คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความบังเอิญที่นำพามาให้พบเจอกัน
" เห้อ! อย่าทำให้พี่เบื่อหน่ายไปมากกว่านี้เลยใบชา ออกไปจากชีวิตของพี่เถอะ " 5 ปีแล้วที่สิงหราชเสียเวลาให้กับเด็กผู้ชายคนนี้ ถ้าถามว่าตอนนี้เขารู้สึกเสียใจไหมเขาก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่ยื่นมือไปช่วยเด็กผู้ชายคนนี้ในวันนั้น
" พี่สิงห์ ฮึก~ "
" มีอะไรบ้างที่พี่ไม่เคยหวังดีกับใบชา พี่ให้แต่สิ่งดีๆกลับใบชาทั้งนั้นแหละ ใบชาก็รู้ไม่ใช่เหรอหื้ม~ใบชาถึงได้รักพี่มากขนาดนี้ เชื่อพี่เถอะไปตามหาอนาคตที่สดใสของตัวเองนะ " สิงหราชมองเด็กคนนี้ด้วยสายตาที่เหมือนกับวันวานที่เขาเคยเจอกับเด็กผู้ชายคนนี้ครั้งแรก
สายตาของใบชามีแต่ความบริสุทธิ์ หัวใจของใบชาก็มีแต่ความบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้มันกลับไม่หลงเหลืออีกแล้ว
" ฮือ~ พี่สิงห์ " ใบชาลุกขึ้นมากอดเอวสิงหราชอีกครั้ง เขารู้อยู่แล้วว่าพี่สิงห์หวังดีกับเขาที่สุด
" อย่าร้อง~ ถ้าเกิดว่าวันไหนที่ใบชาไปต่อไม่ไหวหรือถูกรังแก ใบชาก็สามารถที่จะมาขอความช่วยเหลือจากพี่ได้หนึ่งครั้ง พี่ให้สัญญา " นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่สิงหราชจะช่วยเหลือเด็กผู้ชายคนนี้
ถ้าเมื่อไหร่ที่เด็กคนนี้มาขอความช่วยเหลือจากเขา หลังจากนั้นพวกเราก็จะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก
ขอแค่ใบชาออกห่างจากชีวิตเขาอีกสักนิด เขาเชื่อว่าใบชาจะต้องเจอกับคนที่รักและจริงใจกับใบชาแน่
" ครับ~ ชายอมแล้ว~ ฮึก~ " ใบชารู้ว่าคำสัญญาที่ออกมาจากปากของสิงหราชเขาจะทำมันจริงๆตามที่พูดอย่างแน่นอน และก็ให้เขาได้มากที่สุดแค่นี้ก็เท่านั้น
" ครืด~ครืด~ ครืด~ " ร่างสูงเดินออกมาที่ทางเดินของหน้าร้านนวด ด้วยความสบายใจหลังจากที่เตี้ยกล่อมเด็กตัวร้ายในปกครองของเขาได้แล้ว
สิงหราชล้วงโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋ากางเกงเมื่อได้ยินเสียง ก็เห็นว่าเป็นไฟที่โทรมา
" ฮัลโหล~ ว่าไง ดึกขนาดนี้แล้วทำไมนายถึงยังไม่ไปนอนอีก " นอนที่เขาหมายถึงก็คือนอนกับเด็กนั่นแหละ
"ตอนนี้นายว่างหรือยังว่ะไอ้สิงห์ "
" ก็ว่างอยู่นะ ทำไมเหรอ ? " เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่หนักหน่วงมาตามปลายสายสิงหราชก็รู้ได้ในทันทีว่าเพื่อนของเขากำลังทำอะไรอยู่
" ถ้านายว่างแล้วนายก็ช่วยไปที่ร้านอาหารของพวกเราหน่อยสิ ดูเหมือนว่าจะมีออเดอร์อาหารหลงเหลืออยู่ "
" พนักงานทำงานสะเพร่าอย่างนั้นเหรอ ดึกขนาดนี้แล้วจะมีออเดอร์อาหารหลงเหลืออยู่ได้ยังไง? " สิงหราชขมวดคิ้ว ถ้าหากว่าออเดอร์อาหารเหลืออยู่ในร้านก็แสดงว่าเป็นพนักงานของเขาที่ทำงานสะเพร่า
" ก็ใช่น่ะสิ นี่เจ้าของออเดอร์ก็โทรมาด่าฉันไม่หยุดเนี่ย ร้านอาหารของพวกเราก็ไม่ใช่ร้านเล็กๆแล้วเจ้าของออเดอร์ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นประธานบริษัทด้วยการที่เขาจะคอมเพนร้านอาหารของพวกเราในทางที่ไม่ดีมันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก " ไฟรู้สึกหัวเสียมากจริงๆเขากำลังถึงเวลาช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แต่ก็ยังมีสายโทรศัพท์โทรมาด่าไม่ขาดสายแล้วอย่างนี้จะให้เขาไปต่อได้ยังไงกัน
แต่จะมีสายโทรเข้ามาด่าก็ไม่แปลก เพราะอาหารก็สั่งไปตั้งแต่สามทุ่มส่วนตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้วด้วย แถมอาหารที่สั่งก็ยังเป็นชุดVIP ที่เสียค่ามัดจำไปแล้วครึ่งหนึ่ง! ซวยจริงๆวันนี้!
" เออๆ นายไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง " สิงหราชถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด ถึงวันนี้เขาจะไม่ได้กินจนอิ่มเต็มคราบ แต่เขาก็ควรที่จะได้กลับไปนอนให้เต็มอิ่มสิ ช่วงหัวค่ำเขาก็ทำงานมาอย่างหนักหน่วงแล้วด้วย
สิงหราชขับรถออกไปอย่างรวดเร็วไม่ถึง 10 นาทีเขาก็ถึงร้านอาหาร พอเปิดร้านได้เขาก็ลงมือทำอาหารทันทีอาหารชุด VIP ชุดนึงก็มีไม่ต่ำกว่า 7 รายการ แต่นี่กลับเป็นชุดใหญ่ที่มีถึง 12 รายการ
ยังดีที่เครื่องเคียงอะไรเขาก็ไม่ได้ต้องทำเองเพราะส่วนใหญ่เชฟก็ทำเอาไว้หมดแล้ว
" หื้ม! คอนโดเดียวกันซะด้วย " สิงหราชรู้สึกแปลกใจมากเมื่อที่อยู่ลูกค้าที่เขาจะต้องไปส่งอาหาร พักอยู่ที่คอนโดเดียวกันกับเขา
สิงหราชขับรถมาจอดที่ใต้คอนโด เพราะวันนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะนอนที่คอนโด ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเขาก็ขี้เกียจจะกลับบ้านเหมือนกันหลังจากส่งอาหารเสร็จก็นอนที่นี่เลยจะได้ไม่ต้องขับรถให้เหนื่อย
" ปิ๊งป่อง~ " เพียงแค่กดออดครั้งเดียวเจ้าของห้องก็รีบมาเปิดประตูอย่างรวดเร็วจนสิงหราชอดที่จะตกใจไม่ได้เมื่อเห็นคนพุ่งออกมาแสดงว่าเขาคนนี้คงจะรอกินอาหารจริงๆ โมโหหิวล่ะสิถึงได้โมโหจนโทรไปด่าเพื่อนของเขาจนไฟแลบ
" อาหารมาส่ง....ครับ " นำเสียงของสิงหราชขาดหายเมื่อพบว่าเป็นใครที่มาเปิดประตู
เจ้าแมวจอมหยิ่ง ! ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพักอยู่ที่นี่ วันนี้เขาโชคดีจริงๆ
" เข้ามาก่อนสิ "
" หื้ม! เข้าไปทำไมครับ? " สิงหราชรู้สึกแปลกใจมาก เมื่ออยู่ๆเจ้าแมวเหมียวจอมหยิ่งของเขากลับบอกให้เขาเข้าไปในห้องของตัวเองก่อน ทำไมถึงไม่ระวังตัวเลยสักนิด? จะไว้ใจคนอื่นจนเกินไปแล้ว!
" ยังจ่ายเงินไม่ครบ หรือว่าจะรออยู่ที่นี่ " อีธารเม้มปากอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อมองใบหน้าสวยหวานและสายตาที่หยาดเยิ้มของพนักงานส่งอาหาร
อยากได้!นี่คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดของอีธาร หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าสวยหวานราวกับนางอัปสรของสิงหราช แต่เขาก็พอจะดูออกว่าเป็นผู้ชาย
" เข้าไปก็ได้ครับ " สิงหราชก้มหน้าลงแล้วแอบยิ้มร้าย เมื่อเห็นเจ้าแมวเหมียวจอมหยิ่งของเขาหลงใหลในใบหน้าที่สวยงามของเขาซะแล้ว
อีธารถอยหลังเล็กน้อยเพื่อให้พนักงานเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วล็อคประตูอย่างแน่นหนา
" ปิ๊บ! " เมื่อสิงหราชได้ยินเสียงล็อคประตูเขาก็หยุดเดินเล็กน้อย และทำเป็นไม่รับรู้ว่าเจ้าแมวเหมียวของเขากำลังจะทำอะไรต่อหลังจากนี้ ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ หึหึ!
" รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันขอไปใส่เสื้อผ้าก่อน " อีธารที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำบอกกับสิงหราชด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
" ครับ " สายตาหวานหยาดเยิ้มมองตามแผ่นหลังของเจ้าแมวเหมียวด้วยสายตาอันตราย เมื่อเห็นขาเรียวยาวอมชมพูเขาก็ได้แต่กลืนน้ำลาย " อึก~ " จะเป็นไรไหมถ้าสิงหราชอยากจะฝากรอยกัดของตัวเองไว้ที่ขาของเจ้าแมวเหมียวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
สิงหราชเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง เมื่อเขารู้สึกหิวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
" หึหึ~ " สิงหราชหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อคิดว่าจู่ๆตัวเองก็รู้สึกถูกใจคนๆนึงมากถึงมากที่สุดอย่างไม่รู้สาเหตุ แล้วเขาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนด้วย
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ อีธารก็ออกมาเจอรอยยิ้มหวานหยดย้อยของพนักงานส่งอาหารอีธารก็อดที่จะเบิกตากว้างไม่ได้ รอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ช่างตาตรึงใจเขาจริงๆ แต่จู่ๆความคิดของเขาก็นึกถึงใบหน้าเสียวปนเซ็กซี่ของน้ำตาลยังช่วยไม่ได้
นี่เขาเป็นอะไรกันแน่? ทั้งๆที่สองคนนี้ก็เป็นคนละคนกันแท้ๆ ทำไมเขาจะต้องคิดถึงผู้ชายที่ชื่อน้ำตาลด้วยล่ะ แต่วันนี้ความคิดของเขาก็ล่ะออกจากผู้ชายที่ชื่อน้ำตาลไม่ได้จริงๆ
ความคิดเห็น