[วงกต เรื่องเฮี้ยนหลังห้อง (Punica)] Ne m’oubliez pas.

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 01

<ไรต์ลายเส้นเปลี่ยนอีกแล้ว (ว๊ากกกก)>

ก็อก ก็อก ก็อก

"เข้ามาได้ครับ~"

น้ำเสียงร่าเริงของเจ้าของร้านที่วงกต กับมิยะ(ถ้าคิดว่านั้นคือชื่อของเธอ)ไม่ได้ทำให้อาชีพของเจ้าตัวดูสดใสขึ้น

กลับกันมันยิ่งทำให้รู้สึกขนลุกมากกว่าเก่าอีก รามิลชายหนุ่มวัย 18 เป็นมนุษย์ธรรมดาทำอาชีพให้ข้อมูลกับนักล่า

ทุกคน และเป็นเจ้าของเควสต์ที่เสริมเงินได้มากด้วย และแน่นอนมันมาพร้อมกับความโหดมหาหิน 

แต่แน่นอนว่านักล่าหนึ่งคนกับมอนสเตอร์ที่ดูไม่ออกว่าเป็นแกะ หรือแมว หรือจิ้งจอกไม่ได้มาเพื่อรับเควสต์แน่

วงกตก้าเข้าไปในร้านที่ตกแต่งคล้ายกับบาร์ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้หนังสีกาแฟ ส่วนมิยะที่มีส่วนสูงยังไม่ถึงหัวเข่า

ก็ได้แต่ค่อยๆปีนจนขึ้นมานั่งได้สำเร็จดวงตาสีทองอร่ามคู่กลมมองไปที่รามิลด้วยความสงสัย ผิดกับรามิลที่จ้องมอง

มาด้วยแววตาเปล่งประกายเหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่

"ว้าว ไม่น่าเชื่อเลยน่ะเนี่ย ว่าวงกตฮันเตอร์ที่แกร่งที่สุดจะมีมอนสเตอร์มาช่วยสู้ดะ----" 

รามิลที่พูดแซววงกต ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นกระบอกปืนสีเงินถูกดึงออกมาจากเสื้อกั๊กแบบสูทชั้นดี

ส่นมิยะก็แค่ส่งสายตาสงสัยไปให้รามิลที่จู่ๆก็หยุดพูดไป

"อะ เอ่อ งะ งั้นมาที่นี้ทำไมหรอ?"  รามิลถามวงกตออกไป แต่ยังไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะได้ตอบรามิลก็ขัดขึ้น

"อ่ะๆ" เขากระดิกนิ้วหน้าวงกต "ให้ผมเดาน่ะ วงกตมาที่นี้เพราะอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับสาวน้อยคน(?)นี้สินะ"

ว่าแล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้ามอนสเตอร์สาว ก่อนดวงตาสีไม้จะมีตัวเลขรหัสโค้ดโปรแกรมขึ้นมามันค้างอยู่แบบนี้

ประมาณ 3 นาที ก่อนรามิลจะเริ่มกระพริบตาถี่ๆ แล้วก็ส่งยิ้มร่าแบบที่ตัวเองชอบทำประจำออกไป

"ว้าว นึกว่าสูญพันธ์ุไปแล้วซะอีก" เขาพูดด้วยดวงตาเป็นประกายด้วยความเหลือเชื่อ แต่ก็ต้องกลับคำพูด

เมื่อรับรู้ถึงรังสีหดหู่แผ่ออกมาจากมอนเตอร์สาว  "เออ...ผมหมายถึงแบบว่ามัน แบบ เอ่อ..."

"ช่างเถอะ รีบบอกข้อมูลเกี่ยวกับ ยัยนี่ มา" ดูเหมือนวงกตจะไม่แยแสอาการหดหู่ของมิยะแม้แต่น้อย 

สิ่งที่เขาต้องการคือข้อมูลของเจ้ามอนส์เตอร์ประหลาดตัวนี้เท่านั้น