คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 1 : ผมชื่อ คมกฤษ รัฒนวัฒนาพานิช
“นี่” เสียงใสๆ เปล่งจากปากเด็กสาวคนหนึ่ง
“อะไรเหรอ?” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอถาม
“ถ้าโตขึ้นแล้ว ฉันจะเป็นเจ้าสาวให้นะ” เด็กสาวเอียงหน้าพูดอย่างลำบาก
“สัญญานะ”
“อือ แน่นอน ฉันสัญญา” เด็กหนุ่มให้สัญญาแก่เด็กสาว ในวันที่ฟ้าแจ่มใส
กริ๊ง
เสียงนาฬิการบกวนเวลานอนอันมีความสุขของผมเสียแล้ว และต้องลุกอยากช่วยไม่ได้
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในประเทศไทย ซึ่งตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปลายปี 3 หรือ มัธยมหกนั่นเอง
มันลำบากมากนะสำหรับการเรียน
เอ้อ ลืมไป ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองให้รู้จักกันเลย
ผมมีชื่อว่า คมกฤษ รัตนวัฒนาพานิชย์ เป็นลูกครึ่งโดยพ่อของผมเป็นคนไทย ส่วนแม่ของผมเป็นคนอังกฤษ พ่อของผมเสียตอนที่ผมเพิ่งเกิด ส่วนแม่ของผมนั้นเสียเมื่อตอน 6 ปีที่แล้ว นับตั้งแต่นั้น คุณป่าที่เป็นเพื่อนบ้านก็รับผมไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม
ผมซาบซึ้งคุณป้ามาก ผมจึงตอบแทนท่านด้วยการตั้งใจเรียน และจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แม้ว่าความฝันที่แท้จริงของผมยังไม่ปรากฏชัดก็ตาม
“กฤษ เอย จะสายแล้วนะลูก” เสียงคุณป้าดังขึ้น
“ครับป้า อีกสักพักนะ ผมขออาบน้ำก่อน” สิ้นเสียง ผมรีบตรงไปที่ห้องน้ำทันที
ผมจัดการตัวเองเสร็จได้ภายในไม่กี่นาที ทานอาหารเช้าฝีมือคุณป้า ซึ่งผมกับท่านมีหน้าที่รับผิดชอบอาหารแตกต่างกัน โดยคุณป้าทำตอนเช้า ส่วนผมเป็นมื้อตอนเย็น
คุณป้าบอกว่า ท่านชอบทานอาหารฝีมือของผมมากกว่า แต่ท่านกลับดึกมาก บางครั้งผมต้องเก็บไว้ในตู้เย็นและบอกให้ท่านอุ่นทานเอง
นี่แหละคือ เรื่องราว และกิจวัตรธรรมดาของผม
ไม่มีอะไรแปลก พิสดาร หรือโดดเด่นประการใด
ผมยังเป็นแค่ ไอ้คมกฤษ ไอ้ผู้ชายคนหนึ่ง
“อรุณสวัสดิ์จ้า” เสียงอ่อนใสของเด็กสาวทักขึ้น
“อือ สวัสดีนะหลิน” ผมทักเธอตอบ
“อะไรกัน ทำหน้าไม่มีชีวิตชีวาเชียว” เธอขมวดคิ้ว พลางเอามือเขกหน้าผากผม
“เปล่าฉันสบายดี” ผมตอบกลับไป
“ไม่เอาน่า นายน่าจะร่าเริงกว่านี้หน่อย ” เธอพูด จากนั้นก็ควงแขนผม “ร่าเริงหน่อยนะ”
“อือ” ผมถอนหายใจก่อนเดินทางไปโรงเรียนร่วมกับเธอ
เด็กสาวคนนี้เป็นแฟนของผมเอง เธอมีชื่อว่า จาง หลิน เป็นชาวจีนที่มาอาศัยอยู่ในเมืองไทย ซึ่งพ่อของเธอประกอบกิจการบริษัทรับส่งของ ทำให้เธอเป็นบุคคลที่มีฐานะดี และบริษัทดังกล่าวนี้ตั้งอยู่ใกล้บ้านของผมด้วย
ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น โรงเรียนประจำจังหวัด สหศึกษา แต่เมื่อก่อนเคยเป็นโรงเรียนหญิงล้วน แต่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะเปิดรับผู้ชายมาด้วย นักเรียนราว 4000 คน เป็นหญิงซะ 80% มีเด็กเกเรบ้าง แต่ก็เพียงโดดเรียนเท่านั้น ไม่เคยมียกพวกตีกัน เพราะพวกเขากวดขันเรื่องการรับผู้ชายเข้ามาก บางคนเคยเล่าให้ผมฟังว่า ต้องมีความเรียบร้อยคล้ายผู้หญิง
แต่ที่ผมเข้ามาได้นี่ นิสัยของผมก็ไม่ได้เรียบร้อยดังที่เขาบอกมา แค่ทำตัวดีๆ สอบให้ได้คะแนนเยอะๆ ก็เรียบร้อย
เรื่องวิชาการของโรงเรียนจัดอยู่ในเกณฑ์ที่ดี นักเรียนสามารถสอบผ่านข้อสอบหินโหด ที่เรียกว่าเวิลด์เทสต์ (เป็นข้อสอบที่องค์กรการศึกษานานาชาติจัดทำเพื่อวัดความรู้เข้าเรียนต่ออุดมศึกษาทุกแห่งทั่วโลก)
พวกมัธยมปลายทุกคนอยู่ในช่วงกดดันกับการเตรียมความพร้อม เพื่ออนาคต เพื่ออาชีพในฝัน และฐานะอันมั่งคั่ง
ผมยังไม่แน่ใจในด้านสายอาชีพ และเรื่องครอบครัวในอนาคตนี่ก็ยังไม่ได้วางแผนเลย
สรุปแค่ทำชีวิตปัจจุบันให้ดีพอ ก็เยี่ยมแล้ว
“ได้นี่หรือยัง” หลินยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้ เมื่อพวกเราเดินมาถึงโรงเรียนกันแล้ว
“อะไร?” ผมถาม
“ข้อสอบไงละ ฉันเอามาจากสำนักกวดวิชาที่ฉันเรียนมา” หลินกล่าว
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรๆ เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว” เธอบอก “ได้เวลาเรียนแล้วนี่”
“ดูห้องเรียนหรือยัง?” ผมถาม
“เรียบร้อย ฉันดูให้เธอผ่านอินเทอร์เน็ตแล้วล่ะ -- เธออยู่ห้องเดียวกับฉัน และมีอาจารย์เจมส์ และอาจารย์
เพียงแค่ผมได้ยินชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาก็ทำให้ผมยิ้มกริ่มแล้ว เป็นเพราะว่าปีก่อน ผมมีโอกาสได้ชมการแสดงสดของวงอาจารย์
ผมยังจำภาพเหล่านั้นได้
และตอนนี้ผมกำลังอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์คนเก่งทั้งสองนี้
คาบเรียนแรก - โฮมรูม
เมื่อกริ่งบอกคาบเรียนแรก ผมและเพื่อนๆ ต่างเข้าห้องเรียน และแปลกมากที่สมาชิกในห้องเรียนนี้ล้วนมีเพียงคนที่ผมไม่รู้จักทั้งนั้น และคนดังกล่าวต่างเป็นรุ่นมัธยม 5 ห้องเก่าของอาจารย์เจมส์นั่นเอง
“สวัสดีทุกคน สำหรับภาคเรียนการศึกษาใหม่ วันนี้อาจารย์ไม่มีอะไรเป็นพิเศษมากหรอกนอกจากกล่าวคำทักทาย และวันนี้มีเพื่อนใหม่ของเรามาด้วย” อาจารย์เจมส์เปิดพิธี ไม่นานนักนักเรียนใหม่ที่อาจารย์กล่าวก็เปิดประตูเข้ามา
ผมของเธอมีสีดำสนิทสวมที่คาดผม ใบหน้าสวยคม เธอสูง และที่สำคัญเธอมีนัยน์ตาสีฟ้า
“แนะนำตัวหน่อย” อาจารย์เจมส์กล่าว เด็กสาวพยักหน้าและเปล่งวาจาเป็นภาษาไทยที่สำเนียงฟังยาก
“ฉันชื่อว่า อิชิคาว่า ไอ ค่ะ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” เธอแนะนำตัวราวกับว่าแค่เปลี่ยนจากภาษาญี่ปุ่น เป็นภาษาไทยเท่านั้น และเธอก็เงียบยาว
“อืม ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแหะ” อาจารย์เจมส์พูด พร้อมกับเกาหัว “เอาเป็นว่าเธอเลือกที่นั่งได้เลย”
เด็กสาวจ้องหน้าผมด้วยอารมณ์ที่ผมไม่สามารถตีความได้ และเธอเองก็มานั่งข้างๆ ผม และจ้องผมตลอด
ผมหน้าซีด
เปิดเทอมมาวันแรกก็เอาแบบนี้แล้วหรือเนี่ย
ผมตัดสินใจยิ้มให้เธอ และก็ได้รับยิ้มกลับมา
แปลก
แปลกมาก
และผมก็ถูกเรียกความสนใจจากอาจารย์เกรซ ให้เริ่มต้นเรียนคาบที่สอง ซึ่งเป็นวิชาชีววิทยา
เวลาล่วงมาถึงตอนพักกลางวัน หลินเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เข้าหาผม
“นี่ นายรู้จักนักเรียนใหม่เหรอ?” หลินถาม และผมรู้สึกถึงความรุนแรง
“ไม่นี่”
“แล้วทำไมสายตาของนักเรียนใหม่มองนายราวกับว่าไม่ใช่แค่คนเพิ่งรู้จักกัน” หลินส่งแรงอาฆาตใส่ผม
“ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา อีกอย่างผู้หญิงที่เธอว่าเองก็แปลกด้วย”
“นายแน่ใจนะ” หลินขมวดคิ้วถาม
“ครับ” ผมหงอเลยทีเดียว
“โอเค ฉันเชื่อนายก็แล้วกัน” หลินพูดก่อนเดินทิ้งผมให้อยู่คนเดียว
ผมไม่รู้จริงๆ และที่ไม่รู้อย่างแน่นอนก็คือ อารมณ์ของพวกสาวๆ นี่แหละ หลังจากที่ผมทานอาหารมื้อกลางวันเรียบร้อย ก็เข้าเรียนคาบบ่ายต่อ จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน
นักเรียนทุกคนเริ่มทยอยกลับบ้าน ส่วนผมนั้นกำลังเก็บสมุดที่รกรุงรังบนโต๊ะอยู่
“ฉันช่วย” หลินอาสาช่วย ผมพยักหน้ารับ
“ขอบใจนะ”
เมื่อได้เธอช่วย สัมภาระต่างๆ ถูกเก็บเข้ากระเป๋าของผมในเวลารวดเร็ว
“กลับบ้านเถอะ”
“อือ ขอฉันทำความสะอาดห้องก่อนนะ”
แสงสีส้มของยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาที่ห้องเรียน ดูสวยงาม ผมจึงเดินไปปิดกระจกและดึงม่านออก และกลับมากวาดห้องอีกสักพัก ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะ
ในขณะที่ผมกำลังตัดสินใจจะเดินทางกลับบ้านกับหลิน ผมได้ยินเสียงของฝีเท้า
ความคิดเห็น