จับยัยอ้วนมาป่วนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่แสนแย่ของสาวน้อยนามว่า แหนม

จับยัยอ้วนมาป่วนรัก



เรื่องโดย KAKZY



ณ วันเปิดเทอมอันแสนน่าเบื่อของฉัน



ตึงง ตังง ตึงงง ตังง  อยากแปลกใจนะคะว่าคือเสียงอะไร

เพราะนี่คือเสียงฝีเท้าของฉันเองแหละค่ะ ฉันชื่อแหนมน้อยค่ะ เป็นที่รักของเพื่อนๆ และที่หมายปองของหนุ่มๆทั่วโลก (อันหลังโม้เอาเองแหละ)แหะแหะ ฉันเดินเฉิดฉายเป็นประกายเปล่งจ้า (พูดยังกะผงซักฟอก บรีส) เข้าไปในโรงเรียนสุกรวิทยา เอ๊ยไม่ไช่สิ โรงเรียน เป่าเป๋าวิทยาลัยค่ะ  ด้วยความร่าเริงของเช้าวันใหม่ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างเร็วไวและโอ้ว สุดยอดจริงจริง ฉันมาเป็นคนแรกของห้องค่ะ ฉันเรียนอยู่ที่ ชั้นม.3/2นะคะ อุ๊ยตื่นเต้นๆๆ เพื่อนๆๆในห้องจะนิสัยเปงยังไงน๊า ที่สำคัญหนุ่มๆในห้องของฉันจะหล่อรึป่าวนะ เฮ้อออออ เมื่อวานมัวแต่ตื่นเต้นซะจนนอนไม่หลับ งั้นงีบบบก่อนดีกว่า



30นาทีผ่านไป



“เฮ้ยแก ยัยนี่ใครอ่ะ”

“ไม่รู้ดิ แหมวันเปิดเทอมวันแรกใครจะไปรู้เล่า”

“เออเนอะ”

“อ้าวๆๆๆๆนักเรียนเงียบๆนะคะ อาจารย์ชื่อ อาจารย์ระเบียบจัดค่ะ งั้นเดี๋ยวอาจารย์ขอเช็คชื่อก่อนนะคะ    วันชัย  มาคร๊าบบ

   สมศรี มาค๊า

  สมนึก  มาคับ

สมชาย  มาฮะ

  สมหยิง มาค่ะ

   อมรวดีคีรีประสุทธิ์  ชื่อยาวจังนะคะ   มาค่ะอาจารย์





และเมื่ออาจารย์เช็คชื่อไปจนเสร็จ



“นี่เธอ นี่ๆๆ”

“ ฮ้าวววว” ฉันหาวด้วยความสลึมสลือ และเมื่อตาเปิดขึ้น  เพื่อนๆทั้งห้องเรียนก้อจ้องมองมาที่ฉัน

“เอ่อ ทำไมหรอคะ อาจารย์ มีอะไรกับหนูรึป่าวคะ”

“ เธอคงจะเข้าห้องผิดแล้วมั้ง”

ทันใดนั้นเลือดจากทั้งร่างกายกับสูดฉีดขึ้นบนใบหน้าของฉัน ทำให้หน้าแดงก่ำยังกับตูดลิง

“ขอโทดนะคะนี่ห้อง ม.3/2 รึป่าวคะ”

“นี่ห้อง3/1จ้ะ แม่คุณ”

ตายแล้ววววว แง๊ๆๆๆๆหน้าแตกเลยชั้น ฉันอายจนทำอะไรไม่ถูก เพื่อนๆในห้องต่างหัวเราะเยาะฉัน ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องพร้อมกับกระเป๋า แต่สุดซวยขณะที่ฉันวิ่งออกมานั้น  ดันไปสะดุด กับขาของอาจาร์ยเข้า

โครรรมมมมมมม

“อาจารย์ๆๆ เป็นไรมากรึป่าวคะ” ฉันพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง”

“โอ้ย ชั้นจะตายอยู่แล้ว นี่เธอรีบออกไปจากตัวชั้นก่อน เด๋วชั้นจะโดนเธอทับจนไส้แตกตาย”

“ ขอโทษค่ะครู ขอโทษค่ะ” ฉันรีบวิ่งออกจากห้องนั้น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ ของ พวกบ้าที่ชอบหัวเราะเยาะเย้ย แต่เชอะ คนสวยอย่างน้องแหนมน้อยไม่แคร์กับเรื่องขี้ประติ๋ว

อย่างนี้หรอก ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้อง3/2อย่างเร็วไว



“ไอยริดา” ย่อมาจากไอยรานะคะที่แปลว่าช้าง (แหมคุณแม่ช่างตั้งจริงจริง)

คุณครูเรียกชื่อฉันซะดังสนั่น

“ทำไมเธอถึงมาสาย”

ฉันรวบรวมสติ แล้วบอกอาจารย์ไปว่า

“หนูมาสายค่ะ” เพื่อนๆทั้งห้องต่างหัวเราะซะลั่นห้องแต่กลับไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันเลย  มันน่าอายมากนักหรอ ที่คนเราคนนึงจะสามารถทำผิดพลาดกันได้ แต่จนแล้วจนเล่าฉันก้อต้องทนเก็บความรู้สึกนั้นไว้ลึกลึกในใจ



เอ๊ะ แต่มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฉัน มันทำให้ฉันดูมีกำลังใจมากขึ้น ด้วยแววตาที่มองดูฉันด้วยความเห็นใจ เป็นชายหนุ่มคนนึง(หล่อม๊ากกกกกกกกก)

“อ้าวๆๆไม่เป็นไร งั้นเธอไปนั่งข้าง ชิสุดา โน่นไป”คุณครูรีบสั่งให้ฉันไปนั่งที่

ฉันเดินไปที่โต๊ะจากนั้นก้อวางกระเป๋าลงอย่างช้าๆ



“หวัดดีจ้ะฉันชื่อ ชิสุ จ้ะยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอล่ะ ชื่ออะไรหรอ”

เพื่อนใหม่ของฉันทักทายด้วยความยิ้มแย้ม

“ดีจ้ะ ฉันชื่อแหนมน้อย หรือเรียกยัยแหนมก้อด้ายนะจ้ะ”

“จ้ะ”



“ อ้าวนักเรียน วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมในภาคเรียนที่1 ของชั้นมัธยมศึกษาปี่ที่ 3นะคะ ขอให้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียน แล้วก้อรู้จกเพื่อนไว้เยอะๆๆด้วยนะคะ มีอะไรจะด้ายช่วยเหลือกัน”



และแล้วหลังเลิกเรียนนน



กิ๊ง ก่อง กางก่อง    กิ่ง กอง ก๊าง กอง    เสียงกระดิ่งดังขึ้นแล้วว ฉํนรีบวิ่งแบบร่างกายอันงดงามเริ่ดสแมนแตน และพุงอันแสนไฉ กลับไปที่บ้าน ตึกๆ ตักๆเสียงบาทาอันไพเราะกระเทือนไปทั้งปฎพี อู๊ยปั้ง เท้าของฉันดันประสานงานกับ ลูกวอลเล่ย์บอลอันกลมดึ๋งดั๋ง แต่ที่น่าแปลกใจน่ะหรอรู้ ม๊ายยยอะไร อีกไม่กี่ลมหายใจฉันก้อจะทนไม่ไหว แล้ว ก้ออีก้อนอึนี่สิ มานจาเฉียดหน้าฉันอยู่แล้ววแง๊ๆๆๆ YoYทำให้แหนมน้อยน่ารักอย่างฉันต้องกระดุกกระดิกไม่ได้ไปชั่วขณะ ทันใดนั้นชายหนุ่มรูปงามก้อมาพยุงฉันขึ้น โอ้วว้าวว ช่างหล่อมาดแมนอะไรเช่นนี้ แหนมน้อยอย่างฉันแทบใจละลาย

“เป็นไรมากอ๊ะป่าวฮะ”เสียงหล่อๆทะลุเข้าใบหูไหลลู่ไปสู่หัวใจฉันอย่างจัง

” ไม่เป็นไรค่ะ.”ฉันตอบไปและเก๊กสวยไปพลางๆ แต่ทันใดนั้นสวรรค์ก้อเหมือนลงโทษ สาวสวยน่ารักซึ่งเป็นแฟนกับเทพบุตรสุดรักของฉันคนนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น กรี๊ดดดดดด ชายหนุ่มรูปหล่อปล่อยแหนมอ้วนอย่างฉันให้นั่งทับกับกองอึอย่างจังแง้ๆๆๆ ส่วนยัยชะนีคนนั้นก้อเดินไปกับเทพบุตรแทน แต่สุดท้ายสวรรค์ยังมีตาประทานหนุ่มหล่ออีกคนมาให้กรี๊ดดดด หล่อมั่กมั่ก

“ คุณๆๆเป็นไรป้ะคับ”

ฉันเลยตอบไปว่า “เป็นคนสวยค่ะ “

เขาดันหันหน้าไปอ๊วก “สงสัยเพราะคำพูดของฉันรึป่าวเนี่ย”

เขาพูดขึ้นว่า “คุณได้กลิ่นอะไรรึป่าวอะคับ”

ฉันเหลียวหลังไปดูแต่แง้แง้ก้อหันไปไม่ได้เพราะห่วงยางมิชลินที่ขดไปมาอยู่บนพุงของฉันมันเบียดเสียดกันทำให้ฉันหันหลังไปไม่ได้ “ เอ่อคุณคะช่วยดูให้หน่อยซิ ว่าก้อนอึนั่นอะ มันอยู่ตรงหนายยย

แต่ทันใดนั้นเหมือนดั่งสายฟ้าฟาดลงตรงกลางหัวใจ

เขาพูดขึ้นว่า “ เอ่อผมขอตัวไปซ้อมก่อนนะครับ”

ฉันกลั้นใจตอบไปว่า “ขอบคุณมากค่ะ”

แง้ๆๆๆๆทำ ไมสวรรค์ถึงต้องใจร้ายกับแหนมน้อยน่ารักอย่างฉันด้วย

ฉันนึกอยู่ในหัวใจอันน้อยนิดของฉันว่า “ อี๋ฉันต้องแบกอีก้อนอึอันแสนเหม็นนี่ไปถึงไหนกันน๊า”



ณ ห้องน้ำ



“เฮ้อ ออกซะทีแหมอีหมาบ้า เจอเมื่อไหร่นะ ชั้นจะเอาพุงทับให้ไส้แตกเลย คอยดู”

ฉันเดินกรีดกราย อย่างมิสยูนิเวอร์ส อ้อไม่ไช่สิ สวยๆอย่างฉันต้องตำแหน่งธิดาช้างออกมาจากห้องน้ำแต่ทันใดนั้นเมื่อฉันมองไปด้านหลังของห้องน้ำก้อพบกับ เงาตะคุ่มๆกับลังเคลื่อนไหว อยู่ แง๊ๆๆๆๆ เจอขี้หมาแล้วต้องมาเจอผีอีกหรอเนี่ย ซวยเจงเจงเยย ฉันตัดสินใจเดินเสนอ หน้าอันสวยงามออกไปดู

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด “ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อเจอกับเทพบุตรสุดหล่อของฉันกำลัง เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเขาเห็นสาวสุดสวิงริ้งโก้อย่างฉันมีเหรอจะพลาด ด้วยตวามตกใจเขาจึงอุทานขึ้นว่า

“เฮ้ย”ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อฉันกวาดสายตาไปดูด้านล่าง ฉันจึงได้เห็น อู๊ววว ว๊าววว พระเจ้าจอร์ช มันยอดมากกกกกก จากนั้นจากเสียงกรี๊ดดดจึงกลายเป็นเสียงว๊าววว (บ้าหรอกลายเป็นโอ้โหต่างหาก) ฉันทนไม่ไหวจึงต้องรีบวิ่งออกมาจากที่นั่น แหมก้อหยิ๋งสาวสวย บริสุทธิ์ ผุดผ่องเป็นยองใยดั่งใยบัว อย่างฉันเพิ่งมาได้เห็น ทรวดทรงองค์มหึมาของชายหนุ่มเป็นครั้งแรกนี่ 555555555555555555+ ฉันเดินกลับบ้าน พร้อมกับในใจยังนึกขำใบหน้าของหนุ่มหล่อคนนั้น แหมหน้าแดงยังกับตูดลิง เอ๊ยไม่ใช่ ต้องลูกตำลึงซิ แหมชั้นปิ๊งเค้าเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะเนี่ย และแล้วคืนนี้แหนมน้อยน่ารักอย่างฉัน ก้อมีความสุขไว้ย่อยไขมันได้อีกวันแล้วล่ะ











ณ.บ้านแหนมน้อย

    ฉันเดินมาถึงบ้านพร้อม พร้อมกับถ้อยคำหวานๆที่ทุกคนมอบให้ฉันมาตลอดทาง เดินเข้าบ้าน ตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอย บ้างก้อว่าอีอ้วนบ้าง น้องแหนมบ้าง น้องตุ่มบ้าง แต่อย่างว่าแหละค่ะ คนสวยจะไม่ตอบโต้เพราะคุณแม่ขอร้อง ดิฉันเลยยิ้มน้อมรับคำชมเหล่านั้นด้วยใบหน้าอันแจ่มใส แต่ในใจกลับบอกว่า (หืมยัยชะนีถ้าไม่มีคนอย่างชั้นแล้วแกจะเรียกว่าสวยหรอยะ) YoYอุ๊ยตายละมัวแต่เหม่อหยู่ได้รีบเข้าบ้านดีกว่า ทันใดที่เปิดประตูก้อได้พบเสียงของราชินีบ้านแหนมน้อย (คุณญิ๋งแม่ชั้นเองค่ะแหะๆ) “แหนมๆลูกไปอาบน้ำแล้วมากินรำ เร้ว เอ้ย กินข้าว กินปลา ” แง้ๆ ขนาดคุณแม่ยังแซวแหนมอีกนะคะ  “อู๊ยคุณแม่อยากให้หนูเป็นอาภาภรณ์รึไงคะเนี่ย”

“อะไรอะลูก อาภาภรณ์ แม่ม่ายเข้าใจอ่ะลูก” แม่ทำหน้าพร้อมกับเครื่องหมายคำถามเต็มหัว

“แหมคุณแม่คะก้ออาภาภรณ์ที่ร้องเพลงอารมณ์เสียไงคะคุณแม่ขา”

ด้วยความโกรธอันเล็กน้อยและความหิวเป็นทวีคูณทำให้ฉันอารมณ์เสียเอามากๆ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าห้องแบบเร็วที่สุด

“ ต๊ายยยยยย คุณลูกแหนม  วิ่งเบาๆซิคะลูกเดี๋ยวบันไดบ้านหักนะลูกนะ”

คุณแม่คนงามเตือนด้วยความห่วงใย แต่ฉันไม่สนหรอก ฉันวิ่งต่อจนถึงห้องพักอันสวยหรูของฉันต่างหากค่ะ แต่ทันใดนั้น ฉันเขวี้ยงกระเป๋าไปบนโต๊ะ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของฉันแต่ว่า  โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

“โอ๊ย….. แหนมเจ็บก้น ฮือๆซวยอีกแล้ว”

ทันใดนั้นเสียงของคุณแม่ก็ดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่ 2

“ยัยแหนม เป็นอะไรไปรึป่าวลูก”

คุณแม่รีบวิ่งตึงตังขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง แต่พอมาถึงหน้าห้อง...

“ฮ่าๆๆๆๆ ฮิๆๆๆ ฮุๆๆๆๆๆ ยัยแหนม ไปทำอีท่าไหนเตียงถึงได้หักอะลูก ฮ่าๆๆๆๆฮิๆๆๆๆฮู่ๆๆๆๆๆๆ”

“ง๊าคุณแม่อะ หนูเจ็บนะคะ”

“อ้าวตายยยละ แกเจ็บด้วยหรอเนี่ย อุ๊ยตาย ว๊ายกรี๊ดดดด เตียงชั้น โหหัก2 ท่อนเลยหรอเนี่ย”

“ง๊าคุณแม่อะยังจะมาห่วงเตียงอีก แม่ห่วงเตียงมากกว่าแหนมรึไงคะ”

“โอ๋ๆๆลูกมาเด๋วคุณแม่ช่วย” ไปๆทานข้าวกันดีกว่านะลูกนะ”

แต่ระหว่างทางเดินคุณแม่ก็ยังจะแอบหัวเราะอยู่



“ว๊าวววว น่ากินทั้งนั้นเลยยยย”

ฉันมองอาหารที่เรียงรายเป็นกองพเนินอยู่บนโต๊ะอาหาร

“อ้าวงั้นลงมือเลยลูก”

“ค่า”

วันนี้ถึงแม้ฉันจะเจอแต่เรื่อง ซวยๆๆร้ายๆๆก้อตาม แต่ฉันก้อดีใจที่บ้านเราได้มาทานข้าวกันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ฉัน และน้องสาวสุดน่ารักของฉัน



ผ่านไป30นาที



“เอร่อออออออออออ”

“ว๊ายตายแล้ว ใครผายลมเนี่ยน่าเกลียดจิงจิง”

“หนามเตยเปล่านะคะ คุณแม่” น้องสาวฉันตอบ

“แหนมเรอเองแหละค่ะแม่”

“นี่ลูกแหนมมมม แม่บอกกี่ครั้งแล้วคะลูกว่า เราเปงผู้หญิงต้องมีมารยาทหน่อยนะลูกเรอกลางโต๊ะอาหารอย่างนี้มันไม่ดี ใช่ไม๊พ่อ”

“ช่ายยยย”

“เอร่อออออออออออออ”   “เอร่อออออออออออ”

“ต้องเรอให้เสียงดังกว่านั้นสิ ดูตัวอย่างพ่อกับแม่สิจ้ะ”

555555555555555555555555555+ เสียงหัวเราะของบ้านฉันแทบดังกระหึ่ม



“ว๊า เซ็งจังเลยคืนนี้ไม่มีเตียงให้พี่นอนแล้วแหละ หนามเตย”

“หรอคะพี่แหนม งั้นพี่แหนมมานอนที่นอนเด็กของหนามเตยก้อด้ายนะคะ”

“บ้าหรอ ไม่ได้แต่เตียงพี่ใหญ่จะตายแล้วยังหัก นี่เตียงเด็กถ้าพี่ไปนอนคงไม่เหลือซากแล้วล่ะจ้ะ”

“นี่แต่พี่ก้อดีใจนะ ที่หนามเตยยังเป็นห่วงพี่อะ”

“งั้นนอนเถอะจ้ะนะ กู๊ดไนท์จ้ะน้องหนาม”

“ค่ะพี่ราตรีสวสดิ์”



โอ๊ยทำไมตาของฉันถึงหลับไม่ลงนะ หืมสงสัยคงจะคิดถึงหนุ่มน้อยคนนั้นแน่แน่เรยยย คนอะไรไม่รุ น่ารักจริงจริง เลย

ฉันหยิบตุ๊กตาหมีผู้โชคร้ายตัวหนึ่งมา

“จ๊วบบบบ” ฉันบรรจงจูบตุ๊กตาหมีตัวนั้น

“แล้วไว้เจอกัน พรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ”

โอ๊ยยย สงสัยฉันคงบ้าไปแล้วดันเห็นหน้าตุ๊กตาหมีเป็นหน้าเทพบุตรสุดหล่อ

เฮ้อ นอนดีกว่า

คร่อกกกก คร่อกกกกกกก



กริ๊งงงงงงงๆๆ ๆๆๆ ๆๆๆ  เสียงนาฟิกาปลุกดังขึ้น

“โหยยยเสียงอารายกานอ้ะเนี่ยปลุกแต่เช้าเลย”

มือสวยๆๆของฉันเริ่มกวนไปกวนมาเพื่อจะกดปุ่มหยุดนาฬิกา

“แหมะ” เอ๊ะอะไรนุ่มๆๆ ทำไมนาฬิกาปลุกของฉันถึงนุ่มๆๆล่ะ

ฉันหยิบสิ่งแปลกประหลาดนั่นมาดูที่หน้าฉัน และเมื่อฉันค่อยๆๆเปิดตาขึ้น



กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆ



“ง่า” ฉันจับตุ๊กแกอยู่

ทันใดนั้นเสียงของคุณแม่ก้อดังขึ้น

“แหนมๆๆ เป็นอะไรลูก”

และด้วยความตกใจ “คุณแม่ขาตุ๊กแก แง๊ๆๆๆๆ”ฉันดันเขวี้ยงตุ๊กแกตัวนั้นไปอยู่บนหัวคูณแม่แทน

“กรี๊ดดดดดดดด ยัยแหนม แกทำอะไรเนี่ย คุณแม่วิ่งพล่านไปทั้งบ้าน”

และเมื่อฉันตื่นขึ้นและคว้านาฬิกามาดู

“หา8โมงเช้า ตายแล้วสายขนาดนี้ ช้านจาทำงัยดีเนี่ย”

ฉันรีบเปลื้องผ้าแล้วอาบน้ำแต่งตัวจากนั้นก้อติดเกียร์ สุนัขรีบบึ่งไปที่ ร.ร. เพราะบ้านฉันกับโรงเรียนอยู่ไม่ไกลกันมากนัก



ณ โรงเรียนเป่าเป๋าวิทยา

“แฮ่กๆๆ ฉันรีบวิ่งเข้าไปแทรกระหว่างแถวเคารพธงชาติ แต่โชคร้าย เชือกรองเท้าเจ้ากรรมดันหลุดและทำให้ฉันสะดุดล้มใส่เพื่อนในแถว

“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อ ชาติเชื้อไทย ฯ”ทันใดนั้นเพลงชาติก้อดังขึ้น

แต่เวรกรรมเพื่อนในแถวของฉัน

“ว๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เพื่อนๆๆในแถวล้มทับกันเป็นโดมีโน่  ขณะที่เพลงชาติกำลังบรรเลงอยู่ นักเรียนในโรงเรียนทั้ง3000คนต่างจับจ้องมองมาที่แถวของฉัน  



และเมื่อเพลงจบทุกคนต่างหันมาด้วยสายตาที่ดูโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

“ยัยแหนม”

“แหะแหะ คือ ฉันขอโทษ”



หลังเลิกเรียน



“หืมอีหัวหน้าบ้า แค่คนสวยอย่างชั้นจะซุ่มซ่ามแค่เนี้ย ต้องมาลงโทษให้ฉันทำเวรตอนเย็นคนเดียวอีกด้วยอะ แง๊แง๊ คอยดูนะชั้นจะแกล้งให้หายเป็นตุ๊ดเลย”



ฉันเริ่มจากการ กวาดพื้นห้อง ถูห้อง เช็ดกระจก  จัดโต๊ะ จัดบอร์ดห้องฯลฯ

“55555555555 ได้เวลาสนุกแล้วซิๆ (เริ่มคิดวิธีแก้แค้นจอมมารตุ๊ดตู่หัวหน้าห้อง)

ฉันเริ่มแอบๆๆย่องไปทึ่โต๊ะของหัวหน้า แล้วล้องหาอะไรที่พอจะแกล้งเขาได้

“โอเค ฉันเจอละ โฟมล้างหน้านี่แหละ”

คอยดูนะพรุ่งนี้เจอกันแน่

ฉันกลับบ้านไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยพร้องกับการวางแผนอันชั่วร้ายของฉัน



เมื่อถึงบ้าน ฉันรีบบีบโฟมล้างของยัยหัวหน้าใจร้ายนั่นออก แล้วฉันก้อเอาน้ำยาล้างห้องน้ำใส่ไปแทน ยิ่งไปกว่านั้น ฉันวิ่งไปเอาไห ปลาแดกหลังบ้านของฉันมา ฉันรีบอุดจมูกแล้วใส่ถุงมือ ฉันล้วงปลาแดกออกมาจากไห้แล้วขยำๆๆให้เละแล้วยัดเข้าไปในโฟมล้างหน้า แล้วก้อจัดการกรอกน้ำปลาแดกลงไปในโฟมล้างหน้านั้นด้วย



จากนั้นขั้นตอนสุดท้าย ฉันเขย่าๆ ขวดโฟมล้างหน้าอย่างเมามันจนท่าทางจะเป็นฟองแล้ว

“5555555555+ แถ่น แทน แท๊นนนน หัวหน้าขา นี่แหละโฟมล้างหน้าสูตรใหม่ของแหนม ผสมไปด้วยน้ำยาขัดห้องน้ำ ที่มีกลิ่นหอมเหมาะสำหรับขัดส้วม ที่คล้ายๆๆกับหน้าของหัวหน้าแหละค่ะ นอกจากนั้นยังผสมไปด้วยเนื้อและน้ำของปลาแดก น้ำปลาแดกมีคุณสบบัติความหอมมมมมม ( แหวะ )  นอกจานี้ก้างปลาแดกยังเป็นสครับช่วยขัดหน้าของหัวหน้าด้วยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮิ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



ฉันมีความสุขมากกับการได้แกล้งคนแบบนี้



และแล้วคืนนี้ฉันก็นอนหลับฝันดีไปอีกคืน



เช้าวันต่อมา



ติดตามต่อตอนหน้านะจ้ะ



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



KAKZY TALK



นี่เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งนะ เรายังฝีมือไม่ถึงเท่าไหร่แต่ก็ต้องการเพื่อนให้กำลังใจค่ะ ก็ช่วยโหวตกันบ้างนะค่ะ ถ้ามีคำติชมก็โพสต์มาได้ค่ะ แล้วจะช่วยทำให้ KAKZY สามารถปรับปรุงผลงานให้ดียิ่งขึ้น



ขอบคุณค่ะ