คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SLL9 : Secret Love Letters 9 [chapter : 5]
-5-
ที่นี้ผม็ไ้เล่าอนที่ผมเอเธอๆทั้
9 นรบแล้วนะรับ อเ้าเรื่อเริ่ม้นวามวุ่นวายๆ
ันเลยละัน อย้อนไป…
1 อาทิย์่อนานโรเรียน
6.30 น.
เป็นเ้าบนเียที่สบสุ ผมื่นแล้วแ่ยัไม่ลุึ้นาเีย อื่ม่ำับวามนุ่มและเย็นบนเียนี้่อน บิี้เีย 360 อศา อึ๊บบบ! วันนี้อาาศ่อน้าเย็นแฮะ
ผมนอนิว่าวันนี้ะมีเรื่อวุ่นวายอะไรบ้านะเพราะเือนที่ผ่านมานี้
ีวิอผมวนเวียน้วยสาวสวยรอบาย 9 น ูน่าอิานะรับ
แ่ไม่ใ่เลยผมเหมือนทาสนเรือนเบี้ยเลยเวลาพวเธอรวมัวัน ฮือออ
นี่็ใล้ถึวันานโรเรียนแล้ว ทุๆ นพยายามันน่าูเลยเนอะ
พอิแบบนั้นผม็ลุึ้นแ่ัว ลไปทาน้าวเ้า
7.10 น.
“ทียอ” มีเสียที่หน้าบ้าน ผมรู้้วยนเอเลยว่าือ ีวอน มารับไปโรเรียนแล้ว
ผมื่มนมในแ้ว อึๆๆ ! ว้านมปัทาเนยออมา
“ไปแล้วนะรับบ”
ผมบอแม่พลาเินออไป แหม่เหมือนีวิะมีวามสุีนะ
ผมเินออมาหนน้าบ้านเอีวอนยืนยิ้มรออยู่
วันนี้เธอรวบผมเป็นหาม้า บวับใส่เสื้อันหนาวัวยาว สีมพู โอ้ย
ทำไมน่ารัล่ะเธอออ…
“วันนี้หนาวเนอะ”
ผมบอีวอนแ้เิน นี่ผมบ่นสภาพอาาศยัับุลุแ่ๆแหนะ
“นินึ
เี๋ยวลาวันอุ่นึ้นแหละ ไปเถอะ เี๋ยวสาย” ีวอนหมุนัวเินไป
“อื้อ ไปสิ” ผมอบพร้อมเี้ยวนมปัลท้อ
“แล้วเรื่อแสไปถึไหนแล้วล่ะ”ผมถามเธอ่อ
“็ีแล้วล่ะ
พวเรา้อมหนัมาๆ เพื่อานโรเรียนเลย ละแล้ว็เพื่อนาย” ีวอนอบแ่่วำพูหลัๆ
เหมือนะแผ่วลนะ ไม่ไ้ยินเลย
“อะไรนะ ?” ผมไ้ยินไม่ัริๆ
“นี่
นายินอะไรเลอะเทอะเหมือนเิมเลยนะ” ีวอนเปลี่ยนเรื่อแล้ว็เอาผ้าเ็หน้าถูปาผม
อย่าแร นปาผมแเลยรับ
“มันเ็บนะ><”
ผมร้อ แล้วเธอ็หัวเราะวิ่หนีไป
7.45
ไปถึโรเรียนีวอนอแยัวไปห้อน้ำ่อน
ส่วนผมเินไปที่ล็อเอร์เพื่อเอาหนัสือเรียนอวันนี้ออมา
เปิล็อเอร์ที่แสนะรออมา
พรึ่บ!
ผมเห็นสิ่แปลปลอมที่มันไม่น่าะใ่อผมวาอยู่
บนอหนัสือและสมุอผม มันเป็นระาษพับรึ่สีมพู
อสีมพูไม่น่าะเป็นอผมเลยนะ ผมมอ้ายมอวา(-- )(
--)(-- )ูว่ามีนอื่นๆไหม? โอเ ไม่มีทาสะว ผมเอื้อมมือไปหยิบระาษและเปิออ
หมายนี้มันอะไร !!!!!! (O.o)
สิ้เอร์หัวใเ็มไปหม!!! (O.o)
หมายรับับแรอีวิ!!!! (O.o)
แ่เนื้อวามมันเหมือนหมายออำสั่มาว่าเลยนะ ที่น่าสสัยือใรเป็นนส่มา (O.o)
ำพูำา้อเป็นนรู้ัสิ หลัานโรเรียนบ ็น่าะหลั 16.30 น. นี่นา แ่ี่โมล่ะ ?? (O.o)
แล้วใระินยาิโบะ ???? ำถามวิ่วนเ็มหัวไปหม(O.o)
ใน
(O.o)(O.o)
.
..
.
“ระาษไรอ่ะ?” มีเสียทัผมทา้านหลั ผมรีบพับหมายนั่นเ็บเ้าระเป๋าอย่าไว ><"
หันไปเอับนายอรับ ายล่ะ!
“อ่อ ใบปลิวยาิโบะน่ะ
โษาน่ะๆๆๆ ” เธอพยายามยื่นหน้ามาูแ่ผมเ็บไปแล้ว
“หรอ ยาิโบะ
ร้านที่ห้อีฮอนเปิอ่ะนะ อบาย่ะ แ่ันะมาบอนายว่า
วันนี้นายมาเ้ามรม้วยนะ พอีมีเรื่อให้่วยหน่อยน่ะ” เธอพู้วยสีหน้าแหยๆนิหน่อย
แ่็ยิ้มออมารับ ^^ (เรื่อมรมะอธิบายๆในอน่อๆไปนะรับไม่้อไป)
“อ่อ ไ้ๆ
เี๋ยวเลิเรียนแล้วะามไปนะ” ผมรับปาเธอไป ็นะ
นายอยิ้มให้ทั้ทีใระปิเสธเธอไ้ล่ะ
พอเธอเินลับสายาผมไป
ผม็ลับมาิ่อว่า ะเอายัไ ? ับหมายรัสีฟรุ้ฟริ้บับนี้ี
หรือะเป็นนายอันนะ แ่เอ๊ะ! ะี้เธอบอไม่อบไม่อบยาิโบะนี่นา
หรือะเป็นีฮอนที่อบินเป็นีวิิใ แ่ เฮ้ย! ห้อเธอเปิร้านเอะมาฝาผมื้อทำไม?
ผมเินึ้นห้อเรียนท่าท่ารุ่นิ เ้าไปนั่ประำที่้วยท่าทาเหมือนโนันำลัไี ผมวาระเป๋าและพยายามบิว่า ใร? ใร?
ัพั็มีสมุารบ้านอผมมาวาที่โ๊ะรหน้าเบาๆ ผมเยหน้ามอามมืออนที่เอาสมุมาวา ีอนเอาสมุารบ้านที่ทำส่ไปมาแืนนัเรียนในห้อรับ
เธอวาให้ผมแล้วอมยิ้มรุ้มริ่มแ้มลมๆึ้นมาเป็น้อนๆ แหม่ น่ารัทุวันเลยนะ
“อย่ามายิ้มแบบนี้สิ” ผมพูิล แ่็ริว่าอย่ามายิ้มสิ ใมันสั่น มันน่ารัว้อยยยย
ผมแอบ้มัวอยู่ในสมุอ่านโพสอิทอันนี้ เห้ย!!!! (O.o)โพสอิทสื่อรั ้อเป็นนรู้ัอีแน่ๆ
ใระมาบออะไรผม อน 6 โมรึ่??? (O.o)
เอส???? (O.o)
ใรอ่ะ??? (O.o)
หลัเวที??? (O.o)
ีอนหรอ? (O.o)
เธอเป็นนเอาสมุมาให้ผมนี่เนอะ
แ่เอสนี่เี่ยวอะไรับีอน
หรือ jisun มี
ในำว่า sun มีัว s ้วย เฮ้ย!
นี่มันรหัสลับอะไรัน ผมะ้อมีพี่น้อเป็นโนันริๆแล้วใ่ไหม?
(ไม่มีีว่าเี๋ยวมีนาย)
ผมเอาหมายฟรุ้ฟริ้ับโพสอิทสื่อรั
เ็บใส่ในระเป๋านัเรียนเพื่อไม่ให้ใรเห็นและไม่ให้มันหายไป
“เฮ่อออออ!!!” ผมถอนหายใเสีย่ำๆออมา สสัยะเรีย
“อาร์ ยู โอเ๊?” อยอนเพิ่มาถึโรเรียนเห็นผมถอนหายใ็เ้ามาถาม
“อ่อ ไม่เป็นไรๆ
พอี่วๆน่ะ”ผมอบเลี่ยๆไป
“ยูะไปสลีฟ วิท มีไหม?”
เธออมยิ้มถามผม ไปนอน้วยมั้ยเนี่ยนะ
“เห้ย!! เป็นผู้หิะมานอนับผู้ายไ้ไ?” ผมใท่าทีปิอเธอริๆ (O.o)
“ไม่เป็นไรๆ ื่นละๆ”
ผมว่าผมวรื่นไม่ั้นเธอไ้ลาผมไปนอน้วยแน่ๆ
“ว๊า
อุส่าห์ิว่าะไ้สลีฟับเทยาละเียว” เธอทำท่าเสียายำๆแล้ววิ่ไปหาีวอนที่เพิ่เ้าห้อมา
“ีวอนนี่
เทยาไม่อยานอนับัน!” อ้าว เห้ย!
เหมือนเธอไปฟ้อีวอนเลย
“นอน้วยัน?
!!!! ” ีวอนพูเสียัออมา เลิิ้วๆ มอหน้าอยอน
“นี่นาย!!!!!!” ีวอนทำท่าะ่อยผมแล้ว โว้ยยย ่วย้วย!!! ผมเอามือ
2 ้าลุมหัว
“เ้าใผิแล้ว
เ้าใผิแล้ว” ><”” ผมรีบพูออไป
.
…
“็เทยาบอ่ว
ไอะวนไปนอนที่ห้อพยาบาลแล้วลับมาเรียน” เธอพูอแใส่ีวอน
แหม่ถ้าเมื่อี้มาอแแบบนี้ใส่แ่แร ็ไปนอน้วยแล้ว หุหุ
“อ๋อ ะไปส่ให้ไปนอน”
ีวอนแปลภาษาอยอน แล้วเอามือที่้าะัผมล
“เยสส ใ่ๆ ันะไปส่
ใ่ๆ ภาษาอัฤษสื่อสารไม่รัน แย่า” เธอทำท่าเาะหัวัวเอ
แบ๊วมา ยัยสแว๊เิลลล~
..
...
..
ประาศ!!! ระายเสียโรเรียนประาทั่วทั้โรเรียน
“เว ทียอ ั้นม.5
ห้อ B มี้อวามส่มาถึุรับ รุามารับที่ห้อระายเสีย้วยรับ!”
เสียใร็ไม่รู้ แ่เอ๊ะ! เอ๊ะ! ื่อผมนี้
ผมไปทำอะไรผิไว้เนี้ย ?? ีวอนที่ำลัะใ้พลัับผม็ ไปามๆ ัน
“ว้อทๆ ๆ ๆ” อยอน็ับประาศื่ออผมรับ
ผมนี่หน้าเป็นนเลย ผมึเินรออาห้อ ไปที่ห้อระายเสียอโรเรียนโยที่ไม่สบาับใรเลย ใริๆ็แอบลัวมาๆ สารภาพเลย
>< “
ะมีอะไรเิึ้นอี???
พอไปถึห้อระายเสีย
ไม่เอใรเลยรับ ห้อว่าเปล่าแ่เปิไฟอยู่ผมะเ้อูรอบๆห้อและทาเิน้านอห้อ
ไม่มีใรเลยริๆ เอแ่อหมายแปะส๊อเทปไว้บนโ๊ะระายเสีย
บนอ่าหน้าถึผม to.ทียอ ผมหยิบึ้นมา
“นี่น่ะหรอ?
้อวามถึผม?” ผมำลัะเปิอ
.
เี๋ยว!!!
.
.
อย่าบอนะว่านี่เป็น Love Letter อี ????
ผมปิา แล้ว่อยๆ
เปิอหยิบระาษ้าในออมาาเพื่อะอ่านู
“เอาว่ะ! อาะเป็นหมายาอาารย์็ไ้
ผ่า!
นั่นไ !!!(O.o)(O.o)(O.o)
ึ้น้นมา็ำว่าหมายรัเลย ว้อยยยยย!! (O.o)
แล้วทำไมไม่บอมาเลยว่าเป็นใร??!!? (O.o)
ใระไปเาถูรับ บแสแล้วเอัน 6 โมเย็น
แสว่าเป็นนที่ึ้นแส้วย ็้อเป็น 1 ใน 9 นสิ
แล้วมานั 6 โม เวลาพอๆ ับโพสอิทะี้เลยนี่นา ??? (O.o)
แล้วใรันฟะ? (O.o)
ใ้วิธีที่ทรอิทธิพลนานี้ถึนาใ้ห้อระายเสียเรียมาเลย ??? (O.o)
วามโนันนี้มาอีแล้วรับ แ่ไีไม่ออเลย ผมใ้ 2 มือีที่แ้มัวเอ แปะๆ! เป็นารเรียสิ เอาน่ะ !
่อยๆ ิ ่อยๆเรียบเรีย นี่ไๆ! มีลื่อ Ms.Lee
เี๋ยวนะ! นามสุล ‘อี’ นี่มีั้ 4 นเลยนะ
‘อี อยอน’
‘อี นายอ’
‘อี แยอ’
‘อี แรม’
โหยยยย แล้วใรล่ะ??
อย่าน้อย็พอรู้ละ อบับนี้ 1ใน
4 นนี้แน่ๆ ผมเินถือหมายออมาาห้อไปามทาเิน
เินิ ทั้เรื่อัวอัษร ทั้ลายมือ ทั้ประโยในหมาย วนเวียนไปมาอยู่อย่านั้น
ผมเินลับมาถึห้อ B รูฮี ็เ้ามาแล้ว
ทุนนั่ประำที่เรียบร้อย ผมเ็บหมายนั่นเ้าระเป๋าาเ
“ออนุารับ”ผมเปิประูเ้าไปนั่ที่พร้อมับสายาเพื่อนๆในห้อที่พร้อมะ
ุบิบนินทาผม พอผมนั่ที่ ีวอนับอยอนหันมาพร้อมันหาผม
“เิเรื่ออะไรไม่ีๆรึป่าว?”
ีวอนถาม ทำไมเธออบเป็นห่วผมนานี้น้า
“สีหน้ายู ไม่โอเเลย”
อยอนหันมาสแนหน้าผม
“ไม่มีๆแ่เาประาศผิน่ะ
เาะเรีย ทียอน ห้อ D น่ะ” ทั้2
น็พยัหน้าหึๆเ้าใและหันลับไปเรียน
พัลาวัน
ผมไม่เป็นอันเรียนเลยรับ็เพราะไอ้หมายรัปริศนาที่ส่มานั่นทำให้ผมิมาๆเลย ือออ วันนี้เหมือนะินอะไรไม่ลเลย ผมลุไปล้าหน้าที่ห้อน้ำ ยืนูหน้าาว่ามีอะไรผิปิรึป่าว? == ''
มีนมาส่หมายรัี้ไ้ไ
เฮ้อออ! ถอนใแรๆัที ผมไม่อยาินอะไร ึลับไปที่ห้อเรียน ในห้อไม่มีใรเพราะไปพัลาวันันหม ส่วนีวอนับอยอนเห็นบอ้อไปมรมัน ผมเินลับไปที่โ๊ะ แล้วบนโ๊ะอผมมีล่อวาอยู่รับ เป็นล่อ้าวหน้าาน่าิน
"อใรเนี่ย ใรมาวาผิไว้รึป่าวนะ?"
เหมือนล่อ้าวทำเอประมานั้นเลย ใ้ล่อ้าวมี ระาษนาประมานามบัรสออยู่ ผมหยิบึ้นมาู อาะเป็นื่ออเ้าอล่อ้าวนี้็ไ้นะ
เฮ้ย !! ประโยอะไรแบบนี้อีแล้ว !!
ใรเามาน้ มานั 6 โมนัหนาละี้ะไปเอใรถูล่ะ
'ะมาหาผม' แสว่านนี้็้อรู้ว่าผมอยู่ที่ไหนสิ ลท้าย้วยทานให้อร่อยนะ
B.
และวลม 'อัษรบี' ืออะไรน่ะ !!?? สมอผมัะแย่ละ
อนนี้ผมิอะไรไม่ออเลย
><""
><""
“น่าิน”
ู่ๆ ็มีเสียนึลอยมา ผมใเ็บระาษใบเล็ลระเป๋าเสื้อแล้วหันไปมอ ีฮอนรุ่นน้อที่น่ารันี่เอ พัหลัๆ นี้ีฮอนะมาิน้าวับผมบ่อยๆทั้ที่โรอาหารหรือมรมอยู่แล้วเหมือนเ็ๆ ิพ่อี้เลย แ่ว่านะนพูสั้นๆ ๆ ็ไม่น่าะมีนอื่นแล้วล่ะ ? (ที่ว่าผมสนิทับทุนไ้ยัไเี๋ยวผมะเล่าให้ฟัทีหลันะรับ อเรื่อวุ่นวายๆนี่่อน)
ผมเลิิเรื่อหมายไป่อน
ถามเธอว่า
“ยัไม่ไ้ิน้าวลาวันหรอ?”
านั้นเธอ็ลาเ้าอี้มานั่้าผม
ทำาละห้อย
“ินแล้ว ^_________^” เหยย อย่ามายิ้มสิ แ่อบำถามแ่นี้ไม่้อยิ้มน่ารั็้ายยยยยย
“ั้นะินล่อนี้้วยันมั้ยล่ะ”
ผมยื่นะเียบให้เธอ
“^____________^” เหมือนเิมเธอไม่อบรับแ่็เ้าใไ้
เธอ้วไส้รอิ้นให่เ้าไปเี้ยวุ้ยๆ
อื้อหืมมม น่ารัะมั ินน้อแทน้าวไ้ไหมรับ? ว้อยยย ><
ผมั้าวึ้นมาินำนึเพื่อไล่วามิบ้าๆออไป
เธอีบไส้รอยื่นที่หน้าผม
“ป้อนันหรอ?”
“^____________^”
“^O^”
ผมนี้อ้าปาอัิโนมัิเลย
แพ้อะไรนานั้นอ่ะ
“^____________^”
แหม มัน่าสุใอะไรยัเ้
แ่ปัหาที่รวมัวันอยู่ในระเป๋านี่แหละ ที่ะทำให้ผมไม่สุเนี้ยย
หลัาทาน้าวในห้อเสร็เธอบอประมาว่า้อลับไปทำเี่ยวับระบบวามิและแแยอเลล์
อะไรัอย่านี้แหละ ออะๆหน่อยๆ เธอพูมา็่อน้าเ้าใยาๆ เธอเลยอัวออไป่อน
ยัไม่หมเวลาพัผมเลยลไปเินเล่นที่้าสนามบอลโรเรียน อยาอยู่นเียวัพัเพื่อเรียบเรียวามิที่ปั่นป่วนนี้้วย
ะที่เินๆ
อยู่ำลัลมเย็น มนมไม้ไปเรื่อย ็มีบาอย่าพุ่มาที่หน้าผาอผม
เพี๊ยะ!!
..
.
“โอ้ยยย เ็บๆๆๆๆๆๆๆ อะไรฟะเนี้ย
ใรเล่นบ้าอะไร ??!!! @#^**$#@ ” ผมโวยวาย้วยวามโมโห ถึผมะมาเิน้าสนามบอลแ่ราวนี้ไม่ใ่ลูบอลที่พุ่มานะรับ
เป็นระาษยำๆ เล็ๆ แล้วเหมือนมีใรทำอะไรัอย่าับมันไม่โยน ็เวี้ยมา
ให้โนหัวอผม ผมลี่ระาษที่ยับยู่ยี่ออมา
โอ้ววว มายยยย๊อ !!! (O.o)(O.o)(O.o)
ยำฝารัมาามลมั้นหร๊าาาา !!!(O.o)
มันลอยมาาทาไหนฟะ ?(O.o)
ผมหันหัวมอเป็นนพิราบเลย (oO )( oO)(oO )
ไม่เห็นวี่แววเลยวุ้ย ๊า!!! (O.o)
อยาะพ่นไฟ! ><""
นัอนทุ่มนึอี! (O.o)
ทำไม้อนัวันเียวัน? วันนั้มันทำไมนัหนา?
อะไรันน? ลท้ายว่าอโทษที่ทำให้เ็บ นี่มันใรันฟะ!?
ผมนี่อยาะเอาไอ้ระาษที่โนยำนี่ไปรวลายนิ้วมือะริๆ
เลยผมะไ้รู้ว่าเ้าออันนี้ือใร ?
T^T T^T
ะที่ำลัยืนในบอลอยู่นั้น็มีเสียมา
ระิบ้าหูเบาๆ ว่า....
...
.
“ะหมเวลาพัแล้วนะะ
นัเรียน..”
ผมสะุ้โหย!! ยำระาษใบนั้นให้เ้าไปอยู่ในำมือให้มาที่สุ
“รุ่นพี่ยูริ โถ่ว
ใหมเลยรับ ทีหลัอย่ามาเียบๆี้สิรับ” นนี้นี่อันราย่อหัวใเสมอเลยนะ
ผมหันไปพูับรุ่นพี่ยูริ
“็เวลาที่ทียอใมันน่ารัีนี่นา
ฮิฮิ” เธอเอามือปิปาหัวเราะเบาๆ
“มาเินเล่นอะไรแถวนี้
ิน้าวลาวันรึยัน่ะ?”เธอยื่นหน้าถามผม่อ
“อ่อ เรียบร้อยแล้วรับ”
ผมทำท่าอิ่มให้เธอู
“ั้น็รีบึ้นห้อเรียนไ้แล้วนะะ
รอประธานนัเรียนอออำสั่นะะ” ไม่้อสั่ผม็ทำามรับโผ๊มมม
็อยาะพูแบบนั้นอยู่แหละ
“รับ รุ่นพี่” เวลารุ่นพี่ยูริพูเพราะๆนี่มัน่าัเาะหัวใริๆ บวับหน้ายิ้มๆ ลิ่นหอมๆ
ผมะอยาเป็นเหยื่อให้เธอย้ำะริ ฮรี่ๆ ๆ
ผมึ้นห้อและเอาระาษใบล่าสุไปรวมับที่เอมาวันนี้ ผมทิ้ัวนั่ลับเ้าอี้อย่าแร
…….
...
.
.
---------------------- end 5 -----------------------
comment ือำลัใในารแ่ริๆหรือิมไ้น้า
อบุที่เ้ามาอ่านนะ
ฝาแร์ ฝาบอ่อและฝาแฮแท็้วยน้า
#SLL9 #Secretlovelrtters9 #Fromis_9
ความคิดเห็น