คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : สุดที่รัก
เพียเม ยับัว เบาๆ ลัวนที่นอนุัวแนบิอยู่้าๆเาะื่น เา้มมอ ไหล่ลมเปลือย าวผ่อ โผล่พ้นอบผ้าห่ม ลำอลมเนียน พาอยู่ับหมอน วหน้าใสอ่อน หลับาพริ้ม นเห็นแพนา สีน้ำาลัเน
อินรา สวยสะอา เธอ สวย บริสุทธิ์ นเินะบรรยาย สำหรับเา รั็ือรั อยารอบรอ ทนุถนอม เธอไปนลอีวิ ายหนุ่ม ่อยๆลุึ้น ว้าผ้าเ้ัวพันร่า เินเ้าห้อน้ำ เมื่อเินออมา มอไปที่นาฬิา ้าเีย บอเวลา ีสี่ แล้ว เา าแฟ ที่เาเอร์ เินออไป ทรุัวลนั่ บนระเบีย ทอสายา มอไปยัแม่น้ำเ้าพระยา แสไฟ ยัเปิสว่า ราวับลาวัน รถราเบื้อล่า ยัมี วิ่ประปราย ไม่หลับไม่นอน หรือยัไนะ
เพียเม ยถ้วยาแฟ ึ้นิบ เานั่เหยีย า อย่าสบายัว ไ้อาบน้ำอุ่นๆ ทำให้เารู้สึสื่นอย่าประหลา สายลมยามเ้า พั เอาลิ่นฝน ยามเ้า ลอยมาปะทะมู อีสัรู่ฝนะ ระถาระเบื้อ ใบเล็ มีไม้ประับ ้นเล็ๆ วาอยู่บนโ้ะลม ิ่เริ่มสั่นไหวาแรลม เพียเม หลับาล ้าๆ ปล่อยให้ลมลอยมาปะทะ เสียฝนเริ่ม ่าลมา เม็ฝน โปรายปรายลมาเป็นสาย ส่ายัไปามแรลม เบื้อนอ เริ่มหนา นมอไม่เห็นสิ่ในอาำแพฝน ฝนสาโนันสาสีใสๆ ลไปยัเบื้อล่า
เพียเม เินเ้าไปภายในห้ออีรั้ ร่าเล็ๆยันอนุใ้ผ้าห่ม แสนวลาโมไฟ โลมเลียให้ผิวเนียนผ่อึ้น ายหนุ่ม ้มล ูบไหล่นุ่ม ร่าบายับัวเล็น้อย ลำแนนวลหอมรุ่น ย ผ่านลำอ อินรา ปรือามอเา วาม่วุน ยัไม่หายไป “ ื่นเ้าัะ” อินราพูเสียอู้อี้ ทุรั้ ที่เาพาออมาทาน้าว ็ะแวะมานอนที่นี่ เสมอ พรุ่นี้ เป็นวันหยุ ป้าพิศ ะปล่อยให้อินรา ใ้เวลาในารเรียนและทำานพิเศษ ารที่เธอหายไปวันสอวัน ไม่ใ่เรื่อผิปริ เพียเม ประทับรอยูบ บน้าแ้ม สัมผัส ปาื้น นิ่มนวล อินราสัมผัส ลำัวแ็แร่เปลือยเปล่า เย็นเียบ เพียเม เป็นผู้าย่อนรูป ภายนอเสื้อผ้าเาูผอม เ้้า แ่ เนื้อัวเ็มไป้วยมัล้าม เามีผิวาวเหลือ ลื่นสะอา เพียเม ประบร่าเปลือย ทันบนัวเธอ ร่านุ่มนิ่ม สั่นไหว
เสียฝนา้านนอ ระทบันสาเสียัสนั่น ฝนสอแทรไปามายันสา ัเาะนเป็นร่อ
เสียภายใน ร้อนรุ่ม ร้าวแร่ โหมระหน่ำ ราว พายุลาฤูร้อน เพียเม ุไร้ สลัผ้าห่มออ ร่าสอร่า
แนบิัน ร้อนและเย้น เป็นหยินหยา ที่สมบูร์แบบ มัล้ามเร็ามัหวะ วามอ่อนหวานอลีบอไม้แรแย้มนุ่มลื่น สอส่ายไปามัหวะ สายลม อ่อนหวาน โอบรั ทั้สอน หลอมรวม ทั้ร่าายและวามรู้สึ
อินรา ไม่ใ่สาวน้อยบริษุทธิ์ อี่อไปแล้ว เพียเม เปรียบเหมือนแมลผึ้ ที่ลุเล้าเสร ออไม้แรผลิ
บานแย้ม รับเ้าวันใหม่ หาวันหนึ่ อไม้แห้เสื่อมสภาพไปามาลเวลา ผึ้ัวนี้็ยัมีอไม้แรแย้ม บานรอรับอยู่เสมอ
อินรามอน้านบน วหน้าอเาเริ่มเร็แเล็น้อย ่อนที่พายุฝนะผ่านพ้นไป อินรา ่อยๆหลับาล ึมับทุอนูอวามสุและวามรั เพียเม ุมพิเปลือา อินราลืมาอีรั้ วา่ำรั้อมอประสานัน
เป็นภาพำ ที่ประทับล บนวามทรำไม่เยาหาย ผืนิน ่ำนอไป้วย น้ำฝน รวมทั้ระเ็นนเปียบนพื้นระเบีย
น้ำฝน ล้นอบระถา แล้วไหลย้อยล้าน้า พายุฝน่อัวเป็นเม้อนให่ ำทมึน รอเวลา ระทบพื้นเบื้อล่าอีรั้
รั้นี้ ฝนหนั น อินราลืมลไปื้อยา ที่ร้านยา้านล่า อย่าทุรั้ แ่เธอ็ไม่ไ้ิอะไรมา
บนอนรี บาแห่ัไป้วยน้ำ พรราม เิน้ามฟุบาท วิ่เ้าไป ยัร้านาแฟริมทา
เธอนั่ล สั่าแฟร้อน อาาศ ่อน้าเย็น เ้าวันนี้ เป็นวันหยุ แ่พรราม ้อื่นมาลาึ เธอนอนไม่เยหลับสัวัน ั้แ่ที่ นาย้าหายัวราวสาปสู เธอส่อีเมล์ไปถามอีา เาื่อ เา็ยัเียบริบ “ าบ้าเอ้ย”
พรรามบ่นเบาๆ พลานาแฟ ำ ใส่น้ำาลหนึ่้อน ลิ่นหอมอาแฟ ปลุเธอให้ื่นึ้น เมื่อวานเธอโทรไปถามผู้ัารส่วนัวอศิวัน์ ไ้ำอบว่า เาิานแส ใน่าประเทศ “ ประเทศไหนวะ” พรราม พยายามถามรายละเอีย แ่ทา้านผู้ัารส่วนัว ็บ่ายเบี่ย เธอเินไปเฝ้าามหน้าอนโ อย่าโ่ๆ็เถอะ แ่็ไม่พบแม้แ่เา
และวันนี้ เธอ็ไม่ละวามพยายาม ยืนเฝ้าหน้าอนโอศิวัน์ ฝนแรนรู้สึหนาว ึมาหาาแฟื่ม
ุเพียฟ้า โถ แมุ่ ปานนี้ะเป็นอย่าไรบ้า ทาุเพียแ็ล้มป่วยน้อนอนโรพยาบาล ่วนี้ ้อ านทั้หม อย่าไม่มีำหน โี ที่เธอยัมีานทำ ยัไ้เินเือน ที่สูเท่าเิม
พรราม ัเ้ เ้าปา รสาิหอมหวานเ้าันับาแฟำ ะที่ไหนล่ะยายนี่ ฮ่าๆๆ พรราม อบินเียวุยนเียวั้แ่เมื่อไหร่ันนะ
ฝน้านนอยัปรอยๆ พรราม เห็นร่าผู้ายสามน เินามันมาเป็นลุ่ม ทั้หมใส่หมว ปิบัใบหน้า
แ่ร่าหนึ่สู ….ท่าเินุ้นา พรราม เม้นมอ นายทั้สามนเินผ่านร้านที่เธอนั่ พรรามวัเินออมา
วาบนโ้ะ “ เี๋ยวมาเอาั์ทอน”
พรราม มอูายสามนห่าๆ เาเินเ้าอย้าอนโ ้านหลัเป็นหมู่บ้านัสรร หลายหมู่บ้าน ั้เรียๆัน
ายสามน หายเ้าไปในบ้านหลัหนึ่ที่ั้อยู่ในบ้านัสรร หมู่บ้านที่สอ มีื่ออย พรราม ยล้อิิอล ึ้นถ่าย รูปบ้านและบ้านเลที่ มีรถยน์เ๋ันหนึ่ออยู่ ถ่ายทะเบียนรถ ถึพรรามะบ้า แ่็ไม่โ่หรอนะ
เมื่อเินออมา รู้สึ นาน เหลือเิน แ้านระบม แ่ยัไม่ลืมแวะ เอาั์ทอน ที่ร้านาแฟ เรียแท้ี่ ลับไป ยัออฟฟิศ วันนี้ หยุ ไม่มีใรมา แ่ พรรามมีุแหนึุ่
พรราม เ็มือ ับาาเ เสียบล้อเ้าับ ล่ออมพิวเอร์ รอ ้อปปี้ไฟล์รูป เธอส่ รูปายสามนไปให้เาื่อ เธอบันทึื่ออเาเป็นภาษาไทยว่า าบ้า !!!!
ความคิดเห็น