ผู้เข้าชมรวม
173
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
173
อัปเดตล่าสุด : 13 เม.ย. 58 / 18:52 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
The Dome เสรีชีวิต
เรื่องราวในโลกอนาคต เมื่อมนุษย์ถูกแบ่งแยก ฝั่งหนึ่งมีคุณภาพความเป็นอยู่สุขสบาย อาศัยภายใต้ "โดม" สิ่งประดิษฐ์ล้ำสมัย มีเทคโนโลยีและสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับชีวิตศิวิไลซ์ เพื่อป้องกันปัญหาอาชญากรรมและเพื่อแบ่งตัวออกจาก ฝั่งชนบท อันเสื่อโทรมเวิ้งว้างและขาดแคลนที่มีคุณภาพความเป็นอยู่ตกต่ำ ด้วยเชื่อว่า ชาวชนบทนั้นมีแนวโน้มก่ออาชญากรรมอันตรายแก่สังคมชาวเมือง
ผู้คนในโดมอาศัยอยู่ภายใต้การคุ้มครองดูแลของคอมพิวเตอร์วิทัศน์ที่เรียกว่า "สมองจักรกลกลาง" โดยมี "ดรอยด์รักษาความสงบ" และ "อีเกิ้ลอาย" ดวงตาติดตามบุคคลขนาดมหึมาสอดส่องดูแลอย่างทั่วถึง
เมื่อโลกเข้าสู่ยุคแห่งความศิวิไลซ์อย่าสมบูรณ์ มนุษย์จะยังตระหนักถึงเสรีภาพในชีวิตของตนอยู่หรือไม่?
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
The Dome เสรีีวิ
“มนุษย์ถูสาปให้มีเสรีภาพ”
็อ-ปอล าทร์ (นัเียน, นัปรัาอัถิภาวนิยม)
นีโอ พินร (Neo Pinganakorn) 21 มิถุนายน .ศ. 2095
19.00 น. ามเวลามารานสาลโม
โลไ้เปลี่ยนไปแล้ว...เมื่อหสิบปี่อน อาารรมลายเป็นเรื่อธรรมาสามัที่พบไ้ทั่วไปามมหานรทั่วโล ทุวันผ่านไปโยมี่าวอาารรมลอยเลื่อนไปทั่ว ระบบรัษาวามปลอภัยลอนระบวนารยุิธรรมไร้วามหมายโยสิ้นเิเมื่อประานส่วนให่หันมาให้วามสำัับารเห็นแ่ประโยน์ส่วนัวและแสวหาวิธีารหลุพ้นาสายาอหมายอย่าไร้ึ่วามเารพยำเร
ระทั่รับาลลาโยวามร่วมมือแห่อ์ารพิทัษ์สันิสาลโลประาศแผนปิรูปประเทศ โยอาศัยวิทยาารและเทโนโลยีอันล้ำสมัย เริ่ม้วยารนำเ้ารอย์รัษาวามสบลอยี่สิบสี่ั่วโมามสถานที่สำั ปรับเปลี่ยนโรสร้าอผัเมือ้วยาร่อสร้าโมนายัษ์ึ้นรอบัวเมือ แบ่แยเปรอัวเมือออาเนบทโยสิ้นเิเพื่อหวััาประานาวนบทผู้มีแนวโน้ม่ออาารรมสูออาสัมศิวิไล์อเเมือ ลอนให้วามสำัับารึ้นทะเบียนประวัิยานพาหนะลอยฟ้าและอุปร์สื่อสารทุประเภท ท้ายที่สุรับาลหันมาใส่ใับารพันาระบบเฝ้าิามพฤิรรมบุล้วยอุปร์อิเล็ทรอนิส์ “อีเิ้ลอาย” วามหึมาที่ิั้ห่าันเป็นสัส่วนเพาะรอบๆ ำแหน่อผนัโมที่สามารถสอส่อิามารระทำภายนอเหสถานไ้อย่าแ่มัทุอมุมและส่ภาพที่ับไ้ไปสู่ “สมอัรลลา” อมพิวเอร์วิทัศน์วิทยาารระับปัาประิษ์ในารรัษาวามปลอภัยที่ทำหน้าที่เสมือนเป็นวาและสมอในารรวับ ิาม ประเมินและาาร์ารแสออทาายภาพอมนุษย์ทุฝี้าวที่ออสัมผัสพื้นที่โล่...นับานั้นเป็น้นมา สถิิอาารรมลลนแทบเป็นศูนย์ ามมหานรให่ ะเียวันมันเป็นสัาบ่บอว่าโลไ้หมุนัวเ้าสู่ยุัรลพิภพ ทุารระทำำลัถูับามอ
ท่ามลาสภาพอาาศำลอแบบมีฝนปรอยๆ อระบบวบุมสภาพอาาศภายในโมอเัวเมือ ผมำลัยืนอยู่รอบอาฟ้าึสูแห่หนึ่ในโม ำลัเฝ้ามอูวามเลื่อนไหวอสรรพสิ่ ามุมมอ้านบนนี้ผมมอเห็นารรารวัเวียนอยานพาหนะลอยฟ้า ไลออไปผมมอเห็นภาพผู้นเินเท้าเป็นเพียุเล็ๆ อยู่บนถนน พวเาแ่าย้วยุลุมันฝนสีใสัวบาแ่ทรประสิทธิภาพในารป้อันร่าายาเม็ฝนและแห้ไ้ไว ่าน่ามุ่หน้าไปามเส้นทาอัวเอโยไม่แยแส่อผู้ร่วมทา ราวับผู้นรอบ้าเป็นเพียสายลมที่พัวูบไหวไปมา...ไร้ัวน ไร้วามสำั
แ่เพียผม้าวเท้า้าใ้าหนึ่ลไป...ทุอย่า็ะไ้มืับล
...24 ั่วโม่อนหน้านี้...
ผมเินผ่านหน้ารอย์รัษาวามสบัวลมปุ๊สีาวนาเท่ามนุษย์ที่ประำ้านหน้าอาารโรานเ้าไป้วยวามเร่รีบ ผมเพิ่ไ้รับแ้ให้เ้าฟัำสั่ปลาำแหน่สืบเนื่อาปัหาอทาบริษัท นั่นทำให้ผมไม่มีาน ไม่มีเิน
“เราไม่สามารถ้าพนัานไ้อี่อไป เนื่อาปัหาเศรษิ วาม้อารอท้อลาบีบั้นให้ทาเรา้อทุ่มบประมาเพื่อัหารอย์อุสาหรรมำนวนมาเพื่อมาทำหน้าที่ผลิสิน้าอทาบริษัท ันั้นนับานี้อี 60 วันทาบริษัทะทำารยุบแผน ผมึไ้มาแ้ให้ทุนทราบ่อนในวันนี้ และเพื่อวามสะว วันนี้ผมอให้ทุนเลิทำานแล้วแยย้ายันลับไปพัผ่อนไ้ามอัธยาศัย ทาบริษัทะมี่าเย่ายให้เป็นรายบุลามหมาย” ฝ่ายบุลแ้ในโถที่ประุมอโรานเมื่อผมเินเ้าไปถึ พนัานฝ่ายผลิทุนถูำสั่ปลสายฟ้าแลบ “หวัว่าทุนะหาานใหม่ไ้ในเร็วๆ นี้นะรับ...แ่บอามรเป็นเรื่อยาหน่อย”
“แบบนี้ไม่ยุิธรรมเลย แล้วะให้พวเราไปหาานที่ไหนทำล่ะะุ?” เพื่อนร่วมานอผมนหนึ่ะโนึ้น้วยอารม์ที่หุหิ
“นั่นเป็นปัหาอพวุเอ ทาบริษัทเราไม่มีหน้าที่รับผิอบในส่วนนี้ แ่นับาวันนี้ไปพวุ็ไม่้อมาทำาน อยู่ับบ้านรอรับ่าเยที่ทาเราะมอบให้และเริ่มหาานใหม่ๆ ไ้แล้ว” ฝ่ายบุลอบลับ “เื่อผมเถอะทุน านใ้แรานนี่ไม่รุ่นัหรอ เี๋ยวนี้ที่ไหนๆ เา็้อหันมาใ้รอย์ัรลสำหรับอุสาหรรมันทั้นั้น”
้วยหมวามอทน ผมหันหลัเินออมาในะที่เพื่อนร่วมานหลาย่อหลายนำลัโ้เถียเพื่อเรียร้อวามเป็นธรรม ไม่ว่าเวลาะผ่านไปนานี่สิบี่ร้อยปี่อว่าระหว่านายทุนและเ้านายับแราน็ยัเป็นปัหามาทุยุสมัย นายทุนมีำลัวามสามารถในารว้านผลำไรไ้เป็นอบเป็นำอย่าสบายใ ในะที่ลู้า้อทุ่มเทายแรานที่มีทุวัน้วยภาระที่มีแ่ะหนัึ้นแ่่าแรลับเป็นไปในทาผผันลลเรื่อยๆ ท่ามลาปัหาภาษีที่เพิ่มสูึ้นในทุๆ สี่ถึห้าปีที่ผ่านมา ราวับปัหาีวิพวนี้ะยัไม่สาสมพอสำหรับารอพยพาเนบทเวิ้ว้าและาแลนเ้ามาใ้ีวิภายในเัวเมืออประานระับั้นแราน นี่ือวามปิอีวิาวเรา
ไม่นานานั้นเมื่อผมบอ่าวนี้ให้ับแฟนอผมรู้ ผม็ถูเธอบอเลิเพราะผมไม่มีวามสามารถที่ะหาสมบัิมาปรนเปรอให้เธอไ้อีแล้ว เธอเป็นผู้หินแรที่ผมหลุมรัและเราบันมาราวหนึ่ปี ลอีวินับยี่สิบปีที่ผมเิบโมาในเนบทอันเสื่อมโทรม ผมไม่เยมีวามรู้สึีและอยารู้ัับใรเท่าเธอ เหมือนผมไ้ผูีวิัวเอทั้หมไว้ับเธอ เธอือเหุผลที่ทำให้ผมมีแรายแรใใ้ีวิภายในโมทุๆ วัน
“เพราะอะไรเราถึ้อเลิัน?” ผมเริ่มำถามอย่าสุะสับสน ็นี่เป็น่วเวลาที่นรัันวระหันมาใล้ิและ่วยันแ้ปัหาให้ผ่านพ้นไปหรือมิใ่
“่ายๆ นะ...เพราะันไม่ไ้รัุ” เธออบ “ัน้อรีบไปแ่ัวแล้ว เี๋ยวะเ้าทำานสายเอา วันนี้ที่ภัาารมีานลอให่ หวัว่าุะไม่มารบวนันเหมือนทุทีนะ ัน้อทำมาหาิน”
“แ่...ทุอย่าที่ผมเหลืออยู่ ผมมีแุ่” ผมพยายามอร้อเธอ
“ุะ ันไม่ใ่ผู้หิที่รัสบายและอยาะเาะเป็นปลิอยู่ับผู้ายที่หาเลี้ยัวเอแทบไม่รอหรอนะ ุวระปล่อยันไป แล้วหาานใหม่ทำ”
“แ่ผมเป็นแ่แราน แ่นี้ะไปหาานอย่าอื่นทำไ้ยัไ? ริสิ...ุ่วยุยับเ้าอภัาารอุให้เารับผมเ้าทำานที่นั่นที ไ้ไหม?” ผมถามเธออย่ามีวามหวั
เธอถอนหายใ่อนอบปิเสธว่า “ไม่ไ้หรอ ืนทำแบบนั้นัน็มีสิทธิะโนรอย์รวสอบริยธรรมเล่นานเ้าพอี ัน่วยุเรื่อนี้ไม่ไ้หรอที่รั ุ้อทำมัน้วยัวเอ ันเสียใ” แล้วเธอ็เินาผมไป
เหนือศีรษะผมึ้นไป เ้าอีเิ้ลอายยัทำหน้าที่อมันอย่าเียบๆ...ในะที่ผมหมสิ้นึ่ทุสิ่อย่าในีวิ
18.05 น. ามเวลามารานสาลโม
ะนั้นผมนั่อยู่ในบาร์และไ้ยินบรรานัศึษาลุ่มหนึ่พูุยันอย่าผู้ทรภูมิเี่ยวับเรื่อเำนเสรี มีนหนึ่อธิบายว่ามันือวามสามารถในารเลือัสินใระทำารใๆ โยไม่ถูำัาปััยใๆ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ะที่อีนเสริมว่าเำนเสรีนั้นเหมือนับเสรีภาพที่ไม่มีปััยใมาัวา ทั้ทาายภาพและอารม์ิใหรือแม้แ่วามเื่อศาสนา เพราะมนุษย์นั้นมีศัยภาพในารระทำสิ่่าๆ และเป็นผู้ำหนะาีวิอนเอโยที่ไม่มีเหุปััยใมาุรั้ยเว้นมนุษย์้วยันเอ แ่เมื่อระทำอะไรลไปแล้ว้อมีสำนึรับผิอบในผลาารระทำอน้วย านั้นพวเา็ถันเรื่อาร่าัวายว่าสามารถระทำไ้หรือไม่หาอาศัยเำนเสรีและเสรีภาพในีวิ นหนึ่เื่อว่าทำไ้หามีเหุผลที่มีพลัมาพอมาสนับสนุน ะที่อีนพยายามนำแนวิทาศาสนา่าๆ มาอธิบายโ้แย้ว่าาร่าัวายระทำไม่ไ้และเป็นสิ่ที่ผิ
้วยวามเรียามรสุมปัหาีวิที่อยรุมล้อมทำให้ผมนึึ้นไ้ถึวาม้อารทสอบารมีอยู่อเสรีภาพอนเอในแบบที่ผมไม่เยทำมา่อน
ภายนอบาร์ เหนือึ้นไปามส่วน่าๆ อผนัโม วาัรลอีเิ้ลอายยัทำหน้าที่อมันเียบๆ...
19.03 น. ามเวลามารานสาลโม
ผมยัยืนอยู่รอบอาฟ้าึสู ที่เิมเฝ้ามอลไปเบื้อล่าประุเหยี่ยวที่ำลัรอโอาสะบินลไปโบเหยื่ออมัน เพียแ่ย่าเท้าออไป้าวเียว ผมะไ้สัมผัสถึเสรีภาพที่วระมีอยู่ในัวผม เพีย้าวเียวเท่านั้น ผมยื่นปลายเท้าออไป...
ี๊!
เสียเือนแผัึ้นา้านหลั รอย์รัษาวามสบสอัวโผล่มาาที่ไหนสัที่ พวมันโบลมาว้าัวผมไว้ไ้ทัน่อนที่ผมะทิ้น้ำหนััวลบนปลายเท้า้าที่้าวออไปนออบาฟ้าึและปล่อยผมลในำแหน่ที่ปลอภัย พวมันไ้รับ้อมูลำสั่มาาสมอัรลลาที่ประเมินและาาร์ารแสออทาายอผมาารเฝ้าสัเโยผ่านวาัรลอีเิ้ลอายอย่าที่ใรๆ ่าสสัยันแน่ๆ รับาลลาและพวัรลำลัำหนีวิอมนุษย์เราเสมอมาเมื่อยามที่เรา้าวเท้าออมาาทีุ่้มหัวอเรา
และเป็นในอนนั้นเอที่ผมสามารถอบไ้ว่านัศึษานหนึ่ิผิ...มนุษย์ไม่ไ้ถูสาปมีเสรีภาพแท้ริโยไม่มีสิ่ใบารัวา แม้แ่ับเสรีภาพในีวิอนเอ อย่าน้อย็เมื่อเวลาที่เราออมาอยู่ในที่โล่ เนื่อาีวิอเราอยู่ภายใ้อิทธิพลอสิ่่าๆ รอบัวมาโยลอ มนุษย์ไม่มีอิสรภาพและศัยภาพแท้ริเพียพอที่ะำหนีวิอนเอ ้วยเหุปััยหลายอย่าอยบารและำหนีวิอมนุษย์ไว้เรียบร้อยแล้ว ที่ร้ายไปว่านั้นือ เรามิอาหนีมันไปไ้ท่ามลาสภาวาร์และอำนาในนั้นอสัมที่อยบีบั้นให้ีวิ้อเผิหน้าับปัหาและวามเร่เรีย่าๆ อยู่ทุวี่วัน...
ผลงานอื่นๆ ของ Lapis Philosophorum ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Lapis Philosophorum
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น