[OS/SF] Lose

ข้อมูลเบื้องต้น

             

                แฮกก แฮกกกก แฮ่กกกกก!~

เสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบสอดประสานกันหลังจากที่เสร็จกิจกรรมบนเตียง...  ผ้าปูดูยับย่นและผ้าห่มก็กองไปอยู่คนละทาง...

"ถ้านายกล้าขัดคำสั่งอีกเมื่อไหร่นายก็จะโดนแบบนี้วอนอู...." 

.

.

.

      วอนอูชายหนุ่มรูปงามที่มาพร้อมกับใบหน้าสวยเฉียบและหยิ่งพยศ ใครๆต่างพบเขาได้ที่สถานรื่นเริงชื่อดัง... เมื่อราตรีมาเยือน ร่างบอบบางนี้จะยืนอยู่บนฟลอพร้อมทั้งโยกย้ายเอวพริ้วอยู่ใต้แสงสี วอนอูดูเป็นคนง่ายๆ ชวนไปด้วยง่ายๆ เข้าห้องน้ำด้วยง่ายๆ และกลับบ้านไปด้วยง่ายๆ.... หลายต่อหลายครั้งที่เช้ามาวอนอูก็แค่ทำเป็นลืมว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดว่า มันไม่จำเป็นจะต้องเอาใครมาผูกไว้ที่ข้อเท้า จนกระทั่ง.. เขาเจอกับมินกยู 

ร่างบางกำลังออกลวดลายอย่างมีความสุขท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียด เรือนร่างสวยไม่จำเป็นต้องปรุงแต่งอะไรสรีระก็เปิดเผยสู่สายตาผู้อื่น วันนี้วอนอูตั้งใจว่าจะกลับให้เร็วขึ้นกว่าปกติเพราะเขาแค่อยากออกมาปลดปล่อยตามนิสัยที่เคยมี.. แต่ใครจะไปรู้ว่าสะโพกมลกำลังถูกจับจองจากการเพ่งมองของใครบางคนอยู่..

      "ชื่ออะไรครับ.." เสียงทุ้มดังแผ่ซ่านไปทั่วลำคอขาวจนรู้สึกเย็นวูบ.. แต่วันนี้วอนอูไม่มีความอยากใดๆจึงไม่เล่นกับคนที่เข้ามาหา

      "ขอโทษนะวันนี้ไม่มีอารมณ์!" 

ไหล่บางพยายามเบี่ยงตัวออกจากฝูงชนที่ยืนเต้นอย่างมีสติบ้างและไรสติบ้างเพื่อเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนจะกลับ 

      "จะไม่ตอบกันจริงๆหรอเนี่ย"

     เสียงทุ้มจากคนเดิมดังขึ้นอยู่ข้างหลังของร่างบาง ตาเรียวมองไปในกระจกเพื่อสำรวจคนที่เอาแต่ตามตื๊อเขาอยู่ได้  หล่อ... คำแรกที่วอนอูคิดได้ก็คือหล่อ แต่มันก็แล้วยังไง ในเมื่อเช้ามาก็ต้องแยกทางอยู่ดี

      "โอเค... ฉันชื่อวอนอู แต่อย่างที่บอก วันนี้ไม่มีอารมณ์"  

นิ้วเลยสะบัดน้ำลงในอ่างให้มือหมาดที่สุดก่อนจะดึงกระดาษเช็ดมือแล้วขยำทิ้งอย่างเบื่อหน่าย.

      "ฉันมินกยู.. นายไม่มีอารมณ์แต่ฉันมี.. และฉันก็จะทำให้นายมีด้วย.." 

     ใบหน้าคมไซร่ลงหว่างคอยาวก่อนจะใช้ลิ้มสากช่วงชิงใบหูเล็กเรียกความหวาบหวิว...  นิ้วเรียวกำมือสะกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังได้รับ เขาคิดว่าเขาควรปฏิเสธ แต่นี่มันกลับเป็นความรู้สึกดีที่ไม่อยากปล่อยไป..

    "ซี้ดดดด~" ปากอิ่มหลุดเสียงร้องระบายจนคนกระทำกระตุกยิ้มพอใจ

*ปั้ง!!" ร่างบางถูกดึงเข้ามาในห้องน้ำแคบอย่างไม่ทันตั้งตัว.. คนอย่างวอนอูไม่เคยคิดจะหนี แต่สำหรับคนนี้เขาเดาทางไม่ออกว่าจะมาไม้ไหน...

      "ครางก่อนแพ้.. ตกลงมั้ย?"คนฉุดดึงเอ่ยพนันสวาทขึ้นมาต่อรองร่างบาง จนวอนอูไม่อยากจะเชื่อ

      "ชนะแล้วได้อะไร?!"

      "ถ้าฉันชนะฉันจะไปต่อที่อื่น แต่ถ้านายชนะก็แล้วแต่จะทำ.."

      "ก็ได้! ตื่นเต้นดี หึ!" วอนอูคิดว่าคนตรงหน้าก็แค่ทำเก่งไปงั้น ส่วนตัวเองก็คิดว่าเขาผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะเหมือนกัน 

      "เริ่มกันเถอะ...." 

ลิ้นชื้นแฉะออกตัวก่อนส่วนอื่นๆในร่างกาย แขนเล็กจัดการโอบคอหนาไว้ยึดเหนี่ยวกาย ร่างสูงที่มาด้วยแรงตัณหา..มีหรือที่ร่างบางที่คิดแค่จะเอาชนะจะสามารถต้านทานได้

มือสากลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนและสีข้าง สรวดทรงเอวที่เข้ารูปทำให้ฝ่ามือหนาเคลิบเคลิ้มกับการลูบคลำ

      "อย่าคิดว่าจะเร้าฉันได้หน่อยเลย.."

น้ำคำดูถูกของร่างบางเปล่งออกอย่างไม่สนใจ มือเล็กพยายามปลดเข็มขัดร่างสูงออกให้เผยส่วนสงวน

      "ไหนว่าชำนาญ นี่มันมุขตื้นๆ" 

  เมื่อหนาจัดการปลดกางเกงออกด้วยตัวเองเพื่อดูว่าคนร่างเล็กกว่าจะทำอะไร... และก็เหมือนเรื่องราวน่าเบื่อเดิมๆ ปากอิ่มแค่ครอบครองส่วนปลายหนาไว้ ร่างสูงเป็นคนที่อยากโดนกระทำแบบนี้อยู่แล้ว เห็นทีจะเข้าทางเขาซะมากกว่า สะโพกใหญ่เอนกายรับสัมผัสพร้อมขยุ้มหัวของใบหน้าที่อยู่ส่วนล่างไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะพอใจแต่เสียงร้องก็ไม่ได้เล็ดรอดออกมา  

      "ถึงคิวฉันดูบ้าง!..."

 

แขนแกร่งจับร่างบางหันหน้าเข้าชักโครก เอวบางส่งสะโพกกลมเอนออกมารอรับ.. 

      "โคตรยั่ว!" มือหนากอบกำส่วนแข็งขึงตัวเองและรูดอย่างเร็วเพื่อปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นให้เปรอะปากทางสวย..

      "จะทำก็รีบทำอย่าลีลาได้มะ"

      "ใจเย็นๆสิ.. เราต้องหาผู้ชนะนะ.." ใบหน้าคมหายไปในระดับที่ร่างบางเคยเห็นจนเขาตกใจว่าร่างสูงลงไปนั่งทำไม

      "ทำอะไรน่ะ!"

      "ดูเอาเองสิ.. " ไรหนวดสัมผัสโดนหว่างขาอ่อนจนเส้นขากระตุก มือสากสองข้างแบบฟ้อนแก้มก้นอย่างเมามันส์ ลิ้นสากทิ้งคราบน้ำลายไว้ตามเรียวขาขาวก่อนจะพาลิ้นแสนซุกซนมาถึงปากทางสวย..

      "อย่านะ! อย่าคิดจะทำ... ฮ้ะ!! ฮ้าา. อย่า..." นิ้วใหญ่แหวกทางให้ลิ้นสากเข้าไปเก็บกวาดช่องทางรักอย่างไม่รังเกียจ.. เสียงดูดชื้นแฉะดังเป็นระลอกจนคนภายนอกคงได้ยิน ขาอ่อนเริ่มสั่นไหวอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก ทั้งเสียวซ่าน ทั้งบีบเกร็ง แต่โดยรวมก็ถือว่ารู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

*ม๊วฟ* ปากหยักได้รูปผละออกจากช่องทางอย่างพอใจก่อนจะถามถึงอาการคนโดนกระทำ

      "นั่นเรียกว่าแพ้ดีมั้ย?"

      "งั้นก็จบตรงนี้แล้วจะไปต่อที่ไหนก็ไปเถอะ!!"

       "ยอมง่ายๆแบบนี้น่ารักดีนะ แต่มันจะจบง่ายๆไม่ได้ ฉันยังมีอารมณ์"

        "อ๊าา!! อ้ะ ! อื่อ~" 

      แกนแข็งขึงถูกส่งเข้าไปในช่องทางรักทีเดียวจนมิด ก่อนจะยึดแขนเล็กเอาไว้หนึ่งข้างและส่งแรงที่สะสมอยู่ข้างในออกมาให้หมด...

      "อ้าๆๆ อื่อออ มินกยู ฮ้าา ~ ฉันยอมแล้ว!"

      "อ่าาาา ซี้ดดดด~ ยอมก็ต้องโดนอยู่ดี อ่ะ!!!" 

      "อื้ออออ~ อ๊ะ! " 

มินกยูรุนแรงอย่างกับม้าศึก เขาไม่ผ่อนแรงกายให้ร่างบางได้หยุดพัก... แม้วอนอูจะผ่านใครต่อใครมาก็ไม่เคยถึงขนาดขาสั่นจนเหมือนจะหมดแรงได้ขนาดนี้...

       "อื้อออออ!!~"  มือบางกดน้ำกลบเสียงปลดปล่อยของมินกยูอย่าเผลอตัว.. 

       "กลัวขึ้นอื่นรู้ว่าเราเสร็จแล้วหรอ?"

       "เสร็จแล้วก็ปล่อยสิ!"

       "นายแพ้แล้ววอนอู..." 

มินกยูจับวอนอูใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะคว้าเอวบางแล้วพาออกจากสถานบันเทิงยามค่ำคืน...

      "บ้านอยู่ไหน"

      "ไปบ้านนายสิ!"

      "จะพาไปส่ง!!!"

      "ไหนบอกจะพาไปต่อ?"

      "ยังไม่พอใจอีกหรอ? ฉันขอเตือนไว้เลยนะ อย่าให้ฉันห็นนายในที่แบบนั้นอีก!"

     ชีวิตวุ่นวายเมื่อมีมินกยูเข้ามา.  ผ่านมาแล้วหลายเดือน มินกยูคอยเทคแคร์ดูแลแบบไม่ใช่แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปเหมือนคนอื่นๆ หลังจากวันนั้นที่เขาแพ้ เขาก็กลายเป็นคนมีกุญแจมือไปเลย การท่องราตรีที่เคยทำก็ถูกห้าม วอนอูไม่ใช่คนง่ายๆอีกต่อไป เขารู้ตัวเองดีว่า.. ถ้าคืนไหนหนีออกมาวาดลวดลายคืนนั้นเขาเองก็จะถูกลงโทษ ถึงจะถูกบังคับในบางเรื่อง... แต่ถ้าให้พูดถึงรสชาติความสุขที่ได้รับ.. วอนอูก็ยินดี..

 

      "นายหนีไปเที่ยวกลางคืนมาอีกรึป่าว?"

      "ให้ตายสิ แพ้อีกแล้ว!!"

                     อื้ออออออออ~

#คังฟิคL @Won17Woo7  เม้นและสกรีมให้กำลังใจตอนต่อๆไปด้วยนะคะ