ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 15 : เพื่อนใหม่ของพลอย (100%)
่าย GTD
วันนี้เป็นวันที่พี่บอมบี้นัให้พลอยมาเรียนารแสวันแร
พลอยื่นเ้นั้แ่เมื่อืน ว่าเธอะ่มาหลับไ้็เือบะเที่ยืน
ื่นเ้ามาวามื่นเ้น็ยัไม่หาย โีที่ี้าร์โทรมาให้ำลัใเธอั้แ่เ้า
เลย่วยลายวามื่นเ้นอพลอยลไปไ้บ้า ่อนเินเ้าไปพลอยยมือสอ้าึ้นมา
่อนะพูเบาๆว่า
“สู้ๆ ันนิา” แล้วพลอย็เินเ้าไป้าใน
เธอเินไปหาพี่บอมบี้ ่อนที่พี่บอมบี้ะบอทาให้พลอยเินไปยัห้อเรียนแอิ้
พลอย่อยๆเปิประูเ้าไปในห้อนั้น
่อนะเห็นว่าารเรียนรั้นี้ไม่ไ้มีแ่เธอนเียว แ่ยันอื่นๆ
ที่ะเป็นนัแสหน้าใหม่เ่นัน เพราะพลอยไมุ่้นหน้า ในห้อมีอยู่ 4 น รวมพลอย็เป็น 5 มีผู้าย 3 น ผู้หิ ือ
พลอยและอีน พลอยเินเ้าไปยมือไหว้
รูเบที่เธอพบเมื่อวันแส
“สวัสี่ะ รูเบ” รูเบหันมายิ้มให้พลอยเป็นารทัทาย
่อนะึพลอยมายืนลาห้อ
“ทุน้ะ นี่พลอย
พลอยะมาเป็นหนึ่ในนัแสอีรีย์เรื่อนี้เ่นัน” หลัาที่รูเบแนะนำบ พลอย็ยมือไหว้ ่อนะโ้ัวลอีรั้เบาๆ
“สวัสี่ะทุน พลอย ฝาเนื้อฝาัว้วยนะะ”
“โอเ พลอยไปยืน้าๆ เพทายเลย้ะ” รูเบผายมือให้ันไปยืน้าผู้ายนหนึ่
่อนที่รูเบะพู่อ
“ในเมื่อมารบันแล้ว
ั้นเรามาเริ่มิรรมแลันเลยีว่า” หลัาที่รูเบพูบ
รู็อธิบายิรรมที่เราะทำันในวันนี้ รูให้ลูปิปอมาลูหนึ่
แล้วโยนึ้นพร้อมับเรียื่อใรนหนึ่ โยที่นที่โนเรียื่อ
ะ้อมารับลูปิปอให้ทันเพียแ่ในระยะลูปิปอเ้สอรั้เท่านั้น เรา่าะโนเรีย ื่อันนอนนี้ันรู้ัื่อทุนในห้อรบแล้ว
เป็นารเรียนที่เหนื่อยใ้ไ้เลยเพราะ่า้อวิ่ไปวิ่มา
แ่็ทำให้ไ้รอยยิ้มให้แ่ละรั้ที่บาน็ไปเ็บลูปิปอไม่ทัน และหลัาที่เสร็ิรรมแรไปแล้ว
รูเบเอาเ้าอี้มาวาหนึ่ัวไว้ลาห้อ ่อนที่ะให้แ่ละนพยายามทำอย่าไร็ไ้ให้นที่นั่อยู่บนเ้าอี้ยอมยเ้าอี้ให้น
แ่ละน็เวียนันไปนแล้วนเล่า บาน็ใ้วิธีารร้อออ้อนวอน
บาน็ใ้วามเ้าเล่ห์ แ่ละิรรมผ่านไปอย่ารวเร็ว
ทุนในลาสรู้ัันมาึ้น
“เอาหล่ะเ็ๆ วันนี้พอแ่นี้ แล้ว็อย่าลืมหาเวลาไปทำวามรู้ัันหล่ะ”
“่ะรู / รับรู” ทุนอบรับรูเบเสียัฟัั
“โอเ้ะ ั้นเอันลาสหน้า” พวเราทุนในลาสยมือไหว้รูเบ
แล้วรูเบึเินออาห้อไป
านั้นแ่ละน็แยย้ายไปหยิบสำภาระอัวเอที่วาอยู่หลัห้อ
“เี๋ยวเราลับ่อนนะ แล้วเอัน” เยเพื่อนร่วมลาสนหนึ่บอลาทุน
าม้วยเพื่อนอีสอนที่ื่อเมลโล่ับโ ็บอลาแล้วเินออาห้อไปเ่นัน
อนนี้เหลือแ่พลอยับนัแสายหน้าใหม่อีน
“พลอยลับยัไอ่ะ?” ทอย
นัแสหน้าใหม่ที่ะรับบทู่ับะเอมในีรีย์เรื่อใหม่นี้ถามึ้น
“เี๋ยวเราเรียพี่วินให้ไปส่ปาอยแล้ว่อยไป่อ BTS อ่ะ”
“ให้เราับรถไปส่ปาอย็ไ้นะพลอย”
“เห้ย ไม่เป็นไร เราไม่อยารบวน”
“รบวนอะไร ยัไเรา็้อผ่านทานั้นอยู่แล้ว”
“ะีหรอ?”
“แล้วมันไม่ียัไหล่ะ หรือว่าพลอยรัเลียเรา”
“บ้าหรอทอย เราะรัเลียทอยไ้ไ เรา็แ่เรใ”
“เราเ็มใ”
“ั้น็อบุนะ”
เมื่อลันไ้ ทอย็เินนำออมาหน้าบริษัท่อนะเินนำไปทารถันหรูที่ออยู่หน้าอาาร
“นี่รถทอยหรอ?” พลอยถามหลัาเห็นว่ารถที่เาับนี่มันุปเปอร์าร์ ราาหลายล้านเลยนะ
“รถที่บ้านเราเอ ึ้นเลย” ทอยทำท่าเิให้พลอยึ้นรถ พลอย่อยๆเปิประูรถอย่าเบามือ ่อนะ่อยๆ้าวเท้าึ้นไปนั่บนเบาะหนัอย่าี ัหวะเียวันับทอยสาร์ทรถแล้ว่อยๆเลื่อนรถออไป
“นี่็เที่ยแล้ว พลอยไม่หิวหรอ?” ทอยถามึ้นหลัารถเลื่อนออมาไ้สัพั
“็นิหน่อยอ่ะ”
“ั้นไปหาอะไรินัน เี๋ยวเราพาไปินร้านอร่อย” ทอยพู้วยเสียสใส
“แล้วทอยไม่ไปธุระที่ไหน่อหรอ? เราลับไปินที่อนโ็ไ้”
“แล้วอนโพลอยไลาที่นี่มามั้ย?”
“็้อนั่รถไฟฟ้าไปเปลี่ยนสาย่อน แล้ว็นั่่อไปอี 5 สถานีอ่ะ”
“โหย ั้นพลอยไม่้อแบท้อไปหรอ ไปิน้าวับเรา่อนนะ”
“ไม่รบวนทอยแน่นะ” พลอยถาม้วยสีหน้าที่ยััวล
“พลอย นี่ยัเร็อีหรอเนี่ย? เี๋ยวเราพาไปินร้านอร่อยไม่ไลาที่นี่” เาพู้วยน้ำเสียเป็นันเอ
“โอเ ไป็ไป” หลัาที่พลอยอบล ทอย็เหยียบันเร่บึ่ไปยัร้านที่เาว่าทันที และไม่นานนัเรา็มาถึร้านที่เาว่า เป็นร้านอาหารเล็ๆบรรยาาศูอบอุ่น
“ถึแล้ว”
“ให้เราับรถไปส่ปาอย็ไ้นะพลอย”
“เห้ย ไม่เป็นไร เราไม่อยารบวน”
“รบวนอะไร ยัไเรา็้อผ่านทานั้นอยู่แล้ว”
“ะีหรอ?”
“แล้วมันไม่ียัไหล่ะ หรือว่าพลอยรัเลียเรา”
“บ้าหรอทอย เราะรัเลียทอยไ้ไ เรา็แ่เรใ”
“เราเ็มใ”
“ั้น็อบุนะ”
เมื่อลันไ้ ทอย็เินนำออมาหน้าบริษัท่อนะเินนำไปทารถันหรูที่ออยู่หน้าอาาร
“นี่รถทอยหรอ?” พลอยถามหลัาเห็นว่ารถที่เาับนี่มันุปเปอร์าร์ ราาหลายล้านเลยนะ
“รถที่บ้านเราเอ ึ้นเลย” ทอยทำท่าเิให้พลอยึ้นรถ พลอย่อยๆเปิประูรถอย่าเบามือ ่อนะ่อยๆ้าวเท้าึ้นไปนั่บนเบาะหนัอย่าี ัหวะเียวันับทอยสาร์ทรถแล้ว่อยๆเลื่อนรถออไป
“นี่็เที่ยแล้ว พลอยไม่หิวหรอ?” ทอยถามึ้นหลัารถเลื่อนออมาไ้สัพั
“็นิหน่อยอ่ะ”
“ั้นไปหาอะไรินัน เี๋ยวเราพาไปินร้านอร่อย” ทอยพู้วยเสียสใส
“แล้วทอยไม่ไปธุระที่ไหน่อหรอ? เราลับไปินที่อนโ็ไ้”
“แล้วอนโพลอยไลาที่นี่มามั้ย?”
“็้อนั่รถไฟฟ้าไปเปลี่ยนสาย่อน แล้ว็นั่่อไปอี 5 สถานีอ่ะ”
“โหย ั้นพลอยไม่้อแบท้อไปหรอ ไปิน้าวับเรา่อนนะ”
“ไม่รบวนทอยแน่นะ” พลอยถาม้วยสีหน้าที่ยััวล
“พลอย นี่ยัเร็อีหรอเนี่ย? เี๋ยวเราพาไปินร้านอร่อยไม่ไลาที่นี่” เาพู้วยน้ำเสียเป็นันเอ
“โอเ ไป็ไป” หลัาที่พลอยอบล ทอย็เหยียบันเร่บึ่ไปยัร้านที่เาว่าทันที และไม่นานนัเรา็มาถึร้านที่เาว่า เป็นร้านอาหารเล็ๆบรรยาาศูอบอุ่น
“ถึแล้ว”
ทอยพูหลัาับเรื่อแล้ว
พลอย่อยๆเปิประูลารถ แล้วเินามทอยเ้าไปในร้าน
ทอยเินอย่านินทาเาเ้าไปนั่โ๊ะที่ิริมหน้า่าึ่ะเห็นวิวสวนที่ัแ่อย่าร่มรื่น้านอร้าน
“นี่ทอยมาที่นี่บ่อยหรอ?”
“็ถ้าผ่านมาทานี้็มาทุรั้นะ”
“เราไม่นึว่าทอยะมานั่ร้านเล็ๆแบบนี้นะเนี่ย”
“ทำไมหล่ะ?”
“็ูารถที่ทอยับ เรานึว่าทอย้อเ้าภัาารห้าาวอะไรแบบนั้นหนะสิ”
“โถ่วพลอย เรา็เ็นัศึษาธรรมา ไม่ไ้เป็นมหาเศรษีร้อยล้าน ที่ะนั่ร้านธรรมาไม่ไ้”
“เราอโทษนะที่ิแบบนั้น”
“เห้ย อย่าทำหน้าั้นิ สั่อาหารีว่า พลอยอยาินอะไร็สั่เลยนะ ร้านนี้เรารับรอว่าอร่อยทุเมนู” ทอยอวอ้าวามอร่อยอย่าับเป็นเ้าอร้าน ทอยสั่อาหารอย่าล่อแล่วไปสามเมนู ึ่็น่าะเป็นเมนูประำอเา ันเลยสั่เพิ่มไปอีแ่หนึ่เมนูเพราะลัวะินไม่หม
“ทำไมสั่น้อยัหละพลอย” เาถาม้วยสีหน้าสสัย
“็ทอยสั่ไปั้สามอย่าแล้ว เราลัวินไม่หม”
“ินไม่หม ็ห่อลับบ้านไปิน่อไ้หนิ”
“ูท่าทาทอยเป็นน่ายๆีเนอะ” พลอยพูพลามอหน้าทอย
“แล้วะใ้ีวิให้มันยาไปทำไมหล่ะ” เาอบน้ำเสียสบายๆ
“็เราิว่านรวย ้อเยอะ เรื่อมาอะไรแบบนั้น”
“รอบรัวเรารวย ส่วนเราไม่ไ้รวย เรายั้อมาแสานหาเินอยู่เลย”
“แล้วทำไม…” ู่ๆพลอย็หยุะัไป
“ะถามว่าแล้วทำไมเราไม่ใ้เินที่บ้านหรอ?” ทอยเห็นท่าทาอึอัอมินิ็พอะเาออว่าเธอลัวว่าะถามเินไปเาึอบในวามสสัยอเธอ
“ที่บ้านเา็ส่เินให้เราทุเือนหน่ะแหละ แ่เรา็อยาใ้วามสามารถอัวเอหาเิน้วย”
“แล้วทำไมถึเลือที่ะมาเป็นาราหล่ะ?” พลอยรู้สึสบายึ้น ึถาม่อ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เราเรียนนิเทศ แล้วเรารู้สึว่าศาสร์ารแสมันมีเสน่ห์อัวมันเอ เราเลยลอู พลอยหล่ะทำไมถึอยาเป็นารา” เาอบ้วยแววาที่เปี่ยมไป้วยวามสุ ่อนะถามพลอย่อ
“เราฟลุไ้หน่ะ อนแร็แ่อยาลอูหาประสบาร์ใหม่ ไม่ไ้ิว่าะไ้้วย้ำ”
“แสว่าพลอย้อมีพรสวรร์ ไม่ั้นพี่บ้ไม่เลือหรอ” ทอยพู้วยสีหน้าริัให้พลอยเื่อ
แล้วอาหารที่สั่ไป็ยมาเสิร์ฟ หน้าาน่ารับประทานลิ่นหอมุยเะมูมา เมื่ออาหารวารบทอย็ั้าวใส่านให้ัน ่อนะัใส่านเา
“พลอยลอิมูนะ ว่าอร่อยอย่าที่เราโม้รึป่าว”
“อืม” พลอยพยัหน้าอบ ่อนะ่อยัอาหารรหน้าลบนาน แล้ว่อยๆัเ้าปา
“เป็นไ?” ทอยสีหน้าลุ้นำอบระหว่าที่พลอยำลัเี้ยวอาหารอยู่ในปา
พลอย้อไปยัหน้าอนที่ำลัลุ้นำอบ ่อนะพูออไป
“อร่อยมาเลย”
“เห็นมั้ยหล่ะ เราบอแล้ว” ทอยยิ้ม้วยสีหน้าโล่ใ
แล้วทั้สอน่า็รับประทานอาหารันอย่าเอร็อร่อย อาหารทุานหม้วยวามรวเร็ว ไม่รู้เพราะวามหิวหรือเพราะวามอร่อยสมำโษาอทอยันแน่ หลัารับประทานอาหารเสร็ทอย็ับรถมาส่พลอยที่สถานีรถไฟฟ้า ึ่มื้อนี้ทอยเป็นนเลี้ย้วยเาให้เหุผลว่าลอที่ไ้รู้ัเพื่อนใหม่ อนแรพลอย็ไม่ยอมแ่ทอย็ื้อนเธอ้อใอ่อน แล้วบอว่ารั้หน้า้อให้เธอเลี้ยบ้า
“ริๆ เราไปส่พลอยที่อนโ็ไ้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอทอย รถ็ิ เรานั่รถไฟฟ้าไปนี่แหละ เร็วี”
“็ไ้ ั้นไว้เอันนะ”
“้ะ อบุสำหรับอาหารมื้ออร่อยมื้อนี้้วย ไว้รั้หน้าเราะเลี้ยืนนะ”
“แล้วเราะล้าท้อรอ”
“ไปละ ับรถีๆนะ” พลอยเปิประูลารถ ่อนะยืนโบมือลาผ่านทาระ ทอยยิ้มและโบมือลาพลอยแล้วึับรถออไป
ารแส็ไม่ไ้น่าลัวอย่าที่พลอยิ หรือว่าเธอะมีพรสวรร์อย่าที่ทอยว่าริๆ เพราะลอลาสเรียนเธอล้วนมีวามสุับทุอย่า แ่นี่อาะแ่เริ่ม้น ้อรอูว่าถ้าอออริๆ เธอะยัมีวามสุแบบนี้หรือไม่
“นี่ทอยมาที่นี่บ่อยหรอ?”
“็ถ้าผ่านมาทานี้็มาทุรั้นะ”
“เราไม่นึว่าทอยะมานั่ร้านเล็ๆแบบนี้นะเนี่ย”
“ทำไมหล่ะ?”
“็ูารถที่ทอยับ เรานึว่าทอย้อเ้าภัาารห้าาวอะไรแบบนั้นหนะสิ”
“โถ่วพลอย เรา็เ็นัศึษาธรรมา ไม่ไ้เป็นมหาเศรษีร้อยล้าน ที่ะนั่ร้านธรรมาไม่ไ้”
“เราอโทษนะที่ิแบบนั้น”
“เห้ย อย่าทำหน้าั้นิ สั่อาหารีว่า พลอยอยาินอะไร็สั่เลยนะ ร้านนี้เรารับรอว่าอร่อยทุเมนู” ทอยอวอ้าวามอร่อยอย่าับเป็นเ้าอร้าน ทอยสั่อาหารอย่าล่อแล่วไปสามเมนู ึ่็น่าะเป็นเมนูประำอเา ันเลยสั่เพิ่มไปอีแ่หนึ่เมนูเพราะลัวะินไม่หม
“ทำไมสั่น้อยัหละพลอย” เาถาม้วยสีหน้าสสัย
“็ทอยสั่ไปั้สามอย่าแล้ว เราลัวินไม่หม”
“ินไม่หม ็ห่อลับบ้านไปิน่อไ้หนิ”
“ูท่าทาทอยเป็นน่ายๆีเนอะ” พลอยพูพลามอหน้าทอย
“แล้วะใ้ีวิให้มันยาไปทำไมหล่ะ” เาอบน้ำเสียสบายๆ
“็เราิว่านรวย ้อเยอะ เรื่อมาอะไรแบบนั้น”
“รอบรัวเรารวย ส่วนเราไม่ไ้รวย เรายั้อมาแสานหาเินอยู่เลย”
“แล้วทำไม…” ู่ๆพลอย็หยุะัไป
“ะถามว่าแล้วทำไมเราไม่ใ้เินที่บ้านหรอ?” ทอยเห็นท่าทาอึอัอมินิ็พอะเาออว่าเธอลัวว่าะถามเินไปเาึอบในวามสสัยอเธอ
“ที่บ้านเา็ส่เินให้เราทุเือนหน่ะแหละ แ่เรา็อยาใ้วามสามารถอัวเอหาเิน้วย”
“แล้วทำไมถึเลือที่ะมาเป็นาราหล่ะ?” พลอยรู้สึสบายึ้น ึถาม่อ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เราเรียนนิเทศ แล้วเรารู้สึว่าศาสร์ารแสมันมีเสน่ห์อัวมันเอ เราเลยลอู พลอยหล่ะทำไมถึอยาเป็นารา” เาอบ้วยแววาที่เปี่ยมไป้วยวามสุ ่อนะถามพลอย่อ
“เราฟลุไ้หน่ะ อนแร็แ่อยาลอูหาประสบาร์ใหม่ ไม่ไ้ิว่าะไ้้วย้ำ”
“แสว่าพลอย้อมีพรสวรร์ ไม่ั้นพี่บ้ไม่เลือหรอ” ทอยพู้วยสีหน้าริัให้พลอยเื่อ
แล้วอาหารที่สั่ไป็ยมาเสิร์ฟ หน้าาน่ารับประทานลิ่นหอมุยเะมูมา เมื่ออาหารวารบทอย็ั้าวใส่านให้ัน ่อนะัใส่านเา
“พลอยลอิมูนะ ว่าอร่อยอย่าที่เราโม้รึป่าว”
“อืม” พลอยพยัหน้าอบ ่อนะ่อยัอาหารรหน้าลบนาน แล้ว่อยๆัเ้าปา
“เป็นไ?” ทอยสีหน้าลุ้นำอบระหว่าที่พลอยำลัเี้ยวอาหารอยู่ในปา
พลอย้อไปยัหน้าอนที่ำลัลุ้นำอบ ่อนะพูออไป
“อร่อยมาเลย”
“เห็นมั้ยหล่ะ เราบอแล้ว” ทอยยิ้ม้วยสีหน้าโล่ใ
แล้วทั้สอน่า็รับประทานอาหารันอย่าเอร็อร่อย อาหารทุานหม้วยวามรวเร็ว ไม่รู้เพราะวามหิวหรือเพราะวามอร่อยสมำโษาอทอยันแน่ หลัารับประทานอาหารเสร็ทอย็ับรถมาส่พลอยที่สถานีรถไฟฟ้า ึ่มื้อนี้ทอยเป็นนเลี้ย้วยเาให้เหุผลว่าลอที่ไ้รู้ัเพื่อนใหม่ อนแรพลอย็ไม่ยอมแ่ทอย็ื้อนเธอ้อใอ่อน แล้วบอว่ารั้หน้า้อให้เธอเลี้ยบ้า
“ริๆ เราไปส่พลอยที่อนโ็ไ้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอทอย รถ็ิ เรานั่รถไฟฟ้าไปนี่แหละ เร็วี”
“็ไ้ ั้นไว้เอันนะ”
“้ะ อบุสำหรับอาหารมื้ออร่อยมื้อนี้้วย ไว้รั้หน้าเราะเลี้ยืนนะ”
“แล้วเราะล้าท้อรอ”
“ไปละ ับรถีๆนะ” พลอยเปิประูลารถ ่อนะยืนโบมือลาผ่านทาระ ทอยยิ้มและโบมือลาพลอยแล้วึับรถออไป
ารแส็ไม่ไ้น่าลัวอย่าที่พลอยิ หรือว่าเธอะมีพรสวรร์อย่าที่ทอยว่าริๆ เพราะลอลาสเรียนเธอล้วนมีวามสุับทุอย่า แ่นี่อาะแ่เริ่ม้น ้อรอูว่าถ้าอออริๆ เธอะยัมีวามสุแบบนี้หรือไม่
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"1 อมเม้น์ = 1 ำลัใ"
ถ้าอบ Favorite ถ้าใ่แร์
รัไรท์อย่าลืมเม้น์มาิมันนะ้ะ รออ่านอยู่นะ (:
"KACHAPONG NEW WRITER"
"KACHAPONG NEW WRITER"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น