ม่านบุพเพเล่ห์รักนาคราช

"จิตใจทราม!! ไหนบอกอยู่ปาวๆ ว่าหญิงเป็นเด็ก เด็กน่ะ...คิดสกปรกอย่างผู้ใหญ่ไม่เป็นหรอก" สิ้นคำข้อมือเล็กก็ถูกลากกระชากร่างบางเข้าหาตัวกายแกร่ง จะดิ้นหนีก็ดิ้นไม่ได้เพราะพื้นที่คับแคบ ก่อนริมฝีปากที่สวยดุจอิสตรีจะคำรามกร้าวออกมาว่า

"นั่นสิ.!! เราก็ลืมคิดไปคงไม่มีเด็กคนใดคิดใช้เกสรดอกไม้มายาในป่าหิมพานต์ โรยให้เราสูดกลิ่น ให้เกิดกำหนัดจนเผลอไผล เกือบหลับนอนกับกินรีให้พระพี่นางเจ้าเห็นหรอก"

"เราไม่เคยทำสิ่งต่ำทรามเช่นนั้น" เอ่ยปฏิเสธเสียงเด็ดขาด ก็หญิงสาวไม่ได้ทำสิ่งนั้นจริงๆ  แม้เพิ่งเคยสัมผัสอาการพิโรธโกรธขึงของอีกฝ่ายแบบจะๆ เป็นครั้งแรก

"โกหก.!! หากครั้งนั้นพระอาจารย์ปู่ไปช่วยไม่ทัน สกุลนาคราชชั้นปกครองของเราคงสู้หน้าใครมิได้ เอาสิ... อยากอยู่ใกล้เราใช่มั้ย เดี๋ยวจะได้อยู่จนจุใจเชียว อีกอย่างเราน่ะมิต้องใช้ดอกไม้นั่นก็สามารถร่วมอภิรมย์ได้ตลอดเวลา"

"มะ... "

ปฏิเสธได้ไม่สิ้นคำ ริมฝีปากนุ่มก็โดนจาบจ้วงล่วงเกินตามแรงอารมณ์อย่างที่กรุ่นโกรธ มิใช่ด้วยแรงรัก เรือนกายนุ่มเนียนไม่เคยต้องมือชาย ก็กำลังถูกฟ้อนเฟ้นลูบไล้หนักหน่วงอย่างถือสิทธิ์ ราชธิดาสาวใช้มือน้อยทุบตีไปตามหลังไหล่กว้างแน่นหนั่น หวังให้อีกฝ่ายยุติการล่วงเกิน 

เป็นเรื่องราวต่อเนื่องของพระเชษฐาของนาคินทร์ จากเรืองบ่วงพิศสวาทนาคราชนะคะ