ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : เพื่อนไม่เก่า .. :)
ความเป็นเพื่อนของคุณคืออะไร? เพื่อนกิน .. เพื่อนตาย .. เพื่อนยาก .. เพื่อนชิล .. เพื่อนฮา
เพื่อนเรียน .. เพื่อนรัก หรือว่า รักเพื่อน
ใครบางคนที่กำลังนั่งคิดถึงคำนิยายของคำว่าเพื่อน ขึ้นมาเล่นๆแต่นึกยังไง มันก็นึกไม่ออกสักที
"น้องตี๋มานั่งเหม่อลอยเป็นพระเอกมิวสิคอะไรอยู่ตรงนี้ครับ?"ร่างสูงเดินตรงเข้ามาทักคนที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
"อะไรของมึง ไปไหนก็ไปเลยไปรำคาญ"มือเล็กผลักช่วงตัวที่สมส่วนให้ออกห่างจากตัวเอง ก่อนจะสบถอะไรเล็กน้อย
"จะชวนไปกินข้าว โห เดี๋ยวนี้รำคง รำคาญ .. กูมันก็ไม่สำคัญนี่"น้ำเสียงคนพูดกล่าวด้วยความน้อยใจ
เสียใจ หรือประชด เค้าเองก็ยังไม่รู้
"อย่ามาดราม่าไอ่นายน์ มึงไม่เคยสำคัญอยู่แล้ว"คนที่นั่งอยู่แลบลิ้นปลื้นตาใส่เพื่อนรักของเค้า ..
"โหไอ้อ๋อง เดี๋ยะๆ พ่อจะเตะให้สูงเลย"อ๋อง ก็คือผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่รักในเสียงเพลง เสียงดนตรี จึงมีโอกาสได้
เข้ามาอยู่ในวง ออกัส หรือที่ใครๆรู้จัก ผ่านภาพยนตร์ชื่อดังเมื่อหลายปีก่อน พร้อมกันกับนายน์ คนเนี้ย
อย่าให้ได้พูดเรื่องกวนประสาทเนี่ยมันที่หนึ่ง
"หิว ป่ะชวนไอ่แวนกันเผื่อมันอยากกินข้าว"อ๋องลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องพัก ตรงไปยังโซฟาที่เพื่อนๆนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน
"อ่ะแน๊ะๆ เข้าไปทำอะไรกัน แหม จริงๆเลยนะ"ไม่ต้องบอกก็รู้ น้ำเสียงกวนอารมณ์ น่าจะตบหัวสักทีสองทีคนนี้ก็คือ
ไอ้นนท์ มือกีต้าร์สุดเกรียนของวงออกัสเราเนี่ยแหละ
"มึงเงียบไปเลยไอ่นนท์ เดี๋ยวพ่อเตะให้ต่อมตลกแตก"คนที่เดินตามหลังอ๋องเข้ามา ตีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเหน็บไอ่เกรียนไปหนึ่งที
"แวนกินข้าวมั๊ย? พวกมึงหยุดเลย กูถามไอ่แวน ได้ข่าวพวกคุณๆไปกินมาแล้วครับ"ถ้าชวนหมดนอกจากพวกมัน
จะเหมาร้านญาติเค้าแล้ว มันจะทำร้านญาติของเค้าเจ๋งน่ะสิ
"เออไปดิวะ แม่งหิว"ใครบางคนที่ลุกขึ้นก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
"อ่ะแน๊ะๆ มีถามพี่แวนคนเดียวซะด้วย แล้วงี้แฟนไม่หึงหรอ?"ป๊าบ ไม่ใช่นายน์แต่เป็นอ๋องเองต่างหากที่ตบหัวเพื่อนอย่างแรงโทษฐานที่มันกวนเกินไปแล้ว
"ใครแฟนมัน กูไม่เอาหรอก - - ส่วนมึงจะไปกินมั๊ยข้าวอ่ะ ไปก็ตามมา"น้ำเสียงเบื่อหน่ายเต็มทน ความจริงไม่ได้เบื่ออะไรมาก ทั้งที่มันควรจะชินอยู่แล้วกับการถูกนนท์แซว หรือเพราะอากาศมันร้อนวะ หน้าถึงได้ร้อน .. ?
"กูไม่ไปอ่ะ มึงไปเหอะ"คนฟังหันหลังกลับมาเท้าสะเอวก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง
"คราวหลัง ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องชวนกู รำคาญ"อ๋องส่ายหน้าให้หนึ่งทีก่อนจะกระฟัดกระเฟียดเดินออกไปพร้อมกับแวน .. ท่ามกลางความเงียบลงทันทีของเพื่อนทั้งวง
"เอ่าเหี้ยแล้วไงล่ะนายน์ มึงไปทำไรให้มันโกรธวะ?"ไม่ทันจะได้ตอบอะไรเจ้าตัวก็เดินหนีออกไปอีกทาง
"เอาแล้วไง กูว่ามีลุ้น?"นนท์ดีดกีต้าร์ลงแปร๊ง หนึ่งที
"ลุ้นเลิ้นบ้าอะไร? มันเป็นเพื่อนกัน มึงนี่แซวเค้านั่นแหละเค้าเลยโกรธกันเลย"พิชเงยหน้าจากไอแพดเครื่องโปรด พร้อมทั้งด่าคนไม่รู้กาลเทศะ
"เอ๋ามึงไม่เคยได้ยินหรอครับ .. มันเกินกว่าเพื่อนกันมากไป ที่เธอทำทุกอย่างไม่คิดอะไร หรือยังไง บอกฉันให้รู้อีก
ครั้ง"น้ำเสียงล้อเลียนพร้อมทั้งเสียงกีต้าร์สุดแสนจะไพเราะร้องไป ... ส่วนสองคนที่นั่งรออาหารตามสั่งอยู่
ใครอีกคนก็พูดจ้อไม่หยุดส่วนอีกคนก็เงียบจัด
"อ๋อง อ๋องได้ยินกูมั๊ยเนี่ย?"แวนซ์โบกมือไปมาผ่านใบหน้าหวานหลายครั้ง
"หะ หา อะไรนะ?"
"เอ่ามึงนี่เป็นไรวะ ทะเลาะไรกันกับไอ่นายน์หรือเปล่า?"คนฟังส่ายหน้าก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้ เลือกที่จะไม่ทานข้าวอยู่
ร้านก็เพราะว่าไอ้คนที่บอกว่าหิวนั่นแหละดั๊นไม่มาด้วย เลยต้องได้ซื้อกลับไปให้มัน เพราะอะไร?
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันไม่คิดห่วงตัวมันบ้างหรือไง ถึงได้ให้คนอื่นมาตามห่วงอยู่ได้
"มันไปไหน?"อ๋องเดินเข้ามามองหาเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้เค้าแบกสังขารกลับมาพร้อมข้าวกล่องในมือ
"มันไหนครับคุณอ๋อง ไม่มีมันมีแต่เผือก จ๊าก 555"
"เดี๋ยวพูดอีกรอบมีงได้ลงไปเกลือกกับพื้นครับไอ้นนท์"น้ำเสียงจริงจัง บ่งบอกว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใดกล่าวขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟา ..
"อ้าวแล้วไม่เอาไปให้แล้วหรอ?"แวนหันไปถามเพื่อเช๊คดูว่าข้าวกล่องนั้นซื้อให้ใคร ?
"ไว้ก่อน เบื่อ .. "แวนยักไหล่อย่างไม่เข้าใจก่อนจะหยิบโทรสับขึ้นมาดู พร้อมทั้งยื่นให้อ๋อง .. ใกล้เกินไปแล้ว ใกล้มาก
เพื่อนกันยังไงถ้าบริสุทธิ์ใจจริงทำไมต้องใกล้ขนาดนั้น ทนไม่ไหวแล้วเว้ย
"ไปไหนมานี่ซื้ิอข้าวมาหะ .."อ๋องยื่นกล่องโฟมให้ใครบางคน คนนั้น ..
"มานี่เลย ..!"คนที่แอบดูเหตุการณ์เมื่อครู่เดินโพล่งๆเข้ามาดึงข้อมือเล็กให้เดินไปกับเค้าท่ามกลางความไม่เข้าใจ
ของเพื่อนๆทั้งวง
"ปล่อยเดี๋ยวนะกูเจ็บ โอ๊ยย"มืออีกข้างเผลอทิ้งกล่องข้าวลง ก่อนที่ใครคนนั้นจะตั้งสติได้ รีบปล่อยมือหนาออก
แต่ก็ช้าไปเมื่อ ข้อมือเล็กนั่นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"กูขอโทษ .. "ไม่แก้ตัว ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้นเพราะใบหน้าหล่อก้มลงไปดูข้อมือเล็กนั่น
"เป็นบ้าอะไรของมึงวะ?"ไม่เข้าใจ ? ไม่เข้าใจว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร
"กู .. กูก็แค่ไม่อยากให้มึงไปอยู่ใกล้มันมาก"คนพูดสารภาพเสียงอ่อย
"ใกล้มัน ใกล้ใคร?"
"เฮ้อช่างเถอะ .. กูขอโทษแล้วกัน"นายน์ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร หรือนายน์รู้แต่นายน์ไม่กล้า ..
"เดี๋ยว มีอะไรก็พูดมาสิวะ มึงเป็นคนมีความลับตั้งแต่เมื่อไหร่?"ร่างเล็กนั่งลงข้างๆ เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของสองคนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม
"นายน์ มึงคิดยังไงกับกู?"เงียบ อีกแล้วเฮ้ออยากจะตบปากตัวเองแรงๆสักทีไม่น่าเลยกู
"ไม่ตอบได้มั๊ย?"อ๋องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังประตูพร้อมทั้งพยายามดันตัวเองออก แต่คนเร็วกว่ากลับรั้งมือเล็กไว้
ให้ติดกับประตู
"เดี๋ยว .. กูจะให้คำตอบขอเวลาก่อนได้มั๊ย .. ถามว่าได้มั๊ย?"น้ำเสียงนุ่มกล่าวออกไปอย่างรู้ดีว่ามันต้องน้อยใจแน่ๆ
ใกล้จนไม่น่าไว้ใจ ถ้ามันเลื่อนหน้ามาอีกมีหวังได้แบนติดประตูแน่ไอ่บ้า
"เรื่องของมึง ปล่อยกูได้ยัง"ใบหน้าขาวร้อนผ่าวด้วยความเขิน? ไม่สิเพราะอากาศมันร้อนต่างหาก
"เขินไรเนี่ยตี๋?"นิ้วเรียวจิ้มแก้มคนข้างๆอย่างหมั่นไส้
"เขินห่าอะไร .. เดี๋ยวพ่อตบเปรี้ยง"แพ้ แพ้ไอ่นายน์อีกแล้วกูแพ้มันไม่ได้นะ ไอ่บ้านี่
"ตบสิ .. กล้าตบก็กล้าจูบ เอาจริงนะ"
"มึงมันโรคจิต หึ่ยยย ไอ่บ้า"นายน์หัวเราะในลำคอเบาเบา .. สมองสั่งว่ายังไงก็ไม่รู้
แต่ทำไมไอ่อ๋องมันน่ารักจังวะ >/////<
"ไหนเอาข้าวมาให้กินไม่ใช่หรอ?"คนพูดแกล้งถามเย้าแหย่อ๋อง
"ไม่ต้องแดกแล้ว ตกพื้นไปเป็นชาติเพราะมึงแหละ ไอ่โรคจิต"
"แน๊ะคำก็บ้า สองคำก็โรคจิต เดี๋ยว หึ่มมม เลยนะ"ร่างสูงค่อยจับไหล่เล็กให้หันมามองเค้า
"ปล่อยเลย .. เดี๋ยวมึงๆ ลามปามๆ"แม้จะแซวกันแบบกวนๆอยู่บ้างแต่ก็สัมผัสได้ว่าตอนนี้ก็เขินไม่ต่างกันหรอก
แต่ไอ่นายน์น่ะมันเก๊ก .. ก่อนสองคนจะเดินออกมา
"โอ๊โห ขาเข้าฉุดเข้าไปไหงออกมาหน้าระรื่นงี้วะ อ่ะแน๊ะๆ ออกัสจะมีผลผลิตแล้วล่ะ"
"ไอ่นนท์ พล่ามบ้าอะไรของมึง?"
"ใช่ๆจัดมันหน่อยมั๊ยอ๋อง"ดูมันสองคนพอดีกันก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
งงกันใหญ่ว่าแต่มันสองคนเคลียร์อะไรกันวะ ..
งานเปิดตัวภาพยนตร์ Home ความรัก ความสุข ความทรงจำ ทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิมแต่ไอ่มือแซกระดับเทพของวงเราเนี่ยสิมันกาก .. มันแป้นแล้น มันเยอะ มันบ้า - -
"ไอ่เหี้ยนนท์มึงมาไม่ได้จริงๆหรอวะ?"คนตัวเล็กเหวใส่โทรศัพท์เมื่อคนปลายสายกล่าวขอโทษขอโพย
ก็เพราะมันไปโน่นร่าเริงอยู่ที่อื่น มางานเปิดตัวไม่ได้ ฉะนั้นหน้าที่กีต้าร์ก็เลยต้องตกเป็นของคอรัสตัวน้อยๆ
อย่างเค้าไปโดยปริยาย
"คอยดูนะมึงถ้าล่มมากูเนี่ยจะไปเผาบ้านมึงเลย"พูดจบก็ตัดสายทิ้งก่อนจะหันไปมองไอ่วานรที่นั่งแป้นแล้นอยู่
"ตกลงจะให้สอนได้ยังจ๊ะคนดี> <"น้ำเสียงหวานชวนขนลุกกล่าวขึ้น
"เออสอนมา หึ่ยยย โมโหเว้ย"
"มานั่งนี่สิ"มือเรียวตบที่นั่งข้างๆ งานนี้ได้กำไรเห็นๆ สบายเลยกู
"งั้นก็ฝันไปเถอะ ลามปามใหญ่ล่ะมึง"หลายวันมานี้ คนตัวเล็กก็เอาแต่ง่วนอยู่กับกีต้าร์ตัวใหญ่ ที่ถือไปถือมาจนจะเท่าครึ่งตัวเค้าเอาได้ .. เล่นน่ะเล่นเป็น แต่จะให้เทพขนาดนนท์เค้าเองก็ขอบาย ไอ้นนท์มันตัวใหญ่กว่าเค้าเป็นไหนๆ แถมมือนี่ด้านยังกับอะไรดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงเก่งขนาดนี้ ?
"โอ๊ยยยย!" เอาแล้วไงไม่ทันจะคิดอะไรต่อมือเล็กก็บาดเจ็บเข้าให้
"เฮ้ย เล่นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไหนมาดู"นิ้วชี้ข้างขวาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่เลือดไหลจะอาบนิ้วอยู่แล้ว คนข้างๆ ไม่รู้ทำไม ดันจับนิ้วเล็กนั่นมาดูดห้ามเลือด นายน์จะทำแบบนี้ทำไม? คำตอบนายน์ก็ยังไม่ให้ นายน์ไม่ชัดเจน หรือนายน์ไม่ได้รู้สึกอะไร
"มึงทำแบบนี้ทำไม? ปล่อยกู"ความน้อยใจมันถาโถมหัวใจดวงน้อยๆหมดแล้ว .. คำว่าเพื่อนที่มี ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป เปลี่ยนจนไม่แน่ใจในตัวเองสักอย่าง คนตัวเล็กวิ่งหนีออกมาจนเหนื่อย? น้ำตาไหลจนทำให้ดวงตาพร่ามัวไปหมด บางทีไม่อยากรู้คำตอบแล้ว ไม่อยากรู้แล้วว่านายน์รู้สึกยังไง เพราะถ้าคำตอบมันไม่ใช่? อ๋องจะทำยังไง?
สายตาพลันเหลือบไปเห็นแผลที่เลือดหยุดไหลไปแล้ว นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
"ไอ่บ้า ทำให้คนอื่นเป็นบ้าตามมึงแล้วมีความสุขนักใช่มั๊ย?"สบถจบก็ใช้ริมฝีปากบางจรดลงที่เดิมที่ใครคนนั้น ..
"อ๋อง .. "คนตัวเล็กหันไปก่อนจะลุกหนี คนที่เร็วกว่าคว้าข้อมือไว้
"ปล่อยกู .. ขอร้องล่ะปล่อยเถอะ"เค้าไม่อยากให้นายน์เห็นว่าตอนนี้เค้าอ่อนแอมากแค่ไหน เค้าไม่อยากให้นายน์รู้ว่าเพื่อนนายน์คนเดิมมันไม่มีอีกแล้ว
"ทำไมมึงไม่ฟังอะไรมั่งเลยนะ"นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสอย่างเบามือ
"มึงมันดีแต่ทำร้ายกู .."
"หะ? กูเนี่ยนะทำร้ายมึง กูทำอะไร ไหนบอกสิ ว่ากูทำอะไร?"เงียบ .. ขนาดตัวมันยังจำไม่ได้เลย แค่นี้คำตอบก็ชัดเจนแล้วล่ะ
"มึงพอเถอะ"น้ำเสียงเล็กพยายามกลั้นสะอื้นให้ได้มากที่สุดจนจะหอบอยู่แล้ว
"หืม? ถ้าเป็นเรื่องที่มึงถามกูตอบไปแล้วนะ"คนฟังไม่พูดอะไรต่อ รังแต่จะแกะข้อมือหนาที่กุมเค้าไว้ .. แรงเยอะจริงๆไอ่บ้า
"ตอบไปแล้วนึกดีๆ .. ก็มีเฮฮาบ้างตามประสาเพื่อน?" .. แต่เราก็รักกัน .. บทสัมภาษณ์ของออกัส? นิ่ง เงียบ นายน์จับคางมนให้เงยขึ้นมองหน้าเค้า
"แล้วอ๋องล่ะคิดไงกับนายน์"อย่างที่บอกดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ มองขนาดนี้ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
"ก็ พะเพื่อนไง"
"หรอ? .. เพื่อนกันทำอะไรได้บ้าง?"ดวงตาคมแวววับขึ้นทันตาเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าตอบข้างๆคูๆ
"ปล่อยเลยเดี๋ยวใครมาเห็นเค้า ไอ่บ้าปล่อย"ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปใกล้ ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง .. ริมฝีปากบางค่อยประทับลงก่อนจะกดเม้มเพียงเบาเบาก็เผยอให้ลิ้นหนาได้ลุกล้ำเข้าไป ถ่ายทอดความหวานให้อยู่แบบนัั้นเนิ่นนานก่อนที่มืออีกข้างจะฟาดท่อนแขนแข็งๆแรงๆเบาเบา สื่อว่าหายใจไม่ออกแล้ว ?
"ฮึ้ก ไอ่บ้า ไอ่ทุเรศ ไอ่โรคจิต"สันจมูกโด่งกดลงที่แก้มนิ่มอย่างแรงหนึ่งที ..
"นี่โทษฐานที่ว่าแฟน .. ฟอดดด ส่วนนี่โทษฐานที่ชอบคิดไปเองหายกัน"
"หื่ยยย ใครแฟนเมิง เลิกยุ่งกับแก้มกูเลยนะ ช้ำหมดแล้วไอ่บ้า"วันนี้รู้สึกตัวเองเปลืองตัวไปหรือเปล่าอ๋อง .. และแล้วงานเปิดตัวก็เริ่มขึ้น
"หลายคนอาจจะสงสัยว่ามือกีต้าร์วงออกัสทำไมเล่นได้แค่นี้ ผมต้องบอกก่อนว่าผมไม่ใช่มือกีต้าร์นะครับ" นายน์ได้แต่ยิ้มหวาน เล่นได้สิเค้าฝึกมาให้แล้ว สอนแบบตัวต่อตัวเลยล่ะ .. รับรอง เทพ ..! แค่เช็คซาวน์คนก็กรี๊ดลั่น
"เฮ้ยหายเหนื่อยวะ คนเยอะจริงๆ ขอบคุณพวกมึงมากนะเดี๋ยวกูไปล่ะ วันนี้ป๊ากลับมากินข้าววะ"แวนเก็บกระเป๋าในห้องพักศิลปินก่อนที่เพื่อนๆจะแยกย้ายกันกลับ ..
"ขอบคุณนะ"คนพูดก้มหน้างุดจนแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าพูดอะไร
"หืม? เรื่องอะไร?"มือเรียวแยกเม้าท์กับเครื่องเป่าลงกล่องเครื่องอย่างชำนาญก่อนจะหันไปหาเพื่อนรัก ?
"ที่สอนกีต้าร์"แค่นั่นจริงหรอ? ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดอีกครั้งก่อนจะยิ้มกริ่ม
"ครับ .."แค่ครับกูก็จะละลายแล้ว เอาหน้ามึงออกไปขอร้องจริงๆ ตายแน่ๆ
"อือ ครับแล้วก็ปล่อยสิ หิวข้าวแล้วเนี่ย"
"อะไรขอบคุณอย่างเดียวไม่พอหรอก ต้องให้รางวัลด้วย"ใบหน้าหวานเอียงคอน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่นิ้วเรียวจะแตะเบาเบาที่แก้มเค้าสองสามที คนตัวเล็กย่นคิ้วให้ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กแล้วกดปลายจมูกลงแก้มนายน์
"ไอ่บ้าพอยัง กูเขิน"นิ้วเล็กจิ้มสีข้างคนตัวโตกว่าเค้าหน่อยเบาเบา
"พอแล้วก็ได้ แต่ดูนั่น"เหี้ยแล้วไง ไอ่นนท์ ไอ่ต่อ ไอ่พิชญ์ มันมาเมื่อไหร่ โอ้มั๊ย กระต่ายน้อยอยากตายยย -///-
"หื้อ นี่มึง อ๊ากกก ไอ่นายน์ ไอ่ ไอ่ หึ่มมมม"นายน์วิ่งหนีไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงคนตัวที่อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไอ่บ้านายน์ มึง มึง เมิงงงง มีเคลียร์ยาว
"โอ๊ะโอ .. กูไม่อยู่ไม่กี่วันพัฒนาเร็วจริง"
"เฮ้ย ไม่ใช่ ไม่รู้ โอ๊ยย กูไม่รู้ ถามนายน์นะกูไปล่ะ"พูดจบก็วิ่งตามพ่อหนุ่มแซกโซโฟนคนดีของอ๋อง (?) ไป เมิงตายแน่ >0<
_______________100%_______________________________
จบแล้ว 20 เปอร์แบบกากๆ สอบเสร็จนะจ๊ะตัวเอง จะมาอัพเรื่องต่อไป
อย่างฟินนนน >///< 5555
อ๋อลืมบอกกาไอซ์ไรเตอร์อยู่เมกาเด้อกะเจ้า เวลาไม่ค่อยตรงกันแต่จะพยายามจ้าคนดี
คนอ่านหายยย TT^TT คนเม้นไม่มี เจริญ
เพื่อนเรียน .. เพื่อนรัก หรือว่า รักเพื่อน
ใครบางคนที่กำลังนั่งคิดถึงคำนิยายของคำว่าเพื่อน ขึ้นมาเล่นๆแต่นึกยังไง มันก็นึกไม่ออกสักที
"น้องตี๋มานั่งเหม่อลอยเป็นพระเอกมิวสิคอะไรอยู่ตรงนี้ครับ?"ร่างสูงเดินตรงเข้ามาทักคนที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
"อะไรของมึง ไปไหนก็ไปเลยไปรำคาญ"มือเล็กผลักช่วงตัวที่สมส่วนให้ออกห่างจากตัวเอง ก่อนจะสบถอะไรเล็กน้อย
"จะชวนไปกินข้าว โห เดี๋ยวนี้รำคง รำคาญ .. กูมันก็ไม่สำคัญนี่"น้ำเสียงคนพูดกล่าวด้วยความน้อยใจ
เสียใจ หรือประชด เค้าเองก็ยังไม่รู้
"อย่ามาดราม่าไอ่นายน์ มึงไม่เคยสำคัญอยู่แล้ว"คนที่นั่งอยู่แลบลิ้นปลื้นตาใส่เพื่อนรักของเค้า ..
"โหไอ้อ๋อง เดี๋ยะๆ พ่อจะเตะให้สูงเลย"อ๋อง ก็คือผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่รักในเสียงเพลง เสียงดนตรี จึงมีโอกาสได้
เข้ามาอยู่ในวง ออกัส หรือที่ใครๆรู้จัก ผ่านภาพยนตร์ชื่อดังเมื่อหลายปีก่อน พร้อมกันกับนายน์ คนเนี้ย
อย่าให้ได้พูดเรื่องกวนประสาทเนี่ยมันที่หนึ่ง
"หิว ป่ะชวนไอ่แวนกันเผื่อมันอยากกินข้าว"อ๋องลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องพัก ตรงไปยังโซฟาที่เพื่อนๆนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน
"อ่ะแน๊ะๆ เข้าไปทำอะไรกัน แหม จริงๆเลยนะ"ไม่ต้องบอกก็รู้ น้ำเสียงกวนอารมณ์ น่าจะตบหัวสักทีสองทีคนนี้ก็คือ
ไอ้นนท์ มือกีต้าร์สุดเกรียนของวงออกัสเราเนี่ยแหละ
"มึงเงียบไปเลยไอ่นนท์ เดี๋ยวพ่อเตะให้ต่อมตลกแตก"คนที่เดินตามหลังอ๋องเข้ามา ตีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเหน็บไอ่เกรียนไปหนึ่งที
"แวนกินข้าวมั๊ย? พวกมึงหยุดเลย กูถามไอ่แวน ได้ข่าวพวกคุณๆไปกินมาแล้วครับ"ถ้าชวนหมดนอกจากพวกมัน
จะเหมาร้านญาติเค้าแล้ว มันจะทำร้านญาติของเค้าเจ๋งน่ะสิ
"เออไปดิวะ แม่งหิว"ใครบางคนที่ลุกขึ้นก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
"อ่ะแน๊ะๆ มีถามพี่แวนคนเดียวซะด้วย แล้วงี้แฟนไม่หึงหรอ?"ป๊าบ ไม่ใช่นายน์แต่เป็นอ๋องเองต่างหากที่ตบหัวเพื่อนอย่างแรงโทษฐานที่มันกวนเกินไปแล้ว
"ใครแฟนมัน กูไม่เอาหรอก - - ส่วนมึงจะไปกินมั๊ยข้าวอ่ะ ไปก็ตามมา"น้ำเสียงเบื่อหน่ายเต็มทน ความจริงไม่ได้เบื่ออะไรมาก ทั้งที่มันควรจะชินอยู่แล้วกับการถูกนนท์แซว หรือเพราะอากาศมันร้อนวะ หน้าถึงได้ร้อน .. ?
"กูไม่ไปอ่ะ มึงไปเหอะ"คนฟังหันหลังกลับมาเท้าสะเอวก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง
"คราวหลัง ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องชวนกู รำคาญ"อ๋องส่ายหน้าให้หนึ่งทีก่อนจะกระฟัดกระเฟียดเดินออกไปพร้อมกับแวน .. ท่ามกลางความเงียบลงทันทีของเพื่อนทั้งวง
"เอ่าเหี้ยแล้วไงล่ะนายน์ มึงไปทำไรให้มันโกรธวะ?"ไม่ทันจะได้ตอบอะไรเจ้าตัวก็เดินหนีออกไปอีกทาง
"เอาแล้วไง กูว่ามีลุ้น?"นนท์ดีดกีต้าร์ลงแปร๊ง หนึ่งที
"ลุ้นเลิ้นบ้าอะไร? มันเป็นเพื่อนกัน มึงนี่แซวเค้านั่นแหละเค้าเลยโกรธกันเลย"พิชเงยหน้าจากไอแพดเครื่องโปรด พร้อมทั้งด่าคนไม่รู้กาลเทศะ
"เอ๋ามึงไม่เคยได้ยินหรอครับ .. มันเกินกว่าเพื่อนกันมากไป ที่เธอทำทุกอย่างไม่คิดอะไร หรือยังไง บอกฉันให้รู้อีก
ครั้ง"น้ำเสียงล้อเลียนพร้อมทั้งเสียงกีต้าร์สุดแสนจะไพเราะร้องไป ... ส่วนสองคนที่นั่งรออาหารตามสั่งอยู่
ใครอีกคนก็พูดจ้อไม่หยุดส่วนอีกคนก็เงียบจัด
"อ๋อง อ๋องได้ยินกูมั๊ยเนี่ย?"แวนซ์โบกมือไปมาผ่านใบหน้าหวานหลายครั้ง
"หะ หา อะไรนะ?"
"เอ่ามึงนี่เป็นไรวะ ทะเลาะไรกันกับไอ่นายน์หรือเปล่า?"คนฟังส่ายหน้าก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้ เลือกที่จะไม่ทานข้าวอยู่
ร้านก็เพราะว่าไอ้คนที่บอกว่าหิวนั่นแหละดั๊นไม่มาด้วย เลยต้องได้ซื้อกลับไปให้มัน เพราะอะไร?
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันไม่คิดห่วงตัวมันบ้างหรือไง ถึงได้ให้คนอื่นมาตามห่วงอยู่ได้
"มันไปไหน?"อ๋องเดินเข้ามามองหาเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้เค้าแบกสังขารกลับมาพร้อมข้าวกล่องในมือ
"มันไหนครับคุณอ๋อง ไม่มีมันมีแต่เผือก จ๊าก 555"
"เดี๋ยวพูดอีกรอบมีงได้ลงไปเกลือกกับพื้นครับไอ้นนท์"น้ำเสียงจริงจัง บ่งบอกว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใดกล่าวขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟา ..
"อ้าวแล้วไม่เอาไปให้แล้วหรอ?"แวนหันไปถามเพื่อเช๊คดูว่าข้าวกล่องนั้นซื้อให้ใคร ?
"ไว้ก่อน เบื่อ .. "แวนยักไหล่อย่างไม่เข้าใจก่อนจะหยิบโทรสับขึ้นมาดู พร้อมทั้งยื่นให้อ๋อง .. ใกล้เกินไปแล้ว ใกล้มาก
เพื่อนกันยังไงถ้าบริสุทธิ์ใจจริงทำไมต้องใกล้ขนาดนั้น ทนไม่ไหวแล้วเว้ย
"ไปไหนมานี่ซื้ิอข้าวมาหะ .."อ๋องยื่นกล่องโฟมให้ใครบางคน คนนั้น ..
"มานี่เลย ..!"คนที่แอบดูเหตุการณ์เมื่อครู่เดินโพล่งๆเข้ามาดึงข้อมือเล็กให้เดินไปกับเค้าท่ามกลางความไม่เข้าใจ
ของเพื่อนๆทั้งวง
"ปล่อยเดี๋ยวนะกูเจ็บ โอ๊ยย"มืออีกข้างเผลอทิ้งกล่องข้าวลง ก่อนที่ใครคนนั้นจะตั้งสติได้ รีบปล่อยมือหนาออก
แต่ก็ช้าไปเมื่อ ข้อมือเล็กนั่นแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"กูขอโทษ .. "ไม่แก้ตัว ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้นเพราะใบหน้าหล่อก้มลงไปดูข้อมือเล็กนั่น
"เป็นบ้าอะไรของมึงวะ?"ไม่เข้าใจ ? ไม่เข้าใจว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร
"กู .. กูก็แค่ไม่อยากให้มึงไปอยู่ใกล้มันมาก"คนพูดสารภาพเสียงอ่อย
"ใกล้มัน ใกล้ใคร?"
"เฮ้อช่างเถอะ .. กูขอโทษแล้วกัน"นายน์ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร หรือนายน์รู้แต่นายน์ไม่กล้า ..
"เดี๋ยว มีอะไรก็พูดมาสิวะ มึงเป็นคนมีความลับตั้งแต่เมื่อไหร่?"ร่างเล็กนั่งลงข้างๆ เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของสองคนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม
"นายน์ มึงคิดยังไงกับกู?"เงียบ อีกแล้วเฮ้ออยากจะตบปากตัวเองแรงๆสักทีไม่น่าเลยกู
"ไม่ตอบได้มั๊ย?"อ๋องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังประตูพร้อมทั้งพยายามดันตัวเองออก แต่คนเร็วกว่ากลับรั้งมือเล็กไว้
ให้ติดกับประตู
"เดี๋ยว .. กูจะให้คำตอบขอเวลาก่อนได้มั๊ย .. ถามว่าได้มั๊ย?"น้ำเสียงนุ่มกล่าวออกไปอย่างรู้ดีว่ามันต้องน้อยใจแน่ๆ
ใกล้จนไม่น่าไว้ใจ ถ้ามันเลื่อนหน้ามาอีกมีหวังได้แบนติดประตูแน่ไอ่บ้า
"เรื่องของมึง ปล่อยกูได้ยัง"ใบหน้าขาวร้อนผ่าวด้วยความเขิน? ไม่สิเพราะอากาศมันร้อนต่างหาก
"เขินไรเนี่ยตี๋?"นิ้วเรียวจิ้มแก้มคนข้างๆอย่างหมั่นไส้
"เขินห่าอะไร .. เดี๋ยวพ่อตบเปรี้ยง"แพ้ แพ้ไอ่นายน์อีกแล้วกูแพ้มันไม่ได้นะ ไอ่บ้านี่
"ตบสิ .. กล้าตบก็กล้าจูบ เอาจริงนะ"
"มึงมันโรคจิต หึ่ยยย ไอ่บ้า"นายน์หัวเราะในลำคอเบาเบา .. สมองสั่งว่ายังไงก็ไม่รู้
แต่ทำไมไอ่อ๋องมันน่ารักจังวะ >/////<
"ไหนเอาข้าวมาให้กินไม่ใช่หรอ?"คนพูดแกล้งถามเย้าแหย่อ๋อง
"ไม่ต้องแดกแล้ว ตกพื้นไปเป็นชาติเพราะมึงแหละ ไอ่โรคจิต"
"แน๊ะคำก็บ้า สองคำก็โรคจิต เดี๋ยว หึ่มมม เลยนะ"ร่างสูงค่อยจับไหล่เล็กให้หันมามองเค้า
"ปล่อยเลย .. เดี๋ยวมึงๆ ลามปามๆ"แม้จะแซวกันแบบกวนๆอยู่บ้างแต่ก็สัมผัสได้ว่าตอนนี้ก็เขินไม่ต่างกันหรอก
แต่ไอ่นายน์น่ะมันเก๊ก .. ก่อนสองคนจะเดินออกมา
"โอ๊โห ขาเข้าฉุดเข้าไปไหงออกมาหน้าระรื่นงี้วะ อ่ะแน๊ะๆ ออกัสจะมีผลผลิตแล้วล่ะ"
"ไอ่นนท์ พล่ามบ้าอะไรของมึง?"
"ใช่ๆจัดมันหน่อยมั๊ยอ๋อง"ดูมันสองคนพอดีกันก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
งงกันใหญ่ว่าแต่มันสองคนเคลียร์อะไรกันวะ ..
งานเปิดตัวภาพยนตร์ Home ความรัก ความสุข ความทรงจำ ทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิมแต่ไอ่มือแซกระดับเทพของวงเราเนี่ยสิมันกาก .. มันแป้นแล้น มันเยอะ มันบ้า - -
"ไอ่เหี้ยนนท์มึงมาไม่ได้จริงๆหรอวะ?"คนตัวเล็กเหวใส่โทรศัพท์เมื่อคนปลายสายกล่าวขอโทษขอโพย
ก็เพราะมันไปโน่นร่าเริงอยู่ที่อื่น มางานเปิดตัวไม่ได้ ฉะนั้นหน้าที่กีต้าร์ก็เลยต้องตกเป็นของคอรัสตัวน้อยๆ
อย่างเค้าไปโดยปริยาย
"คอยดูนะมึงถ้าล่มมากูเนี่ยจะไปเผาบ้านมึงเลย"พูดจบก็ตัดสายทิ้งก่อนจะหันไปมองไอ่วานรที่นั่งแป้นแล้นอยู่
"ตกลงจะให้สอนได้ยังจ๊ะคนดี> <"น้ำเสียงหวานชวนขนลุกกล่าวขึ้น
"เออสอนมา หึ่ยยย โมโหเว้ย"
"มานั่งนี่สิ"มือเรียวตบที่นั่งข้างๆ งานนี้ได้กำไรเห็นๆ สบายเลยกู
"งั้นก็ฝันไปเถอะ ลามปามใหญ่ล่ะมึง"หลายวันมานี้ คนตัวเล็กก็เอาแต่ง่วนอยู่กับกีต้าร์ตัวใหญ่ ที่ถือไปถือมาจนจะเท่าครึ่งตัวเค้าเอาได้ .. เล่นน่ะเล่นเป็น แต่จะให้เทพขนาดนนท์เค้าเองก็ขอบาย ไอ้นนท์มันตัวใหญ่กว่าเค้าเป็นไหนๆ แถมมือนี่ด้านยังกับอะไรดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงเก่งขนาดนี้ ?
"โอ๊ยยยย!" เอาแล้วไงไม่ทันจะคิดอะไรต่อมือเล็กก็บาดเจ็บเข้าให้
"เฮ้ย เล่นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไหนมาดู"นิ้วชี้ข้างขวาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่เลือดไหลจะอาบนิ้วอยู่แล้ว คนข้างๆ ไม่รู้ทำไม ดันจับนิ้วเล็กนั่นมาดูดห้ามเลือด นายน์จะทำแบบนี้ทำไม? คำตอบนายน์ก็ยังไม่ให้ นายน์ไม่ชัดเจน หรือนายน์ไม่ได้รู้สึกอะไร
"มึงทำแบบนี้ทำไม? ปล่อยกู"ความน้อยใจมันถาโถมหัวใจดวงน้อยๆหมดแล้ว .. คำว่าเพื่อนที่มี ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป เปลี่ยนจนไม่แน่ใจในตัวเองสักอย่าง คนตัวเล็กวิ่งหนีออกมาจนเหนื่อย? น้ำตาไหลจนทำให้ดวงตาพร่ามัวไปหมด บางทีไม่อยากรู้คำตอบแล้ว ไม่อยากรู้แล้วว่านายน์รู้สึกยังไง เพราะถ้าคำตอบมันไม่ใช่? อ๋องจะทำยังไง?
สายตาพลันเหลือบไปเห็นแผลที่เลือดหยุดไหลไปแล้ว นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
"ไอ่บ้า ทำให้คนอื่นเป็นบ้าตามมึงแล้วมีความสุขนักใช่มั๊ย?"สบถจบก็ใช้ริมฝีปากบางจรดลงที่เดิมที่ใครคนนั้น ..
"อ๋อง .. "คนตัวเล็กหันไปก่อนจะลุกหนี คนที่เร็วกว่าคว้าข้อมือไว้
"ปล่อยกู .. ขอร้องล่ะปล่อยเถอะ"เค้าไม่อยากให้นายน์เห็นว่าตอนนี้เค้าอ่อนแอมากแค่ไหน เค้าไม่อยากให้นายน์รู้ว่าเพื่อนนายน์คนเดิมมันไม่มีอีกแล้ว
"ทำไมมึงไม่ฟังอะไรมั่งเลยนะ"นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสอย่างเบามือ
"มึงมันดีแต่ทำร้ายกู .."
"หะ? กูเนี่ยนะทำร้ายมึง กูทำอะไร ไหนบอกสิ ว่ากูทำอะไร?"เงียบ .. ขนาดตัวมันยังจำไม่ได้เลย แค่นี้คำตอบก็ชัดเจนแล้วล่ะ
"มึงพอเถอะ"น้ำเสียงเล็กพยายามกลั้นสะอื้นให้ได้มากที่สุดจนจะหอบอยู่แล้ว
"หืม? ถ้าเป็นเรื่องที่มึงถามกูตอบไปแล้วนะ"คนฟังไม่พูดอะไรต่อ รังแต่จะแกะข้อมือหนาที่กุมเค้าไว้ .. แรงเยอะจริงๆไอ่บ้า
"ตอบไปแล้วนึกดีๆ .. ก็มีเฮฮาบ้างตามประสาเพื่อน?" .. แต่เราก็รักกัน .. บทสัมภาษณ์ของออกัส? นิ่ง เงียบ นายน์จับคางมนให้เงยขึ้นมองหน้าเค้า
"แล้วอ๋องล่ะคิดไงกับนายน์"อย่างที่บอกดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ มองขนาดนี้ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
"ก็ พะเพื่อนไง"
"หรอ? .. เพื่อนกันทำอะไรได้บ้าง?"ดวงตาคมแวววับขึ้นทันตาเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าตอบข้างๆคูๆ
"ปล่อยเลยเดี๋ยวใครมาเห็นเค้า ไอ่บ้าปล่อย"ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปใกล้ ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง .. ริมฝีปากบางค่อยประทับลงก่อนจะกดเม้มเพียงเบาเบาก็เผยอให้ลิ้นหนาได้ลุกล้ำเข้าไป ถ่ายทอดความหวานให้อยู่แบบนัั้นเนิ่นนานก่อนที่มืออีกข้างจะฟาดท่อนแขนแข็งๆแรงๆเบาเบา สื่อว่าหายใจไม่ออกแล้ว ?
"ฮึ้ก ไอ่บ้า ไอ่ทุเรศ ไอ่โรคจิต"สันจมูกโด่งกดลงที่แก้มนิ่มอย่างแรงหนึ่งที ..
"นี่โทษฐานที่ว่าแฟน .. ฟอดดด ส่วนนี่โทษฐานที่ชอบคิดไปเองหายกัน"
"หื่ยยย ใครแฟนเมิง เลิกยุ่งกับแก้มกูเลยนะ ช้ำหมดแล้วไอ่บ้า"วันนี้รู้สึกตัวเองเปลืองตัวไปหรือเปล่าอ๋อง .. และแล้วงานเปิดตัวก็เริ่มขึ้น
"หลายคนอาจจะสงสัยว่ามือกีต้าร์วงออกัสทำไมเล่นได้แค่นี้ ผมต้องบอกก่อนว่าผมไม่ใช่มือกีต้าร์นะครับ" นายน์ได้แต่ยิ้มหวาน เล่นได้สิเค้าฝึกมาให้แล้ว สอนแบบตัวต่อตัวเลยล่ะ .. รับรอง เทพ ..! แค่เช็คซาวน์คนก็กรี๊ดลั่น
"เฮ้ยหายเหนื่อยวะ คนเยอะจริงๆ ขอบคุณพวกมึงมากนะเดี๋ยวกูไปล่ะ วันนี้ป๊ากลับมากินข้าววะ"แวนเก็บกระเป๋าในห้องพักศิลปินก่อนที่เพื่อนๆจะแยกย้ายกันกลับ ..
"ขอบคุณนะ"คนพูดก้มหน้างุดจนแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าพูดอะไร
"หืม? เรื่องอะไร?"มือเรียวแยกเม้าท์กับเครื่องเป่าลงกล่องเครื่องอย่างชำนาญก่อนจะหันไปหาเพื่อนรัก ?
"ที่สอนกีต้าร์"แค่นั่นจริงหรอ? ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดอีกครั้งก่อนจะยิ้มกริ่ม
"ครับ .."แค่ครับกูก็จะละลายแล้ว เอาหน้ามึงออกไปขอร้องจริงๆ ตายแน่ๆ
"อือ ครับแล้วก็ปล่อยสิ หิวข้าวแล้วเนี่ย"
"อะไรขอบคุณอย่างเดียวไม่พอหรอก ต้องให้รางวัลด้วย"ใบหน้าหวานเอียงคอน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่นิ้วเรียวจะแตะเบาเบาที่แก้มเค้าสองสามที คนตัวเล็กย่นคิ้วให้ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กแล้วกดปลายจมูกลงแก้มนายน์
"ไอ่บ้าพอยัง กูเขิน"นิ้วเล็กจิ้มสีข้างคนตัวโตกว่าเค้าหน่อยเบาเบา
"พอแล้วก็ได้ แต่ดูนั่น"เหี้ยแล้วไง ไอ่นนท์ ไอ่ต่อ ไอ่พิชญ์ มันมาเมื่อไหร่ โอ้มั๊ย กระต่ายน้อยอยากตายยย -///-
"หื้อ นี่มึง อ๊ากกก ไอ่นายน์ ไอ่ ไอ่ หึ่มมมม"นายน์วิ่งหนีไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงคนตัวที่อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไอ่บ้านายน์ มึง มึง เมิงงงง มีเคลียร์ยาว
"โอ๊ะโอ .. กูไม่อยู่ไม่กี่วันพัฒนาเร็วจริง"
"เฮ้ย ไม่ใช่ ไม่รู้ โอ๊ยย กูไม่รู้ ถามนายน์นะกูไปล่ะ"พูดจบก็วิ่งตามพ่อหนุ่มแซกโซโฟนคนดีของอ๋อง (?) ไป เมิงตายแน่ >0<
_______________100%_______________________________
จบแล้ว 20 เปอร์แบบกากๆ สอบเสร็จนะจ๊ะตัวเอง จะมาอัพเรื่องต่อไป
อย่างฟินนนน >///< 5555
อ๋อลืมบอกกาไอซ์ไรเตอร์อยู่เมกาเด้อกะเจ้า เวลาไม่ค่อยตรงกันแต่จะพยายามจ้าคนดี
คนอ่านหายยย TT^TT คนเม้นไม่มี เจริญ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น