The curse คำสาปที่ไม่อาจลบล้าง

.: The curse คำสาปที่ไม่อาจลบล้าง :.

 ' เมื่อท่านได้ทำผิดบาปต่อ 'ซาตาน' ผู้ยิ่งใหญ่

หายนะจักปรากฏสู่สายตาที่แสนสิ้นหวัง บัดนี้..

คำสาปสีขาวที่ว่ากันว่าไม่สามารถลบล้างนั้น

เจ้าจักได้ประจักษ์เสียบัดนี้!!! '

.

.

.

.

.

.

________________________________________________________________________________________________________

          ...[บทนำ*]...

          “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.. ณ อาณาจักรแห่งกาลเวลานาม ‘ทาโมเลีย’ ได้เกิดเหตุการณ์บางอย่าง..ที่ยิ่งใหญ่จนสามารถเปลี่ยนประวัติศาสตร์ทั้งหมด” เสียงนุ่มอ่อนหวานดังกังวานในสถานที่หนึ่ง ทว่าเด็กหนุ่มและเด็กสาวกลับรับรู้ถึงเสียงอันไพเราะนั้น..ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในสนามหญ้าหลังบ้านก็ตามที เด็กน้อยทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างปรึกษาและเป็นการสื่อทางสายตากลายๆ ว่า ‘เจ้าได้ยินเหมือนข้าไหม?’ ซึ่งแน่นอน..ทั้งคู่ต่างพยักหน้า

“ท่านพี่...” เสียงเล็กหวานใสของเด็กสาวเอ่ยออกมาเมื่อร่างของผู้เป็นพี่ชายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในป่าที่เชื่อมต่อกับสวนหลังบ้านของพวกเขา เด็กสาวกะจะร้องห้ามทว่าพี่ชายของเธอกลับส่งยิ้มมาให้

“ตามมาสิ ไม่เป็นไรหรอก..” พี่จะปกป้องน้องเอง.. แม้ประโยคหลังไม่ได้ถูกเอื้อนเอ่ยออกมา แต่สายตาและรอยยิ้มนั้นกลับกำลังส่งเสียงบอกเธอแบบนั้น เด็กสาวรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินตามพี่ชายของเธอไปในความเงียบงัน ทั้งสองเดินตามเสียงอันไพเราะที่ดังอยู่เป็นระยะมาเรื่อยๆ จนถึงสถานที่หนึ่ง..

เบื้องหน้าของพวกเขาปรากฏลานกว้างขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้สีต่างๆ ต้อนไม้สูงใหญ่ที่ขึ้นโดยรอบยิ่งสร้างร่มเงาให้สถานที่นี้ดูสงบและร่มรื่น..ดั่งสถานที่ในความฝัน กลางหมู่มวลดอกไม้เหล่านั้นพวกเขาได้พบเจ้าของเสียงอันไพเราะ ..หญิงสาวเรือนร่างผอมบางกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่กลางสวน เรือนผมสีนิลสยายประกลางแผ่นหลัง เธอสวมชุดราตรีสีดำที่ตัดกับผิวสีนวลตัดเป็นริ้วๆ ขอบสีทองดูกลมกลืนกับนัยน์ตาคมสวยสีเหลืองทองที่เบนขึ้นมองเด็กน้อยทั้งสอง มือบางที่กำลังพลิกหน้ากระดาษไปมาหยุดลง พร้อมรอยยิ้มจากริมฝีปากสีชมพูอ่อน

“ว่าไงจ๊ะเด็กๆ อยากฟังนิทานหรือ?” เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร เด็กน้อยทั้งสองตวัดสายตาหันมามองกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงหน้าเธอ หญิงสาวปริศนาระบายรอยยิ้มให้ก่อนจะเปิดหนังสือไปที่หน้าแรกสุด

“งั้นเอาเป็นว่า..ข้าจะเล่านิทานเรื่องนี้ให้ฟัง ดีหรือเปล่า?” หญิงสาวถามพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เด็กน้อยรีบพยักหน้าด้วยความสดใส เสียงหัวเราะใสๆ ของหญิงสาวจึงดังออกมาเบาๆ นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามตัวหนังสือสีดำสนิท.. ทันใดนั้นเหมือนทุกอย่างจะถูกต้องมนต์ สายลมอ่อนๆ เริ่มพัดพาเอากลีบดอกไม้สีสวยให้ลอยอยู่ท่ามกลางอากาศ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามอย่างเลื่อนลอย..

“ ‘คำสาปที่ไม่อาจลบล้าง’ นิทานเรื่องนี้.. ว่ากันว่ามันเป็นเรื่องจริง ทว่าส่วนหนึ่งกลับถูกมองว่ามันก็แค่เรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ว่าใครก็ต่างออกความเห็นแตกต่างกันไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 100 ปีก่อน.. ในช่วงที่มหานครทาโมเลียกำลังเจริญรุ่งเรือง ..” หญิงสาวเว้นช่วงและหันมาสบตาของเด็กน้อยอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งที่เหมือนกำลังสะกดทุกสิ่งให้ฟังเสียงของเธอ..

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..” 

.

.

.

.

__________________________________________________________________________________

*แฮร่.. ขออนุญาตเอาบทนำมาไว้ในหน้านี้ค่ะ

เนื่องจากไรท์สะเพร่าเองแหละตอนแรก (ไม่น่าเล้ย---)

ติดตามกันด้วยนะคะ!! >__<;; *

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-++-++-++-+

***ชี้แจงเล็กน้อย***

เราคือนักเขียนมือใหม่ ขาดตกบกพร่องเรื่องใดสามารถติได้นะ

จะนำไปพัฒนาเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด ให้สุดความสามารถของไรท์ค่ะ 

จะลงทุกวันเสาร์ค่ะ  ถ้าไม่ลงวันเสาร์อาจลงวันอื่นที่ว่างนะคะ ^^

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-++-++-++-+

ประกาศๆ !!

เนื่องจากช่วงนี้ไรท์งานรัดตัวมาก..

การบ้านท่วมหัวทำตัวเหมือนว่าง (ฮา) 

.....

จากนี้จะพยายามอัพให้ตรงเวลาค่ะ

 ขอบคุณที่ติดตามค่ะ!

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-++-++-++-+