คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หอมกลิ่นความหลัง
ะวันเลื่อนล้อยลอยล่ำ สีแสัรามาบฟ้าเมือหลวประเทศไทยที่เ็มไป้วยึรามบ้าน่อ เวลานี้ ปวนสัรลับเรือนนอนเหมือนฝูนบินลับรั รถรายานยน์ึวัไว่เลื่อนท้อถนนไม่่าวัววายในท้อทุ่นาอนบท
รถโยสารสายใ้ยันเ้าไปเือบล้นลำบรรทุ มันวิ่อืบนสะพาน้ามเ้าพระยาอันไพศาลสู่ฝั่ธนบุรีที่ึัไม่แพ้ฝั่พระนรหลว ้ามน้ำมาประมาสิบนาที็อเทียบป้าย นัเรียนั้นมัธยมปลายหลายีวิุลีุอลรถเพราะนี่ือุหมายปลายทาอพวเาและเธอ และเนื่อ้วยวันนี้เป็นประาศผลสอบเอ็นทราน์ หลายนลับบ้านพร้อม่าวี แ่็มีอีหลายน็ลับบ้านพร้อมวามผิหวั
“ันยา ไปอยู่เมือเหนือ็อย่าลืมเรานะ”
“เราเป็นเพื่อนันมาั้ห้าปี ะลืมเธอลไ้อย่าไร แพรว”
แพรวเพื่อนี้ึรอยยิ้มรมุมปาเมื่อไ้ยินถ้อยประโยนั้น แ่แววาสำแวามอาลัย เธอเป็นเพื่อนร่วมุมนับันยา บ้านอยู่ห่าันไม่ี่หลัาเรือน เรียนร่วมั้นั้แ่มศ.๑ นถึปัุบัน ที่ทั้สอ้อแยย้ายันไปามวามั้ใ อันมีวามรู้วามสามารถเป็นัวำหน
“ถึบ้านแล้วโทรหาเราเหมือนเิมนะันยา”
“้ะ”
แพรวเลี้ยวเ้าบ้าน ส่วนันยา้อเิน่อสัหน่อย
ลำโพทอเหลือับานเพลรับทเ่า นรีบรรเลเสนาะลอยแว่วาบ้านหลัระ้อยร่อยในอยลึท้ายุมนริมฝั่เ้าพระยา นั่นือบทเพลแห่รัที่ถูประพันธ์ึ้นเมื่อประมาสิบเ้าปี่อน
เ้าอบทเพล็ือเ้าอบ้านหลัระ้อยร่อย เานั่เ้าอี้นวมอยู่ภายในห้อรับแ ท่ามลาวามทรำบนแผ่นระาษมามาย พวมันเหล่านั้นถูบรรุลรอบไม้และห้อยแวนเรียรายไว้บนผนัรอบห้อ ึ่ทั้หมทั้มวลล้วนเป็นผลานารรัสรร์อเานั่นเอ
“พ่อะ! หนูลับมาแล้ว หนูมี่าวีมาฝาพ่อ้วย่ะ” ันยาร้อบอพ่อน้ำเสียื่นเ้น
พอสิ้นเสียป่าวาน ประูบ้านถูเปิามแรึ สาววัยรุ่นในุนัเรียนมัธยมปลายวิ่ปรี่เ้ามาอพ่ออย่าีอีใ
“หนูเอ็นทราน์ิมหาลัยเียใหม่่ะ”
ทันทีที่ฟั่าวี เา็พลอยีใับลูสาว นไม่าหวัให้ลูสอบิมหาวิทยาลัยใเป็นพิเศษ อเพียแ่ลูสอบผ่านและไ้เรียน่อในระับที่สูึ้น ทว่า ลูสาวหัวแ้วหัวแหวนสอบิมหาวิทยาลัยเียใหม่
“หนูะไ้ลับไปเียใหม่แล้วนะะ” เธออยาบอพ่อนัหนา ถึวามพยายามที่ประสบวามสำเร็ัหวั
“เ่มาเลยลูพ่อ” พ่อโอบอลูเหมือนที่ลูโอบอน และล่าวื่นมในวามสามารถอลู แม้มิใ่ลูในสายเลือ็าม
“หนูิถึเียใหม่มาเลย” ันยาบอวามในใ อาารปีิทำให้น้ำาไหลหยาย้อย เพราะเมือเียใหม่ือบ้านเิเมือนอนที่ามาร่วมสิบปีพร้อมับพ่อบุธรรม โยไม่มีโอาสลับไปเยี่ยมเยือนอีเลย
หาะล่าวไป ันยา็ือสาวเมือเหนือพลัถิ่น เอื้อเวียพิ์่อน้อย้อลายเป็นเอื้อลารุ เธอมัพูถึเียใหม่และบ่นิถึเียใหม่อยู่เสมอ สวนทาับพ่อบุธรรมที่ปิปาเียบ ั่ใเ็บำทุวามทรำให้เป็นวามลับ แม้แ่่วเวลาพบรัับแม่อเธอ็ไม่เยเล่าให้ฟั มีเพียรูปถ่ายใบเ่าึ่พอะเล่าเรื่อราวอพ่อให้ลูสาวเ้าใร่าวๆ
“พ่อ็ิถึเียใหม่เหมือนัน” ภายใ้ถ้อยำพ่อล่าวมีวามหมายโยนัย่อนอยู่ นั่นืออีรัฝัใ แ่มิใ่แม่อันยา ผู้เป็นู่สมรสามหมาย
ะนยัอลูไว้แน่น ท่ามลาบรรยาาศอันปีิและเสียเพลรั สายาอพ่อมอทอไปบนผนั้านหลัลูสาว ึ่แวนประับภาพถ่ายเมือเียใหม่ำนวนมาหลาย วาทั้สอับ้อภาพสาวเมือพิ์ำลัรำฟ้อนท่ามลาบรรยาาศสราน์เียใหม่ เธอเรียร้อสายาผู้เป็นพ่อให้เฝ้ามออย่าหลใหลเหมือนวันบันทึภาพนั้น ุลสรีศรีลานนาไทยผู้เหนี่ยวรั้หัวใเาไว้แผ่นินถิ่นไทยาม สาวเหนือที่ทำให้ายเมือใ้้อรำพึรำพันเป็นอาิ ลอเวลาหลายสิบปีล่วมา
“ในเมื่อหนูสอบเอนทราน์ิมหาวิทยาลัยเียใหม่แล้ว พ่อ้อเล่าเรื่อเียใหม่ในวามทรำให้หนูฟัามสัานะะ” เธอทวสัาที่พ่อเยรับปาไว้หลายปี่อน
“พ่อไม่ไ้สัาอะไรแบบนี้? พ่อสัาว่าหาวันใเราสอนลับไปเียใหม่ พ่อะเล่าให้ฟัไม่ใ่หรอหรือ”
“โธ่... พ่อ... หนูสอบิ็ถือว่าไ้ลับไปเียใหม่แล้วนะะ ทีเรื่อไปรบเาหลีับเวียนามทำไมเล่าเสียละเอียยิบ” หุหิเล็น้อย แ่พ่อแ่หยอเธอเล่น
“พ่อแ่หยอเล่น ยาวแ่ไหน็ะเล่าให้ฟั พ่อไม่ลืมสัาหรอ” เพียพ่ออบล ลูสาวพลันยิ้มร่า
เาลายอาลู แล้วี้นิ้วยัรูปที่เาพิศมอ “ลููรูปใบนั้น”
ลูสาวนั่ลพับเพียบรพื้น้าเ้าอี้นวมรอฟัเรื่อเล่าอย่าั้อั้ใ วามทรำไล่เรียเหุาร์ให้พ่อเห็นในมโนนึ และถ่ายทอเรื่อราวผ่านถ้อยำพรรนา
“นั่นือุเริ่ม้นอเรื่อราว เมื่อเือบสิบเ้าปี่อน...”
เรื่อราวย้อนลับไปสิบเ้าปี รับพุทธศัรา ๒๔๙๘
เรื่อราววันวาน ำิรึใ
ยัสนุสนานเมื่อไ้พูถึอีรั้
ยัสวยามทุั่วยามิถึ
ภาพำวามหลั ะามเ่นนี้เสมอ
ลิ่นหอมอวันวาน หอมหวนอบอวลเรื่อยไป ราบลมหายใยัมี
แม้วันนี้เียใหม่และสายระมิ์ไ้แปรเปลี่ยนไปมิเป็นเ่นวันเ่า แ่เรื่อราวที่ผ่านยัมั่นาม ‘ในหัวใ’ และ ‘ในวามทรำ’
“เียใหม่ ในวามทรำ”
**********
ทอวาวสีแสแเบ่บานอวโม้อนรับลมร้อน แ่ันับเอื้อผึ้และเอื้อำเหลืออร่ามที่เบ่บานใน่วเวลาเียวัน พวอไม้เหล่านั้นโบพลิ้วอ่อนไสวามลมร้อนพัผ่าน เหมือนำลัรำฟ้อน้อนรับลมสราน์ไ้เินทามาถึแล้ว
ลมสราน์เริ่มโบพัประมาเือนุมภาพันธ์ อบอวลหล่อเหลี้ยพรรพฤษาให้ผลิบาน ราบนสิ้นำลัราวปลายเือนเมษายน เมือเหนือเป็นเ่นนี้ทุปี นั่นือหนึ่ในมน์เสน่ห์แห่แผ่นินถิ่นไทยาม ่อเิเทศาลานประเพีสำั ‘สราน์เียใหม่’ ที่น่าหลใหล วนใฝ่ฝัน เปี่ยม้วยวามามเหนือพรรนา ึูให้นา่าถิ่นเ้ามาแอ่วเยือนเียใหม่เสมอ
‘๑๓ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๘ เมือนรพิ์เียใหม่’
‘แะ’ เสียลไัเอร์เมื่อล้อถูลั่นไ รั้แล้วรั้เล่าที่ล้อายแสาบแผ่นฟิล์มโยนัท่อเที่ยวน่าบ้าน่าเมือ ผู้ไ้มาสัมผัสบรรยาาศสราน์เียใหม่เป็นรั้แร ามำเื้อเิาเพื่อนเ้าถิ่น
เาูสนใไปเสียทุสิ่ที่พบเห็น ึถ่ายรูปอย่าไม่นึเสียายฟิล์ม
“้ายอมในวามพยายามอแเลย แ่มาเที่ยวยัแบนานี้” เพื่อนเ้าถิ่นล่าว
เห็นเพื่อนนไลแบล้อหลายัว ห้อยอห้อยบ่าพะรุพะรั ระเป๋าหนัสะพาย้าใบโเ็บอุปร์และฟิล์มสำรอูเทอะทะ
“สามัวเอ่า พร้อมสำหรับเยือนเมือเหนือรานี้โยเพาะเลยล่ะ”
“เหอะๆ สู้้าไม่ไ้ ัวเียวเหลือเฟือ” เ้าถิ่นโวแล้วำล้อึ่ห้อยอยู่ับออเาูให้เพื่อนู
“่าเป็นนมีล้อ แ่่าไม่ไ้เป็นนบ้าล้ออย่าผมไเล่า ฮ่าๆๆ” อหัวเราะให้ัวเอสัที
่าภาพอุ้มและแบล้อเินเท้าเที่ยวสราน์ับเพื่อน เ็บภาพวามทรำามรายทามาเรื่อยบนถนนสายเริเมือ นถึทาลาึ้นสะพาน้ามแม่น้ำปินามหึมา ั้ระห่านอยู่เบื้อหน้าสอสหาย
‘สะพานนวรั’ สะพานนาเื่อให่ แท่เหล็หลายร้อยหลายพันิ้นร้อยเรียประอบ่อร่าึ้นเป็นโร่ายนายัษ์ รอรับผู้นนับร้อยพันเบียเสีย น้อปิถนนห้ามรถสัรผ่าน
ไม่ว่าเาะเหลียวมอทาใ ็เห็นแ่ผู้นมามายพาันออมาเล่นน้ำนแน่นนั ่าสวมใส่เสื้อหม้อห้อมย้อมรามั่พร้อมใ ผู้หินุ่ิ่นหรือผ้าถุลายวา บ้าเินเล่นไปามท้อถนน รน้ำให้ับทุๆนที่พบเอ บ้าเินมบรรยาาศ พลาสาน้ำันอยู่บนสะพานนวรั บ้ายืนเล่นอยู่หน้าบ้านอนเอ และบ้า็ึ้นเล่นบนรถระบะหรือรถบรรทุ เอาถัน้ำใส่ท้ายรถแล้วให้รถับพาไปเรื่อยๆ ส่วนนใอยาเปียให้เ็มที่็ลไปเล่นในแม่น้ำปิ
“นโรเยอะเลย่า” ่าล้อน่าถิ่นบ่น
“นรุมาเที่ยวสราน์เียใหม่บ่นเหมือนันทุน แ่าไม่รู้อะไรเลย นเยอะแบบนี้สิถึะสนุ”
“เห้ย ผมไม่ไ้ั้ใมาเล่นน้ำ ผมั้ใมาเ็บภาพ” เาือ่าภาพาภาลา ที่เินทา้ามน้ำ้ามอยหมายมุ่สู่นรพิ์เียใหม่ เพื่อเ็บภาพสราน์เียใหม่ามใประส์
“็เ็บนเยอะๆนี่แหละ ะไ้เ็บไวู้ว่าสราน์เียใหม่นเยอะแ่ไหน”
“ฟัูเ้าท่านะ่า แ่ถ้ามันิแ่หัวนผมว่าเปลือฟิล์มมาว่า” แน่นอน นรัารถ่ายภาพย่อมอยาไ้ภาพสวยๆเป็นธรรมา
“เอาเถอะ แ็อยาม้ามาแล้วัน ้าะนำเที่ยว แล้วพาไปหาุถ่ายรูปามที่แ้อาร” เมื่อเพื่อนมาเพื่อถ่ายภาพ ็ยินีนำไปามประส์
ทั้ถนนเริเมือ ถนนท่าแพ ถนนเลียบแม่น้ำปิ ลอนในแม่น้ำปิและบนสะพานนวรั ลาล่ำ้วยผู้นออมาเล่นน้ำสราน์ปีใหม่ หาประเมิน้วยสายา รวมันไม่่ำว่าสอหรือสามหมื่นน แน่นอนว่ามิใ่เพียแ่นเียใหม่เท่านั้น นา่าถิ่นผู้หมายใอยามาพบ มาสัมผัสับบรรยาาศสราน์เียใหม่สัรั้ ็มีำนวนไม่น้อยเ่นัน
“ถ้าไม่นับรวมอนะไปเาหลี ผมบอรๆเลยว่าั้แ่เิมา ผมไม่เยเอนมามายถึนานี้มา่อน” าย่าถิ่นเล่าให้ฟั
“็ูที่เียใหม่เป็นรั้แรสิวะ ฮ่าๆๆ” เพื่อนเาหัวเราะ
“แม้แ่ที่ะให้้าวเท้ายัหาแทบไม่ไ้”
แ่ในวามแออั สัมผัสไ้ถึวามสุอนทั้หลายที่ไ้มารื่นเริสุสัน์ ร่วมับเพื่อน รอบรัว นรั ผ่อนลายับสายน้ำยามสราน์ปีใหม่ไทย หนุ่มสาวู่ใำลับหาูใันอยู่ ็ถือโอาสนี้ออมาเล่นน้ำ พาันไปทำบุ สร้าวามสัมพันธ์ระหว่าันและัน เพราะนี่อาเป็น่วเวลาเียวในรอบปี ที่ทุนะไ้ลับมาพร้อมหน้าพร้อมาัน หลัาแยย้ายไปทำานปิบัิหน้าที่อนเอ
“มาแล้วๆ” เสียนผู้มารอสรน้ำพระพุทธรูปสำัป่าวร้อ เมื่อเห็นบวนแห่เลื่อนออาเมือเียใหม่ ำลัมุ่หน้าสู่พุทธสถานึ่ั้อยู่บริเวเิสะพานนวรัฝั่ะวันน้ำแม่ปิ
เสียลอ้อระหึ่มแว่วมาแ่ไล พร้อมเสียปี่พื้นเมือับเสียัวาน
“รนั้นมีอะไรรึ่า” ถามแล้วเย่ะเ้อมอเหุาร์
“บวนแห่พระพุทธรูปสำัให้นเียใหม่สรน้ำ”
อ์พระสิหิ์ประิษานเหนือรายานนาให่สีทออร่าม ประับัรสี่ทิศูอลัาร แม้แลเห็นอยู่ไลลิบๆ
เหล่าพ่อเ่าพ่อหนาน*่าประโมนรีอันศัิ์สิทธิ์ ประอบ้วยลอ ้อ าบ และปี่ บรรเลเพลให้แ่หมู่สาว่าฟ้อนร่ายรำามทำนอ รีรายเล็บทอเหลือยาวหนึ่ืบึ่สวมอยู่ปลายนิ้วมือ
ลิ่นน้ำมิ้นส้มป่อย*ประสมน้ำอบึ่ผู้นมามายระเรียมมาสรน้ำพระพุทธรูป ลอยหอมฟุ้อบอวลทั่วอาาบริเว หอมอวลเสียาว่าถิ่นเลิ้มล้อย เปลี่ยนบรรยาาศเมือเียใหม่าบนพื้นพิภพให้ลายเป็นสวรร์แห่เมือเหนือลานนาไทย
“ะบอให้นะ อยามสาวามเียใหม่ ให้มาเมื่อวันสราน์” เ้าถิ่นล่าวอ้าำานรุ่นเ่าเล่าาน
“ทำไมว่าอย่านั้น”
“เพราะสาวามะออมาเล่นน้ำ บ้า็เป็น่าฟ้อนนำบวน ให้ทุนยลโมใน่วเวลาสั้นๆ ่อนหายลับนับแรมปี แ้อรอนว่าวันเวลาเวียนรอบรบวบปีเลยนะโว้ย ถึะไ้พบเธออีรั้”
“เยี่ยมเลยรับ่า ผมเรียมฟิล์มไว้พร้อมสำหรับพวเธอแล้ว” ่าภาพั้ใมา ว่าารมาสราน์เียใหม่รั้นี้้อเ็บภาพสาวามเียใหม่ให้ไ้
ไ้ยินมาแ่ไหนแ่ไรว่าสาวเมือเียใหม่นี้สวยมิยิ่หย่อนไปว่าสาวถิ่นอื่นใในโลหล้า วันนี้อเห็นเป็นบุาสัหน่อยเถิ
เาเร่บรรุฟิล์มม้วนใหม่ลล้อ พร้อมรัวัเอร์เมื่อพบพวเธอไม่ว่าที่ใ
ล้อถ่ายรูปไม่ใ่อใ้ที่ใระมีในรอบรอ่ายๆ นับว่าเป็นอมีราา หาล่าวว่ามันเป็นอใ้สำหรับนมีานะี็ย่อมไ้ ล้อุภาพีสััวหนึ่ราาหลัพันถึหลัหมื่น ใรที่ถูถ่ายภาพแบบไม่เสียเินใน่วสราน์นี้ ถือว่าโีเสียริ
บวนเลื่อนใล้เ้ามาเรื่อยๆ นเห็นแววาสใสและรอยยิ้มเริร่า ประับวหน้ามนแป้นิ้มลิ้มแบบสาวาวพิ์
“สวยริๆ” าล้อาวใ้เปรย้วยสัริ
พวเธอสวยทั้ใบหน้า สวยทั้เรือนร่า รำ็สวย อีทั้เสื้อผ้าอาภร์สวมใส่ โยเพาะผ้าิ่นแบบเมือเหนือลวลายเลอล้ำ ั่เทพีแห่เมือฟ้ายาราลาสวรร์ เพื่อร่วมเลิมลอ้อนรับวันมหาสราน์ โลมนุษย์
หนุ่มเมือไลพิศมอปวสาวเหนือำลัรำฟ้อนอย่าอรรอ้อนแอ้น มอนนั้นที นนี้ที ามประสาายโส นสายาสะุ หยุอยู่ที่สาวร่าน้อยผู้หนึ่ เธอูมีวามสุและั้ใับารร่ายรำ
แม้มิไ้สวยเลิศเลอเยี่ยนามามึ่ผู้นทั่วหล้าื่นม แ่เอื้อเหนืออนี้ลับมีเสน่ห์วนให้าย่าถิ่นหลใหล น้อยล้อนาให่ประทับเล็ระับอ เลนส์อมันยืยาวออมา้วยระโปรีบสีำลับ
เธอมอหาเลนส์แ้วที่ใสไม่แพ้วาอเธอ พลันส่ยิ้มให้ล้อัวให่ัวนั้น
รอยยิ้มสาวเหนือ่ามีเสน่ห์ยิ่เหลือ เินหัห้ามใมิให้หลรัเธอแม้เพียแรพบ
นสวยไม่รู้ว่านำลัประสานสายาับ่าล้อหนุ่มผ่าน ่อมอเล็ๆที่สะท้อนภาพอเธอบนแผ่นระเานาไม่เินสอเนิเมร และมีิ้นเลนส์ไม่ี่ิ้นวาลาั้นเอาไว้
เมื่อเห็นัหวะภาพสวยึลั่นไ ลำแสายภาพลแผ่นฟิล์ม
อนนี้เาไ้ภาพสาวเียใหม่สมั่ใปรารถนาแล้ว ึละสายาา่อมอภาพ เยหน้าสบสายาสาวเมือเหนือแบบา่อา
เธอนนั้นยัยิ้ม้วยรอยยิ้มแสนหวาน รอยยิ้มพิมพ์ใ
เาอบแทนรอยยิ้มาเธอ้วยยิ้มเ้าเสน่ห์แห่ายโส
าสบา ยิ้มแลยิ้ม อหนุ่มเมือหลวศิวิไล์ับสาวถิ่นไทยาม
วินาทีนั้น โลทั้ใบ้าลับพลันนเือบหยุนิ่ เสมือนไร้สิ่ใเลื่อนไหว ทุสรรพเสีย่อยแผ่วเบาแล้วเียบสั แม้ลมพัผ่านและสายน้ำสาระเ็นสัมผัสาย็มิอารับรู้สิ่ใ ราวับถูัาาโลแห่วามริแท้
วิหลุสู่ห้วภวั์ที่ไม่อาสัมผัสไ้้วยเรื่อมือใ เว้นเสียแ่หัวใอันเปี่ยมล้น้วยวามรู้สึนานา
บรรยาาศในห้วเวลานั้นเ็มไป้วยวามสุ วามปีิ วามหอมอบอวลอมน์เสน่ห์ และลิ่นไอแห่ปีใหม่เมือเหนือ
‘เียใหม่’ เมือนี้เาว่าามหนัหนา ทั้บ้านเมือ ธรรมาิ วันธรรม และผู้น ราธานีแห่อาาัรโบราลานนา ินแนศัิ์สิทธิ์มีมน์ รออยผู้นาทั่วทุสารทิศไ้มาเยือน และ้อิรึมน์เสน่ห์แห่เียใหม่นี้ไปราบั่วาลนาน ไม่ว่าี่รายไ้มาสัมผัส นผู้นั้นไม่สามารถรอพ้นมน์ลัอันรารึานรพิ์เียใหม่ไ้เลย
**********
ำแปล
* พ่อหนาน – ายที่เยบวเป็นพระ ถ้าเยบวเป็นเระเรียว่า “พ่อน้อย”
* ส้มป่อย - ผลอ้นไม้นิหนึ่ าวเหนือเื่อว่าเป็นอมลามธรรมาิ มันำมาใส่น้ำทำเป็นน้ำมน์ล้าอาถรรพ์
ความคิดเห็น