คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Intro : เจ้าหญิงหิมะ ลอเรนซ์
“ข้าว่าท่านไม่ควรออกมารับลมตอนนี้นะคะ” ภูติสาวเอ่ย พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่ผู้เป็นนาย
“ท่านยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย” เมื่อภูติสาวเอ่ยจบ หญิงคนดังกล่าวก็ไอทันที เมื่อเธอดูมือข้างที่ปิดปาก ปรากฏเลือดเต็มฝ่ามือ
“นี่ยาค่ะ” ภูติสาวส่งยาน้ำสมุนไพรให้ เธอรับมาแล้วดื่มโดยหวังว่ามันช่วยบรรเทาอาการ
“นี่วินดี้ ทวีปเหนือนี้มีเหตุการณ์อะไรเหรอ” เธอถามเสียงเบา
“การคัดเลือกราชาเงาของจ้าวปีศาจหมอกอนันต์ค่ะ” ภูติสาวบอก
ลอเรนซ์ ยิ้มและมองหน้าภูติสาว ก่อนที่เธอจะพยุงตัวเองขึ้นลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แม้ว่าจะได้รับยามาแล้วก็ตาม
“วินดี้ พรุ่งนี้เธอช่วยเตรียมให้สัมภาระให้ฉันได้ไหม” ลอเรนซ์หันหน้ากลับมาพูด
“ค่ะ ท่านจะไปที่ไหนเหรอคะ” ภูติสาวถาม
“ข้าจะไปทวีปเหนือสักหน่อย” ลอเรนซ์ยิ้ม “เห็นว่าที่นั่นต้องการผู้พิทักษ์ไม่ใช่เหรอ”
“ท่านรู้ด้วยหรือ?”
“แน่ซิ” ลอเรนซ์ว่าก่อนจบบทสนทนาด้วยการเข้าห้องนอน
ปราสาทหินอยู่ใจกลางหุบเขาแห่งนี้เป็นที่อยู่ของลอเรนซ์และภูติน้ำแข็งนามว่าวินดี้ ซึ่งบริเวณโดยรอบเป็นทุ่งน้ำแข็งกว้าง ด้วยสภาพอากาศที่เลวร้าย ทำให้ไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ที่แห่งนี้เลย แม้ว่าพื้นที่นี้จะกว้างมากก็ตาม แต่กลับมีเหล่าสัตว์ร้ายนานาชนิด
ที่แห่งนี้มีชื่อว่า ไวท์สโนว์
และผู้ที่มีอำนาจสูงสุดก็คือ ลอเรนซ์ ไวท์สโนว์ ซึ่งเธอเป็นคนตั้งชื่อทวีปนี้ตามนามสกุลของเธอนั่นเอง
หลังจากที่วินดี้หมดภารกิจในการรับรองราชินีของเธอ ภูติสาวคนขยันก็ดำเนินการทำความสะอาดปราสาทเหมันต์นี้ ด้วยความประสงค์ว่าอาการแพ้ของราชะนีจะไม่กำเริบจากฝุ่นพวกนี้
เมื่อเสร็จสิ้นจากการทำความสะอาด วินดี้จึงลงมือจัดกระเป๋าให้ลอเรนซ์ เธอเลือกชุดที่กะทัดรัด เหมาะแก่การเคลื่อนไหวลงไป เลือกเสื้อสเวตเตอร์สวยๆ ที่เธอถักให้ด้วยความตั้งใจ และไม่ลืมใส่เครื่องรางอันเป็นสัญลักษณ์ของเทพีภูติหิมะ ที่คอยปกป้องภัยอันตรายต่างๆ
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” วินดี้เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกกระเป๋าที่จัดของให้แก่ลอเรนซ์
“ขอบใจมากนะ” ลอเรนซ์ยิ้มและรับมาด้วยความอ่อนโยน
“อีกสักครู่ข้าจะนำมังกรไปส่งท่านที่ทวีปเหนือเองค่ะ”
“อือ รบกวนหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ข้ายินดีรับใช้” เมื่อวินดี้กล่าวจบ เธอก็ผิวปากเรียกมังกรธาตุน้ำแข็งทันที
ไม่นานนักมังกรตัวใหญ่สีฟ้าก็บินข้ามภูเขา และโผล่มายังระเบียง วินดี้เสกอานมังกรก่อนที่พยุงตัวราชินีของเธอขึ้นบนหลังมังกรสีฟ้า
มังกรทะยานขึ้นฟ้า บินผ่านเขา ขึ้นสู่ย่านฟ้าที่สูงขึ้นไป แม้ว่าวันนี้อากาศจะหนาวมากก็ตาม แต่วินดี้ผู้รอบคอบไม่เคยทำให้ผู้เป็นนายต้องทุกข์เพราะเรื่องแค่นี้
วินดี้ร่ายมนตรารอบตัว เพื่อป้องกันอันตรายต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และที่สำคัญคือ ป้องกันสภาพอากาศอันโหดร้ายนี้
สองชั่วโมงจากทวีปใต้ไปยังทวีปเหนือ ดาร์กนีซ แพลซ พวกเธอยังมาถึงแค่ ใต้สุดของทวีปมืด หากจะไปยังเมืองหลวง คงต้องใช้อีก และวินดี้สังเกตว่าสภาพอากาศยิ่งเลวร้ายลงทุกขณะ เมฆเริ่มก่อตัวมืดมิด จนแทบจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า และอีกไม่นานหิมะคงจะตกอย่างแน่นอน
“ท่านราชินี ข้าว่าพวกเราควรลงตรงที่แห่งนี้แล้วค่ะ หากไปต่อ ข้าเกรงว่าจะเกิดอันตรายแก่ท่าน” วินดี้เอ่ยขึ้น
“เอาซิ”
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากราชินี วินดี้สั่งให้มังกรลดระดับลง และลงจอดที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ลอเรนซ์ออกสำรวจพื้นที่โดยรอบ พบว่าพอจะมีที่พักให้ ซึ่งมันเป็นโรงเหล้านั่นเอง
เจ้าหญิงหิมะไม่รอช้า เธอเปิดประตู้เข้าโรงเหล้าอย่างเด็ดเดี่ยว และตามด้วยภูติสาวรับใช้ การปรากฏตัวของพวกเธอ สร้างความแปลกใจแก่ชาวบ้านเป็นอย่างยิ่ง
“สวัสดียามค่ำ คุณผู้หญิง” ลุงเจ้าของร้านเหล้าเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสุขุม พร้อมกับเช็ดแก้ว
“ค่ะ ที่นี่พอจะมีที่พักให้แก่ข้าหรือเปล่า”
ลุงเบิกตากว้าง พร้อมกับทำท่าทีแปลกใจ พร้อมเกิดเสียงนินทาทั่วโรงเหล้า
“อา ข้าขอโทษด้วย ท่านไม่จำเป็นต้องพูดเพราะๆ กับข้าหรอก” ลุงบอกด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม
“ห้องอยู่ข้างบนขอรับ” ลุงเจ้าของร้านก้มหน้านิ่ง ลอเรนซ์รีบขึ้นชั้นบนตามที่เขาบอก ส่วนวินดี้สงสัยในอาการของเจ้าของร้านเล็กน้อย
‘เกิดอะไรขึ้นกับทวีปนี้นะ’ ภูติสาวคิดในใจ
เมื่อทั้งคู่มาถึงห้องพัก มันเป็นห้องที่เก่าโกโรโกโสพอสมควร ไม้ที่ผุพัง เตียงนอนที่ส่งเสียงเอียดอาดน่ารำคาญ ตู้เก็บเสื้อผ้าที่ไม่สามารถปิดสนิทได้ วินดี้ตกใจกับสภาพห้องพอสมควร แต่ลอเรนซ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น
“ข้าสงสัยค่ะ” วินดี้เอ่ยขึ้น พลางวางกระเป๋าเสื้อผ้าของเจ้านายลง “แต่รู้สึกว่าข้าได้รับคำตอบแล้ว”
“เรื่องอะไรเหรอ” ลอเรนซ์ถาม ในขณะที่หย่อนกายนั่งไกวขาบนเตียงเก่าๆ
“เรื่องที่เจ้าของร้านพูดกับพวกเราค่ะ” ภูติสาวเอ่ยพร้อมกับนั่งลงที่พื้น เพื่อให้ตนต่ำกว่าเจ้านาย
“อืม” ลอเรนซ์พยักหน้า “เจ้าไม่ต้องนั่งให้มันมากพิธีหรอก มานั่งข้างบนนี่ซิ”
วินดี้รู้สึกอายหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนปฏิบัติตามแต่โดยดี
“ข้าคิดว่า พวกเขารู้สึกลบกับพวกเรามาก บางทีอาจเป็นเพราะห้องนี้ล่ะมั้งคะ” วินดี้กล่าว ลอเรนซ์พยักหน้ารับรู้ ก่อนที่เธอจะนำมือไปกุมมือของภูติสาวเอาไว้
“ปัญหานี้มันลึ้งซึ้งนะ” ลอเรนซ์กล่าว ภูติสาวขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจในคำพูดของเจ้านาย
“อะไรนะคะ?”
“มันไม่ใช่แค่ห้องหรอก อาจจะเป็นฐานะของเรา รูปลักษณ์”
“เขารู้จักเราหรือคะ”
“ไม่ใช่หรอก บางทีนะ ข้าคาดเดาว่าน่าจะเป็นพวกชนชั้นสูงของที่นี่มากกว่า” ลอเรนซ์เอ่ยพร้อมกับเงยหน้ามองดวงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่าง
“ข้าก็ได้แต่คาดเดาเท่านั้นแหละ” ลอเรนซ์เอ่ย พร้อมกับจ้องมองไปยังดวงตาสีน้ำทะเลทั้งสองของภูติสาว
วินดี้หน้าแดงระเรื่อ ลอเรนซ์ยิ้มให้ก่อนที่จะเอ่ยออกมา
“ปัญหานี้ข้าเจอมาแล้วล่ะ ตั้งแต่อยู่ที่แอสการ์ด”
“แล้วทำไมท่าน..” นัยน์ตาของภูติสาวสั่นไหว เมื่อสบกับนัยน์ตาคู่แข็งแกร่งข้างหน้านี้
“ข้าอยากจะแก้ตัวในสิ่งที่ข้ายังทำไม่สำเร็จน่ะซิ มันไม่จำเป็นว่าต้องเป็นประชาชนของใครหรอกจริงไหม” ลอเรนซ์ยิ้ม
“เพราะว่าทุกคนอยู่บนโลกแห่งนี้เดียวกัน”
ความคิดเห็น