คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 สอบเข้ามหาลัย
อนที่ 16 สอบเ้ามหาลัย
วันสอบรเ้ามหาลัย
“อี 10 นาทีเ้าห้อสอบแล้วนะ” ผมหันไปบอหยวนที่อนนี้มีท่าทีประหม่านเห็นไ้ั
“ื่นเ้นั”
“ไม่้อื่นเ้น หยวนทำไ้อยู่แล้ว ทำแบบที่เราฝึมาเลยนะ”
“อืม”
“ินสอ ยาลบ บัรสอบรบนะ” ผมรูอุปร์สอบในมือมันอีรั้
“รบ อ้า ื่นเ้นั”
“สู้ๆ หยวน เรา้อไปแล้ว ห้อสอบเราอยู่รนี้ สอบเสร็แล้วมาเอันที่นี่นะ”
“อืม สู้ๆ นะเป็นใ”
“สู้นะหยวน”
ระยะเวลาารสอบร 1 ั่วโม ผมเ้าสอบในะอัษรศาสร์ามที่ั้ใไว้ ส่วนหยวนสอบะบริหารธุริระหว่าประเทศ มหาวิทยาลัยที่พวเราเลือ เป็นมหาวิทยาลัยอันับ้นๆ อประเทศ นัเรียนที่มาสอบร่วม 1000 นแ่รับเรียนแ่หลัร้อย
้อสอบ่อน้ายาพอสมวร มีทั้วิาารและวามรู้รอบัว บาโทย์็ใ่ไหวพริบในารอบ แ่็ไม่ไ้ยามานานั้น เพราะเราฝึทำ้อสอบมา่อน้าเยอะ หาหยวนมีสมาธิและิวิเราะห์โทย์อย่าีผมว่ามัน้อทำไ้อย่าแน่นอน
ิ้
“หมเวลาทำ้อสอบรับ” เสียระิ่อสถานที่สอบัึ้น นัเรียนทุนวาินสอล ่อนะเินออาห้อสอบ บาน็มีสีหน้ายิ้มแย้มแ่มใส บาน็มีสีหน้าเร่เรีย หลัออมาาห้อสอบ
ผมเินออมาาห้อสอบและรไปยัสถานที่ที่นัับหยวนไว้
“หยวน”
“เป็นใ เป็นไบ้า”
“ทำไ้นะ แ่ไม่รู้ะถูไหม หยวนละ” ผมถามมันลับไปเพราะใบหน้ามันไม่ไ้แสอาารัวลอะไรเลย
“้อสอบเหมือนที่เรา้อมมาเลย ประมา 60 %”
“เฮ้ยริี”
“ริเราีใมา แ่็นะอี 40 % ็หวัว่าะถู”
“ถูอยู่แล้วมั่นใหน่อย รูที่ิวให้เ่นานี้”
“ใ่ๆ ิวเ่ แถมน่ารัและใีมา้วย”
“้อแบบนั้นอยู่แล้ว เราลับับเถอะ เี๋ยวลับไปเอาระเป๋าแล้วไปสนามบินเลย”
“โอเ”
หลัาลับมาารุเทพในวันนั้น เราสอน็ั้หน้าั้ารอวันที่ผลสอบะออ ในึ็อยารู้อีใหนึ่็ยัไม่อยารู้ เพราะมันไม่แน่นอนว่าะสอบิทัู้่เลยหรือเปล่าหรืออาะไม่ิเลย็ไ้ หยวน เอมีท่าทาที่สบายๆ ว่าผมเยอะ ผิับผมที่เอาแ่ิมาิเยอะลัวไปหม เพราะอะไรน่ะหรอ ะบอว่าผมเห็นแ่ัว็ไ้นะ แ่วามรู้สึอนไ้อยู่รุเทพับมันเพียแ่ 2 วัน มันทำให้ผมมีวามสุมาริๆ
แ่็ใ่ว่าเราสอนะทำัวิลล์ะทีเียว เรามีารเ้าไปหารูที่ปรึษาอีรั้ ปรึษาเรื่อแผนสำรอหาไม่ไ้มหาลัยนี้ แ่มหาลัยทีุ่รูแนะนำมา็ไม่ใ่มหาลัยที่พวเราอยาะเ้าัเท่าไหร่ แ่็ยัีว่าไม่มีแผนสำรอเลย และอีทาหนึ่ที่เรายัเินหน้า่อไ้หาสอบริ ือผม้อยื่นโวาเรียนี ส่วนหยวน้อยื่นโวานัีฬา ระหว่าที่รอผลารสอบทั้ผมและหยวน ่า็รวบรวมผลานทำไฟล์ เพื่อะยื่นในโวานัศึษาหาสอบรไม่ิ
“ื่นเ้นไหมเป็นใ”
“ื่นเ้นิอีสอวันผล็ออแล้วนะ”
“หยวนว่าเป็นใอะิแน่ๆ แ่หยวนไม่ เรียมยื่นโวานัีฬาไ้เลย ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไม่หรอ ทำไมิั้นละ มั่นใหน่อยสิ”
และแล้ววันที่ผลสอบออ็มาถึ และอนนี้ผม็ำลันั่อยู่หน้าอมพิวเอร์ับุแม่ ที่หน้าอเปิเวปอทามหาลัยอยู่ อีไม่ี่นาทีผล็ะออมาแล้ว อนแรผม็ยัไม่ื่นเ้นเท่าไหร่หรอรับ แ่เมื่อใล้ถึเวลาที่ะแนนสอบะออ อยู่ๆ ใผม็เ้นรัว
“ใล้แล้วเป็นใอี 1 นาที”
“ื่นเ้นมาเลยรับ”
“ลูแม่ทำไ้อยู่แล้ว”
“รับ นั้นๆ มาแล้วๆ” เมื่อถึเวลาที่ประาศผล ผม็รีบลิ์เ้าไปเพื่อเ็ พอเ้ามาหน้าที่สอ ทาเวป็ให้ใส่เป็นเลที่ารสอบ ผมำไ้ีนแทบไม่้อเปิู แ่เลที่ผมรอไปนั้น….
ริ๊
“แม่! แม่!”
“อะไรลู ไ้หรอ”
“ไอหยวน ไอหยวน ไอหยวนิแม่”
“หรอลู แล้วอเป็นใละ”
“แม่รับเี๋ยวแม่รอเลนี้ใส่ลไปแล้วูให้ผมหน่อยนะ ผมโทรหาหยวน่อน”
ผมไม่ไ้รอให้แม่ลหรือปิเสธ หลัาที่ผมรู้ผลอหยวน ผม็รีบวิ่มาบนห้อ เพื่อที่ะโทรหามัน แ้่าวีให้มันรู้ โยไม่สนเลยว่าผลอผมะเป็นยัไ แ่เพียแ่ผม้าวเท้าเ้ามาในห้อ โทรศัพท์อผมมัน็สั่นอยู่่อนแล้ว และหน้าอโทรศัพท์็ายื่อ…
“หยวน” ผมพึมพำพร้อมรอยยิ้มว้า ่อนะรีบรเ้าไปรับสาย
“หยวนสอบิ/เป็นใสอบิ”
“พ…พูอะไรนะ” ผมแทบไม่เื่อหูว่าหยวนพูอะไรออมา มืออผมสั่นไปหม
“มึสอบิเป็นใ”
“หรอ ริหรอ ริๆ นะ ั้นเรา็ไ้เรียนที่เียวันนะสิ”
“ใ่ เราะไ้เรียนที่เียวันแล้ว”
“ฮืออออ” ผมปล่อยโฮออมาโยไม่อายใร วามรู้สึผมอนนี้มันหลาหลายมานผมไม่รู้ะอธิบายยัไแล้ว มันีใเสียนพูไม่ออ ีในมันเอ่อล้นออมาเป็นน้ำา
“เ็ี้แยไม่้อร้อนะ เี๋ยวสุหล่อปั่นัรยานไปรับมาินไอิม ลอสอบิีไหม”
“อนนี้หรอ”
“ใ่ อี 10 นาทีเอัน”
ร้านไอิมหลัลา
“เป็นใอยาินไอิมรสอะไร วันนี้ป๋าเลี้ยเอ”
“โห้ว ป๋าสายเปย์ั ถ้าินหมร้านะป๋าะเลี้ยไหวไหมนะ”
“เลี้ยลอีวิยัไ้” หยวนพูพร้อมับยื่นหน้าเ้ามาใล้
“บ้า เอาสรอเบอร์รี่ับวานิลา”
“ไ้เลยวันนี่ป๋าบริารเอ เฮียรับ เอาสรอเบอร์รี่ับวานิลา 2 ถ้วยรับ”
“รับ”
“แหมยิ้มให่เลยนะ ีใที่สอบไ้หรือีใที่ไ้อยู่ับหยวน” ผมรีบหุบยิ้มลทันที เมื่อหยวนแอบับไ้ เพราะถ้าเมื่อไรที่มันับทาผมไ้ มันะแวไม่เลย แ่บอามรว่าวันนี้ผมมีวามสุมาริๆ
“็ีใที่สอบิไ”
“โห้วนึว่าำอบะีว่านี้ าหวันะ” มันทำท่าทีเป็นอนออหันหลัให้ผม
“แ่ที่ีในยิ้มไม่หุบเพราะะไ้อยู่ับเพื่อนบ้าๆ ัวิันอีสี่ปีไ”
“หรออออ” เหมือนำอบะโนใ มันรีบหันหน้ามัน้อหน้าผมอย่าไว ่อนะยิ้มว้าาหยีเหมือนทุรั้
“หยวนำหอสีส้มๆ ที่อยู่หน้ามหาลัยอนแท็ี่ับผ่านไ้ไหม”
“อ่อ ที่รั้วสูๆ ใ่ไหม”
“อืม ใ่ๆ เราว่าไปอยู่หอนั้นไหม เินไปเรียนไ้เลยะไ้ื่นสายๆ”
“หรอ แ่เราอยาอยู่เป็นพวอนโอะ”
“อนโหรอ ั้น้อลอหาเพิ่ม”
“ไว้ใล้ๆ เปิเรียนเรา่อยไปเินูัน็ไ้”
“หยวนว่าไ็ว่าั้น”
“ามใหยวนหรอ”
“ไม่ี?”
“เปล่า อนเป็นใามใเรา มันูน่ารัี เราอบ”
“อ…เอ่อ รีบินสิ เี๋ยวละลายหม” อันรายริๆ เลยสายาอมันเนี่ย ทำเอาผมแทบไปไม่ถู ยิ่่วหลัๆ มานี่หัวใผมยิ่ทำานหนัอยู่
หลัานั้นเรา็พูุยันเรื่อสัพเพเหระทั่วๆ ไป นั่ันอยู่นานนถึเย็น หยวนที่ยัไม่อยาลับบ้าน็วนผมไปศาลเ้า่อ หยวนมันให้เหุผลว่าที่ศาลเ้านี้หาอแล้วไ้ผล ้อรีบมาอบุ แล้วรั้่อไปะสามารถอไ้อี ผม็ไม่รู้หรอรับว่าที่สอบไ้เพราะวามสามารถหรือเพราะท่าน่วย แ่ถ้ามันทำให้น้าๆ ผมสบายใ ผม็ะทำ
อนแรผมนึว่า้อื้อพวผลไม้ หัวหมู หมูหัน ไปไหว้ แ่หยวนบอว่าไม่้อ แ่ไปบอล่าวว่าไ้็พอแล้ว เพราะเราสอนไม่ไ้บน
เพราะเราสอนรู้ว่าเรามีที่เรียนั้แ่ ม. 6 เทอมหนึ่ เลยทำให้ลอเทอมสอนี้ ผมับหยวน่อน้าทำัวิวมาพอสมวร ะแนน ม. 6 ็ไม่่อยมีผลแล้ว เพราะไ้ที่เรียนเรียบร้อยแล้ว แ่นั่นแหละรับผมยัไ็ือผม ผม็ยัั้ใเรียนามปิ ส่วนหยวนเอ็ั้ใเรียนเหมือนัน แม้ะไม่ไ้หนัเท่าับ่ว่อนหน้านี้ แ่็ถือว่าีว่าเมื่อ่อนเยอะ
“หยวนเป็นใ เล่นเมันเย็นนี้” บาสเินมาวนผมที่โ๊ะเรียนหลัาเรียนาบสุท้ายเสร็
“เอาิไปๆ” หยวนอบออไป
“ูไม่ไปนะ”
“ทำไมอะ ั้นเป็นใไม่ไป ู็…”
“หยวนไปเถอะ เรานัแม่ิน้าวไว้”
“เอาั้นหรอ”
“เอาั้นแหละ พรุ่นี้เอัน มารับ้วย”
“ไ้เลยรับุหนูเป็นใ”
“บ้า”
ความคิดเห็น