ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Song : Try Again - CHANxBAEK
Try Again
JAEHYUN & D.EAR
우리가 나눈
อู รี า นา นุน
หลัาใ้เวลาอยู่้วยันมานานแสนนาน
긴 시간만큼 늘어난 기대는
ิน ี ัน มัน ึม นือ รอ นัน ี แ นึน
วามาหวั็่อัวเพิ่มมาึ้น
어쩌면 당연할지도 몰라
ออ อ มยอน ทา ยอน ฮัล ี โ มล รา
็เป็นเรื่อธรรมานั่นแหละ
수많은 외침도
ู มัน นึน เว ิม โ
รัยัไม่สามารถเ้าถึหัวใอันและันไ้เลย
서로의 맘엔 닿지 못한 채
อ โร อึย มา เมน ทั ี ม ทัน แ
แม้ะผิใันมาแล้ว่อี่รั้
그렇게 흘러가기도 했지만
ือ รอ เ ฮึล รอ า ี โ แฮท ี มัน
เวลา็เินผ่านไปเ่นอย่านั้น
"บอแล้วไว่าไม่ไ้มีนอื่น ทำไมไม่เื่อใันบ้าวะ ห๊ะ!"
เสียวาัลาห้อสูทหรูใลารุ เป็นที่พัอาศัยอายหนุ่มทั้สอน านยอลยมือสะบัผมัวเอนเสียทรอย่าหัวเสีย เพราะแฟนัวเล็อย่าแบฮยอนหาเรื่อทันทีที่้าวเท้าเหยียบเ้าห้อ
"แล้วไอ้รูปนี่มันอะไร ที่พวนั่าว๊อิปไปถ่ายมาว่านายโผล่ไปเที่ยวับผู้หินนั้นอนึๆื่นๆนั่นมันอะไร!" เสียที่ัไม่แพ้ันอแบฮยอนล่าวออมาอย่าอลั้น เาทนเห็นรอยลิปสิที่ปเสื้อ แถมบาวัน็มีั้นในสีแเพลิเหน็บมาในุทำาน แ่มันะทุ์ในนัวเล็ถึับทนไม่ไหวเมื่อพบอถุยาที่ถูีใ้ไปแล้ว
แบฮยอนไม่เยพูในสิ่ที่ัวเอรู้ บาที็เ้าใว่าผู้ายรหน้านนี้อาะำลัอยาหาสิ่ใหม่ๆใส่ัว เวลามัน็ผ่านไปหลายปี นเรา็อาะเบื่อันไ้ ่อนบันเา็ไ้ยินิิศัิ์วามเ้าู้และารไม่อยาหยุอยู่ที่ใรอเา แ่นั่นล่ะ แบฮยอน็ลบหาานยอลนไ้
เารู้ีว่าานยอลเป็นนายแบบื่อั แ่เาเป็นแ่สไล์ลิสน้อใหม่ วามรัที่่อัวึ้นมามันเิาอะไร เราทัู้่็ยัไม่รู้ านยอลเป็นทะเยอทะยานและไม่ยอมแพ้ ส่วนเาสามารถใ้ีวิแสนธรรมาไ้เรื่อยๆโยไม่้อารวิ่แ่ับใร แ่บารั้านยอล็าหวัว่าเาะไ่เ้าามหลัเาไปให้เราทัู้่ไม่น้อยหน้านอื่นในสัม
มันเป็นเรื่อประำอารทะเลาะันอเราทั้สอนและทุรั้ที่ทะเลาะัน ถึะทะเลาะันให้ายยัไ สุท้าย็้อลับมาหาัน
"านยอล เราเลิ..."
"ไม่เลิ ไม่เลิ ะให้พูอีี่รั้วะ ไม่เลิ ไ้ยินหรือเปล่า เ้าใมั้ย"
"...." บ่อน้ำาอพยอน แบฮยอนนนี้ื้นเินเินไป หรือน้ำาอเามันล้นทะลัออมานเือบว่าะเ็บเอาไว้ หยาน้ำใสลอเอ่อน่อยๆไหลออมาาอบาที่แ่ำ ทุรั้ที่ทะเลาะัน เาทัู้่มัสาำพูเสียแทหัวใไม่รู้ี่รั้่อี่รั้ แ่็อบุที่ปาร์ านยอลไม่ใ่ผู้ายที่อบอาละวา และพยอน แบฮยอนไม่ใ้ผู้ายอารม์ร้อน
"อโทษ อโทษเว้ย ผมรัุมานะเว้ยแบฮยอน แ่ผม็ทำพลาไปลอ ไม่รู้ะ้อฝึัวเอยัไ หรือห้ามัวเอยัไ แ่ผม็รัุมานะ" ร่าน้อยเม้มปาเยหน้ามอร่าที่สู้วยสายาน้อยใ ทุรั้ที่เาไ้ยินำว่ารัาปาผู้ายนนี้ เา็พร้อมะลับไปเ็บปวอีรั้อย่าเ็มใ
So whenever you ask me again
เพราะะนั้น ไม่ว่าุะถามผมอีทีอนไหน
How I feel
ว่าผมรู้สึอย่าไร
Please remember
ไ้โปรำเอาไว้
My answer is you
ำอบอผม็ือุ
แล้วมัน็เป็นอีรั้ที่เาทัู้่นั่มอหน้าัน สายาอานยอลอ่อนระโหยลมา ส่วนวาเรียวเล็น่าเอ็นูอแบฮยอน็บวมเป่นน่าสสาร
"อถามำถามเิมๆหน่อยไ้หรือเปล่า" านยอลพยัหน้ารับ เาเอื้อมมือไปอบุมฝ่ามือเล็ที่ำหาันแน่น
"อยาเลิับผมไหมรับ"
"ไม่เลยรับ ไม่เยิเลย"
"านยอล ยัรั.."
"ผมรัุ"
เสียหวานพูไม่ทันบี านยอล็พูแทรึ้นมา้วยวามหนัแน่นเหมือนทุรั้ แววา สีหน้าและท่าทาอเายัเหมือนวันแรที่ผู้ายนนี้พูออมา้วยสีหน้านิ่เรียบแ่แววาลับแฝไป้วยวามทะนุถนอม
วันที่ลบันเป็นวันที่เา้ออออไปเป็นผู้่วยสไล์ลิส และนายแบบหนุ่มนนั้น ปาร์านยอล เป็นนที่ถู้าานมา พวเาพบันหลายรั้เนื่อ้วยาริ่อานระหว่าบริษัทับเอเนี่อานยอล แบฮยอนพู้วยวามสัย์ริเลยว่าเาไม่เยเห็นท่าที่สนใในัวเออปาร์านยอล ไม่ว่าะเอันี่รั้็าม
ารไปอออถ่ายแบบที่สวนสนุรั้นี้ินเวลาไปนานเป็น่อนวัน แบฮยอนถูใ้ให้ไปื้อไอศรีมประอบาและลูโป่อั๊า หนุ่มน้อยัวเล็้าวเท้าเินอย่าระมัระวัเมื่อบล็อหินัวหนอนอสวนสนุเริ่มอยามุลินแทนพื้นอนรี ้มหน้ามอพื้นเพราะลัวะล้มเลยไม่ไ้สัเนที่เินามหลัมา ้อมือาวถูมือหนาอุ่นอใรสันับเอาไว้
พอเยหน้ามอ็พบับปาร์านยอลในสภาพที่นูน่าเรียันว่า แฟนเ็ ผมสีน้ำาลเ้มอเาไม่ไ้ถูเ็ทัแ่ ผมปรหน้าปลิวสไวไปามแรลม เสื้ออลมสีาวาแบรน์ัูะปปิวามแน่นอล้ามเนื้อไม่มิเท่าไหร่ วาลมโแฝไป้วยแววาอบอุ่นที่มอมาทาเา
"พยอน แบฮยอน"
"..รับ? ุานยอลอยาไ้อะไรเพิ่มหรอรับ" เาไม่อบำถามแ่ลับว้าเือลูโป่ำให่ที่พันรอบ้อนิ้วไปถือเอาไว้เอ
"ลม็แร ถ้าพัลูโป่นปลิวไปะทำยัไ ัวเล็นานี้"
"อ่า" เาเิอาารเ้ๆัๆทันที
"ไม่ไ้มีแฟนอยู่ใ่หรือเปล่า" เป็นรอบที่สอที่แบฮยอนเยหน้ามอผู้ายที่สูว่าเาืบว่า ร่าน้อยส่ายหน้าเป็นำอบ าที่้าวไปเรื่อยๆเริ่มอยู่ใล้สถานที่ถ่าย
านยอล้มลมาหาเาแล้วปลายนิ้วิ้มับปลายมูรั้นอพยอนสไล์ลิสเบาๆ เอ่ยเสียเรียบนิ่แ่อบอวลไป้วยวามอบอุ่น
"เป็นแฟนันไหม?"
หูอแบฮยอนอื้ออึไปหม วาเรียวเล็แสนุนมีแววระหน านยอลไม่สามารถาเาำอบไ้ เา็เป็นนที่มีอีโ้ระับหนึ่ และมั่นใว่าใร็ยอมลถ้าเาเอ่ยปาอสานสัมพันธ์
"ว่าไ" ย้ำถามอีรั้้วยน้ำเสียอฟ์ล
"น้อานยอละ ไ้เวลาถ่าย่อแล้ว่ะ" เสียอใรสันัึ้น
"พี่ยุนอาถ่ายรนี้ให้ผมหน่อย" ร่าสูหันไปเรียาล้อหิ เธอหันมาพร้อมันล้อัวให่่อนะูมภาพให้โฟัสำแหน่ที่เหมาะสม
ไอศรีมรส็อโแลเริ่มละลายเพราะวามร้อน แบฮยอนระพริบาถี่ๆ่อนะมวิ้ว
"เมื่อี้ เอ่อ ุานยอ.."
"ไม่มีารถาม้ำ ำอบอันล่ะ พยัหน้า็ไ้"
เ็น้อยใ้เวลาิไม่ี่เสี้ยววินาที ปลายมู็ถูิ้มลมาลายเป็นว่าเาพยัหน้าล นั่นือำอบอนี้แล้อย่าปาร์านยอลพอใ
พยอนน้อยผู้วยเลยลายเป็นแฟนอนายแบบหนุ่มไปโยปริยาย ถึะพูแบบนั้นแ่านยอล็ถามเาอีรั้หลัาเลิอ และแบฮยอน็อบลไปโยพยัหน้าใส่แบบไม่มีนิ้วใรมาิ้มปลายมู
านยอลไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึไ้เลือายหนุ่มัวเล็นนี้ านยอลอบที่วาเรียวเล็ายแววแสนนออมา แ่เวลาทำานลับั้ใ ยันันแ็และยิ้ม่าย อบผิวเนียนาวอเาที่รับไ้ีับโมิ้อนลมบนหน้าทั้สอ้า อบปลายมูรั้นที่เ้าัวอบย่นมันเวลาัใ
มัน็ูน่ารัี
ไม่รู้ว่าใระมอยัไ แบฮยอนะูอ้วนไปหรือหน้าืเป็นเ้าหู้มั้ย แบฮยอนเวลาโมโหะเป็นแบบไหน านยอล็มั่นใว่านรับไ้
ำอบอานยอล็ือพยอน แบฮยอน
먼 길을 다시 돌아간다 해도
มอน ี รึล ทา ี โท ร ัน า แฮ โ
แม้ผมะเินทาลับมาาหนทาอันแสนทอยาว
난 여전히 같은 맘일 테니까
นัน ยอ อน นี ัท ทึน มา มิล เท นี า
หัวใอผมะยัเป็นเหมือนเิม
แ่ในเมื่อมันมีหลายรั้รานเินวามอทน ำพูแผ่วเบาที่เปล่ออมาาปาอแบฮยอน็ทำให้านยอล้อยอมรับมัน
"ผมว่าเราห่าันสัพัไหม?"
ไเพื่อนสนิทนายแบบอเาอบพูรอหูบ่อยๆว่าำว่าห่าันสัพัไม่่าอะไราารอเลิ เมื่อ่อนานยอลไม่ไ้สนใมัน้วย้ำเพราะเาไม่เยิะอยาลหลัปัานับใรแบบริั หลัาวันนั้น เา็เอับแบฮยอน ผู้ทำให้ารใ้วามรัเลื่อนลอยหนัแน่นึ้นในทันที
"อืม ้อใ้เวลานานแ่ไหน"
"หนึ่เือนในารัสินใ ุะโอเหรือเปล่า" ะบอว่าไม่โอเ็ไม่ไ้ ทำเาเสียใหนันานั้น แบฮยอนบอว่าะลับไปเยี่ยมบ้านที่บูอนและใ้เวลาบิับวามสัมพันธ์อเรา ระหว่านี้อให้านยอลเลิิ่อเา เพื่อารไม่ไว้เว ายหนุ่มนายแบบพยัหน้ารับอย่าเ้าใ และ่วยแฟนัวเล็อเาเ็บระเป๋าสัมภาระ พร้อมยัับรถไปส่ไลถึบูอน ทั้ที่ัวเอพัอยู่ในโล
เาเริ่มลับมาใ้ีวิโยที่ไร้้อนโมินุ่มนิ่มให้อ เสียหวานที่อยบ่นเวลาเาลับห้อึื่น ลิ่นหอมอ่อนอโลั่นทาผิว บอามรว่าเริ่มทรมาน แ่มัน็ไม่เท่าับารเินทาไปถ่ายแบบไลถึ่าประเทศ ในารเินทารั้นี้เพื่อนสนิทอเา ไ ไ้ามไปทำาน้วย มันเลย่วยให้ผ่อนลายไ้มาึ้น ระยะเวลาารถ่ายทำใ้เวลาประมาสิบห้าวัน โีที่เาไม่มีิวาน่อเลยอเินเที่ยวเล่นที่ี่ปุ่นนหมเือน และไ็ไ้มาร่วมทริปหนุ่มัวนเียวรั้นี้
านยอลยัเฝ้ารอเวลาหนึ่เือนที่แบฮยอนให้สัาไว้ ทุรั้ที่ไปเที่ยว ไ้เอสถานที่สวยาม เา็ะิถึแ่แบฮยอนเสมอ เพราะนัวเล็อบเื้อยแ้วให้ฟัว่าอยาไปเที่ยวี่ปุ่นับเา
"เหม่อเลย พระเอเอ็มวีเลย"
"ิถึแบฮยอน"
"เอาริหรือเปล่าานยอล ันเลิับเฮุนมาสอเือนแล้วยัามไปูเาไปหาเาอยู่เลย แน่ะ มีโอาสหลาย่อหลายรอบและแบฮยอน็ใเย็นมาแล้ว ทำไมไม่ยอมปรับัวะที"
"ันไม่รู้"
"วามเห็นแ่ัวบัา" ำออมาแล้วผลัไหล่เพื่อนเบาๆ ถึะว่าันบ่อยๆแบบนี้แ่วามเป็นเพื่อน็ไม่เยลล
"แว่าลับไปะเอแบฮยอนหรือเปล่า"
"ไม่รู้ว่ะ แฟนใรันแน่วะเนี่ย"
านยอลไม่มั่นใ เพราะำพูอไ แ่เรา็โันแล้ว ถ้าแบฮยอนไม่ไหว็้อเลิ เาพยายามะแ้ไุผิพลาี่รั้ มัน็ล้มเหลวเพราะสันารอัวเอทั้นั้น แ่็ภาวนาอให้ยัไม่ไปไหน้วยเถอะ
เมื่อเินทาลับมาถึโล เา็รีบลับไปที่ห้อ มือหนาว้าีย์าร์ออมาาระเป๋าเสื้อโ้ทแล้วสูลมหายใ เปิประูเ้าไปในห้อ เสียอเรื่อปรับอาาศยัทำานอยู่ านยอลไม่มั่นใว่าัวเอไ้ปิแอร์หรือมีแม่บ้านมาทำวามสะอา แ่เสียอมัน็เียบริบนเาหวั่นใ แบฮยอนินานเินว่าหนึ่เือนหรือเปล่า หรือนี่ือำอบ
We’ll be alright
เราะไม่เป็นอะไร
I want to try again
ผมอยาพยายามอีสัรั้หนึ่
ายหนุ่มยระเป๋าเินทาแล้วเปิประูห้อนอน เสียอเรื่อปรับอาาศในห้อนอน็ยััเหมือนมีนเปิใ้าน ฝ่าเท้าให่เินเ้าไปใล้เียนาให่อน แสที่เล็ลอผ้าม่านส่อลมาหาบุลที่นอนัวอยู่ในผ้าห่มสีเ้มทำให้ริมฝีปาอิ่มระบายยิ้มว้าออมาทันที
นายแบบร่าสูทิ้น้ำหนััวนั่ล้าเีย ใ้ปลายนิ้วไล่ไปามเส้นผมสีอ่อนอแฟนัวเล็อเาอย่าเบามือ ่อนะ้มลปลายมูสูมลิ่นที่โหยหามานาน
"ิถึแล้ว รีบื่นเถอะุพยอน"
잦은 다툼에
า ึน ทา รู เม
ท่ามลาเสียทะเลาะันแบบเิม้ำ ๆ
몇 번이고 다시 무너져도
มยอ พอ นี โ ทา ี มู นอ ยอ โ
ถึทุอย่าะพัทลายลอีรั้
중요한 건 우리라고 말했듯
ู โย ฮัน อน อู รี รา โ มัล แฮท ึ
ผมบอแล้วว่าเราน่ะสำั
"านยอล! บอแล้วไว่าอย่าัสีหน้าแบบนี้ใส่นอื่น" เสียทะเลาะันในรถัึ้นในรอบสอวัน เหุเิเพราะานยอลที่ำลัทำานเริ่มทำสีหน้าแปลประหลานาล้อับสัเุไ้
"ไม่เห็นเหรอไวะ ว่าไอ้ทเฮมัน้อนายาเป็นมันนาไหน อบมันหรือไ ใ่หรือเปล่า!!" ไหล่บาสั่นไหวเพราะถูแรเย่าามือให่ ใบหน้าหวานเบ้ออมาเพราะวามเ็บปว แรบีบามือานยอลมันทำให้ไหล่อเาหัไ้เลย
และนี่็เป็นอีสาเหุอารทะเลาะันบ่อย ารหึหว
านยอลเป็นนหวอ พอมีแฟน็หวแฟน หวมานไ้เรื่อ่อยิไม้ิมือลับมาลอเวลา ใน่วแรที่บันใบหน้าอเามัะยุ่เหยิลอเวลาที่มีน้อแบฮยอน้วยสายาสื่อวามนัยน์ พอบันนานึ้นสัปีว่า พฤิรรมเริ่มีึ้น ไม่หาเรื่อใร แ่ร่าน้อย้อรับเราะห์พายุอารม์แทนทุรั้ ไม่ว่าะำ่าทอ เสียสีรุนแร หรือแม้แ่ทำให้เาร้อไห้ออมาไม่ว่าะอยู่้านอหรืออยู่บนเีย
ส่วนแบฮยอนเป็นนใเย็น อบแบ่ปันอและมีน้ำใับเพื่อนร่วมาน มอโลในแ่ีทุรั้ ไม่ว่าะรั้ไหน ไม่ว่าะเรื่ออะไร ไม่เว้นแม้แ่เรื่อที่านยอลเริ่มลับห้อึื่น และเริ่มนอใ แบฮยอนะเ็บมันเอาไว้ เพราะเา้อาระประับประอวามสัมพันธ์ แ่พอถึุที่ทนไม่ไหว านยอละหยุารระทำทุอย่าและหันมาสนใแ่เานไม่เป็นอันทำอะไร
"ใเย็นหน่อยไ้มั้ย านยอล ปาร์ านยอล ผมเ็บนะ!" ยมือึ้น้ำหน้าอว้าและทุบีเพราะวามเ็บปว แ่แล้วเสียอเา็ถูลืน้วยริมฝีปาอิ่มที่ทาบทับลมา ฟันมับลที่ลีบปานุ่มอย่าแผ่วเบาแ่เสียำรามในลำอล้ายับอทนับวามโรธทำให้ฝ่ามือเล็เลื่อนไปลูบเบาๆที่ลุ่มผมหนาอย่าปลอบประโลม
แรบีบที่ไหล่เริ่มเบาลและมันถูลายออในที่สุแ่ริมฝีปายับเบียันไม่หยุ านยอลผละริมฝีปาอออย่าเื่อ้าเมื่อแฟนัวเล็เหมือนะหมลมหายใ เาใ้ปลายมูลอเลียเนื้อนิ่ม้ามูรั้น้ำไปมาเหมือนราสีห์ัวให่ที่พยายามอ่อนโยนับลูแะน้อยราวับสำนึผิ
"อโทษ"
"อือ านยอล..ไม่โมโหนะรับ ไม่มีอะไร ผมไม่ไปไหน ผมะไม่ไปไหน" ฝ่ามือเล็ลูบแ้มอายรหน้า่อนะริมฝีปาูบแ้มร้านอย่าเอาใ
"ุสำัับผมมานะแบฮยอน"
"ุ็เหมือนัน ปาร์ านยอลนใร้อน" เสียหัวเราะ่อยๆัึ้นในรถอีรั้
무의미하지 않아
มู อึย มี ฮา ี อัน นา
ไม่ใ่ว่าเราะไร้วามหมาย
한 걸음 더 나아가는 거라고
ฮัน อ รึล ทอ นา อา า นึน อ รา โ
วันวานอเราบอับเราเอาไว้
지난날이 말해주고 있는 걸
ี นัน นา รี มัล แฮ ู โ อิท นึน อล
ว่าเรื่ออเราะ่อย ๆีึ้นทีละนิ
ร่าน้อยหัวเราะิัเพราะปลายมูอายนรัุไร้รแถวออ อหนวเราเียวรูไปับผิวเนื้อนอั๊ี้ไม่ไ้ วันนี้เป็นวันหยุอทัู้่ พวเาเลยเลือที่ะนอนโ่ๆใ้เวลาทั้วันในารอันนหมวัน านยอลรวบโมิ้อนนุ่มเ้ามาิร่าายนอาาศ็แทบไม่ไ้ ริมฝีปาอุ่นบูบที่หน้าผาเนียน้ำแล้ว้ำเล่า้วยวามรั
แบฮยอนหยิบมือถือึ้นมาเล่นพร้อมร้อห้ามแฟนหนุ่มที่เริ่มฝัปลายมูที่ลำอาวอีรั้ เสียฟืฟาที่หลัอเวลาสูมลิ่นาผิวเนื้ออานยอลันใบหน้าอเาร้อนึ้นมา
"านยอล ำรูปนี้ไ้มั้ย" วาลมเบือนมอหน้าอมือถือ รูปรหน้าทำให้เาำเบาๆ านยอลใส่ฮู้สีเทาำลัุยับไที่วิีโออลมา ู่ๆยัยแว่นที่ไหน็ไม่รู้็โผล่หน้าเ้ามาในล้อ นายแบบหนุ่มเลยแปรูปเอาไว้
"ยัยแว่นที่ไหนไม่รู้'
"ผมไม่ไ้เป็นยัยแว่นนะ ็อนนั้นมันเพิ่ื่นนี่ านยอลุยเสียั้วย"มุ่ยหน้าใส่อย่าอไม่ไ้ เลยถูทำโทษโยารปิปาื้อรั้น้วยริมฝีปาอุ่น
"แล้วนี่ล่ะ ำไ้หรือเปล่า" ภาพที่แบฮยอนใส่แ่เสื้อลุมอาบน้ำ ้าายือานยอลสวมเสื้ออลมสีำสนิท และำลัมอหน้าเาอยู่
"ำไ้ อนไปเที่ยวที่ไทยไ! านยอลไม่ไ้สระผม้วย ลอ่ะ หัวเหม็น! แล้วนี่มอหน้าผมทำไม ถาม็ไม่ยอมอบ"
"มอเหนียใ้าเ็อ้วน โอ๊ย เ็บน่า"หัวเราะลั่นลั้วเสียราโอโอยเพราะถูฟาัป้าป านยอลว้ามืออร่าเล็ึ้นมาแล้วหอม้ำไป้ำมานนรหน้า้อร้อบอให้หยุเพราะใบหน้าเริ่มแ่ำ นายแบบหนุ่มเลยรวบน้าน้ามาอระอเอาไว้แน่นพร้อมพ่นำรัใส่ใบหูเล็้วยน้ำเสียที่ใ้เวลาอยู่้วยันสอน
"รัผมมาแ่ไหนนะวันนี้"
"รัานยอลที่สุนั่นล่ะ"
"ี้โม้อินนมนะุพยอน"
"แล้วัวเอล่ะ เมื่อไหร่ะเลิไปโปรยเสน่ห์ใส่นอื่น" านยอลหัวเราะในลำอ่อนะใ้นิ้วีปลายมูรั้นนั่นเบาๆ
"พบนหึ 1 อัรา"
"ไม่อบผมอีแล้ว"
"ไม่อบแ่ะทำให้เห็นเอ เ้าใไหมรับ ุสไล์ลิส"
"รับทราบ!" ทำท่าะเบ๊ะใส่เลยเอเหัวเบาๆไปอีที
ไม่มีำพูหรือำสัาว่าะทำัวีให้แฟนัวน้อยสบายใึ้น เพราะเาไม่อยาะพูมัน แ่เาอยาะทำมันให้แบฮยอนมั่นใว่าเรื่ออเราะเิน่อไปโยที่ไม่มีใรหยุรออยู่้าหลั และไม่มีใรเินลับหลัออไป านยอลเื่อมั่นแบบนั้น
So whenever you ask me again
เพราะะนั้น ไม่ว่าุะถามผมอีทีอนไหน
How I feel
ว่าผมรู้สึอย่าไร
ในานเปิัวเสื้อผ้าแบรน์ั ปาร์ านยอลนายแบบหนุ่มไฟแรถูเิไปเินปิารแส วันนี้แบฮยอนไม่ไ้มา้วยเพราะเ้าัวไปทำานอีที่ แ่็ไม่ไ้ห่าันเท่าไหร่ วันนี้านยอลรู้สึแปล เาระสับระส่ายและมีท่าทีไม่สบายใออมาโยิสำนึ แ่เ้าัวลับหาสาเหุที่ะหยุอาารแบบนี้ไม่ไ้
บแ้มัวเอเรียสิอีรั้แล้วเินไปเรียมัว่อนะโว์ สายาอนาแบบมามายมอเา้วยวามื่นมปนอยาสานสัมพันธ์ แ่านยอลเลิที่ะสนใ และ้าวึ้นแทวอล์ไป สอเท้าห่อหุ้ม้วยรอเท้าหนัทรสวย เินมอร้วยวามมั่น ่อนสายาะประสานับแฟนหนุ่มอนที่พยายามะแทรนอื่นเพื่อให้มอเห็นน
ปาร์ านยอลไม่เยหลุยิ้มลาเวที แ่ลายเป็นัวเอยิ้มนแ้มปริเพราะารระทำอแฟนัวเล็ เายืนโพสให้่าภาพไ้เ็บรูปและอวเสื้อผ้าอลเลั่นใหม่บนเรือนร่า เหลือบมอแบฮยอนอีรั้ แ่ราวนี้เ้าัวเริ่มมวิ้วเพราะแฟนอเาเริ่มมีสีหน้าีเียวและแบฮยอน็ล้มพับลไปทันที
านยอลระโลาเวทีอย่ารีบร้อน เาไม่สนว่าัวเอำลัทำอะไรอยู่ ำลัใส่เสื้อผ้าราาแพแ่ไหน ร่าสูเินแทรฝูนำนวนมาไปหาแบฮยอนและ้อนัวร่าน้อยึ้นมาแนบอ
"ใร็ไ้เรียรถพยาบาลที!"
หลัาที่แบฮยอนถูนำัวไปโรพยาบาล เา็เินไปหาผู้ัานและเ้าอแบรน์เพื่ออโทษที่ทำให้เสียาน เสีย่อว่า่อานอวามไม่เป็นมืออาีพทำให้านยอลไ้แ่้มหน้ารับมัน เาอทนและ้มหัวอบุในำิเียน
"ทำไมถึไป่วยเาล่ะ รู้ัเาหรือเปล่า"
Please remember
ไ้โปรำเอาไว้
My answer is you
ำอบอผม็ือุ
"เาเป็นแฟนอผมรับ แฟนอผม"
먼 길을 다시 돌아간다 해도
มอน ี รึล ทา ี โท ร ัน า แฮ โ
แม้ผมะเินทาลับมาาหนทาอันแสนทอยาว
난 여전히 같은 맘일 테니까
นัน ยอ อน นี ัท ทึน มา มิล เท นี า
หัวใอผมะยัเป็นเหมือนเิม
"แบฮยอนเป็นอะไร ทำไมู่ๆเป็นลมแบบนั้นล่ะ ใรใ้านหนั ไปาแมาใ่มั้ย" นายแบบหนุ่มเท้าเอวมอไป้านอทันทีเพราะไม่อาะสู้สายาหวานแป๋วที่อออ้อนให้เลิุไ้ ยัไ็้อุเพราะแบฮยอนเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ
"านยอลอย่าุสิ ไม่เอา ผมลัวแล้วนะ"
"แล้วถ้าัวเอเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ"
"ผมแ่นอนไม่พอเยๆ"
"ไปทำอะไรมา"
"ผม..ผมำลัหัถัเสื้อให้านยอลเป็นอวัรบรอบอเรา" ำอบแบบนี้ทำเอาปาร์ านยอลผู้เลือร้อนเลือึ้นหน้า้วยวามเิน มือหนาเอื้อมไปยีผมอีนอย่าเอ็นูปนหมั่นเี้ยว ะโรธ็ไม่ล้าเพราะแบฮยอนน่ารัับเามาเหลือเิน
"รู้มั้ยว่าใมาแ่ไหนที่เห็นแบบนั้น"
"อโทษ"
"รู้มั้ยว่าเหนื่อย"
"อื้อ"
"รู้หรือเปล่าว่าะไม่ไหวแล้วน่ะ"
"านยอลอา.."
"เลิพูาแบบนี้ ทำสีหน้าแบบนี้ ทำน้ำเสียแบบนี้สัทีเหอะ ถ้าไม่อยาโนฟันมเียโรพยาบาล" แบฮยอนไ้แ่นอนอหมอนเียบๆพร้อมุสีหน้าแ่ำอัวเอเพื่อ่อนาสายาอานยอล ส่วนนายแบบหนุ่ม็เบนหน้าหลบเพื่อแอบ่อนรอยยิ้มอัวเอเอาไว้ ฝ่ามือหนาที่เลื่อนไปอบุมมือเล็และบีบระับ้วยน้ำหนัมือพอี ส่วนปลายนิ้วโป้อแบฮยอน็เลี่ยเบาๆที่หลัมือหนา
"านยอล" หันไปมอร่าน้อยที่อมยิ้มแล้วลี่ระบายยิ้มว้าาริมฝีปานุ่ม วาลมเ้ม้อเ้าไปในแววาใสแ่ายแววื้อนอแบฮยอน
"รับ?" ร่าเล็ไม่อบำถาม แ่านยอล็รู้ีว่าำถามอแบฮยอนืออะไร
วามรัที่เหมือนะล้มหลายรั้แ่ลับถูวามห่วใยและวามผูพันธ์ทาใ่อมแมมันใหม่นมั่นึ้นอีรั้ ปาร์ านยอลรันรหน้านหมหัวใ เาสัาับัวเอเอาไว้ว่ามันะไม่มีใร่อไป สำหรับารนอใหรือารทำให้นรหน้าเสียน้ำา
ส่วนพยอน แบฮยอน็ไม่รู้เหมือนันว่าอนาอวามรัะเป็นยัไ แ่เา็ยัรัปาร์ านยอลนนี้ นที่อเป็นแฟน้วยวิธีแปลประหลา อบอารม์ร้อน พูาใร้าย ปาแ็ แ่็เป็นห่วเาอยู่เสมอ ถ้าเรายัับมือันแน่นพอ และไม่มีฝ่ายไหนยอมปล่อยมือออ่อน มัน็ไม่มีทาทำให้วามรัอเราบลอย่าแน่นอน
We’ll be alright
เราะไม่เป็นอะไร
Please try again
ไ้โปรพยายามอีสัรั้หนึ่
#FICSTATION
-----------------------------------------------
สวัสี่ะ นี่เป็นารแ่ฟิอรั้แรอเรา เป็นฟิสั้นเนอะ ่วยเป็นำลัใให้้วยนะะ ;-; มีรไหนบพร่อแ้ไ็อมเม้นิมมาไ้นะะ ิแท็ให้ำลัใในทวิเอร์็ไ้นะัวเอ แ อบุมาๆ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น