Last Night[SF]

ข้อมูลเบื้องต้น

ป.ล  เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ความมโน100% ความจริง 0%  โปรดขับจักรยานในการรับชมนะคะ (วิจารณญาณ)

     เสียงอึกทึกครึกโครมของงานปาร์ตี้ดังกระหน่ำทั่วทั้งห้องโถงกว้าง ผู้คนมากมายแต่งกายแนวแฟนตาซีเดินอวดโฉมกันให้ว่อน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะถูกแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันจากผู้คนในงาน ต่างจากชายผู้หนึ่ง ที่นั่งหลบมุมอยู่คนเดียวในพื้นที่มืด... 

      "ขอนั่งด้วยคนสิ"

      "เชิญครับ" ปากอิ่มขยับตอบรับแต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวพร้อมจะเดินหนีผู้มาเยือนทันที

      

      ข้าตามหาเจ้ามาแสนนาน เจ้าจะจากข้าไปไหนอีก ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้าไปไหนอีกต่อไปแล้ว...

มือหนาคว้าข้อมือเล็กไว้และบีบอย่างแรงทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจหันกลับมามองนัยน์ตาคมจนเหมือนถูกมนต์สะกด ร่างบางหยุดการกระทำทุกอย่างลงเหมือนถูกกดควบคุมจากแผงวงจร  แขนทั้งสองข้างทิ้งลงข้างลำตัว สายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่สั่นไหว

      "เจ้าชื่ออะไร"

      "วอนอู"

      "เจ้ามีรอยคมเขี้ยวที่คอข้างขวาหรือไม่"  นิ้วเรียวเขยื่อนไปที่เนื้อผ้าชั้นดีก่อนจะค่อยๆเปิดเผยสัญลักษณ์สำคัญที่ยืนยันตัวตน

     

         ใช่จริงๆด้วย เจ้าคือวอนอูของข้า...!!!

                        

                                     _____________.

     ในยามรัตติกาลของโลกใบหนึ่ง ท้องฟ้าจะเปลี่ยนเป็นสีเลือด เสียงลมโชยจะเปลี่ยนเป็นโหยหวน  เหล่านักล่าโลหิตน้อยใหญ่พุ่งทะยานอยู่เต็มท้องฟ้า พื้นที่แห่งนี้แยกออกมาอยู่ในมิติของตนอย่างชัดเจน มีอยู่หลายครั้งที่มีผู้ลักลอบ ทั้งออกไปและหลุดเข้ามาเองแต่หากเป็นผู้หลุดเข้ามาแล้วละก็... โอกาสที่จะรอดกลับไปเป็นศูนย์

 

     ปราสาทสีดำทมิฬตั้งเด่นสง่าอยู่กลางหุบเขาที่รายล้อมไปด้วยชั้นโขดหิน ต้นไม้โดยรอบมีเพียงกิ่งก้านแห้งแตกปราศจากใบเขียวขจี.... ภาพความมืดมิดที่ปกคลุมอาจจะไม่สวยงามสำหรับคนทั่วไป แต่กลับงดงามหาที่เปรียบมิได้สำหรับเหล่านักล่าโลหิตภายในปราสาท

      "ไม่ได้เรื่อง!!!" 

เสียงเอะอะโวยวายดังก้องในห้องของท่านผู้นำมินกยู เวลาพักผ่อนหย่อนใจของมินกยูแบบนี้เหล่าทาสรับใช้ต้องรังสรรค์อาหารคาวหวานเข้ามาเสริฟให้มินกยูจนกว่าเขาจะพอใจ  หวานที่เรือนร่าง.... คาวด้วยกลิ่นลือด.... เรือนร่างหลายสิบถูกโยนออกไปในสภาพเปลือยเปล่า บ้างก็เป็นเพียงมนุษย์ บางก็เป็นถึงซาตาน ในราตรีนี้มินกยูยังคงไม่ถูกใจใครสักที...

  

    "เตรียมน้ำให้ข้าอาบซิ! พวกเจ้านี่มันไร้มันสมองจนข้าต้องหวังพึ่งมวลน้ำให้ความชุ่มช่ำกาย ฮึ่ย!!"  คำสบถด่าทอเหล่าทาสบริวารทำให้เหล่าข้าทาสเกรงกลัวและมิกล้าจะย่างกรายเข้าไปในห้องของท่านผู้นำ มีเพียงทาสผู้น้อยคนหนึ่งที่กล้าแหวกกระแสเข้าไปจัดการในเรื่องที่ผู้นำร้องขอ....

*ก๊อกๆ*

     

      "ข้าน้อยขออนุญาตเข้าไปเตรียมน้ำให้ท่านผู้นำได้หรือไม่" ความมีมารยาทอย่างไร้เดียงสาของทาสน้อยผู้มาใหม่ส่งเสียงบอกกล่าวท่านผู้นำภายใน ทำให้ทาสโดยรอบเริ่มหวั่นเกรงว่า ทาสน้อยผู้นี้อาจจะกลับออกมาอย่างไร้ชีวิต..

      "เจ้าโง่!!! หน้าที่ของเจ้ายังต้องขออนุญาตทำอีกหรือ!" 

สายตาคมเพ่งมองไปที่บานประตู เขาอยากรู้ว่าบุคคลที่จะเปิดมันออกหน้าตาเป็นอย่างไร ทำไมถึงซื่อบื้อได้ถึงเพียงนี้ ราตรีนี้ช่างน่าเบื่อหน่าย อะไรอะไรก็ขัดใจมินกยูไปซะหมด..

บานประตูค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าขาวผ่องของคนที่เรียกตนเองว่าข้าทาสบริวาร.. 

 

      "ปิดประตู..แล้วลงกลอนด้วย.." แขนเรียวเล็กเอื้อมมือไปทำตามคำสั่ง ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามา เขายังไม่คิดจะสบตาท่านผู้นำเพราะคำบอกกล่าวตักเตือนไว้ว่า ห้ามคิดเสมอนาย... ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบด้วยความกลัวว่าตนจะทำอะไรชักช้า ไม่นานเขาจึงจัดเตรียมน้ำอาบให้ท่านผู้นำจนเสร็จและรีบออกไปรายงาน...

      "ข้าน้อยจัดเตรียมน้ำไว้ล้างชำระสำหรับท่านผู้นำเรียบร้อยแล้ว ข้าน้อยขอตัว.." ร่างเพียวบางที่ยืนประสานมือตัวเองอยู่โค้งตัวเพื่อกล่าวลา ทันทีที่หันหลังเตรียมเปิดประตูออกก็ถูกเสียงทุ้มเรียกปรามไว้

      "เดี๋ยวสิ... ข้าบอกให้เจ้าไปหรือยัง" ร่างบางสะดุดกึกและคิดว่าตนเผลอทำอะไรไม่ดีไว้หรือไม่ 

      "เดินมาหาข้าซิ.." ไม่นานร่างบอบบางก็หยุดลงตรงหน้าของมินกยู

      "เงยหน้าขึ้นแล้วบอกมาว่าเจ้าคือใคร.."

      "ข้าน้อย วอนอู ข้าพึ่งถูกฝึกมาใหม่ ถ้าข้าน้อยทำผิด ขอท่านโปรดให้อภัย!" คำพูดแตกฉานแสดงความจริงใจว่าทาสผู้นี้หวังเพียงจะเข้ามารับใช้จริงๆทำให้มินกยูเกิดสนใจขึ้นมา

      "เจ้าใส่กลิ่นอะไรลงไปในน้ำ"

      "ข้าน้อยมิได้ใส่อะไรลงไป มีเพียงดอกไม้แห้งที่ไม่ส่งกลิ่นครับ ถ้าท่านไม่ชอบ ข้าน้อยจะเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้" ขาเรียวรีบหันเตรียมเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ แต่ทว่า.. มินกยูไม่ได้เอ่ยสั่งแต่อย่างใด

      "เดี๋ยวซิ! ทำไมเจ้าชอบทำอะไรโดยที่ข้าไม่ได้สั่ง"

      "ข้าน้อยขออภัยครับ.." ใบหน้าสวยขึ้นสีด้วยความกังวล ปากที่ควรซีดเซียวกลับแดงระเรื่อน่าลิ้มลอง แพขนตาที่ติดไอเหงื่อสร้างความเล้าอารมณ์ให้ตาคมที่มองอยู่ไม่น้อย...

      "ขึ้นมานอนบนนี้ซิ..."

      "ว่าอย่างไรนะครับ?!"

      "ข้าบอกให้เจ้าขึ้นมานอนนี่..." ขาเรียวค่อยๆก้าวขึ้นไปและค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่าย ทาสน้อยน่ารักผู้นี้คงจะยังไม่รู้ว่าฐานะของตนเองกำลังใจเปลี่ยนไป.... 

      "ข้าคือมินกยู..."

      "ครับท่าน"

      "จงเลิกเรียกว่าท่านและเรียกข้าว่ามินกยู"

      "ครับท่าน... อ้ะ มินกยู.."

      "ไหนมาดูซิว่าตัวเจ้าจะอร่อยหรือปล่าว"

      "ท่านครับ! ข้าน้อยเป็นเพียงทาส หากท่านต้องการอาหาร ข้าน้อยจะ..." 

เสียงเจื้อนแจ้วถูกดูดเข้าไปในโพรงปากร้อน มือหนาสอดประสานเข้ากับมือบางร่วมสร้างอารมณ์ใคร่ กลิ่นหอมของร่างบางลอยฟุ้งสร้างความผ่อนคลายให้กับมินกยูได้เป็นอย่างดี ใบหน้าขาวสวยเริ่มเปลี่ยนเป็นเคลิบเคลิ้ม ปากสีแดงอ่อนเผยอพร้อมใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นเปิดเผยลำคอขาว....

ถ้าคมเขี้ยวถูกฝังลงไปด้วยใจรัก... กายหยาบนี้.. จะกลายเป็นของมินกยูไปชั่วนิรันดร์.....

      "เป็นของข้าได้หรือเปล่าวอนอู.."

      "ข้าน้อยเป็นทาสของท่าน.."

      "บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกว่าอะไร!" เห็นทีว่าคงจะพูดดีด้วยไม่ได้ตราบใดที่เป็นความต้องการของมินกยู ไม่ว่าประสงค์สิ่งได้ย่อมต้องได้.....

       "อ๊าาาาาาาา!!!!~" 

     คมเขี้ยวฝังลงที่ลำคอขาวด้านขวา เลือดรสหวานถูกดูดเข้าไปรวมเป็นหนึ่งในร่างกายของมินกยู มือบางควานหาแหล่งระบายความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่กล้าพอจะโอบกอดแผ่นหลังกว้างไว้จึงเลือกที่จะจิกเล็บลงบนผืนผ้า...  ร่างกายที่กำลังถูกดูดดื่มกระสับกระส่ายหาทางหนี... 

      "วอนอู.. เจ้าจงมาหาข้าอีกในวันพรุ่งนี้แล้วข้าจะมอบกายคืนให้แก่เจ้า...."  

ไม่เคยมีผู้ใดจะถูกใจมินกยูได้เพียงแค่เวลาสั้นๆ ไม่เคยมีผู้ใดถูกคมเขี้ยวฝังเพื่อยึดครองไว้เป็นของตน มีเพียงวอนอูทาสรับใช้ผู้บริสุทธิ์ที่ได้รับทั้งฐานะและดวงใจของมินกยูไป... 

     เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวร้ายก็มาเยือนสู่มินกยู.. ราชินีคนสำคัญของเขาหายตัวไป หลังจากที่ฝากฝังคำมั่นสัญญากันไว้มินกยูได้ปล่อยให้วอนอูได้กลับไปบอกลาถิ่นฐานอันต้อยต่ำของตนก่อนจะยกบันลังก์คู่ให้กับวอนอู.... แต่ทว่า เสียงเล่าลือเซ็งแซ่ว่าวอนอูนั้นหนีไปนั้นกลับดังขึ้นหนาหู... บ้างบอกวอนอูไม่บริสุทธิ์ บ้างก็บอกว่าวอนอูแบกรับไม่ไหว.. แต่สุดท้ายไม่มีใครรู้ได้จริงๆว่าวอนอูหายไปได้อย่างไร อีกทั้งครอบครัวก็หายไปด้วย...

                                                 

                                              ______________.

      "วอนอู เจ้าจำอะไรได้ไหม.."

      "ฉันเป็นคนหลบหนี..."

      "เจ้าหนีมาจากไหนกัน.."

      "ปราสาทของท่านผู้นำ"   

    คำตอบที่ถูกมนต์สะกดเปล่งออกมาทำให้ร่างสูงเกิดความร้าวรานใจ วอนอูหนีเขามาจริงๆหรือนี่.. วอนอูหนีออกมาสู่โลกมนุษย์อันสกปรกนี้ได้อย่างไร...  แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลจะเป็นอย่างไรก็ตามมินกยูต้องพาตัววอนอูกลับไปก่อน ยังไงซะวอนอูก็เป็นของเขาชั่วนิรันดร์ เหลือเพียงแค่การถ่ายร่างจากตัวเขาเพียงคนเดียว ถ้าวอนอูไม่ใช่ เขาก็พร้อมที่จะทำลายวอนอูทันที!  

*ป๊อก* เสียงดีดนิ้วทำให้มนต์สะกดที่มินกยูสร้างไว้ถูกคลาย เปลือกตาเรียวกระพริบช้าๆเหมือนอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ดวงตาเรียวมองไปรอบๆห้องอย่างคุ้นเคย... ไม่นานความทรงจำทั้งหมดของวอนอูก็กลับมา 

      "โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย!"

วอนอูผู้เก็บความลับบางอย่างไว้คุกเข่าลงเบื้องหน้ามินกยูทันทีที่จำความได้

   

      "จำได้แล้วหรือวอนอู.."

      "ข้าน้อยจดจำได้อย่างดี"

      "เจ้าหนีข้าไปจริงหรือไม่..."

      "มิใช่ครับ ข้าเพียงแต่หนีผู้อื่น"

      "หมายความว่าอย่างไร?!"

      "มีคนลอบทำร้ายข้าน้อยและครอบครัว.. เขาบอกว่า... บังลังก์มิควรเป็นของข้า.."

      "เจ้าจึงหนีไปงั้นหรือ.."

      "ข้าน้อย.. พยายามเอาชีวิตรอดจึงหลุดออกไปยังโลกมนุษย์ ส่วนพ่อกับแม่ ข้าน้อยมิทราบข่าวเลย... " 

     เพียงแค่ความรักทำไมถึงสร้างความวุ่นวายได้ถึงเพียงนี้ เพียงแค่ความต้องการทำไมถึงลงมือทำร้ายกันได้  1 วันของโลกมนุษย์เท่ากับ100ปีของโลกซาตาน... วอนอูขาดพ่อแม่และมินกยูไปเพียงแค่ 1 วัน แต่มินกยูขาดคู่ครองอย่างวอนอูไปถึง 100 ปี  ความโหยหาที่สะสมมานานทำให้โลกของซาตานปั่นป่วน มินกยูจับกบฏได้ตั้งแต่แรกแล้ว และพ่อแม่ของวอนอูก็ได้รับการรักษาดูแลอย่างดี มีเพียงหนึ่งคนสำคัญที่มินกยูคอยเฝ้าตามหา กว่าเขาจะหาวอนอูเจอ ซานตานอย่างเขาแทบจะตายแล้วฟื้นเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง... มินกยูรู้ความจริงทั้งหมดมาตั้งแต่แรกแต่เขาเพียงอยากฟังคำบอกเล่าจากปากวอนอูว่าวอนอูจะปิดบังเขาหรือไม่

      "ที่โลกมนุษย์เจ้าหนีข้า"

      "ข้าน้อยเพียงมิทันมองว่าเป็นท่าน พอเห็นท่านร่างกายข้าก็ไม่ขยับและจำอะไรมิได้แล้ว"   100 ปีแห่งการตามหาและเฝ้ารอ มินกยูรู้สึกภูมิใจที่ไม่เสียแรงเปล่า วอนอูผู้ไม่พูดปดกับเขาแฝงไปด้วยความน่ารักน่าดึงดูด เสน่ห์ที่ใน 100 ปีก็ยังไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนได้... เขาต้องการที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับวอนอูตั้งแต่บัดเดี๋ยวนี้...

      "ลุกขึ้นแล้วเอ่ยเพียงชื่อของข้า"

      "ท่านมินกยู.."

      "ไม่มีท่านใดใดทั้งสิ้น" มือหนาโอบกอดเรือนร่างบางไว้อย่างโหยหา.. ความต้องการถูกสูบฉีดจนแทบคลั่ง เนื้อผ้าน้อยชิ้นถูกฉีกขาดอย่างไม่รอช้า ร่างบางในอ้อมแขนไม่มีท่าทีขัดขืนหรือหวาดกลัว แม้ตัวบางจะโอนเอนตามแรงฉุดกระชากแต่วอนอูก็ยอมแต่โดยดี

      "ข้าน้อยจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

      "เป็นสิ เป็นของข้า..."  หว่างขาเรียวเล็กถูกแทรกด้วยลำตัวหนา ไม่นานความเป็นหนึ่งก็ถูกส่งเข้าไปในเรือนร่างพร้อมหลอมละลายรวมกัน

      "ฮ้ะ... ฮ้าาา ท่าน.."

      "วอนอู.. อือออออ" กลุ่มผมนุ่มสะบัดพริ้วด้วยแรงโหยหา.. ปากสีแดงระเรื่อขบเม้มเข้าหากันกลัดกลั้นเสียงแห่งความสุขที่ร่างสูงต้องการ.

      "วอนอู ข้าอยากได้ยินมัน.." ความต้องการที่มีมากเพิ่มพูลพลังในกายทำให้ความรุนแรงเริ่มผุดขึ้น

      "อ๊าา อ้ะอ้ะ~ มินกยู ได้โปรด.." เสียงแหบพร่าของวอนอูตอนนี้คงจะสู้เสียงเนื้อที่กระทบกันของเขาทั้งคู่ไม่ได้ ร่างบางจึงปล่อยกายไปตามแรงกระทำของมินกยู ถ้าให้เทียบกับการรอคอยถึง100ปีของมินกยู สิ่งที่วอนอูได้รับดูจะน้อยไปเสียด้วยซ้ำ...

      "ฮ๊าา~อ้าา~  วอนอู เจ้ามอบเลือดให้ข้า ข้าขอมอบกายให้เจ้า!!!"

      "อ๊าาาาา/อื้ออออ" น้ำเหนียวอุ่นฉีดพ่นฝังเข้าไปในกายบาง ต่อไปนี้.. นี่คือสิ่งสมบูรณ์ของอาณาเขต เมื่อราชามีราชินีที่แท้จริง เมื่อราชามีความต้องการเพียงแค่ราชินี..  แม้ท้องฟ้าจะยังสีมืดครึ้ม แต่ภายในปราสาทจะไม่มืดมน

"วอนอู ข้าหวังว่าทายาทของเราจะน่าชังเหมือนเจ้า...."

            .     

สวัสดีค่าา คังกลับมากับ sf ไม่ได้ต้อนรับเทศกาลใดๆนะคะ เมื่อคืนนี้คังเผลอลบต้นฉบับบ้านนาไปเลยโมโหตัวเอง มันก็เลยกลายเป็นฟิคสั้นเรื่องนี้ 55555

เป็นครั้งแรกที่ได้แต่ง ถ้าแต่งยังไม่ดียังไงขอโทษด้วยนะคะ แล้วจะพัฒนาไปสู่ฟิคสั้นเรื่องหน้า บอกเลยนะไม่มีภาคต่อ จบแล้วจบเลย ใครอยากได้ฟิคสั้นแนวไหนบอกได้นะ เผื่อลองแต่งดู  แต่ตอนนี้เม้นและแท็กกันเถอะคะ ให้กำลังใจคนแต่งหน่อยนะ ฮี่ๆ

#คังฟิคLN @Won17Woo7 เจอกันเรื่องหน้าค่ะ