู มันแทบทำให้คนที่น้อยใจอยู่
หายเป็นปลิดทิ้ง แต่ไม่ได้เวลาตั้งหลายวันนะริท ที่เค้าปล่อยให้คิดถึงอยู่อย่างนั้น
โดยที่ไม่ทำอะไรสักอย่าง จะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด
“อย่ามายุ่งกับริท”คนที่อยู่ในอ้อมแขนทั้งอยากร้องไห้ต่อ ทั้งอยากหยุด
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ กันเป็นแฟนริท ริทคือคนที่สำคัญของกัน
ฉะนั้นกันต้องรู้ทุกเรื่องของริทมีอะไรก็พูดมาสิครับ”ตัวพ่อยอมหมดแล้ว
หมดแล้วจริงๆให้กับริทคนนี้ แม้กระทั่งหัวใจ
“รู้ทุกเรื่องหรอ? แล้วกันรู้มั๊ยล่ะว่าตอนนี้ริทรู้สึกยังไง กันเคยรู้มั๊ย ว่าริทเหงาแค่ไหน
ริทจะอยู่ยังไง ริทเป็นยังไงบ้าง กันเคยสนใจบ้างมั๊ย? เอะอะกันก็มีแต่งาน งาน งาน
ริทไม่เคยสำคัญอะไรอยู่แล้ว”กำปั้นเล็กรัวลงที่อกกว้างอย่างสุดแรง
แต่มันไม่ได้ทำให้เค้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
เพราะดูคนอ่อนแอที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อนแขนของเค้าตอนนี้สิ
น่าสงสารที่สุด กับการโดนแค่นี้ยังไม่สาสมพอกับที่ทำให้เค้าร้องไห้หรอก
“ถ้าริทไม่สำคัญสำหรับกัน แล้วกันจะยอมทำทุกอย่างขนาดนี้หรอครับ
ขอร้องล่ะจะทำอะไรกันก็ได้ จะต่อย จะตบ จะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างเลย
ขอแค่ริทอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้เพราะคนคนนี้เลยได้มั๊ย
กันไม่มีค่าพอสำหรับน้ำตาของริทหรอก ได้โปรดล่ะ”คนตัวเล็กที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่
กลับค่อยๆหยุดอย่างประหลาด
“ริทขอโทษ”
“ขอโทษทำไมครับ กันเองที่ต้องขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง ทุกอย่างเลย
ที่ทำให้ริทร้องไห้ อย่าร้องไห้อีกนะครับ ริทรู้มั๊ยหัวใจกันจะสลายแล้วนะ”หน้าหล่อก้มลงไปเอาปลายจมูกชนกับริท
“เวอร์มาก”คนที่พึ่งร้องไห้เสร็จพูดไปพลางสะอื้นไป
“ก็มันจริงนี่ จะรอให้บ้าตายก่อนหรือไง ถึงจะหยุดร้องน่ะ เด็กขี้แย”คราวนี้สันจมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มอย่างหมั่นไส้
“ดีงั้นก็บ้าตายไปเลย ฉวยโอกาสดีนัก คนบ้า”คนที่พึ่งเปลืองตัวไปใช้มือเล็กบิดหน้าท้องอย่างแรง
“โอ๊ย พอแล้วริท กันไม่แกล้งแล้วครับ ริทใจร้ายอ่ะ เจ็บ เล่นแรงเกินไปแล้วนะ”แอ๊คติ้งตลอดความจริงมันไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหรอก แต่ขอเรียกร้องความสนใจหน่อยเหอะ
“เฮ้ย จริงหรอ? แล้วทำไงถึงจะหายอ่ะเนี่ย?”
“ก็ทำงี้ไงครับ”ริมฝีปากเล็กถูกจู่โจมโดยคนที่แกล้งเจ็บอย่างไม่ทันตั้งตัว
แล้วส่งเป็นความห่วงใยจากคนหนึ่งถึงอีกคน รสชาติที่หวานช่ำราวกับน้ำผึ้งเดือนไหน
ริมฝีปากที่ได้ลิ้มรสกี่ครั้ง เป็นแสน เป็นล้านครั้งก็ยังไม่เคยเบื่อ ก่อนที่จะประท้วงด้วยเสียงฝ่ามือของคนตัวเล็กที่ฟาดเค้าเบาๆเพื่อจะสื่อว่าหายใจไม่ออกแล้ว
จนกันต้องยอมผละออกอย่างน่าเสียดาย
“เอาอีกแล้วนะ นิสัยไม่ดีจังเลย”
“ยังไม่หายชื่นใจเลย ขอต่ออีกหน่อยสินะๆ ๆ”อ้อนอีกแล้ว แต่เสียใจด้วยนะ
ครั้งนี้ไม่หลงกลง่ายๆหรอก
“ไม่ต้องเลย พอ แหมๆเรื่องพวกนี้นี่เก่งจังเลยนะ”
“ให้กันฝึกให้เอามั๊ย?”น้ำเสียงกรุ้มกริ่มของอีกคนกล่าวถามอย่างมีเลสนัย
“ไม่ต้อง ง่วงแล้วจะนอน”คนที่บอกว่าไม่อยากจะให้ฝึกกลับดั๊นเอามือเล็กกอดเค้าแทน รู้สึกคำพูดจะตรงข้ามกับการกระทำอย่างสิ้นเชิงเลยนะครับริท …..
End Chapter 17
ความคิดเห็น